Celem tej książki jest przyjrzenie się szeroko definiowanej problematyce (historii) ciała człowieka poprzez pryzmat wytwarzanych przez nie wydzielin/płynów/substancji itd. Zagadnienie to, mieszczące się zazwyczaj w sferze tabu, traktowane wprost, w sposób bezpośredni i całościowy, nie należało dotąd do najczęściej podejmowanych wątków w polskim piśmiennictwie (choć trzeba przyznać, że sytuacja ta powoli się zmienia). Zasadniczym zadaniem projektu było zatem skonstruowanie wyczerpującej, wielokontekstowej oraz wieloaspektowej wypowiedzi o ""ciele potwornym"" interpretowanym w kontekście ""cieknących z niego płynów"". Różnorodność spojrzeń badawczych, jakie wykorzystane zostały w poszczególnych tekstach, w konsekwencji przyczyniła się do stworzenia rozbudowanej narracji na temat zastanawiającej (nie)obecności ""problemu"" wydzielin we (współczesnym) życiu społeczno-kulturowym.
Książka Teraźniejsze przyszłości. Współczesne wyobraźnie lewicowe jest próbą przemyślenia projektu społecznej zmiany systemowej w socjalistycznych nurtach lewicowej radykalnej filozofii politycznej za pomocą narzędzi wypracowanych w poststrukturalistycznych teoriach kultury.
Moim zamiarem było przyjrzenie się, jak klasyczny, socjalistyczny projekt społecznej zmiany systemowej może być przekształcony czy też wzbogacony poprzez krytykę poststrukturalistyczną. Starałem się również stworzyć przestrzeń konstruktywnego polilogu między różnymi współcześnie funkcjonującymi poststrukturalistycznymi rekonceptualizacjami socjalizmu, gdzie narzędzia konceptualne i teoretyczne z różniących się pod względem genealogii perspektyw krytycznych mogą dokonywać nowych, nieoczekiwanych interwencji poznawczych.
Ze Wstępu
Rafał Majka - doktor nauk humanistycznych w zakresie kulturoznawstwa, absolwent filologii angielskiej na Uniwersytecie Śląskim oraz podyplomowych Gender Studies na Uniwersytecie Warszawskim. Adiunkt w Wyższej Szkole Europejskiej im. ks. Józefa Tischnera w Krakowie. Współredaktor internetowego czasopisma naukowego poświęconego studiom queer "InterAlia" (www.interalia.org.pl). Od kilkunastu lat udziela się w lewicowych i feministycznych ruchach społecznych, ruchach LGBTQ. Jego zainteresowania badawcze obejmują studia kulturowe, współczesne filozofie polityczne, ruchy społeczne, gender i queer studies oraz feminizm.
Oddajemy do rąk czytelników zbiór szkiców dedykowanych osobie Kena Wilbera, niestrudzonego pisarza i jednego z filarów globalnego sprzężenia dwóch tradycji duchowych, autora odważnie patronującego zbliżeniu tradycji Wschodu i Zachodu. W obliczu niepokojących trendów kultury konsumpcyjnej propozycja Wilbera twórczo odsłania nam możliwości duchowego wzrostu i dojrzewania, ukazuje możliwości aktualizacji wizji przekraczającej materialistyczne nastawienie kultury instant. Świat dzisiejszy, zbytnio pochłonięty rozwojem technologicznym i zwykłą karnawalizacją konsumpcji, zmierza ku dehumanizacji życia społecznego. Pomimo tego istnieje grono propagatorów duchowego przebudzenia na Zachodzie, wśród których Wilber należy do pionierów duchowego wymiaru egzystencji i zbalansowania pustki materialistycznej kultury poprzez przekazy odsłaniające rzeczywistość życia przebudzonego z troską, mądrością i współczuciem.
„Książka Jarosława Marca ma szansę stać się znaczącą lekturą dla pedagogów, socjologów, terapeutów czy kulturoznawców. Jest ona jedną z naprawdę nielicznych tak szeroko pomyślanych prezentacji koncepcji Wilbera na polskim rynku wydawniczym”. prof. dr hab. Tomasz Szkudlarek
Zagadnienie relacji eposu z różnorakimi prądami myślowymi, nurtami ideologicznymi i estetycznymi składającymi się na całe bogactwo i złożoność kultury europejskiej stanowi temat wykraczający poza specyfikę i zakres jakiegokolwiek określonego kontekstu kulturowego. Konferencja „Epos: od Homera do George’a R. R. Martina”, która odbyła się na Wydziale Neofilologii Uniwersytetu Warszawskiego w dniach 23–24 lutego 2017 roku, pomyślana była jako okazja do spotkania badaczy reprezentujących najróżniejsze dziedziny humanistyki, działających w obrębie różnych filologii i posługujących się różnorakimi narzędziami metodologicznymi, dla których tradycja literacka reprezentowana i symbolizowana przez gatunek eposu stanowi stały punkt odwołania w ich pracy naukowej. […] Niniejsza książka stanowi owoc tego „epickiego” przedsięwzięcia. Jako pomysłodawcy i redaktorzy mamy nadzieję, że przyczyni się ona do rozwoju naszych rodzimych studiów nad tradycją eposu i wpisze się w nurt rozwoju interdyscyplinarnych kontaktów badawczych przedstawicieli różnych dyscyplin świata polskiej nauki. Choć niemożliwe wydaje się zawarcie na kartach pojedynczej publikacji całej złożoności oddziaływań kulturowych, które tworzą tradycję reprezentowaną przez gatunek eposu, to jednak mamy nadzieję, że zarówno szeroki zakres tematyczny składających się na niniejszy zbiór prac badawczych, jak i wiedza i kompetencje naukowe ich autorów pozwolą w pewnym stopniu zadośćuczynić ciężarowi gatunkowemu tego intrygującego i wieloaspektowego zagadnienia.
Prawno-rodzinna problematyka ochrony dziecka stanowi podstawę funkcjonowania najmłodszego członka w rodzinie. Zawiera w sobie prawo każdego dziecka do życia w rodzinie od momentu narodzin. Realizacja wymienionego podstawowego prawa stanowi o prawidłowym rozwoju jednostki w społeczeństwie, co przekłada się na późniejsze relacje z najbliższym otoczeniem. Ma to również wpływ na kształtowanie rodziny, którą człowiek sam w przyszłości założy.
Prawidłowo funkcjonująca rodzina nie wymaga ingerencji państwa do momentu, gdy przestanie odbiegać od pewnego powszechnego standardu. Wówczas konieczne jest podjęcie mechanizmów prawnych mających na celu przywrócenie prawidłowego funkcjonowania dziecka, rodziny ? nie zawsze jednak jest to wystarczające. W związku z tym prawo rodzinne i opiekuńcze oraz prawo cywilne normuje instrumenty mające pomóc dziecku i jego rodzinie w tej trudnej sytuacji, w której się znalazło.
Autorzy artykułów zawartych w tej książce poruszają wiele tematów z zakresu szeroko pojętych praw dziecka na podstawie regulacji rodzinnych i cywilnych. W związku z tym redaktorki podjęły decyzję o podziale monografii na dwie części. Pierwsza dotyczy cywilnoprawnych aspektów praw dziecka, natomiast druga praw dziecka w prawie rodzinnym i opiekuńczym.
Znaczenie tej książki dla współczesnej refleksji muzykologicznej zasadza się na dwóch podstawach. Jedną stanowi sam fakt podjęcia problematyki kanonu, marginalnie obecnej we współczesnych badaniach muzykologicznych, i pokazanie jej istotnej roli w konstruowaniu swoistej samoświadomości dyscypliny.
Druga wynika z kompetentnego i wnikliwego, a przy tym niepozbawionego indywidualnych rysów i niezmiernie inspirującego ujęcia tego zagadnienia. Wydaje się, iż w takiej formule praca stać się może zaczynem szerszej dyskusji zarówno w przestrzeni badań muzykologicznych, jak i kulturoznawczych, a także stanowić impuls do namysłu nad kwestią kanonu (kanonów) w szeroko rozumianej sferze kultury.
dr.hab Rafał Ciesielski
Koniec ery calvadosu to książka o polskich biurach, będąca w miarę kompletnym kompendium wiedzy na temat problemów z przestrzenią, dostępnych sposobów ich rozwiązywania oraz tego, jak są one stosowane w praktyce. Planowanie i aranżowanie wiążą się dziś z koniecznością uporania się z trzema źródłami niepewności: kłopotami z nadmiarem, tożsamością i wiedzą. Wykorzystywane dotychczas modele przestrzeni biurowej przestają się sprawdzać. Dlatego wraz z końcem ery calvadosu polscy projektanci i menedżerowie zaczynają poszukiwać innych rozwiązań i tworzyć biura w nowy sposób, który ma odpowiadać na wyzwania współczesności. Czerpią przy tym zarówno z najnowszych katalogów rozwiązań, jak i z dawnych pomysłów, o których zdążono już zapomnieć. W ten sposób z tego, co stare, i z tego, co nowe, powstaje współczesne polskie biuro. Z realizacją każdego projektu związana jest unikalna historia, ale jednocześnie dają się wyodrębnić powtarzalne etapy tego procesu.
"Książka powinna być, jeżeli nie obowiązującą, to przynajmniej polecaną lekturą dla studentów architektury, architektury wnętrz i zarządzania. Jestem przekonany, że uważna jej lektura może zaoszczędzić projektantom wielu kłopotów, a inwestorom – wiele pieniędzy". (prof. Jarosław Szymański)
Prezentowana książka stanowi omówienie poszczególnych aspektów szeroko rozumianych sztuk walki od utylitarnych (samoobrona, samoleczenie) poprzez metodykę nauczania i treningu po kwestie filozoficzne i socjologiczne. Zainteresowania autora i jego doświadczenia zgromadzone w trakcie długoletniej praktyki powodują, że jest to spojrzenie obarczone subiektywną oceną, a większy akcent pada na te odmiany sztuk walki i sportów walki, które autor sam lepiej poznał. Ponadto, pomimo podróży do Chin, Japonii, Korei, Tajlandii i innych krajów, jest to perspektywa mieszkańca Europy Środkowej. Ponieważ jednak akcent pada głównie na analizy jakościowe, zaproponowana tu teoria zdecydowanie wychodzi poza obszar nauk o zdrowiu, o sporcie itp. Ujęcie takie bliższe jest badaniom kulturowym i antropologicznym multidyscyplinarnym.
Kolejne rozdziały książki to zaproszenia do wglądu w realia Małej Akademii Jazzu z różnych perspektyw – od najbardziej generalnej, nazwijmy ją kulturowo-antropologiczną, przez historię kreatywnego trwania MAJ i portrety jej twórców, propagatorów i niezmordowanego „personelu” (od Bogusława Dziekańskiego – co oczywiste – poczynając), aż po aspekt wspólnotowy naszego fenomenu, a więc spojrzenie na to, jak MAJ rezonuje społecznie. Oddaliśmy głos wielu ludziom, zarówno znanym, jak i anonimowym, blisko związanym z MAJ albo takim, którzy zetknęli się z akademią jedynie incydentalnie; osobom „formalnym”, fanom i kibicom, ale – z drugiej strony – nauczycielkom z różnych szkół; muzykom i działaczom społecznym, a wreszcie – słuchaczkom i słuchaczom kursów MAJ, absolwentkom i absolwentom tej dziwnej „szkoły”, która daje dyplomy, ale – jak onegdaj kino objazdowe – ciągle jest w trasie, mimo iż ma swój stały adres. Zaprosiliśmy do jej wnętrza i zachęcaliśmy, by spojrzeć na nią także z nieco odleglejszej perspektywy.
„Książka Andrzeja Białkowskiego i Wojciecha J. Burszty jest przykładem owocnego zespolenia kompetencji pedagogicznych i antropologicznych, a także uwrażliwienia na te zjawiska w kulturze, które wymykają się oglądowi opartemu na analizie tzw. kultury instytucjonalnej. Jedzie Pan Jazz będzie niewątpliwie przydatną lekturą – zarówno dla kulturoznawców, pedagogów, nauczycieli, jak i dla studentów kierunków humanistycznych i społecznych”. Z recenzji dr. hab. Mirosława Pęczaka
Oddajemy w Państwa ręce tom Kulturoznawstwo polskie. Przeszłość, przestrzeń, perspektywy, który powstał jako trzeci w ramach pracy nad grantem badawczym "Kulturoznawstwo polskie. Historia i dziedzictwo dyscypliny". […] Dylematy polskiego kulturoznawstwa posiadają dwa źródła: wewnętrzne - łączące się z samym rozwojem dyscypliny i skłaniające do wskazywania kierunków czy też czynienia projektów na przyszłość i zewnętrzne - wypływające z obawy nie tyle o potencjał naukowy, co w ogóle o istnienie i trwanie dyscypliny. Kwestie tożsamościowe, jakie stawia przed sobą kulturoznawstwo, są zatem konieczne, konieczne. Bez tej refleksji, bez spojrzenia w przeszłość - nie ma przyszłości. Monografia, którą oddajemy do rąk Czytelników, stanowi właśnie rezultat dociekań w tym zakresie. W założeniu miała ona być swoistą próbą podsumowania dotychczasowej historii kulturoznawstwa w Polsce. Los bywa jednak przewrotny. Zakpił z wewnętrznych dylematów środowiska, stawiając je w obliczu ostatecznej (czy dobrej?) zmiany. […] We wrześniu 2017 roku wicepremier Rządu Rzeczpospolitej Polskiej Jarosław Gowin przedstawił założenia nowej Ustawy o Szkolnictwie Wyższym przewidujące dopasowanie rodzimego systemu nauki do standardów wyszczególnionych poprzez Organisation for Economic Co-operation and Development (Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju). Projekt zakładał redukcję liczby dyscyplin naukowych, co oznaczałoby likwidację kilkudziesięciu z nich, w tym kulturoznawstwa. […] Odebranie kulturoznawstwu statusu dyscypliny może posiadać konsekwencje nie tylko w zakresie zdobywania czy nadawania poziomów naukowych, ale też prowadzenia kierunków akademickich.
Jako podstawę do rozważań na temat etnodizajnu mogłam wybrać twórczość ludową dowolnego regionu etnograficznego Polski. Jednak wziąwszy pod uwagę, że pierwsze wyraźne przejawy fascynacji rękodziełem ludowym i ludem w ogóle miały miejsce na Podhalu, było dla mnie oczywiste, że designem związanym z tym właśnie regionem powinnam się zająć.
[...] Interesuje mnie ciągłe zwracanie się ku dawnym wzorcom z kultury ludowej. W swoich badaniach chciałam dowiedzieć się, co etnodizajn współcześnie czerpie z góralszczyzny, w jaki sposób to robi oraz co za tym stoi, tzn. jakie są powody współczesnego zainteresowania kulturą góralską i wykorzystywania charakterystycznej dla niej sztuki ludowej we wzornictwie.
(Ze Wstępu)
Książka ta jest doskonałym wprowadzeniem do zrozumienia, czym była i czym jest dzisiaj kultura ludowa Podhala. Wielkie dzięki za poruszenie tego tematu, a tym samym zmuszenie projektantów do myślenia, jak czerpać ze źródła kultury ludowej. (prof. Beata Szymańska)
Materie kultury. Heteronomie życia mieszkańców współczesnych miastW swej najnowszej książce Piotr Jakub Fereński ukazuje relacje zachodzące pomiędzy kulturą, miastem i życiem jego mieszkańców. Autor proponuje specyficzny sposób czytania nakładających się na siebie w przestrzeni miejskiej kodów. Stara się pokazać, jak można interpretować zawarte w niej przekazy i znaczenia. Interesuje go zarówno to, co materialne, namacalne, bezpośrednio obserwowalne, jak i to, co niewidzialne, ukryte, a co zarazem stanowi klucz do zrozumienia sposobów myślenia i zachowań ludzi. Z jednej strony istotne okazują się wartości (estetyczne, artystyczne, etyczne), z drugiej zaś kapitał i praktyki władzy. Fereński zabiera czytelnika w podróż po różnych kontynentach pisze zarówno o Wrocławiu czy Wiedniu, jak i o Braslii, Limie, Detroit, Petersburgu, Nowokuźniecku i Tomsku. Pytając o heteronomie życia w mieście, rozważa kwestie związane z rozwojem cywilizacyjnym, ze znaczeniem architektury, z religią, z ideologią, z polityką, z globalnością, z przeobrażeniami społeczno-ekonomicznymi, z uwarunkowaniami geograficznymi. Najważniejsza wciąż jednak pozostaje kultura...Wśród wielu prac podejmujących tematykę miasta książka Piotra J. Fereńskiego zajmuje szczególne miejsce. Wyznacza je oryginalna kulturoznawcza perspektywa bazującą na zorientowanej na wartości koncepcji kultury S. Pietraszki, ale też integrująca wiele odmiennych punktów widzenia w tym m. in. Lefebvra, Ortegi y Gasseta czy Bourdieu. Wyposażony w takie narzędzia metodologiczne autor zabiera nas w podróż do miast położonych na trzech kontynentach, barwnie ukazując procesy, dzięki którym miasta te stawały się bastionami modernizmu. Polski Wrocław przenikający się z niemieckim Breslau, Wiedeń, Petersburg i syberyjskie Kemerowo, a wreszcie Detroit są świadkami chwały, upadku, a często ponownego odnowienia modernistycznej wizji nie tyle miasta, co całej w nim żyjącej i tworzącej go wspólnoty. Książka jest dygresyjna w najlepszym sensie tego słowa. Autor nie stroni od odniesień do sztuki, literatury, polityki, co sprawia, że przed czytelnikiem otwierają się nowe horyzonty poznawcze. Być może w naszych czasach mozaikowa budowa narracji to jedyny sposób, by powiedzieć coś ciekawego. Niemniej ani na chwilę nie gubi się główny wątek pracy, poszukiwanie odpowiedzi na najważniejsze pytania dotyczące kulturowego sensu nowoczesności, dla której życie miejskie jest jednocześnie fundamentem i konstytuującym obrazem.Prof. dr hab. Leszek KoczanowiczPiotr J. Fereński kulturoznawca i historyk idei, zatrudniony w Instytucie Kulturoznawstwa Uniwersytetu Wrocławskiego. Prowadzi też zajęcia na wrocławskiej ASP. Autor blisko 110 publikacji z zakresu teorii i filozofii kultury, historii nauki, kultury wizualnej i studiów miejskich. Jest krytykiem sztuki oraz kuratorem wystaw. Współredaguje czasopismo naukowe M. Journal of Visual Semiotics i internetowy periodyk Kultura-Historia-Globalizacja. Współpracuje również z pismem artystycznym Format. Jest członkiem PTK i Stowarzyszenia PAKT. Zrealizował wiele projektów naukowych, społecznych i artystycznych. Prowadzi badania w Polsce, Rosji, na Ukrainie, a także w krajach Ameryki Południowej i Północnej (w Brazylii, Chile, Peru, USA). Interesują go związki pomiędzy estetyką i etyką a klasowością w aspekcie politycznych i ekonomicznych sporów o kształt współczesnych miast. Analizuje też utopijne koncepcje przestrzeni miejskiej. Obecnie bada strategie radzenia sobie z pamięcią o okresie dwudziestowiecznych dyktatur w Chile, Hiszpanii, na Węgrzech oraz na Ukrainie. Prace dotyczą form upamiętniania przeszłości w przestrzeni publicznej.
Miejsca postindustrialne jako przedmiot badań transdyscyplinarnych. Od dizajnu do zakorzenieniaProjekt Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki Rozwój 2.b pt. Miejsca postindustrialne jako przedmiot badań transdycyplinarnych. Od dizajnu do zakorzenienia wyrasta z potrzeby wypracowania transdyscyplinarnej ścieżki badawczej, aby radykalnie uzupełnić i transformować dotychczasowe ujęcia dizajnu poprzemysłowych przestrzeni o złożoną analizę filozofii i antropologii miejsca. Fundamentem, na którym się wspieramy, jest kulturoznawstwo []. Zależy nam jednak na radykalnym wychyleniu dyskursu kulturoznawczego w stronę filozofii i antropologii miejsca, ale i dalej w stronę dziedziny sztuk plastycznych, a także działań twórczych projektantów czy praktyków kultury. Perspektywa taka, jakkolwiek łącząca dotychczasowe badania, prowadzone na wielu polach, jest jednak ich przekroczeniem. Kluczowe jest dla nas przejście od ujęcia dizajnu jako jedynie artystycznej i społecznej ingerencji w przestrzeń postindustrialną do dizjanu, który byłby wejściem w złożoną kulturową wykładnię miejsca regionu, tożsamości miejsca, fundamentów aksjologicznych i metafizycznych wspólnoty, doświadczenia kulturowego. Szukanie miejsca, zakorzenienia i domu po stronie projektowania przestrzeni poprzemysłowej wymaga spotkania porządków myślenia i doświadczenia kulturowego by budować ścieżkę badawczą, wrażliwą na czas i miejsce, kulturową i historyczną głębię. Wydobycie potencjału w poprzemysłowej przeszłości jest zarazem wezwaniem do odpowiedzialnego wpisania się w miejsce.
Książka Grzegorza Wójcika jest analizą literackiej oraz filmowej twórczości pokolenia roczników siedemdziesiątych i wczesnych osiemdziesiątych, doświadczającego zjawisk epoki transformacji po 1989 roku oraz okresu końca wieku. Bohaterami poszczególnych rozdziałów są zarówno tytułowi NICponie, jak i ich utwory, których fabuła oraz postacie często odzwierciedlają postawy i przemyślenia samych autorów. Jednak zakres podjętych tematów jest znacznie szerszy i obejmuje zagadnienia dotyczące socjologicznego oraz medialnego wizerunku NICponi, opisywanych w publikacjach prasowych i opracowaniach naukowych. Wójcikowi udaje się więc oddać zarówno portret generacji, jak i koloryt rzeczywistości, w której przyszło jej tworzyć.Książka łączy materiał literacki i filmowy, stwarzając barwną panoramę pokoleniowych postaw oraz dokonań artystycznych. Ze względu na różnorodność przywołanych przykładów może ona trafić do szerokiego grona czytelników, szukających w książce obrazu własnej generacji albo też wizerunku historycznych już doświadczeń. Ze względu na temat, jest to ciekawa pozycja na rynku wydawniczym, zapełniająca lukę w opracowaniach dotyczących literatury i kina młodych twórców na przełomie wieków.
Niniejsza publikacja stanowi zbiór artykułów na tematy ważne i bardzo ważne, obejmujące swoim zakresem takie nauki, jak socjologia, psychologia, filozofia oraz pedagogika. Początkowo artykuły miały być skierowane tylko do młodszego pokolenia, ale w czasie ich powstawania okazało się, że mogą zainteresować każdego potencjalnego czytelnika. Jest to literatura obowiązkowa dla młodzieży, ale także studentów socjologii, psychologii, pedagogiki, filozofii, nauk medycznych i tych wszystkich osób, które interesują się otaczającym ich światem. Świat zmienia się w sposób dynamiczny, zatem coraz trudniejsze staje się uchwycenie go w danym momencie. Było to nie lada wyzwanie dla autorów publikacji, żeby skupić się na określonym, małym wycinku rzeczywistości i go w sposób zrozumiały opisać, biorąc pod uwagę fakt, że wszystko szybko ulega przekształceniu. (Z Wprowadzenia)
W czasach negowania autorytetów, brutalizacji życia publicznego oraz negowania prawdy opracowanie to jest niezwykle ambitną próbą wyjaśnienia otaczającej nas rzeczywistości w sposób obiektywny, z zastosowaniem naukowego wywodzenia stawianych tez. (prof. Piotr Jabkowski)
Projekt Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki Rozwój 2.b pt. Miejsca postindustrialne jako przedmiot badań transdyscyplinarnych. Od dizajnu do zakorzenienia wyrasta nie tylko z potrzeby wypracowania transdyscyplinarnej ścieżki badawczej, ale również pokazania praktykowania miejsca postindustrialnego w kulturze. I to sfery praxis dotyczy prezentowany tom.Spojrzenie, które łączy perspektywy teoretyków i praktyków kultury, a także projektantów, jest ważne w badaniu zjawisk związanych z dziedzictwem postindustrialnym. Dla humanistyki istotne jest uchwycenie momentu przejścia od zagadnień projektowych do kulturowego namysłu nad zaprojektowanymi miejscami/rzeczami/pojęciami. Odwrót od produkcji przemysłowej jako wytwarzania rzeczy, na rzecz wytwarzania i przetwarzania idei, znaczy szlak transformacji technologicznej i powstającego przemysłu usług. Odejście od tego, co planowe i masowe, ku temu, co przynajmniej w potencji indywidualne, otwiera nas na praktyki projektowe przekształcające to, co wykorzenione, opuszczone, dawne, zdegradowane. Analizy miasta, dizajnu, ekonomiki, społecznościowej okolicy otwierają się na badawcze oswojenie eksplozji projektowania w odziedziczonej przestrzeni postindustrialnej. Miejsce, jakkolwiek dzisiaj nadwerężone, jest wciąż wyzwaniem w myśli humanistycznej.
„Autor z perspektywy konstruktywistycznej – a dokładniej TZI, czyli teorii zwrotu inkorporacyjnego – podejmuje zagadnienia zaanonsowane w tytule pracy, egzemplifikując je szczególnie obficie opisem i interpretacją wydarzeń z historii niemieckiego faszyzmu. Miejscami – i to było dla mnie bodaj najbardziej interesujące – widać w tej książce próby tworzenia ogólniejszej teorii socjologicznej przy wykorzystaniu nieklasycznych odmian socjologii wiedzy, w tym zwłaszcza dorobku badaczy toruńskiego UMK. Autor wykorzystuje też szeroko teorie należące do innych nurtów współczesnych teorii socjologicznych. Czuje się on swobodnie na pograniczu filozofii i socjologii demonstrując duże i wszechstronne oczytanie” (z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Mirosława Chałubińskiego).
„Ta książka znajdzie czytelników nie tylko wśród socjologów, historyków, kulturoznawców. Jest studium, któremu mało co dorównuje w nowoczesnej literaturze socjologicznej w Polsce. Kontrowersyjna i paradoksalna, innowacyjna, osobista w zdwojonych zaangażowaniach naukowych, literackich, moralnych, owszem, prowokuje w najlepszym tego słowa rozumieniu, do polemiki, debaty, myślenia niestandardowego” (z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Andrzeja Wójtowicza).
Książka, którą przedstawiamy czytelnikom, jest próbą interdyscyplinarnego spojrzenia na muzykę i miejsca, w których jest obecna. [...] Publikacja ta to także miejsce spotkania badaczy reprezentujących różne środowiska, których zainteresowania skoncentrowane są wokół różnych tematów – ale wspólnym mianownikiem pozostaje dźwięk. Mamy nadzieję, że tom ten będzie kolejnym, choćby małym krokiem ku lepszemu poznaniu i zrozumieniu obszarów dźwiękowo-muzycznych. (Słowo wstępne)
Artykuły zawarte w tym tomie podejmują tematy współczesne, stawiają ciekawe pytania i udzielają inspirujących odpowiedzi. (prof. Tomasz Misiak)
Tytuł monografii – Społeczności lokalne. Teraźniejszość i przyszłość (ver 2.0) – wyraźnie nawiązuje do klasycznych socjologicznych pozycji z przełomu tysiącleci. Nie chodzi jednak o podkreślenie wagi nowej książki, nie stawia ona sobie bowiem tak ambitnych celów, nie wskazuje – tak jak poprzedniczki – drogi rozwoju polskiego lokalizmu w obliczu drastycznej zmiany społecznej. Szczególnie inspirująca okazała się raczej wielowymiarowość, pokazanie różnych ujęć społeczności lokalnej; pojęcia funkcjonującego na styku kilku dyscyplin. Liczy się również tytułowa teraźniejszość oraz przyszłość, bo chociaż na próżno szukać w monografii futurystycznych opisów tego, jak wyglądać będą społeczności za kilka czy kilkadziesiąt lat, to jednak przekaz wielu autorów nakierowuje na przyszłość (opis swoistej społecznej zmiany, której jesteśmy świadkami; podkreślanie konieczności naprawy zastanej sytuacji). Co ciekawe, jeden z artykułów dotyczy nawet przeszłości – jest relacją z konkretnego okresu historii obrazującą i skłaniającą do refleksji na temat stanu obecnego. Właśnie ze względu na wszechstronność tematyki oraz „czasowy” wymiar tekstów uznać można, że mamy do czynienia z wersją 2.0 klasycznych dzieł dotyczących społeczności lokalnych.
Swój Obcy Wróg. Wędrówki w labiryntach kultur, red. Tomasz Michał KorczyńskiInny jest trwałą figurą naszego myślenia. Zdaje się, że napisano już o tym wszystko, rozpisując Inność na wszelkie możliwe warianty. Wynika to z faktu, że świat zawsze był wielokulturowy, był zatem od zarania dziejów melang różnych konwencji życia, które ścierały się ze sobą, rywalizowały, ale potrafiły także zgodnie współżyć na mocy przyjętych reguł. Historia kultury to dzieje kontaktów, dyfuzji, wzajemnych inspiracji, dzięki którym budowało się przekonanie, że istniejemy wprawdzie my, ale nigdy nie jako samotna wyspa, lecz w otoczeniu innych. Stąd właśnie tendencja na równi indywidualna jak zbiorowa do kategoryzowania owych innych i wpisywania ich w szerokie spektrum wariantów: swój przyjaciel wróg obcy monstrum etc. Również ta książka pokazuje, iż najpierw rodzą się społecznie fundowane kategorie ludzi, a dopiero potem przypisuje się im odpowiednie charakterystyki, które następnie mają walor obowiązujących wyobrażeń o konkretnym gatunku. Dlatego właśnie inność i obcość nie mają granic, w tym sensie, że mają tendencję do multiplikowania się i rozsiewania w społecznych imaginarium każdej grupy ludzkiej.Tom składa się z trzech części tematycznych, odrębnych formalnie, ale korespondujących ze sobą w wielu momentach. Część pierwsza zawiera rozważania teoretyczno-metodologiczne nad aporiami i horyzontami badań nad obcością, niestroniące także od pewnych ogólniejszych przesądzeń filozoficznych. Część druga gromadzi wypowiedzi autorów na temat krajowej rzeczywistości w kilku odsłonach, traktując najpierw o historycznych, a potem także o współczesnych odmianach konstruowania opozycji my oni. Część trzecia opowiada wreszcie o doświadczeniach swojskości, obcości i wrogości w różnych kulturowych kontekstach, będąc wprawdzie wędrówką poza polską rzeczywistość kulturową, ale wskazującą na wspólne punkty przecinania się nastawienia rodzajowego, które zawsze skutkuje klasyfikacjami kategorialnymi grup ludzi, tracących własną indywidualność na rzecz charakterystyk grupowych.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
