Wspólna historia? 50 lat doświadczeń Polaków, Czechów i Słowaków w warunkach niepodległości, okupacji i reżimów totalitarnych (1918-1968), red. Dariusz Dąbrowski, Kamil DworaczekKoniec I wojny światowej wyznaczył nowy etap w dziejach wielu narodów Europy Środkowo-Wschodniej. Dla Polaków oraz Czechów i Słowaków nastał czas wolności oraz nadziei na budowę niepodległych i nowoczesnych państw, które trwale zaistnieją na mapie Europy. Łączyło się to z podjęciem istotnych decyzji dotyczących przyszłego funkcjonowania. Kraje te musiały rozwiązać liczne problemy związane ze sprawami bezpieczeństwa, relacji międzynarodowych, organizacji państwa, spraw ustrojowych, kwestii społecznych i gospodarczych. Wybuch II wojny światowej zakończył krótki okres niepodległości Polski i Czechosłowacji. Oba państwa stały się ofiarami agresji III Rzeszy, a po wojnie znalazły się we wspólnym bloku komunistycznym. Choć dzieje Polaków, Czechów i Słowaków różniły się znacznie w poprzednich stuleciach, to łatwo dostrzec, że w najnowszej historii można wyróżnić podobne etapy, którym warto przyjrzeć się w rozpatrywanym kontekście.
Pro Memoria, T.14: 1967, Stefan Wyszyński, red. Michał Sołomieniuk, Rafał KościańskiPrezentowany tom dzienników zawiera zapiski kard. Stefana Wyszyńskiego z 1967 r., dokonane po zakończeniu obchodów Milennium Chrztu Polski. Dwa lata po zakończeniu Soboru Watykańskiego II Paweł VI ogłosił rok 1967 Rokiem Wiary. Powodem tej decyzji była troska o rozwiązanie problemów czasu posoborowego, w tym wyzwania zachowania wierności w wierze i jej poprawnej interpretacji. Na kartach dziennika prymasa często pojawiają się odniesienia do reform soborowych.
Funkcjonujący w prawobrzeżnej Warszawie Obwód VI Praga AK był jedną z największych terenowych jednostek dowództwa Okręgu Warszawa AK, któremu podlegało formalnie ponad 9 tysięcy zaprzysiężonych żołnierzy wywodzących się głównie ze środowiska robotniczego. Mimo to jego udział w powstaniu warszawskim 1944 r. do dziś pozostaje słabo rozpoznany. Rolą niniejszej publikacji, stanowiącej zbiór materiałów archiwalnych, jest wypełnienie luki w badaniach nad dziejami powstania warszawskiego 1944 r. Wybór materiałów archiwalnych obejmuje okres od marca 1944 do 25 września 1944 r. Większość dokumentów nie była wcześniej publikowana. Ich lektura pozwoli Czytelnikowi zapoznać z przygotowaniami Obwodu VI Praga AK do wystąpienia zbrojnego, przebiegiem walk powstańczych, a po ponownym przejściu do konspiracji - ze zmaganiami o przetrwanie w "kotle praskim" czy pomocą walczącej Warszawie. Na końcu zaś - z próbami unormowania relacji z władzami komunistycznymi, reprezentowanymi przez dowództwo "ludowego" Wojska Polskiego.
Swojskość na obczyźnie. O różnorodności kultury emigracyjnej w XX wieku, Krzysztof DybciakKolejny tom z serii Literatura i Pamięć to cykl monograficzny - owoc wieloletnich zainteresowań Krzysztofa Dybciaka problematyką emigracyjną - w szerokim znaczeniu. Zamieszczone w książce teksty są poświęcone bowiem nie tylko literaturze polskiej powstającej poza krajem, lecz także innym dziedzinom, nie tylko związanym z aktywnością twórczą w tradycyjnym znaczeniu tego słowa. Autor poświęca uwagę także samemu życiu, jego organizacji, zjawiskom społeczno-politycznym, gospodarczym. Analizy te pokazują, że zjawisko wychodźstwa jest nieprzemijające.
Druga część komiksu opowiada historię Polskiego Radia w czasie II wojny światowej 1939-1945. Polskie Radio w czasie wojny i okupacji nie zaprzestało swojej działalności. Pracownicy Radia pod kierunkiem dyrektora Rudnickiego przeszli do działania w konspiracji. Mimo zniszczonych masztów nadawczych oraz zagrożeniu życia za posiadanie radioodbiornika Radiowcy prowadzili nasłuchy, które potem w formie pism podziemnych kolportowane były przez żołnierzy Polski Podziemnej. Polskie Radio jak tylko pojawiła się taka możliwość nadawało z Paryża, Tuluzy, Londynu, Kairu, Bejrutu, Bagdadu czy Teheranu. Po polsku pojawiały się także audycje Głosu Ameryki. Załoga Polskiego Radia ze swoimi audycjami pojawiła się także podczas Powstania Warszawskiego poprzez współpracę z załogą radiostacji "Błyskawica". Po upadku Powstania radiowcy wyszli z miasta wraz z ludnością cywilną. Jedni uciekli poza Warszawę, inni w obozach doczekali końca wojny. Wszyscy marzyli o powrocie do swojej pracy i wznowieniu działań Polskiego Radia. Nie dla wszystkich jednak komuniści widzieli miejsce w szeregach Rozgłośni.
Polacy na uchodźczych szlakach (1939-1945), Janusz WróbelAutor książki, którą oddajemy do rąk Czytelników, postawił sobie za cel ukazanie polskiego uchodźstwa cywilnego w latach II wojny światowej. Jego dzieje nie doczekały się dotąd odrębnego opracowania. Książka niniejsza jest pracą popularnonaukową ukazującą w ogólnym zarysie chronologię, zasięg geograficzny i organizację życia wychodźców z Polski w krajach europejskich i na innych kontynentach. Wszystko zostało opisane na tle dramatycznych wydarzeń II wojny światowej.
Bohaterowie spod Monte Cassino na rozstajach historii. Losy żołnierzy 2 Korpusu po II wojnie światowej, Teodor Gąsiorowski, Aneta Hoffmann, Przemysław P. RomaniukŻołnierze Polskich Sił Zbrojnych, którzy przelewali krew na zachodnich frontach II wojny światowej, tylko formalnie należeli do obozu zwycięskiej koalicji, gdyż zakończenie wojny przyniosło im raczej gorycz porażki. Wprawdzie Polska została uwolniona od brutalnej okupacji niemieckiej, ale wolności nie odzyskała - trafiła pod kontrolę totalitarnego reżimu sowieckiego, z nadania którego władzę sprawowali polscy komuniści. Przed weteranami stanął dramatyczny dylemat: czy narażając się na represje, wracać do zniewolonej Polski, czy pozostać na emigracji. W szczególnie tragicznej sytuacji znaleźli się ci żołnierze, których rodzinne strony, zagarnięte przez ZSRS, stały się częścią sowieckiej Białorusi, Litwy i Ukrainy. Ci, którzy postanowili, że nie zważając na bolesne przeżycia i ostrzeżenia, wyjadą do swoich rodzin, w kwietniu 1951 r. stali się ofiarami masowej akcji represyjnej ze strony sowieckiego reżimu. W bezpłatnej broszurze przygotowanej przez Oddział IPN w Warszawie zostały przedstawione losy żołnierzy 2 Korpusu, którzy musieli podjąć trudne decyzje po zakończeniu wojny - pozostanie na emigracji, powrót do Polski, wyjazd na ziemie zabrane przez ZSRR. Obszerne szkice historyczne zostały wzbogacone biogramami żołnierzy z tych trzech grup.
"Niniejsza publikacja ukazuje proces powstania i działalności Legalizacji w Okręgu Wileńskim Armii Krajowej. Komórka ta, utworzona w październiku 1939 r., działała nieprzerwanie aż do listopada roku 1948. Legalizacja zajmowała się fabrykowaniem i fałszowaniem dokumentów: metryk, dowodów osobistych, paszportów, świadectw zatrudnienia, meldunków i innych. Dzięki dobrze podrobionym dokumentom możliwe było ukrycie tożsamości konspiratora czy prowadzenie łączności. Pracownicy Legalizacji z narażeniem własnego życia ocalili przed represjami obu okupantów - niemieckiego i sowieckiego dziesiątki tysięcy osób. Książka stanowi efekt wieloletnich badań autora, który kwerendą objął zarówno archiwa krajowe, jak i zagraniczne: w Stanach Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i na Litwie. Jest to pierwsze naukowe opracowanie tego aspektu działalności Polskiego Państwa Podziemnego, zazwyczaj pomijanego w relacjach i dokumentach, a tak ważnego w codziennej działalności konspiracyjnej. "
Bitwa o klasztor Monte Cassino - będący częścią niemieckiej linii umocnień zwanej linią Gustawa to jedna z najkrwawszych odsłon II wojny światowej. Począwszy od stycznia 1944 r. przez pięć kolejnych miesięcy umocnienia niemieckie starali się przełamać Amerykanie, Brytyjczycy, Francuzi, Marokańczycy, Algierczycy, Nowozelandczycy (w tym także Maorysi), Hindusi i Gurkhowie. Ostatecznie wszystkie ataki zakończyły się fiaskiem i ogromnymi stratami, sięgającymi 50 tys. żołnierzy. Dopiero wejście do walki 2 Korpusu Polskiego i jego dwa szturmy z 12 i 18 maja 1944 r. doprowadziły do przełamania linii Gustawa i otwarcia aliantom drogi na Rzym. Zwycięstwo pod Monte Cassino stało się symbolem determinacji Polaków w walce o należne im miejsce w powojennej Europie.Książka "Monte Cassino 1944. Bitwa Dziesięciu Armii" - Krzysztof Wyrzykowski, Sławomir Zajączkowski - oprawa miękka - Wydawnictwo Instytut Pamięci Narodowej, IPN. Książka posiada 88 stron i została wydana w 2024 r. Cena 25.00 zł. Zapraszamy na zakupy! Zapewniamy szybką realizację zamówienia.
Adwokat poznańskiego Czerwca 1956. Stanisław Hejmowski (1900-1969), red. nauk. Piotr GrzelczakO ile poznański Czerwiec 1956 doczekał się już sporej biblioteki, o tyle najważniejsi ludzie Czerwca wciąż czekają na swoje biografie i studia. Jedną z takich postaci jest Stanisław Hejmowski - niezłomny prawnik, lider grupy adwokatów broniących przed sądem uczestników poznańskiej rewolty. Niniejsza książka stanowi próbę rozpoznania jego niezwykle barwnego i pracowitego życia, tak charakterystycznego dla polskich losów w trudnym wieku XX - życia nieograniczającego się wszakże jedynie do poznańskiego Czerwca 1956, który w jednoznaczny sposób zaważył na kilkunastu ostatnich latach życia bohatera. W barwnej biografii Stanisława Hejmowskiego znajdziemy bowiem zarówno sielskie dzieciństwo w Kurlandii, petersburskie gimnazjum, rewolucję bolszewicką oglądaną przez okno upadającej stolicy wschodniego imperium, studia na Uniwersytecie Warszawskim przerwane ochotniczym zaciągiem do wojska walczącego w 1920 r. z czerwonym najazdem, przeprowadzkę do Poznania i błyskotliwą karierę prawniczą w latach trzydziestych znaczoną udziałem w dziesiątkach głośnych procesów (także tych stricte politycznych), okupację niemiecką w Generalnym Gubernatorstwie, przymusową rolę obrońcy w rozprawie ""kata Warthegau"" Arthura Greisera, bohaterską kartę zapisaną w obronie żołnierzy podziemia antykomunistycznego, a także wymierzone w mecenasa niezwykle dolegliwe działania operacyjne UB/SB.
"Krzysztof Łagojda w cennej monografii porównał stalinizm w ujęciu regionalnym i ogólnopolskim. Autor na bazie szeroko zakrojonych badań archiwalnych i bibliotecznych doszedł do interesującego wniosku, że kontury systemu stalinowskiego wszędzie wiernie kopiowano, ale im dalej od decyzyjnego centrum, tym odstępstw od wzorca było więcej. Podkreślił również, że decyzje podejmowane na poziomie powiatu niekiedy właśnie w tym miejscu kończyły swój bieg i nie były konsultowane nawet z województwem, o władzach centralnych nie wspominając. W kontekście cezury 1956 r. i odwilży popaździernikowej (określanej nieraz krótką porcją wolności) skonstatował, że w miastach powiatowych zachodziła zdecydowanie później w porównaniu z miastami wojewódzkimi oraz stolicą Polski. Autor nie bez powodu podkreślił, że powyższe ustalenia wydają się kluczowe w dyskursie reprezentantów nauk humanistycznych i społecznych na temat periodyzacji stalinizmu na ziemiach polskich. (z recenzji prof. dr. hab. Tadeusza Wolszy)"
Urząd Bezpieczeństwa był narzędziem terroru stosowanego przez okupujący Polskę Związek Sowiecki i ich polskich kolaborantów do niszczenia przeciwników instalowanego siłą po 1944 r. ustroju komunistycznego oraz pacyfikowania niepokornych. Prezentowana książka jest kolejną monografią przygotowaną przez Instytut Pamięci Narodowej Oddział w Rzeszowie opisującą działalność powiatowych struktur UB w latach 1944-1956 na przykładzie Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego i Powiatowego Urzędu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego w Krośnie, nazywanego "katownią UB". Publikacja ta przedstawia w sposób całościowy strukturę, zmiany organizacyjne i etatowe, kadrę oraz działalności tej jednostki w okresie 12 lat jej istnienia. Wpływ jaki miała na życie polityczne, społeczne i gospodarcze powiatu. W książce opisano również przykłady zbrodni komunistycznych będących w myśl obecnego prawa zbrodniami przeciwko ludzkości, popełnionych przez funkcjonariuszy krośnieńskiego UB wobec aresztowanych i zatrzymanych osób oraz próby ich osądzenia, rozliczenia i zadośćuczynienia ich ofiarom po powstaniu pionu prokuratorskiego IPN w 2000 r. Podstawową bazą źródłową tej monografii są dokumenty z zasobu archiwum IPN, wytworzone przez jednostkę wojewódzką UB w Rzeszowie i powiatową UB w Krośnie oraz materiały administracyjne, partyjne, prokuratorskie i sądowe, kościelne itp. Uzupełnieniem książki jest aneks zawierający wykaz wszystkich funkcjonariuszy zatrudnionych w PUBP/PUdsBP w Krośnie w latach 1944-1956.
The monastery at Mons Casinus (Montecassino in Italian) for centuries was one of the most important religious, academic and cultural centers in Europe, indeed, a sign of Christian Europe. Founded in the 620s by Saint Benedict of Nursia, it survived invasions by the Lombards, Saracens, as well as an earthquake. The golden period of its history began in the 14th century and was embodied by a magnificent library of more than one hundred thousand volumes, including tens of thousands of incunabula and manuscripts. All this centuries-old material and spiritual heritage faced annihilation in 1944; for after the capitulation of Italy in September 1943, Monte Cassino was incorporated by the German occupation forces into the system of fortifications known as the Gustav Line. Breaking this line by capturing Monte Cassino by Allied forces was a condition for clearing the way to Rome. Starting in January 1944, for five consecutive months, the Americans, French, British, Moroccans, Algerians, Gurkhas, Indians, Maoris, and New Zealanders tried unsuccessfully to do so. It was then up to the Poles. The Battle of Monte Cassino, which resulted in the total destruction of the monastery itself and, all told, claimed the lives of some 50,000 soldiers, has gone down in legend as one of the bloodiest of the entire Second World War. Due to the participation of many nations, it became known as the Battle of the Ten Armies.
Nel 1944 tutto questo straordinario, secolare patrimonio materiale e spirituale rischi la distruzione. Infatti, dopo la capitolazione dell'Italia nel settembre 1943, le forze di occupazione tedesche inglobarono Montecassino in un sistema di fortificazioni noto come Linea Gustav. Il suo sfondamento da parte delle forze alleate era necessario per aprire l'agognata strada per Roma. A partire dal gennaio 1944, per cinque mesi consecutivi, ci provarono senza successo gli americani, i francesi, gli inglesi, i marocchini, gli algerini, i gurkha, gli indiani, i maori, i neozelandesi e infine i polacchi. La Battaglia di Montecassino, che port alla distruzione totale del monastero stesso e cost la vita a circa 50.000 soldati, entrata nella leggenda come una delle pi sanguinose battaglie della Seconda Guerra Mondiale. Per la partecipazione di molte nazioni viene chiamata la Battaglia delle Dieci Armate.
Wspomnienia jednego z legendarnych podwodniaków komandora Zygmunta Jasińskiego (1906-1990) obejmują trzy dekady istnienia polskiej Marynarki Wojennej, a także okres powojennej odbudowy przemysłu stoczniowego produkującego na jej potrzeby. W latach 1932-1935 Jasiński służył we Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej w Pińsku. W chwili wybuchu II wojny światowej był oficerem mechanikiem na podwodnym stawiaczu min ORP Wilk. Służbę tę kontynuował w czasie wojny, podczas której Wilk przebywał w Wielkiej Brytanii. Kapitan Jasiński znalazł się też w pierwszej załodze okrętu podwodnego ORP Sokół jako oficer mechanik odpowiedzialny za odbiór i próby tej jednostki. Z powodu choroby płuc w połowie 1941 r. został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Marynarki Wojennej w Devonport, gdzie wykładał przedmioty techniczne. W 1946 r. jako jeden z nielicznych oficerów polskiej marynarki po wojnie wrócił do kraju. Dostał przydział do Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdyni, pełnił tam rozmaite funkcje kierownicze. Szczęśliwie ominęły go czystki stalinowskie wśród kadry oficerskiej Marynarki Wojennej. Po utworzeniu w 1950 r. Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni kierował nią z krótką przerwą do 1961 r. Pod koniec lat pięćdziesiątych zainicjował wykorzystanie włókien polimerowych w polskim przemyśle stoczniowym, o czym ciekawie opowiada na łamach książki. Opowieść Zygmunta Jasińskiego - interesująca, barwna, pełna anegdot i humoru - pozwala śledzić losy oficera mechanika Marynarki Wojennej II Rzeczypospolitej, począwszy od kształcenia podchorążackiego aż po fotel dyrektora stoczni. Z pewnością zainteresuje czytelników pasjonujących się historią floty pod biało-czerwoną banderą i tematyką wojenno-morską.
Jan Paweł II w Szczecinie. Przygotowania do wizyty, jej przebieg i przesłanie, Zbigniew Stanuch, ks. Grzegorz WejmanZanim Jan Paweł II przyjechał do Szczecina 11 czerwca 1987 r., miał okazję jeszcze przed rozpoczęciem swojego pontyfikatu kilkukrotnie nawiedzić Pomorze Zachodnie. Był miłośnikiem wszystkiego, co miało jakikolwiek związek z naturą i przyrodą. Szacuje się, że odbył około 25 spływów kajakowych po polskich rzekach. Przynajmniej tak twierdzą znawcy jego życia i działalności. Pod tym względem korzystał także z uroków zachodniopomorskiej ziemi. Na przełomie lipca i sierpnia 1955 r. płyną rzeką Drawą, a w 1961 r., już jako biskup krakowski, pojawił się w okolicach Czaplinka, gdzie siedząc wygodnie w kajaku, podziwiał widoki rozciągające się nad górną Drawą i Piławą. Warto jednak wspomnieć, że pomiędzy jednym a drugim spływem odwiedził Szczecin. Wizyta miała charakter prywatny i związana była z udzieleniem sakramentu małżeństwa Irenie Małowskiej i Maciejowi Krobickiemu, którzy poznali Karola Wojtyłę podczas studiów w Krakowie, gdy należeli do duszpasterstwa akademickiego. Uroczystość odbyła się w kościele Królowej Korony Polskiej 15 czerwca 1959 r. W historiografii Kościoła katolickiego jest wiele opracowań poświęconych pielgrzymkom Jana Pawła II do Polski, zarówno w ujęciu ogólnopolskim, jak i regionalnym. Uwagę przykuwają nie tylko obszerne syntezy, w których wątek papieski ukazany został w szerszym kontekście relacji państwo-Kościół, ale również edycje źródeł. Pod tym względem Pomorze Zachodnie nie wypada gorzej od innych regionów Polski. Jedyna wizyta Ojca Świętego w Szczecinie, do której doszło 11 czerwca 1987 r., doczekała się wielu publikacji. Rodzi się pytanie, skoro jest tak wiele prac poświęconych pielgrzymce Jana Pawła II do Szczecina, to z jakiego powodu zdecydowano się na wydanie kolejnej? W tym wypadku nie chodzi tylko o to, że dotychczas nie powstała jeszcze monografia na ten temat i niniejsza ma na celu wypełnienie tej luki. Zasadniczym powodem napisania tej książki jest decyzja metropolity szczecińsko-kamieńskiego abp. Andrzeja Dzięgi o udostępnieniu wszystkich dokumentów powstałych w związku z przygotowaniami do papieskiej wizyty, aktualnie przechowywanymi w Archiwum Kurii Archidiecezji Szczecińsko-Kamieńskiej w Szczecinie. Dotychczas ten ciekawy materiał historyczny był wykorzystywany w niewielkim stopniu. Pojedyncze dokumenty wyzyskano przy okazji pisania artykułów naukowych lub popularnonaukowych, jednak nigdy w tak dużym stopniu jak przy opracowaniu tejże monografii.
W książce "Tam, gdzie największe niebezpieczeństwo, szedł pierwszy". Sylwetki Żydów - uczestników walk o niepodległość i granice Polski w latach 1914-1921 upamiętniono sylwetki kilkudziesięciu polskich Żydów, uczestników zmagań o granice Rzeczypospolitej w latach 1918-1921, niekiedy także walk o niepodległość w Legionach i w Polskiej Organizacji Wojskowej. Część spośród nich poległa w obronie Lwowa i w wojnie z bolszewikami. Większość pozostałych zginęła w czasie II wojny światowej w Zagładzie dokonanej przez Niemców na okupowanych ziemiach Polski, inni - z wyroku totalitaryzmu komunistycznego, jak kapitan Karol Katz, kawaler Virtuti Militari, o którym pisano: "Tam, gdzie największe niebezpieczeństwo, szedł pierwszy". Wszyscy byli częścią wielonarodowego i wielokulturowego społeczeństwa polskiego i w przeważającej większości przynależeli do jego elity inteligenckiej. Zaangażowani w odbudowę państwa polskiego, wyróżniali się poczuciem obowiązku, zwykle naznaczonym odwagą i poświęceniem. Dlatego ich biografie należy zachować w narodowej pamięci, świadcząc w ten sposób, że "Polska nigdy o swych Żydach zapomnieć nie będzie mogła, że pozostaną oni choćby w postaci legendy - bolesnej, tragicznej, niedającej się wyrwać z rzeczywistości polskiej".
Czerwoni katolicy. Polityczne i ideowe drogi Jana Frankowskiego (1912-1976) i Konstantego Łubieńskiego (1910-1977) na tle działalności ich ugrupowań, Ariel OrzełekJan Frankowski i Konstanty Łubieński należą do najważniejszych działaczy katolickich w dwudziestowiecznej Polsce. Książka przedstawia ich biografie od działalności publicznej w II Rzeczypospolitej przez lata drugiej wojny światowej aż po apogeum karier w Polsce Ludowej. Na przykładzie tytułowych postaci czerwonych katolików i ruchów politycznych, w których działali, przedstawiono trudną drogę intelektualistów, którzy chcąc bronić prawa do działalności politycznej w PRL, decydowali się na kompromisy, a często zaprzeczali ideałom, dla których rozpoczęli publiczną aktywność. Autor stawia zasadnicze pytania o wierność przekonaniom w warunkach totalitarnego zniewolenia, różnice między politycznym realizmem a oportunizmem oraz o to, czy katolik mógł popierać rządy komunistów.
Wincenty Witos urodził się 27 stycznia 1874 r. w Wierzchosławicach k. Tarnowa. Ukończył szkołę elementarną w rodzinnej wsi. Był rolnikiem, działaczem społecznym, samorządowcem, politykiem związanym z ruchem ludowym. Od 1905 r. był radnym Rady Powiatowej w Tarnowie. W latach 1908–1931 pełnił funkcję wójta Wierzchosławic. Od 1908 r. sprawował mandat do Sejmu Krajowego we Lwowie, zaś w latach 1911–1918 posła do Rady Państwa w Wiedniu. Był członkiem władz powiatowych i okręgowych chłopskich organizacji społeczno-gospodarczych. Należał do partii: od 1895 r. – do Stronnictwa Ludowego (od 1903 r. Polskiego Stronnictwa Ludowego), od 1913 r. – Polskiego Stronnictwa Ludowego-Piast.
Podczas I wojny światowej był zwolennikiem utworzenia niepodległego państwa polskiego, złożonego z ziem wszystkich trzech zaborów. Od października 1918 r. przewodniczył Polskiej Komisji Likwidacyjnej w Krakowie. Od grudnia 1918 r. prezes Polskiego Stronnictwa Ludowego-Piast. W 1919 r. został wybrany do Sejmu Ustawodawczego Rzeczypospolitej Polskiej, gdzie przewodniczył Klubowi Parlamentarnemu Polskiego Stronnictwa Ludowego Piast. Podczas wojny polsko-bolszewickiej premier rządu Rzeczypospolitej Polskiej (1920–1921). Wybierany do Sejmu na kolejne kadencje. Dwa razy tworzył centroprawicowy rząd (1923, 1926). Należał do przywódców Centrolewu. Po utworzeniu Stronnictwa Ludowego (1931 r.) prezes Rady Naczelnej i Zarządu Okręgowego w Małopolsce. W 1930 r. aresztowany z przyczyn politycznych i uwięziony w Brześciu nad Bugiem. Skazany przez Sąd Okręgowy w Warszawie na półtora roku więzienia. W 1933 r. wyemigrował do Czechosłowacji. Do Polski powrócił w marcu 1939 r.
We wrześniu 1939 r. aresztowany przez Niemców. Odmówił współpracy przy próbach powołania kolaboracyjnego rządu. W 1941 r. powrócił do Wierzchosławic, pozostając do końca okupacji niemieckiej w areszcie domowym. W 1945 r. prezydium Krajowej Rady Narodowej powołało go na stanowisko wiceprezydenta bez jego wiedzy i zgody. Od sierpnia 1945 r. prezes Polskiego Stronnictwa Ludowego, pozostającego w opozycji wobec władz komunistycznych. Zmarł 31 października 1945 r. w Krakowie. Pochowany w kaplicy rodowej na cmentarzu parafialnym w Wierzchosławicach.
Głównym celem publikacji jest pogłębienie wiedzy na temat funkcjonowania podstawowych struktur aparatu represji w powojennej Polsce oraz ludzi je tworzących. Opracowanie stanowi próbę wypełnienia istotnej luki w wiedzy, dotyczącej obsady personalnej oraz podejmowanych do 1956 r. przedsięwzięć Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Augustowie, znanego głównie w kontekście uczestnictwa jego funkcjonariuszy w przygotowaniach do obławy z lipca 1945 r. oraz walki z konspiracją antykomunistyczną. Informator ukazuje nie tylko zachodzące na terenie powiatu augustowskiego wydarzenia, ale też ludzi w nich uczestniczących i dokonywane przez nich wybory. Opracowane biogramy zawierają podstawowe dane dotyczące służby tych osób w aparacie represji i formacjach z nim związanych (MO, KBW, NKWD), a także wcześniejszych związków ze strukturami komunistycznymi (np. służba w Armii Czerwonej, współpraca agenturalna z NKWD/NKGB). W sporządzonym zestawieniu uwzględniono funkcjonariuszy mundurowych oraz pracowników cywilnych PUBP. W latach 1944-1956 przez augustowski PUBP przewinęło się co najmniej 254 pracowników i funkcjonariuszy. Informator zawiera dane znajdujące się w teczkach personalnych, książkach etatowych, kartach ewidencyjnych z archiwum Instytutu Pamięci Narodowej. Ramy chronologiczne opracowania obejmują okres od powołania do życia struktur bezpieczeństwa publicznego (21 lipca 1944 r.) do przekształcenia Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Komitet ds. Bezpieczeństwa Publicznego, a następnie w Służbę Bezpieczeństwa (28 listopada 1956 r.).
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
