Przedstawiana monografia zawiera referaty wygłoszone na Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej Pojęcie kategoria słowo w teorii i praktyce zorganizowanej w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego w dniach 56 kwietnia 2019 roku. Celem konferencji była dyskusja nad zaproponowanymi w tytule kwestiami, czyli sposobami opisu i interpretacji jednostek leksykalnych języka mieszczących się w tytułowej triadzie.Publikacja składa się z 14 artykułów, w których autorzy zaprezentowali wyniki badań dotyczących zagadnień związanych z podstawowymi pojęciami w językoznawstwie i nie tylko. Obejmują one zarówno uwagi teoretyczne, jak i ich zastosowanie do analiz szczegółowych, z perspektywy synchronicznej, ale też diachronicznej. []
Przedstawiona Czytelnikowi monografia wieloautorska pt. Wokół muzyki Feliksa Nowowiejskiego stanowi zbiór oryginalnie ujętych refleksji oraz zupełnie nowych faktów dotyczących twórczości autora Roty. Feliks Nowowiejski jest kompozytorem doskonale znanym w środowisku muzycznym, jednak niedostatecznie rozpoznawalnym i obecnym w świadomości i ogólnej wiedzy osób niezwiązanych z zawodami muzycznymi. Próbę naświetlenia tego problemu, z okazji 70. rocznicy jego śmierci, podjęło w 2016 roku – formalnie ustanowionym przez Sejm RP Rokiem Nowowiejskiego – wiele instytucji. Z uwagi na 140. rocznicę urodzin twórcy zakres prowadzonych działań naukowych, artystycznych i popularyzatorskich rozszerzono na rok 2017, w którym Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego ogłosiło specjalny program dotacyjny – „Nowowiejski 2017”.
Program do pracy z dziećmi nadpobudliwymi psychoruchowo w wieku przedszkolnym, ukazujący propozycje kontrolowania dziecięcej energii poprzez odpowiednio zorganizowane zabawy i ćwiczenia relaksacyjne, zawarte w praktycznych scenariuszach zajęć dostosowanych do poszczególnych grup wiekowych.
Książka ukazuje przyczyny niewłaściwego zachowania dzieci i sposoby radzenia sobie z nimi. Omawia następujące metody pracy z dzieckiem nadpobudliwym psychoruchowo:
1. Techniki relaksacyjne
- według Jakobsona
- oparte na treningu autogennym Schultza
2. Metodę Symboli Dźwiękowych
3. Techniki parateatralne
- technikę zamiany ról
- teatr palcowy
- teatrzyk kukiełkowy
- teatrzyk wyboru
4. Metodę malowania dziesięcioma palcami
5. Metodę Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne
Dzieci nadpobudliwe psychoruchowo sprawiają rodzicom i wychowawcom wiele problemów wychowawczych. Zdarza się często, że dorośli są nieświadomi głównych przyczyn niewłaściwego zachowania dzieci. Z tego powodu winą za złe zachowanie obarczają dzieci. poleca ImpulsTymczasem znajomość i świadomość przyczyn nieodpowiedniego zachowania dzieci jest niezwykle ważna. Dzieciom nadpobudliwym należy poświęcać dużo uwagi. Trzeba zdawać sobie sprawę z tego, w czym tkwi problem dzieci nadpobudliwych, ponieważ bez tego nie można im pomóc. Należy przede wszystkim nauczyć dzieci kontrolowania swojej energii. W osiągnięciu tego celu pomogą odpowiednio zorganizowane zabawy ruchowe i ćwiczenia relaksacyjne, w czasie których dzieci uczą się różnych sposobów rozładowania swojej energii (np. swobodna ekspresja ruchowa, ekspresja ruchowa kontrolowana, „zabawa w słabego i silnego” – relaksacja metodą Jacobsona). Istotne też jest, aby nauczyć dzieci korzystania z nagromadzonej w swoim ciele energii we właściwym kierunku.
W niniejszej pracy – napisanej w formie programu – autorka zajęła się zagadnieniem nadpobudliwości psychoruchowej u dzieci w wieku przedszkolnym.
W części teoretycznej (rozdziały I–V) starała się wykazać, na czym polega problem nadpobudliwości oraz jak sobie z nim radzić. W części praktycznej (rozdziały VI–IX) natomiast zamieściła scenariusze zajęć dla poszczególnych grup wiekowych.
Program jest uzupełnieniem indywidualnych oddziaływań terapeutycznych – jak pisze bowiem M. Bogdanowicz: „ważne jest tu uspołecznienie dzieci nadpobudliwych psychoruchowo, nadmiernie skupionych na realizacji swoich potrzeb. Zajęcia w grupie pomagają im w rozwijaniu empatii i uczeniu się współpracy z innymi” (M. Bogdanowicz i in., 1992, s. 86).
Tak skonstruowany program będzie pomocny w postępowaniu z dziećmi nadpobudliwymi psychoruchowo. Zgodnie z poglądami H. Nartowskiej, „tylko od nas, dorosłych, zależy, czy dziecko nadpobudliwe psychoruchowo będzie tylko trudniejszym wychowawczo dzieckiem, czy też dzieckiem o zaburzonym zachowaniu” (H. Nartowska, 1976).
Polecamy!
Do logopedów!Jest to książka o praktyce terapii jąkania. Zawiera zbiór wypróbowanych metod pracy z dziećmi, możliwych do zastosowania w warunkach szkolnych. Opracowano je w trakcie kilkuletniego programu badań sponsorowanego przez Amerykańską Fundację Mowy (Speech Foundation of America).Autor publikacji, logopeda szkolny, należał do zespołu terapeutów biorących udział w programie. Wcześniej ukończył specjalistyczny kurs terapii pod kierunkiem Charlesa Van Ripera, uznanego za światowy autorytet w dziedzinie problematyki jąkania.Gorąco zachęcam do lektury tej książki. Została napisana w sposób interesujący, a zarazem łatwy w odbiorze. Jestem głęboko przekonany, że korzystanie z zawartych w niej doświadczeń i sugestii ułatwi rozpoczęcie pracy terapeutycznej z jąkającymi się dziećmi albo w przypadku osób prowadzących już praktykę - pomoże uczynić ją bardziej skuteczną i satysfakcjonującą.Malcolm Fraser
Książka Moc jest w nas. Bajki terapeutyczne dla dzieci i ich rodziców powstała, aby pomóc rodzicom, nauczycielom, a także terapeutom w rozmowie z dziećmi na temat nękających ich trudności. Bajka terapeutyczna może być dobrym początkiem konwersacji, zastanowienia się, jak można poradzić sobie z danym problemem, ale także pomóc opiekunom w dostrzeżeniu dziecięcych trudności. Mimo że żyjemy z dziećmi razem w jednej rzeczywistości, czasem trudno nam pochylić się nad ich problemami, wydaje nam się, iż są to błahostki. Kamila Zdanowicz-Kucharczyk razem z autorkami bajek chcą zwrócić uwagę czytelnika w stronę dziecięcego świata oraz przekonać go, że sam może zostać bajkoterapeutą swojego dziecka. Dowodem na to są zawarte w tej książce bajki, które zostały napisane pod kierunkiem autorki przez nauczycielki, a przede wszystkim przez mamy kochające swoje dzieci.Książka jest skonstruowana tak, aby dzieci mogły z niej korzystać razem ze swoimi rodzicami i nauczycielami. Dbając o poczucie bezpieczeństwa dziecka, pomagając mu zrozumieć sens danej opowieści, a także jej terapeutyczny wymiar, opiekunowie mogą dokonać wyboru odpowiedniej bajki oraz wspólnie z dzieckiem ją przepracować. Dzieci w zależności od wieku oraz swoich możliwości czytelnicznych mogą podjąć próbę samodzielnego czytania bajki. Będzie to dla nich zabawa i sposób na ćwiczenie umiejętności czytelniczych, jednak same nie są w stanie odbyć procesu terapeutycznego. Terapia może się dokonywać dopiero przy pomocy osoby dorosłej. Dlatego tak ważne jest, aby rodzic lub nauczyciel wraz z dzieckiem pochylił się nad tekstem bajki terapeutycznej.Książka zawiera rozdziały, które są wstępem do prowadzenia bajkoterapii. Podejmowana jest w nich problematyka dotycząca znaczenia bajek w życiu każdego człowieka. Autorki formułują również praktyczne rady, jak można zastosować bajkoterapię, jakie warunki zapewnić, aby była skuteczna, oraz jak samemu układać bajki. Charakteryzuję postać bajkoterapeuty, aby zachęcić rodziców i dzieci do układania bajek, a przede wszystkim dodać rodzicom wiary we własne możliwości mogą oni być nie tylko najlepszymi opiekunami swoich dzieci, ale także bajkoterapeutami. Rozwinięciem tego metodycznego wprowadzenia są wskazówki zawarte przy każdej bajce. Osoba czytająca bajkę może się z nich dowiedzieć, w jakich sytuacjach należy ją wybierać (kiedy czytamy?), w czym może pomóc dziecku (pomaga w) oraz jak kontynuować opowieść już po jej przeczytaniu (pozostańmy jeszcze w tej opowieści poprzez)
Polecamy nowe wydanie 2018.Na rynku mamy coraz więcej pozycji dotyczących pracy z dziećmi z ADHD, ale poniższe opracowanie tym się różni od innych, że traktuje młodego człowieka bardziej kompleksowo. Umożliwia dokonanie jego charakterystyki uwzględniając aspekty psychologiczne, zamiłowanie do różnych dziedzin życia i wskazuje na stan psychiczny danego dziecka. Publikacja napisana przystępnym językiem wzbogacona jest kilkunastoma tekstami z różnych dziedzin i własnych obserwacji.Teoria to nie wszystko, najważniejsza jest praktyka i Autorka pragnie się podzielić własnymi spostrzeżeniami wyniesionymi z pracy nauczycielskiej oraz terapeutycznej z dziećmi, młodzieżą, a także dorosłymi.Książka może okazać się pomocna dla przyszłych terapeutów, nauczycieli, pedagogów i rodziców oraz pomoże pogłębić wiedzę tym wszystkim, którzy pragną pomagać innym osobom.Dzięki niniejszej publikacji autorka chciała dowieść, że rysunek nie tylko poprawia komunikacjęmiędzyludzką (przecież żyjemy w świecie znaków, ikon, piktogramów,sygnałów świetlnych, grafiki komputerowej), lecz także dostarcza przyjemności,wyzwalając spontaniczność, pomaga pokonywać przeszkody w rozwoju osobistym, kiedy mamy trudności w wypowiadaniu się, pisaniu. Rysunek wzmacnia często nasze ego, zapewnia poczucie rozwoju, osiągnięcie celu.
PrzedmowaEdukację alternatywną można postrzegać jako swoistą reakcję obronną rodziców, uczniów, nauczycieli, a także badaczy na masowy charakter edukacji, obecną w niej przemoc strukturalną, symboliczną, przejawy ukrytego programu. Pojęcie edukacji alternatywnej weszło na dobre do języka współczesnej polskiej pedagogiki nie tylko za sprawą praktyk edukacyjnych odmiennych od masowego kształcenia, ale także publikacji: monografii, prac zbiorowych i artykułów. Pierwsze z nich pojawiły się na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku, gdy opadła ideologiczna kurtyna izolująca nas od zachodniej myśli pedagogicznej. Dopiero wtedy możliwe było upowszechnienie na przykład: montessoriańskiej, freinetowskiej, waldorfskiej, antypedagogicznej czy gestaltowskiej myśli i praktyki, a także tekstów Ivana Illicha, Johna Holta, Hubertusa von Schoenebecka i wielu innych autorów. Podkreślić trzeba szczególną rolę Bogusława Śliwerskiego, który jest nie tylko współredaktorem niniejszej książki, ale od wielu lat także promotorem i propagatorem ruchu odnowy edukacji, aktywnym organizatorem cyklu międzynarodowych konferencji poświęconych edukacji alternatywnej, autorem monografii i redaktorem naukowym pierwszych publikacji zbiorowych na ten temat.Pozwolę sobie w tym miejscu na osobistą refleksję, zakładając, że nie jestem w niej odosobniony. Prawdopodobnie wiele osób spośród czytelników, podobnie jak mnie, wtłoczono w system masowego, tradycyjnego kształcenia, do którego mimo prób oporu trzeba się było dostosowywać. Co więcej, należało być gotowym także do kontaktów z różnymi nauczycielami, których cechy trafnie scharakteryzował przed laty Janusz Korczak w jednym ze swoich tekstów:Wyćwiczono sztucznie całą armię ludzi, których zadaniem było zaśmiecać głowy, zaciemniać umysł pogodny i nazwano ich przywódcami dzieci pedagogami. Jedni, zahukania poczciwi, patrzyli pobłażliwie, jak pod ich okiem uczono się lekceważyć obowiązek i wyłgiwać tchórzliwie przed odpowiedzialnością. Drudzy, źli i nieżyczliwi, tyranami byli i uczyli nienawidzieć naukę i sumienność w pracy. Trzeci, fanatycy i dziwacy, tworzyli sztuczny kult dla jakiegoś ułamka świątyni wiedzy, spajali młode umysły haszyszem własnego obłędu. Nieliczni wreszcie wykolejeńcy przemycali nikłe, konające w zaduchu promyki życia, póki ich nie wyśledzono i nie wyszczuto z murów szkolnych. I owych pierwszych pedagogów wspominasz teraz, dojrzały mężu, trochę z rozrzewnieniem, a trochę z litością: przynajmniej nie nękali. Tyranów wspominasz z głuchym żalem i trwogą zły sen ci ich przypomina. O trzecich myślisz z wyrzutem: dlaczego przywiązali mnie do martwego słońca, które nie grzeje i drogi nie rozświetla? A z uczuciem wdzięczności kornej zwracasz się do tych nielicznych lub tego jednego tylko, który z tobą dusił się w kazamatach szkolnych i marzył. Nawet ten najlepszy, a jedyny, nie mógł ci dać więcej prócz marzenia.
Przeobrażenia, jakie nastąpiły w wyniku reform systemu kształcenia i wstąpienia Polski do Unii Europejskiej, stały się impulsem do wprowadzenia zmian w wielu dziedzinach życia. Dotyczy to również niezwykle ważnego obszaru, jakim jest przygotowanie młodego człowieka do samodzielnego, świadomego, satysfakcjonującego i całożyciowego uczestnictwa w kulturze fizycznej. Dlatego też podejmowane inicjatywy powinny zmierzać w kierunku wprowadzania takich zmian, które byłyby zgodne z potrzebami i oczekiwaniami ogólnospołecznymi.Rozpatrując problem zmian w obszarze kultury fizycznej, należy sobie uświadomić istotę tego procesu, który, jak pisze M. Demel,[...] polega na krytycznym atakowaniu współczesności, przezwyciężaniu tradycji przeżytych i szkodliwych, podważaniu autorytetów, empirycznym sprawdzaniu tzw. prawd oczywistych. Polega na ciągłym niepokoju i poszukiwaniu, na równoczesnej penetracji stanu aktualnego, jego genezy i perspektyw.Praca ta ma na celu przede wszystkim zwrócenie uwagi Czytelnika na najistotniejsze problemy szkolnej edukacji fizycznej, które pośrednio lub bezpośrednio mogą wpływać na jakość kultury fizycznej. Poza tym, okolicznością sprzyjającą zmianom w jakości kształcenia i wychowania jest zwiększanie autonomii szkół.Książka obejmuje jedynie wybrane, ale bardzo istotne obszary w procesie edukacji fizycznej. Pomimo że jej treść została opracowana na poziomie ogólnym, to jednak zawiera wiele zweryfikowanych przykładów, które nie tylko wyjaśniają poruszane w niej problemy, ale także mogą być zastosowane w praktyce.Rozdział pierwszy wprowadza Czytelnika w świat aksjologii ciała i omawia drogi wiodące do kształtowania postaw prosomatycznych. Określone są w nim także zadania współczesnej szkoły w przygotowaniu wychowanka do uczestnictwa w kulturze fizycznej w przyszłości.Drugi rozdział w sposób syntetyczny ukazuje drogę postępowania edukacyjnego, którego podstawą jest właściwie dobrany program i odpowiednie planowanie pracy. Uzupełnieniem tych treści są podane przykłady nowatorskich form realizacji zajęć w systemie klasowo-lekcyjnym i fakultatywnym.Rozdział trzeci poświęcono nauczycielowi wychowania fizycznego. Poszukuje się w nim odpowiedzi na pytanie: jaki jest, a jaki powinien być współczesny pedagog?W rozdziale czwartym podjęto próbę określenia miejsca ucznia w nowym systemie edukacji fizycznej. Jest to najważniejszy problem, ponieważ współczesna myśl edukacyjna i działania z nią związane powinny być podporządkowane jego dobru. Dlatego spośród wielu poglądów dotyczących ucznia wybrano tylko te, które są najbliższe humanistycznej wersji wychowania fizycznego i na ich podstawie zbudowano model podmiotowego kształcenia i wychowania ucznia.Pozostałe dwa rozdziały ukazują sposoby pomiarów rzeczywistych wyników pracy szkoły (rozdział piąty) i uczniów (rozdział szósty) w zakresie edukacji fizycznej. Proponowane narzędzia pomiaru oraz kryteria oceny korespondują z myślą przewodnią publikacji, jaką jest jej użyteczność w rzeczywistości szkolnej.Opracowanie to jest zarówno zbiorem własnych refleksji popartych wieloletnim doświadczeniem zawodowym, jak i odwołaniem do bogactwa myśli i wiedzy licznych naukowców, którzy przyczynili się do jej powstania. Słowa szczególnej wdzięczności należą się przede wszystkim dwóm wybitnym uczonym Panu Profesorowi Maciejowi Demelowi, który pokazał drogę humanistycznego wychowania fizycznego, oraz Panu Profesorowi Henrykowi Grabowskiemu, który wytyczył proste i czytelne szlaki na tej drodze.Oddając piąte już wydanie książki do rąk studentów i nauczycieli wychowania fizycznego, mamy nadzieję, że pozwoli ona nie tylko zgłębić wiedzę metodyczną, ale również inaczej spojrzeć na problemy edukacji fizycznej oraz ułatwi poszukiwanie nowych i niekonwencjonalnych rozwiązań.Autorzy
Seria wydawnicza Przywrócić Pamięć ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 19111939.Reprint z 1935 r. książki Ze wspomnień skauta-legjonisty.Pierwsze wydanie tej broszury ukazało się w 1917 r. nakładem autora w Warszawie. Zarówno ze względu na treść wspomnień, ujętych pod wspólnym tytułem Z pamiętnika Strzelca, jak i na okres okupacji niemieckiej, musiał być to druk nielegalny. Pomoc techniczną przy wydaniu broszury okazała mi księgarnia warszawska Piotra Borkowskiego. Na treść Z pamiętnika Strzelca złożyło się 7 artykułów, zawierających wspomnienia osobiste od lipca 1914 r., to znaczy od wyjazdu z Warszawy na kurs instruktorski Polskich Drużyn Strzeleckich w Nowym Sączu, aż po lipiec 1915 r. to znaczy do bitwy pod Tarłowem. Kolejno są to więc bezpośrednie przeżycia i wrażenia uczestnika kursu podoficerskiego w Nowym Sączu, żołnierza pierwszej kompanji kadrowej i wreszcie sierżanta 3 kompanji, III bataljonu, 1 pułku brygady Józefa Piłsudskiego, z wiosennej ofensywy roku 1915 w Królestwie. Czas napisania tych artykułów jest różny. Niektóre powstały natychmiast pod bezpośredniem wrażeniem na polu bitwy, lub w chwilach odpoczynku w rezerwie, inne pisane w szpitalach Pragi, Wiednia i Kamieńska, inne wreszcie pisane dopiero po roku w miejscach mej pracy konspiracyjnej w P. O. W. Bezpośrednio po napisaniu drukowane były poszczególne wspomnienia w różnych dziennikach i czasopismach: w Nowej Reformie, Naprzodzie, Głosie Narodu, Wiedeńskim Kurjerze Polskim, piotrkowskich Wiadomościach Polskich, warszawskim Widnokręgu. Skromnym celem który sobie autor postawił przy pisaniu tych wspomnień było bezpośrednie chwytanie wrażeń i przeżyć niemal na gorącym uczynku, utrwalenie ich bezpośredniości dla przyszłych historyków, oraz rozpowszechnienie dla propagandy w owych trudnych czasach czynu legjonowego. Tą myślą kierowany wydałem pierwsze wydanie w niewielkiej stosunkowo ilości, które rozeszły się szybko i dziś broszura ta stała się unikatem wydawniczym. Wobec częstych zapytań i poszukiwań pierwszego wydania przez historyków i zbieraczy źródeł, przygotowałem do druku wydanie drugie, wiążąc je z Jubileuszowym Zlotem Harcerstwa w lipcu 1935 r. w Spale. Z tej racji drugie wydanie uzupełniam na początku dwoma wspomnieniami z czasów tajnego skautingu w Warszawie. Są to opisy wycieczek skautowych I Drużyny Skautowej im. Romualda Traugutta w Warszawie w latach 1913 i 1914 r., do której należałem od początku jej założenia w roku 1911, pełniąc kolejno funkcje zastępowego i plutonowego. Te wspomnienia skautowe drukowane dotychczas jedynie w warszawskim Skaucie, uległy w niniejszem wydaniu najpoważniejszym poprawkom i przeróbkom, gdyż styl i sposób ujęcia tematu przez ucznia klasy 6 realnej był zbyt surowy i nieporadny, pomimo poprawienia jeszcze takim potrosze pozostał. W dalszych artykułach, które weszły z pierwszego wydania poczyniłem tylko niewielkie poprawki stylu i pisowni. Na zakończenie niniejszego wydania dodaję dwa artykuły napisane w Poznaniu w 1920 r. i tam drukowane w jednodniówkach.[Fragment]
Monografia stanowi drugi tom serii wydawniczej „W Przestrzeni Niepełnosprawności”. Na kartach tej książki towarzyszymy „osobom z niepełnosprawnością na ścieżkach życia”, aby wpierać ich edukację, podejmowane działania terapeutyczne oraz umożliwiać jak najpełniejsze funkcjonowanie w życiu kulturalnym i społecznym. Publikacja zawiera artykuły napisane przez specjalistów teoretyków i praktyków zajmujących się istotą niepełnosprawności, funkcjonowaniem osób z różnymi rodzajami niepełnosprawności w społeczeństwie oraz ich szeroko pojętym uczestnictwem w kulturze i terapii. Autorzy podjęli kwestie związane z terapią dzieci, intensyfikacją edukacyjnych działań środowiskowych na rzecz osób z niepełnosprawnościami oraz sytuacją społecznej uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi w klasie szkolnej. Badacze przyjrzeli się również zjawisku liminalności w kontekście przekraczania drugiego progu edukacyjnego przez ucznia z chorobą przewlekłą uczącego się w klasie integracyjnej, a także możliwościom udostępniania muzeów osobom z niepełnosprawnością intelektualną. Poza tym analizie poddano twórczą, plastyczną działalność uczniów lekko niepełnosprawnych intelektualnie. Publikację zamykają artykuły dotyczące doświadczeń praktycznych na polu edukacji, terapii, wsparcia i szeroko pojętego rozwoju osób z niepełnosprawnością intelektualną.
W poradniku autorka przedstawia problemy, które mogą być przeoczone, a są ważne dla ogólnego rozwoju dziecka, szczególnie dla rozwoju jego mowy. Wyjaśnia i sygnalizuje, kiedy rodzice powinni szukać pomocy u specjalisty i na jakie objawy należy zwrócić szczególną uwagę. Praca ta oraz zamieszczone w niej tzw. logoporady są nowym ujęciem tematyki wczesnego rozwoju.
mgr Grażyna Sklarzyk, logopeda, specjalista neurologopeda
Książka ta może się stać logopedycznym vademecum dla osób sprawujących opiekę nad dzieckiem rozwijającym i doskonalącym swoją mowę. Twórczy charakter tego poradnika pokazuje, że osoby dorosłe wnikliwie obserwujące dziecko mogą już w pierwszych latach jego życia podejmować, w formie miłej zabawy, działania sprzyjające prawidłowemu funkcjonowaniu artykulatorów, przeciwdziałające jąkaniu wczesnodziecięcemu, służące wydłużeniu fazy oddechu, sprzyjające ukształtowaniu prawidłowego zgryzu. Autorka uświadamia, jak istotna jest rola słownego i emocjonalnego kontaktu z dzieckiem, które dzięki zabawom logopedycznym może uniknąć wielu rozczarowań i szkolnych niepowodzeń. Zaletą publikacji, oprócz jej praktycznego aspektu, jest komunikatywny język.
dr Grażyna Pietruszewska-Kobiela
Ukazanie się książki sprawia mi radość również z tego powodu, że jest ona przede wszystkim bardzo pożytecznym kompendium. Mimo niewielkich rozmiarów daje przegląd niemalże wszystkich, także najbardziej „egzotycznych”, typów zooterapii. Ze zrozumiałych względów Autorka najwięcej miejsca poświęciła terapii z udziałem psa domowego. Ten najdawniejszy towarzysz człowieka jest najbardziej z nim związany, spełnia wiele funkcji, sprawdza się również najlepiej wśród zwierząt jako pomocniczy terapeuta. Ponadto książka zawiera niezbędną podbudowę dotyczącą zachowania się (behawioru) zwierząt, a także nie pomija problemu dobrostanu zwierzęcych terapeutów, które w swojej służbie narażone są na urazy i wymagają specjalnego, nie przedmiotowego traktowania.
Książka Agaty Kokocińskiej jest napisana przystępnie, aczkolwiek posiada odniesienia do literatury naukowej, które mogą być przydatne w dalszych studiach nad zagadnieniem. Pozycja ta jest ze wszech miar godna polecenia dla wszystkich Czytelników, którzy chcą lepiej zrozumieć zwierzęta i ich rolę w świecie człowieka.
Z przedmowy dr. hab. Tadeusza Kalety, prof. SGGW
Prezentowana praca zawiera m. in. badania autorki dotyczące wpływu procesu terapeutycznego na stopień autyzmu i rozwój psychoruchowy. Celem badań było także określenie związku między stopniem autyzmu a poziomem i profilem rozwoju psychoruchowego dzieci. Wyniki tych badań mogą być zastosowane przez terapeutów w ich pracy z osobami dotkniętymi autyzmem, a także w diagnozie i profilaktyce tej choroby. Książka adresowana do specjalistów zajmujących się problematyką autyzmu, studentów oraz rodziców dzieci dotkniętych tą chorobą.Dziecko autystyczne z zespołem Aspergera to pozycja, która w krótki, jasny i przejrzysty sposób opisuje sylwetkę dziecka autystycznego. Poznajemy listę cech charakterystycznych dziecka z tym zaburzeniem w zestawieniu z komentarzem matki chłopca z zespołem Aspergera. To sprawia, że nie czytamy tylko o zaburzeniu opisanym w suchych faktach. Czytamy o kimś prawdziwym, o chłopcu, który zbiera ślimacze skorupy, interesuje się motoryzacją i lubi kanapki z tuńczykiem.
Zabawy z wyobraźnią
Zadania zostały pogrupowane w kilka kategorii tematycznych. Dobór zadań zależy od samopoczucia i zaciekawienia trenującego wyobraźnię motywem przewodnim danej grupy tematycznej. Układ ćwiczeń opiera się na pięciu blokach:
1. Bohaterowie.
2. Czas.
3. Baśnie i bajki.
4. Wartości i emocje.
5. Humor.
Wszystkie zadania opatrzono stosownym komentarzem. Poszczególne zadania powinny być realizowane pojedynczo – ewentualnie po dwa – w jednym cyklu sesyjnym. Realizacja większej liczby ćwiczeń może wywoływać u trenującego wyobraźnię znużenie i niechęć do podejmowania w późniejszym czasie kolejnych wyzwań.
Z recenzji dr hab. Marii Kuchcińskiej, prof. nadzw. KPSW w Bydgoszczy
Autorski program ochrony pamięci, którym może posługiwać się każdy zainteresowany – osoba troszcząca się o własną lub o cudzą sprawność zapamiętywania teraźniejszości i przywoływania na pamięć przeszłości – z chęcią opiniuję jako warty szerokiego upowszechnienia. […] Tego typu materiały przydatne są – w przypadku starszych odbiorców – nie tylko w domu rodzinnym (do użycia z rodzeństwem, dziećmi i wnukami, a nawet samemu), ale także w domach dziennego pobytu, w stosownych pracowniach uniwersytetu trzeciego wieku, w klubach seniora czy w placówkach opieki całkowitej nad seniorami.
Pani Małgorzata Modrak nie pierwszy raz daje świadectwo swojemu zaangażowaniu w edukacyjne wspieranie, zwłaszcza starszych osób, przy rozwiązywaniu ich ważnych problemów życiowych (wśród których tu rozważane kwestie „ulepszania” pamięci zajmują poczesne miejsce). Spodziewam się, że w następstwie stosowania programu ochrony pamięci pamięć ta zostanie „ulepszona”, ale program dopiero otwiera ku temu możliwości, a więc jest ona „ulepszana” tu i teraz.
W prezentowanej książce przede wszystkim postaramy się uzasadnić tezę, iż współczesna działalność resocjalizacyjna nie powinna być tym, czym jest w chwili obecnej, a więc „narzucaniem” określonych postaw i zachowań na drodze instytucjonalnego, zalegalizowanego administracyjnie przymusu, zakamuflowanego pod pojęciem oddziaływań resocjalizacyjnych.
Książka przeznaczona jest dla szerokiego grona czytelników: od studentów nauk społecznych (pedagogiki, prawa, psychologii, socjologii, pracy socjalnej) poczynając poprzez przedstawicieli wymiaru sprawiedliwości (sędziów, kuratorów sądowych, wychowawców zakładów poprawczych i schronisk dla nieletnich, wychowawców w zakładach karnych i aresztach śledczych), pracowników resortu edukacji (pedagogów i psychologów szkolnych, wychowawców placówekwychowawczych, specjalnych, socjoterapeutycznych i resocjalizacyjnych), działaczy i wolontariuszy z organizacji pozarządowych, na pracownikach szeroko rozumianego sektora pomocy społecznej kończąc (pracownicy socjalni, wychowawcy w placówkach socjalizacyjnych, zakładach opiekuńczo-wychowawczych, asystenci rodziny itp.).
Przedstawiona pozycja wydawnicza jest próbą przybliżenia uwikłanego w spory teoretyczne i aksjologiczne oblicza współczesnej polskiej pedagogiki resocjalizacyjnej. Przede wszystkim jednak ma za zadanie uporządkowanie jej przestrzeni merytorycznej i wskazanie, w jakim kierunku należy podążać, aby przezwyciężyć kryzys zmiany i osiągać bardziej realne sukcesy resocjalizacyjne.
Start edukacyjny to początek poznawania siebie i świata, warunkujący jakość życia indywidualnego i wspólnotowego. Tom 8 serii Edukacja małego dziecka, zatytułowany Przedszkole – przemiany instytucji i jej funkcji, w całości został poświęcony zagadnieniom związanym z wychowaniem przedszkolnym. Okres wychowania przedszkolnego ma bez wątpienia strategiczne znaczenie dla prawidłowego rozwoju dziecka. Jest to związane przede wszystkim z tym, że wszelkie wysiłki zmierzające do wyrównywania szans mają sens wówczas, gdy podejmowane są w najwcześniejszych latach rozwoju, a więc w wieku 2–6 lat. Tylko w tym momencie istnieje możliwość, aby został przerwany błędny łańcuch reprodukcji kulturowej z udziałem szkoły. Prezentowany tom obejmuje dwa główne zakresy tematyczne, ujęte w czterech częściach i odnoszące się po pierwsze – do przedszkola jako instytucji, w tym m.in. jej organizacji, warunków i kadry, a po drugie – do kompetencji związanych z jakościowym wymiarem przedszkolnej edukacji, w tym kompetencji nauczycieli-wychowawców oraz kompetencji dzieci.
Autorem książki "Zamiast edukacji" jest John Holt, jeden z najbardziej reprezentatywnych dla ruchu domowej edukacji i radykalnej krytyki szkoły powszechnej przedstawicieli amerykańskiej humanistyki. Książkę tę wydał po raz pierwszy w połowie lat siedemdziesiątych minionego stulecia i wpisała się ona w znaczący sposób w dziedzictwo praktyki i myśli pedagogicznej.
Jest to niezwykle ujmujący przewodnik po krainie dziecięcego świata, w której uczenie się jest procesem naturalnym, sprawiającym wielką radość, pozwalającym na czerpanie z niego przyjemności. Holt nie pisał tej książki po to, by nauczyciele szkolnictwa powszechnego znaleźli w niej inspiracje do innowacji, czy reform, gdyż w nie absolutnie nie wierzył. Nie chodziło mu o usprawnienie systemu edukacji, ale o całkowite pozbycie się go.
Dzięki lekturze tej książki łatwiej będzie zrozumieć Czytelnikowi, czym różni się edukacja domowa od tej, jaka ma miejsce w Summerhill - jednej z najbardziej autorytarnych szkół alternatywnych na świecie. Holt przestrzega nauczycieli kochających swój zawód przed traceniem energii na zmianę tego, czego się zmienić nie da, czyli szkoły publicznej. Sugeruje podjęcie wysiłku na rzecz stworzenia własnej, wolnej szkoły, która przyniosłaby radość uczenia się wszystkim uczniom i nauczycielom.
Niektóre elementy podejścia Holta zostały przejęte do współczesnej edukacji instytucjonalnej, formalnej, a nawet klasycznej, jako swoistego rodzaju innowacje wspierające jakość tego procesu, np. zawieranie kontraktu z uczniami czy udzielnie informacji zwrotnej. Jeśli sięgniemy po tę książkę z własnej, nieprzymuszonej ciekawości, to proces ten zaistnieje w sposób naturalny, mimowolny, uświadamiając nam prawdę o nas samych, o naszych zasobach i o edukacji, która jest cząstką naszego życia
Książka Holta jest dowodem na to, że uczenie się może być jak udział w koncercie ulubionego artysty. Po przeczytaniu jej zapewne niektórzy Czytelnicy poproszą o bis, sięgając po nią ponownie, a może i wykorzystując w swoim życiu osobistym, czy zawodowym, to co wydało im się najważniejsze lub najbardziej wartościowe.
Czy szczęście jest w nas czy jednak poza nami? Czy je wytwarzamy, czy jednak jest ono zdeponowane w jakichś miejscach, do których dostęp jest bardziej lub mniej utrudniony? Czy możliwe jest dotarcie i wejście do tych miejsc, aby posiąść choćby fragmenty szczęścia, które jednak nie będą jego sybstytutami? Czy o istnieniu szczęścia jako pewnej własności, którą można nabyć, czy lepiej – zdobyć, decydują czynniki zewnętrzne, czy jednak jest to efekt endogennie kształtujących się i wyłaniających na zewnątrz determinant, wynikających z naszej kreatywności i wciąż uświadamianego sprawstwa? Czy faktycznie musimy mieć najpierw coś, co sprawi, że staniemy się ostatecznie depozytariuszami szczęścia? Czy nie należałoby się zgodzić z autorem traktatu o szczęściu, Władysławem Tatarkiewiczem, że szczęście ma jednak podwójną naturę i że w związku z tym jest stanem wewnętrznym, ale wymaga pomocy z zewnątrz, co miałoby oznaczać, iż „mamy je w nas, ale nie tylko przez nas”? Fragment Wprowadzenia
Podstawowym warunkiem edukacji małego dziecka – tworzonej zgodnie z humanistyczną, poznawczą i transgresyjną koncepcją rozumienia człowieka – jest jak najlepsze przygotowanie do pracy pedagogicznej nauczycieli-wychowawców. Wszystkie społeczeństwa zarówno w przeszłości, jak i współcześnie chcą mieć przede wszystkim dobrych nauczycieli, ponieważ zdają sobie sprawę z tego, że od nich zależy jakość edukacji, która:
[...] w znacznym stopniu wyznacza losy życiowe ludzi, szanse rozwojowe społeczeństw, przemiany cywilizacyjne. Jakość edukacji zależy od wielu czynników, a wśród nich szczególną rolę odgrywa przygotowanie nauczycieli, ich osobowość i stosowane metody pracy. Zrozumiałe więc jest odwieczne zainteresowanie sprawami zawodu nauczycielskiego.
Opracowania zamieszczone w tym tomie są poświęcone właśnie przygotowaniu do pracy i pracy zawodowej nauczycieli-wychowawców w przedszkolu i w klasach I–III szkoły podstawowej.
Tom składa się z trzech części. W pierwszej – noszącej tytuł Poglądy i doświadczenia polskich nauczycieli-wychowawców – Czytelnicy mogą znaleźć autorskie propozycje dotyczące m.in. współczesnych wyzwań dla szkoły i nauczyciela w kontekście przygotowania dzieci do uczenia się przez całe życie, oceny (nie)gotowości szkoły na przyjęcie najmłodszego ucznia oraz sposobów zapobiegania i przeciwdziałania niepowodzeniom szkolnym. Autorzy wszystkich tekstów zwracają uwagę na relacje między zaleceniami płynącymi z teorii (czy szerzej – wiedzy) pedagogicznej, poczynaniami w zakresie polityki oświatowej a praktyką edukacyjną w zakresie kształcenia i wychowania małych dzieci.
Kolejna część – Poglądy i doświadczenia nauczycieli edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej w Czechach i na Słowacji – zawiera zarówno teoretyczną, jak i praktyczną egzemplifikację zagadnień związanych z edukacją nauczycieli u naszych południowych sąsiadów. Autorki opracowań szczególne znaczenie przypisują pedagogicznym oraz psychologicznym aspektom działań edukacyjnych podejmowanych przez nauczyciela przedszkolnego i wczesnoszkolnego, wspomagających rozwój i kształcenie dziecka, a także porównują propozycje merytoryczne i rozwiązania metodyczne stosowane w Czechach, na Słowacji oraz w Polsce.
Tom zamyka część – Postrzeganie edukacji małego dziecka przez studentów – przyszłych nauczycieli – będąca prezentacją wyników badań prowadzonych wśród studentów kierunków pedagogicznych.
Zamieszczone w tej części opracowania skupiają się głównie na kwestiach dotyczących roli i zadań współczesnego nauczyciela oraz potrzebach i możliwościach wychowania międzykulturowego w przedszkolu i w klasach I–III. Przywołane rezultaty poczynań empirycznych wraz z ich analizą i interpretacją odnoszą się również do umiejętności językowych i matematycznych studentów, których badania zostały zainspirowane Ogólnopolskimi Badaniami Umiejętności Trzecioklasistów OBUT 2011.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
