Przeobrażenia, jakie dokonują się w każdym obszarze życia człowieka, wymagają zmodyfikowanego podejścia: kształcenia i wychowania, młodych ludzi, które pozwoli funkcjonować w świecie zgodnie z wymaganiami czasów w duchu uniwersalnych wartości. Uwzględniając powyższe uznano za niezwykle ważnie skoncentrowanie uwagi na szkole i nauczycielach, których udział w kreowaniu nowej jakości edukacji jest nieoceniony. Oni są bowiem odpowiedzialni za stworzenie nowej kultury uczenia się. Bezsprzecznie tempo doświadczanych zmian i „kurczący się” świat wymuszają inne niż dotychczas podejście do miejsca i roli szkoły (organizacji, metod pracy, sposobu funkcjonowania i in.) oraz nauczycieli, wyostrzając znaczenia wiedzy połączonej z refleksyjnością i krytycznym myśleniem.

Niepełnosprawność intelektualna ma wpływ na całe życie osoby nią dotkniętej, w tym edukację, zdolność do samodzielnego życia oraz zatrudnienie. Osoby takie często wymagają wsparcia i opieki nawet w okresie dojrzałości. W większości mieszkają z rodzicami, którzy po osiągnięciu wieku emerytalnego mają coraz mniej siły na zajmowanie się i wspieranie swoich dorosłych dzieci.

W niniejszej publikacji przyjmujemy, że wiedza o socjalizacji ma oczywisty walor, specyficzny dla myślenia i działania pedagogicznego. Wspólnym obszarem zainteresowań teorii i praktyki w obrębie wiedzy o procesach edukacyjnych (wychowawczych) oraz teorii socjalizacji jest optymalny rozwój osobowości jednostki ludzkiej, we wzajemnej zależności ze środowiskiem społeczno-kulturowym. Pedagogiczna perspektywa interpretacyjna towarzysząca analizie problematyki socjalizacji zakłada analizę różnych wymiarów socjalizacji pod kątem ich wagi i przydatności dla pedagogiki. Taki punkt widzenia umożliwia: (1) wyłonienie i zaakcentowanie wątków, które w obszarze studiów nad socjalizacją mają znaczenie dla badań nad wychowaniem oraz stanowią źródło problemów badawczych, pojęć, kategorii i kontekstów interpretacyjnych ważnych dla analizy procesów wychowania, oraz (2) interpretację treści, mechanizmów, obszarów i uwarunkowań procesów socjalizacji pod kątem ich potencjalnej waloryzacji, zakładającej możliwość zróżnicowanej koncepcyjnie ingerencji pedagogicznej. W publikacji proponujemy analizę czterech wymiarów socjalizacji, które odnoszą się w różnym stopniu do dwóch podstawowych, pozostających ze sobą w ambiwalentnej relacji kontekstów tego procesu: społecznego i indywidualnego. Rozdział 1 Socjalizacja w perspektywie studiów antropologicznych jest poświę­cony opracowaniu problematyki socjalizacji z uwzględnieniem perspektywy antropologicznej. Socjalizacja jest w tym kontekście rozpatrywana jako obszar, na którym krzyżują się, z jednej strony, zainteresowania badawcze antropologii filozoficznej oraz licznych antropologii szczegółowych, z drugiej zaś pedagogiki jako nauki poszukującej odpowiedzi na pytania stawiane w związku z indywidualnym i społecznym funkcjonowaniem człowieka. Rozważania otwiera omówienie znaczenia kluczowych dla podjętej problematyki terminów: socjalizacja i antropologia. Strukturę właściwej analizy tworzą pary kategorii mających znaczenie z punktu widzenia studiów antropologicznych, które zarazem można uznać za relewantne pedagogicznie i wzbogacające refleksję nad zagadnieniem socjalizacji. Opracowaniu podlegają cztery pary kategorii: tożsamość indywidualna i tożsamość społeczna; autonomia i podporządkowanie; jedność i zróżnicowanie; obecność i nieobecność. Antropologiczny punkt widzenia na problematykę socjalizacji stawia w nowym świetle nie tylko kwestie traktowane jako klasycznie pedagogiczne, ale również otwiera pole do analizy zagadnień dotąd nieobecnych lub słabo obecnych w literaturze przedmiotu. Rozważania dopełnia określenie relacji, w jakiej pozostają wobec siebie kategorie z pary oraz przedmiotowych i dyscyplinarnych powiązań między antropologią i pedagogiką. Rozdział 2 Biograficzny wymiar socjalizacji, łączący w swych interpretacjach jednostkowy i społeczny charakter socjalizacji, dotyczy jej wymiaru biograficznego. Celem rozważań jest odniesienie go do podstawowych obszarów działania i myślenia pedagogicznego zorientowanych na kategorię interweniowania w procesy socjalizacyjne. Rozdział zawiera treści dotyczące interpretacji pojęcia biografii osadzone w perspektywie interdyscyplinarnej, z wykorzystaniem kategorii niezbędnych do wielokontekstowej analizy socjalizacji w wymiarze biograficznym, oraz odwołania do zaplecza teoretycznego wyznaczającego podstawowe rozstrzygnięcia w zakresie podjętej analizy. Treści rozdziału obejmują także opis typologii faz procesu socjalizacji odniesionych do poszczególnych etapów cyklu życia oraz podstawową dla całego tekstu problematykę interwencji w procesy socjalizacji, interpretowaną z punktu widzenia pedagogiki, jej zróżnicowania koncepcyjnego i subdyscyplinarnego oraz jej podstawowych przesłanek teoretycznych i metodycznych. Rozważania w rozdziale 3 Społeczny i instytucjonalny wymiar socjalizacji zainicjowano egzemplifikacjami zakłóconego przebiegu społecznego rozwoju istot ludzkich, co pozwoliło na ukazanie wagi oddziaływań, które ujęte zostały dalej jako socjalizacyjne. Prześledzono także relację między czynnikami biologicznymi i społecznymi w toku stawania się przez człowieka istotą społeczną. Zwrócono tu szczególną uwagę na procesy przyjmowania przez człowieka wartości oraz norm, które umożliwiają tworzenie konkretnych wzorów zachowań, w tym odnoszących się do sposobu realizacji ról społecznych. Procesy te stanowią najczęstsze składowe decydujące o zakwalifikowaniu zjawiska jako powiązanego z socjalizacją. Jej społeczne i instytucjonalne interpretacje, charakterystyka płaszczyzn, a w dalszej kolejności także strukturalnego modelu warunków socjalizacji, jej faz oraz ambiwalentnego charakteru znalazły wyraz w dalszych częściach rozdziału. Zawiera on także analizę teorii socjologicznych, w ramach których omówiono znaczenie procesu socjalizacji dla rozwoju indywidualnego oraz społecznego. Nie mniej istotne dla przyjętego w tym rozdziale kierunku analiz okazało się omówienie przestrzeni, w których umiejscawia się procesy socjalizacyjne. Na potrzeby tekstu szczegółowo zanalizowane zostały praktyki socjalizacyjne podejmowane w rodzinie, grupie rówieśniczej i szkole, przez media, w grupie wyznaniowej i środowisku pracy. W rozdziale 4, ostatnim, zatytułowanym Socjalizacja w wymiarze kulturowym, przyjęto jako wstępne założenie antropologii kulturowej o nierozerwalnym związku socjalizacji z kulturą. W celu sprecyzowania znaczenia pojęciowego socjalizacji i kultury dokonano eksplikacji tych terminów. Podjęto próbę analitycznego określenia uwarunkowań socjalizacji i związanego z nią procesu kształtowania tożsamości, przedstawiono analizę współczesnych interpretacji pojęć socjalizacji i tożsamości oraz wskazano na adekwatność ich odniesień do struktur osobowych. Wyróżniono dwie fazy socjalizacji: pierwotną i wtórną, oraz zbieżne z nimi aspekty tożsamości. Analizując proces transmisji kulturowej, wskazano rolę narracji kulturowych, które są znaczące z punktu widzenia pedagogiki, a – zapisane w języku – kształtują m.in. środowisko rodzinne i regulują stosunki międzyludzkie. Rozdział zawiera także analizę nowego, wielokulturowego i międzykulturowego spojrzenia na socjalizację oraz charakterystykę człowieka pogranicza, znajdującego się w przestrzeni socjalizacji i wychowania.

Oddana do rąk czytelników monografia ma na celu zaprezentowanie teoretycznych i praktycznych eksploracji przestrzeni wychowawczych, edukacyjnych, profilaktycznych i korekcyjnych prowadzonych przez autorów poszczególnych artykułów. Teksty powstały z chęci ugruntowania poruszanych w nich teoretycznych zagadnień oraz doskonalenia praktyki edukacyjnej w placówkach szkolnych, opiekuńczo-wychowawczych, a także w obszarach resocjalizacyjnych. Skupiają się wokół rozpoznania codzienności szkoły jako źródła wyzwań dla współczesnego nauczyciela, analizowania problematyki edukacyjnej i resocjalizacyjnej w kontekście przemian europejskich, jak również dostosowania praktyki edukacyjnej, opiekuńczo-wychowawczej, profilaktycznej i resocjalizacyjnej do oczekiwań dzisiejszego świata. Książka składa się z dwóch części. Pierwsza koncentruje się na aspektach pedeutologicznych i historycznych, druga zaś traktuje o przestrzeniach resocjalizacyjnych. Drugą część resocjalizacyjną przedstawianej publikacji rozpoczynają teksty o tematyce penitencjarnej.Monografia została przygotowana na bazie tekstów prezentujących aspekty realizowanych projektów badawczych, których osnową jest problematyka temporalna w pedagogice zainspirowana licznymi dyskusjami. W publikacji uwzględniono trzy aspekty przestrzeni temporalnych: pedeutologiczny, historyczno-pedagogiczny i resocjalizacyjny. Dlatego też kierujemy ją do szerokiego grona czytelników zajmujących się pedagogiką w ujęciu teoretycznym, jak również praktycznym.

Memory Box to psychologiczna opowieść o kreatywnej kobiecie - w dziewięciu odsłonach. Po raz pierwszy spotykamy ją, gdy ma pięć lat. Następnie bierzemy udział w jej losowych i rodzinnych perypetiach oraz metamorfozach. Wspólnie z nią śmiejemy się i płaczemy, przeżywamy pierwszą, a potem dojrzałą miłość, stratę, śmierć. Poszukujemy tego, co jest naprawdę ważne w życiu. Książka dla każdego, kto pragnie zadumać się, wyciszyć, zrozumieć siebie i innych.Memory Box - pudełko wspomnień i pamięci What is my dream? My dream is to live again.Spis przedmiotów:1. Spinka do włosów z biedronką2. Sweterek z owczej wełny3. Płyta K-L-Star4. Miniaturowy tomik poezji koreańskiej z dedykacją5. Bilet lotniczy do Seulu6. Perfumy o zapachu kadzidła7. Szafirowe pudełeczko z obrączkami8. Katalog wystawy Pożegnanie9. Dwa albumy fotograficzne

Prezentowana praca stanowi jedną z nielicznych prac pedagogicznych poświęconych w całości rodzinie polskiej w kulturze realnego socjalizmu, ze szczególnym uwzględnieniem lat 60. i 70. Badając rodzinę w tym okresie, przyjęto założenie mówiące o trudnej sytuacji rodziny pod względem kulturowym, w tym także społeczno-psychologicznym, co wywierało wpływ na jej postrzeganie i wartościowanie w świadomości społecznej oraz określało możliwości rozwojowo-wychowawcze. Rodzina przez kilkadziesiąt lat trwania realnego socjalizmu znajdowała się w warunkach swoistego dualizmu kulturowego będącego przejawem konfliktu i niespójności systemu aksjonormatywnego występującego w kulturze PRL.Dualizm ten polegał na funkcjonowaniu społeczeństwa w dwóch warstwach równocześnie, tj. w: 1) warstwie reguł oficjalnych (tworzonych przez propagandę, indoktrynację ideologiczną, edukację) oraz w 2) warstwie reguł nieoficjalnych (czyli spontanicznych działań adaptacyjnych i obronnych stosowanych wobec narzuconych odgórnie warunków życia).W niniejszej pracy warstwy te określone zostały - za Janem Lutyńskim - jako oficjalna nadrzeczywistość i codzienna rzeczywistość. W pierwszej obowiązywało rodzinę funkcjonowanie zgodne z zasadami realnego socjalizmu, marksistowską koncepcją rodziny i wymogami propagandy, a w drugiej życie według realiów codzienności, czyli w warunkach niedoborów, bylejakości, tymczasowości i braku nadziei na zamianę (czyli w warunkach przetrwania). Każda z tych warstw rządziła się innymi prawami, regułami, posiadała odrębną wizję świata, a nawet posługiwała się odmiennym językiem. Równoczesne funkcjonowanie w tych dwóch rzeczywistościach rodziło liczne sytuacje trudne pod względem psychologicznym (tj. sytuacje konfliktowe, przeciążenia, deprywacji, zagrożenia) i prowadziło do kryzysów, wypaczeń w sferze psychicznej, poznawczej, moralnej, jak również kształtowało postawy bierne i uległe. W takim kontekście społeczno-kulturowym rodzina polska zmuszona była pełnić swoje role i funkcje jako środowisko życia, rozwoju i wychowania człowieka. Chcąc lepiej poznać jej możliwości rozwojowo-wychowawcze w kulturze realnego socjalizmu postanowiono zdiagnozować środowisko społeczno- wychowawcze rodziny propagowane na łamach prasy socjalistycznej oraz występujące w codziennym życiu. Badając te dwa obszary kultury, starano się dowiedzieć i porównać, jaki sens i znaczenie nadawano rodzinie, małżeństwu, rolom małżeńsko-rodzinnym kobiety oraz posiadaniu i wychowywaniu dziecka w tych dwóch odrębnych rzeczywistościach, z których pierwsza, oficjalna nadrzeczywistość miała być wzorcem dla codziennej rzeczywistości i z czasem ją zastąpić oraz występujących między nimi podobieństwach, różnicach, jak również wpływie na zachowania ludzi. Celem badań było zatem pokazanie modelu i wzoru ( w ujęciu A. Kłoskowskiej) ówczesnej rodziny, czyli rodziny jako projektu ideologiczno-propagandowego i rodziny - wytworu codziennej rzeczywistości. W obydwu ujęciach dążono do uchwycenia właściwości rodziny jako środowiska społeczno-wychowawczego, postrzeganego w kategoriach systemowych, dynamicznych, obiektywnych i subiektywnych.Badaniami objęto trzy grupy zagadnień, tj:1) codzienność jako kontekst życia i rozwoju rodziny w socjalistycznej rzeczywistości,2) dyskurs ideologiczno-propagandowy zawarty w prasie kobiecej i przekazywany w nim model rodziny socjalistycznej;3) funkcjonowanie rodziny ( małżeństwa, rodzicielstwa, dziecka) w codziennej rzeczywistości (miejskiej i wiejskiej).

Publikacja ta jest cenna przede wszystkim ze względu na wielowątkowe pole zainteresowań Autorki, a także z powodu obszernej reprezentacji jej wiedzy. Ważne jest również to, by wątki przewijające się w prezentowanej pracy ciągle przebijały się do elementarnej, nawet podstawowej świadomości teoretycznej i praktycznej oraz były obecne w myśleniu akademickim i nie tylko. Znaczenie ma perspektywa poznania współczesnego świata z punktu widzenia tych, którzy czują materię, posiedli bowiem umiejętność oswajania nieustannych i coraz szybciej następujących zmian w globalizującym się społeczeństwie. W tę perspektywę wpisuje się ważny problem uczenia się na błędach jako naturalnej strategii wykorzystywanej w codziennych sytuacjach, przy czym Autorka pracy ujmuje błąd uczniowski jako punkt wyjścia organizowanego działania pedagogicznego, które wychodząc właśnie od niego, umożliwia dzieciom zbudowanie nowego sposobu rozumienia zjawisk, problemów oraz konstruowania strategii myślowych i działaniowych.

Przekazywane z pokolenia na pokolenia obyczaje oraz wszelkie obrzędy bardzo silnie zakorzeniły się w kulturze i zostały przeniesione w literacki świat klechd, podań, legend, bajd, a także opowieści, ukazując w ten sposób realia danej grupy społecznej. Właśnie obyczaje oraz rozmaite obrzędy dosyć często naprowadzały na pewne tropy związane z lokalną tradycją. Jednak mnóstwo archaicznych opowieści niejednokrotnie kierowało badaczy w próżnię, ponieważ urywały się, albowiem po prostu ich nie zapamiętano, dlatego prawdopodobnie starano się je uzupełniać lub modyfikować. Według słów Jacka Wojtysiaka, to dzięki tradycji możemy zidentyfikować uczestników danej wspólnoty. W pracy Społeczeństwo. Zacznijmy od faktów podkreślał on, że należałoby wyróżnić trzy odmiany tradycji: początku, zwyczaju oraz istoty.Tematyka pracy wiąże się z zainteresowaniami Autorki, albowiem klechdy, podania i bajki od dzieciństwa towarzyszyły mi w życiu. Uważa, że należy pielęgnować tradycje, aby przekazać nieocenione wartości potomnym, ponieważ bez tego możemy zatracić tożsamość narodową. Dlatego bardzo bliskie są jej legendy zebrane przez Jerzego Sampa - człowieka, którego poznała osobiście. Pielęgnował obyczaje i wszelkiego rodzaju tradycje oraz całe życie zabiegał, aby nie zmarnować dziedzictwa przeszłości.

Oddajemy do rąk Czytelników książkę, która wyrosła z podjętej refleksji o wychowaniu i ważności środowiska rodziny dla jego realizacji. Można w niej odnaleźć swego rodzaju podróż do dzieciństwa, które jest czasem odkrywania świata i stawiania przed nami wyzwań, choć dopiero jako osoby dorosłe jesteśmy w stanie świadomie rekonstruować i przetwarzać tego rodzaju doświadczenia.Skrypty, opowieści i narracje w perspektywie pedagogicznej. Ku świadomości wychowania to książka o kształtującym wpływie kultury na proces wychowania, ale przede wszystkim o sile oddziaływania środowiska rodzinnego, o tym, jakie znaczenie dla jego planowania i przebiegu mają cechy współczesnej rodziny, przemiany i pojawiające się w jej łonie problemy, a także o tym, w jaki sposób opowieści, narracje i skrypty poprzez swą obecność w procesie wychowania kształtują naszą tożsamość. Autorka wraz z Czytelnikiem poszukuje odpowiedzi na pytanie, jakie czynniki są w tym procesie kluczowe, gromadzę informacje o tym, dlaczego stajemy się takimi, jacy jesteśmy wszak pozostając dziećmi swoich rodziców, jesteśmy jednocześnie wytworami kultury, jej dłużnikami i twórcami.

Książka jest swego rodzaju podsumowaniem myśli i wieloletniej praktyki Józefa Węglarza, z ukierunkowaniem na niezwykle ważny, choć często niedoceniany, obszar wychowania fizycznego, jakim jest wychowanie, czyli przygotowanie młodego człowieka w procesie edukacji do samodzielnego, świadomego, satysfakcjonującego i całożyciowego uczestnictwa w szeroko rozumianej kulturze fizycznej w trosce o ciało. Przyjęta przez Autora koncepcja nadaje jej szczególną wartość. [] Z satysfakcją rekomenduję publikację jako wartościową lekturę, która z powodzeniem może uzupełniać i wspomagać proces kształcenia studentów kierunku wychowania fizycznego. Będzie też pomocna w pracy dydaktyczno-wychowawczej nauczycieli wychowania fizycznego i innych specjalności, szczególnie na etapie ich rozwoju zawodowego.

Jest to dzieło kompletne w tym znaczeniu, że zawiera nowatorską, a zarazem dojrzałą koncepcję pedagogicznego rozumienia resilience [].Szeroko zakrojona i wyczerpująca synteza głównych ujęć teoretyczno-badawczych z jej oryginalnym, wieloaspektowym koncepcyjnym ugruntowaniem we współczesnych naukach społecznych i pedagogice stanowi znakomite wzbogacenie polskiej literatury naukowej z zakresu nauk edukacyjno-wychowawczych. Równocześnie wzbudza wysokie uznanie dla wyjątkowo intensywnego i twórczego wkładu badacza do systematyki i rozwoju wiedzy pedagogicznej w tym zakresie.Jest to kluczowa i bardzo znacząca pozycja naukowa, zawierająca oryginalną propozycję teoretyczną, wspartą wynikami badań empirycznych i otwierającą nowy kierunek eksploracji i myślenia o resilience w pedagogice. Pedagogika wrażliwa na resilience to niepowtarzalna i nowatorska koncepcja stanowiąca istotne osiągniecie naukowe. Książka jest wyjątkową monografią pedagogiczną, dojrzałą i dobrze przemyślaną. []Całokształt tego naukowego opracowania to przykład przedsięwzięcia pionierskiego w Polsce i jednego z nielicznych w literaturze fachowej na świecie. []z recenzji prof. dr. hab. Janusza Surzykiewicza

elem niniejszej pracy jest poznanie i opisanie jakości życia emerytowanych nauczycieli. Z przeglądu literatury przedmiotu wynika, że istnieją liczne opracowania dotyczące jakości życia osób starszych, odnoszące się jednak do ogółu seniorów, marginalnie zaś pojawiają się dane dotyczące grupy emerytowanych nauczycieli. Jakość życia (quality of life QoL) jest pojęciem wielowymiarowym, bardzo szerokim, obejmującym liczne aspekty ludzkiego życia (zdrowotne, psychologiczne, społeczne i środowiskowe). Nie ma jednej definicji. Charakteryzuje się tym, że sposób jego pojmowania zależy od dyscypliny, paradygmatu i ram czasowych prowadzonych badań. Zmienia się w ciągu życia jednostki. To, co stanowi istotną składową jakości życia w młodości, niekoniecznie będzie miało wpływ na dobrą jakość życia na emeryturze. Ma ono także krótką historię, ale bardzo długą przeszłość (Rapley, 2003). Według Roco Fernndez-Ballesteros (2011) zwiększa się liczba publikacji dotyczących badań nad jakością życia osób starszych. Jako przykład można podać bazę Medline, w której w 1973 roku dostępnych było tylko 5 publikacji podejmujących tematykę jakości życia. W 2015 roku takich publikacji było ponad 150 tys. (Worach-Kardas, 2015, s. 133). Największy wzrost zainteresowania tym tematem nastąpił w naukach medycznych, rzadziej podejmuje się go natomiast w psychologii i naukach społecznych.

Książka Zrozumieć Montessori ma na celu wyjaśnienie Czytelnikowi przesłania pedagogicznego Marii Montessori. Jednym z głównych terminów w pracach Montessori jest pojęcie „metoda”, skrywające nakaz niesienia dziecku wszechstronnej pomocy w trudzie indywidualnego rozwoju oraz postulat włączenia dziecka do społeczności kulturowej i cywilizacyjnej, z założenia przesyconej miłością i pokojem. Aby taka pomoc zaistniała, konieczne jest, zdaniem Montessori, odpowiednie przygotowanie dorosłych (nauczycieli, rodziców, pedagogów), którzy znając prawa rozwojowe dziecka (m.in. „polaryzację uwagi”, „wrażliwe fazy” etc.), będą je wspierać w rozwoju, kochać rozumnie i darzyć szacunkiem. Środkiem do tego ma być „przygotowane otoczenie”, a warunkiem sukcesu – respektowanie zasady porządku (samo- dyscypliny) i wolności, która, odpowiednio wyważona, prowadzi człowieka do optimum rozwojowego, czyli montessoriańskiej „normalizacji”. Przedmiotem rozważań książki pt. Zrozumieć Montessori. Czyli Maria Montessori o wychowaniu dziecka jest zaprezentowanie kluczowych pojęć tworzących podstawy teorii pedagogicznej Marii Montessori. Podjęto zatem przede wszystkim zagadnienie wyjaśnienia rozumienia wychowania przez M. Montessori przy uwypukleniu koncepcji rozwoju dziecka i środowiska edukacyjnego( przygotowanego otoczenia). W rozdziale pierwszym, po krótkim nakreśleniu postaci M. Montessori w świetle jej biografii , ukazano jej drogę rozwoju jako pedagoga( od medycyny, poprzez psychiatrię, pedagogikę specjalną do pedagogiki ogólnej). W kolejnym rozdziale scharakteryzowano koncepcję rozwoju dziecka. Podkreślono te składniki poglądów M. Montessori, które stanowią o ich oryginalności w ujmowaniu aspektów rozwoju człowieka(„wrażliwe fazy”, „absorbująca psychika’, „polaryzacja uwagi’, „normalizacja’, „horme’, ‘mneme”). Uwypuklono cechy charakterystyczne w rozwoju dziecka w okresie niemowlęctwa, dzieciństwa i okresu szkolnego. Za punkt centralny w opisie rozwoju dziecka przyjęto jego dążenie do samodzielności i niezależności ( zagadnienie podmiotowości). Charakterystyka rozwoju dziecka stała się podstawą do opisu w rozdziale trzecim przygotowanego otoczenia, w którym dziecko odnajduje potrzebne impulsy do indywidualnego i społecznego rozwoju. W opisie uwzględniono aspekt materialny środowiska edukacyjnego( budynek, wyposażenie, pomoce rozwojowe Montessori), aspekt strukturalno – dynamiczny, tj. zasady konstrukcji otoczenia z naciskiem na zasadę porządku i wolności oraz aspekt osobowy, na który składa się grupa dzieci wymieszana wiekowo, nauczyciel, rodzice. W tym fragmencie książki skoncentrowano się na opisie przygotowanego otoczenia w przedszkolu. Scharakteryzowano grupy pomocy rozwojowych Montessori wraz z przykładami ich zastosowania w konkretnej pracy. Zamiarem było tu także ukazanie korelacji pomiędzy specyfiką rozwoju dziecka w ujęciu M. Montessori a aranżacją przygotowanego otoczenia w pomoce montessoriańskie zgodnie z wrażliwymi fazami. W zakończeniu , analiza metateoretyczna doprowadziła do próby zdefiniowania wychowania w ujęciu M. Montessori i wyjaśnienia jej przesłania pedagogicznego . Uwypuklono także wartości pedagogiki M. Montessori, by wykazać aktualność tej koncepcji we współczesnych naukach o wychowaniu. Książkę zamyka biogram M. Montessori, wybór literatury przedmiotu w języku polskim oraz aneksy.

Terapia interdyscyplinarna to profesjonalne, wielospecjalistyczne, zamierzone i ustrukturyzowane czynności służące wsparciu i stymulowaniu dziecka ma ona poprawić jakość jego funkcjonowania w przestrzeni edukacyjnej i społecznej. Oznacza szereg działań pomocowych, których zamiarem jest holistyczne wspomaganie dziecka, by przekształceniom uległ obraz jego własnej osoby i w autonomiczny sposób mogło ono funkcjonować w przestrzeni życiowej. By ważniejsze stały się [] cechy i umiejętności, dzięki którym jednostka zacznie odnosić sukcesy i zostanie zaakceptowana przez społeczeństwo[], by miała ona szansę modyfikacji wartości, tak by były one dostosowane do ograniczeń i predyspozycji, umożliwiały realizowanie się, opanowywanie zastępczych i nowych schematów funkcjonowania oraz rozwijanie umiejętności na miarę swoich możliwości.By podejmowane działania umacniały wewnętrzny potencjał dziecka, z uwzględnieniem wszystkich jego składowych metazasobów (poczucia bycia zrozumianym, zaradności i sensowności) oraz zasobów szczegółowych (poznawczych, instrumentalnych, neotycznych), co w aspekcie społecznym ma największe znaczenie, prowadzi bowiem do kształtowania relacji opartych na wzajemności i poszanowaniu indywidualności jednostki. To kompleksowe interdyscyplinarne zaopatrzenie dziecka powinno także oznaczać ukierunkowanie działań terapeutycznych na jego rozwój oraz korzystanie z takich strategii i w taki sposób, aby priorytetowe stały się dobro i perspektywiczność jego zamierzeń.W monografii wyodrębniono trzy części poświęcone wybranym zagadnieniom terapii interdyscyplinarnej, które odnoszą się do holistycznego i wielokierunkowego wsparcia dziecka. Pierwsza, zatytułowana Podstawy terapii interdyscyplinarnej, opisuje fundamenty tego rodzaju terapii, na którą składają się terapie: pedagogiczna, psychopedagogiczna oraz medyczna neurologiczna i psychiatryczna. Część druga, Terapia funkcji podstawowych. Wybrane problemy, porusza kwestie dotyczące wieloaspektowego wsparcia i stymulacji funkcji podstawowych. Część trzecia, Terapia zaburzeń rozwojowych. Wybrane zagadnienia, przedstawia działania terapeutyczne zorientowane na pomoc dziecku o zróżnicowanych potrzebach i możliwościach rozwojowo-poznawczych.Książka jest skierowana do szerokiego grona czytelników związanych ze środowiskiem naukowym oraz z praktyką pedagogiczną nauczycieli i specjalistów zajmujących się terapią dziecka, studentów kierunków pedagogicznych, którzy są zainteresowani problematyką interdyscyplinarnej terapii, oraz rodziców dzieci wymagających kompleksowego wsparcia.Joanna Skibska

Akcja Katolicka wyzwaniem apostolskim i szansą

Przedstawiana monografia zawiera referaty wygłoszone na Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej Pojęcie kategoria słowo w teorii i praktyce zorganizowanej w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego w dniach 56 kwietnia 2019 roku. Celem konferencji była dyskusja nad zaproponowanymi w tytule kwestiami, czyli sposobami opisu i interpretacji jednostek leksykalnych języka mieszczących się w tytułowej triadzie.Publikacja składa się z 14 artykułów, w których autorzy zaprezentowali wyniki badań dotyczących zagadnień związanych z podstawowymi pojęciami w językoznawstwie i nie tylko. Obejmują one zarówno uwagi teoretyczne, jak i ich zastosowanie do analiz szczegółowych, z perspektywy synchronicznej, ale też diachronicznej. []

Przedstawiona Czytelnikowi monografia wieloautorska pt. Wokół muzyki Feliksa Nowowiejskiego stanowi zbiór oryginalnie ujętych refleksji oraz zupełnie nowych faktów dotyczących twórczości autora Roty. Feliks Nowowiejski jest kompozytorem doskonale znanym w środowisku muzycznym, jednak niedostatecznie rozpoznawalnym i obecnym w świadomości i ogólnej wiedzy osób niezwiązanych z zawodami muzycznymi. Próbę naświetlenia tego problemu, z okazji 70. rocznicy jego śmierci, podjęło w 2016 roku – formalnie ustanowionym przez Sejm RP Rokiem Nowowiejskiego – wiele instytucji. Z uwagi na 140. rocznicę urodzin twórcy zakres prowadzonych działań naukowych, artystycznych i popularyzatorskich rozszerzono na rok 2017, w którym Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego ogłosiło specjalny program dotacyjny – „Nowowiejski 2017”.

Program do pracy z dziećmi nadpobudliwymi psychoruchowo w wieku przedszkolnym, ukazujący propozycje kontrolowania dziecięcej energii poprzez odpowiednio zorganizowane zabawy i ćwiczenia relaksacyjne, zawarte w praktycznych scenariuszach zajęć dostosowanych do poszczególnych grup wiekowych. Książka ukazuje przyczyny niewłaściwego zachowania dzieci i sposoby radzenia sobie z nimi. Omawia następujące metody pracy z dzieckiem nadpobudliwym psychoruchowo: 1. Techniki relaksacyjne - według Jakobsona - oparte na treningu autogennym Schultza 2. Metodę Symboli Dźwiękowych 3. Techniki parateatralne - technikę zamiany ról - teatr palcowy - teatrzyk kukiełkowy - teatrzyk wyboru 4. Metodę malowania dziesięcioma palcami 5. Metodę Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne Dzieci nadpobudliwe psychoruchowo sprawiają rodzicom i wychowawcom wiele problemów wychowawczych. Zdarza się często, że dorośli są nieświadomi głównych przyczyn niewłaściwego zachowania dzieci. Z tego powodu winą za złe zachowanie obarczają dzieci. poleca ImpulsTymczasem znajomość i świadomość przyczyn nieodpowiedniego zachowania dzieci jest niezwykle ważna. Dzieciom nadpobudliwym należy poświęcać dużo uwagi. Trzeba zdawać sobie sprawę z tego, w czym tkwi problem dzieci nadpobudliwych, ponieważ bez tego nie można im pomóc. Należy przede wszystkim nauczyć dzieci kontrolowania swojej energii. W osiągnięciu tego celu pomogą odpowiednio zorganizowane zabawy ruchowe i ćwiczenia relaksacyjne, w czasie których dzieci uczą się różnych sposobów rozładowania swojej energii (np. swobodna ekspresja ruchowa, ekspresja ruchowa kontrolowana, „zabawa w słabego i silnego” – relaksacja metodą Jacobsona). Istotne też jest, aby nauczyć dzieci korzystania z nagromadzonej w swoim ciele energii we właściwym kierunku. W niniejszej pracy – napisanej w formie programu – autorka zajęła się zagadnieniem nadpobudliwości psychoruchowej u dzieci w wieku przedszkolnym. W części teoretycznej (rozdziały I–V) starała się wykazać, na czym polega problem nadpobudliwości oraz jak sobie z nim radzić. W części praktycznej (rozdziały VI–IX) natomiast zamieściła scenariusze zajęć dla poszczególnych grup wiekowych. Program jest uzupełnieniem indywidualnych oddziaływań terapeutycznych – jak pisze bowiem M. Bogdanowicz: „ważne jest tu uspołecznienie dzieci nadpobudliwych psychoruchowo, nadmiernie skupionych na realizacji swoich potrzeb. Zajęcia w grupie pomagają im w rozwijaniu empatii i uczeniu się współpracy z innymi” (M. Bogdanowicz i in., 1992, s. 86). Tak skonstruowany program będzie pomocny w postępowaniu z dziećmi nadpobudliwymi psychoruchowo. Zgodnie z poglądami H. Nartowskiej, „tylko od nas, dorosłych, zależy, czy dziecko nadpobudliwe psychoruchowo będzie tylko trudniejszym wychowawczo dzieckiem, czy też dzieckiem o zaburzonym zachowaniu” (H. Nartowska, 1976). Polecamy!

Do logopedów!Jest to książka o praktyce terapii jąkania. Zawiera zbiór wypróbowanych metod pracy z dziećmi, możliwych do zastosowania w warunkach szkolnych. Opracowano je w trakcie kilkuletniego programu badań sponsorowanego przez Amerykańską Fundację Mowy (Speech Foundation of America).Autor publikacji, logopeda szkolny, należał do zespołu terapeutów biorących udział w programie. Wcześniej ukończył specjalistyczny kurs terapii pod kierunkiem Charlesa Van Ripera, uznanego za światowy autorytet w dziedzinie problematyki jąkania.Gorąco zachęcam do lektury tej książki. Została napisana w sposób interesujący, a zarazem łatwy w odbiorze. Jestem głęboko przekonany, że korzystanie z zawartych w niej doświadczeń i sugestii ułatwi rozpoczęcie pracy terapeutycznej z jąkającymi się dziećmi albo w przypadku osób prowadzących już praktykę - pomoże uczynić ją bardziej skuteczną i satysfakcjonującą.Malcolm Fraser

Książka Moc jest w nas. Bajki terapeutyczne dla dzieci i ich rodziców powstała, aby pomóc rodzicom, nauczycielom, a także terapeutom w rozmowie z dziećmi na temat nękających ich trudności. Bajka terapeutyczna może być dobrym początkiem konwersacji, zastanowienia się, jak można poradzić sobie z danym problemem, ale także pomóc opiekunom w dostrzeżeniu dziecięcych trudności. Mimo że żyjemy z dziećmi razem w jednej rzeczywistości, czasem trudno nam pochylić się nad ich problemami, wydaje nam się, iż są to błahostki. Kamila Zdanowicz-Kucharczyk razem z autorkami bajek chcą zwrócić uwagę czytelnika w stronę dziecięcego świata oraz przekonać go, że sam może zostać bajkoterapeutą swojego dziecka. Dowodem na to są zawarte w tej książce bajki, które zostały napisane pod kierunkiem autorki przez nauczycielki, a przede wszystkim przez mamy kochające swoje dzieci.Książka jest skonstruowana tak, aby dzieci mogły z niej korzystać razem ze swoimi rodzicami i nauczycielami. Dbając o poczucie bezpieczeństwa dziecka, pomagając mu zrozumieć sens danej opowieści, a także jej terapeutyczny wymiar, opiekunowie mogą dokonać wyboru odpowiedniej bajki oraz wspólnie z dzieckiem ją przepracować. Dzieci w zależności od wieku oraz swoich możliwości czytelnicznych mogą podjąć próbę samodzielnego czytania bajki. Będzie to dla nich zabawa i sposób na ćwiczenie umiejętności czytelniczych, jednak same nie są w stanie odbyć procesu terapeutycznego. Terapia może się dokonywać dopiero przy pomocy osoby dorosłej. Dlatego tak ważne jest, aby rodzic lub nauczyciel wraz z dzieckiem pochylił się nad tekstem bajki terapeutycznej.Książka zawiera rozdziały, które są wstępem do prowadzenia bajkoterapii. Podejmowana jest w nich problematyka dotycząca znaczenia bajek w życiu każdego człowieka. Autorki formułują również praktyczne rady, jak można zastosować bajkoterapię, jakie warunki zapewnić, aby była skuteczna, oraz jak samemu układać bajki. Charakteryzuję postać bajkoterapeuty, aby zachęcić rodziców i dzieci do układania bajek, a przede wszystkim dodać rodzicom wiary we własne możliwości mogą oni być nie tylko najlepszymi opiekunami swoich dzieci, ale także bajkoterapeutami. Rozwinięciem tego metodycznego wprowadzenia są wskazówki zawarte przy każdej bajce. Osoba czytająca bajkę może się z nich dowiedzieć, w jakich sytuacjach należy ją wybierać (kiedy czytamy?), w czym może pomóc dziecku (pomaga w) oraz jak kontynuować opowieść już po jej przeczytaniu (pozostańmy jeszcze w tej opowieści poprzez)