Czy poczucie humoru może być skutecznym narzędziem w nauczaniu i wychowaniu? W jaki sposób pomaga w budowaniu relacji nauczyciel-uczeń? Jakich rekomendacji udzieli Autor wszystkim nauczycielom, wyciągając wnioski z przeprowadzonych badań?Niezwykle interesując publikacja!Książkę poświęconą stylom poczucia humoru nauczycieli i przyszłych nauczycieli warto rozpocząć od prowokacyjnej tezy: Nauczyciele też są ludźmi! Tak, tak, wiem – czasami trudno w to uwierzyć… Jeżeli jednak choć na chwilę założy się, że ludźmi są, to znaczy, że mają także poczucie humoru! Jakieś pewnie mają… To znaczy niektórzy z nich twierdzą, że mają…
Konstrukcja tomu i fakt, że stanowi on pracę zbiorową, jest jego kluczowym wyznacznikiem. Zamiarem redaktora było zebranie głosów/narracji i uwypuklenie ich dyskursów wokół obszaru problemowego związanego z kategoriami równości-różnorodności- antydyskryminacji, a przez to jednocześnie stworzenie interdyscyplinarnej przestrzeni refleksji i wymiany doświadczeń nad podejmowanymi przez Autorki i Autorów zagadnieniami będącymi przedmiotem badań szeroko rozumianej edukacji równościowej lub z nią ściśle powiązanymi. Dyskurs wyznacza bowiem granicę tego, co da się powiedzieć na dany temat. Warunkuje także nasze tego tematu postrzeganie...
Zniewoleni to kontynuacja tematyki uzależnień od alkoholu i narkotyków. Publikacja stanowi rezultat rozmów z osobami, które musiały sięgnąć dna, żeby się od niego odbić i rozpocząć nowe życie.Książka składa się z dwóch części. Bohaterowie pierwszej, noszącej tytuł Historie niepijących alkoholików, opowiadają historie swojego uzależnienia od alkoholu lub alkoholu i narkotyków. W części drugiej, zatytułowanej Matki narkomanów, kobiety przedstawiają zmagania z nałogami swoich dzieci.
„Bliskość jest fenomenem, który towarzyszy ludzkości od jej zarania, łącząc ludzi i dając im poczucie przywiązania. Na bliskości buduje się więź małżeńska, rodzicielska i przyjacielska, a człowiek, dotychczas postrzegany jako obcy, przestaje być zagrożeniem. Bliskość z drugim człowiekiem jest także otwarta na otaczający świat, doświadczany w wymiarze empirycznym i duchowym.Bliskość ma wymiar naukowy, kulturowy, społeczny, a także religijny. Istotę bliskości stanowi miłość, która jest siłą organizującą życie społeczne.W tworzeniu fenomenu bliskości wzniosła natura miłości staje wobec wolności drugiego człowieka, proponując mu wspólne przeżycia w konkretnym czasie i warunkach. Okoliczności towarzyszące powstawaniu bliskości nie zawsze sprzyjają jej rozwojowi. Współczesne zmiany społeczne powodują, że bliskość wydaje się coraz większym wyzwaniem”.„Książka składa się z ośmiu rozdziałów.W trzech pierwszych przedstawiam wyniki analizy interdyscyplinarnej literatury przedmiotu.W pierwszym rozdziale prezentuję etymologię słowa „bliskość” oraz jej ujęcie z perspektywy filozoficznej, teologicznej i nauk społecznych. W drugim rozdziale zwracam uwagę na wychowawczy wymiar bliskości. Opisuję bliskość w rodzinie i bliskość wychowawczą oraz wskazuję na znaczenie edukacji zbliżającej i edukacji formalnej. Podkreślam również ważność bliskości w odniesieniu do samowychowania. Trzeci rozdział dotyczy zagadnienia bliskości w trudnych okolicznościach życia, zwłaszcza związanych z chorobą, cierpieniem i izolacją społeczną, a także inicjatyw o charakterze solidarnościowym, podejmowanych wobec najbardziej potrzebujących w czasie pandemii COVID-19. Czwarty rozdział stanowi opis metodologii badań własnych i zawiera niezbędną wiedzę na temat teorii ugruntowanej, którą zastosowałem w projekcie.Przedstawiam w nim również przedmiot badań i cele, problematykę badawczą oraz charakterystykę terenu i organizację badań.Kolejne cztery rozdziały zawierają wyniki empirycznych badań własnych.W pierwszym z nich ukazuję istotę bliskości w rodzinie, jej komponenty, znaczenie i związek z rodziną.Wskazuję na związek bliskości z wychowaniem, a także jej haptyczny wymiar. Szósty rozdział jest poświęcony analizie fenomenu bliskości w sytuacji choroby i cierpienia. Opisuję w nim kategorie tej bliskości i jej cechy konstytutywne, zwracam uwagę na diadę bliskość – oddalenie, a także dokonuję analizy bliskości w stosunku do natury i Boga.W kolejnym rozdziale koncentruję się na sytuacji pandemii i wywołanych przez nią reperkusjach w placówkach...
Bliskość jest fenomenem, który towarzyszy ludzkości od jej zarania, łącząc ludzi i dając im poczucie przywiązania. Na bliskości buduje się więź małżeńska, rodzicielska i przyjacielska, a człowiek, dotychczas postrzegany jako obcy, przestaje być zagrożeniem. Bliskość z drugim człowiekiem jest także otwarta na otaczający świat, doświadczany w wymiarze empirycznym i duchowym. Bliskość ma wymiar naukowy, kulturowy, społeczny, a także religijny. Istotę bliskości stanowi miłość, która jest siłą organizującą życie społeczne. W tworzeniu fenomenu bliskości wzniosła natura miłości staje wobec wolności drugiego człowieka, proponując mu wspólne przeżycia w konkretnym czasie i warunkach. Okoliczności towarzyszące powstawaniu bliskości nie zawsze sprzyjają jej rozwojowi. Współczesne zmiany społeczne powodują, że bliskość wydaje się coraz większym wyzwaniem. Książka składa się z ośmiu rozdziałów. W trzech pierwszych przedstawiam wyniki analizy interdyscyplinarnej literatury przedmiotu. W pierwszym rozdziale prezentuję etymologię słowa bliskość oraz jej ujęcie z perspektywy filozoficznej, teologicznej i nauk społecznych. W drugim rozdziale zwracam uwagę na wychowawczy wymiar bliskości. Opisuję bliskość w rodzinie i bliskość wychowawczą oraz wskazuję na znaczenie edukacji zbliżającej i edukacji formalnej. Podkreślam również ważność bliskości w odniesieniu do samowychowania. Trzeci rozdział dotyczy zagadnienia bliskości w trudnych okolicznościach życia, zwłaszcza związanych z chorobą, cierpieniem i izolacją społeczną, a także inicjatyw o charakterze solidarnościowym, podejmowanych wobec najbardziej potrzebujących w czasie pandemii COVID-19. Czwarty rozdział stanowi opis metodologii badań własnych i zawiera niezbędną wiedzę na temat teorii ugruntowanej, którą zastosowałem w projekcie. Przedstawiam w nim również przedmiot badań i cele, problematykę badawczą oraz charakterystykę terenu i organizację badań. Kolejne cztery rozdziały zawierają wyniki empirycznych badań własnych. W pierwszym z nich ukazuję istotę bliskości w rodzinie, jej komponenty, znaczenie i związek z rodziną. Wskazuję na związek bliskości z wychowaniem, a także jej haptyczny wymiar. Szósty rozdział jest poświęcony analizie fenomenu bliskości w sytuacji choroby i cierpienia. Opisuję w nim kategorie tej bliskości i jej cechy konstytutywne, zwracam uwagę na diadę bliskość oddalenie, a także dokonuję analizy bliskości w stosunku do natury i Boga. W kolejnym rozdziale koncentruję się na sytuacji pandemii i wywołanych przez nią reperkusjach w placówkach medycznych. Omawiam trudności, z jakimi zmagali się uczestnicy badań, sposoby ich przezwyciężania i dążenia do budowania bliskości pomimo skomplikowanych okoliczności. Rozdział ten, podobnie jak poprzednie empiryczne, kończy się dyskusją otrzymanych wyników. W ostatnim rozdziale przedstawiam konceptualizację bliskości, charakterystyczne cechy pedagogii bliskości, jej metodykę oraz wskazania dla teorii pedagogicznej i praktyki wsparcia. Refleksje końcowe wieńczą analizy podjęte w trakcie realizacji projektu.
"Myślenie krytyczne, czyli jak żyć mądrzej" to książka o tym, jak porządkować nasze myślenie, jak unikać pułapek, jak podejmować lepsze decyzje i jak lepiej rozumieć otaczający nas skomplikowany świat. Nasz zdrowy rozsądek, który wyewoluował na afrykańskiej sawannie, płata nam obecnie rozliczne figle. Wpadamy w pułapki stereotypów i różnych -izmów i fobii, bo nie umiemy żyć bez klasyfikowania ludzi według lepszych i gorszych kategorii. Napędzane jest to albo przez irracjonalne poczucie wyższości rasowej, narodowej, klasowej, religijnej, albo silne - i także na ogół bezmyślne - przekonania na temat tego, co w ludzkiej seksualności jest "normalne", a co nie jest.
Myślenie kreatywne, czyli coś z niczego to książka o tym, jak tworzyć nowe idee z wykorzystaniem prostych sztuczek otwierających nam klapki w głowach. Przeczytamy w niej o tym, jakie są przyczyny porażki geniusza, który chciał w XIX wieku zbudować prawdziwy komputer, oraz o tym, co ma z tym wspólnego system numeryczny, którego używali Majowie. Albo o tym, jak (za wszelką cenę!) nie napisać melodii i odnieść sukces, tak jak udało się to kompozytorom muzyki atonalnej. Albo jak nie zagrać w ogóle ani jednej nuty i zostać współautorem kompozycji, co udało się pewnemu perkusiście zespołu rockowego. Dowiemy się też, czym różni się katoblepas od gryfa, jak wyglądał Jasieński w objęciach chimery oraz co to jest googleinteligencja. W publikacji opisanych jest wiele metod stymulujących kreatywne myślenie, takich jak burza mózgów (ale w wersji, w której nikt, z wyjątkiem moderatora, nie wie, jaki jest jej temat!), imaginowanie (czyli generowanie skojarzeń na podstawie obrazków) lub używanie słów wybranych za pomocą losowania. Są też przedstawione metody twórcze, które porządkują myślenie i chronią uczestników sesji kreatywności przed presją towarzyską, a polegają na noszeniu kolorowych kapeluszy (zob. okładka). Inne pokazują, że anonimowość może być świetnym lekarstwem na brak kreatywności oraz że należy koniecznie korzystać z inspiracji, które są symetryczne pod względem kobiecości i męskości. A co ma gender z tym wspólnego? O tym opowiada cały rozdział
Oddana do rąk czytelnika książka jest próbą ukazania, jak trudną sztuką dla nauczycielek i nauczycieli jest ocenianie zachowania uczniów, a także zaprezentowania wielu poszukiwań, które w tym obszarze są czynione od lat. Ocenianie uczniów, a szczególnie ocenianie zachowania, to kwestia, która wywołuje dyskusje w środowisku zarówno naukowym, czego wyrazem są prace między innymi: Krystyny Rau i Ireny Chodoń, Anny Brzezińskiej i Elżbiety Misiorny, Bogusława Śliwerskiego, Bogusławy Doroty Gołębniak, Jadwigi Hanisz i Elżbiety Grzegorzewskiej, Grażyny Szyling czy Bożeny Kubiczek, jak i obywatelskim. [...]
Monografia autorstwa Sławomira W. Malinowskiego Telewizja Dziewcząt i Chłopców (1957-1993). Historia niczym baśń z innego świata to książka niezwykła. Mimo że jej tytuł sugeruje kronikarskie opracowanie na temat jednej z redakcji polskiej telewizji publicznej, to w rzeczywistości jest to opowieść (auto) biograficzna. Posiłkując się fragmentami wywiadów, publikacji oraz dokumentów związanych z programami telewizyjnymi i audycjami radiowymi, autor przedstawia okoliczności, w których działania i doświadczenia redaktorów Telewizji Dziewcząt i Chłopców (TDC) wzbogaciły życie tysięcy dzieci i młodzieży, ich rodzin, znajomych, podopiecznych w masowych akcjach. Jest to więc wielobarwna mozaika osobistych historii, podana w formie gawędy, którą charakteryzuje przystępność języka, lekkość stylu i czytelność przykładów. Strukturę treści książki współtworzą dwie komplementarne części. Na pierwszą z nich składają się rozdziały, w których mowa o pracy edukacyjnej zespołów oraz współpracowników TDC, "Świata Młodych", społecznych efektach ich wysiłku, a także o ich recepcji w różnych środkach masowego komunikowania. Autor przypomina niewątpliwie unikalne okoliczności realizacji programów dla dzieci takich jak "Ekran z Bratkiem", "Klub Pancernych", "Latający Holender", "Niewidzialna Ręka", "Zwierzyniec" i innych mniejszych produkcji.
Niewątpliwym walorem zarówno pierwszej, jak i drugiej części opracowania jest ilustrowanie zagadnień plastycznych pracami uczniów wykonanymi przez nich na lekcjach, a pochodzącymi z kolekcji autora. Dzięki temu nauczyciel może się przekonać, że realizacja treści wynikających z podstawy programowej jemu także może się powieść, a rezultaty jego pracy dydaktycznej i wychowawczej mogą być równie interesujące.Prezentowany tekst składa się z dwóch części. W pierwszej autor w sposób syntetyczny omawia wszystkie dyscypliny sztuk plastycznych (rozdz. 1) oraz plastyczne środki wyrazu, czyli język sztuk plastycznych (rozdz. 2), zawsze odnosząc prezentowaną wiedzę do możliwości wykorzystania jej w praktyce szkolnej. Jerzy Tomala jest ciągle aktywnym twórcą malarzem, dzięki czemu czytelnik otrzymuje wiedzę o plastyce z pierwszej ręki, można powiedzieć: wprost z palety.
Książka oddawana do rąk Czytelnika stanowi próbę ukazania rodziny jako systemu społecznego, który znajduje się w nieustannym rozwoju. W związku z kryzysami rozwojowymi oraz losowymi niekiedy napotyka on jednak trudności. Rodzina, na ogół, ma potencjał samodzielnego radzenia sobie z tymi problemami. Występują jednak przypadki, gdy kłopoty systemu rodzinnego są możliwe do pokonania pod warunkiem udzielenia tej podstawowej wspólnocie wsparcia oraz pomocy w trakcie dotykającego ją kryzysu. Książka przedstawia wybrane aspekty funkcjonowania współczesnej rodziny oraz poradnictwa kierowanego do poszczególnych typów współczesnych wspólnot: narzeczeństw, małżeństw, par adoptujących dzieci. Inną kategorię pomocy omawianej w monografii stanowi psychoterapia przeznaczona dla rodzin. Wychodząc od prób systemowego określenia małżeństwa oraz rodziny, publikacja ukazuje różne aspekty współczesnego poradnictwa. Nieco uwagi poświęcono umiejętnościom oraz warunkom niezbędnym do prowadzenia efektywnej pracy terapeutycznej, takim jak sztuka uważności (mindfulness) czy odpowiednie wykorzystanie przestrzeni. W monografii znajdują się trzy zbiory zagadnień, odpowiadające terminom zawartym w tytule książki mianowicie: rodzina, poradnictwo, psychoterapia. Czytelnik odnajdzie w publikacji opracowania teoretyczne, jak również rozdziały bądź ich części odnoszące się do aspektów praktycznych pracy pomocowej, poradnictwa oraz psychoterapii. Treści zamieszczone w książce stanowią wynik refleksji autora, osadzonej w literaturze przedmiotu. Większość tekstów została już wcześniej opublikowana. Poddano je jednak modyfikacji i ujednoliceniu, wzbogacono o nowe dane oraz zaktualizowano literaturę przedmiotu. Autor kieruje książkę ku Czytelnikowi z nadzieją na życzliwe przyjęcie oraz z myślą, że zebranie w jednym miejscu tych tekstów pozwoli uchronić je od zapomnienia i pominięcia. Niektóre spośród rozdziałów ukazały się wcześniej w publikacjach szerzej niedostępnych. Wydaje się, że zestawienie ich w zaprezentowany sposób, niejako zgromadzenie pod jednym dachem, pozwoli zobaczyć je w nowym świetle w którym stanowić będą, być może, nową jakość.
Książka jest niebywale wprost interesująca. Doskonale się ją czyta, pobudza do refleksji, zadumy, ale też do działania. Może zagrzewać do pracy nad sobą i do działania na rzecz pokoju, do pokonywania w sobie nienawiści, żalu, frustracji i dążenia do wendety. Skłania do podejmowania rzeczy wielkich, przekraczania granic siebie i swojego poznania. Jest manifestem na rzecz pokoju, dialogu i pojednania, jak i narzędziem obnażania tego, co złe, tragiczne, trudne do zrozumienia i wybaczenia. [] dr hab. Anna Odrowąż-Coates, prof. ucz.
Książka Lidii Bielinis uzupełnia naszą wiedzę na temat wyjątkowo rzadko badanego zagadnienia, jakim jest technologicznie wspomagane uczenie się młodzieży akademickiej. Stanowi przykład opracowania perfekcyjnie zaprojektowanego metodologicznie i niezwykle uczciwego oraz rzetelnego w zakresie zastosowanych procedur naukowego wnioskowania. Autorka, prowadząc swój erudycyjny wywód, jako badaczka zawsze zachowuje niezbędny dystans, bazuje na danych, a jednocześnie śmiało żongluje licznymi nowymi teoriami, takimi jak choćby konektywizm, generatywizm czy smart education. W konsekwencji publikacja ta ukazuje ugruntowany, wiarygodny i kapitalnie udokumentowany obraz znaczeń i sensów nadawanych przez młodych dorosłych procesowi uczenia się podczas zajęć akademickich z wykorzystaniem różnorakich stref cyfrowych (np. portali społecznościowych).
Jak słusznie zauważa Józef Węglarz, "istotą kreatywności w wychowaniu fizycznym nie jest oddanie we władanie uczniom tego, co jest najważniejsze w tym procesie [...], lecz wykorzystanie ich inwencji w celu wspólnego tworzenia satysfakcjonujących programów". Rozwój kreatywności uczestników edukacji fizycznej nie może zaistnieć bez aktywnego udziału nauczycieli "kreatorów", których podstawową rolą, jak podkreśla Autor, "będzie czuwanie nad racjonalnym przebiegiem tego procesu, by można było wydobyć z niego jak najwięcej". Podejmowanie przez nauczycieli przedsięwzięć o charakterze twórczym jest obecnie jednym z wymogów ich zawodowego awansu i rozwoju. Szczególnie oczekiwane są działania innowacyjne, zaliczane do swoistej twórczości pedagogicznej, która może wpływać na ewolucję zarówno teorii, jak i praktyki. Dlatego już sama koncepcja przygotowanej przez Józefa Węglarza publikacji zasługuje na uznanie. Szczególną wartość ma "zebranie w jedną zwartą jednostkę fundamentalnych, twórczych myśli i wskazań metodycznych o wychowaniu fizycznym, które mają charakter uniwersalny".Książkę polecam przede wszystkim studentom kierunku wychowanie fizyczne i nauczycielom, którzy w kreatywności dostrzegają możliwości własnego rozwoju i zawodowego sukcesu, a także skutecznego motywowania uczniów do uczestnictwa w kulturze fizycznej w czasie i po zakończeniu edukacji.
Przedmiotem badań autorki uczyniły profesjonalizację rodzinnej pieczy zastępczej. W książce prezentują analizę teoretyczną opisywanego zjawiska oraz diagnozę wybranych jego obszarów. Monografia składa z dwóch części: pierwszej, będącej w znacznej mierze fragmentem niepublikowanej rozprawy doktorskiej N. Harewskiej (2021), oraz drugiej, w której G. Gajewska prezentuje analizę literatury naukowej oraz wyniki badań i działań własnych związanych z kształtowaniem profesjonalizacji i świadomości społecznej dotyczącej pieczy zastępczej w szkole wyższej. Są one rozwinięciem i próbą nowego ujęcia publikowanych wcześniej przez autorkę wątków (Gajewska, 2009b, 2020, 2021b). Autorki są pracownikami Instytutu Pedagogiki na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Zielonogórskiego.
Treść przygotowanej przez Józefa Węglarza książki emanuje troską o przyszłość szkolnego wychowania fizycznego i jest to uzasadniony niepokój doświadczonego pedagoga. Autor stawia kluczowe pytanie: "Co stanie się z tym pięknym obszarem, który przynosił przez dziesięciolecia dzieciom i młodzieży dużo radości, zdrowia, hedonizmu, sportowych zmagań oraz innych wartości dla ich usprawnianych ciał i osobowości, a także sporo satysfakcji jego twórcom?". Dyskretnie wprowadza czytelnika w świat oczekiwań i faktów, czyli ukazuje, jak powinno być i jak jest. [...] zapoznaje z teoretycznymi podstawami z danego obszaru, po czym sugeruje, jak należy skutecznie i zgodnie z obowiązującą doktryną realizować zadania, aby osiągać wyznaczone cele. Książkę polecam studentom oraz nauczycielom wychowania fizycznego, dla których przygotowanie młodych pokoleń do czynnego uczestnictwa w kulturze fizycznej jest celem najważniejszym.
Na pierwszy rzut oka wydawać się może, że tytuł książki jest prowokacyjny, bo sugeruje, że jeżeli kapłan zakocha się w kobiecie, a kobieta w kapłanie, to ze względu na miłość powinni oni być razem, tymczasem zupełnie nie o to chodzi. Zakochanie czy pożądanie to nie miłość! Nie można żyć bez miłości. Istotne jest jednak to, kogo i w jaki sposób kochamy.
Wokół polskiego systemu profilaktyki społecznej i resocjalizacji narosło wiele mitów, nieporozumień i przekłamań. Narosło też wiele emocji. Źródłem większości z nich są medialnie rozpowszechniane poglądy osób nie mających ani wiedzy ani kompetencji w opisywanym przedmiocie, a wypowiadających się z głębokim przekonaniem własnych i jedynych racji. Należą do nich zarówno politycy jak i różnego rodzaju "specjaliści od wszystkiego", pochodzący często ze środowiska akademickiego, a głoszący często poglądy oparte na jednostkowych wydarzeniach społecznych i chcący się wkupić w łaskę decydentów, nie mówiąc już o medialnych celebrytach i innych "wieszczach" narodowych. To właśnie przez medialne wypowiedzi wspomnianych "specjalistów" ukształtowane zostały poglądy zwykłych "zjadaczy chleba", obrócone w społeczne emocje. Owe, najczęściej negatywne emocje stają się ostatnio niestety coraz częściej politycznym pretekstem do tworzenia rozwiązań formalnoprawnych regulujących sferę działalności resocjalizacyjnej. Można nawet odnieść wrażenie, że niektóre media sprzyjające władzy, celowo prowadzą politykę medialną, która ma za zadanie stymulowanie kierunku zaostrzania kar i wykluczania osób podlegających penalizacji.
Tom 17 serii Edukacja małego dziecka, zatytułowany Sytuacja społeczna dzieci w rodzinie, przedszkolu i szkole, prezentuje kolejne rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.W sytuacji zachodzących zmian społecznych zagadnienie kompetentnego zachowania się dziecka w relacjach międzyludzkich staje się ważnym tematem i wyzwaniem współczesnej edukacji - ze względu na jej istotne znaczenie w procesie socjalizacji i kulturyzacji młodego pokolenia.
Zagadnienia związane z cyberpsychologią są przedmiotem zainteresowań naukowych Autorki od ponad 10 lat. Teksty zgromadzone w tym tomie to rezultat tych badań, konferencji naukowych i szkoleniowych oraz spotkań z praktykami, głównie nauczycielami, psychologami, pedagogami i terapeutami, którzy zajmują się użytkową stroną cyberkultury, czyli wykorzystaniem jej zasobów i narzędzi w projektowaniu konkretnych metod edukacyjnych, profilaktycznych i terapeutycznych i posługiwaniu się nimi. Celem tej książki jest m.in. ukazanie potencjału nowej transdyscypliny cyberpsychologii, która wykracza poza tradycyjne dyscypliny naukowe (głównie psychologię i media studies) oraz rozwija się równolegle do cyberkultury. We współczesnej cywilizacji medialnej (trzecia dekada XXI wieku) obserwujemy coraz silniejsze związki człowieka i technologii, także na poziomie systemowym czy organicznym. Technologie cyfrowe stają się częścią podstawowych systemów społecznych i instytucji: edukacji, zdrowia, kontaktów społecznych, wymiany handlowej, rodziny, grupy rówieśniczej etc. Powstają również hybrydy technologiczne, których organicznym komponentem jest ludzkie ciało lub umysł. Człowiek ulega usieciowieniu zarówno jako uczestnik procesów komunikacji społecznej zapośredniczonej przez sieć i cyfrowe interfejsy, jak i jako biologiczny element większych struktur biotechnologicznych obdarzony samoświadomością i intencjonalnością. Jako mieszkaniec tzw. inteligentnych domów, użytkownik inteligentnych urządzeń oraz samochodów, których deski rozdzielcze przypominają kokpity samolotów, w coraz większym stopniu oswaja się z technologiami, których obsługa bazuje na przyjaznych, intuicyjnych interfejsach. Technologiczny design imituje nierzadko atrybuty człowieka boty uczestniczą w konwersacji, roboty humanoidalne zaś są zaprogramowane nawet do ekspresji quasi-emocjonalnej. Problematyka ta stała się przedmiotem zainteresowań cyberpsychologii.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
