Niniejsza publikacja to pierwsza w literaturze naukowej szczegółowa analiza porównawcza sprawności niejęzykowych dzieci polskich w okresie wczesnego dzieciństwa. Zarówno rozważania teoretyczne, jak i przeprowadzone badania skupiają się wokół dwóch obszarów tematycznych: relacji pomiędzy rozwojem komunikacji niejęzykowej w postaci gestykulacji a osiągnięciami językowymi dziecka oraz roli interakcji rodzic – dziecko w rozwoju komunikacji i symbolizacji dziecięcej.
Niniejsze opracowanie empiryczne stanowi część szeroko zakrojonych badań nad rozwojem językowym u dzieci polskich. Uwzględniono w nim wyniki badań, którymi objęto 99 dzieci: z podejrzeniem zaburzenia typu "Specific Language Impairment", charakteryzujące się bardzo niskim poziomem rozwoju mowy oraz z dwóch grup porównawczych, o przeciętnym poziomie rozwoju mowy oraz ponadprzeciętnym poziomie rozwoju mowy.
W pierwszej części publikacji przedstawiono zarówno klasyczne, jak i nowsze koncepcje dotyczące roli symboli i znaków, tj. gestów i działań symbolicznych oraz języka, w ujmowaniu rzeczywistości oraz porozumiewaniu się. W opisie procesu komunikowania się nawiązano do nurtu badań nad zmianami rozwojowymi zachodzącymi w relacji gestykulacja – mowa. Pokazano rozwojowe ujęcie komunikacji niejęzykowej dzieci we wczesnej ontogenezie, z uwzględnieniem zmian w funkcji, jaką pełni gestykulacja. Poszukiwano empirycznego potwierdzenia istnienia związku między rozwojem gestykulacji a rozwojem mowy nie tyle u dzieci prawidłowo rozwijających się, co z zaburzonym rozwojem kompetencji językowych.
Książka jest próbą analizy słabo opisanego w Polsce problemu zaburzenia rozwoju językowego u małych dzieci, a także przeglądu aktualnego stanu badań nad symbolicznym przedstawianiem rzeczywistości oraz komunikacją niejęzykową dzieci z podejrzeniem specyficznych zaburzeń rozwoju językowego. Odrębną część stanowią rozważania na temat roli dorosłych w rozwoju reprezentacji symbolicznej dziecka we wczesnym dzieciństwie, przejawiającej się w mowie i zabawie. Potwierdzono tezę, że jakość interakcji dziecko – rodzic ma istotny wpływ na rozwój zdolności komunikacyjnych dziecka. Zaznaczono również, że interakcja ta ma charakter transakcyjny.
Przeprowadzone badania pozwoliły na ocenę poziomu i rodzaju komunikatów niejęzykowych używanych przez dzieci z różną sprawnością językową podczas interakcji z dorosłym. Analiza wyników wykazała różnice międzygrupowe w zakresie poziomu komunikacji niejęzykowej oraz stosowania odmiennych strategii komunikacyjnych. Analiza zachowań rodziców potwierdziła, że rodzice dzieci z różnym poziomem rozwoju mowy stosują odmienne strategie podczas komunikowania się z nimi. Rodzice dzieci z podejrzeniem SLI częściej stosują strategie ograniczające oraz kontrolę imperatywną, pozostali zaś częściej prezentują rozwijające strategie językowe i niejęzykowe.
Niniejsza publikacja pozwoli na lepsze zrozumienie mało opisanego i wciąż nieznanego w Polsce zaburzenia SLI oraz związanych z nim problemów, z którymi borykają się dzieci już w okresie wczesnego dzieciństwa.
Prezentowana książka ta jest przeznaczona zarówno dla specjalistów psychologów, pedagogów i logopedów, jak i rodziców zainteresowanych rozwojem swoich dzieci.
Przedstawione w niniejszej książce badania mają charakter diagnostyczny i resocjalizacyjny, pozwalający na wszechstronne, komplementarne poznanie analizowanego problemu, umożliwiające ustalenie czynników ryzyka oraz opracowanie wobec sprawców zabójstw propozycji oddziaływań resocjalizacyjnych, dzięki którym można będzie wywoływać pożądane zmiany osobowościowe oraz modyfikować ich zachowanie. Starano się także nawiązać do najnowszych kierunków badań w obszarze resocjalizacji. Inspiracje te ukierunkowały rozwiązania metodologiczne, nie sposób bowiem pominąć znaczenia bezpośrednich relacji z otoczeniem (rodziną i grupą rówieśniczą). Odniesiono się do ustalenia pozycji w młodzieżowej grupie rówieśniczej w wymiarze akceptacja ? odrzucenie oraz kontroli rodzicielskiej i stylu wychowania. Kwestie te są niezbędne do ustalenia obszaru napięcia?. Książka składa się z siedmiu rozdziałów. W pierwszym omówiono założenia wybranych teorii integracyjnych, to znaczy teorii napięcia Agnewa oraz teorii kontroli Hirschiego i LeBlanca i doktryny kryminologii humanistycznej Tyszkiewicza. Rozdział drugi traktuje o zabójstwie w aspekcie historycznym i prawnym. Wyjaśniono w nim między innymi kwestie znamion ustawowych zabójstwa, a także modelowe kryteria kwalifikacji czynu. W rozdziale trzecim przedstawiono najważniejsze wyniki badań wskazujące na korelaty biopsychologiczne i środowiskowe zabójstw, a także czynniki sytuacyjne i motywacyjne, jakimi kierują się zabójcy. W ramach podsumowania tych kwestii omówiono integracyjny model czynników ryzyka związanych z popełnianiem zabójstw oraz scharakteryzowano wybrane rodzaje zabójstw oraz ich determinanty. W rozdziale czwartym zaprezentowano wybrane problemy dotyczące diagnozy resocjalizacyjnej i penitencjarnej oraz jej znaczenie w projektowaniu oddziaływań naprawczych. Wskazano również na dotychczasowe doświadczenia w resocjalizacji sprawców zabójstw w odniesieniu do literatury. Rozdział piąty zawiera założenia metodologiczne badań własnych, natomiast w szóstym przeprowadzono analizę ilościową wyników uzyskanych w badaniach własnych. W rozdziale siódmym przedstawiono analizę przypadków na podstawie rezultatów tych badań, modelowe ujęcie sprawców zabójstw, a także projekt oddziaływań resocjalizacyjnych adresowany do różnych kategorii sprawców zabójstw. Publikację kończą syntetyczne wnioski z badań.
Niniejsza książka jest poświęcona problematyce starości, przede wszystkim życiu intymno-emocjonalnemu osób starszych. Inspiracją do podjęcia tego tematu był jeden z kursów z programu studiów pedagogicznych. Uczestnictwo w tych zajęciach uświadomiło mi istnienie pewnych sfer życia seniorów, które są marginalizowane w naszym społeczeństwie bądź są tematami naznaczonymi społecznie i uznanymi za tabu. Nie oznacza to jednak, że są to obszary nieistniejące lub nieistotne dla ludzi starszych.
Problem starości jest obecnie dość powszechnie poruszany w literaturze, jednak badań dotyczących interesującej mnie tematyki przeprowadzono dotychczas niewiele. Istnieją jednak pomiary, które dowodzą, że osoby starsze prowadzą życie seksualne, mimo że społeczeństwo nadaje temu marginalne znaczenie i nie podejmuje tego tematu. Autorami takich badań są zarówno Z. Izdebski, jak i Z. Lew-Starowicz.
Książka składa się z dwóch części. Pierwsza – teoretyczna – została poświęcona przybliżeniu literatury przedmiotu, natomiast druga dotyczy przeprowadzonych przeze mnie badań. Na część teoretyczną składają się trzy rozdziały. Pierwszy z nich zawiera biologiczne ujęcie starości ze zwróceniem uwagi na nieuchronność i nieodwracalność procesu starzenia się. Przedstawia rozumienie terminu „starość”…
Rozdział drugi zawiera analizę starości pod względem społeczno-psychologicznym. Przedstawia najważniejsze socjologiczne teorie starzenia się, a także charakteryzuje pojęcie jakości życia w starości, które jest ściśle związane z doświadczeniem satysfakcji i zadowolenia…
Rozdział trzeci jest poświęcony analizie życia intymno-emocjonalnego osób starszych. Na wstępie zawiera próbę zdefiniowania tego pojęcia, które zostało stworzone przeze mnie na potrzeby badań. Następnie przedstawia charakterystykę życia intymno-emocjonalnego pod względem biologicznym, czyli opisuje aktywność seksualną osób starszych w kontekście seksualności człowieka w ogóle…
Druga część pracy prezentuje własne badania empiryczne, dotyczące opinii studentów o życiu intymno-emocjonalnym osób starszych. Badania zostały przeprowadzone metodą sondażu diagnostycznego z wykorzystaniem ankiety. Kwestionariusz zawierał zarówno pytania otwarte, jak i zamknięte, dlatego można je uznać za badania ilościowo-jakościowe.
Mam nadzieję, że podjęcie przeze mnie pracy badawczej nad życiem intymno-emocjonalnym osób starszych może przynieść pewne korzyści dla praktyki pedagogicznej. Zarówno seksualność, jak i życie emocjonalne seniorów stają się coraz bardziej problemami młodszych generacji, które muszą nauczyć się szanować intymność i prywatność osób starszych, a także rozumieć ich potrzeby. Jest to także niezwykle istotne dla instytucji opiekuńczych, w których przebywają osoby w jesieni życia[1]. Dzięki badaniom udało się uzyskać dość konkretne sądy dotyczące życia intymno-emocjonalnego osób starszych, dlatego uważam je za niezwykle wartościowe, pragnę jednak zaznaczyć, że są one jedynie wstępem do szerszego potraktowania tematu.
Agata Kowgier
Książka stanowi pewien fenomen w pedagogice. Łączy bowiem problematykę zabawy z mniej uchwytnymi kategoriami radości i szczęścia, które są rozpatrywane w kontekście literatury i muzyki. Publikacja, będąca 17. tomem serii „Nauczyciele – nauczycielom”, składa się z trzech części napisanych przez poszczególne współautorki.
Bronisława Dymara wydobywa ważne znaczenia zabawy i funkcje ludycznej edukacji, charakteryzuje cechy dziecięcości oraz przybliża kategorie komizmu i humoru w oparciu o teksty J. Brzechwy, K. Makuszyńskiego i A. Lindgren.
Alina Górniok-Naglik rozpatruje źródła szczęścia i radości, jej manifestacje w zabawie i tańcu, opisane w poezji oraz językowe formy wyrażania zróżnicowanych ludzkich myśli i uczuć w przestrzeniach ludyczności. Z wnikliwych analiz wierszy wyprowadza typy poezji o tańcu i zabawie, nazywa je i nowatorsko dookreśla.
Jadwiga Uchyła-Zroski ukazuje radość i zabawę jako swoistą formę muzykowania, wyrażaną śpiewem, grą na instrumentach i tańcem. Ujmuje też zabawę jako żywioł i stan istnienia. Charakteryzuje czynniki hamujące i wyzwalające potrzebę bawienia się u dzieci oraz młodzieży w różnym wieku. Przekonuje, że zabawa wyzwala zdolności twórcze człowieka.
W książce zamieszczono wiele celnych przykładów, sentencji i powiedzeń. Dodatkową wartość stanowi antologia „Bliżej zabawy, radości i szczęścia”, zawierająca 80 wierszy, w tym 30 utworów napisanych przez dzieci, młodzież licealną i studentów pedagogiki.
Jest to pierwsza publikacja na rynku wydawniczym przybliżająca problematykę funkcjonowania szkół z oddziałami filialnymi. Po rekonstrukcji założeń związanych z powstawaniem gimnazjów „wirtualnych” autorka przybliża założenia związane z powoływaniem i organizacją gimnazjów w polskim systemie oświaty. Przedstawia obawy, które towarzyszyły zmianie systemu oświaty.
Ponadto w prezentowanej publikacji autorka omawia zagadnienie dotyczące funkcjonowania młodzieży w środowisku szkolnym. Godnym podkreślenia jest fakt, że autorka – odwołując się do założeń J. Dewey – buduje teoretyczne założenia dotyczące funkcjonowania szkoły, szkoły której zadaniem jest wspieranie rozwoju ucznia.
Program stanowi teoretyczne i praktyczne ujęcie zagadnienia niepłynności mowy u dziecka w młodszym wieku.
Część teoretyczna zawiera omówienie zagadnienia niepłynności mowy dziecka, w tym porównanie rozwojowej niepłynności mowy i jąkania wczesnodziecięcego. W części praktycznej znajduje się m.in. bogata propozycja zabaw i ćwiczeń przeznaczonych do pracy logopedycznej z dzieckiem. Przejrzysta struktura programu ułatwi jego odbiorcom skuteczne zaplanowanie działań oraz sprzyja uzyskiwaniu zamierzonych efektów pracy profilaktyczno-terapeutycznej z dzieckiem i jego rodziną. Zaproponowany przez Autorkę harmonogram działań oraz plan terapii logopedycznej stanowi pomoc w pracy logopedy, a zamieszczone w programie narzędzia badawcze przeznaczone do pomiaru jakości pracy umożliwią wnikliwe zbadanie efektywności pracy oraz zaplanowanie działań naprawczych tym zakresie.
Adresatami programu są logopedzi, terapeuci, nauczyciele oraz rodzice dzieci dotkniętych jąkaniem.
Książka jest zbiorem doświadczeń zawodowych i osobistych autorki. Opisuje w niej bowiem swoje doświadczenia, które zdobyła (i nadal zdobywa) jako matka niepełnosprawnego dziecka oraz jako terapeutka dzieci z głębokimi zaburzeniami w rozwoju.
Jest to publikacja niezwykle cenna, gdyż większość książek dostępnych na rynku dotyczy zagadnień teoretycznych. Brakuje natomiast pozycji, która prosto, w zintegrowany sposób przekazywałaby podstawową wiedzę na temat wychowywania i wspomagania rozwoju dziecka niepełnosprawnego. Niniejsza książka znakomicie wypełnia tę lukę. Zawiera bowiem krótkie wprowadzenie teoretyczne, po którym następuje zasadnicza część książki - proste i czytelne wskazówki, jak pomóc dzieciom nauczyć się wielu umiejętności niezbędnych w codziennym funkcjonowaniu, oraz jasne procedury postępowania zweryfikowane w praktyce, a także postępowanie na wypadek problemów z zastosowaniem wskazanych procedur. Ogromnym atutem jest zwięzły i klarowny język.
Intencją niniejszej książki jest próba określenia drogą badań empirycznych typu i poziomu kultury literackiej absolwentów szkół średnich. Przedstawia ona informacje niezbędne do postawienia diagnozy na temat tego, czy w wyniku szkolnej edukacji polonistycznej i pozaszkolnych doświadczeń literackich absolwent szkoły średniej zostaje wyposażony w kompetencje literackie umożliwiające mu efektywne i wszechstronne korzystanie z rożnych form przekazu literackiego. Publikacja zmierza do sformułowania zasad postępowania dydaktycznego w szkołach, aby skutecznie organizować kształcenie literackie, jak również do konstrukcji systemu wskazań dla polityki państwa dotyczących uprzystępniania i upowszechniania literatury.
Nie należy jednak celów badań nad kulturą literacką wybranej populacji zawężać tylko do wskazania rezultatów szkolnej i pozaszkolnej edukacji literackiej o charakterze pragmatyczno-instrumentalnym i ograniczyć się do odpowiedzi na pytania, w jakim stopniu młodzież została przygotowana do odbioru literatury, do wyboru jej treści i formy, oraz czy zdobyła odpowiednie sprawności i umiejętności recepcyjne pozwalające na swobodne obcowanie z tekstami literackimi. Warto również wiedzieć, jakie są wyniki kształcenia i samokształcenia literackiego w wymiarze podmiotowym (aksjologicznym), który wiąże się z udziałem literatury w rozwoju osobowości, jej miejscem w hierarchii innych wartości kulturalnych, w realizacji określonych potrzeb autotelicznych, gdy już nie istnieje opieka ze strony szkoły, a kontakt z literaturą ma charakter dobrowolny.
W książce wykorzystano dostępne materiały porównawcze, które pozwoliły na uogólnienie wniosków, a także na ukazanie pewnej dynamiki uczestnictwa badanych osób w kulturze literackiej. Z tych względów publikacja nabiera charakteru bardziej ogólnego, o szerszym zasięgu czasowo-przestrzennym.
Publikacja pod względem kompozycyjnym składa się z sześciu rozdziałów oraz z zakończenia w formie wniosków i refleksji. Przedmiotem rozdziału pierwszego są teoretyczno-metodologiczne zagadnienia związane z problematyką badań. Określono w nim podstawowe pojęcia i kategorie teoretyczne potrzebne do analizy i interpretacji materiału empirycznego, sprecyzowano ogólne założenia, problemy i techniki badawcze oraz scharakteryzowano badaną zbiorowość. W rozdziale drugim przedstawiono obraz kontaktów literackich młodzieży, ich zakres i częstotliwość, koncentrując się na czytelnictwie jako podstawowej formie aktywności literackiej. Rozdział trzeci w całości poświęcono procesowi recepcji (odbioru) prozy. Na przykładzie powieści Proces Franza Kafki i Plaża nad Styksem Wojciecha Żukrowskiego przeanalizowano typ i poziom odbioru dwóch utworów o rożnych konwencjach literackich. Czwarty rozdział dotyczy recepcji współczesnej poezji, a piąty koncentruje się na wiedzy literackiej jako głównym składniku kompetencji literackich oraz na niektórych umiejętnościach teoretycznoliterackich. W rozdziale szóstym dokonano próby kompleksowego ujęcia poziomu kultury literackiej i kompetencji literackich oraz globalnej konfrontacji tych dwóch aspektów zachowań literackich w celu ukazania ewentualnego związku między nimi. Zakończenie pracy uzupełnia rejestr rożnych implikacji natury dydaktycznej i ogólnokulturowej wynikających z przeprowadzonych badań.
Pedagogika prezentowana w Wychowaniu do wolności odrzuca pragmatyczny, w istocie postherbartowski model technologii wychowania, sprowadzający się do manipulacji człowiekiem, przywracając mu jego duchowy wymiar: nauczyciel szkoły waldorfskiej nie urabia wychowanka, nie wtłacza go w gotowe wzorce ?ról społecznych?, nie narzuca mu spreparowanego światopoglądu, lecz pomaga mu w jego wysiłku stawania się, dorabiania się osobowości w wysiłku bycia człowieka jako bytu przytomnego w świecie, w jego autonomicznym rozwoju ku wewnętrznej wolności sądzenia i stanowienia o sobie i świecie. Spirytualistyczno-teozoficzny (antropozoficzny) fundament filozofii Rudolfa Steinera może się wydawać Czytelnikowi kontrowersyjny ze względu na swój radykalnie alternatywny i uniwersalistyczny charakter, i taką też może się mu jawić wywiedziona z niego pedagogika, lecz szkoły waldorfskiej przez niemal stulecie swej działalności pokazały swą niezaprzeczalną praktyczną wartość wychowawczo-dydaktyczną, tworząc ? w trudnych warunkach konkurencji z systemami szkół państwowych ? rzeczywistą dla nich alternatywę.
Książka zdaje sprawozdanie z tej działalności już ponad 900 szkół w świecie (w tym kilku w Polsce). Napisana niezwykle komunikatywnie, bogato ilustrowana, ukazuje obraz pedagogiki radości barwnego dzieciństwa zabawy, naśladowania i fantazji twórczej, poszukującej młodości, nie pozbawionej jednak dobrodziejstwa autorytetu, rozwoju ku samodzielności sądzenia i dojrzałości nieindyferentnej dorosłości.
Książka przedstawia problematykę ukrytego programu szkoły integracyjnej z perspektywy interakcyjnej. W kontekście rozwoju i coraz większego znaczenia szkolnictwa integracyjnego w Polsce opracowanie naświetla ten słabo zbadany do tej pory aspekt jego funkcjonowania.
Publikacja konsekwentnie stara się powiązać problematykę ukrytego programu szkoły z zagadnieniami psychologicznego wpływu, jaki wywiera on na uczniów z niepełnosprawnościami oraz na ich myślenie o sobie oraz własnej niepełnosprawności.
Wnioski i diagnoza sytuacji opierają się na bezpośrednich relacjach osób zaangażowanych w realizację edukacji integracyjnej – nauczycieli szkoły integracyjnej oraz uczących się w niej niepełnosprawnych uczniów (czyli odbiorców ukrytego programu) oraz badaniach dotyczących ich percepcji zjawisk oraz reakcji psychologicznych. Prawdopodobnie jest to pierwsza przeprowadzona w taki sposób – jak najbardziej konkretny, a nie abstrakcyjny i czysto teoretyczny - próba zbadania zjawiska ukrytego programu w szkolnictwie integracyjnym.
Książka „Zaniedbane obszary edukacji – pomiędzy pedagogiką a pedagogiką specjalną. Wybrane zagadnienia” podkreśla potrzebę przeciwdziałania patologiom związanym z procesami marginalizacji i wykluczenia społecznego, które w sferze oświaty należałoby traktować jako marginalizację i wykluczenie edukacyjne. Możemy w niej również odnaleźć rozważania na temat rozumienia samego terminu „nierówności edukacyjnych” oraz tego, co je determinuje.
W kontekście tytułowego zagadnienia – zaniedbań/zaniechań w edukacji – autorka skoncentrowała się na tych nierównościach, które wiążą się z zaniedbaniem szans i potencjału rozwojowego dziecka. Grupy badawczej nie stanowi młodzież utalentowana, wybitnie zdolna, tylko niepełnosprawna umysłowo. Nawiązując do koncepcji M. Kozakiewicza, który podstawę nierówności odnajduje w ekonomicznej, społecznej czy kulturowej odmienności warunków życia, jako teren badań obrane zostało środowisko wiejskie.
Czy i na ile młodzież wiejska jest zagrożona eliminacją z rynku pracy uwarunkowaną brakiem wystarczających kompetencji (wiadomości i umiejętności) wynoszonych ze szkoły? Czy istotnie fakt realizacji obowiązku edukacji w szkole wiejskiej przekłada się na niższy poziom osiągnięć uniemożliwiający rywalizację z rówieśnikami z miast? W niniejszej publikacji Iwona Chrzanowska próbuje odpowiedzieć na te pytania, porównując i interpretując wyniki dotychczasowych badań dotyczących sprawdzianów i egzaminów zewnętrznych organizowanych przez Centralną Komisję Edukacyjną (dalej CKE) na populacjach pełnych absolwentów szkół podstawowych i gimnazjów, a także odnosząc się do wyników badań własnych. Oprócz wskazania rezultatów osiągnięć szkolnych, ukazuje również ich uwarunkowania, odwołując się do kwalifikacji nauczycieli oraz przygotowania szkół do realizacji procesu dydaktycznego. W ostatnim rozdziale przedstawia wnioski, postulaty, prognozy dotyczące pożądanych zmian w finansowaniu polskiego systemu edukacyjnego i konstruowaniu programów nauczania i wychowania.
O marginalizacji i wykluczeniu, szczególnie w edukacji, mówi się niechętnie. Dzieje się tak ze względu na podmiot oddziaływań edukacyjnych, którym jest dziecko. W kulturze europejskiej ma ono specyficzną i uprzywilejowaną pozycję. Wynika ona z odpowiedzialności dorosłego za jego bezpieczeństwo, jakość życia, możliwość rozwoju i poczucie szczęścia. Podobnie jest z kwestią dopasowania edukacji do nowych warunków, charakterystycznych dla społeczeństwa demokratycznego. Młodzież, mimo składanych przez władze oświatowe deklaracji, wciąż nie wynosi ze szkoły umiejętności operowania wiedzą, w dalszym ciągu bowiem główną tendencją w nauczaniu wydaje się hołdowanie encyklopedyzmowi. W szkole brakuje nastawienia na kształtowanie zainteresowań wybranymi dziedzinami wiedzy czy poszczególnymi treściami nauczania. Zbyt często zajęcia są nudne, stereotypowe, a relacje społeczne utrwalone i niezmienne, zwłaszcza prymat nauczycielskiego władztwa. Tematy te podnosi w swojej najnowszej publikacji Iwona Chrzanowska.
Celem pracy jest psychologiczna charakterystyka zachowań człowieka związanych z życiem rodzinnym i zawodowym oraz wskazanie na ile role i zadania realizowane w ramach tych obszarów życia człowieka mogą wpływać na satysfakcję z życia.
Praca obejmuje siedem rozdziałów, w których przedstawione zostały następujące zagadnienia: psychospołeczne aspekty jakości życia rozpatrywane w kontekście najnowszych ujęć teoretycznych; rodzina jako grupa i system wsparcia; psychologiczne aspekty komunikacji interpersonalnej; specyfika komunikacji małżeńskiej, rodzinnej i w środowisku pracy; role społeczne realizowane w okresie dorosłości; psychologiczne uwarunkowania zadowolenia z pracy z odniesieniem do życia małżeńskiego, rodzinnego i jakości życia. Na szczególne podkreślenie zasługuje ostatni rozdział książki poświęcony znaczeniu równoważenia się ról małżeńskich i rodzinnych z rolami zawodowymi. Opracowanie to jest oparte na bogatej literaturze przedmiotu z ostatnich lat.
W niniejszej publikacji autor pisze o różnych aspektach oddziaływania na sferę moralną chłopców i dziewcząt. W książce omówione zostały zagadnienia charakterystyki wychowania moralnego i jego uwarunkowania, rozwoju moralnego dzieci i młodzieży, wartości, autorytetu, nauczania religii, wychowania seksualnego w aspekcie wychowania moralnego, a także czynników dezorganizujących wychowanie moralne. Książka adresowana jest do nauczycieli, wychowawców i rodziców oraz studentów pedagogiki, psychologii i kierunków nauczycielskich. Pozycja ta przydatna będzie także pracownikom naukowo-dydaktycznym zainteresowanym problematyką wychowawczą i zajmującym się nauczaniem teorii wychowania w szkołach wyższych.
W książce: "Dziecko w świecie edukacji - Podstawy uczenia się kompleksowego", (XVIII tom serii Nauczyciele-Nauczycielom) autorka prezentuje sprawdzoną, innowacyjną, spójną koncepcję pracy, zwaną uczeniem się - nauczaniem kompleksowym. Książka dotyczy nie tylko cech dobrej edukacji, ale stanowi opis przyjaznych relacji pomiędzy osobami, które ją tworzą. Jest klarownym, wielorako uzasadnionym wykładem o procesie tworzenia więzi i wspólnoty w szkole z ludzką twarzą, a więc przestrzeni kultury, pozbawionej przemocy, opartej na współdziałaniu, tolerancji, poczuciu swobody i zaangażowaniu.
W części pierwszej (r. I-II) ukazano krótką historię długich prób i badań (1966-2006), bogactwo form współudziału uczniów w procesie tworzenia cykli zajęć (od 5-15 lekcji), a więc sztukę przekładu idei pedagogicznych na konkretne działania edukacyjne.
W części drugiej (r. III-VII) opisano strukturę kompleksów, ich zróżnicowanie, cechy lekcji projektujących, ćwiczeniowo-badawczych i kontrolno-oceniających; stosowany system oceny i samooceny, warsztat pracy ucznia i nauczyciela. Także nowatorskie techniki pracy, oparte na znajomości dziecka oraz synektyki i heurystyki, a więc: techniki działań równoległych twórcze formy wyzwalania talentów, indywidualizacji pracy i jej dokumentowania (system fiszek, klasowe księgi wypracowań itd.).
Opisano także nowe zasady nauczania i zasadę zadaniowości, współdziałania, progresywności oraz funkcjonalnej strukturalizacji.
W części końcowej (r. VIII-IX) próbowano odpowiedzieć na pytanie: Czy szkoła może mieć duszę?
Tu też uzasadniono, że przesunięcie priorytetów w kompleksowej edukacji i całej serii o dziecku w różnych światach, pozwala wprowadzić do nauki nowa odmianę pedagogiki personalistycznej, zwana pedagogiką współbycia. Jest ona oparta na trzech filarach: inteligencji emocjonalnej, intelektualnej i woli samokształcenia. Współbycie opiera się na siedmiu przestrzeniach interpersonalnych. Są to: przestrzeń realna, intelektualna, mentalna, emocjonalna, a więc meto przestrzeń, łącząca człowieka ze światem w oparciu o synergetyczne podłoże wzajemnej życzliwości ludzi wobec siebie.
Książka stanowi pewien fenomen w pedagogice. Łączy bowiem problematykę zabawy z mniej uchwytnymi kategoriami radości i szczęścia, które są rozpatrywane w kontekście literatury i muzyki. Publikacja, będąca 17. tomem serii „Nauczyciele – nauczycielom”, składa się z trzech części napisanych przez poszczególne współautorki.
Bronisława Dymara wydobywa ważne znaczenia zabawy i funkcje ludycznej edukacji, charakteryzuje cechy dziecięcości oraz przybliża kategorie komizmu i humoru w oparciu o teksty J. Brzechwy, K. Makuszyńskiego i A. Lindgren.
Alina Górniok-Naglik rozpatruje źródła szczęścia i radości, jej manifestacje w zabawie i tańcu, opisane w poezji oraz językowe formy wyrażania zróżnicowanych ludzkich myśli i uczuć w przestrzeniach ludyczności. Z wnikliwych analiz wierszy wyprowadza typy poezji o tańcu i zabawie, nazywa je i nowatorsko dookreśla.
Jadwiga Uchyła-Zroski ukazuje radość i zabawę jako swoistą formę muzykowania, wyrażaną śpiewem, grą na instrumentach i tańcem. Ujmuje też zabawę jako żywioł i stan istnienia. Charakteryzuje czynniki hamujące i wyzwalające potrzebę bawienia się u dzieci oraz młodzieży w różnym wieku. Przekonuje, że zabawa wyzwala zdolności twórcze człowieka.
W książce zamieszczono wiele celnych przykładów, sentencji i powiedzeń. Dodatkową wartość stanowi antologia „Bliżej zabawy, radości i szczęścia”, zawierająca 80 wierszy, w tym 30 utworów napisanych przez dzieci, młodzież licealną i studentów pedagogiki.
„Niepłodność - zagadnienie interdyscyplinarne" jest to opracowanie uniwersalne, opisujące główne nurty etyki, psychologii i medycyny w odniesieniu do problemu niepłodności. Różnorodność tematów podejmowanych w ramach omawianej problematyki potwierdza interdyscyplinarność zagadnienia oraz ukazuje jak odmienne mogą być podejścia do diagnozowania i leczenia niepłodności.
Książkę otwiera artykuł Emilii Lichtenberg-Kokoszki „Biomedyczne aspekty płodności”, stanowiący swego rodzaju wstęp do dalszych rozważań naukowych. Kolejne dwa teksty autorstwa Wojciecha Guzikowskiego przybliżają czytelnikowi zagadnienia związane z niepłodnością żeńską i męską. Autorką następnego artykułu jest Maria Wojaczek, która przedstawia nowatorski system diagnostyki i terapii schorzeń uniemożliwiających poczęcie dziecka, jakim jest naprotechnologia.
Zespół Centrum Diagnostyki Ginekologiczno-Położniczej GMW i opolskiego ośrodka leczenia niepłodności GMW-Embrio – Natalia Cybulska, Marek Tomala, Wojciech Niemczyk, Grzegorz Głąb pokazują współczesną diagnostykę i leczenie niepłodności w ujęciu medycyny rozrodu. Ewa Janiuk przedstawia ogólnie nieznaną rolę położnej w diagnozowaniu, leczeniu i wspieraniu par borykających się z niepłodnością. Alicja Mendel przybliża psychologiczne aspekty diagnozy i leczenia niepłodności. Ksiądz Jerzy Dzierżanowski podjął trud ukazania jakże istotnej potrzeby wsparcia duchowego w sytuacji niepłodności małżeńskiej. Ksiądz Konrad Glombik rozważa pod względem etycznym dostępne metody leczenia niepłodności. Andrzej Ładyżyński omawia zjawisko adopcji jako jednej z możliwości rodzicielstwa. Joanna Piechnik-Borusowska omawia zagadnienie bezdzietności z wyboru. Publikację kończy artykuł Adama Zająca, który prezentuje zagadnienia prawne związane z niepłodnością.
Zdajemy sobie sprawę z tego, że wielu istotnych zagadnień nie udało się poruszyć.
Niemniej mamy nadzieję, że podjęte w niniejszej książce rozważania zachęcą personel medyczny, położne i lekarzy oraz samych rodziców i osoby ich wspierające do refleksji nad najbardziej fundamentalnym zjawiskiem biologicznym, jakim jest prokreacja.
Głównym celem tej publikacji było zaproponowanie (nie)codziennych kategorii opisu zdrowia człowieka. Wśród kryteriów ich wyborów znalazły się przede wszystkim zainteresowania, a zwłaszcza rozpoznanie zjawisk związanych z problematyką zdrowia w kategoriach niedostępnych tradycyjnemu dyskursowi pedagogicznemu. Odkrywanie nowych sensów dbałości o zdrowie i pogłębianie wrażliwości na nie wymaga również, obok zdobycia kompetencji potrzebnych do prowadzenia zdrowego stylu życia, w myśl stwierdzenia, że zdrowie nie należy do wartości samowyzwalających się:
– umiejętności identyfikowania potencjalnych zagrożeń wpisanych w semantyczny obszar kultury zdrowia,
– ustawicznego doskonalenia w strukturze kompetencji nauczyciela zdrowia umiejętności interpretacyjnych, pozwalających na określenie własnej filozofii oddziaływań edukacyjnych dla zdrowia, zwłaszcza że współczesna ideologia zdrowia osadzona jest na pograniczu wielu perspektyw badawczych i teoretycznych.
– pedagogiczne oddziaływania w obszarze zdrowia człowieka zyskują na otwartości poznawczej, eliminując znużenie nieustającym powrotem do „kwestii pierwszych” prezentowany w niezmieniony od lat sposób, jak również jałowości przekazu sensu uczestnictwa w kulturze wartości witalnej.
Zaprezentowane w publikacji kategorie nie wyczerpują listy kategorii nieobecnych w obszarze zdrowia człowieka. Są to jedynie przejawy własnych przemyśleń, które traktuję jako przyczynek do dyskusji wokół poruszonych tu zagadnień.
Refleksja ta pobudza do dalszych poszukiwań „wielkich nieobecnych” w obszarze zdrowia człowieka, jak również umacnia sens podejmowania problemów, które nie zawsze ułożone są dla powszechnej aprobaty ludzkiej.
Książka wprowadza w problem trudności dzieci w operowaniu kodem językowym, postrzeganych także jako źródło specyficznych trudności w uczeniu się, zagadnienia budzącego coraz większe zainteresowanie wśród badaczy i praktyków. Podane są w niej propozycje rozwiązań terapeutycznych, co jest wyjściem naprzeciw naglącym potrzebom osób z takimi trudnościami, albowiem w istotnym stopniu ograniczają one osiągnięcie sukcesu w szkole z wszystkimi tego konsekwencjami.
W części teoretycznej poruszone są zagadnienia zmieniającego się zakresu pojęcia specyficznych trudności w uczeniu się i w tym kontekście rosnącej rangi problemu trudności w operowaniu kodem językowym, a także roli różnic indywidualnych w wykorzystywaniu kodu mowy w procesie przetwarzania informacji oraz związku tychże różnic z pojawieniem się specyficznych trudności szkolnych.
Część praktyczna książki zawiera propozycje metod rozwijania umiejętności rozpoznawania elementów wypowiedzi, jej struktury gramatycznej, a także manipulacji nimi w celu jej budowania. Część ćwiczeń ukierunkowana jest na rozwijanie umiejętności językowych zgodnie z naturalnym sposobem ich przyswajania przez dziecko, bez uświadamiania mu reguł rządzących językiem. W tej części przedstawione są także metody wprowadzania dziecka w świadomą, refleksyjną wiedzę o języku, czyli nauczania gramatyki. Przedstawione metody są wskazane w szczególności do pracy z osobami z trudnościami w operowaniu kodem mowy, ale korzystne dla wszystkich uczniów oraz zgodne ze wskazaniami psychologicznymi J. Piageta. Szczególnie przydatne mogą być w pracy z dzieckiem o obniżonych możliwościach poznawczych.
Książką tą chciałbym przemówić do otwartych, wrażliwych i poszukujących ludzi, którzy dotychczas nie wpadli na myśl, że paradygmat postnowoczesności - przekonanie o równej wartości wszystkich - można rozciągnąć na dziecięcy pokój i szkolną klasę. Mężczyźni nie przewyższają kobiet, biali nie przewyższają czarnych, jedne religie nie przewyższają innych, człowiek nie przewyższa natury - wielu tak uważa. Niewielu jednak idzie krok dalej - ku dzieciom.
Troska o zapewnienie sobie powodzenia i szczęścia towarzyszyła wszystkim ludom przez wieki i stąd w ich życiu liczne były wróżby, magiczne zabiegi i zaklęcia. Późną jesienią, gdy dni stawały się coraz krótsze, a wieczory dłuższe, rozpoczynała się na wsi pora kojarzenia małżeństw. Następował wówczas okres zalotów i wróżb. Wieczór dnia św. Andrzeja poświęcony był wyłącznie wróżbom matrymonialnym. Do dnia dzisiejszego wiele z dawnych przepowiedni i wróżb przekształciło się w barwne widowiska i jako zabawy przetrwało do naszych czasów.
Książka ta ma pomóc w przygotowaniu bogatego, atrakcyjnego, pełnego humoru a zarazem tajemniczości wieczoru andrzejkowego. Autor prezentuje w niej obszerny wybór wróżb andrzejkowych: tradycyjnych i nowych - zupełnie nieznanych, rozbudzających ciekawość i chęć poznania ludowej tradycji.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
