„Wybór źródeł do dziejów ZHR”, Tom I, Utworzenie i rozwój Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej 1989-1999, Tom II, Rozwój Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej 2001-2016, Tom III, Statuty oraz komentarze, dokumenty, dotyczące Prawa i Przyrzeczenia Harcerskiego 1989-2016, jest kontynuacją serii wydawniczej wydanej nakładem Oficyny Wydawniczej „Impuls”, dotyczących dziejów organizacji harcerskich od chwili powstania stowarzyszeń do czasów współczesnych: - z 2014 r. trzytomowego „Wyboru źródeł do dziejów ZHP”. Tom I Utworzenie ogólnopolskiego Związku Harcerstwa Polskiego i czas próby ruchu harcerskiego (1918-1944), Tom II Walka, sowietyzacja, odwilż, kryzys i upadek (1944-1988), Tom III Odrodzenie, lata demokracji (1989-2014) - z 2016 r. „Dziedzictwo, którego nie można odrzucić. Próba interpretacji wybranych źródeł z lat 1918–2015 do dziejów Związku Harcerstwa Polskiego”. -z 2017 r. „Wybór źródeł do dziejów ruchu harcerskiego w Polsce Ruch harcerski w latach 1980–1989”. Opublikowanie tych źródeł ma na celu udostępnienie szerszemu gronu czytelników materiałów dostępnych jak dotąd nielicznym. Chcę w ten sposób ułatwić zainteresowanym studia nad dziejami ruchu harcerskiego przez samodzielną lekturę i własną interpretację zgromadzonych dokumentów. Umieściłam tu źródła odnalezione podczas kwerend przeprowadzonych w latach 2014–2016 w zasobach Archiwum Akt Nowych w Warszawie (AAN), Archiwum ZHR w Warszawie przy ulicy Litewskiej, na stronach internetowych ZHR, we wcześniejszych publikacjach zawierających źródła oraz zasobach kolekcjonerów. Na serię „Wybór źródeł do dziejów Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej” składają się trzy tomy: – tom I, Utworzenie i rozwój Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej (1989–1999); – tom II, Rozwój Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej (2001–2016); – tom III, Statuty, komentarze i inne dokumenty dotyczące Przyrzeczenia i Prawa Harcerskiego (1989–2016). Ze względu na obszerność i dużą liczbę materiałów do dziejów ZHR zrezygnowałam z zamieszczenia ich wszystkich i skoncentrowałam się tylko na wybranych, dlatego każdy tom zawiera dokumenty sklasyfikowane według następujących kategorii: – w tomie pierwszym i drugim zamieszczono dokumentację Zjazdów ZHR, pozjazdowe decyzje władz ZHR (ze względu na ogrom materiałów źródłowych zamieściłam tu tylko źródła odnoszące się do ideologii ZHR, współpracy z innymi organizacjami, stosunków z instytucjami państwowymi; pominęłam np. zagadnienia finansów stowarzyszenia, odznak, wydawnictw, tzw. działalności dotyczącej „Wschodu”; uchwały, wnioski i stanowiska dotyczące Statutu, Przyrzeczenia i Prawa Harcerskiego umieściłam w tomie ich dotyczącym) oraz inne dokumenty, takie jak listy, informacje, komunikaty, uchwały, apele; – do tomu trzeciego weszły statuty ZHR, komentarze i inne dokumenty dotyczące Przyrzeczenia i Prawa Harcerskiego.
Intencją, jaka przyświecała Autorce przy pisaniu książki było przybliżenie Czytelnikowi „niechcianych” uczuć, takich jak: smutek, złość, wstyd, lęk. Bohaterowie pięciu baśni zaprezentowanych w publikacji, których nazwała Czujątkami, mierzą się z trudnymi emocjami i odkrywają, jak bardzo są one potrzebne w życiu.
Z czasem zrodził się w Autorce pomysł dołączenia do baśni propozycji zajęć psychoedukacyjnych, które miałyby uświadamiać dzieciom, że przykre emocje, które czasem odczuwają, nie są złe, ale stanowią wyraz nieuświadomionych i niezaspokojonych potrzeb. Dla dorosłego byłaby to okazja do refleksji nad tym, jak reaguje na przeżywane przez dziecko uczucia.
Ćwiczenia zawarte w tym opracowaniu są przeznaczone dla dzieci w wieku 7–9 lat, choć można je wykorzystywać do pracy z dziećmi młodszymi i starszymi, zależnie od ich indywidualnej dojrzałości emocjonalnej.
W codziennej pracy jako psycholog i psychoterapeuta oraz w życiu Autorka często spotyka się z podziałem emocji na pozytywne i negatywne. Uczucia „dobre” miałyby się wiązać z przyjemnymi stanami i być może dlatego nagminnie bywają wartościowane jako słuszne moralnie, natomiast emocje „negatywne” kojarzą się z niemiłymi przeżyciami i wiążą się z ujemnym osądem moralnym.
Marshall B. Rosenberg, autor programu Porozumienia bez Przemocy, tłumaczy to następująco:
Zaczęło się bardzo dawno temu od mitów dotyczących natury ludzkiej, według których ludzie są źli i samolubni. Według tej destrukcyjnej mitologii heroiczne siły dobra walczą w życiu z siłami zła. Żyjemy w niej od dłuższego czasu, a jej częścią jest język, który odhumanizowuje ludzi i zmienia ich w przedmioty.
Do każdej baśni Autorka opracowała propozycję scenariusza zajęć, który może być modyfikowany przez prowadzącego w zależności od czasu trwania warsztatu oraz specyficznych potrzeb danego dziecka czy grupy dzieci, a także wykorzystywany do indywidualnej pracy terapeutycznej. Książka może być także narzędziem dla rodziców do budowania z dzieckiem dialogu dotyczącego przeżywanych emocji i odkrywania oraz nazywania ukrytych w nich potrzeb.
W ćwiczeniach znajdujących się w części dydaktycznej wykorzystała model czterech części Porozumienia bez Przemocy, który służy zarówno refleksji nad własnym doświadczeniem, jak i empatycznemu wczuciu się w doświadczenie innej osoby. Następnie jest on werbalizowany przez uczestników komunikacji.
Emocje to trudny temat. Chętniej podejmowany, gdy mowa o zadowoleniu, dumie, radości. Niezbyt ochoczo, gdy przychodzi się bać, wstydzić czy złościć. Bo czyż ktoś, składając życzenia, pokusiłby się o sformułowanie: „aby twoja złość dawała ci siłę”? lub „byś potrafił wyjść naprzeciw lękom”? Życzymy raczej szczęścia, pomyślności, sukcesów…
Krzysztof to zgorzkniały i zamknięty w sobie mężczyzna po pięćdziesiątce. Najlepiej czuje się w towarzystwie dobrej whisky, która jako jedyna o nic go nie pyta. Jego, wydawałoby się, uporządkowany świat burzy jedna informacja. W rezultacie Krzysztof musi opuścić swoje schronienie, aby podjąć jeszcze raz walkę z demonami przeszłości i samym sobą. Wyrusza w podróż, podczas której tłamszone przez lata emocje i przeżycia zaczynają wygrywać. Rozpoczyna bolesne wspomnienia o swojej młodości, która przypadła na okres powstania Solidarności i stanu wojennego.
Pragnę, Kocham, Nienawidzę to niezwykle duszna powieść o miłości, przyjaźni, ideałach, marzeniach i poszukiwaniu samego siebie. Krzysztof bezlitośnie rozlicza się z dokonanymi przez siebie i swoich przyjaciół wyborami. Uświadamia sobie, że miłość może być destrukcyjna, przyjaźń można zabić jedną decyzją, ideały są utopią, o której szybko się zapomina w starciu z brutalną rzeczywistością, a marzenia – dla słabych. Główny bohater, sięgając do zakamarków pamięci, przechodzi swoiste katharsis. Pokonuje nienawiść i żal. Jednak z przerażeniem odkrywa, że mimo to nie udaje mu się odzyskać wymarzonej harmonii.
Autorka podjęła udaną próbę analizy zasobów osobistych i społecznych znaczących w procesie oddziaływań penitencjarnych. Jest to […] książka wpisująca się w naukowy dyskurs o działaniach resocjalizacyjnych, jego różnych obszarach i płaszczyznach, które systematycznie potrzebują uaktualnień oraz rzetelnego spojrzenia badawczego. […] Publikacja jest wartościowa i potrzebna. Łączy elementy teorii z praktyką oraz wzbogaca literaturę z zakresu pedagogiki penitencjarnej. Podejmuje ważny temat psychospołecznego funkcjonowania osób pozbawionych wolności, które można modyfikować w toku świadomie zaplanowanych oddziaływań resocjalizacyjnych z uwzględnieniem aktywności zawodowej, fizycznej i artystycznej. Istotnym walorem opracowania jest przejrzyste zaprezentowanie rzetelnych wyników badań własnych, mających na celu określenie efektywności prowadzonych działań penitencjarnych.
Z recenzji dr hab. Anny Fidelus, prof. UKSW
Celem książki jest przede wszystkim ukazanie złożoności i wielowymiarowości problematyki praw dziecka i praw człowieka, a także faktycznego ich poszanowania w przestrzeni życia edukacyjno-społecznego. Oprócz zaprezentowania obszarów, w których prawa te występują w formie narracji, a nie rzeczywistego poszanowania, istotne jest również ukazanie pozytywnych praktyk implementacji praw dziecka i człowieka w codzienności życia szkolnego i społecznego. Z tego też względu książka adresowana jest w głównej mierze do profesjonalistów, którzy na co dzień pracują z dziećmi i młodzieżą.
Niniejsza publikacja składa się z tekstów skoncentrowanych głównie wokół rozpatrywania praw dziecka i praw człowieka w ich wymiarze procesualnym, praktycznym. Zagadnienia poruszone w poszczególnych rozdziałach nie oddają w pełni złożoności tego problemu, ale prezentują istotne jego przejawy. Ukazują wielowymiarowość i kontrowersyjność poszanowania praw człowieka i dziecka zarówno w przestrzeni życia szkolnego, jak i w systemie wychowawczo-resocjalizacyjnym. Znaczące jest, że autorzy rozdziałów to przedstawiciele świata nauki i praktyki, reprezentujący różne dyscypliny wiedzy: pedagogikę, socjologię, psychologię, politologię.
W pierwszej części książki problematyka praw człowieka i dziecka została osadzona w kontekście edukacyjnym. Laura Koba w swoim tekście omawia znaczenie edukacji dla propagowania i realizacji idei praw człowieka i dziecka. Autorka podkreśla wagę kształtowania, szczególnie wśród młodych ludzi, świadomości tych praw jako niezmiernie istotnej dla tworzenia społeczeństw demokratycznych. Jednak rzeczywisty stan tej edukacji odbiega daleko od ideału, ponieważ jest ona często prowadzona niedokładnie i przez osoby do tego nieprzygotowane.
Druga część książki ogniskuje się wokół problematyki praw dziecka w systemie wychowawczo-resocjalizacyjnym. Tekst Iryny Suriny porusza zagadnienie eurosieroctwa, które w wyniku migracji zarobkowej rodziców stało się poważnym problemem m.in. w Polsce, w Mołdawii, na Ukrainie i na Litwie. Autorka prezentuje ten problem w kontekście sieroctwa społecznego, które wiąże się z brakiem zaspokojenia podstawowych potrzeb dziecka, takich jak bezpieczeństwo, poczucie bycia kochanym. Poczucie opuszczenia przez najbliższych niesie ze sobą dalekosiężne skutki zarówno dla sfery psychicznej, jak i społecznej funkcjonowania młodego człowieka.
Książka Zrozumieć Montessori. Czyli Maria Montessori o wychowaniu dziecka ma przede wszystkim na celu wyjaśnienie czytelnikowi przesłania pedagogicznego Marii Montessori. Pomimo, ze w pracach Autorki często pojawiał się termin „metoda”, to M. Montessori zawsze w końcowym rezultacie chodziło o wszechstronną pomoc dziecku w jego trudzie indywidualnego rozwoju oraz włączenie go do życia w kulturze i cywilizacji ludzkiej przesyconej miłością i pokojem. Aby taka pomoc zaistniała, konieczne było, zdaniem M. Montessori odpowiednie przygotowanie dorosłych ( nauczycieli, rodziców, pedagogów), którzy znając prawa rozwojowe dziecka(chodzi tu m.in. o „polaryzację uwagi”, „wrażliwe fazy”),będą je wpierać w rozwoju, rozumnie kochając i darząc szacunkiem. Środkiem ma tu być „przygotowane otoczenie” a warunkiem sukcesu, respektowanie zasady porządku (samodyscypliny) i wolności, która w wyważonych klamrach prowadzi człowieka do optimum rozwojowego, czyli „normalizacji”.
Autoprezentacja jest aktualnie jednym z bardziej zastanawiających zjawisk społecznych i psychologicznych, o czym świadczą liczne poradniki, mówiące o tym, w jaki sposób korzystnie prezentować swoją osobę. Autoprezentacja jest zachowaniem społecznym podlegającym samokontroli i samoobserwacji, dlatego wywołuje emocje i procesy poznawcze z nią związane (Stojanowska 1998).
Prezentujemy Państwu książkę pt.: "Autoprezentacja młodzieży szkolnej", w której Autorka podchodzi do tematu autoprezentacji bardzo wnikliwie i szczegółowo.
Czy osoby z wysokim lękiem społecznym prezentują się bardziej negatywnie niż te z niskim poziomem lęku ? Do takich wniosków doszedł Arkin ze swoimi współpracownikami, na podstawie badań jakie przeprowadzili w 1980 r. Autorka te wnioski konfrontuje z kolejnymi badaniami i nową interpretacją. Wyniki są nie tylko ciekawe, ale także wartościowe pod kątem wykorzystania w pracy z młodzieżą.
Książka Weroniki Juroszek podejmuje się zadania rozwinięcia tematu lęku społecznego i jego wpływu na stopień jakości uczestnictwa społecznego. Celem badań było określenie znaczenia deprecjonującej i faworyzującej autoprezentacji dla zmian w poziomie lęku sytuacyjnego oraz metapercepcji u osób o różnym dyspozycyjnym lęku społecznym.
Prezentowana praca składa się z pięciu rozdziałów. W rozdziale pierwszym omówiono problem autoprezentacji w świetle teorii i badań, przeanalizowano podstawowe założenia dotyczące autoprezentacji, jej funkcje i style, rolę lęku społecznego w kierowaniu wrażeniem. Kolejne punkty poświęcono autoprezentacji faworyzującej (jako podstawowemu stylowi stosowanemu przez osoby z niskim lękiem społecznym) oraz autoprezentacji ochronnej (charakteryzującej osoby z wysokim lękiem społecznym). Rozdział ten kończy analiza znaczenia metapercepcji dla autoprezentacji.
Rozdział drugi zawiera omówienie badań własnych. W punkcie pierwszym sformułowano pytania i hipotezy dotyczące faworyzowania i deprecjonowania się w sytuacji powodzenia i niepowodzenia w sferze społecznej i intelektualnej przez młodzież szkolną z wysokim i niskim lękiem społecznym (badanie ankietowe). W punkcie drugim sformułowano hipotezy, opierając się na badaniach eksperymentalnych. Punkt trzeci traktuje o tym, jak dyspozycyjna koncentracja na różnych rodzajach „ja” wpływa na faworyzującą i deprecjonującą autoprezentację oraz jej emocjonalne oraz poznawcze konsekwencje – lęk sytuacyjny i metapercepcję.
W rozdziale trzecim przedstawiono metodologię badań własnych – omówiono metody, określając zmienne i ich operacjonalizację, przy czym zmienne niezależne oraz zależne zostały szczegółowo wyodrębnione. W pracy wykorzystano następujące metody: ankietę do pomiaru stylu autoprezentacji (skonstruowaną przez autorkę niniejszej publikacji), Skalę Koncentracji na Sobie, Inwentarz Stanu i Cechy Lęku oraz arkusz „Jak widzą mnie inni?”.
Rozdział czwarty zawiera wyniki przeprowadzonych badań. Na początku scharakteryzowano omawiane zmienne osobowościowe, takie jak: lęk społeczny, ja-publiczne, ja-prywatne, zmienne określone w badaniach ankietowych oraz eksperymentalnych (podrozdziały pierwszy i drugi). W podrozdziale trzecim przedstawiono wyniki dotyczące autoprezentacji osób o wysokim i niskim lęku społecznym w sytuacji powodzenia oraz niepowodzenia. Podrozdział czwarty to weryfikacja hipotez zakładających wpływ faworyzującej i deprecjonującej autoprezentacji w sytuacji powodzenia, jak również niepowodzenia na lęk sytuacyjny i metapercepcję u osób o różnym poziomie lęku społecznego. W podrozdziale piątym przeanalizowano zależności między dyspozycyjną koncentracją na różnych rodzajach „ja” i lękiem społecznym a autoprezentacją oraz jej konsekwencjami.
Pracę zamykają rozdział dotyczący interpretacji wyników, zakończenie i streszczenie pracy.
Ludzka wolność stanowi temat rzekę i wielu myślicieli próbowało wejść w jej nurt, by w refleksji zanurzyć się w oceanie zagadnień z nią związanych. Czyni to również Adam Szwedzik, podejmując w swojej najnowszej publikacji próbę wieloaspektowego opisania wolności, która jest dla człowieka zarówno darem, jak i zadaniem. Łatwo zdradzić wolność, lecz każda jej zdrada grozi życiowym dramatem wynikającym z różnych form współczesnych zniewoleń.
Z recenzji ks. dr. hab. Arkadiusza Olczyka, prof. UPJPII
Książka składa się z dwóch części. Pierwsza poświęcona jest problemowi wolności poruszanemu w filozofii, teologii oraz moralności. Kolebką rodzącej się wolności była starożytna Grecja, gdzie powstawała demokracja, która akcentowała ducha swobody i niezależności. Wraz z rozwojem państwowości i umacniania się jej struktur różni myśliciele, uczeni, filozofowie i mędrcy zajmowali się jej rozumieniem. Pojawiały się koncepcje, które bądź negowały wolność, bądź podkreślały jej wartość i zachęcały do rozwoju. Podkreślano w nich rolę człowieka, który szczególnie powinien być nią zainteresowany i zaabsorbowany. Zwracano uwagę na takie koncepcje ideologiczne, które pod pozorami szacunku do wolności tak naprawdę ją negują. W konsekwencji człowiek może stać się niewolnikiem systemów ideologicznych, które wykorzystują pseudowolność do funkcjonowania państw autorytarnych.
O seksualności człowieka napisano wiele znakomitych prac naukowych i popularnych. Stała się przedmiotem zainteresowań badaczy z różnych dziedzin i dyscyplin, a studia nad nią obejmowały zarówno obiektywny, jak i subiektywny wymiar. Prowadzone analizy dały sposobność poznania mechanizmów kształtowania seksualności oraz jej specyfikacji w procesie rozwoju osobniczego, a jednocześnie ustalenia czynników różnicujących w wymiarze intra- i interindywidualnym. Wzrost liczby badań z zakresu nauk społecznych pozwolił na zrozumienie jej subiektywnego wymiaru, z charakterystyczną dla niego kategorią doświadczeń, oraz opisanie znaczenia seksualności w kontekście przebiegu życia człowieka i jego poszczególnych sfer. Szeroko rozumiana seksualność obejmuje biologiczny i psychospołeczny wymiar funkcjonowania j ednostki. Z jej realizacją wiąże się podejmowanie określonych ról społecznych, spełnianie cenionych wartości, doświadczanie emocji i uczuć.
Książka składa się z czterech głównych rozdziałów. Pierwszy ma charakter teoretyczny. Przedstawiono w nim najważniejsze tezy socjologiczne, psychologiczne i pedagogiczne odnoszące się do sensu życia w kontekście przemian społecznych (w tym samotności osób starszych) oraz wyzwań edukacyjnych, jakie za sobą pociągają. W rozdziale drugim ukazano metodologiczne założenia badań własnych, które osadzono w paradygmacie badań ilościowo-jakościowych.
Rozważania podjęte w tej publikacji zmierzają do odpowiedzi na pytanie jak we współczesnym społeczeństwie polskim „mówiona” jest niepełnosprawność intelektualna w dyskursach uruchamianych w sytuacjach publicznych i prywatnych oraz ukazują konfrontację indywidualnej i społecznej wizji niepełnosprawności. W swoich rozważaniach autorka kwestionuje istniejącą w społecznych konstrukcjach „oczywistość” niepełnosprawności intelektualnej i pewną „naturalność” sytuacji egzystencjalnej w jakiej są owe osoby i ich rodziny społecznie lokowane. Ta „oczywistość” niepełnosprawności intelektualnej i „naturalność” miejsc świata życia tych osób jest ukazana w książce jako efekt dyskursywnej konstrukcji. Postawiona w publikacji teza, że rzeczywistość społeczna jest konstruowana przez dyskurs (rozumiany jako użycie języka i działanie społeczne), który jest kluczowym czynnikiem w społecznej konstrukcji życia społecznego i ważnym elementem relacji władzy, pozwala autorce spojrzeć na język i jego zniewalającą moc, jako na narzędzie dominacji i wykluczania lub emancypacji. W części teoretycznej niepełnosprawność intelektualna została osadzona w kontekście szeroko rozumianej inności, ukazane zostały również mechanizmy wykluczania Obcego (m.in. koncepcje Z. Baumana, M. Foucaulta, E. Goffmana). Pojęcie dyskursu autorka umiejscowiła w perspektywie poststrukturalnych teorii (m.in. M. Foucaulta, P. Bourdieu, E. Laclau). Zaprezentowany w książce projekt badawczy osadzono w jakościowej strategii badań, zastosowana została krytyczna analiza dyskursu i metoda biograficzna. Krytycznej analizie dyskursu autorka poddała m. in. treści wypowiedzi osób publicznych, zawartość popularnych periodyków, które potraktowała jako nośniki i jednocześnie narzędzia konstruowania dyskursu publicznego. Analizom poddane zostały także narracje rodziców, terapeutów i dorosłych osób z niepełnosprawnością intelektualną.
Poruszane w książce problemy, dotyczące konfrontacji osobistej i społecznej wizji niepełnosprawności intelektualnej są niezwykle ważne w pedagogice specjalnej, zwłaszcza gdy odnosi się je do aktualnego kontekstu społecznego, aktualnej sytuacji zmiany ponowoczesnej, globalizacyjnej, systemowej. Ważnymi elementami książki są także: ukazanie interdyscyplinarnego spojrzenia na problematykę ról społecznych osoby z niepełnosprawnością intelektualną, wyszczególnienie nurtów dyskursu niepełnosprawności intelektualnej, przyjęte metody badawcze (krytyczna analiza dyskursu i metoda biograficzna) i zwrócenie uwagi na społeczno-kulturową konstrukcję niepełnosprawności, na fakt konstruowania niepełnosprawności intelektualnej przez dyskurs publiczny.
Monografia […] wpisuje się w nurt współczesnego, interdyscyplinarnego zainteresowania starością w różnych kontekstach. Rozwój nauk medycznych, społecznych i humanistycznych wzbogaca naszą wiedzę o starości i jej różnych, nie zawsze pozytywnych, obliczach z przesłaniem poszukiwania rozwiązań społeczno-socjalnych dla polepszania jakości życia seniorów w warunkach zmian społecznych. […] Recenzowana monografia Oblicza starości w perspektywie lokalnej. Studium socjopedagogiczne, autorstwa Pani Danuty Krzysztofiak, w mojej ocenie, wzbogaca poznawczo obszary zainteresowań naukowo-badawczych pedagogiki społecznej, gerontologii i innych nauk społecznych. Stanowi ona także swoisty głos w społecznej debacie nad zróżnicowanymi obliczami starości w ponowoczesnym świecie, a ponadto posiada istotne walory praktyczne ze względu na wnioski i propozycje zawarte w zakończeniu, które mogą stanowić podstawę dla przygotowania projektów optymalizujących jakość życia ludzi starszych na badanym obszarze terytorialnym.
Z recenzji wydawniczej prof. dr hab. Ewy Syrek
Niniejsza książka to studium, w którym została podjęta próba empirycznej, jak i teoretycznej analizy systemów wartości, celów i planów życiowych dziewcząt jak i chłopców w okresie dojrzewania przejawiających zróżnicowane natężenie syndromu nieprzystosowania społecznego.
W prezentowanej pracy dążono do realizacji powiązanych ze sobą następujących celów:
- usystematyzowania definicyjnego nieprzystosowania społecznego, które inaczej nazywane jest w naukach społecznych, medycznych i prawnych,
- opracowania charakterystyki dynamiki natężenia dokonywania czynów karalnych w Polsce w aspekcie statystyk policyjnych,
- opracowana charakterystyki dynamiki liczby orzeczeń sądowych wobec nieletnich dziewcząt i chłopców w związku z czynami karalnymi oraz demoralizacją,
- analizy teoretycznej czynników dynamizujących rozwój osobowości młodzieży,
- empirycznej weryfikacji postawionych problemów badawczych dotyczących nieletnich dziewcząt jak i chłopców o zróżnicowanym natężeniu syndromu nieprzystosowania społecznego.
Książka przedkładana Szanownym Czytelnikom, poruszane w niej teoretyczne zagadnienia jak i kontekst empiryczny, mogą okazać się użyteczne dla psychologów, pedagogów, prawników, socjologów i nauczycieli pełniących różne funkcje w szeroko pojętym Wymiarze Sprawiedliwości, ale także w systemie profilaktyki społecznej, edukacji, resocjalizacji i terapii młodzieży nieprzystosowanej społecznie.
Prezentowana praca składa się z czterech głównych części. Pierwsza ma charakter teoretyczny. Prezentuję tu najważniejsze teoretyczne założenia filozoficzne, socjologiczne, psychologiczne i pedagogiczne kształtujące mój sposób ujmowania życia codziennego, wyznaczające jednocześnie metodologiczne i empiryczne aspekty badań oraz analiz w obszarze pozazawodowego życia codziennego nauczycielek w okresie przełomu połowy życia.
W części drugiej przedstawiam metodologiczne założenia badań własnych, odwołując się do polskich tradycji pamiętnikarskich, udowadniając równocześnie zasadność ich osadzenia w paradygmacie badań jakościowych.
Kolejna część pracy to empiryczna weryfikacja wyników badań własnych. Pozazawodowe, codzienne życie nauczycielek ujmuję w kategorii sytuacji troski, odpoczywania i religijnych charakterystycznych dla sytuacji życia codziennego. Zaproponowane ujęcie poddanych analizie treści pamiętników i dzienników nauczycielek ma swoje uzasadnienie zaprezentowane w części teoretycznej.
Ostatni rozdział pracy stanowi indywidualne ujęcie życia codziennego każdej z badanych kobiet w okresie przełomu połowy życia, w kontekście postrzegania siebie zarówno w sferze osobistej, jak i zawodowej oraz znaczeń, jakie dla życia osobistego i zawodowego badanych mają doświadczenia codzienności pozazawodowej, jak i zawodowej.
Moja książka jest pierwszą pracą w dziedzinie pedeutologii, w której czytelnik może poznać codzienne życie pozazawodowe nauczycielek na przełomie połowy życia. Życie codzienne analizowane jest z perspektywy ich doświadczeń odnotowywanych każdego dnia (w ciągu dowolnie wybranego miesiąca) na kartach pamiętników i dzienników.
Niniejsze opracowanie jest próbą potraktowania kultury popularnej jako składowej nowocześnie rozumianej pedagogiki kultury. Książka składa się z kilku wyodrębnionych części, zachowując zasadę „od ogółu do szczegółu”. Pierwsza zawiera teksty ukazujące teoretyczne i metodologiczne zaplecze badań pedagogicznych nad kulturą popularną (Witold Jakubowski, Zbyszko Melosik, Dariusz Kubinowski i Martyna Pryszmont-Ciesielska). Artykuły wypełniające część drugą skupiają się na przedstawieniu edukacyjnego potencjału i zarazem socjalizacyjnych mechanizmów „działania” kultury popularnej (Agnieszka Gromkowska-Melosik, Joanna Anioł, Oskar Szwabowski, Marta Kondracka-Szala i Marcin Michalak). Część trzecia dotyczy możliwości wykorzystania filmu w działaniach edukacyjnych (Joanna Golonka-Legut, Michał Brol i Agnieszka Skorupa, Alicja Mironiuk-Netreba oraz Ewelina Konieczna). Czwartą część tworzą teksty o sposobach czytania fotografii, będącej ważnym elementem współczesnej kultury obrazu (Wiesław Drobek i Ewa Dawidejt-Drobek, Justyna Pilarska, Emilia Mazurek, Mariusz Makowski). W ostatniej części omówiono wieloaspektowo zjawisko popkulturowych biografii (Agnieszka Ogonowska, Magdalena Karkowska, Anna Ślósarz i Maria Szumera).
Niniejsza publikacja została przygotowana z myślą o reprezentantach szerokiego grona praktyków identyfikowanych z obszarem wsparcia i pomocy społecznej, refleksyjnie zorientowanych teoretykach, których zainteresowania badawcze koncentrują się wokół problematyki wykluczenia oraz wsparcia, a także studentach i absolwentach kierunków humanistyczno-społecznych. Redaktorki publikacji pragną złożyć podziękowania Autorom prezentowanych artykułów za twórczy wkład w przygotowane narracje, stanowiące próbę kontynuacji dialogu, wymiany myśli, twórczej refleksji oraz wielowymiarowych doświadczeń wokół aktualnych i zróżnicowanych pod kątem optyki prezentowanych analiz – kwestii wykluczenia i możliwości wsparcia, umiejscowionych w interdyscyplinarnej perspektywie badawczej.
Prezentowana monografia jest wynikiem projektu badawczego „Racjonalność kształcenia szkolnego w perspektywie interesów poznawczych jego uczestników”, finansowanego przez Narodowe Centrum Nauki. Celem tego projektu było zbadanie racjonalności legitymizujących kształcenie szkolne. Niniejszy tom jest publikowany w ramach serii „Racjonalność Procesu Kształcenia”. Naszą intencją jest jednak badanie nie tyle procesu kształcenia, ile przede wszystkim racjonalności tłumaczących logikę kształcenia szkolnego jako takiego. poleca Impuls
W niniejszej książce opracowaliśmy tetragonalną koncepcję racjonalności kształcenia szkolnego, wyróżniając 4 typy racjonalności: prakseologiczną, emancypacyjną, hermeneutyczną i negacyjną. W sensie metodologicznym racjonalność kształcenia szkolnego ujmujemy w kategoriach typu idealnego – konstrukcji teoretycznej o charakterze idealizacyjnym, wskazującej na istotnościowe cechy, ich wzajemne zależności oraz zróżnicowania poszczególnych racjonalności. Podejście takie umożliwiło uwzględnienie zróżnicowań w poziomie nasilenia poszczególnych cech, o ile wspólnie tworzą one konstelację zbieżną z typem idealnym.
Badanie racjonalności ma nie tylko wymiar naukowy, lecz dostarcza również wiedzy istotnej dla rozumienia procesu kształcenia oraz relacji szkoły do życia społecznego. Jeżeli szkoła ma kształcić całościowo, a więc przekazywać nie tylko przydatne, praktyczne umiejętności, lecz także formować kompetencje w zakresie rozumienia siebie i świata, samostanowienia jednostki, umiejętności autonomicznego udziału w dyskursie społecznym i zdolności do zmiany rzeczywistości, powinna proces kształcenia, w sposób czytelny dla jego uczestników, opierać zarówno na racjonalności prakseologicznej, jak i emancypacyjnej i hermeneutycznej. Z drugiej strony, atrybucje racjonalności nie są jedynie kreowane przez szkołę, ale są związane także z indywidualnymi preferencjami oraz – co niezwykle istotne – z postaciami świadomości społecznej i warunkowanymi przez nie dominującymi „interesami poznawczymi”. Tym samym refleksja nad racjonalnościami kształcenia staje się elementem dyskursu dotyczącego stanu społeczeństwa i możliwości zmiany społecznej.
Monografia ma charakter teoretyczno-empiryczny. W części teoretycznej opracowaliśmy koncepcję racjonalności, natomiast w empirycznej przedstawiliśmy wyniki badań jakościowych i ilościowych. Celami badań empirycznych były: rekonstrukcja faktycznych racjonalności kształcenia szkolnego z perspektywy opracowanych typów idealnych, wyjaśnienie zmienności przyjmowanych racjonalności oraz weryfikacja statusu poznawczego opracowanego modelu teoretycznego. Badania miały charakter eksploracyjny. W związku z tym zrezygnowaliśmy z formułowania hipotez. Strategię eksploracyjną uzasadnia zdefiniowanie racjonalności w kategoriach typu idealnego jako konstrukcji poznawczej o charakterze interpretacyjnym oraz brak kompleksowych badań empirycznych w tym zakresie.
Książka powstała na podstawie wspólnie przeprowadzonych badań i przy takim samym udziale obu autorów w opracowaniu ich wyników. Każdy z autorów przygotował odrębne partie tekstu, a mianowicie Bogusław Milerski – rozdziały obejmujące wprowadzenie, kwestie teoretyczne, model teoretyczny oraz badania jakościowe, a Maciej Karwowski – rozdziały poświęcone badaniom empirycznym o charakterze ilościowym. Niemniej jednak monografia stanowi przedyskutowaną i uzgodnioną całość, za którą w równym stopniu ponosimy odpowiedzialność.
Publikacja jest próbą retrospektywnego spojrzenia na aktualne zagadnienia i problemy z pogranicza pedagogiki i filozofii, stawiając w centrum zainteresowania człowieka będącego zarazem podmiotem oddziaływań pedagogicznych jak i pogłębionej refleksji filozoficznej, co w opinii Redaktorek tomu pozwala na możliwość holistycznego wglądu w aktualny stan współczesnej oświaty, edukacji i wychowania.
Adresaci zaakcentowanej tu problematyki obejmują grono: refleksyjnie nastawionych praktyków szerokiego obszaru oświaty, teoretyków myśli o filozoficzno-pedagogicznych zainteresowaniach badawczych oraz studentów kierunków humanistycznych.
Redaktorki tomu składają serdeczne wyrazy podziękowania Autorom artykułów składających się na niniejszą publikację za twórczy wkład w przygotowane narracje oraz Recenzentowi za inspirujące uwagi dzięki, którym książka uzyskała obecny kształt.
Oddajemy do rąk Czytelników kolejny, trzeci tom publikacji z serii „Zagrożone Człowieczeństwo”. Jest to zbiór 21 artykułów przedstawicieli nauk o wychowaniu z wielu ośrodków naukowych w Polsce i na Ukrainie, zaniepokojonych stanem oraz kierunkami zmian dokonującymi się we współczesnym społeczeństwie, ze szczególnym uwzględnieniem coraz bardziej widocznych zmian w jakości wychowawczego funkcjonowania polskiego społeczeństwa.
Ogólnie rzecz biorąc, całość rozważań zawartych w niniejszym tomie można odnieść do dwóch zasadniczych problemów:
– próby szeroko rozumianej diagnozy, a więc, z jednej strony, stanu funkcjonowania instytucji edukacyjnych, jak również ujawnienia w tym kontekście określonych objawów zachowań, postaw czy preferencji systemu wartości przez poszczególne grupy społeczne; z drugiej zaś docierania do domniemanych źródeł oraz uwarunkowań takiego czy innego stanu rzeczy;
– opierając się na krytycznej diagnozie, prób konstruowania modeli lepszej edukacyjnej rzeczywistości, lepszych metod oraz sposobów naprawy destrukcyjnych czy dysfunkcjonalnych obszarów życia społecznego bądź wręcz budowy środowisk nowych, wychowawczo bardziej korzystnych, dzięki którym w dużym stopniu możliwa byłaby realizacja humanistycznych celów oraz wartości.
Opracowanie składa się z 21 artykułów, które zostały pogrupowane w trzy części tematyczne. Zawierają one zarówno analizy stricte teoretyczne, jak i refleksje o charakterze empirycznym, poczynając od źródeł zagrożeń i patologii, a na profilaktyce, terapii i wsparcia kończąc.
Książka ta stanowi kontynuację dyskursu dotyczącego zagrożonego człowieczeństwa. Tom trzeci z serii „Zagrożone Człowieczeństwo”, zatytułowany Od źródeł zagrożeń i patologii do profilaktyki i wsparcia, pod redakcją Andrzeja Olubińskiego i Moniki Suskiej-Kuźmickiej, odnosi się do nowych obszarów zagrożeń w globalizującym się świecie oraz do koncepcji, metod i form wspierania człowieka w obliczu wielorakich niebezpieczeństw.
Niniejszy tom poświęcony został analizie sił społecznych tkwiących w różnych środowiskach wychowawczych jednostki. Szczególnemu oglądowi poddano problematykę wsparcia środowiska rodzinnego w sytuacjach problemowych. Wiele miejsca zajmują również rozważania na temat wsparcia osób starszych, które wskutek przemian społeczno-obyczajowych coraz częściej korzystają z instytucjonalnych form opieki. Pokaźna część dyskursu podjętego w książce to rozmaite egzemplifikacje aktywnych postaw jednostek, grup i instytucji będących swoistymi katalizatorami zmian w środowisku życia człowieka. Wielość przykładów ludzkiej aktywności na rzecz zagrożonego człowieka i człowieczeństwa ukazuje, że ludzie w swej naturze niezmiennie, niezależnie od otaczającej ich rzeczywistości społecznej dążą do osiągnięcia równowagi poprzez aktywną działalność ukierunkowaną na wsparcie jednostek w sytuacji zagrożenia.
Autorzy tekstów zamieszczonych w tym tomie konsekwentnie opierają się na tezie, że publikacja nie ma na celu kompleksowego określenia genezy, struktury czy typologizacji zagrożeń współczesnego człowieka, gdyż zjawisko to jest bardzo szerokim, interdyscyplinarnym zagadnieniem i problemem. Podobnie jak w drugim tomie hasło „zagrożone człowieczeństwo” ma wywołać dyskurs prowadzony z perspektywy nauk społecznych i humanistycznych, a w szczególności z perspektywy pedagogiki społecznej.
Katarzyna Białobrzeska
Cezary Kurkowski
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
