Jednym z podstawowych celów tej publikacji, na co wskazano już w poprzednich tomach, jest próba przybliżenia polskiemu Czytelnikowi najważniejszych tekstów judaizmu rabinicznego nazywanego także talmudycznym od głównego dzieła — Talmudu — którego pierwszą i podstawową część stanowi Miszna. Pochylenie się nad literaturą rabiniczną, szczególnie w jej początkowej fazie, jest sięgnięciem do istoty judaizmu. Na wyjątkowość tego dzieła oraz jego niezwykłą wagę dla rozwoju studiów judaistycznych w Polsce wskazał już w przedmowie do pierwszego tomu Rabin Stas Wojciechowicz z Gminy Wyznaniowej Żydowskiej w Warszawie. Obecna publikacja to czwarty tom pierwszego polskiego opracowania naukowego Miszny, głównego dzieła Tory ustnej (Tora szebaealpe). Książka oprócz naukowego opracowania zawiera zarazem pierwszy polski przekład z języka hebrajskiego czwartego działu Miszny, zwanego Nezikin (Szkody), zajmującego się w głównej mierze prawem cywilnym, a w szczególności wyrządzonymi szkodami, stąd nazwa całego porządku.
Nie jest celem tego polskiego wydania Miszny wyczerpujący komentarz religijny (aczkolwiek praca daje do tego podstawy), ale naukowe opracowanie oparte na tekstach źródłowych, uwzględniające najważniejsze komentarze badawcze znanych komentatorów i badaczy Miszny (wymienionych na wstępie: Ch. Albeck, H. Danby, J. Neusner), w tym także wyjaśnienia P. Kehatiego mające często bardziej charakter religijny niż naukowy. Poza tym praca Kehatiego w dużej mierze odwołuje się do doświadczenia innych niż Miszna komentarzy rabinicznych (Tosefty, a zwłaszcza Gemary, która powstała znacznie później i w języku aramejskim).
Czwarty dział Miszny Nezikin (Szkody) obejmuje dziesięć traktatów. Pierwsze trzy traktaty tego porządku Bawa kama (Pierwsze wrota), Bawa meci‘a (Środkowe wrota) i Bawa batra (Ostatnie wrota), zawierające po dziesięć rozdziałów każdy, stanowiły początkowo jeden traktat zatytułowany Nezikin (co pozostało w nazwie porządku) i podzielony na trzy części, nazywane z aramejskiego ‘wrotami’ (bawot). Zagadnienia poruszane w trzech pierwszych traktatach zgodnie z nazwą całego działu skupiają się głównie na szkodach i odszkodowaniach. Omówiono również prawa dotyczące rzeczy znalezionych, udzielania pożyczek, dzierżawy i najmu, nabywania własności, szczególnie nieruchomości, sprzedaży majątku, zasad dziedziczenia oraz spłaty długów. Stąd też porządek ten, a w szczególności trzy pierwsze traktaty, określa się niekiedy mianem kodeksu prawa cywilnego. W czwartym traktacie ( Sanhedryn) ustalono zasady organizacji trybunałów sądowych oraz reguły rządzące procedurą sądową, związane szczególnie z karą śmierci. Następnie wyjaśniono przepisy dotyczące kary chłosty i kary za krzywoprzysięstwo (Makot), a także różne rodzaje przysiąg i kar za ich złamanie oraz reguły rządzące czystością rytualną (Szewuot). Zajęto się również świadectwami mędrców składanymi w sądzie w sprawach budzących wątpliwości (Edujot). Rozważono zagadnienie bałwochwalstwa (Awoda zara). Podano również mądrości życiowe (Pirke Awot) i pouczenia w sytuacji, gdy Sanhedryn lub arcykapłan podjęli błędne rozstrzygnięcia (Horajot).
Paweł Tetera należy do grona najwybitniejszych hetmanów kozackich w dziejach. Należał do grona starszyzny kozackiej, która wytworzyła się w otoczeniu Bohdana Chmielnickiego. Blisko związany z Jerzym Chmielnickim i Janem Wyhowskim, chciał być kontynuatorem ich koncepcji politycznych. Szukał zbliżenia z Rzeczypospolitą, obawiając się rosnącej roli i znaczenia Państwa Moskiewskiego. Przyszło mu władać Kozaczyzną w czasach rozpadu tejże społeczności. Nie udało mu się jej ponownie zjednoczyć. W efekcie jego pozycja polityczna malała, a wpływy w świecie kozackich stawały się niewielkie. W historiografii zwykło się uważać Pawła Teterę za najbardziej propolskiego z hetmanów kozackich. To uproszczenie w ocenie wodza, który poświęcił życie dla realizacji idei wzmocnienia i zjednoczenia Kozaczyzny. Przedstawiana biografia polityczna hetmana kozackiego powstała blisko 100 lat temu. Zachowała jednak swoją wartość, tym bardziej, że jego postać nie doczekała się dotąd właściwego ujęcia.
Doktorat Franciszka Wiśmierskiego to pierwsza w dziejach polskiej historiografii próba monografii losów hetmana kozackiego Piotra Doroszenki, w okresie jego władzy nad Kozaczyzną Ukrainną. Dzieje wojen, rozpadu struktur społeczności kozackiej, początku czasów, które z biegiem lat nazwano „Ruiną”. Tekst Franciszka Wiśmierskiego, powstały blisko 100 lat temu, na seminarium doktorskim na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, nigdy nie był publikowany, a o jego istnieniu nie wiedziano. Pomimo upływu lat opracowanie nie utraciło nic na swojej wartości. Zasługuje na wprowadzenie do polskiej historiografii na stałe, tym bardziej że dzieje Kozaczyzny Ukrainnej w drugiej połowie XVII wieku nadal oczekują na swoje pełne ujęcie. Praca Franciszka Wiśmierskiego może stanąć obok dokonań Jana Perdenii, tym bardziej, że wyprzedziła je o blisko pół wieku.
O Autorze:
Franciszek Wiśmierski był synem Józefa Wiśmierskiego, profesora gimnazjum we Lwowie, urodzonego 28 stycznia 1871 roku. Urodził się we Lwowie, gdzie po ukończeniu gimnazjum, podjął studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza. Był nauczycielem gimnazjalnym w Czortkowie. W czasie II wojny światowej uczestniczył w tajnym nauczaniu, działając w strukturach Polskiego Państwa Podziemnego. Pod koniec wojny został członkiem Związku Patriotów Polskich w powiecie nowosądeckim. W 1946 roku podjął pracę w II Liceum Ogólnokształcącym w Nowym Sączu, jako nauczyciel historii, ale także geografii, której uczył już także przed wojną. Tam założył rodzinę i osiadł już na stałe. W 1957 roku wystartował w wyborach do Sejmu z listy bezpartyjnych kandydatów, ale nie uzyskał mandatu. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Historycznego. Zmarł w 1970 roku. Jego opracowanie o losach Kozaczyzny za czasów Piotra Doroszenki, było najprawdopodobniej, jego jednym z niewielu dzieł naukowych w życiu.
siążka jest poświęcona życiu i twórczości fotografa Abdona Korzona (1824–po 1874), zaprezentowanych na szerokim tle historycznym. Dzięki takiej konstrukcji staje się także przewodnikiem historycznym po Wilnie połowy XIX wieku, a także historią powstania styczniowego na Wileńszczyźnie. Poszerzając wiedzę historyczną o wczesnej fotografii na Litwie Dainius Junevičius ukazuje zarazem sytuację społeczną i kulturową Litwy w czasie i po powstaniu styczniowym, ale także Paryż emigrantów polistopadowych. Ważną rolę pełni w książce katalog prac Abdona Korzona.
W 2018 roku książka została uznana przez Zrzeszenie Wydawców Litwy za najlepszą książkę roku o Wilnie. Jak napisano w uzasadnieniu werdyktu, autor w swojej książce odkrywa symbole świadczące o tożsamości Wilna, a jego dzieło wykracza poza format monografii, łącząc sztukę i naukę.
Dainius Junevičius (ur. 28 lipca 1958 w Kownie), litewski fizyk, historyk fotografii, dyplomata, pierwszy ambasador Litwy w Polsce po odzyskaniu niepodległości w 1991, następnie ambasador Litwy w Grecji, Egipcie i obecnie w Republice Południowej Afryki.
Publikacja powstała dzięki wsparciu Fundacji Lanckorońskich
Pojęcie sztuki babienia niewątpliwie należy do zagadnień o wyjątkowo szerokim zakresie. Sztuka babienia bowiem to umiejętność odbierania porodów, opieki nad matką i jej nowo narodzonym dzieckiem, sztuka wymagająca dużych umiejętności i medycznej wiedzy. Niniejsza książka jest opowieścią o poziomie tej sztuki w Polsce II połowy XVIII w., etapach jej rozwoju i zajmujących się nią osobach. Jednocześnie stanowi analizę wydawanych w tym okresie poradników medycznych – analizę, która z jednej strony zwraca uwagę na zjawisko kształtowania się kultury medycznej w czasach rządów Stanisława Augusta Poniatowskiego, z drugiej, pozwala przyjrzeć się roli, jaką w tym procesie odegrała kobieta. To ona – jako położnica – pacjentka, matka, położna – baba, akuszerka, mamka – staje się tu kluczową postacią. W książce znajduje się nie tylko charakterystyka każdej z jej ról, ale rozważania na temat osiemnastowiecznego piśmiennictwa medycznego – układu zawartych w poszczególnych dziełach treści i widocznych w owym czasie tendencji wydawniczych. Podjęta próba rekonstrukcji poziomu opieki okołoporodowej w Polsce II połowy XVIII w. jest więc rozprawą z pogranicza literaturoznawstwa, kulturoznawstwa i historii medycyny. Połączenie tych elementów daje szansę uchwycenia różnorodności problemów i opisania zjawisk, które mimo iż naturalnie od zawsze obecne i determinujące ludzką egzystencję, mogą po prostu fascynować.
orespondencja hetmańska obejmująca okres od połowy XVII do połowy XVIII wieku, to bezcenne źródło do dziejów Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Idea zebrania, opracowania, a następnie wydania listów pięciu hetmanów wywodzących się z rodziny Potockich herbu Pilawa, narodziła się jako odpowiedź na pojawiające się postulaty, niedostatecznego wykorzystania epistolografii w badaniach nad dziejami państwa polsko-litewskiego. Listy wytwarzane w otoczeniu kolejnych hetmanów koronnych, a kierowane do najważniejszych osób w państwie, stanowiły i stanowią doskonałe źródło pokazujące mechanizmy rządzenia państwem, kierowania armią, naświetlając jednocześnie wszelkie wady i zalety ówczesnej polityki. Źródła te rozproszone w wielu archiwach znajdujących się na terenie kilku krajów Europy, często nie dość znane, nie były wykorzystywane przez historyków, w sposób na jaki zasługują.
Oddawana w ręce Czytelników seria „Listów hetmańskich rodu Potockich” będąca elementem serii MONUMENTA POLONIAE EPISTOLARIA http://dig.pl/index.php?s=wyniki&rodz=8&id=37 ma być próbą naprawienia tej sytuacji i wprowadzenia do szerokiego obiegu naukowego listów, które są świadkiem swoich czasów i dziś uzyskują ponownie okazję by przemówić.
Listy hetmanów z rodziny Potockich wydane w ramach Serii
MONUMENTA POLNIAE EPISTOLARIA
Skarbce natury i sztuki są próbą wyrysowania panoramy zbieractwa śląskiego XVII i XVIII w. w całym jej bogactwie i złożoności. Przedmiotem studium są więc uniwersalistycznie zorientowane gabinet osobliwości artystycznych i przyrodniczych, gabinety numizmatyczne, starożytnicze, kolekcje naturaliów oraz galerie malarstwa. Analizując zbiory, autor w każdym przypadku wykracza poza opis historyczno-faktograficzny, rekonstruując szeroki kontekst, który można nazwać polem lub przestrzenią wyłaniania się kolekcji: szuka odpowiedzi na pytania, jakie zjawiska, procesy, i teorie (filozoficzne, naukowe) warunkowały kształtowanie się życia kolekcjonerskiego, w jaką siatkę zależności było ono uwikłane, jaka dynamika jego rozwoju, dlaczego, w jaki sposób i w jakim celu tworzone były zbiory, wreszcie jaka rolę odgrywały gabinety w kulturalnym życiu prowincji.
Odmienność funkcjonuje nie tylko jako opinie, w taki bądź inny sposób kwalifikujące osoby odmienne: jest włączona w procesy wymiany wiedzy, w tworzenie się kompetencji kulturowej jednostki. Staje się często tematem różnorodnych form narracyjnych: opowieści, dykteryjek i żartów, a także w szczególny sposób pojmowanych lokalnych legend. Dlatego w badaniach nad odmiennością istotnym odniesieniem stają się uwarunkowania komunikacji kulturowej.
(ze wstępu)
Wybór 30 artykułów wybitnego historyka został podzielony na 4 części. Pierwsza poświęcona jest dziejom kościoła w średniowieczu, w drugiej znalazły się teksty z zakresu historii historiografii, metodologii oraz nauk pomocniczych innych niż heraldyka, która wypełnia część trzecią. Czwarta część zawiera teksty odnoszące się do kalendografii, geografii historycznej oraz epigrafiki.
W cieniu drzewa wiar. Studia nad kulturą religijną na pograniczach Slaviae Orthodoxae
Koedytent: Instytut Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu Warszawskiego
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
