„Słynny cmentarz polski w Montmorency jest jakby mauzoleum Wielkiej Emigracji przechowującym prochy ludzi oraz tradycję ich życia i dzieła” (1954)24. Jan Szymański, sekretarz TOZ, gorliwy opiekun grobów polskich oraz zabytków we Francji i spirytus movens wielu przedsięwzięć z tym związanych, w swoich notatkach, sprawozdaniach i pismach używał określeń: „Historyczny Polski Cmentarz Wygnańców” (1954), „Cmentarz (Naszych) Wygnańcow Politycznych (i Narodowych)”, „Cmentarz Zasłużonych w Montmorency” (1956), „Cmentarz wygnańców z 1830/1831 r. i 1863/1864 r.” (1957), „Cmentarz Wygnańców Polskich w Montmorency” (1958). W ostatnim dwudziestoleciu XX w. pisano: „spoczywa na cmentarzu w Montmorency, na tym skrawku polskiej ziemi” (1987)25, „pochowany został na Cmentarzu Wielkiej Emigracji Polskiej w Montmorency” (1989)26, „cmentarz Montmorency pod Paryżem, który nieraz określa się mianem emigracyjnej Skałki” (1990)27.
To tylko garść przykładów ilustrujących sposób widzenia tego cmentarza i określania jego rangi i znaczenia, wyróżniającego go od innych miejsc polskich pochówków. Przez dłuższy okres wiązano go z miejscem szczególnego upamiętnienia Wielkiej Emigracji. Publikacja ma charakter dokumentacyjny.
Pierwszym jej celem jest zaprezentowanie aktualnego stanu nagrobków polskich wraz z wyrytymi na nich inskrypcjami (stan na rok 2020), odtworzenie zmian konserwatorskich, rekonstrukcja nagrobków zlikwidowanych, ukazanie pochowków w rozwoju historycznym, od pierwszego pogrzebu znanego Polaka do odtworzenia, w miarę dostępnych źródeł, pełnej listy osób pochowanych na cmentarzu. Przyjmując założenia publikacji, która jest także swoistym wydawnictwem źródłowym, starano się uchwyć cmentarz jako wielowątkowy tekst kultury, tym ważniejszy, że umiejscowiony w obcym środowisku.
Drugim celem było ukazanie treści pochodących ze źródeł urzędowych (głównie francuskich) – cywilnych aktów zgonów, cytowanych by ustalić fakty genealogiczne. By je uściślić, przeprowadzono obszerną kwerendę w źródłach polskich (w tym kościelnych) i francuskich innych aktów stanu cywilnego, szczególnie aktów urodzin, małżeństw, naturalizacji, nadań orderów etc. Te dane nie tylko pozwoliły na identy?kację zmarłych, ale dostarczyły materiału genealogicznego do dziejów rodziny, pozwoliły określić stan świadomości o pochodzeniu i tożsamości zmarłego, zwłaszcza w sytuacjach, gdy jeden ze współmałżonków był Francuzem, a dzieci wrosły już w środowisko i kulturę francuską.
W pracy przyjęto zasadę podawania szczegółowych informacji o charakterze genealogicznym i tylko podstawowych danych biogra?cznych. Im większy zasób źródeł wykorzystano (akta metrykalne (stanu cywilnego), inskrypcje nagrobne, klepsydry, wspomnienia pośmiertne, literaturę biogra?czną, heraldyczno-genealogiczną, bazy danych), tym większe pojawiły się rozbieżności dotyczące podstawowych faktów, np. daty urodzenia. Integralną częścią publikacji jest dokumentacja fotograficzna prezentująca wszystkie istniejące groby, a także tablice memoratywne znajdujące się na cmentarzu oraz zabytki polskie w kościele św. Marcina w Montmorency. Pracę uzupełnia plan cmentarza z zaznaczonymi wszystkimi grobami. Według ustaleń autorów liczba osób pochowanych w „polskich grobach” to 715 osób, ale liczba informacji genealogicznych znacznie przekracza tę liczbę. Poniekąd o zawartości świadczy także objętość książki, ok. 60 ark. Wydawniczych i 872 trony druku, w tym wszystkie inskrypcje, ilustracje, francuskojęzyczna opowieść o cmentarzu i obecności Polaków w Montmorency.
?Południe Francji (departament Alpes?Maritimes) i wybrzeże liguryjskie Włoch było i jest miejscem nadal chętnie odwiedzanym przez Polaków. W XIX w. między górami a szumem fal chwile wytchnienia znajdowali tu ci, którzy chcieli miło spędzić zimę, skorzystać z uroków życia towarzyskiego, karnawału, spróbować szczęścia w kasynach, uczestniczyć w konkursach hippicznych, czy znaleźć twórcze natchnienie. Na Riwierę przyjeżdżali przedstawiciele ziemiaństwa, arystokracji, przemysłowcy, mieszkający w Paryżu, jak i ?w kraju?, z paszportem państw zaborczych, często w ostatniej fazie gruźlicy, mając nadzieję podreperowania zdrowia. W przypadku ciężko chorych wyjazd w ciepły klimat oraz trudy długiej podróży sprawiały, że zostawali już tu na zawsze. Stąd znaczna liczba grobów polskich w Mentonie, Nicei i okolicach. Do dzisiaj w nekropoliach Lazurowego Wybrzeża znajdujemy inskrypcje ze znajomo brzmiącymi nazwiskami: Czosnowski, Kołyszko, Komar, Lubo-mirski, Orzeszko, Plater, Podhorski, Potocki, Radziwiłł, Sapieha, Skarbek, Tyszkiewicz, Walewski, etc.?
Książka prezentuje wyniki kwerend przeprowadzanych w latach 2009?2012, dzięki finansowemu wsparciu Departamentu Dzie-dzictwa Kulturowego w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego, na siedmiu cmentarzach: w Nicei ? na Cimetiere du Chateau, de Cimiez, de Caucade, Saint?Barthelemy, Saint?Antoine de Ginestiere, w Mentonie ? na Cimetiere du Vieux?Chateau i du Trabuquet.
- losy dwóch kolegów z jednego podwórka: tytułowego Babola i związanego ze światkiem przestępczym Gerarda na tle lat 70. w peerelowskiej Polsce
- druga po świetnie ocenionym Kompozytorze powieść Sławomira Górzyńskiego wydana przez MUZĘ
- książka wygrała konkurs organizowany przez Świat Książki o Złote Pióro
Babol to znienawidzone przezwisko, które za Tomkiem ciągnie się przez wiele lat. Ciągnie się za nim znajomość z podwórkowym tyranem, Gerardem, prowadząc go czasami aż na granicę przestępstwa. Obaj chłopcy, uzdolnieni muzycznie, walcza o miejsce w szkolnej orkiestrze. Skomplikowana, niejednoznaczna relacja pomiędzy Tomkiem i Gerardem otrze się zarówno o gwałt, kradzież i stręczycielstwo, jak i też o ratowanie życia, muzyczne ambicje i... eutanazję. Jest też pielęgniarka, piękna Stasia, która własnym uporem i ciężką pracą z salowej w prowincjonalnej umieralni staje się w końcu przełożoną pielęgniarek w wojewódzkim szpitalu. Barwne życie tej kobiety dramatycznie splata się z losem dwóch znajomych z podwórka i Stasia, niedorozwiniętego chłopaka, którego pamiętnik może śmieszyć do łez i zjeżyć z przerażenia włosy na głowie. Babol to zadziwiająco głęboka i szczera opowieść - prawdziwy tygiel wszelakich namiętności - w której splatają się losy wielu niezwykłych postaci.
"Regestr Diecezjów" powstał w związku z ankietą rozesłaną do proboszczów kilku diecezji na polecenie arcybiskupa gnieźnieńskiego Michała Poniatowskiego. Jest to wykaz miejscowości należących do poszczególnych parafii z podaniem nazwisk i ich właścicieli lub nazw instytucji - posesorów. Ponieważ rejestry podatkowe z czasów Stanisława Augusta uległy zagładzie w 1944 r. jest jedynym źródłem o charakterze masowym dostarczającym informacji o własności osad w końcu XVIII w., wyjątkowym ze względu na wiarygodność, szczegółowość i masowość. Wszechstronna przydatność badawcza czyni "Regestr" bardzo atrakcyjnym dla historyków zajmujących się własnością ziemską oraz innymi zagadnieniami społecznymi i gospodarczymi, geografią historyczną, biografistyką, dla językoznawców, regionalistów i badaczy przeszłości rodzin może stać się swoistym przewodnikiem po dawnych majątkach.
Niespełniony kompozytor, Gregor Zwaitze, nieoczekiwanym zrządzeniem losu wchodzi w posiadanie partytur nieżyjącego genialnego twórcy, Wilhelma Corrado Fuchsa. Postanawia wykorzystać okazję i przypisać sobie ich autorstwo. Tak jak przypuszczał, dzięki zawłaszczonym dziełom odnosi spektakularny sukces. Z czasem sprawy się jednak komplikują. Szantażowany przez wdowę po słynnym kompozytorze, zostaje zmuszony do poślubienia jej. Wkrótce odkrywa, że kobieta cierpi na schizofrenię. Postanawia to wykorzystać i chcąc się uwolnić od przymusowej towarzyszki życia, wpędza ją jeszcze głębiej w chorobę. W końcu jednak przyjdzie mu zapłacić cenę za niezasłużony splendor.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
