Niniejsza praca jest kontynuacją wydawnictwa zbiorowego opublikowanego w Wydawnictwie Bernardinum w 2019 roku (Diakonat stały w Kościele w Polsce, [t. 1] Historia teologia wyzwania). Okazało się, że temat diakonatu stałego budzi coraz większe zainteresowanie różnych środowisk w naszym kraju. Jest to widoczne chociażby z perspektywy pojawiających się nowych publikacji, jak i swoistego zapotrzebowania na kolejne teksty poświęcone temu powołaniu. W związku z tym, nawiązując do głównego tytułu przywołanej wyżej publikacji, chcemy dalej podejmować problematykę diakonatu, tworząc jednocześnie wielotomową monografię zbiorową zatytułowaną Diakonat stały w Kościele w Polsce. Od bieżącego tomu została przyjęta numeracja poszczególnych tomów. Wydanie z 2019 roku będzie w założeniu pierwszym tomem z cyklu monografii.
Droga jest pojęciem, które wiąże się z życiem zarówno pojedynczego człowieka, jak i całych społeczności. Przywodzi na myśl wędrówkę. Spotkanie, gdy czyjeś drogi się przecinają. Obok dróg są tez bezdroża. Szlaki, które znajdują się poza drogami i prowadzące gdzieś w nieznane. Drogi i bezdroża Meksyku to zaproszenie do odwiedzin rzeczywistości Meksyku. Wyjścia naprzeciw Innemu. A wszystko to w pełnej kolorów scenerii kraju, który staje się tłem do głębszej refleksji nad światem, człowiekiem, sobą samym i Bogiem. Autor porusza się drogami i bezdrożami Meksyku, dzieląc się swoja wiedza, ale tez i wewnętrznymi poruszeniami serca. Zanurza się w różnorodnym bogactwie kultury, historii, religii oraz tradycjach Meksyku. To nie sucha relacja z podróży, ale pełna życia opowieść o spotkanych ludziach oraz miejscach. Chce, by osobista fascynacja tym cudnym miejscem stała się również udziałem czytelnika. Bo tak naprawdę Meksyku się nie opisuje w Meksyk się wierzy, z namiętnością i pasja...
Prymas Wyszyński o uprawnieniach wyjątkowych otrzymanych od papieża Piusa XII: Szły one rzeczywiście bardzo daleko, aż do zawieszenia w czynnościach Biskupa Ordynariusza, gdyby tego dobro Kościoła wymagało. Dzięki Bogu nie musiałem nigdy do tego się odwoływać. Papież Pius XII udzielił mi tego uprawnienia ustnie, bez obowiązku tłumaczenia się przed kimkolwiek, tylko przed Nim lub jego Następcą. To samo dotyczyło konsekracji Biskupa, w razie istniejących przeszkód politycznych i istotnej potrzeby Kościoła Pro memoria.Podjęte przez ks. prof. Kazimierza Śmigla i ks. dra Piotra Lewandowskiego przedsięwzięcie godne jest zauważenia i warte podkreślenia, jak też należy je odczytać jako bardzo cenne i znaczące na polu badań naukowych w świetle dotąd nieznanych i niedostępnych źródeł oraz jakże ważnej i mało znanej od strony źródłowej tematyki dla Kościoła w Polsce.Stąd też z uznaniem należy odnieść się do inicjatywy redaktorów, którzy podjęli się trudnego zadania opracowania recenzowanej publikacji ukazującej czytelnikowi, w oparciu o dotąd nieznane dokumenty archiwalne, trudny okres dziejów Kościoła w Polsce w latach 1948-1979 i uprawnień oraz pełnomocnictw wyjątkowych, jakich udzielali papieże i Stolica Apostolska ówczesnemu prymasowi Polski kardynałowi Stefanowi Wyszyńskiemu, który faktycznie kierował Kościołem w Polsce.Tym bardziej jest to ważna, a nawet bezcenna publikacja, albowiem jest pierwszą pozycją książkową na polskim rynku wydawniczym przybliżającą tę tematykę w oparciu o dotąd nieznane dokumenty archiwalne, co jest ważne dla historyków, historyków Kościoła w Polsce, jak też dla kanonistów, studentów teologii i prawa kanonicznego. Dlatego redaktorom należą się gratulacje i uznanie za pomysł oraz inicjatywę wydawniczą ks. prof. UKSW dr hab. Janusz Gręźlikowski.
Będziemy potrzebowali jeszcze trochę więcej czasu, aby lepiej zrozumieć w dłuższej perspektywie znaczenie życia i posługi Piotrowej Benedykta XVI, ale trzeba z całym szacunkiem i sympatią podejmować takie próby, starając się wskazać, niezależnie od konkretnych wydarzeń, które przez jakiś czas w bardziej spektakularny sposób zajmowały uwagę opinii publicznej w ostatnich latach, charakterystyczne rysy tych rządów i tego nauczania, które zostawiają Kościołowi głębszy, mocniejszy i trwalszy spadek, niż wielu się do tej pory wydaje.
Współczesność stawia człowieka wobec całkowicie nowych doświadczeń. Na co dzień musi on sobie radzić w przestrzeni, egzystencjonalnej, do której ani dotychczasowe życie społeczne, ani wykształcenie go nie przygotowały. Ostatnie dekady przyniosły w architekturze wiele zmian na wszystkich etapach procesu projektowania. Dla architektów celem nadrzędnym stało się zbudowanie nowych połączeń komunikacyjnych, stowarzyszenie alfabetu architektury, złożonego ze znaków, które byłyby zrozumiałe dla każdego. Odpowiedzią na to zapotrzebowanie jest IDEOGRAM – skrótowy symbol, odwołujący się do naszego wspólnego dziedzictwa duchowego i kulturowego, prosty i precyzyjny drogowskaz interpretacyjny tak dla osoby komunikującej(architekta), jak dla odbiorcy (użytkownika). Książka może być pomocna zarówno w projektowaniu, jak i rozumieniu współczesnej architektury.
Dar odpuszczenia grzechów został wysłużony przez Chrystusa na krzyżu. Jak zaświadcza św. Paweł: W Nim mamy odkupienie przez Jego krew odpuszczenie występków, według bogactwa Jego łaski (Ef 1,7).Odpuszczenie grzechów jest pierwszym darem, jaki w dniu Zmartwychwstania przyniósł Jezus swoim uczniom zamkniętym w Wieczerniku (J 20,2223). W sakramencie pokuty i pojednania Bóg przebacza nam grzechy i pozwala nam żyć w świętości dzieci Bożych. Abyśmy owocnie mogli przeżywać dar pojednania z Bogiem, Kościół przypomina o pięciu warunkach tego sakramentu. Należą do nich: 1) rachunek sumienia, 2) żal za grzechy, 3) szczera spowiedź, 4) mocne postanowienie poprawy i 5) zadośćuczynienie za grzechy.
Tak naprawdę nikt nie wie, ilu ich w Polsce jest. Może pięćdziesiąt, może sto tysięcy, a może jeszcze więcej. Spotkać ich można w prawie każdym mieście i w niektórych wsiach. Zamieszkują w zsypach na śmieci, kanałach grzewczych lub różnego rodzaju ruderach. Ich cechą wspólną jest wykluczenie.Nie są chlubą narodu, ale nie są też zakałą społeczeństwa. Nie potrzebują wiele. Trochę strawy, coś do okrycia i byle jaki kąt do spania. Tworzą swój własny świat bez podatków, które należałoby płacić, bez przepisów, których trzeba by przestrzegać i bez instytucji, z którymi należałoby się liczyć. Nie figuruje o nich żadna wzmianka w kronikach i nie pisze się o nich w podręcznikach. Nie mają pomników, nikt ich nie wspomina, nigdy też nie wypinają piersi po medale. Według niektórych niczego pożytecznego nie czynią i nie pozostawiają po sobie żadnej wartościowej spuścizny, a jeżeli już rzucają się w oczy, to tylko przechodniom, którzy na ich widok z obrzydzeniem odwracają głowy.Niewielu interesuje się ich historią, często tragiczną i naznaczoną cierpieniem. Tymczasem wśród tych oblepionych brudem i nierzadko cuchnących alkoholem ludzi trafiają się jednostki wybitne, wykształcone, wartościowe i wrażliwe. Z całą pewnością niezasługujące na pogardę. Czasami warto z nimi porozmawiać, spróbować zrozumieć i pomóc, bo nigdy nie wiemy, czy kiedyś nie zasilimy ich grona.
Chcecie wiedzieć, w którym kraju woda mineralna płynie w kranach? Albo gdziezjada się portrety? A może gdzie łąki rosną na dachach? O tym właśnie jest taksiążka. Także o tym, jak wyglądają kobiety-żyrafy oraz Koniec Świata. No igdzie w bankomatach zamiast pieniędzy dostaje się sztabki złota. Jest też oszalonych królach, o tym, że na pogrzebie można tańczyć, cmentarz pomalować wkolorach tęczy, a wojny toczyć na czekolady...Marek Pindral odwiedził kilkadziesiąt krajów, pozaPolską zamieszkując na dłużej także w Wielkiej Brytanii, Chinach i Omanie.Swoimi wrażeniami dzieli się pisząc artykuły prasowe, przygotowując wystawyfotograficzne i pokazy multimedialne. Także książki przetłumaczył na językpolski myśli jednego z hinduskich awatarów (Sai Baba, rozważania na każdydzień roku), w 2013 ukazała się jego książka, poświęcona Państwu Środka(Chiny od góry do dołu), w 2015 W cieniu minaretów. Oman (pierwsza polskaksiążka o tym kraju), w 2018 Indie czyli świat, a w 2019 drugie, autorskiewydanie Chin.
Stawianie baniek jest metodą leczenia znaną od tysięcy lat, sprawdzoną i stosowaną
w medycynie ludowej od wielu pokoleń.
Po zakończeniu drugiej wojny światowej, gdy doskwierał niedostatek leków
i technicznego wyposażenia medycznego, bardzo często wracano do tego prastarego sposobu leczenia. W miarę poprawy sytuacji materialnej, stawianie baniek szło jednak stopniowo
w zapomnienie, mimo że – umiejętnie stosowane – stanowi skuteczną i często bardzo szybko działającą metodę leczenia. Można ją stosować samodzielnie lub w połączeniu z innymi metodami medycyny naturalnej, a w wielu przypadkach także jako uzupełnienie leczenia konwencjonalnego.
Żyjemy w czasach, w których alarmująco rośnie liczba drobnoustrojów opornych nawet na najsilniejsze antybiotyki. Wielu uczonych uważa, że przyczyną tego jest nadmierne stosowanie antybiotyków, a w związku z opisanym zjawiskiem często muszą być one zastępowane innymi, coraz silniejszymi medykamentami. Wady tej nie posiada stawianie baniek, które jest metodą prostą w użyciu, pewną w stosowaniu i nie wymagającą zażywania leków.
Sobór watykański II nie pozostawił wypowiedzi odnoszącej się wprost do Chrystusa, przynosząc jedynie dokument o Kościele. W powstających do niego na przestrzeni kilkudziesięciu lat komentarzach dostrzeżono między innymi to, że w obrazie Kościoła przesądził przyjęty uprzednio teologiczny obraz Chrystusa. Wydaję się, że u podstaw odnowionej eklezjologii tkwi ikona Chrystusa Sługi. Taki Chrystus od początku inspirował w Polsce Ruch Światło-Życie. W ramach tej inicjatywy na rzecz formacji chrześcijańskiej znalazło się szczególnie dla formacji prezbiterów o nazwie Unia Kapłanów Chrystusa Sługi. To właśnie o nich o. prof. Stanisław Celestyn Napiórkowski OFMConv wygłosił w Olsztynie k. Częstochowy w dniach 14-17 kwietnia 1998 roku rekolekcje, które stały się podstawą niniejszej publikacji. Rekolekcjonista sam wybrał temat i konkretne zagadnienia. Nie przypomina historii obrazu Chrystusa Sługi. Nie zapowiada też, że przedstawi wypracowaną teologię ikony takiego Chrystusa. Poprzestaje jedynie na wykazaniu kilku istotnych cech, którymi winien się charakteryzować jego sługa – otwarty na dialog i umiejętne go prowadzący, zaangażowany w sprawę jedności chrześcijan, zatroskany o właściwe wyjaśnienie roli Ducha Pana w dziele Mesjasza, a także właściwie kochający Matkę Jezusa.
Przez Syberię na gapę to opowieść o samotnym spływie gumowym pontonem największą syberyjską rzeką Leną. Romuald Koperski zmierzył się z Syberią, nie posiadając odpowiedniego sprzętu, zapasu żywności i pieniędzy. Autor był w miejscach, które przez większość dziejów ludzkości pozostawały poza zasięgiem człowieczej wyobraźni. Książka opisuje piękno syberyjskiej ziemi oraz zamieszkałych Syberię narodów, plemion i grup etnicznych. Autor przepłynął pontonem 4500 km! Za tę niezwykłą podróż otrzymał prestiżową nagrodę Kolosa oraz tytuł Podróżnika Roku 1999.Najnowsze wydanie jest uzupełnione o niepublikowane wcześniej zdjęcia z Syberii oraz nowy rozdział poświęcony wydarzeniom, o których jeszcze kilkanaście lat temu nie można było pisać!
Święta Rita z Cascii szła za Jezusem z takim zapałem, że miała duchowy udział także w Jego męce, doświadczając ciężkich prób i wielkiego cierpienia. Dzięki sile swojego wstawiennictwa, umiejętności wyproszenia u Boga pomocy w sprawach po ludzku nie możliwych do rozwiązania stała się patronką w sprawach beznadziejnych i jest do dzisiaj żywo czczona.W tym modlitewniku zawarliśmy wyjątkowe modlitwy i nabożeństwa z prośbą o wstawiennictwo św. Rity, wśród których każdy znajdzie modlitwę odpowiednią dla siebie.
Kieszonkowe wydanie bestsellera Gringo wśród dzikich plemionCzytelnik otrzymuje cztery niewielkiej objętości książki w sam raz na wakacje, na plażę, do samolotu.Wygodniejsze, lżejsze niż wydanie oryginalne w twardej oprawie.
Jeśli chciałeś kogoś kochać, a okazało się, że nie umiesz, mało tego, jeszcze zraniłeś tych, których chciałeś mieć blisko; jeżeli czujesz ból swojego serca, które oskarża cię, że nie stanąłeś w jego obronie, gdy je poniżano; jeżeli pragniesz głębokich więzi, a masz wrażenie, że coś cię blokuje – to bardzo możliwe, że w tej książce znajdziesz początek swojej drogi do szczęśliwego życia.
„Duchy we śnie, duchy na jawie” to opowieść o spotkaniu z żyjącym w interiorze Nowej Gwinei ludźmi Dani. Nie używam słowa plemię, bo w języku Dani to słowo oznacza ludzi. Żyją na granicy światów: cywilizacji współczesnej i tej z epoki kamienia łupanego. Palą swoich zmarłych, rozmawiają z duchami, polują z łukiem i strzałami, które nie mogą zniszczyć piór świętych ptaków i gotują w dołach wygrzebanych w ziemi. Ale widzieli samolot i komputer, a odkąd zawitali do nich misjonarze, nie jedzą swoich wrogów.
Żyją na granicy wolności i niewoli, bo Papua choć pragnie wolności, jest terytorium podległym Indonezji. Żyją na granicy chrześcijaństwa i animizmu, a granica ta przebiega w poprzek ich serc.
Żyją w strefie kontaktowej. Trochę we śnie, trochę na jawie. Nie można tam przeniknąć, ale można dotrzeć, chociaż trzeba iść pieszo, wynająć tragarzy, kucharza i przewodnika. Trzeba spać ze świniami, jeść tylko pataty i banany, czasem nawet narysować słownik.
To przygodowa opowieść. Nie ma pretensji żeby cokolwiek wyjaśnić, po prostu opowiada kawałek świata, który trudno zrozumieć, ale do którego warto dotrzeć, żeby nauczyć się kilku spraw o samym sobie.
Grzegorz Kapla. Reporter. Żyje z pisania, odkąd odkrył konfucjańską zasadę, że jeśli wybierzesz zajęcie, które kochasz, nie będziesz musiał pracować ani jednego dnia. Imał się wielu zajęć. Czyścił zęzy na statkach, malował kominy, produkował papier, uchwalał budżet miasta na prawach powiatu, próbował napisać słownik polsko-papuaski, skakał z wodospadu, próbował nowych dróg w Tatrach, kochał i próbował odnaleźć eliksir na złamane serce, włócząc się dookoła świata. Autor kilku reporterskich książek (w tym jednej nominowanej do tytułu Podróżnicza Książka Roku) i trzech powieści (jedna nominowana do Róż Gali).
Bez krzyża Chrystusowego nie byłoby przebaczenia grzechów, zmartwychwstania oraz zesłania Ducha Świętego. Nie byłoby odkupieńczej krwi, Kościoła, sakramentów, także otwartych bram nieba. Nie mielibyśmy Maryi Matki ani przyjaciół Chrystusa. Niezrozumiałe byłoby cierpienie ludzi, rodzin, narodów i świata. Kim byśmy byli? Jak odczytywalibyśmy naszą godność? Kto byłby nam przyjacielem? Kto oddałby za nas swoje życie, aby wyzwolić nas z grzechu, śmierci i niewoli złego? Odpowiedzi na te pytania udziela krzyż Chrystusa. Ukrył się on też w naszym cierpieniu, dlatego ma ono sens. Krzyż tka jak krosno szatę naszej świętości. Daje krew, napój dla spragnionych dusz. Mieszczą się w nim skarby łask i darów. Broni przed zasadzkami szatana. Poskramia namiętności. Dzięki niemu poznajemy prawdę i miłość. Uczy służby, sprawiedliwości i zapewnia pokój. Serca ludzi obdarza poczuciem wolności. Usuwa lęk na dzień sądu i daje pewną nadzieję na przyszłość. Kto odrzuca krzyż, odrzuca Boga i niszczy swoją duszę. Bez krzyża nie ma wstępu do nieba. Kto kocha krzyż, tego kocha Bóg. Krzyż przynosi zwycięstwo. Warto go nosić nie tylko w sercu, ale i na sercu.
Autor, amerykański jezuita, rozmawia z czytelnikami o sprawach intymnych w sposób prosty i przystępny, by razem z nimi podjąć próbę rozwiązania tajemnic miłości. Książka napisana prostym językiem, a jednocześnie bardzo bogata w treść, pozwala czytelnikowi dostrzec wiele rzeczy dotyczących istoty miłości. Na końcu książki są również ćwiczenia do wykonania, które mogą pomóc w określeniu swoich uczuć, szczególnie tych zakopanych na dnie naszego serca. Niewątpliwie książka trudna, gdyż w trakcie jej czytania czytelnik może dostrzec w sobie różne swoje postawy, uczucia, lub nawet zranienia, o których już nigdy nie chciałby pamiętać.
Krótki, wakacyjny pobyt na Bałkanach okazał się nie mieć końca. W Bułgarii, w niecodziennych okolicznościach autorka poznała swojego męża i została na zawsze. Połowę życia spędziła na kolorowym, pełnym różnorodności krańcu Europy - tam, gdzie życie wre, choć toczy się wolniej, niż gdzie indziej, gdzie europejskość miesza się z orientem, a przeszłość nie zamierza całkowicie ustąpić miejsca teraźniejszości. Wspomnienia codziennych chwil i podróży znalazły się „W bałkańskim kociołku” obok romantycznych legend, prawdziwych historii, refleksji i anegdot.
„Przyjemnym, lekkim językiem (i stylem) autorka prowadzi przez piękne i zagadkowe zakątki, wplatając w tę opowieść nutę magii, która niewątpliwie dodaje uroku całości, sprawiając, że nie czyta się „suchych” faktów, a „przepływa” przez etapy podróży chłonąc każde słowo i delektując się nim.” (Michalina Foremska) „Czuć, że autorka żyje tymi miejscami, a one stały się częścią niej. Dzięki małżeństwu z Bałkańczykiem stała się członkiem tamtej społeczności i ma znacznie lepszy wgląd w tamtejszą kulturę i zwyczaje.” (Maja Szkolniak)
„To książka, która inspiruje do tego, by żyć wolniej i degustować chwile.” (Agnieszka Krizel)
O autorce:
Od zawsze była ciekawa świata i innych kultur. Zamieszkała w Bułgarii razem z mężem - dzieckiem Bałkanów (jest synem Macedończyka i Trakijki pochodzącej z greckiego miasta położonego na wybrzeżu Morza Egejskiego; urodził się i dorastał w Bułgarii). Dzięki niemu szybko odkryła, jak wielką skarbnicą różnorodności i ciekawostek jest ten malutki kraj z ciepłym morzem i najwyższymi na Bałkanach górami, zaskakującymi urodą. Jej pasją są podróże. Wszystkie odbywa w towarzystwie męża i przewodnika po zakątku Europy chętnie odwiedzanym przez turystów, paradoksalnie najmniej znanym. W książkach pokazuje Bałkany widziane od wnętrza, z perspektywy innej, niż wakacyjny kurort. Dzieli się z Czytelnikami tym, co znalazła w bałkańskim kociołku zawierającym mieszaninę narodowości, skomplikowaną historię, inną rzeczywistość, specyficzną mentalność, miejsca zapierające dech.
Lubi słuchać ludzi. „Kolekcjonuje” legendy i stare opowiastki przekazywane z ust do ust. Jest zakochana w bułgarskich Rodopach. Uwielbia kawę parzoną w dżezwe, świeże figi, bałkańską muzykę i taniec.
Dotąd nie było polskiej książki o całej Indonezji, bo to kraj wielki jak Europa i sto razy bardziej zróżnicowany. Od teraz jest ? to „Wyspy niepoliczone” Tadeusza Biedzkiego. Mamy w niej pełny obraz Indonezji, a czyta się ją jak najlepszą sensację, a nawet kryminał. Autor znany z reporterskiego stylu pokazuje m.in. Dajaków wciąż ścinających wrogom głowy i zjadających ich serca, lud Toradżów, który grzebie zmarłych wiele lat po śmierci, a do tego czasu traktuje jak żywych, sypiając z nimi i biesiadując, zaś kilka lat po pogrzebie wyjmuje z grobów i trumien, przebiera i spaceruje po wsi. Biedzki dociera do plemion Papuasów żyjących wciąż w epoce kamienia i wyjaśnia, z jakiego powodu w najdzikszej dżungli świata wciąż trwają walki plemienne, a kanibalizm ma się dobrze oraz czemu Papuasi utraciliby sens życia, gdyby przestali zjadać ciała swych zmarłych bliskich oraz zabitych wrogów. Opisuje jedyną w świecie wielkanocną procesję morską, niewiarygodnie barwną i radosną, oraz jedyną na świecie wieś, której mieszkańcy polują na wieloryby, skacząc na nie z harpunami, a dzięki temu, że uczestniczy w takim połowie, przedstawia go ze szczegółami. Pokazuje mało znane hinduistyczne oblicze Bali i szczegółowo, niemal co do minuty, relacjonuje przebieg tragicznego zamachu terrorystów w słynnym balijskim kurorcie Kuta. Opisuje wyspy wielkie, jak Borneo, Sumatra, Jawa czy Nowa Gwinea, i maleńkie, których nazw nikt nie zna. Pije kawę po sto dolarów za filiżankę, walczy na dzidy z wodzem Dajaków, ucieka przed smokiem z Komodo, ratuje chorą żonę, pływa po rzekach i morzach oblewających 16 tysięcy indonezyjskich wysp, dusi się oparami siarki w kraterze wulkanu, z którego górnicy wynoszą na plecach prawie stuprocentową siarkę, dociera wkrótce po erupcji i krótko przed następną na wulkan Krakatau, gdzie zapada się w gorącym żużlu ? i o tym wszystkim też pisze. A także o Indonezji nowoczesnej, która jest w światowej czołówce użytkowników telefonów komórkowych i Internetu. Soczysta, barwna, świetna książka uzupełniona o dwieście fantastycznych fotografii.
Tadeusz Biedzki – przedsiębiorca, podróżnik i coraz bardziej popularny autor książek podróżniczych i sensacyjno-historycznych, którego „Sen pod baobabem” (obecnie czytany w codziennych odcinkach w Polskim Radiu) został Podróżniczą Książką 2012 roku, a „W piekle eboli” uhonorowano nagrodą Bursztynowego Motyla im. A. Fiedlera. Indonezyjskie „Wyspy niepoliczone” to absolutnie najlepsza książka pisarza.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
