Co robi rosyjski spadochroniarz, gdy szczęśliwie wyląduje na polu bitwy? Chwyta za kałacha i rusza w bój? Ależ skąd. On sika. Dlaczego?
Czytając tę książkę dowiesz się nie tylko tego. Zrozumiesz, dlaczego Rosja jest jedynym krajem na świecie, który nigdy nie palił kotów na stosach za „diabelstwo”, i w którym przejeżdża się na czerwonym świetle, a na zielonym stoi. No i jedynym, w którym duchowni święcą wodę w wodociągach, zaś Gerard Depardieu jest w stanie przejść na abstynencję. Przynajmniej czasowo.
Wacław Radziwinowicz, wydalony niedawno z Rosji wieloletni korespondent „Gazety Wyborczej”, opisuje współczesnych Rosjan z talentem i wnikliwością godną Gogola, Tołstoja i Sołżenicyna. Pokazuje naród, który podziwiamy, gdy pisze np. o zbuntowanych przeciw Putinowi dziewczynach z Pussy Riot. Albo o Natalii Gorbaniewskiej, która w 1968 r. na placu Czerwonym protestowała przeciw najazdowi ZSRR na Czechosłowację.
Opisuje też jednak państwo, którego się boimy, bo nie szuka przepadających bez wieści samotnych ludzi i nazywa ich "przebiśniegami" – od topniejącego śniegu, spod którego wiosną wyłaniają się ich ciała. I maluje świat, w którym przeglądają się także nasze własne, polskie szaleństwa i obsesje – choćby wówczas, gdy czytamy, jak to rosyjski senator odkrywa, że w słynnym moskiewskim Teatrze na Tagance „w spektaklach propaguje się przemoc, homoseksualizm, samobójstwo” w sztuce, która nawet jeszcze nie powstała.
Trzy lata po świetnym „Gogolu w czasach Google’a” Wacław Radziwinowicz zaprasza na kolejną fascynującą podróż po bezkresie rosyjskiej duszy.
Kim jest Artur Rojek? Chłopakiem ze Śląska, który wymarzył sobie, że w Mysłowicach można grać jak w Manchesterze. Liderem najważniejszej polskiej kapeli przełomu tysiącleci, któremu było jednak za ciasno w rockowym składzie, więc wybrał własną drogę. Jednym z najważniejszych głosów polskiego rocka, który zmienił pisanie tekstów w żywą, ostrą poezję. Twórcą Off Festivalu, najbardziej otwartego na nową muzykę miejsca w Polsce. Rojek jest każdym z nich. Ale jest również kimś innym. Zawsze kimś innym, bo najważniejsza z zasad, jakimi kieruje się w życiu, brzmi: Przekraczaj samego siebie, idź, biegnij, płyń zawsze własną drogą. Są jeszcze inne, równie ważne zasady: Nie wierz w sztuczny świat, w którym wszystko zamienia się w sukces. No i jeszcze: Nie możesz być tylko 'tym kolesiem z Myslovitz'. W rozmowie z Aleksandrą Klich Artur Rojek oprowadza nas po swoim dzieciństwie na granicy wielu różnych światów, wprowadza za kulisy funkcjonowania rockowego fenomenu pod nazwą Myslovitz, prowadzi w głąb swoich tekstów, opowiada, o czym mówi, kiedy mówi o muzyce, pływaniu, bieganiu, byciu sobą i byciu z innymi. To znacznie więcej niż biografia rockowego muzyka. To opowieść o chłopaku ze śląskiego familoka, który musiał siebie porzucić, żeby w końcu siebie odnaleźć.
Jekaterynburg początek lat 2000. Miasto, w którym działkę heroiny można kupić taniej niż wódkę. Jewgienij Rojzman - mężczyzna z szemraną przeszłością i jeszcze bardziej szemranymi kontaktami - zaczyna działać w fundacji Miasto bez Narkotyków. Metody walki z dilerami - zbójeckie. Bicie, zastraszanie, strzelaniny. Gdy chce pokazać, kto tu rządzi, razem z bossem jekaterynburgskiej mafii zbiera setki ogolonych na łyso chłopaków, którzy czarnymi samochodami podjeżdżają pod domy dilerów i po prostu stoją tam w milczeniu. Metody leczenia? Pakuje się narkomana do bagażnika i wiezie na odwyk poza miasto. Tak przykuwa się go kajdankami do łóżka, dopóki nie przestanie wyć. Efekty? Przez piętnaście lat działania Miasta bez Narkotyków ponad 6 tysięcy wyleczonych narkomanów, a Rojzman wybrany na mera Jektarynburga. "Rosyjski Robin Hood" to Rosja w pigułce spod pióra jednego z najlepszych dziennikarzy rosyjskich, autora m.in. bestsellerowej "Rublowki".
"Teresa Torańska nie miała żadnego lęku przez postaciami, które na ogół budzą respekt. Już po autoryzacji słynnego wywiadu z generałem Wojciechem Jaruzelskim jej rozmówca wciąż miał jakieś wątpliwości. Targi o każde zdanie trwały jeszcze przez telefon w redakcji. Staraliśmy się być w dziale cicho. I nagle słyszymy, jak Teresa mówi do Jaruzelskiego: - Co? Dygocik!? Dygocik się pojawił? Myślę, że ta rozmowa dlatego stała się tak ważna, a nawet historyczna, że Teresa była w niej sobą i traktowała generała tak, jak może go nikt od dziesięcioleci nie traktował: wyrozumiale i zwyczajnie.
Mam nadzieję, że rozmowa Małgorzaty Purzyńskiej wyjaśni czytelnikom fenomen Teresy Torańskiej. Fenomen człowieka i dziennikarki.
Jest w tej rozmowie mnóstwo zaskoczeń. Mnie najbardziej zaskoczyła pointa. Teresa po raz pierwszy wyznaje, kto był w jej zawodzie idolem absolutnym. A ponieważ to też mój idol absolutny, zatelefonowałem, by spytać, co idol mówi o Teresie.
A mówi tak: „Reporterzy potrafią poświęcić bohatera dla trafnego słowa, dla udanego tekstu. Jeśli rezygnują, to z bólem serca. Teresa rezygnowała bez żalu. Ponieważ była równie dobrym człowiekiem jak reporterką”.
Polecam Państwu ten jeden z ostatnich wywiadów Teresy Torańskiej.
Nie ma znaczenia, że to nie ona go przeprowadzała."
Ze wstępu Mariusza Szczygła
W zeszłym roku miasto odwiedziło 8,6 mln gości (w tym ponad 2 mln zza granicy). Z myślą o nich Agora wydaje polsko-angielski przewodnik ,,Zrób to w Krakowie - Do it in Kraków"". Autorami książki są dziennikarze krakowskiego oddziału Gazety Wyborczej: Wojciech Pelowski, Magdalena Kursa i Rafał Romanowski. Miasto znają od podszewki. Pokazują to co w Krakowie nowe, niedawno odkryte. Kraków energetyczny, żyjący do białego rana klubowym zgiełkiem. Odkrywają przed turystami mniej znane miejsca szczególnie lubiane przez mieszkańców miasta, do których zabierają swoich przyjaciół. Kładka Bernatka, zakupy na Kleparzu, najlepsze miejsca na piknik. Książka napisana lekkim, przystępnym stylem z myślą o czytelniku, który chce poznać miasto takie jakim ono jest a nie tylko Kraków z pocztówki.
W sztuce bohater zmaga się ze swym związkiem. On, ona i grający telewizor. Spektakl bardzo śmieszny, choć niestety wielu z nas odnajdzie w nim część siebie.
O świecie, który kryje się w rzeczach. I o rzeczach, które kryją się w nas. Marcin Wicha obserwuje świat przez pryzmat rzeczy – tych, które nas otaczają, kształtują, uwierają i czasem bronią przed chaosem. W pisanych z czułością, humorem i melancholią felietonach osobista codzienność splata się z opowieścią o społeczeństwie, dizajnie, który zaraża paranoją, i rzeczywistości, w której kabel staje się symbolem prywatności. W świecie, który uwielbia nowe gadżety, Wicha broni tego, co niepraktyczne, ciężkie i trwałe. Potrafi znaleźć sens w drobiazgach i połączyć estetykę z etyką. Pokazuje, że rzeczy są świadkami czasów – dokumentują przemiany społeczne, język, politykę i prozę życia. W „Prostych rzeczach” odbija się portret pokolenia, które dorastało między radiem na korbkę a chmurą danych. To książka dla tych, którzy lubią myśleć, ale też dla tych, którzy po prostu lubią patrzeć na świat z ukosa. Bo – jak pisze Wicha – Nowe rzeczy się zestarzały. Za to na rondach błyszczą świeżutkie tablice na cześć żołnierzy wyklętych. One też zblakną. “Marcin myślał o wydaniu tych felietonów. Każdy z nich jest dla mnie jak spotkanie po latach z najlepszym przyjacielem, jak anegdota powtarzana przy rodzinnym stole od pokoleń. Niech się je Wam dzisiaj dobrze czyta.” Marta Tymowska-Wicha Proste rzeczy, cykl felietonów Marcina Wichy, które ukazywały się na łamach Magazynu Świątecznego „Gazety Wyborczej” w latach 2015-2018.
Profesor Zbigniew Religa. Niewierzący, ale przylgnęło do niego słowo „święty”. Dla wielu osób święta jest pamięć o nim. „To był święty człowiek” – mówią pacjenci (inni nawet mocniej: „Moja miłość”). Lekarze dopowiedzą, że miał do chorych świętą cierpliwość. Pielęgniarki, że zawsze je szanował. I może święty to zbyt wiele, ale świetny był na pewno. Bezpośredni, szczery, pogodny. Ufny, za swoimi stawał murem. Chętnie się dzielił wiedzą, umożliwiał awans. Dlatego jest to książka o świętym, który za dużo pije, pali jak smok, klnie jak szewc, bywa niesprawiedliwy, wymaga za dużo, narzuca mordercze tempo, słucha złych podszeptów. Bywa próżny, ale jest szczery i nie zniósłby, gdyby mu ktoś stawiał pomnik z samych cnót. Polecam fascynującą opowieść o człowieku, który pierwszy w Polsce przeszczepił serce, robił wszystko, co tylko było możliwe, aby ratować chorych, i sprawił, że dziś na operacje kardiochirurgiczne nikt nie musi czekać w kolejce. prof. Andrzej Bochenek Kardiochirurg, jeden z ulubionych uczniów prof. Religi Życie Zbigniewa Religi to brawura w służbie drugiemu człowiekowi, ryzyko dla dobra chorych, poświęcenie na granicy samozatracenia. Granie Profesora było dla mnie nie tylko zadaniem aktorskim, ale też lekcją człowieczeństwa. Gorąco polecam! Tomasz Kot Zbigniew Religa w filmie „Bogowie”
Ala - tylko nie Alusia! - to dziewczynka jakich wiele, a zarazem taka inna. Świetnie liczy w pamięci, nie lubi, jak się ją przytula, prowadzi rozmowy z płotem, łyżką i psem Asem. Mieszka w wesołym i ciepłym domu na granicy lasu, który zdaje się czasem groźny i ciemny. Pewnego dnia znajduje wśród drzew zniszczony dziecięcy but, a niebawem natrafia na drugi. I na jego właściciela - chłopca jakich wielu, a zarazem takiego innego. Przemoczonego, zziębniętego i samotnego. Tak zaczyna się znajomość, która na zawsze zmieni życie, nie tylko Ali."Chłopiec z lasu" to niezwykła opowieść o przyjaźni, odwadze i zaufaniu. Jej autorami są Cezary Harasimowicz (tekst) i Marta Kurczewska (ilustracje) - duet, który ma na koncie między innymi bestsellerową "Mirabelkę" oraz "Tygrysa"."Chłopiec z lasu" to ważna opowieść, w której tak aktualny dziś temat migracji został sprowadzony do ludzkiego wymiaru - spotkania z drugim człowiekiem. Cezary Harasimowicz opowiada z niezwykłą delikatnością o lęku, różnorodności i oswajaniu tego, co inne. Ten leśny spacer z Alą polecam wszystkim - małym i dużym - czytelnikom, którzy tak jak ja wierzą, że drugi człowiek jest największą przygodą, jaka może się nam przydarzyć. Kinga Wojaczek - psycholożka, prezeska Zarządu Stowarzyszenia Innowacji Społecznych "Mary i Max"
Prezentowane egzemplarze mogą posiadać pewne uszkodzenia, takie jak porysowane lub nieco uszkodzone okładki, zagięcia, zżółknięcia, zbite narożniki itp.
Oszałamiający portret kobiecej furii Kiedy żonaty kochanek Joan popełnia na jej oczach samobójstwo, kobieta ucieka z Nowego Jorku i wyrusza na poszukiwania Alice, jedynej osoby, która może pomóc jej zrozumieć przeszłość naznaczoną męską dominacją i okrucieństwem. Na zalanych żarem wzgórzach Los Angeles Joan powraca do koszmarnych wydarzeń z dzieciństwa, kładących się cieniem na całym jej życiu. Jednocześnie w niej samej dojrzewa decyzja, by w końcu wziąć odwet na patriarchalnym świecie. Powieść Zwierzę zainspirowały doświadczenia kobiet, z którymi Lisa Taddeo rozmawiała, tworząc głośny reportaż Trzy kobiety. Autorka błyskotliwie i z niezwykłą przenikliwością pisze o sprawach, o których nie opowiada się nawet przyjaciółkom. Pokazuje, jak w zdominowanym przez mężczyzn świecie narasta kobieca wściekłość oraz co może się wydarzyć, kiedy ta wściekłość eksploduje. To odważna i bezkompromisowa proza. Historia Joan tętni życiem, nasycona jest erotyzmem i seksem. Trzyma czytelnika za gardło od pierwszej do ostatniej strony. Autorka przełamuje tabu i z niespotykaną wnikliwością, a zarazem czułością pisze o najbardziej intymnych i skrywanych kobiecych lękach i pragnieniach. Fascynująca, duszna, erotyczna, pełna emocji. Od Joan trudno oderwać wzrok, choćby na chwilę. „Kirkus Reviews” Taddeo umiejętnie i błyskotliwie przygląda się temu, jak dzika brutalność mężczyzn napędza kobiecy gniew. W efekcie otrzymujemy mieszankę w równym stopniu intymną, co wybuchową. „People” Tak wyglądałoby życie Joan Didion, gdyby wkręciła się w twarde narkotyki i zawsze nosiła przy sobie nóż sprężynowy. „Harper’s Bazaar” O autorce: Lisa Taddeo jest autorką bestsellerowego reportażu Trzy kobiety. Publikowała w „New York Magazine”, „Esquire”, „Elle”, „Glamour” i wielu innych czasopismach. Jej reportaże pojawiły się w antologiach Best American Sports Writing i Best American Political Writing. Opowiadania autorki zostały dwukrotnie wyróżnione nagrodą Pushcart Prize. Lisa Taddeo mieszka w Nowej Anglii z mężem i córką. Powyższy opis pochodzi od Wydawcy.
Prezentowane egzemplarze mogą posiadać pewne uszkodzenia, takie jak porysowane lub nieco uszkodzone okładki, zagięcia, zżółknięcia, zbite narożniki itp.
Oklahoma, lata 80. XX wieku. Piętnastoletni chłopiec z plemienia Cherokee trafia do białej rodziny zastępczej, która opiekuje się już dwójką innych dzieci, w tym starszą od niego o dwa lata Rosemary, dziewczyną tak jak i on rdzennie amerykańskiego pochodzenia. Harold, ich zastępczy ojciec, pracuje jako nielegalny bukmacher, a jego ""skarb"", ukryte na terenie posesji dolary, mógłby odmienić los trojga młodocianych bohaterów... Gdyby tylko udało się je zdobyć.
Fascynacja Rosemary i piętno dziecięcych krzywd są tłem tej kameralnej historii o dorastaniu, jednocześnie lirycznej i surowej, która rozpoczyna się od tragedii, a następnie cofa, by opowiedzieć, jak do niej doszło. Ciemna, nieomal nocna powieść Hobsonaznalazła się w finale NationalBookAward, najważniejszej amerykańskiej nagrody literackiej.
Wyjątkowo poruszająca książka, wyrastająca ponad formułę ,,powieści o dorastaniu"".
Publishers Weekly
W bolesnej, pełnej naturalizmu narracji Hobson pokazuje dramat zapomnianych przez wszystkich ludzi, zmagających się z życiem na peryferiach społeczeństwa.
Booklist
Hobson posiada wyjątkowy dar: potrafi wciągnąć czytelnika w bardzo mroczne rejony, a potem wyprowadzić po stronie światła, nie tracąc przy tym wiarygodności.
Reader's Digest
Prezentowane egzemplarze mogą posiadać pewne uszkodzenia, takie jak porysowane lub nieco uszkodzone okładki, zagięcia, zżółknięcia, zbite narożniki itp.
Czwarta książka w serii PRAWDZIWE ZBRODNIE – wstrząsające historie bez fikcji „Nazywam się Amanda Berry. Zostałam porwana 10 lat temu. Pomóżcie mi!” – z takim dramatycznym apelem zadzwoniła na policję jedna z ofiar Ariela Castro, po tym jak udało jej się uciec z rąk porywacza. Jej prowadzony w niewoli dziennik stał się podstawą wstrząsającej, ale również budzącej wiarę w siłę ludzkiego ducha książki, która okazała się światowym bestsellerem. W chwili porwania Amanda miała siedemnaście lat, Michelle dwadzieścia jeden lat, a Gina zaledwie czternaście… Castro, na co dzień kierowca autobusu dowożącego dzieci do szkoły, więził i gwałcił je osobno, a potem razem, próbując poza seksualnymi orgiami zbudować z nimi perwersyjną rodzinę. Jednak żadnej z nich nie zapadła, jak Natasza Kampusch, na „syndrom sztokholmski”. Miały jeden, wspólny cel: uciec. Nagrodzeni Pulitzerem reporterzy The Washington Post, Mary Jordan i Kevin Sullivan, wzbogacają relację ofiar o rekonstrukcję śledztw prowadzonych coraz bardziej wymyślnymi metodami najpierw przez policję, a potem FBI oraz o losy ich rodzin, na jakich zniknięcie dziewczynek wywarło niezatarte, niszczące piętno. Poznajemy też historię samego Ariela, Portorykańczyka, sadystycznie znęcającego się wcześniej nad żoną, rozwiedzionego ojca córek – koleżanek swych ofiar, socjopaty i psychopaty, żyjącego we własnym, wyimaginowanym świecie. Sam twierdził, że zrobił się potworem, bo w dzieciństwie został napastowany i cierpi przez za duże potrzeby seksualne… Drastyczny portret człowieka, który z nienawiści do kobiet stworzył piekło na ziemi. Castro przez lata miał władzę na ludzkim życiem. Teraz to jego ofiary mają głos. Używają go, by dać nadzieję wszystkim skrzywdzonym. Justyna Kopińska
Prezentowane egzemplarze mogą posiadać pewne uszkodzenia, takie jak porysowane lub nieco uszkodzone okładki, zagięcia, zżółknięcia, zbite narożniki itp.
Przez niebezpieczne morza między Turcją, a Grecją przeprawiają się tysiące łodzi, a każda z nich pełna ludzi uciekających przed wojną i prześladowaniami. Wszystkich ich napędza marzenie o bezpiecznej przyszłości w UE. Ale przypadek łodzi 370 jest zupełnie wyjątkowy. Ta historia jest symbolem niszczenia świata na naszych oczach, tak jak 3-letni Alan Kurdi stał się symbolem wszystkich dzieci umierających na Morzu Egejskim. Dzięki dociekliwym wywiadom i intensywnym badaniom, autorzy zebrali świadectwa tego, co działo się na ciemnym oceanie z łodzią wypełnioną ludźmi. W sprawę uwikłani są prawnicy i sądy w Wielkiej Brytanii, Turcji, Rosji i Libii. Ale książka jest również bardzo osobistym portretem dwójki zwykłych ludzi, bez doświadczenia w szpiegostwie, egzekwowaniu prawa lub dyplomacji, którzy decydują się na starcie z przemytnikami, skorumpowaną policją, oraz śmiertelnym zagrożeniem. Ich podróż i praca zamieniają się w gorączkowy thriller, w którym ujawnia się tajemnica morderstw z politycznymi podtekstem. Książka wyjaśnia kluczową część największego globalnego kryzysu uchodźców w naszych czasach. Podnosi głosy ludzi, którzy zostali utopieni i rzuca światło na wielomilionowy przemysł, w którym przemytnicy i politycy z Turcji i UE grają w grę geopolityczną… ludzkim życiem.
Prezentowane egzemplarze mogą posiadać pewne uszkodzenia, takie jak porysowane lub nieco uszkodzone okładki, zagięcia, zżółknięcia, zbite narożniki itp.
Legenda jazzu, buntownik i outsider, niewidomy geniusz fortepianu w pełnej dźwięków i kolorów powieści inspirowanej prawdziwymi wydarzeniami. Ta publikacja to zaproszenie do świata Mietka Kosza z jego bardzo osobistej, wręcz intymnej perspektywy. Znakomity muzyk mógłby opowiedzieć nam właśnie taką historię swojego życia, gdyby nie przerwał go brutalnie tragiczny finał, gdy miał zaledwie 29 lat. Przeszedł wyboistą drogę pełną emocjonalnych zakrętów, wzlotów i upadków, chwil smutnych i wypełnionych śmiechem, by znaleźć się na szczycie kariery muzycznej. Maciej Pieprzyca z charakterystyczną dla niego nostalgią i poczuciem humoru, opisuje to, co kryło się za sukcesami Kosza i jego muzycznym geniuszem: samotność, niespełnione i spełnione miłości, dzieciństwo naznaczone piętnem choroby, ale przede wszystkim ogromną determinację, by rzucić wyzwanie losowi i walczyć o swoje marzenia. Ograniczenia, z którymi Kosz całe życie musiał się zmagać, stały się jego siłą. Na kanwie tej historii powstał także film „Ikar. Legenda Mietka Kosza” w reżyserii Macieja Pieprzycy, wyróżniony NAGRODĄ „SREBRNE LWY” na 44. Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni. Nagroda za najlepszą pierwszoplanową rolę męską trafiła do Dawida Ogrodnika, który wcielił się w postać Mietka Kosza. Zwycięzcą za najlepszą muzykę do filmu został Leszek Możdżer. Film został nagrodzony również za najlepszą charakteryzację, zdjęcia i kostiumy. Powieść Macieja Pieprzycy jest doskonałym rozwinięciem fabuły filmu, bowiem ukazuje także to, czego nie zdołamy zobaczyć w kinie.
Prezentowane egzemplarze mogą posiadać pewne uszkodzenia, takie jak porysowane lub nieco uszkodzone okładki, zagięcia, zżółknięcia, zbite narożniki itp.
Nowa powieść autora „Domu tęsknot” to sensacyjna polsko-niemiecka rodzinna epopeja, z wielką miłością, polityką, sztuką, zdradą i tajemnicą w tle, rozgrywająca się głównie w nazistowskich Niemczech. Charlotte, przedwojenna Berlinianka i córka znanego antykwariusza, zakochuje się w Adolfie Zieglerze, znacznie od niej starszym malarzu i kobieciarzu, protegowanym Hitlera malującym akty „prawdziwych, niemieckich kobiet”. Wkrótce, pod pretekstem pozowania, staje się jego kochanką, odrzucając zaloty Kristiana. Doroślejący, wciąż zakochany w Charlotte chłopak zaczyna pracę w urzędzie bezpieczeństwa, w tzw. białym wywiadzie szukającym „haków” na znane niemieckie osobistości. Losy bohaterów osobliwego trójkąta splotą się wielokrotnie m.in. w czasie wojny w słynnym „salonie Kitty” – ekskluzywnym burdelu, w którym specjalnie przeszkolone dziewczyny wydobywały informacje ze swych wysoko postawionych klientów… Kristian zostanie przeniesiony do Łodzi, do oddziału Głównego Urzędu Rasy i Osadnictwa SS, obok którego placówka Lebensbornu porywała blondwłose dzieci, by je germanizować. Również do Łodzi po latach skieruje się syn Charlotte, któremu, jak się okaże, ktoś ukradł życiorys… Powieść Adamczyka to nie tylko świetna, trzymająca w napięciu rozrywka ale także . doskonały kryminał historyczny, pełen prawdziwych postaci, zdumiewających ciekawostek i plastycznych opisów znanych zdarzeń, w które uwikłani są bohaterowie. Czytelnik nie może też pozbyć się wrażenia, że w swojej wymowie jest to boleśnie aktualna opowieść o ogromnych nadużyciach władzy, tłumaczącej się, że została wybrana w demokratycznych wyborach…
Prezentowane egzemplarze mogą posiadać pewne uszkodzenia, takie jak porysowane lub nieco uszkodzone okładki, zagięcia, zżółknięcia, zbite narożniki itp.
W górach wysokich od lat działa seryjna morderczyni. Nazywa się K2.
Największa ambicja himalaisty? Zdobyć zimą najniebezpieczniejszy szczyt świata. Przez dekady nie udawało się to nikomu, ale kiedy u podnóża K2 melduje się polska wyprawa, cel wydaje się osiągalny. W bazie na wierzch wychodzą jednak wzajemne pretensje, środowiskowe konflikty i sprzeczne dążenia. Czy grupa wybitnych indywidualności potrafi w ogóle współpracować?
W gronie tych słynnych wspinaczy jest też dwójka outsiderów: Zuza Niska, doświadczona himalaistka, której do tej pory drogę do przełomowych sukcesów blokował zwykły pech, oraz Krzysiek Garda, amator wspinaczki i dziennikarz oddelegowany do relacjonowania zmagań z górą. Wkrótce okazuje się, że w skonfliktowanym zespole to właśnie tych dwoje najciężej pracuje na zbiorowy sukces. Niska dostrzega w tym szansę na przerwanie złej passy, a Garda zaczyna ulegać hipnotycznemu wpływowi szczytu Może i dla niego znalazłoby się miejsce w grupie szturmowej?
Kiedy głupi błąd prowadzi do poważnego wypadku, Garda staje przed dylematem: jego lojalność wobec partnerki może stanowić zagrożenie dla pozostałych uczestników wyprawy. Wkrótce śmierć jednego z nich wywoła szereg wątpliwości: co naprawdę stało się na stoku K2 i czy ktoś poza morderczą górą przyłożył rękę do tej tragedii?
Krzysztof Koziołek w Białym pyle odświeża najlepsze tradycje powieści przygodowej i literatury wysokogórskiej. Efekt: górski thriller, w którym napięcie rośnie wraz z wysokością.
Prezentowane egzemplarze mogą posiadać pewne uszkodzenia, takie jak porysowane lub nieco uszkodzone okładki, zagięcia, zżółknięcia, zbite narożniki itp.
Historia prześladowań, tajemnicy i przetrwania,która zainspirowała MARTINA SCORSESE do filmu MILCZENIE
Fascynujący reportaż i nieznana, wstrząsająca historia. John Dougill, niczym detektyw docierał do potomków ukrywających na japońskich wyspach chrześcijan. Ludzi, którzy przez stulecia musieli ukrywać swoją wiarę, której otwarte wyznawanie groziło prześladowaniami, torturami i śmiercią.
Wszystko zaczęło się w roku 1543, gdy u japońskich brzegów przypadkowo, bo zbaczając z kursu, zacumowała dżonka z dwoma portugalskimi jezuitami na pokładzie. Pierwsi Europejczycy byli nie mniej zaskoczeni mieszkańcami i ich obyczajami, co tubylcy. Podróżni pokazali zachwyconym Japończykom muszkiet. Sześć lat później Biblię.
Jak zmieniła się przyniesiona z Europy wiara w Jezusa w zderzeniu z japońską mentalnością i kulturą? Dlaczego stała się przedmiotem nienawiści japońskich władców a jej wyznawcy byli masowo skazywani na śmierć?
Autor wplata w barwną opowieść filmy Kurosawy, wizytę Jana Pawła II w Nagasaki znaną z serialu powieść Szogun i syndrom Madame Butterfly i historię Shusaku Endo, jego Milczenia i spotkania pisarza z Martinem Scorsese, przez trzydzieści lat myślącym o ekranizacji, którą właśnie zrealizował.
""To jedna z najważniejszych książek o Japonii, jaka powstała w ostatnich latach.""
Chris Rowthorn, autor przewodników Lonely Planet JapaniLonely Planet Kyoto
Milczenie Martina Scorsese w kinach od 17 lutego!
Kontynuacja bestsellerowej "Sztuki obsługi penisa"!Dogłębna i szczera rozmowa o penisie. A właściwie o różnych penisach. O penisach w związkach, o penisach-singlach, o penisach sfrustrowanych, należących do inceli i rozrywkowych, należących do imprezowych swingersów. Heteroseksualnych, biseksualnych i homoseksualnych. Konserwatywnych i liberalnych. Tych zawsze trzeźwych i tych pod wpływem używek bądź/i środków na potencję. Nawet o tych pod sutanną. Rozmawiają Andrzej Gryżewski, psychoterapeuta i seksuolog, oraz Przemysław Pilarski, dziennikarz - autorzy bestsellerowej "Sztuki obsługi penisa"."Sztuka obsługi penisa 2. Nowe wyzwania" przygląda się współczesnym zjawiskom w seksuologii - m. in. chemseksowi, który ma nas uczynić turbomaszynami do seksu, seksturystyce, penisocentryzmowi we współczesnej Polsce, a także nowym technologiom, które ułatwiają życie, a jednocześnie komplikują relacje. Książka stawia też pytania o nowe wzorce męskości oraz szuka na nie odpowiedzi i rozwiązań. Autorzy sprawdzają, jak ostatnie znaczące zmiany społeczne i konserwatywne rządy w naszym kraju wpłynęły na postrzeganie seksu przez Polaków i aktualizują na nowo "podstawy" męskiej seksualności.To poradnik dla mężczyzn i dla kobiet, który pozwoli cieszyć się seksem bez poczucia winy. A dzięki zawartej w książce rysunkowej instrukcji obsługi penisa stworzonej przez seksuologa, daje szansę stać się wytrawnymi kochankami.Takie książki są potrzebne! To praktyczny poradnik zarówno dla startujących w życie seksualne, jak i mających doświadczenia w tej sferze. W niewielu publikacjach autorzy zajmują się seksualnością osób LGBTQ+ - na uznanie zasługują otwartość i wiele praktycznych rad. Ostatni rozdział: rysunkowa "Instrukcja obsługi penisa" to zapowiedź polskiej nowoczesnej "Kamasutry".Zbigniew Lew-StarowiczTo kompendium wiedzy na temat seksualności Polaków. Autorzy poruszają ważną kwestię toksycznej męskości czy patriarchatu (na który w dzisiejszym świecie nie ma już miejsca) i jego negatywnego wpływu na kobiety i mężczyzn. Mówią też o randze relacji i prawdziwej bliskości, której nie zbuduje nawet najlepszy orgazm!Magdalena ChorzewskaSeksualność to sfera, w której spotykają się i przenikają biologia z polityką, filozofia z psychologią, kultura z naturą. Jakże ci dwaj goście przez to wszystko płyną, z jaką swadą, dowcipem, a jednocześnie wiedzą na najwyższym poziomie! Można się z różnymi ich opiniami zgadzać albo nie, ale nie sposób odmówić im pasji, kompetencji i odwagi. Świetna książka.Tomasz StawiszyńskiTa książka to klucz nie tylko do męskiej przyjemności. Otwórz te drzwi, wejdź na drogę poznania ludzkiej seksualności i ciesz się życiem, to bardzo przyjemna podróż. Maria Rotkiel Gryżewski i Pilarski zrobili to ponownie! Napisali po ludzku książkę dla ludzi i o ludziach. Penis jest tu tylko tłem do rozmowy o naszych uczuciach, związkach i seksualności w każdym jej wymiarze. Przed państwem kompendium wiedzy na temat naszej seksualności, czytajcie i się zachwycajcie!Michał Pozdał
Młody Lew Tołstoj ulegał magnetycznemu urokowi wojny i patriotycznym uniesieniom, choć było to przyciąganie trwożliwe i mroczne. Ale już śmierć bohaterów jego „Opowiadań sewastopolskich”, chociaż powodują nimi uczucia patriotyczne, nie jest podniosła i niczemu nie służy. Pisząc je, Tołstoj nie był jeszcze świadomym i zdeklarowanym pacyfistą. Musiały minąć lata, żeby już jako wielbiony autor „Wojny i pokoju” i „Anny Kareniny” ostatecznie zdefiniował własny światopogląd, odrzucił kategorie narodowe, etniczne i inne i zaczął szukać pierwiastka wspólnego – człowieczeństwa. „Do wojny doprowadza pragnienie pomyślności wyłącznie własnego narodu, a więc to, co zwykliśmy nazywać patriotyzmem – pisał po latach. – Dlatego, żeby położyć kres wojnom, trzeba najpierw położyć kres uczuciu patriotyzmu. A żeby skończyć z patriotyzmem, trzeba się przede wszystkim przekonać, że jest złem, a to właśnie zrobić jest najtrudniej”. Ten moralny i polityczny radykalizm Tołstoja, a przede wszystkim jego argumenty przeciwko patriotycznym uniesieniom okazują się w lekturze niepokojąco żywe i znajome. Jeśli więc sięgamy dzisiaj po eseje Tołstoja napisane przed stu dwudziestu przeszło laty, to w przekonaniu, że spostrzeżenia w nich zawarte są celne, a diagnozy wciąż aktualne i pomagają nam zrozumieć propagandowy patriotyczny żargon, którym jesteśmy dzisiaj karmieni. Okazuje się, że mimo z górą stulecia wciąż posługujemy się takimi samymi płaskimi sloganami o powinnościach patriotycznych, jesteśmy skłonni wierzyć w zabobony o patriotyzmie dobrym i złym, powtarzamy refreny o społeczeństwach (czy raczej narodach!) bohaterskich lub tchórzliwych z natury, zawsze szlachetnych albo niezmiennie podstępnych, deklarujemy szczególne umiłowanie ojczyzny jako ziemi wyjątkowej, najpiękniejszej w świecie. Wszystko to byłoby zabawne, gdyby nie było takie straszne. Niech ktoś wskaże chociaż jeden rozsądny powód dla patriotyzmu. Lew Tołstoj, styczeń 1894 Gdyby nie istniała nauka o patriotyzmie jako jakimś dobrym objawie, nigdy nie byłoby tylu ludzi nikczemnych. Lew Tołstoj, list do Mariana Zdziechowskiego, 10 września 1895 Z powodu cudzych ziem, do których Rosjanie nie mają żadnych praw, zagrabionych u prawowitych właścicieli i tak naprawdę do niczego Rosji niepotrzebnych, na dodatek z powodu jakichś ciemnych interesów rozmaitych aferzystów chcących wzbogacić się w Korei na cudzych lasach, wydaje się miliony, to jest dużą część tego, co wypracował lud rosyjski, pakuje się w długi przyszłe pokolenia, odrywa od pracy najlepszych ludzi i bezdusznie skazuje na pewną śmierć dziesiątki tysięcy synów Rosji. Rzeź tych nieszczęśników już się rozpoczęła. Mało tego – wojnę prowadzą ludzie, którzy wywołali ją tak głupio i bezmyślnie, że – jak pisano w jednej z gazet – główne nadzieje na zwycięstwo Rosji opierają się na niewyczerpanych rezerwach ludzkich. Na to właśnie liczą ci, którzy wysyłają na śmierć dziesiątki tysięcy Rosjan. (…) Piesza szarańcza forsuje rzeki tak, że najniższe warstwy idą pod wodę tak długo, aż z topielców powstanie most, po którym przejdą ci z góry. Tak władza obchodzi się z ludem rosyjskim. I właśnie pierwsza dolna warstwa już zaczyna tonąć, pokazując drogę kolejnym tysiącom, które zginą tak samo. I co, czy obrońcy, dysponenci i podżegacze tego strasznego dzieła zaczynają rozumieć swój grzech, swoją zbrodnię? Absolutnie nie. Są najzupełniej pewni, że wypełniali i wypełniają swój obowiązek, i są dumni z tego, co robią. Fragment eseju „Przebudźcie się!” Do patriotyzmu, jak do miłości, nikogo nie można zmusić. Patriotyzm przymusowy jest bowiem naturalną ideologią dyktatur, jest to sposób na zniewalanie obywateli. O takim właśnie patriotyzmie przymusowym pisał wielki Lew Tołstoj, autor „Wojny i pokoju”. Pod adresem Rosji, swojej ojczyzny, formułował jasną refleksję: „Im państwo jest większe, tym gorszy i okrutniejszy jest jego patriotyzm i tym więcej zadaje ono cierpień, bo na cierpieniach zadawanych innym opiera się potęga państwa.
Rozwój osobisty, wewnętrzne dziecko, syndrom DDD, asertywność... Tyle się tych samopomocowych rzeczy nasłuchaliśmy i naczytaliśmy, a jednak wciąż nie wiemy, co z tą całą wiedzą zrobić. Jak żyć dobrze? Na czym się oprzeć? Czego się trzymać?Joanna Flis, psycholożka, autorka książek, a także prowadząca bijący rekordy popularności podcast "Madame Monday - po dorosłemu" ma dla nas odpowiedź: żyjmy po dorosłemu.O tym, co to w praktyce znaczy i jak po dorosłemu mierzyć się z mniejszymi i większymi wyzwaniami codzienności, pisze w swojej najnowszej książce.To poradnik, który postawi nas na nogi - tu i teraz. Mądry, ale pozbawiony skomplikowanych teorii. Świetny do czytania, szczery, bezpretensjonalny i konkretny.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
