Niecodzienni bohaterowie, niespodziewana przyjaźń i niebezpieczna misja, od której zależą losy Słonecznej Zatoki. Zośka to świetna dziewczyna. Bystra, wesoła i bardzo ciekawa świata. Mieszka sobie spokojnie na dnie oceanu – jak na ośmiornicę przystało – w otoczeniu innych morskich zwierząt. Co się stanie, kiedy pewnego dnia nie posłucha przestrogi Pana Gołoskrzelka i przekroczy granicę Rafy, docierając do styku wody i lądu? Spotka tam dziwne stworzenie – równie ciekawe świata i spragnione przyjaźni jak ona. Jednak radość Zośki z nowej znajomości nie trwa długo. Wkrótce ośmiornicę i jej przyjaciół czeka wielkie wyzwanie. Czy uda im się ocalić Słoneczną Zatokę? Ceniona i nagradzana reporterka Katarzyna KATARZYNA BONI debiutuje powieścią dla dzieci, zabierając czytelniczki i czytelników w daleką podróż w podmorskie głębiny. Hipnotyzujące feerią barw ilustracje do książki stworzył MARCIN MINOR. Książkę polecają: Czas Dzieci, WWF Polska „Ośmiornica Zośka” to już 8. tytuł w Serii Zwierzaki, w ramach której znani i lubiani autorzy i ilustratorzy prezentują fascynujące trzymające w napięciu opowieści z życia zwierząt, przybliżając dzieciom wiedzę przyrodniczą, ale i zachęcając do namysłu nad uniwersalnymi wartościami. Dotychczas w serii ukazały się książki: „Lolek” Adama Wajraka, il. Mariusz Andryszczyk „Ambaras” Tomasza Samojlika, il. Elżbieta Wasiuczyńsla „Wojtek” Wojciecha Mikołuszki, il. Małgorzata Dmitruk „Dzik Dzikus” Krzysztofa Łapińskiego, il. Marta Kurczewska „Tarmosia” Tomasza Samojlika, il. Ania Grzyb „Bercia i Orson” Tomasza Samojlika, il. Elżbieta Wasiuczyńska „Świnia Malwina” Krzysztofa Łapińskiego, il. Marta Kurczewska Książki z serii Zwierzaki otrzymały nagrodę główną w XX edycji konkursu Świat Przyjazny Dziecku, organizowanym przez Komitet Ochrony Praw Dziecka
Miejsce akcji (dosłownie): Auroville. Miasto w Indiach w stanie Tamilnadu, 145 kilometrów na południe od Chennai, 10 kilometrów na północ od dawnej francuskiej kolonii Pondicherry, 5 kilometrów na zachód od Zatoki Bengalskiej.
Miejsce akcji (dosłownie i metaforycznie): Miasto, w którym można się zgubić, bo nic tu nie jest takie, na jakie wygląda. Las, który kiedyś był czerwoną pustynią, a wcześniej lasem. Jałowa ziemia, na której Tamilowie – zubożałe duchy dawnej świetności królestw południa – opowiadają sobie legendę o przybyszach z zachodu przynoszących dobrobyt. Miasto ukryte w dżungli, w którym przybysze z zachodu trochę tęsknią za pustką i trochę obawiają się przyszłości. Niewielki płaskowyż, z którego do niedawna widać było morze, a który stał się miejscem eksperymentu. Eksperymentu i na rzeczywistości i na marzeniach.
Miejsce akcji (metaforycznie): poszukaj w sobie.
Czas akcji: Trochę ponad 50 lat. Cała wieczność. Jedno życie.
Bohaterowie dramatu:
Matka.
Dziecko.
Rzesze poszukujących (niektórzy coś znajdują, inni nie).
Zrealizowana utopia.
Ego.
Iluzja.
Marzenia.
Rzeczywistość.
Ty.
Opowieść o kraju, gdzie zagrożenie katastrofą stało się normą, a normalne życie jest podszyte widmem śmierci. I o ludziach, którzy próbują wrócić do życia po wielkim trzęsieniu ziemi, tsunami i wybuchu w elektrowni atomowej pięć lat temu. Niektórzy z nich nauczyli się nurkować i wciąż szukają szczątków bliskich na dnie morza. Inni, ignorując zagrożenie, usiłują żyć w napromieniowanym świecie, jakby nic się nie stało. Jeszcze inni rozmawiają z duchami. Albo zapisują się na warsztaty umierania.
Boni pisze inną historię Japonii. Kraju, który pomimo Hiroszimy (kapitalna scena, w której autorka degustuje sake z ofiarami bomby atomowej) sam siebie przekonał, że energia nuklearna jest najbezpieczniejsza na świecie, a teraz stał się ofiarą własnej pychy. O narodzie, który z recept na kataklizmy uczynił sedno własnej kultury, a potem, w wyścigu po nowoczesność, zapomniał, co pomagało mu przetrwać na nieustannie drżących wyspach. Ale „Ganbare!” („damy radę!”) nie jest tylko książką o Japonii. To także fascynująca wędrówka w głąb doświadczenia śmierci. „Warsztaty umierania” są sposobem, by ją oswajać.
„Książki. Magazyn do Czytania”
Katarzyna Boni – reporterka, absolwentka kulturoznawstwa na Uniwersytecie Warszawskim i psychologii społecznej na SWPS a także a także Polskiej Szkoły Reportażu przy Instytucie Reportażu. . Od jedenastu lat podróżuje, od dziewięciu pisze o podróżach m.in. dla „Gazety Wyborczej”, „National Geographic” i „Kontynentów”. Specjalizuje się w pisaniu o Azji, spędziła na tym kontynencie ponad cztery lata pracując w Japonii, Chinach, Kambodży, Tajlandii, na Filipinach i w Indonezji. Współautorka (razem z Wojciechem Tochmanem) książki „Kontener” o syryjskich uchodźcach w Jordanii.
Nowa książka Katarzyni Boni, autorki Ganbare! Warsztatów umierania. Osobista opowieść o życiu w cieniu katastrofy klimatycznej, zmieniającym się świecie, stracie i nowych początkach. Motyle i hipopotamy. Dziób tukana czterokrotnie większy od jego głowy. Zimę, smak wanilii i oliwy. Codzienną poranną kawę. Brzozy. Przynajmniej w naszej szerokości geograficznej. A także sosny, świerki i modrzewie. Wszystko to i wiele, wiele więcej utracimy wraz ze światem, który właśnie znika. Płonie w pożarach lasów, topi się z lodowcami, dusi pod warstwą dwutlenku węgla, za którego podliczaniem nie sposób już nadążyć. Więc dlaczego nie czujemy przerażenia? Dlaczego emocje nie nadążają za odczuciami przegrzanego ciała? Jakie jest to niemieckie słowo na nieprzystawalność uczuć do rzeczywistości? I którędy do wyjścia z tej katastrofy? Katarzyna Boni stworzyła poruszającą opowieść o zagubieniu w przyszłości, która nadeszła. I o osobistym wymiarze planetarnego kryzysu. Ale to nie jest kolejna książka o globalnym ociepleniu. To zapis prywatnej drogi, która wiedzie od poczucia bezsilności w obliczu straty ku nowym początkom. Żałoba po świecie przyrody przeplata się z żałobą po odchodzących najbliższych, a perspektywa zostania matką – z lękiem o świat, w którym przyjdzie żyć kolejnym pokoleniom. Z tej intymnej narracji wyłania się uniwersalny obraz naszych wspólnych obaw, niepewności i nadziei. Katarzyna Boni – pisarka i reporterka. Autorka książek non-ficton, m.in. Ganbare! Warsztaty umierania i Auroville. Miasto z marzeń, esejów i opowiadań, a także książki dla dzieci o oceanie i jego stworzeniach Ośmiornica Zośka. Pisze o traumie, żałobie i nadziei. Opisuje losy uchodźców wojennych, osób dotkniętych traumą po katastrofach naturalnych oraz tych, którzy znaleźli się w samym centrum kryzysu klimatycznego. Od kilku lat pisze o zmianach klimatu i o tym, jak wprowadza ją nas one w nową rzeczywistość. Bada, w jaki sposób możemy radzić sobie z lękiem wywołanym przez kryzys klimatyczny oraz jak możemy odnaleźć sposoby życia w tym nowym świecie. W swojej najnowszej twórczości robi miejsce dla istot nieludzkich i ich perspektywy. Wierzy, że odejście od antropocentryzmu może nam pomóc w mierzeniu się z epoką antropocenu. Jest autorką trzech książek non-fiction dla dorosłych, książki dla dzieci o oceanie i jego stworzeniach, wielu esejów oraz kilku opowiadań. Jej twórczość została wyróżniona kilkoma polskimi nagrodami i nominacjami oraz międzynarodowymi, w tym nagrodą European Press Prize 2025 za tekst „Matki na końcu świata”.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
