„Afirmacja życia, jakie by ono nie było, jego trudnego piękna – przyciąga do tych opowieści czytelnika gotowego zaświadczyć, że tak wtedy wyglądał świat, że tak się żyło. Ufamy nostalgii autora, gdyż identyczna trawi nas samych. Te słowa z całą odpowiedzialnością stawiam tutaj ja, poeta z rocznika 1960. Opowieść Piotrowicza ma wymiar uniwersalny i dotyczy nas wszystkich, jemu, i ówczesnej Polsce, rówieśnych. Pozostali mogą przyglądać się z wyrozumiałym uśmieszkiem, jeszcze nie wiedząc, że rytuały tak pracującej pamięci wkrótce również ich będą dotyczyć.”
Karol Maliszewski – poeta, krytyk literacki, prozaik, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego.
Zaczęła się ciężka codzienność okupacji… Nie było ani strachu, ani nienawiści, tylko po prostu pustka. Krewni, wliczając w to i ojca, przez cały czas aktywnych działań wojennych ukrywali się w zimnej piwnicy, a ja zostałem, żeby grzać i pilnować domu, nocując z dzieckiem na korytarzu, tam, gdzie nie ma okien. Jak tylko ostatni wrogi KraZ przejechał obok mojego podwórka, pobiegłem ogrodami, by ostrzec krewnych…
fragment Dziennika okupacyjnego
Dziennik, który udało się wydobyć z ziemi 24 września 2022 roku, ma tylko trzydzieści sześć stron. Papier jest zawilgocony i w żaden sposób nie umiem go wyprostować. Nierówny charakter pisma, wiele skreśleń, czarny i czerwony atrament. Pierwsze odczytuję słowa na ostatniej stronie: „Wierzę w zwycięstwo”. Usłyszał je Wakułenko w klangorze żurawi nad okupowaną ziemią 21 marca 2022 roku. Właśnie wtedy powstał ostatni zapis.
Wiktoria Amelina, ze wstępu Historia pewnego zwycięstwa
Niezwykłe świadectwo odwagi i patriotyzmu. Doskonały portret kobiety silnej i imponującej swą bezkompromisową postawą wobec zła. Karolina Lanckorońska (1898–2002) o swoich dramatycznych i heroicznych losach z okresu II wojny światowej opowiedziała we Wspomnieniach wojennych. Zaczynają się one z chwilą zajęcia Lwowa przez wojska radzieckie w 1939 roku, a kończą zwolnieniem z obozu koncentracyjnego w Ravensbrück w kwietniu 1945. Pokazują niezwykłą osobowość autorki, jej temperament, zaradność, lwią odwagę i umiejętność działania w ekstremalnych sytuacjach. Autorka była ostatnią przedstawicielką znakomitego rodu Lanckorońskich z Brzezia. Jako jedyna dziedziczka gromadzonej w XIX i XX wieku kolekcji w 1994 roku przekazała rodakom niezwykły dar – dzieła sztuki, których wartość artystyczna i historyczna nie ma sobie równej w Polsce.
Kulinarny Lublin warto mieć na półce w swoim książkowym "jadłospisie" - koniecznie jako danie główne. To kulinarna podróż do lat młodości wielu Czytelników, zwłaszcza tych, którzy dobrze pamiętają siermiężne lata PRL-u. Młodsi zaś muszą uwierzyć na słowo: ówczesne władze rzeczywiście w pewnym czasie uważały, że skoro kiszona kapusta ma tyle samo witaminy C, ile jest w cytrynach, nie ma potrzeby ich importować. I to nie był jedyny paradoks w PRL-u. Było ich dużo więcej.Kulinarny Lublinto danie wykwintne. Warto go spróbować, skosztować, a nawet podelektować się nim. Ma dużo przypraw - wzbogacają go nie tylko prasowe notatki sprzed lat, dotyczące lubelskiej gastronomii, ale także unikalne zdjęcia i jadłospisy, które przeszły do lamusa. Do tego wspomnienia dawnych kelnerów, muzyków, kucharzy, którzy tworzyli klimat tamtych czasów. To książka o Lublinie sprzed kilkudziesięciu lat - z licznymi barami mlecznymi, okrągłymi budkami z piwem i saturatorami, które można zobaczyć jedynie w muzeum. Większość z tych lokali już dawno nie istnieje. Poza pamięcią i wspomnieniami o nich. I o tym jest książka - o lubelskiej gastronomii od kuchni. Smacznego!
Opowieść inauguruje pożar, który trawi Notre Dame w Paryżu, jej finał przypada na początek pełnoskalowej inwazji Rosji na Ukrainę. W tej dramatycznej klamrze zmieściły się notatki Andy z czasu pandemii, jej relacje na próby upolitycznienia polskiej kultury, spostrzeżenia, nierzadko gorzkie, na temat rodzimego środowiska artystycznego. Jednak to nie publicystyka jest największą siłą tej książki, ale to, co prywatne, skierowane do środka.
Książka Witolda Bugajnego, partyzanta Armii Ludowej, zawiera wiele ocen i sformułowań kontrowersyjnych. Publikujemy ją w ramach dyskusji o roli i znaczeniu zbrojnych formacji podziemnych działających na terenie Polski w okresie II wojny światowej, a związanych z różnymi orientacjami politycznymi tworzącymi polityczny krajobraz lat 1939-1945.
Władysław Czapliński (19051981), profesor historii, badacz dziejów Polski i powszechnych w okresie nowożytnym i historii krajów skandynawskich. Uznawany za jednego z najwybitniejszych badaczy dziejów nowożytnych, w szczególności polskiego parlamentaryzmu. Zdaniem wielu był twórcą szkoły naukowej, o czym świadczą liczne kontynuacje jego badań. Natomiast wyobraźnię historyczną szerokiego grona czytelników kształtowały jego liczne prace popularnonaukowe, wśród nich Władysław IV i jego czasy i Życie codzienne magnaterii polskiej w XVII wieku. Opracował też takie pomniki kultury polskiej, jak Pamiętniki Jana Chryzostoma Paska i Jerzego Ossolińskiego. Dziennik prowadzony od 1958 roku aż do śmierci autora jest nie tylko zapisem osobistym. Jako profesjonalny historyk, prof. Czapliński zdawał sobie sprawę, że jego notatki staną się kiedyś źródłem historycznym. Skrupulatnie opisuje środowisko naukowe Wrocławia i Śląska w okresie PRL, jego relacje z władzą komunistyczną, studencką działalność opozycyjną. Zręcznie przy tym operuje anegdotą, a czasem i złośliwościami. Opracowanie naukowe i wstęp: dr Tomasz Siewierski.
"Ja, Chłopka. Z pamiętnika wiejskiej kobiety.Chłop.Dzieci.Bieda" to autentyczna opowieść, która zabiera nas w świat, gdzie każda chwila jest wypełniona codziennymi zmaganiami. Anna Nowak, która opracowała tę historię, oddaje głos kobiecie, której życie pełne jest nie tylko ciężkiej pracy, ale też momentów głębokiej refleksji, chwil radości i trudnych emocji. Iwona, która czasem czuje się przytłoczona obowiązkami i oczekiwaniami innych, może być inspiracją i wsparciem dla innych. Bohaterka opowieści to kobieta, która na co dzień zmaga się z życiem na wsi - trudnym, surowym, ale i pełnym piękna. Jej historia pokazuje, jak wielka siła tkwi w codziennych czynnościach i w małych, prywatnych zwycięstwach, które często pozostają niezauważone. To opowieść, która przypomina, że prawdziwa odwaga nie zawsze jest spektakularna - czasem to po prostu wytrwałość, z jaką stajemy do kolejnego dnia. W pamiętniku Iwony odkrywamy codzienność, która dla niektórych może wydawać się zwyczajna, ale jest przepełniona głębią i bogactwem przeżyć. Iwona przechodzi przez trudne chwile, ale dzięki sile, która rodzi się z głębokiego przywiązania do ziemi, rodziny i społeczności, potrafi odnaleźć sens i spokój w swojej rzeczywistości. Czytając "Ja Chłopka. Z pamiętnika wiejskiej kobiety", doświadczysz wzruszeń i refleksji, które przeniosą Cię do świata, gdzie życie biegnie własnym rytmem, a każda chwila ma swoje znaczenie. To książka o kobiecości - o tej siły, która każe iść dalej pomimo zmęczenia, trosk i ciężarów dnia codziennego. Dla tych z nas, które często odkładają swoje potrzeby na bok, by zająć się bliskimi, historia Iwony jest przypomnieniem, że nasze życie i nasza praca mają ogromną wartość. "Ja Chłopka" nie tylko dostarcza wzruszeń, ale również inspiruje do refleksji nad własnym życiem i wyborami. To książka, która przypomina, że w prostocie, w codziennych gestach i chwilach jest ukryta nasza prawdziwa siła. Jeśli szukasz historii, która będzie zarówno inspiracją, jak i wsparciem, "Ja Chłopka. Z pamiętnika wiejskiej kobiety" to książka, po którą warto sięgnąć. Jest ona hołdem dla wszystkich kobiet, które - tak jak Ty - codziennie podejmują trud, by sprostać oczekiwaniom, realizować swoje marzenia i jednocześnie dbać o najbliższych. O Autorce: Anna Nowak - polska pisarka, poetka i filolog, urodzona we Wrocławiu w 1975 roku. Absolwentka filologii polskiej na Uniwersytecie Wrocławskim oraz filologii angielskiej na Uniwersytecie Dolnośląskim w Warszawie. Po studiach zdecydowała się wyjechać do Anglii, gdzie otworzyła własną szkołę języka angielskiego skierowaną do polskiej społeczności, prowadząc zajęcia i warsztaty kulturalne dla Polonii. Nowak aktywnie działa również w środowisku polonijnym - publikuje artykuły literackie i felietony, prowadzi autorski cykl poetycki w radiu polonijnym, a jej wiersze ukazują się zarówno w Polsce, jak i w Wielkiej Brytanii. Anna Nowak jest autorką licznych książek poetyckich i prozatorskich, zarówno w języku polskim, jak i angielskim. Jej debiutancki tomik Wiatr w oczy (2005) szybko zdobył popularność, otwierając drogę do licznych publikacji w antologiach wydawnictwa Astrum. W twórczości Nowak często pojawiają się motywy emigracyjne, refleksje na temat tożsamości i doświadczenia życiowe Polonii w Anglii. W swoich wierszach i opowiadaniach eksploruje także tematy rodzinne i trudne wybory, jakie stawia przed człowiekiem życie na obczyźnie. Zapraszam do lektury. Stron 240, oprawa miękka
Marcin Pyda dużo widział, wiele słyszał, a bywało, że trafiał w samo centrum wydarzeń. Plany filmowe nie miały przed nim tajemnic, bo gdy ma się TAKICH rodziców, aż żal nie skorzystać z okazji. Tata operator, mama montażystka, a w domu skarby ukryte w kartonowych pudłach. Te dziesiątki zdjęć przywołały wspomnienia o wyjątkowych osobach, niecodziennych zdarzeniach i przeróżnych miejscach. Udało się je nieco okiełznać, co nie było łatwe. Teraz to kilkaset stron opowieści pełnych anegdot. Przed nami świat filmowy lat 50., 60 i 70. XX wieku. Aktorzy pierwszo- i drugoplanowi, ekipy z całą masą sprzętu, rzeczywiste i fantastyczne miejsca akcji, śmieszne sytuacje, niecodzienne zdarzenia. A na taśmach zachowane obrazy: Dziewczyny do wzięcia, Trędowata, Wiosna, panie sierżancie, Potop, O dwóch takich, co ukradli Księżyc i wiele, wiele innych. Autor opowiada, wspierając się relacjami zachowanymi w pamięci uczestników tych wydarzeń. Przeszłość przywołują Krystyna Sienkiewicz, Jacek Fedorowicz, Zbigniew Wodecki, Zenon Laskowik, Alosza Awdiejew i inni znani i lubiani. Oprócz osobistych wspomnień jeszcze jedna gratka nieznane dotychczas zdjęcia, po raz pierwszy opublikowane w tej książce. Na nich plejada artystów, m. in. Zbigniew Cybulski, Gustaw Holoubek, Janusz Gajos, Cezary Pazura, Teresa Tuszyńska, Elżbieta Starostecka, Kalina Jędrusik, Barbara Kwiatkowska, Aleksandra Śląska. Dla wciąż odczuwających niedosyt odnośniki prowadzące do przywoływanych filmów i rozmów z niektórymi osobami.Jedno jest pewne ta książka na pewno nas wkręci.
Nawrotem, tam i z powrotem. Czasoprzestrzeń łódzkiej ulicy to nieoczywista biografia miejsca czerpie po trochu z przewodnika, reportażu i monografii historycznej, więc wymyka się klasyfikacjom. Pod pozorną przeciętnością współczesnej ulicy Nawrot kryje się olbrzymi ładunek pamięci. I właśnie na wędrówkę w przeszłość, połączoną z przedzieraniem się przez to co teraz, zabiera czytelnika autor. Podczas tej podróży zanurzymy się w Łódź, której już nie ma. Odkryjemy na nowo zapomniane miejsca i odwiedzimy nieistniejące budynki. Przeczytamy o wydarzeniach tragicznych, ale też zabawnych i absurdalnych. Spotkamy ludzi różnych profesji: kupców, rzemieślników, robotników, artystów, polityków, duchownych, sportowców i wojskowych. Poznamy prawdziwych bohaterów, szarych obywateli chcących po prostu przetrwać oraz groźnych renegatów. Zetkniemy się z postaciami kontrowersyjnymi, targanymi namiętnościami i wyrzuconymi poza nawias społeczeństwa. Krótko mówiąc, ujrzymy cały kalejdoskop życiorysów i zdarzeń, które są siłą historyczną Nawrotu. Zapraszamy na spacer ulicą Nawrot, z zachodu na wschód i z powrotem. Wejdziemy na podwórka, przyjrzymy się posesjom i odkryjemy ich przeszłość, poznamy ciekawostki dotyczące nie tylko samego Nawrotu, ale i Łodzi. To wyjątkowa książka tak szeroko opisująca tylko jedną łódzką ulicę lektura obowiązkowa dla miłośników historii, miejskich wędrówek i odkrywców miejsc nieoczywistych.
Książka, która pobudza szare komórki, sumienie i "mięśnie śmiechowe"Chociaż świat staje na głowie, a życie zmienia się z dnia na dzień, Nosowska zawsze znajdzie słowo, które doda otuchy. Gdy błądzimy przytłoczeni wątpliwościami, rozpala światełko nadziei. A gdy wydaje nam się, że pozjadaliśmy wszystkie rozumy, zasieje ziarno niepewności. Kilkoma lekcjami, jakie dostała od życia, teraz dzieli się z nami i wytrwale tropi absurdy, którymi karmią nas "autorytety".Życie, i w czasach dziwnej pandemii, i w czasach zwyczajnej codzienności, jest łatwiejsze, gdy ma się świadomość, że tacy ludzie jak Nosowska roztrząsają te same dylematy. A gdy ktoś robi nas w bambuko, sięgamy po to samo koło ratunkowe - dystans i jeszcze raz dystans!Książka wzbogacona ilustracjami Izabeli Kaczmarek-Szurek."Polecam wam cudowną formułkę na lęk przed tym, co ludzie powiedzą, a brzmi ona: I co z tego? Nic z tego. Za każdym razem okazuje się, że nic z tego. Oni będą gadać - to pewne. Będą gadać tyle, ile trzeba, by się nasycić - nie dłużej. Chodzi o to, by własnym zaangażowaniem nie spowodować, że monolog zamieni się w dialog. Nie wahajcie się użyć własnego życia, by żyć, jak wam się podoba".Kaśka Nosowska
Niniejszy tom dedykowany jest Profesorowi Jackowi Purchli w 70. rocznicę Jego urodzin. Równocześnie mija 20 lat od wejścia Polski do Unii Europejskiej. Koincydencja tych dwóch wydarzeń ma wymiar symboliczny. (…) Jubileusz Profesora Jacka Purchli i 20-lecie Polski w Unii Europejskiej Katedra Historii Gospodarczej i Społecznej / UNESCO Chair for Heritage and Urban Studies Uni¬wersytetu Ekonomicznego w Krakowie świętuje jako jednostka naukowa rozpo¬znawalna i ceniona w kraju i za granicą. Tworzy ją interdyscyplinarny zespół uczonych dysponujący znaczącym dorobkiem oraz doświadczeniem eksperckim w różnych dziedzinach nauki (począwszy od historii, przez geografię społeczno¬-ekonomiczną i gospodarkę przestrzenną, nauki o polityce i administracji aż ponauki o sztuce oraz nauki o kulturze i religii). (…) Tak zróżnicowane spektrum badawcze skoncentrowano na Krakowie, badanym w ujęciu interdyscyplinar¬nym, komparatystycznym i rozciągającym się od nowożytności do czasów naj¬nowszych. Autorki i Autorzy sportretowali Kraków od środka i od zewnątrz, w tym drugim przypadku przyjmując perspektywę regionalną. Każdy artykuł podejmuje frapujące tematy i wnosi nowe ustalenia naukowe.
Z recenzji wydawniczej prof. dr. hab. Łukasza Tomasza Sroki
"Do wszystkiego podchodzę jeżeli nie z humorem, to jednak z optymizmem."Aktorka charakterystyczna, która za mężczyznę na scenie przebierała się, zanim stało się to modne. Wybitna odtwórczyni ról praczek, sprzątaczek i służących, która musiała czekać całe życie, by w filmie Mój Nikifor zagrać rolę życia. Choć zapewne szerokiej telewizyjnej publiczności kojarzy się głównie z rolą ekscentrycznej babki w serialu Świat według Kiepskich. Teatralna rekordzistka Polski, ze sceną związana przez osiemdziesiąt sześć lat. Wielka artystka ukryta w niepozornym ciele, wesoła na poważnie, znana z tego, że nigdy niczego nie ugotowała, a w domu nie miała ani pralki, ani lodówki.Ryszard Abraham, specjalista od anegdot teatralnych i filmowych, przyjrzał się z bliska długiemu i bujnemu życiu Krystyny Feldman i wybrał z niego najsmakowitsze epizody, najzabawniejsze wspomnienia i najbardziej fascynujące opowieści.Panie i panowie, oto mistrzyni drugiego planu wychodzi na plan pierwszy!
Znany z wielu programów telewizyjnych, a ostatnio kanałów internetowych, krytyk filmowy Tomasz Raczek opowiada co się stało z telewizją w ciągu niecałego stulecia jej istnienia, gdy stała się największą siłą kształtującą popkulturę i wyobraźnię współczesnych ludzi. Autor skorzystał z własnych doświadczeń w pracy przed kamerą, odsłaniając kulisy, sypiąc anegdotami i bez wahania przytaczając nieznane historie z udziałem sławnych osób. 45 lat temu poznałem Leslie Mitchella, człowieka, od którego zaczęła się historia telewizji. Gdy postanowił przekazać mi jej największą tajemnicę, poczułem się wybrańcem. Od prawie pół wieku mówię do kamery, ale nie tylko: przez te wszystkie lata zarządzałem kanałami telewizyjnymi, kupowałem dla nich filmy, produkowałem programy, przeprowadzałem wywiady, przyjmowałem role w serialach, przebierałem się, opowiadałem, oceniałem i byłem oceniany, dostawałem nagrody i je wręczałem. Jednak nigdy nie stałem się niewolnikiem małego ekranu – obserwowałem go uważnie, raz po raz z niepokojem odnotowując pojawiające się na nim rysy. Aż wreszcie zrozumiałem, że sielanka się skończyła – w ciągu pół wieku telewizja przebyła prawie cały cykl od świtu do zmierzchu, rozsypując się w ostatnich latach na kawałki coraz mniej ważnych dokonań. Wielka tajemnica Mitchella poniewiera się gdzieś w kącie, a dzisiejsi dozorcy formatów nie mają już w sobie nic z wizjonerów. Wtedy okazało się, że duch napędzający w połowie ubiegłego wieku rozwój telewizji przeniósł się do internetu i na dobre urządził na YouTubie. Cóż miałem robić, pobiegłem za nim i odnalazłem to, co napędzało mnie przez wszystkie dotychczasowe lata. Teraz ja, jak kiedyś Leslie Mitchell, chcę wam przekazać tę tajemnicę. Czytajcie, działajcie i przekazujcie ją dalej. Tomasz Raczek
O emocjach, męskości, kobietach, ojcostwie, przyjaźni, depresji, nałogach i wszystkim tym, o czym rozmawiają (i nie rozmawiają) mężczyźni.16 wyjątkowych mężczyzn, 16 szczerych rozmów, a w nich - bogactwo emocji i tematówW świecie, w którym od mężczyzn często oczekuje się milczenia w sprawach uczuć, książka Męskie gadanie łamie stereotypy. Mężczyźni w rozmowach z dziennikarką Beatą Biały dzielą się swoimi przemyśleniami o tym, co w życiu najważniejsze.Vito Bambino mówi o zachwycie, Krzysztof Zalewski o wzruszeniu, Piotr Stramowski o wstydzie, a Mateusz Damięcki o złości. Cezary Pazura otwiera się na temat bliskości, Daniel Olbrychski mierzy się z lękiem przed starością, a Igor Brejdygant - przed śmiercią. Krzysztof Hołowczyc opowiada o swoich doświadczeniach związanych ze strachem, Mariusz Bonaszewski mówi o gniewie, a Michał Czernecki o tym, co oznacza obrażanie się. Maciej Woroch opowiada o pokorze, Mikołaj Roznerski o podziwie, Robert Gonera o smutku, Tomasz Schuchardt o akceptacji, Piotr Jacoń o bezsilności, a Robert Makłowicz o radości.Ta pełna szczerych wyznań książka daje wyjątkowy wgląd w świat męskich emocji - często skomplikowany, ale niesamowicie autentyczny.
Główna bohaterka serialu Żony Podlasia w prosty i bezpośredni sposób, do jakiego przyzwyczaiła swoich fanów, opowiada o dzieciństwie w Warszawie i buncie wobec oczekiwań arystokratycznej rodziny. Wbrew próbom wychowania jej na damę, bohaterka, która ukochała sobie konie, woli tor wyścigów konnych na Służewcu od życia na salonach. Opowiada o mezaliansie i emigracji do Wielkiej Brytanii. O pracy w stajni wyścigowej, o depresji i o miłości, która ratuje jej życie. O powrocie na Podlasie. O śmierci partnera. O niezwykłym życiu niezwykłej kobiety.
Szesnastoletni bohater zakochuje się w dziewczynie, która opowiada mu o Mieście otoczonym Murem. To tam mieszka jej prawdziwe ja, a on zna jedynie jej cień. W rok później dziewczyna znika. Zakochany chłopak rozpoczyna poszukiwania i w końcu po wielu latach udaje mu się trafić do owego Miasta. Czas płynie tam inaczej - zwalnia, staje, a nawet się cofa. Ulicami chodzą tajemnicze Zwierzęta z jednym rogiem porośnięte złotą sierścią, a pozbawieni cieni mieszkańcy prowadzą spokojne, nieomal ascetyczne życie bez książek i muzyki. Czy bohater oddzielony teraz od własnego Cienia zdecyduje się tam pozostać z niepamiętającą go dawną ukochaną? A może wróci do emocjonalnej pustki realnego świata? To powieść, w której świat rzeczywisty przeplata się ze światem tajemniczego Miasta oraz sferą wspomnień. Ten rzeczywisty też nie jest całkiem rzeczywisty, gdyż mieszkają w nim duchy chodzące w spódnicach w szkocką kratę, i - jak zwykle u Murakamiego - wydarzenia ze snów wpływają na prawdziwe życie. Są tu echa Żółtej łodzi podwodnej, Miłości w czasach zarazy Garci Marqueza i Dostojewskiego. Wielbiciele Murakamiego rozpoznają jego świat i Miasteczko znane im z Końca Świata, ale w nowym ujęciu znacznie bardziej dojrzałego pisarza i w utworze napisanym, gdy wszyscy żyliśmy w izolacji otoczeni murami, które sami stworzyliśmy.
Najgłośniejsza książka Romy LigockiejImpulsem do napisania tej tak dobrze odebranej przez czytelników książki, była postać dziewczynki w czerwonym płaszczyku z filmu "Lista Schindlera", w której Roma Ligocka rozpoznała samą siebie. Z perspektywy dziecka opisała wszystkie bolesne doświadczenia, o których tak bardzo stała się zapomnieć: dzieciństwo spędzone w getcie, strach, upokorzenie, śmierć bliskich. Poznamy również jej powojenne losy: zabawy w towarzystwie kuzyna - Romana Polańskiego i przyjaciela - Ryszarda Horowitza, przelotna fascynacja komunizmem, świat cyganerii artystycznej Krakowa, przyjaźń z Piotrem Skrzyneckim, liczne romanse, a wreszcie emigracja i kariera w show businessie.Ujawnia też długie zmagania z depresją, będącą rezultatem wojennej traumy, uzależnienie od leków, z którego wielkim wysiłkiem udało jej się uwolnić.Nie sposób przejść obok tej książki obojętnie. Czytając ją, chciałoby się mieć tę wygodną świadomość, że to tylko fikcja literacka, ale, niestety, to prawdziwa opowieść o złamanym przez wojnę pokoleniu.Roma Ligocka urodziła się w Krakowie w rodzinie żydowskiej. Dorastała w krakowskim getcie. Studiowała malarstwo na Krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W latach 60-tych wyemigrowała do Wiednia. Wielokrotnie nagradzana, przez wiele lat pracowała jako kostiumolog i scenograf w licznych europejskich teatrach, operach, także w filmie i telewizji. Dzisiaj malarka i pisarka mieszka w Monachium. Jesienią 2000 roku ukazał się pisarski debiut Romy Ligockiej - zainspirowana historią jej życia Dziewczynka w czerwonym płaszczyku, zaś dwa lata później nakładem Wydawnictwa Literackiego ukazała się Kobieta w podróży oraz jesienią 2004 roku jej trzecia książka -Tylko ja sama- osobisty rozrachunek z przeszłością , a także zapis pięknej historii miłosnej. Ostatnio w Wydawnictwie Literackim ukazały się felietony autorki: Znajoma z lustra, Wszystko z miłości oraz Czułość i obojętność.
Książka zawiera spisane i opublikowane zaraz po wojnie relacje autorki z siedmiomiesięcznego pobytu w niemieckim obozie koncentracyjnym dla kobiet w Birkenau w latach 1943-1944. Jest ona nie tylko przejmującym zapisem niewyobrażalnego okrucieństwa, z jakim spotkały się tam więźniarki różnych narodowości, ale i świadectwem postaw usiłujących ocalić resztkę ludzkiej godności w tym nieludzkim miejscu. Ostatnie słowo bowiem nie należy do zła, a cierpienie ma swój sens, jeśli tylko nie będziemy się zamykali w doczesnej perspektywie. "Gdyby przeżycie lagru było ponad siły, toby Bóg tego nie żądał, bo On wie, na ile nas stać. Czyli całe zagadnienie sprowadza się do tego, czy się wierzy, czy nie. W lagrze bardziej niż gdziekolwiek winno być:
tak - tak; nie - nie. Bo musimy nie tylko to zło przyjąć i znieść, ale je zwalczyć. Jak?... Jeżeli się uda znosić to, co my znosimy, nie czując nienawiści, nie pragnąc osobistej zemsty, to tym samym zwalczamy lagier".
Napisanie tej książki dla autorki to kwestia obowiązku, a w zasadzie posłannictwa. "Bóg na to pozwolił niektórym ludziom oglądać piekło na ziemi i wrócić, by dali świadectwo prawdzie.". Dodatkowym zamysłem Z otchłani, było przedstawienie na progu zakończenia II wojny światowej nowych celów wychowawczych. Na ostatniej stronie Z otchłani ( wszystkich wydań ) autorka jasno stwierdza " Wychowywać inaczej ludzi! Dotykamy sedna sprawy, celu właściwego tej książki".
Julian Lucjan Bazgier - legionista i uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, autor wspomnień wydanych w okresie międzywojennym ("Czwórka sztandarowa" i "W pościgu") oraz kolejnych, pozostających w archiwum rodzinnym. Maszynopisy stały się podstawą do zaprezentowania losów rodziny Bazgiera. Ukazują dokonania jego rodziców i rodzeństwa: robotnika - bojowca Józefa Piłsudskiego i zesłańca, endeka - aktywnego w Macierzy Szkolnej, oraz opiekunki polskich dzieci uratowanych z Syberii, przebywających w obozie Pahiatua w Nowej Zelandii. W wirze opisywanych wydarzeń z XIX i XX w. obecne są i inne osoby zasłużone dla Polski, a związane rodzinnie z Bazgierem: artyści, jak malarz Antoni Pyzowski ze Szczekocina, powstaniec styczniowy odznaczony Krzyżem Walecznych ppor. Ludomir Dymitrowicz, później znany warszawski rysownik i ilustrator, czy też postaci tej miary, co Kazimierz Srokowski - od 1917 r. pierwszy przewodniczący Rady Miejskiej Dąbrowy (dziś patron ulicy w dzielnicy Gołonóg w Dąbrowie Górniczej) czy ks. Stanisław Kobyłecki, wikariusz generalny diecezji łuckiej. Miejsce akcji to nie tylko Zagłębie Dąbrowskie czy miejscowości na szlaku bojowym Bazgiera, ale też Wołyń (osada Orlęta w parafii Łokacze), Podlasie (Sejny), Kielecczyzna (Niekłań), Dolny Śląsk oraz Achtyrka, Turuchański Kraj, góry Ałtaju i inne.Mamy nadzieję, że książka przybliży czytelnikowi skalę wyzwań, przed jakimi stali Polacy w czasie zaborów, dwóch wojen światowych i w okresach powojennych, a historykom pozwoli odkryć dotąd nieznane fakty, m. in. dotyczące legionistów, towarzyszy broni Bazgiera, jak np. Antoniego Wołowskiego "Kreta", po 1989 r. ponownie upamiętnionego w Rybieńku.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
