Bhagawadgita, najwyższe osiągnięcie duchowości indyjskiej i jeden z najważniejszych tekstów filozoficznych świata, uchodzi za przewodnik życiowy dla mędrców i zwykłych ludzi. W prostych słowach ukazuje konsekwencje ludzkich wyborów oraz różne ścieżki prowadzące do wyzwolenia.

Książka Paula Shermana przybliża sylwetkę Harry'ego Houdiniego (1874-1926), najsłynniejszego magika i iluzjonisty świata, specjalisty od ucieczek i uwalniania się z kajdan, łańcuchów i więzów. Haudini potrafił wydostać się z zamkniętego sejfu, którego szyfr znał tylko właściciel. Znikał z zamkniętej celi więziennej. Zakładano mu kaftan bezpieczeństwa i zamykano w trumnie. Uwalniał się. Jego wyczyny były tym bardziej tajemnicze, że nigdy nie uszkadzał przedmiotów, z których się wyzwalał, i nie pokazywał, jak je otwiera. Odsłaniano kurtynę i oto stał triumfalnie uśmiechnięty, obok nietkniętego pojemnika, w którym przed chwilą był więziony, pozdrawiając widzów. Iluzjonista to pierwsza książka o Harrym Haudinim wydana w Polsce. Poznajemy w niej nie tylko najsłynniejsze triki mistrza, ale także jego barwne życie prywatne.

Tybetańskie księgi klasztorne są niezwykle ważnym, mało znanym i owianym szczególna magią fragmentem światowego dziedzictwa kulturowego. Rozproszone po kolekcjach i muzeach całego świata stanowią dla naukowców bezcenne źródło informacji o odizolowanej przez stulecia od reszty świata krainie lamów. Książka przybliża proces powstawania tybetańskich ksiąg klasztornych, opowiada o ich funkcji w społeczeństwie tybetańskim, zapoznaje ze współczesnymi naukowymi metodami odczytywania zawartych w nich informacji. Czytelnik znajdzie również opracowanie polskich zbiorów ksiąg tybetańskich i pozna historię zaginionej "kolekcji Pandera".

Książka przedstawia dzieje Tybetu, począwszy do czasów imperium tybetańskiego i wprowadzenia buddyzmu, przez epokę dalajlamów i chińską okupację, aż po czasy współczesne. Autorka po mistrzowsku łączy opis religii i kultury tego kraju z rozważaniami na temat jego historii politycznej. Podkreśla przy tym fakt, że Tybet przez długi czas nie pozostawał krajem izolowanym przez swoje otoczenie od reszty świata, lecz wprost przeciwnie – łączyły go różnego rodzaju związki z Chinami, Azją Środkową i Indiami. Tybet. Zarys historii stanowi lekturę obowiązkową dla wszystkich tych, których interesuje fascynujący kraj położony na Dachu Świata. Karénina Kollmar-Paulenz jest profesorem religioznawstwa Uniwersytetu w Bernie i autorką licznych publikacji z zakresu historii kultury i religii Tybetu oraz Mongolii.

Książka "pierwszego kontaktu" o ZEN. Zapis wykładów wygłoszonych podczas tygodniowego sesin (odosobnienia, kursu zen), który odbył się w Japonii pod kierunkiem Hugo M. Enomiya-Lassalle'a. Autor wprowadza czytelnika w tajniki medytacji zen: poczynając od porządku dnia, milczenia, oddychania, prawidłowej postawy ciała, poprzez znaczenie postawy wewnętrznej, formy medytacji, trudności związane z "nie-myśleniem", znaczenie pracy z mistrzem, aż po oświecenie, które jest celem medytacji zen. Prezentując kolejne stopnie towarzyszące medytacji w drodze do oświecenia autor zestawia medytację zen z mistyką chrześcijańską. W tekst wplecione zostały liczne cytaty z tradycji mistycznej Wschodu i Zachodu, a całość opatrzona zdjęciami w estetyce zen. Książka posiada aneks obejmujący m.in.: proste ćwiczenia rozluźniające i rozciągające; postawę ciała podczas medytacji, oddychanie, rozkład dnia podczas sesin, wreszcie cenny słowniczek podstawowych pojęć zen. o. Hugo M. Enomiya-Lassalle, jezuita, mistrz duchowości ignacjańskiej i zen, w jego naukach łączą się duchowe tradycje Wschodu i Zachodu. Uważał, że praktykowanie zen wyostrzyło jego spojrzenie na chrześcijański dogmat. Przeżył wybuch bomby atomowej w Hiroszimie, był inicjatorem budowy Świątyni Pokoju w tym mieście. Założył własny ośrodek medytacyjny koło Tokio, gdzie nauczał zen. Fragment książki       Nowy rytm życia       Będziecie wstawać o czwartej rano, a już dwadzieścia minut później zacznie się pierwsza runda medytacji (patrz Aneks, porządek dnia w Japonii, s. 115). W każdym zendo (sali do medytacji zeń) mogą panować jednak nieco inne zwyczaje, zależne od miejscowych warunków i tradycji. Chciałbym podać skrajny przykład z naszego pierwszego sessbin (kilkudniowy okres duchowego skupienia) w Sbinmeikutsu. Uczestnicy wstawali o trzeciej, a już o trzeciej pięć musieli siedzieć w postawie medytacyjnej na swoich miejscach. Nie było zatem czasu na jakiekolwiek rozproszenie. My dajemy dwadzieścia minut na przygotowanie się, co w zupełności wystarcza każdemu na poranną toaletę. Mężczyźni spokojnie mogą na czas sesshin zapuścić brodę. Nikomu to nie będzie przeszkadzać. U mistrza Harady w świątyni Hosshinji golenie się było nawet surowo zabronione, ponieważ odwracałoby uwagę.       Nie troszczcie się o rzeczy i sprawy nieistotne. Ważne jest tylko to, żebyście zawsze byli punktualni. Wieczorem idźcie spać jak najwcześniej, ponieważ wstajecie tak rano. Byłoby dobrze, gdyby wszyscy kładli się spać i wstawali jednocześnie. Niech nie zdziwi was poranne uderzenie w gong. Ten dźwięk przypomina, że za pięć minut musicie być na swoich miejscach. W klasztorach zeń - zgodnie z tradycją - czas odmierza dźwięk gongu. Trzymamy się tego i tutaj.       Każdy z was na sesshin dostanie jakąś pracę, samu. Sprzątając pokoje i korytarze, pomagając w kuchni, pracując w ogrodzie czy robiąc cokolwiek innego, trwajcie zawsze w medytacyjnym skupieniu na wykonywanej czynności. Praca również będzie się zawsze zaczynać i kończyć gongiem. Jeśli skończycie wcześniej, poszukajcie sobie jakiegoś innego zajęcia do czasu, aż rozlegnie się gong.       Jeśli chodzi o jedzenie podczas sessbin, powinniście się ograniczyć do około dwóch trzecich waszej zwykłej porcji. Żeby medytować, nie trzeba pościć, zwłaszcza że potrzebujecie sił do wykonywania przydzielonej wam pracy.       Ludzie zaczynają się interesować medytacją zeń z bardzo różnych powodów. Jedni wchodzą na drogę zeń, bo chcą być zdrowsi fizycznie lub psychicznie. Inni - pogłębić życie religijne, wiarę lub modlitwę. Idąc pilnie i wytrwale drogą zeń, zawsze osiąga się dobre rezultaty. Nie sposób przewidzieć, jak się to objawi. Zeń jest drogą i skutki podążania nią niekoniecznie odczuwane są od razu. Niektórzy ludzie już podczas pierwszego sessbin osiągają oświecenie. Ale są też tacy, którzy siedzą ponad dziesięć lat, a jeszcze nie przeżyli oświecenia. Nie oznacza to jednak, że ci ostatni nigdy nie doświadczą czegoś intensywniejszego. Jeśli uprawiacie medytację zeń na poważnie, możecie być pewni, że na pewno was to wzbogaci.       W czasie wspólnych posiłków niech każdy koncentruje się na sobie. Musicie zrezygnować z tradycyjnych grzeczności przy stole. Nie interesujcie się sąsiadami. Skupiajcie się na koanie, oddechu, na drodze do swojego wnętrza.       Przypomniała mi się historia o pewnym mistrzu ceremonii herbaty, który podejmował gościa z Ameryki. Kiedy mistrz przygotował herbatę, Amerykanin powiedział: „Proszę mi teraz dokładnie wszystko objaśnić, co i dlaczego pan zrobił". Na to mistrz odrzekł: „Czy smakowała panu herbata?". Amerykanin: „Ach, tak, była znakomita". „To wszystko" - odparł mistrz. Nie należy zbytnio skupiać się na szczegółach, żeby nie przegapić tego, co istotne. ZEN. Praktyczne wprowadzenie do medytacjiSpis treści Kim był Hugo Makibi Enomiya-Lassalle 8 Od autora 10 Od wydawców 11 Dzień 1. Milczenie • Siedzenie • Oddychanie • Niemyślenie 13 Nowy rytm życia 14 Wspólnota milczenia 16 Duchowe kierownictwo: dokusan i teisho 16 Postawa ciała 18 Oddychanie jako droga do uważnego niemyślenia 19 Trudność niemyślenia 20 Dzień 2. Koan • Shikantaza • Mistrz • Wspólnota 21 Praca z koanami 22 Koan Mu 24 Shikantaza - skoncentrowana przytomność umysłu 25 Kierownicza rola mistrza zeń 26 Medytacja zeń we wspólnocie 29 Dzień 3. Pokusa • Ogląd istotowy • Małe oświecenie 33 Makyo: wtargnięcie psychiki do ducha 34 Droga do oglądu istotowego 37 Widzenie Boga według Ruysbroecka 39 Zanmai: znak zbliżającego się oświecenia 42 Działanie medytacyjne 44 Tylna strona ducha 46 Dzień 4. Zanurzenie się w medytacji • Asceza • Siła ducha • Codzienność 47 Proces zanurzania się w medytacji 48 Konieczność wejścia w siebie 51 Asceza dawniej i dzisiaj 53 Joriki i chi-e: siły duchowe 55 Świadomość i nieświadomość w życiu codziennym 56 Dzień 3. Rozważanie • Poznanie mistyczne • Praźródło • Absolut 59 Dyskurs i intuicja 60 Rozważanie a medytacja 62 Absolutna pustka: w drodze do absolutu 64 W poszukiwaniu duchowego praźródła 65 Porównanie mistyki chrześcijańskie) i zeń 67 Nowa świadomość poza zwykłymi stanami świadomości 70 Dzień 6. Wysiłek • Oczyszczenie • Oświecenie • Co dalej 71 Wysiłek przed oświeceniem i po oświeceniu 72 Wartość ciała: przeciwko dualizmowi 73 W labiryncie dróg oczyszczenia 74 Zestawienie chrześcijańskiej kontemplacji i oświecenia w zeń 76 Co dalej? 80 Dzień 7. Satori • Lęk przed śmiercią • Dojrzałość • Doświadczenie Boga 81 Oświecenie: gdy milkną słowa 82 Śri Ramana Maharyszi: uwolnienie od lęku przed śmiercią 83 Przeżycie: Ach, to jestem ja 85 Gwałtowność przeżycia satori 86 Weryfikacja satori 88 Satori: droga do ludzkiej dojrzałości 90 Satori: droga do doświadczenia Boga 93 Aneks: Ćwiczenia • Materiał ilustracyjny • Słowniczek • Publikacje • Źródła • Indeks 95 Droga do prawidłowego siedzenia (zazen) 96 Droga do prawidłowego oddychania 110 Droga do prawidłowej postawy wewnętrznej 112 Porządek dnia w czasie sesshin 115 Słowniczek 116 Publikacje 120 Źródła 120 Indeks 124

Umysł poza śmiercią opiera się na naukach przedstawionych w 2002 roku w San Antonio w Teksasie, gdzie Dzogczen Ponlop Rinpocze wystąpił z czternastoma wykładami na temat sześciu bardo, czyli przejściowych stanów egzystencji. Przedstawiony tutaj rozszerzony tekst zawiera oryginalne nauki wraz z dodatkowymi komentarzami Rinpoczego, przeznaczonymi specjalnie dla tej książki. „Opowieść, którą teraz zaczynamy, to opowieść o naszych ciałach i umysłach, narodzinach i śmierci oraz o niepodważalnej prawdzie egzystencji ludzkich istot. Chociaż wszyscy znamy fakt nieuchronności śmierci, to w rzeczywistości rzadko stajemy z nim twarzą w twarz. Chociaż nie mamy chęci konfrontować się ze śmiercią ani ze strachem, który wywołuje, uciekanie od tej niewygodnej prawdy nic nam nie pomoże. W końcu rzeczywistość i tak nas dopadnie. Jeżeli przez całe swoje życie będziemy ignorować śmierć, pojawi się ona jako nieprzyjemna niespodzianka. Na łożu śmierci nie będzie już czasu na naukę tego, jak radzić sobie z tą sytuacją, nie będzie czasu na rozwijanie mądrości i współczucia, które mogłyby nas skutecznie przeprowadzić przez terytorium śmierci. Będziemy musieli, najlepiej jak tylko potrafimy, skonfrontować się z tym wszystkim, co wtedy napotkamy — i to będzie prawdziwa gra hazardowa.” (z Wprowadzenia) Dzogczen Ponlop Rinpocze, urodzony w 1965 w roku w Sikkimie, uznawany jest za jednego z czołowych uczonych i mistrzów medytacji swojego pokolenia w tradycji ningma i kagju buddyzmu tybetańskiego. Cechuje go przenikliwy intelekt, poczucie humoru i przejrzysty styl nauczania. Biegle posługuje się j. angielskim i doskonale zna zachodnią kulturę i technikę. Rinpocze jest także znakomitym kaligrafem, artystą plastykiem i poetą.

Tajemne miejsca"" to fascynująca i pogłębiona wyprawa w dziedzinę archeologii, legend oraz intrygujących tajemnic otaczających trzydzieści dwa starożytne miejsca położone w rozmaitych zakątkach świata - od tajemniczych megalitów w Wielkiej Brytanii i Irlandii, nawiedzonych grobowców Etrusków, niezwykłej katedry w Akwizgranie po starożytne miasto Indian Cahokię, enigmatyczną kambodżańską świątynię Angkor Wat i świętą skałę aborygenów, Uluru.Dlaczego występowanie dziwnych zjawisk tak często wiąże się z tymi niesamowitymi miejscami? Czyżby niektóre z otaczanych czcią, świętych okolic mogły w jakiś osobliwy sposób wywoływać lub przyciągać zjawiska paranormalne? Albo czy zdarzenia o tym właśnie charakterze da się wytłumaczyć w kategoriach nowożytnych mitów i legend? Tymi pasjonującymi kwestiami zajmuje się Brian Haughton w swojej urzekającej, bogato ilustrowanej książce, która jest kontynuacją ""Ukrytej historii"", wydanej przez Dom Wydawniczy REBIS w 2008 roku.

Nadchodzi czas tantry. Wcześniej czy później tantra po raz pierwszy przeniknie do całej ludzkości, bowiem sytuacja świata dojrzała, by ją przyjąć, by zacząć traktować seks w sposób naturalny. Możliwe, że przeniknie ona z Zachodu, ponieważ Freud, Jung, Reich przygotowali grunt. Nic nie wiedząc o tantrze przygotowali grunt. Zachodnia psychologia doszła do wniosku, że większość chorób fizycznych jak i psychicznych człowieka ma związek z seksem. Doświadczanie tantry to I część serii wykładów OSHO prezentujących Królewską pieśń Sarahy, twórcy tantry. Wykłady te zostały wygłoszone w Ośrodku Medytacyjnym w Punie w końcu kwietnia 1977 roku. W niezwykle absorbujący sposób Osho opisuje związek młodego Bramina Sarahy z kobietą wyrabiającą strzały, pochodzącą z niskiej kasty. Saraha jest uczniem, ona zaś – jego nauczycielką. Omawiając sutry Królewskiej pieśni Sarahy i odpowiadając na pytania słuchaczy, Osho przedstawia nowy sposób postrzegania samych siebie, pozostawania w harmonii z życiem, bowiem tantra nie jest propozycją intelektualną; jest czystym doświadczaniem. Do książki dołączona jest płyta z półtoragodzinnym wykładem Osho na DVD: „Rozbita rodzina”.   Fragment książki        Gautama Budda jest największym mistrzem, jaki kiedykolwiek chodził po ziemi. Chrystus jest wielkim mistrzem, tak samo jak Kriszna, Mahawira, Mahomet i wielu innych, ale Budda wciąż pozostaje największym mistrzem. Nie żeby jego osiągnięcie oświecenia było większe niż innych - oświecenie nie jest ani większe, ani mniejsze - on osiągnął tę samą jakość świadomości co Mahawira, Chrystus, Za-ratustra, Lao Tzu. Żaden oświecony człowiek nie może być bardziej oświecony od innych. Ale jeśli chodzi o bycie mistrzem, Budda jest niezrównany, ponieważ dzięki niemu tysiące ludzi osiągnęło oświecenie.       To nigdy nie zdarzyło się w przypadku żadnego innego mistrza. Jak dotąd, jego ród był najbardziej płodnym rodem, jego rodzina była najbardziej twórczą rodziną. On jest jak wielkie drzewo o wielu gałęziach, a każda gałąź wydała owoce, na każdej gałęzi jest mnóstwo owoców. Mahawira pozostał zjawiskiem lokalnym. Kriszna wpadł w ręce uczonych i przepadł. Chrystusa całkowicie zniszczyli kapłani. Wiele się mogło zdarzyć, ale nie zdarzyło się; Budda miał w tym względzie wielkie szczęście. Nie żeby kapłani nie próbowali, nie żeby uczeni nie próbowali; zrobili wszystko, co w ich mocy, ale nauka Buddy została obmyślona w taki sposób, że nie dało się jej zniszczyć. Wciąż jest żywa. Nawet po dwóch i pół tysiącach lat na jego drzewie wciąż jest kilka kwiatów, ono nadal rozkwita. Przychodzi wiosna i ono wciąż wydziela aromat, wciąż rodzi owoce.       Saraha jest również owocem tego samego drzewa. Urodził się około dwieście lat po Buddzie i pochodził w linii prostej z innej gałęzi. Jedna gałąź biegnie od Mahakaśjapy do Bodhi-dharmy i z niej bierze się zeń - ta gałąź wciąż jest obsypana kwiatami. Inna gałąź biegnie od Buddy do jego syna Rahuli Bhadry, od Rahuli Bhadry do Śri Kirti, od Śri Kirti do Sarahy i od Sarahy do Nagardżuny - to jest gałąź tantry. Ona wciąż rodzi owoce w Tybecie. Tybetąńczycy przyjęli tantrę, a jej twórcą jest Saraha, tak jak twórcą zeń jest Bodhidharma. Bod-hidharma zdobył Chiny, Koreę, Japonię; Saraha zdobył Tybet.       Te bardzo piękne pieśni Sarahy są fundamentem tantry. Najpierw musicie zrozumieć tantryczne podejście do życia, tantryczną wizję życia. Zgodnie z najbardziej podstawowym i bardzo radykalnym, rewolucyjnym, buntowniczym poglądem tantry, świat nie dzieli się na niższy i wyższy, ale jest jedną całością. Niższe i wyższe trzymają się za ręce. Wyższe zawiera niższe, a niższe zawiera wyższe. Wyższe ukryte jest w niższym, a więc niższe nie musi być odrzucane, potępiane, niszczone ani zabijane. Niższe musi być przemienione. Trzeba mu pozwolić się wznosić... a wówczas stanie się wyższym. Nie ma nieprzebytej przepaści między diabłem i Bogiem: diabeł głęboko w sercu nosi Boga. Gdy tylko serce zacznie działać, diabeł staje się Bogiem.       To dlatego sam rdzeń słowa diabeł (ang. devil) znaczy to samo, co słowo boski (ang. dwine). Słowo diabeł (devil) pochodzi od słowa boski (dwine); to boskie jeszcze nie rozwinięte, i tyle. Diabeł ani nie jest przeciw boskiemu, ani nie próbuje go zniszczyć - w rzeczywistości próbuje znaleźć boskie. Diabeł jest w drodze do boskiego; nie jest wrogiem, jest nasieniem. Boskie jest drzewem w pełnym rozkwicie, a diabeł jest nasieniem, ale drzewo jest ukryte w nasieniu. A nasienie nie jest przeciwne drzewu. W istocie, drzewo nie może istnieć bez nasienia. Drzewo nie jest przeciwne nasieniu; one żyją w wielkiej przyjaźni, są razem. Trucizna i nektar to dwa stadia tej samej energii, tak samo jak życie i śmierć. I tak jest ze wszystkim: z dniem i nocą miłością i nienawiścią, seksem i nadświadomością.       Tantra mówi: nigdy niczego nie potępiaj, potępianie to głupota. Potępiając coś, odrzucasz możliwość, która stałaby się dla ciebie dostępna, gdybyś rozwinął to, co niskie. Nie potępiaj błota, ponieważ w błocie ukryty jest lotos; użyj błota, by stworzyć lotos. Oczywiście błoto nie jest jeszcze lotosem, ale może być. Człowiek twórczy, człowiek religijny, pomoże błotu wypuścić jego lotos, żeby lotos mógł uwolnić się z błota.       Saraha jest twórcą tantrycznej wizji. Ma ona olbrzymie znaczenie, szczególnie na obecnym etapie ludzkiej historii, ponieważ próbuje się urodzić nowy człowiek, nowa świadomość puka do drzwi. Przyszłość będzie należeć do tantry, ponieważ teraz dualistyczne postawy nie mogą już dłużej powstrzymywać ludzkiego umysłu. Próbowały to robić przez wieki i wykrzywiły człowieka, uczyniły go winnym. Nie dały mu wolności, lecz zrobiły z niego więźnia. Nie dały mu również szczęścia, ale doprowadziły do wielkiego przygnębienia. Potępiły wszystko: od jedzenia po seks, od związku po przyjaźń. Ciało jest potępione, miłość jest potępiona, umysł jest potępiony. Nie zostawiły wam piędzi ziemi, na której moglibyście stać; zabrały wszystko i człowiek jest zawieszony, po prostu zawieszony. Nie można dłużej tolerować takiego stanu.       Tantra może otworzyć przed wami nową perspektywę; dlatego wybrałem Sarahę. Saraha jest jednym z moich ulubieńców, fascynuje mnie od dawna. Może nawet nie słyszeliście jego imienia, ale Saraha jest jednym z wielkich dobroczyńców ludzkości. Gdybym miał na palcach wyliczyć dziesięciu dobroczyńców ludzkości, Saraha byłby jednym z nich. Gdybym miał wyliczyć pięciu, wtedy też nie mógłbym pominąć Sarahy.       Zanim zajmiemy się pieśniami Sarahy, podam parę szczegółów z jego życia. Saraha urodził się w Widarbha. Widarbha to część Maharasztry, bardzo blisko Puny. Urodził się za rządów króla Mahapali. Był synem uczonego bramina, który żył na dworze tego króla; skoro ojciec żył na dworze, to oczywiście młodzieniec także. Saraha miał czterech braci; wszyscy byli wielkimi uczonymi, a on był najmłodszy i najinteligentniejszy z nich. Wkrótce jego sława rozniosła się po całym kraju, a król był niemal oczarowany jego niezwykłą inteligencją. Jego czterej bracia również byli wielkimi uczonymi, ale nie mogli się równać z Saraha. Kiedy dorośli, czterej bracia ożenili się. Król chciał oddać Sarasze własną córkę, ale Saraha pragnął wyrzec się wszystkiego i zostać sannjasinem. Król był urażony; próbował przekonać Sarahę - był taki piękny, taki inteligentny i był takim przystojnym młodym mężczyzną. Jego sława rozchodziła się po całym kraju i dzięki niemu dwór Mahapali stawał się sławny. Król bardzo się martwił i nie chciał, żeby ten młody człowiek został sannjasinem. Chciał go chronić, chciał zapewnić mu wszelkie możliwe wygody; był gotowy zrobić dla niego wszystko. Ale Saraha nie ustępował i trzeba mu było udzielić pozwolenia: został sannjasinem, został uczniem Śri Kirtiego.       Śri Kirti był bliskim spadkobiercą Buddy: Gautama Budda, potem jego syn Rahula Bhadra, a następnie przychodzi Śri Kirti. Między Saraha i Buddą są tylko dwaj mistrzowie; znajduje się niedaleko od Buddy. Drzewo musiało być wciąż bardzo zielone; atmosfera musiała być wciąż bardzo żywa. Budda dopiero co odszedł; w powietrzu zapewne unosił się jego aromat.       Król był wstrząśnięty, ponieważ Saraha był braminem. Jeśli chciał zostać sannjasinem, powinien był zostać hindu-istycznym sannjasinem, ale on wybrał mistrza buddyjskiego. Rodzina Sarahy również była bardzo zmartwiona; w rzeczywistości, wszyscy stali się wrogami: to nie było w porządku. A potem wszystko jeszcze się pogorszyło - dowiemy się o tym później.       Początkowo Saraha na imię miał Rahula - takie imię nadał mu ojciec. Jeszcze będzie mowa o tym, jak stał się Saraha; to piękna historia. Kiedy poszedł do Śri Kirtiego, ten od razu mu powiedział: „Zapomnij wszystkie Wedy, całą swoją wiedzę i wszystkie te bzdury". Dla Sarahy było to trudne, ale był gotowy zaryzykować wszystko. Coś w postawie Śri Kirtiego go pociągało; Śri Kirti działał jak wielki magnes. Saraha porzucił całą swoją wiedzę i ponownie stał się człowiekiem niewykształconym.    Doświadczanie tantry Spis treści Celując w jedno 7 Gęś wyleciała! 37 To twój miód 67 Miłość to śmierć 97 Człowiek jest mitem 123 Jestem niszczycielem 153 Prawda nie jest ani święta, ani bezbożna 183 Bądź wierny miłości 213 Umysł nieskazitelny w samej swej istocie 243 Hingle de Jibity Dangely Ji 271

System kastowy i nasz system społeczny są tak odmienne w swoich ideologicznych podstawach, że z pewnością rzadko kiedy się zdarza, by człowiek współczesny był w stanie spokojnie czytać o kastach. Jeżeli ma nikłe pojęcie o naukach społecznych albo buntownicze usposobienie, możliwe, że w głębi serca będzie sobie życzył zniszczenia lub zaniku instytucji, która urąga prawom człowieka i wydaje się przeszkodą w rozwoju ekonomicznym społeczności liczącej pół miliarda ludzi. Zauważmy jednak rzecz znamienną: nie wspominając o mieszkańcach Indii, żaden człowiek Zachodu, który mieszkał w tym kraju, choćby był najbardziej oddanym reformatorem czy najgorliwszym misjonarzem, nigdy – o ile nam wiadomo – nie usiłował ani nawet nie doradzał całkowitego i bezwarunkowego zniesienia systemu kast. Fragment Wprowadzenia

Huna Doświadczanie rozumienia jest książką napisaną przez nauczyciela Huny, Dariusza Cecudę. Autor przedstawia w niej własne spojrzenie na Hunę, odnosząc się zarówno do hermetyki i jej siedmiu praw, miejsca Huny w szeroko rozumianej ezoteryce, jak i jej znaczenia w codziennym życiu. Trzy Ja, tak istotne w Hunie, zostały omówione kompetentnie wraz z odniesieniami do żródłosłowia w oparciu o hawajskie nazwy. Na uwagę zasługuje obszerne omówienie rytuału Modlitwy, tak istotnej w Hunie. Huna Doświadczanie rozumienia jest niezastąpioną pozycją, zarówno dla zaczynających swoją życiową wędrówkę z Huną, jak i zaawansowanych w tej materii.HunaSpis treści Karta powinności ezoteryka 9 Preambuła 9 Odpowiedzialność za dobro wspólne 9 Respektowanie sprawiedliwości 10 Dążenie do poznania i działanie w imię prawdy 10 Odpowiedzialność za słowo 10 Szacunek dla życia i natury 11 Przesłanie Tysiąclecia 12 Huna – wiedza tajemna 19 Być czy stać się? 31 Hermetyzm huny 39 Troistość człowieka 59 Wyższe ja – Aumakua 72 Średnie ja – Uhane 76 Niższe ja – Unihipili 78 Wartość słowa 83 Mana – siła życiowa 91 Rytuał Ha 99 Przebaczanie 107 Medytacja modlitwy 121 Rytuał modlitwy 133 Etapy przygotowania skutecznej modlitwy Huny 139 Wzorzec skutecznej modlitwy w Hunie 142 Modlitwa Tomasza á Kempisa 146 Huna zwierciadłem życia 152 Symbole Huny 163

Sztuka herbaty dawnych Chin i Japonii Przemysław Trzeciak, profesor historii sztuki z Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, przedstawia w ponad 70 rozdziałach dzieje sztuki herbaty, sięga do najstarszych tekstów o herbacie, do poezji i malarstwa klasycznych Chin. Tekst jest ilustrowany zdjęciami, rysunkami i mapkami. W aneksach czytelnik znajdzie m.in. chińskie i japońskie terminy związane z herbatą oraz synchroniczny przegląd wydarzeń w sztuce herbaty na tle kultur Dalekiego Wschodu i Zachodu. Jest to pierwsza tak obszerna źródłowa publikacja na ten temat w języku polskim, zapewnia wydawca.

Przywódca jednej z czterech szkół buddyzmu tybetańskiego, XVI Karmapa, odbył swoją pierwszą podróż do Stanów Zjednoczonych w październiku 1974 roku. Dlaczego po przybyciu do Phoenix tybetański mistrz pragnie jak najszybciej udać się do Shungopovi, jednego z miasteczek Indian Hopi, leżącego w samym sercu arizońskiej pustyni? Celem Karmapy jest wypełnienie proroctwa zawartego w jednym ze świętych tekstów tybetańskich z VIII wieku. Karmapa udaje się na spotkanie z Nedem, wodzem klanu Niedźwiedzia. Z powodu wielotygodniowej suszy trudno myśleć o zbiorach, wyczerpały się także zapasy żywnościowe: obaj mężczyźni wiedzą, że od przebiegu ich spotkania zależy przetrwanie plemienia Hopi.

W pierwszej części autor przedstawia buddyjską drogę zbawienia dla mnichów i mniszek, w części drugiej - dla osób świeckich. Dodatkowo opisuje postać Buddy, główne zasady jego nauki o zbawieniu, a także założoną przez Buddę wspólnotę religijną i jej członków - zakonników i osoby świeckie.

Niniejsze wprowadzenie do buddyjskiej historii i nauk skierowane jest do wszystkich tych, którzy chcieliby zaspokoić swoją ciekawość i dowiedzieć się czegoś więcej na ten fascynujący temat.

Dialog kościoła katolickiego z religiami niechrześcijańskimi w Polsce:judaizm, islam, hinduizm, buddyzm.

Każdy tom jest bogato ilustrowanym kompendium wiedzy o danej religii, przedstawiającym jej główne cechy, historię i etykę. Książki prezentują mity, objawienia, przywódców, proroków, święte teksty, symbolikę, obrzędy, tradycję i obyczaje. Odnoszą się także do spraw współczesnych i aktualnych, ukazując rolę kobiet i normy kulturowe obowiązujące w danej religii, w tym m.in. stosunek wyznawców do spraw: pokoju i agresji, zdrowia, sportu, mediów, muzyki i tańca, zwierząt i środowiska naturalnego, jedzenia i picia, wychowania i kształcenia, seksualności i planowania rodziny. Autorami serii są znani niemieccy religioznawcy Monika i Udo Tworuschka. Każdy z tomów został uzupełniony o rozdział dotyczący danej religii w Polsce. Konsultantami naukowymi serii są wybitni polscy znawcy przedmiotu.

Suzan H. Wiegel jest założycielką i dyrektorką „Lichtinsel” - „Wyspy światła”, znaną uzdrowicielką i autorką książek. Już w 1991 roku została ona wprowadzona przez kahunów w świat ich prastarych mądrości. Zdobytą w ten sposób wiedzę, bez naruszania jej istoty, dopasowała do potrzeb Europy Środkowej. Podczas licznych seminariów, prostymi i łatwo przyswajalnymi technikami sprowadza ludzi na nowo w obszary drzemiącej w nich od zawsze wewnętrznej siły, która jest w stanie zmienić wszystko. Oprócz wskazówek praktycznych przekazuje swym słuchaczom także niezbędną wiedzę teoretyczną. Jej ponad 15-letnie doświadczenie jest doskonałym dowodem skuteczności stosowanej przez nią metody, której widzialnym efektem końcowym są ludzie – wciąż ci sami, a jednak czujący się o niebo lepiej. „Istnieje tylko jeden prawdziwy umysł – ten, który swe źródło ma w sercu” W niniejszej książce dowiecie się, jak można zapewnić sobie nową przyszłość. Nasze zdrowie i dobre samopoczucie wywodzą się z umysłu. Musimy nauczyć się ogniskować posiadaną siłę wewnętrzną, by osiągnąć nowe cele. Poprzez świadomość mamy wpływ na naszą przyszłość i dlatego musimy próbować zrozumieć, w jaki sposób możemy ją kształtować, by stworzyć sobie nową, szczęśliwszą rzeczywistość. Język światła „Ohana” jest niewerbalnym sposobem leczenia. Wprowadzi Was on w bezpośredni kontakt z waszym duchowym potencjałem. Dzięki jego prostocie powrócicie do tego, co najistotniejsze, co uskrzydla Waszą duszę i nadaje życiu głeboki sens. Fragment książki Wstęp       Z wizytą na Hawajach       Idy podczas Świąt Bożego Narodzenia w 2001 roku po raz ostatni odwiedziłam Hawaje i krótko przed odjazdem weszłam do „heiau" (hawajskiej świątyni) nad morzem, zdarzyło się coś niezwykłego.       Podczas modlitwy dziękczynnej do przepełnionego miłością ducha kahunów, którzy podarowali mi nieskończenie dużo wspaniałej wiedzy, a wraz z nią poznanie, miałam wizję. Usłyszałam głos wielbionego przeze mnie nauczyciela, który zawołał do mnie wyraźnie, że nadszedł czas, by zrobić kolejny krok, że powinnam bronić „niewerbalnej terapii", ponieważ jest ona silniejsza i skuteczniejsza od wszystkich dotychczasowych słów, a ludzie czekają na nią z utęsknieniem, bo dzięki niej spojrzą na siebie innymi oczami i będą bardziej odprężeni i zadowoleni... I zdrowsi.       Przestraszona natychmiast otworzyłam oczy. Cóż miało to znaczyć? Terapia bez słów? Nigdy o czymś takim nie słyszałam! Jak miałoby to wyglądać? Czy się przesłyszałam? Przez cały dzień pozostałam pogrążona głęboko w swych myślach, próbując znaleźć sens usłyszanych słów. Głos nauczyciela nie był mi przecież obcy. Już od wielu lat nawiedzał mnie co i rusz, dając wskazówki, które zawsze trafiały w sedno. Ale tym razem zupełnie nie wiedziałam, jak sklasyfikować to nowe posłannictwo. Początkowo wydawało mi się, że nie ma ono żadnego sensu. Jednak serce podpowiadało mi, że powinnam starać się je zrozumieć.       Następnej nocy miałam sen. Siedziałam w dużym pomieszczeniu w towarzystwie wielu osób. Było cicho. Nikt nic nie mówił. Pomieszczenie wypełniała intensywna koncentracja każdego z obecnych. I nagle stało się jasne, o co wszystkim chodziło: o niewerbalny sposób leczenia: o język światła. Ludzie ci słuchali wspólnie języka, który nie zna słów, a jednak uszczęśliwia. Języka, który przynosi uzdrowienie i wszelakie dobrodziejstwa. Do dziś nie znajduję właściwych słów, by dokładnie opisać to, co czułam podczas mojego snu. Ale gdy się obudziłam, uczucie to wciąż było obecne — i towarzyszy mi do dziś, ilekroć stosuję język światła. Jest ono mieszanką rozkoszy i głębokiej wdzięczności, szczęścia i ogromnej radości.       Następnego wieczora umówiona byłam z przyjaciółmi na pożegnalne spotkanie. Zagadka języka światła nie dawała mi spokoju, więc myślami często byłam nieobecna. Aż nagle ktoś opowiedział historię, która przyniosła odpowiedź na wszystkie dręczące mnie pytania.       Zdarzyło się to podczas Olimpijskich Igrzysk Ludzi Niepełnosprawnych w Stanach Zjednoczonych w 1998 roku.       Uczestniczący w nich młodzi ludzie, którzy oprócz wyzwań sportowych zmagają się codziennie z własnymi problemami natury fizycznej, przybyli na zgrupowanie już na kilka tygodni przed rozpoczęciem zawodów i rozpoczęli zwykły trening. Dziewięciu biegaczy, którzy ścigali się na różnych dystansach, zaprzyjaźniło się w tym czasie ze sobą i wspierało wzajemnie, gdy tylko było to możliwe. Podczas przygotowań do olimpiady stali się jednością, połączyła ich głęboka przyjaźń.       Nadszedł dzień zawodów. Stanęli więc do walki jeden przeciw drugiemu, mając i chcąc zmierzyć się ze sobą. Chodziło w końcu o zwycięstwo!       Po strzale startowym pobiegli na oślep, gnani sportową ambicją. Oczywistym było, że każdy z nich chciał dać z siebie wszystko, wytężyć maksymalnie swe siły, by dotrzeć do celu jako pierwszy. Pomimo pełnej koncentracji na wyścigu, już po kilku metrach Josh zauważył kątem oka, że Marc, jego najlepszy kumpel, potknął się na starcie i upadł. Zwolnił więc tempo i spojrzał do tyłu. Zobaczył, że Marc się skaleczył i usilnie starał się stanąć ponownie na nogach. Nie namyślając się długo, Josh powrócił na start.       Także pozostali przyjaciele wyczuli intuicyjnie, że coś jest nie tak, spojrzeli za siebie i, tak samo jak Josh, wrócili na linię startu. Teraz wszyscy z nich stali znowu dokładnie tam, gdzie rozpoczął się wyścig i wspólnymi siłami pomagali Marcowi wstać.       Nie zamieniając ze sobą ani słowa, w przeciągu kilkunastu sekund przestali zważać na własne ambicje oraz obowiązujące na zawodach reguły. Spontanicznie dostrzegli coś znacznie ważniejszego, większego, bardziej pożądanego, coś, czego w żadnym wypadku nie chcieli przegapić. Stworzyli sobie w tym momencie własne i tylko ich obowiązujące reguły. Reguły, które odpowiadały wszystkim w ten sam doskonały sposób. Wziąwszy Marca do środka, złapali się pod ręce i z błyszczącymi oczami pobiegli razem powoli w kierunku mety. Do celu dotarli w jednym szeregu. A potem rzucili się sobie w ramiona i cieszyli się, cieszyli bardzo, a jeden gratulował drugiemu. Uściski, poklepywania po plecach, łzy radości. Nieskończone szczęście! Każdy z nich zwycięzcą!!! Uczucie tego wspólnego zwycięstwa było wprost nie do opisania. Każdy z nich wygrał coś, co wykraczało znacznie poza poczucie szczęścia z własnej wygranej. Każdy zapomniał o swojej odmienności, a tym samym także o pierwotnej myśli dotyczącej zwycięstwa. Siła, która w tym momencie weszła w życie, możliwa jest tylko poprzez zjednoczenie.       Publiczność przez chwilę siedziała cichuteńko jak mysz pod miotłą. Każdy potrzebował zapewne trochę czasu, by zrozumieć, co się stało. A potem wybuchły okrzyki szalonej radości. Radość z tego, co właśnie miało miejsce, była tak ogromna, że widzowie powstali ze swych miejsc. Wszyscy zrozumieli — choć nie padło ani jedno słowo wyjaśnienia. Stadion wypełniła radość, a zaraz potem pojawili się przedstawiciele mediów. I nawet kilka lat później historia ta opowiadana była wciąż jako wyjątkowe wydarzenie. A ludzie zawsze cieszą się, gdy tylko ją słyszą...       I oto znalazłam odpowiedź, której szukałam!!! Zrozumiałam. A więc to w ten sposób należało rozumieć działanie języka światła: gdy patrzymy na nasze codzienne przyzwyczajenia i uświadamiamy sobie, że tak naprawdę nie wzmacniają nas one energe-tycznie, tylko są zwykłą rutyną, wówczas dokonujemy wyższego wyboru, który wypełnia nas w głębszy sposób i obdarowuje dobrymi uczuciami, o których do tej pory nie mieliśmy pojęcia. Wyboru, który uszczęśliwia głęboko w sercu i pozwala poczuć, jak intensywnie pulsuje w nas życie, jak bardzo chce nas wzbogacić przez nowe doświadczenia. I powracamy do tego, co najistotniejsze, co uskrzydla duszę i daje poczucie głębokiego sensu.       Za każdym razem, gdy ludzie odkrywają nowe możliwości, gdy odmienność i odrębność zaczynają postrzegać jako rzeczy „nieważne", otwierają się dla nich bramy do rzeczy nieznanych. Dzięki temu oni, a wraz z nimi wielu innych, osiągnąć mogą wspólnie zadowolenie, szczęście i wdzięczność.       Gdy wybudzimy się już z narkozy ciągłej walki, wówczas odnajdziemy swoje własne ja, istotę rzeczy, która pozwoli nam żyć w radości i zadowoleniu. Szczęście jest bowiem stanem świadomości - a wszystkie stany świadomości obdarzone są zdolnością do samoreprodukcji.       Dlatego właśnie niniejsza książeczka jest pewnego rodzaju towarzyszem podróży. Zainspiruje Was do podjęcia wyjątkowej wyprawy: bez bagażu, samochodu, bez granic i prawie bez czasu. Nie będziecie musieli nawet zaglądać do portfela. Wystarczy, że otworzycie serca i umysły, że rozbudzicie ciekawość i poczujecie smak radości! Być może uda się Warn dotrzeć w obszary dotąd nieznane? Może staniecie się odkrywcami? Może przeżyjecie wspaniałą przygodę? Może odnajdziecie to, czego od dawna poszukiwaliście? Na pewno jednak powrócicie z podróży bogatsi, naładowani energetycznie i nad wyraz zadowoleni. Wasze serca się zdziwią.       Każdy rozdział książki stanowi odrębną całość. Czytajcie zatem tyle, na ile w danym momencie macie ochotę. Bo podróż powinna przede wszystkim sprawiać przyjemność. I być wyjątkową rozkoszą! Dla ciała, rozumu i duszy!       Monachium, sierpień 2006 OHANA język światłaSpis treści Wstęp 9 Z wizytą na Hawajach 9 CZĘŚĆ PIERWSZA Niezwykła propozycja 15 1. Smuga światła wprost do serca 15 I JAK WYDOBYĆ WIĘCEJ Z SIEBIE I Z WŁASNEGO ŻYCIA 15 2. Tajemnica piątej siły 31 I SERCE JAKO NIEMATERIALNA ŚWIĄTYNIA 31 3. Wiecznie gorąca linia 43 I JĘZYK ŚWIATŁA 43 II DZIAŁANIE PIKTOGRAMÓW 51 III RÓŻNE ŚWIATY? 56 IV STOSOWANIE I DOŚWIADCZENIA 60 V SIEDEM PIKTOGRAMÓW BAZOWYCH 67 VI KOLOR I DŹWIĘK - UDOSKONALAJĄCE IMPULSY 74 VII WIELOPŁASZCZYZNOWA WYMOWA PIKTOGRAMÓW... 78 CZĘŚĆ DRUGA O odwadze pójścia nowymi drogami si 1. Uczuciowa elektrownia 81 2. Uczucia jako niezwykłe substancje odżywcze 87 3. Zbawiające pytania do siebie samego 91 4. Skuteczne ćwiczenia.., 101 CZĘŚĆ TRZECIA Sztuka bycia stale on-line 125 1. „Rzeczywistość" — co to takiego jest? 125 2. Nowe możliwości myślenia 131 3. Humor parasolem mędrców 136 4. Fenomeny serca 138 5. Modlitwa serca... 142 Uwagi końcowe 153 Literatura 150 ESENCJE „OHANA" - JĘZYKA ŚWIATŁA... 157

W niniejszej publikacji zostało podjęte zagadnienie symboliki japońskich netsuke, czyli miniaturowych rzeźb, spełniających praktyczną funkcję, ale także o podłożu znaczeniowym.

Birma jest krajem niepodobnym do innych. Niejednoznacznym. Pięknym, przerażającym, magicznym... Cokolwiek napisano jest prawdą. Tu mężczyźni wciąż noszą zawinięte wokół bioder lungi, a dzieci zamiast na kolonie wysyła się do klasztorów. W Birmie ważne jest to co się widzi, lecz może jeszcze ważniejsze jest to czego nie widać, bowiem kraj rządzony od ponad 40 lat przez wojskową juntę przypomina skansen zastygły w czasie. A jednak i tutaj ludzie potrafią być szczęśliwi. Żyć z godnością i nadzieją. W albumie pokazujemy ich dzień powszedni i święta. Olśniewające pagody i drewniane klasztory. Odwiedzimy miasto tysięcy świątyń, klasztor skaczących kotów i posągi Buddy oplecione przez święte węże. A także przekonamy się dlaczego kobiety Padaung mają tak długie szyje i o czym marzą mali mnisi. Zapraszamy do wędrówki przez jeden z najbardziej fascynujących krajów Azji.

Książka ta nie jest wprawdzie kontynuacją dzieł Drunvalo Melchizedeka pt. "Pradawna tajemnica Kwiatu Życia", tom I i II, oraz "Życie w przestrzeni serca", lecz w naturalny sposób rozszerza informacje przekazywane we wcześniejszych opracowaniach. Tym razem Drunvalo skupia się na opisie procesu ruchu Kundalini Matki Ziemi w drodze do swojego nowego domu. Niegdyś jej siedzibą była Lemuria, potem przeniosła się na Atlantydę, a następnie do Himalajów. Każda jej przeprowadzka zmieniała nasze pojęcie odnośnie tego, co oznacza duchowość, płeć i serce. Tym razem Świetlisty Wąż przeniósł się w Andy. W "Świetlistym Wężu" Drunvalo opowiada historię swoich trzydziesto-pięcio letnich wysiłków w służbie dla Matki Ziemi. W książce tej podróżujesz z nim wokół świata, podczas gdy podąża on za swoim prowadzeniem oraz rosnącą wewnętrzną wiedzą. Jego opowieść jest żywym ciągiem ceremonii pomagających leczyć serca, łączyć energie, uzdrawiać pradawny brak równowagi, czy mówiąc krótko -wznosi naszą świadomość co do niepodzielności życia we wszechświecie. Pozwól, aby książka ta służyła Ci w wydobyciu głębokich wspomnień dotyczących tego kim jesteś i dlaczego znalazłeś się w tym miejscu.