W czasach współczesnych coraz większego znaczenia nabiera problem wzajemnej tolerancji. Dotyczy to zarówno tolerancji religijnej, jak i etnicznej, politycznej, tożsamości kulturowej itd. W Polsce problemy braku tolerancji również są odczuwalne, chociaż ich natężenie jest o wiele mniejsze niż w innych krajach. Publikacja ma na celu ukazanie tolerancji religijnej, etnicznej i kulturowej Polaków. Lwów jest najlepszym egzemplifikatorem tej wielowiekowej tolerancji istniejącej na ziemiach polskich. Świadectwem wielokulturowości i wielowyznaniowości Lwowa są obiekty religijne w postaci świątyń oraz ich wyposażenia, zwłaszcza obrazy czy rzeźby znanych artystów pochodzących z różnych ośrodków europejskich. Obok wartości duchowo-religijnej obiekty te stanowią wyjątkową wartość artystyczną. Są dziedzictwem uniwersalnym docenianym niezależnie od poglądów czy wyznawanej religii. Lwów nazywany był niekiedy „europejską Jerozolimą”. Nazwa ta wywodziła się stąd, że był jedynym miastem w Europie – podobnie jak Jerozolima – gdzie siedzibę mieli najwyżsi hierarchowie trzech wyznań, tj. rzymskokatolickiego, greckokatolickiego i chrześcijan ormiańskich. Urzędom tym odpowiadały trzy świątynie katedralne – rzymskokatolicki kościół katedralny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, katedra wyznania greckokatolickiego pw. św. Jura i trzeci kościół w randze katedry – świątynia ormiańska. W ostatnim czasie do świątyń mających status katedry dołączyła cerkiew św. Jerzego. Funkcjonowała ona już ponad 100 lat, jednak dopiero w 1992 r, została nobilitowana i wzniesiona do poziomu katedry (soboru). Obecnie wszystkie te katedry pełnią swoje zaszczytne funkcje, gromadząc zarówno wiernych swoich wyznań, jak i – z uwagi na swoje walory architektoniczno- kulturowe – licznych turystów. W książce przedstawiono wielokulturowość Lwowa na podstawie zabytków architektury religijnej związanych z funkcjonowaniem różnych społeczności w tym mieście. Na kartach książki przypatrujemy się wielokulturowości Lwowa przez pryzmat obiektów religijnych oraz ich wyposażenia – o charakterze sakralnym, jak i znaczących walorach kulturowych. Lwów przez wiele stuleci był polskim miastem. Ludność pochodzenia polskiego, która zamieszkiwała to miasto, w zdecydowanej większości należała do wyznania rzymskokatolickiego. Materialne oznaki przynależności do wiary katolickiej stanowią kościoły i klasztory zakonne. Początki katolickich budowli sakralnych datują się już od XIII w., wtedy bowiem na ziemie Rzeczypospolitej przybyli bracia zakonni – dominikanie i bernardyni. O randze Lwowa świadczy fakt, iż będąc częścią Austro-Węgier, był piątym po Wiedniu, Budapeszcie, Pradze i Trieście miastem pod względem liczby ludności w monarchii habsburskiej. Dla Polaków szczególna rola Lwowa przypada na lata po uzyskaniu niepodległości. Miasto to było trzecim co do wielkości miastem w II Rzeczypospolitej i bardzo ważnym ośrodkiem gospodarczym i naukowo-kulturalnym. Tutaj od 1921 r. organizowano znane w całej Europie Międzynarodowe Targi Wschodnie, funkcjonowały znane w kraju i za granicą uczelnie wyższe (m.in. Uniwersytet im. Jana Kazimierza, politechnika Lwowska), stąd wywodzili się wybitni politycy – Ignacy Mościcki, Kazimierz Bartel, Eugeniusz Kwiatkowski i in. We Lwowie powstały także: Harcerstwo Polskie, Polskie Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”, polskie biuro podróży „Orbis”. Wybuch II wojny światowej wprowadził radykalne zmiany zarówno na scenie politycznej, jak i w stosunkach etnicznych między poszczególnymi, dotąd żyjącymi w symbiozie, narodami. Zajęcie Zachodniej Ukrainy 17 września 1939 r. na mocy Traktatu Ribbentrop– Mołotow stanowiło przyczynę odżywających resentymentów wrogości między narodami zamieszkującymi Lwów.

Hit nie tylko dla fanów anime i kultury japońskiej!  Teraz i ty możesz poznać tajniki rysowania mangi, a jeśli jesteś już doświadczonym rysownikiem, rozwinąć swój artystyczny warsztat.    Dzięki książce Manga krok po kroku dowiesz się,  • jak rysować sylwetki i twarze w typowym dla mangi stylu,  • w jaki sposób oddać ruch i emocje,  • jak komponować rysunek i wypełnić tło, • jak operować perspektywą i posługiwać się kolorem, •        jak za pomocą ubioru oddać charakter bohaterów, •        jak tchnąć życie w rysowane postacie.   Porady i wskazówki wybitnego artysty i grafika pomogą ci w krótkim czasie stworzyć wyjątkowe, pełne intensywnych emocji prace i dołączyć do wielkiej rodziny rysowników mangi. Rysuj, komponuj, koloruj z pomocą narzędzi stosowanych przez najlepszych mangaków!

„Lechu mówił do mnie «Wodzu», a ja zbyt rzadko mówiłem o nim «Mistrzu». Choć był moim Mistrzem i Największym Przyjacielem”. Jacek Głomb W czerwcu roku 2019 Jacek Głomb, reżyser i dyrektor Teatru Modrzejewskiej w Legnicy, namówił zaprzyjaźnionego od lat z tą sceną Lecha Raczaka na przeprowadzenie wywiadu-rzeki. Według początkowych założeń miał on obejmować nie tylko dzieje słynnego Teatru Ósmego Dnia, który Raczak współzakładał i któremu przewodził w najbardziej twórczym i bojowym okresie, ale całe jego bogate życie – od dzieciństwa aż do dnia dzisiejszego. Głomb wspomina: „Wszystkie inne wywiady z Nim zaczynają się od «Ósemek» – a ja chciałem pogadać o dzieciństwie i młodości. Gadaliśmy więc intensywnie w czerwcu 2019 roku i udało się wtedy doprowadzić rozmowę do początków 1982 roku, do początku stanu wojennego w Polsce. […] Potem obaj nie bardzo mieliśmy czas na «drugą połowę» rozmowy, to znaczy, jak ja miałem czas na rozmowę, On nie miał. I na odwrót. A potem Leszka zabrakło”. Lech Raczak zmarł 17 stycznia 2020 roku. Równo dwa lata po jego śmierci, ukaże się zapis rozmowy, na którą namówił Go Jacek Głomb. Zapis nieautoryzowany, bo na autoryzację nie stało czasu. Ale przeczytany przez Marka Raczaka, Marcina Kęszyckiego i Juliusza Tyszkę, którzy zachęcali do jego publikacji. Książka „Życie niedokończone” to opowieść o niezwykłym człowieku, „ciekawych czasach”, w jakich przyszło mu żyć i spojonym z tymi czasami teatrze, który współtworzył. Choć jest tylko zapisem, słychać w niej wyraźnie spokojny, lekko ironiczny, bardzo wielkopolski głos Lecha Raczaka, potrafiącego zarówno sprawiedliwie, a bez lukrowania wyjaśnić złożoność uwarunkowań politycznych, barwnie zarysować sylwetki spotkanych ludzi, jak i opowiedzieć przewrotną anegdotę. „Życie niedokończone” wciągnie nie tylko tych, dla których „Ósemki” są wciąż żywym wspomnieniem i nie tylko tych, którzy z różnych powodów wracają do Polski lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych. Oprócz wielkiej wartości biograficznej i historycznej stanowi też niezwykła okazję do obserwowania niemal „na żywo” procesu tworzenia się opowieści, którą każda i każdy z nas też się kiedyś stanie. Posłuchajcie i zważcie u siebie…

Przed rozpoczęciem wgłębiania się w treść książki i jej „plecionkowo” powiązanych uzależnień proponuję w skupieniu posłuchać utworu któregokolwiek kompozytora z krajów Północy… Aby już nieco przygotowanym […] wejść w świat niebywale ciekawy, wspomagany umysłem smaganym wiatrem tych rejonów… co przewija się w utworach wszystkich kompozytorów. W takim to klimacie […] Autorka prezentuje architekturę i jej twórców, a wszystko poparte doskonałą znajomością dokumentacji historycznych, ikonograficznych oraz kartograficznych. Dlatego spokojnie można ufać wnioskom Autorki, której zarówno cechy charakteru, jak i umiejętności logicznego, bezbłędnego wyciągania prawidłowych wniosków – imponują! Obiekty […], prowadzące Czytelnika w tajniki tej sztuki, wybrane zostały nieprzypadkowo… I to również należy dostrzec i docenić. I na końcu to, co ubarwia tę książkę, nadając jej cechy prawdziwego autentyzmu, to strona ilustracyjna, prowadzona niesłychanie konsekwentnie i starannie, będąca dziełem autorskim samej Wiktorii Dziasek; stanowi ona niezapomniany „dotyk” – jak moglibyśmy powiedzieć – jest ową „wisienką na torcie”. z recenzji prof. dr hab. Zdzisławy Tołłoczko Wiktoria Dziasek – studia wyższe ukończyła na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej, otrzymując w 2002 roku tytuł magistra inżyniera architekta oraz dyplom Royal Institute of British Architects. W ramach stypendium naukowego studiowała w College of Architecture and Design University of Tennessee (Knoxville, USA). Stopień naukowy doktora nauk technicznych otrzymała na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej w 2017 roku. W czerwcu 2019 roku uzyskała uprawnienia budowlane w specjalności architektonicznej do projektowania bez ograniczeń. Członek Małopolskiej Okręgowej Izby Architektów.

Autorzy dwutomowej antologii "Duńskie sztuki współczesne" w przekładach Pawła Partyki i Bogusławy Sochańskiej diagnozują „kosmiczny lęk” współczesnego świata i badają, czy wystarczy do tego terapia w „szkołach fobii”. Wiele z opublikowanych w zbiorze sztuk zostało nagrodzonych najważniejszą doroczną duńską nagrodą teatralną Reumert Prisen i jest granych w teatrach w Danii i zagranicą. „Dramaturgia duńska, niezależnie od tego, czy prezentuje swe bardziej ekstra- czy introwertyczne oblicze, bezkompromisowo podejmuje dialog ze swoimi czasami (nie wchodząc przy tym w romans z polityką). Przygląda się niczym pod mikroskopem rozterkom współczesnego człowieka. Śledzi podskórne siły rządzące życiem jednostki, zagłębia się w życie społeczeństwa. Obnaża bezlitośnie brak poczucia tożsamości, niedosyt poczucia celu i sensu życia oraz zagubienie człowieka w sobie samym. Kryzys tożsamości dotyka bowiem nie tylko człowieka, ale również samego teatru. Człowiek (ani teatr) nie jest już jednoznacznie godzien obrony. Jest za to godzien zrozumienia? - z Posłowia Justyny Zar Schabowskiej

Sztuka publiczna funkcjonuje w zróżnicowanych formach i na styku różnorodnych dyscyplin. W zasadzie może przyjmować każdą postać wypowiedzi twórczej (może być pomnikiem lub antypomnikiem, rzeźbą społeczną, instalacją, akcją, interwencją itd.). Zwraca uwagę na podskórne i pomijane aspekty rzeczywistości społecznej. Kreuje miejsca. Generuje interakcje społeczne, a nawet więzi. Funkcjonuje jako medium, które przekazuje publiczny głos zmarginalizowanych i wykluczonych. Działa jak bodziec wyzwalający reakcje. Formułuje wiele ciekawych pytań i rozbudza dyskusje, staje się narzędziem protestu. Tego rodzaju praktyka często wychodzi poza granice tradycyjnie rozumianej sztuki i przejmuje dodatkowo funkcje pozaartystyczne – społeczne, aktywistyczne, reporterskie, dokumentacyjne itp. Autorka z dużym znawstwem nie tylko próbuje dokonać charakterystyki sztuki publicznej jako zjawiska artystycznego, ale też wskazuje na ogromne trudności definicyjne z tym związane. Umiejętnie ukazuje przy tym bogactwo i różnorodność sztuki publicznej oraz rozwija w sposób bardzo interesujący wątki poboczne - dzięki temu sztuka publiczna nie została zredukowana i wtłoczona w sztywne ramy klasyfikacyjne. dr hab. Przemysław Kisiel, prof. Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie Rozważania Karoliny Izdebskiej na temat tego, czym jest sztuka publiczna, jaka jest jej współczesna rola i miejsce pośród innych rodzajów twórczości są z jednej strony efektem wnikliwej eksploracji dostępnej literatury, z drugiej – stanowią rezultat autorskiego projektu badawczego. Takie zróżnicowane podejście pozwala na odtworzenie poglądów artystów na temat rozumienia przestrzeni publicznej jako areny dla pracy twórczej, a także pokazania jej ograniczeń i wyzwań dla artystycznej wypowiedzi. dr hab. Paulina Rojek, prof. Uniwersytetu Pedagogicznego w Krakowie

Wspaniały portret Audrey Hepburn − najjaśniejszej z filmowych gwiazd; kobiety o wspaniałej urodzie, wielkim talencie i jeszcze większym sercu. Robert Matzen po raz kolejny odsłania nieznane oblicze legendy kina i ikony mody. Świat miał ja za delikatną i uległą, okazała się najwaleczniejszą z wojowniczek! Doświadczenia wojenne Hepburn − śmierć członków rodziny, głód w czasie hitlerowskiej okupacji, aktywność w holenderskim ruchu oporu − dały jej odwagę i determinację, by działać na rzecz UNICEF-u i odważnie nieść bezinteresowną pomoc humanitarną dzieciom i ich bezradnym matkom w najbiedniejszych, nękanych przez wojny i choroby, regionach świata. Jako ambasadorka dobrej woli UNICEF-u Audrey Hepburn, jedna z najwspanialszych i najbardziej uwielbianych gwiazd Hollywood, wyznaczyła najwyższe standardy działalności humanitarnej celebrytów. Praca, w którą zaangażowała się bez reszty, stała się sensem jej życia. Audrey Hepburn, która jako nastolatka, w czasie II wojny światowej, omal nie umarła z głodu w okupowanej przez Niemców Holandii, została ikoną kina dzięki wspaniałym rolom w takich filmach jak Zabawna buzia czy Śniadanie u Tiffany’ego. Mając zaledwie 38 lat zdecydowała się przenieść do Szwajcarii i tam, z dala od Hollywoodzkiego blichtru, wychować dwóch synów, Seana Hepburn Ferrera i Lukę Dottiego. Dziesięć lat później została ambasadorką UNICEF-u, tej samej organizacji, która pomogła jej przetrwać wojnę. Pracowała niestrudzenie w jej szeregach aż do śmierci w 1993 roku. Audrey zawsze chciała być kimś więcej, niż tylko uśmiechniętą, ładną buzią. Pragnęła z całego serca nieść realną pomoc potrzebującym na całym świecie. UNICEF spodziewał się, że sławna Audrey Hepburn będzie pojawiała się na uroczystych galach, olśniewając potencjalnych sponsorów urodą i strojami, tymczasem aktorka okazała się jednym z najtwardszych żołnierzy tej organizacji, gotowym walczyć do upadłego o wsparcie dla swoich podopiecznych. Podróżowała w najniebezpieczniejsze zakątki globu, docierała w miejsca działań wojennych i klęsk żywiołowych. Doświadczyła „piekła na ziemi” w Somalii, dotkniętej największa katastrofą humanitarną w dziejach ludzkości. W Audrey Hepburn. Wojowniczce Robert Matzen przybliża czytelnikom ostatnie, najbardziej aktywne lata życia tej wielkiej aktorki i wspaniałej kobiety. Audrey Hepburn. Wojowniczka podobnie jak Audrey Hepburn. Tancerka ruchu oporu otwiera nieznany rozdział z życia najjaśniejszej z gwiazd Hollywood i odsłania jej prawdziwe oblicze − kobiety lubiącej proste przyjemności, delikatnej i dowcipnej, a jednocześnie walecznej i nieustraszonej. Która stawała między głodującymi, pozbawionymi dachu nad głową matkami i dziećmi, nie po to, by lśnić, lecz by zwrócić uwagę świata na ich los − ich rozpacz i ich palące potrzeby. Wychowana w wojennych czasach Audrey okazała się urodzoną wojowniczką o sprawy najbardziej potrzebujących. Jej wrażliwość i odwaga w połączeniu z determinacją i urokiem osobistym potrafiły zdziałać cuda. Audrey Hepburn. Wojowniczka to doskonałe dopełnienie historii Audrey Hepburn opowiedzianej przez Roberta Matzena w książce Audrey Hepburn. Tancerka ruchu oporu. Poruszający wstęp do książki napisał syn Audrey Hepburn, Luca Dotti. Opierając się na drobiazgowym researchu, Matzen przedstawia żywy, poruszający i przekonujący opis ostatnich lat życia Audrey Hepburn, kiedy to aktorka poświęciła się pracy charytatywnej. To rozdział życia, o którego szczegółach sama rzadko mówiła, a biografowie albo go pomijali, albo szukali w nim sensacji… „The Wall Street Journal” Matzen skrupulatnie odtworzył wszystkie lata, które Audrey Hepburn przepracowała dla UNICEF-u, ściśle współpracując z jej synem, przyjaciółmi, pracownikami UNICEF-u, dziennikarzami, którzy relacjonowali jej podróże, oraz personelem wojskowym, który miał z nią styczność i podziwiał jej empatię, odwagę i determinację. Lektura obowiązkowa zarówno dla miłośników historii, jak i fanów Hepburn. „Library Journal” Inspirująca i ważna kronika ostatnich sześciu lat życia Hepburn, kiedy to niestrudzenie krążyła po świecie jako orędowniczka międzynarodowej organizacji humanitarnej UNICEF. Kevin Howell, Shelf Awareness Obowiązkowa lektura w czasach, gdy nierówności płacowe, sprawiedliwość rasowa, zmiany klimatyczne, prawa kobiet i globalny kryzys uchodźczy są właśnie tym, o czym powinno się pisać na pierwszych stronach gazet. Audrey Hepburn. Wojowniczka to oryginalny i porywający przykład biografii celebryty, która zmieni postrzeganie ikony światowego kina i mody i staje się inspiracją dla nowego pokolenie fanów. We Are Movie Geeks

„Nie, nie, nie! Jeszcze raz nie! Przerwijcie to, proszę, zabierzcie tego krokodyla, bo tu umrę ze śmiechu! Następna studentka proszę!” Hanka zbiegła ze sceny i ze łzami w oczach rzuciła się na krzesło w garderobie. Płakała jak nigdy w życiu. Nie o tym marzyła, kiedy w tajemnicy przed ojcem zdawała egzaminy do szkoły teatralnej. Przy jej nazwisku pojawiła się wówczas adnotacja: „aktorka charakterystyczna”. Cóż z niej za aktorka? Wychodzi na scenę i wszyscy w śmiech! A jednak Hanka udowodniła, że warto sięgać po to, czego się pragnie. I nie przeszkodziły jej w tym ani duży nos, ani „głos jak z baru”. Dziunia, ale dama to opowieść o królowej polskiego kabaretu Hance Bielickiej, a jednocześnie wspaniały obraz epoki, przez którą przewijają się legendy polskiej sceny: Danuta Szaflarska, Jerzy Duszyński, Irena Kwiatkowska, Aleksander Zelwerowicz, Marek Hłasko, Helena Buczyńska, Hanka Ordonówna. To powieść o dziewczynie, której wszystkiego było w życiu mało. FRAGMENT KSIĄŻKI: Hanka istotnie wyrastała na gwiazdę Syreny, i miała właściwie tylko jedną rywalkę – Irenę Kwiatkowską. Poznały się dawno, w Siedmiu Kotach w Krakowie, i już wtedy Hanka wiedziała: Kwiatkowska to jest ktoś. Aktorka znakomita. Temperament, Hermenegilda Kociubińska. Och, gdybym ja miała taką wykreowaną dla siebie postać, myślała Hanka. Obie, zabawne na scenie, poza nią stawały się poważne i surowe. Obie też, w myśl zasad przedwojennej szkoły, ogromną wagę przykładały do profesjonalizmu, punktualności i przygotowania do roli. Publiczność je uwielbiała, one jednak darzyły się niechęcią. Plotkarze warszawscy powiadali, że to dlatego, że jeszcze w Krakowie Irenie spodobał się mąż Hanki. Cóż, Jerzy podobał się, jak wiadomo, wszystkim, więc nie byłoby w tym nic dziwnego. Irena jednakże wyszła wtedy za mąż za spikera Kielskiego, który się dla niej rozwiódł i obecnie uchodzili za szczęśliwą i wzorowa parę. Co to w ogóle za bzdury? – myślała Hanka, jadąc do teatru. Mijało dziesięć lat istnienia Syreny i właśnie miały razem wystąpić w jubileuszowej rewii. - Warto byłoby zakopać topór wojenny, jak to mruknął pod nosem Jurandot. Ale jaki topór? Nigdy się nawet się nie pokłóciłyśmy! Co było, to było, nie ma sensu pielęgnować uraz. Nadchodzą wspólne próby. Pierwsza wyciągnę rękę! Z tym postanowieniem weszła do garderoby. Irena już była, malowała sobie oczy. – Dzień dobry pani – powiedziała Hanka, siadając przy sąsiednim lustrze. – Dzień dobry pani – odpowiedziała Kwiatkowska. Hankę pochwyciła impulsywna chęć, by powiedzieć: „A może po tylu latach znajomości, ba, nawet grywania w sztukach, będziemy mówić sobie na ty?”. Ale kiedy odwróciła się ku Irenie, ta zmierzyła ją lodowatym wzrokiem, po czym wstała i wyszła. Czy rzeczywiście przed laty romansowała z Jerzym? Czy możliwe, że miała do niej żal, że to ona jest żoną amanta? Może rzeczywiście coś jest ze mną nie tak, rozmyślała Hanka. Że też te baby taką wagę przykładają do wzdychań i pocałunków, i chcą pojawiać się w SPATIF-ie pod rękę z przystojnym mężczyzną i miną „mój ci on!”. Sama nie uważała się za piękność, ale z pewnością wciąż była interesująca i niejeden kolega chętnie by jej to powiedział. Na przykład Tadzio Pluciński. Młody aktor nie krył zachwytu Bielicką i starał się często być w zasięgu wzroku starszej koleżanki. Śmiała się z tego. Nie miała ochoty na żadne romanse, a romanse Jerzego nie wstrząsały nią tak, jak powinny. Ale Kwiatkowska? Nie to niemożliwe. Zresztą nawet gdyby – oddałaby jej męża za palmę pierwszeństwa w teatrze… I nagle Hanka uświadomiła sobie, że jeśli chodzi o Kwiatkowską, to o wiele bardziej zazdrosna jest o publiczność niż o męża. Publiczność Syreny, jej śmiech, oklaski i uwielbienie były dla niej większą wartością nić wierność Jurka. Powyższy opis pochodzi od wydawcy.

Od dziecka była ""dorosła"". Czytała książki od piątego roku życia. Zapytana, co znaczy życie rodzinne, stwierdziła: miałam tylko tę i taką właśnie rodzinę. Ale nie ma wątpliwości - poezja i sztuka były najważniejsze. Ważniejsze niż to, że byli ojcem, matką i córką.Ten wywiad rzeka to spotkanie dwóch kobiet, dwóch różnych pokoleń w rozmowie o kobiecości, miłości, użyciach i nadużyciach szczerej do bólu Małgi Kubiak i zainteresowanej psychoanalizą Marty Konarzewskiej. Zawarte zostały fragmenty ""OMS"" książki autobiograficznej Małgi Kubiak, archiwum ZLP i poezji Tadeusza Kubiaka. Gdzie pisarze, artyści - cała artystyczna plejada PRL-u - nocne życie, alkohol, Polskie Radio, Teatr Współczesny, Opera Narodowa, obserwowani są przez dziecko, później uczennicę, nastolatkę, czy studentkę malarstwa ASP. Matka dużo pracuje. Ojciec poeta pisze wiersze liryczne, okolicznościowe i satyryczne, ale również dla dzieci. Z takiego świata, Małga, aby sprawdzić własnych sił wyjechała z Polski, w początku lat siedemdziesiątych stając się podróżniczką, pisarką, performerką, aktorką i w końcu reżyserką. Teraz Kubiak powraca, aby ocalić pamięć o swoim ojcu poecie, ocalić jego poezję dla której poświęciła własne życie.Małga Kubiak - ur. w 1950 r. w Warszawie, córka Danuty Kubiak, scenografki teatralnej, i Tadeusza Kubiaka, poety. Reżyserka filmu niezależnej awangardy, operująca tabu na ekranie. Aktorka czystej pornografii, pisarka upadłej powieści, wokalistka szkalującej rzeczywistości. W 2015 roku Nagroda Publiczności LGBT Film Festival Poland 2015 za film ""PPPasolini"", Niedźwiedź Polarny za całokształt jej kina od Tupilak - Skandynawska Organizacja LGHBTQ. W 2021: Nagroda na LGBTQ Unbordered International Film Festival i Berlin Underground International Film Festival za ""Xreens"" (Z tyłu Ekranu), Nagroda z NYC International Women Festival i Vancouver Independent Film Festival w kategorii: Najlepsza Kobieca Reżyserka w Filmie Fabularnym za ""Private Death of Lizzy Siddal"". Twórczyni ponad 40 filmów o freudowskim podtekście i freudowskim poślizgu... Aktywistka, feministka, człowiek. ""Prywatna Śmierć Lizzy Siddal"" Małgi Kubiak, polska premiera na LGBT Film Festival Poland 2021, Kinoteka Warszawa. ""OMS"" po polsku wyszła drukiem 18.09.2021.Marta Konarzewska - scenarzystka filmowa i teatralna, polonistka i redaktorka literacka. Autorka tekstów różnych gatunków i form. Autorka (z Piotrem Pacewiczem) książki ""Zakazane miłości"". ""Seksualność i inne tabu"" (2011), a także scenariusza wielokrotnie nagradzanego (m.in. Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Rotterdamie IFFR główna nagroda w sekcji, Festiwal Filmów Fabularnych w Gdyni - nagroda ""Złoty Pazur) filmu ""Nina"" (2018) w reż. Olgi Chajdas. Laureatka prestiżowego konkursu SCRIPT PRO (za scenariusz fimu ""Włast""). Na swojej drodze filmowej spotkała m.in. Małgę Kubiak - ich współpraca i przyjaźń zaowocowała tą książką. W teatrze pracuje głównie z Agnieszką Glińską.

Pierwsza biografia Agnieszki Holland Żadna polska reżyserka nie odniosła w kinie tak wielkiego sukcesu jak ona. Jest ikona? i – jak czasem mówią o niej młodsi – matka? chrzestna? całego pokolenia filmowców. W tej książce po raz pierwszy odsłania prawdę o swoim życiu. Jak sie? pracowało i tworzyło w męskim świecie kina? Jak wyglądało jej dzieciństwo po tragicznej śmierci ojca? Dlaczego spośród wielu utalentowanych polskich filmowców właśnie ona zrobiła kariere? na Zachodzie? Jak odnalazła się w Paryżu jako samotna matka uchodźczyni? Jak trafiła do Hollywood pod skrzydła takich sław jak Coppola? Karolina Pasternak, dziennikarka filmowa, dzięki niezwykłej relacji z bohaterką tej książki mogła stworzyć pełną nieznanych i zaskakujących faktów biografię reżyserki. Karolina Pasternak – wieloletnia dziennikarka „Newsweeka”, wykładowczyni, redaktorka naczelna. Jej materiały były publikowane w najważniejszych pismach w kraju. Przeprowadzała wywiady z czołówką światowego kina, m.in. z Quentinem Tarantino i Stevenem Spielbergiem.

Kontynuacja świetnie przyjętej przez czytelników Jak u Barei, czyli kto to powiedział.Po poświęconej odtwórcom ról męskich pierwszej książce, Rafał Dajbor tym razem rzuca światło na aktorki występujące w filmach Stanisława Barei. Ten człowiek w życiu słowa prawdy nie powiedział czy Tu jest kiosk Ruchu, ja tu mięso mam! to kwestie, które przeszły do komediowej klasyki. Mimo że dziś są równie chętnie przytaczane przez publicystów, co twórców memów, niewiele osób kojarzy, kto wypowiedział je na ekranie.W charakterystycznym dla siebie stylu pełnym anegdot, wspomnień znajomych i cytatów z prasy, Autor wtajemnicza nas w kulisy życia Zofii Czerwińskiej, Barbary Rylskiej, HannySkarżanki i innych współpracowniczek króla polskiej komedii. Niektóre już zapomniane, inne wciąż cieszące się niesłabnącą sympatią widzów, wszystkie zasługują na to, by ich sylwetki poznać bliżej.

Książka Poetyzowanie zwyczajności PRL-u w studenckich teatrach Wybrzeża: Co To, Bim-Bom, Cyrk Rodziny Afanasjeff wpisuje historię pionierskich teatrów trójmiejskich w konteksty historyczne, polityczne i społeczne warunkujące powstanie i rozwój studenckiego ruchu kulturalnego w PRL-u. Wykorzystane w tytule pracy określenie profesor Marii Janion, „poetyzowanie zwyczajności PRL-u”, w intencji autorki staje się nazwą jednej ze strategii aktywności kulturalnej studentów należących do pokolenia powojennego. Prześledzenie historii trzech gdańskich teatrów studenckich powstałych w latach pięćdziesiątych XX wieku pozwala odtworzyć moment narodzin i model funkcjonowania kultury studenckiej w okresie politycznej odwilży. Choć można określać te teatrzyki scenkami jednego sezonu politycznego, gromadziły one w jednym kręgu ludzi utalentowanych, pomysłowych, rzutkich, ambitnych. Teatr studencki stał się drugim uniwersytetem dla znaczącej części młodzieży inteligenckiej, która w dorosłym, zawodowym życiu zaliczała się do elity twórców polskiej kultury. Katarzyna Nowicka – absolwentka Wydziału Filologii Polskiej i Klasycznej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (2002), doktor nauk humanistycznych w zakresie nauk o sztuce (Uniwersytet Gdański 2019). Nauczyciel dyplomowany języka polskiego i egzaminatorka maturalna. Obecnie dyrektorka Biblioteki Publicznej Miasta i Gminy Zagórów. Entuzjastka studenckich teatrzyków odwilżowych i Programu Rozwoju Bibliotek. Zrealizowano przy pomocy finansowej Województwa Pomorskiego

Autorzy publikacji porównując kilka awangardowych projektów muzealnych powstałych w okresie międzywojennym szukają odpowiedzi na pytania: czym były awangardowe instytucje muzealne, czym była motywowana chęć ich tworzenia, w jaki sposób wpisywały się w ówczesną wizję sztuki, czy awangardowe idee mogą być aktualne również w obecnych czasach? Wydanie angielskojęzyczne.Publikacja zawiera teksty poświęcone czterem istotnym awangardowym projektom muzealnym:Sieci Muzeów Kultury Artystycznej powołanej do istnienia po rewolucji październikowej w Rosji, Kabinett der Abstrakten zaprojektowanemu przez EI Lissitzkiego dla hanowerskiego Provinzialmuseum w 1927 roku, Socit Anonyme powstałemu w Nowym Jorku na początku lat dwudziestych oraz Międzynarodowej kolekcji Sztuki Nowoczesnej grupy ""a.r."", udostępnionej publicznie w 1931 roku w Miejskim Muzeum w Łodzi , dzisiejszym Muzeum Sztuki.Opracowaniom krytycznym wybitnych badaczy i badaczek zajmujących się historią awangardy towarzyszy wybór tekstów źródłowych oraz bogata ikonografia prezentująca zarówno materiały archiwalne jak i wybrane dzieła z kolekcji związanych z omawianymi projektami.""Eseje zebrane w tomie składają się na obszerne i intelektualnie fascynujące studium procesów kształtujących nową formułę sztuki, jej prezentacji i kulturowej sprawczości, w kontekście programów awangardy artystycznej. Towarzyszący rozprawom wybór tekstów źródłowych to unikatowy zbiór materiałów o historycznym znaczeniu.""Z recenzji prof. dr. Hab. Waldemara Baraniewskiego, Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie""Trudno wyobrazić sobie lepsze i bardziej kompetentne środowisko dla niekonwencjonalnego projektu historyczno-artystycznego niż Muzeum Sztuki, w którego działaniach badania naukowe w unikalny sposób łączą się z praktykami muzealnymi. Jako jedno z pierwszych muzeów sztuki nowoczesnej, a zarazem takie w którym idea tego rodzaju muzeum była i jest nieustannie problematyzowana, dyskutowana i analizowana, instytucja ta wyróżnia się wieloletnią kulturą eksperymentowania w zakresie badań i publikacji. To wydawnictwo wierne myśli awangardy, zarówno celebruje innowację, jak i przygląda się krytycznie efektom eksperymentów z ubiegłego stulecia. Historyczne dociekania łączą się z rozważaniami nad ich potencjalną aktualnością, a całość układa się w obraz ukazujący artystyczne zagadnienia w odniesieniu do środowiska społeczno-politycznego wtedy, teraz i w międzyczasie.""Z recenzji prof. Mieke Bal, University of Amsterdam

Renoir

Film Posters of the Russian Av

Living in Japan. 40th Ed.

Książka nie jest podręcznikiem do sztuk walki. To leksykon filmowy, biografia Brucea Lee i jego syna Brandona, Jackie Chana, Jean-Claude Van Dammea, Chucka Norrisa, Stevena Seagala i kilku innych mistrzów wschodnich sztuk walki.

Książka nie jest podręcznikiem do sztuk walki. To leksykon filmowy, biografia Brucea Lee i jego syna Brandona, Jackie Chana, Jean-Claude Van Dammea, Chucka Norrisa, Stevena Seagala i kilku innych mistrzów wschodnich sztuk walki.

Feliks Falk artysta wielu talentów i profesji. Mógł zostać sławnym malarzem i grafikiem. Przyjacielowi zawdzięcza, że jego prawdziwą pasją stał się film. W swoim dorobku reżyserskim ma głośne realizacje, jak m.in.: Wodzirej, Szansa, Był jazz, Bohater roku, Samowolka, Komornik czy Joanna, za które otrzymał prestiżowe nagrody i wyróżnienia. Z sukcesami zajmował się także reżyserią teatralną i telewizyjną. Autor scenariuszy, sztuk oraz słuchowisk. Pedagog i producent filmowy. Jedna z czołowych postaci polskiego kina.W autobiografii Wodzirej i inni Feiks Falk dzieli się opowieścią o swoim niezwykle ciekawym i barwnym życiu. Wspomina dzieciństwo, rozmawia o rodzinie, dorastaniu, pasjach i marzeniach, miłości, drodze twórczej, sukcesach i porażkach, rozterkach, przemijaniu. Odsłania tajniki warsztatu, kulisy pracy na planie filmowym i na scenie, źródła inspiracji. Podsumowuje artystyczne doświadczenia i dokonania. Poznajemy go jako wnikliwego narratora, po mistrzowsku podpatrującego i portretującego rzeczywistość okiem kamery, dla którego najważniejsze są nieopowiedziane jeszcze historie.

Peter Lindbergh and Azzedine Alaia, the photographer and the couturier, were united by their love of black, a love that they would cultivate alike in silver print and solid color garments. Lindbergh ceaselessly turned to black and white to signify his search for authenticity in the faces he brought to light. Alaia drew on the monochrome of timeless clothes to create veritable sculptures for the body.