W tej strefie zapraszamy czytelników tak zwane artystyczne dusze po książki z kategorii Sztuka. Polecamy szereg publikacji o sztuce i jej historii,ciekawostki i portfolia artystów, eseje, albumy, książki o malarstwie, rzeźbiarstwie, architekturze oraz histoii fotografii. Biografie ciekawych artystów, książki i powieści przedstawiające fascynujące losy malarzy i osób uwiecznianych na obrazach. W tym dziale tylko ksiązki ze sztuka w tle.
Dwóch autorów, blisko 400 stron, a na nich ok. 250 tytułów filmów i seriali, ok. 300 miejsc na terenie Łodzi. Do tego ok. 250 zdjęć, w tym blisko sto werków i kadrów. Tak w telegraficznym skrócie można opisać nowe wydanie "Przewodnika po filmowej Łodzi".
Dekadę po pierwszym wydaniu oddajemy w ręce czytelników nową wersję - poprawioną i uzupełnioną zarówno o produkcje z ostatnich 11 lat, jak również o te starsze przy których z biegiem lat udało nam się potwierdzić ich łódzkie plenery. W książce opisane są zarówno tytuły klasyczne, dla Łodzi wręcz kanoniczne - „Ziemia obiecana”, „Vabank”, czy „Daleko od szosy”, ale także te nowsze produkcje, jak „Zimna wojna” i „Ida” Pawła Pawlikowskiego, czy „W ciemności” Agnieszki Holland.
Wstęp do książki, a także konsultacje merytoryczne zapewnił Mieczysław Kuźmicki, wieloletni dyrektor Muzeum Kinematografii.
Muzykoterapia dogłębna-komórkowa to skuteczna metoda zwalczania nawet 250 różnych chorób i dolegliwości. Opiera się na kilkunastu technikach uzdrawiających opracowanych przez Autorkę. Muzykoterapia dodatkowo przynosi spokój wewnętrzny, radość i relaks, uwalnia od stresu. Fale dźwiękowe o określonych częstotliwościach pochodzą z prostych w użyciu instrumentów - kamertonów, które zastosować może każdy, bez względu na wiedzę muzyczną. To czyni je łatwymi i przyjemnymi w obsłudze narzędziami terapii, która jest bezpieczna i nie ma skutków ubocznych. Zasada działania, to m.in. dostrajanie chorych komórek ciała i organów wewnętrznych do ich naukowo odkrytych częstotliwości zdrowia podanych w odpowiednich kamertonach. Odkryj uzdrawiającą moc dźwięków.
Nie będzie przesadą stwierdzenie, że dla wielu osób pierwszy kontakt z wiedzą o filmie następował dzięki publikacjom Jerzego Płażewskiego. O dziejach kina uczyliśmy się z jego Historii filmu dla każdego (jej tytuł zmieniał się w kolejnych wydaniach), dzięki wcześniejszej książce poznawaliśmy Język filmu. Tysiące obejrzanych filmów, nieprawdopodobna wręcz liczba tekstów (publikował przez prawie 70 lat!): książek, recenzji, korespondencji z międzynarodowych festiwali, których był stałym bywalcem, artykułów narzucających niekiedy sposób myślenia o kinie, prowadzenie Kina Dobrych Filmów „Wiedza” w warszawskim Pałacu Kultury i Nauki, wreszcie wieloletnie członkostwo w Filmowej Radzie Repertuarowej przy Centrali Wynajmu Filmów – wszystko to miało niewątpliwy wpływ na świadomość filmową kilku pokoleń polskich kinomanów. Bycie krytykiem nie oznaczało dla niego jedynie określenia dotyczącego zawodu, który wykonywał. Stanowiło sposób życia, które przepełniała ciekawość kina oraz przekonanie o jego doniosłej roli jako sztuki.
Kolejne tomy serii dotyczyć będą innych ważnych dla polskiej krytyki filmowej postaci, m.in. Krzysztofa Teodora Toeplitza, Bolesława Michałka, Zygmunta Kałużyńskiego. Zamiarem redaktorów jest naszkicowanie obrazu krytyki oraz zrekonstruowanie roli, jaką niegdyś odgrywała. Być może okaże się to pomocne dla podjęcia dyskusji o specyfice, funkcji, a nawet zasadności istnienia krytyki filmowej w dzisiejszej rzeczywistości.
Barbara Giza i Piotr Zwierzchowski
Klasycznie rozumiane tabu odsyła do dwóch kategorii: świętości i nieczystości. () Wszystko, co jest zaliczane do sfery sacrum, budzi jednocześnie zachwyt i strach, jednakże to współistnienie dwóch skrajnie różnych emocji wyzwala (podświadomie lub nie) ciekawość. Jest ona podyktowana zarówno chęcią odkrycia źródeł tabu, jak i weryfikacji rzeczywistej funkcji w społeczności, a w końcu ewentualnych realnych konsekwencji jego złamania. Dziś, w dobie postępującej globalizacji i przełamywania kolejnych barier blokujących poznanie, następuje coraz częstsze odkrywanie, a potem znoszenie kolejnych sfer milczenia, przy jednoczesnej świadomości, że tabu jako takie nie zniknie. Będąc gwarantem ciągłości i spójności kultury, jest wręcz niezbędne. Problem polega tylko na tym, by nie było ono źródłem przemocy, opresji wobec człowieka, ani też jądrem poważnych problemów społecznych.Z recenzji dr hab. Aleksandry Zywert, prof. UAM
Książka Kino postradzieckie jest nie tylko interdyscyplinarnym, syntetycznym i całościowym opracowaniem zagadnienia traumy sowieckiego doświadczenia w kinie rosyjskim po 1991 roku, ale również wszechstronną analizą mechanizmów instrumentalizacji pamięci przez zmieniającą się władzę. Część pierwsza monografii poświęcona została analizie filmów historycznych, których zadaniem było zlokalizowanie traumatycznych wydarzeń w dziejach ZSRR oraz stworzenie spójnej narracji o przeszłości. Tematem drugiej części książki stały się filmowe reprezentacje postpamięci, różne strategie odnoszenia się do traumy oraz jej rzeczywisty wpływ na budowanie tożsamości współczesnych Rosjan.Książkę Pauliny Gorlewskiej, która podejmuje oryginalnie wykoncypowany, przemyślnie zaprojektowany i z rzadko spotykaną inwencją badawczą opracowany temat, można by zatytułować Od Lenina do Putina. Z psychologii filmu rosyjskiego, nawiązując poprzez trawestację tytułu do klasycznego dzieła Siegfrieda Kracauera. Przywołuję niemiecki kontekst i ryzykuję to szczytne porównanie nie tylko w przekonaniu o bardzo istotnej naukowej wartości rozprawy, ale także po to, aby wskazać, że filmowa reakcja Rosjan na tragiczny bilans komunizmu dopiero w pionierskich badaniach autorki doczekała się pracy godnej tego skomplikowanego wyzwania. () Uwagę zwraca rozległe tło historycznofilmowe, na którym Gorlewska sytuuje główne obiekty swojego badawczego zainteresowania. Zważywszy, że żyjemy w czasach, kiedy z kinem rosyjskim mamy kontakty znacznie mniej regularne niż w PRL-u i o wiele bardziej ograniczone, tak bardzo wnikliwa, skrupulatna, dogłębna i wszechstronna jego znajomość zasługuje na szczególne uznanie. () Fascynująca w lekturze, wielowątkowa i inspirująca książka Pauliny Gorlewskiej, otwierając kolejne horyzonty, które daleko wybiegają poza zjawiska stricte filmowe, przekracza również granice rosyjskiej kultury i historii. Badany przez nią na przykładzie filmu fenomen traumy i uruchamiane przezeń psychospołeczne mechanizmy łatwo również odnieść z podobnymi konkluzjami do najnowszych dziejów Polski.prof. dr hab. Tadeusz SzczepańskiPaulina Gorlewska filmoznawczyni i rosjoznawczyni, doktor nauk o sztuce, pracowniczka nieetatowa w Instytucie Sztuk Audiowizualnych Uniwersytetu Jagiellońskiego. Publikowała w Kwartalniku Filmowym, Studiach Filmoznawczych, Ekranach i Kinie. Zajmuje się historią kina polskiego oraz współczesną kulturą rosyjską.
W publikacji poddano analizie literacki opis kosmosu w poezji Edwarda Stachury, wyrastający z wiedzy naukowej, ale silnie przesycony sensami metafizycznymi i antropologicznymi. Wykazano, że w twórczości poety ciała niebieskie są ważnym elementem mitycznej struktury świata związanej z poetyzowaniem rzeczywistości przez bohatera, który – obserwując niebo i popisując się wiedzą astronomiczną – jednocześnie poszukuje w przyrodzie sacrum. Prowadzi z otaczającą go rzeczywistością nieustanny dialog, dzięki czemu poznaje lepiej zarówno siebie, jak i naturę.
******
Between Science and Myth. Poetic Astronomy in Edward Stachura’s Works
The book analyses the literary description of the cosmos in Edward Stachura’s works. It emerges from scientific knowledge, but is strongly imbued with metaphysical and anthropological senses. In poet’s works celestial bodies are an important element of the mythical world structure, linked to poeticizing reality by the protagonist who – observing the sky and flaunting his astronomical knowledge – is, at the same time, searching for sacrum in nature. He constantly engages in a dialogue with the surrounding reality, which makes him know himself and the nature better.
Publikacja zawiera teksty poświęcone czterem istotnym awangardowym projektom muzealnym: sieci Muzeów Kultury Artystycznej powołanej do istnienia po rewolucji październikowej w Rosji, Kabinett der Abstrakten zaprojektowanemu przez EI Lissitzkiego dla hanowerskiego Provinzialmuseum w 1927 roku, Socit Anonyme powstałemu w Nowym Jorku na początku lat dwudziestych oraz Międzynarodowej kolekcji Sztuki Nowoczesnej grupy a.r., udostępnionej publicznie w 1931 roku w Miejskim Muzeum w Łodzi, dzisiejszym Muzeum Sztuki. Opracowaniom krytycznym wybitnych badaczy i badaczek zajmujących się historią awangardy towarzyszy wybór tekstów źródłowych oraz bogata ikonografia prezentująca zarówno materiały archiwalne jak i wybrane dzieła z kolekcji związanych z omawianymi projektami.
Twórczość artystyczną Leopolda Buczkowskiego, mniej znaną, cechuje różnorodność tematów i stylów oraz inwencja w doborze i łączeniu technik artystycznych. Buczkowski posługuje się rysunkiem, fotografią, technikami graficznymi i wodnymi, techniką olejną, kolażem. W późnej fazie twórczości nadaje swoim przedstawieniom charakter przestrzenny, kształtując rzeźby i asamblaże. Różnorodność ta wyrasta z wielokulturowej rzeczywistości Podola lat 30-tych XX wieku zniszczonej przez wojnę krainy jego dzieciństwa i młodości, zamieszkiwanej przez ludność polską, ukraińską i żydowską.
Łódzkie mozaiki i inne monumentalne akcenty plastyczne czasów PRL-u to opracowanie prezentujące zagadnienia z zakresu niedocenianej estetyki czasów Polski Ludowej. W tej bogato ilustrowanej książce autor, Bartosz Stępień, kompleksowo opisał ponad 60 realizacji. Efektem jego kilkuletniej pracy badawczej jest katalog mozaik, sgraffito, płaskorzeźb ceramicznych i metalowych oraz malowideł zrealizowanych na terenie Łodzi.Akcenty plastyczne były znakomitym uzupełnieniem wnętrz oraz elewacji gmachów użyteczności publicznej, podkreślały ich rangę lub nadawały im określony charakter. Z czasem mozaiki i płaskorzeźby trafiały do nowo budowanych łódzkich zakładów przemysłowych, gdzie służyły idei humanizacji miejsc pracy.Projektowaniem i wykonywaniem mozaik, malowideł i sgraffito zajmowali się czołowi łódzcy artyści plastycy różnych specjalizacji, których wkład w estetykę przestrzeni miejskiej i wnętrz obiektów na terenie Łodzi był często i niesprawiedliwie pomijany. Publikacja prezentuje ich twórczość plastyczną w kontekście architektury. Warto przyjrzeć się tym wyjątkowym realizacjom z czasów PRL-u i docenić ich ponadczasowy design.
Położony na wschodzie Polski Lublin został niebywale rozbudowany w okresie powojennym. Miasto znacznie powiększyło się o wielkie, nowe dzielnice mieszkaniowe. Jednocześnie rozwinął się układ drogowy, a także stanowiąca krwiobieg miasta komunikacja miejska. Autobusy i trolejbusy Ikarus, Jelcz, San, Skoda i ZIU, choć już dawno zniknęły z lubelskich ulic, są z sentymentem wspominane, gdyż przez lata zapewniały mieszkańcom miasta dojazd do zakładów pracy czy miejsc nauki.Autorzy książki dotarli do setek stron szerzej nieznanej, archiwalnej dokumentacji i napisali szczegółową, pasjonującą opowieść o szybkim i żywiołowym rozwoju Lublina. Twarde fakty i liczby zostały urozmaicone ciekawostkami z pełnych emocji relacji prasowych. Powstała książka zawierająca pierwszy kompleksowy opis historii lubelskiej komunikacji, rok po roku, w całej epoce PRL-u. Nie brakuje faktów, tabel i informacji o liniach, taborze i rozwoju miejskiego transportu. Uwzględniona w niej została także rozbudowa sieci ulicznej od bruków po dwujezdniowe, asfaltowe arterie. Część opracowania poświęcono powstawaniu osiedli mieszkaniowych, spinając w chronologiczną całość budowę wszystkich największych osiedli Lublina, w tym: ZOR, LSM, Kalinowszczyznę, Czechów i Czuby. Od ścian murowanych z cegły, przez wielki blok żerański, aż po budownictwo wielkopłytowe w systemach OWT i W-70.Miłośników komunikacji miejskiej i pasjonatów transportu ucieszą niepublikowane dotąd zdjęcia lubelskiego taboru z lat 70. i 80., wykonane przez zagranicznych autorów. Z kolei zainteresowanych historią rozbudowy Lublina i budownictwa mieszkaniowego zaciekawią archiwalne fotografie z czasów budowy osiedli, w tym LSM, Czechowa i Czubów.
Artur Andrus, Krzysztof Daukszewicz, Wojciech Fiedorczuk, Jerzy Iwaszkiewicz, Szymon Jachimek, Katarzyna Kasia, Michał Kempa, Katarzyna Kwiatkowska, Grzegorz Markowski, Marek Przybylik, Henryk Sawka, Dominika Sekielska producentka „Szkła”, Tomasz Sianecki i Wojciech Zimiński goszczą na łamach tej książki jako rozmówcy Tomasza Jachimka.
Szkło Kontaktowe”, od 17 lat na antenie TVN24, dzień w dzień, a raczej wieczór w wieczór, gromadzi liczącą ok. 600 tysięcy osób publiczność. Tomasz Jachimek, wykorzystując wrodzony urok i umiejętność inteligentnego rozśmieszania odbiorcy, rozmawia z ludźmi związanymi z programem, ważnymi postaciami życia kulturalno-społecznego, które mają sporo do powiedzenia nie tylko o kulisach kultowego „Szkła”, lecz także o naszej rzeczywistości.
Rozmówcy dzielą się wspomnieniami i nieznanymi anegdotami związanymi ze „Szkłem”, opowiadają o życiu telewizyjno-radiowo-dziennikarskim, polityce, prywatnych wzlotach i upadkach. Jest zabawnie i poważnie, ironicznie i melancholijnie, zaskakująco i prześmiewczo.
To książka idealna nie tylko dla fanów „Szkła Kontaktowego”, którzy dowiedzą się więcej o swoich ulubieńcach i zajrzą za kulisy programu. Te nieoficjalne rozmowy stają się próbą uchwycenia polskiego charakteru narodowego, naszych przywar i zalet, a obserwacje przenikliwych komentatorów składają się na osobliwy obraz współczesnej Polski.
Tytuł ten podsumowuje seminarium Naukowo-Techniczne, które odbyło się we Wrocławiu w dniach 24-26 listopada 2021 roku, organizowane przez Katedrę Mostów i Kolei Wydziału Budownictwa Lądowego i Wodnego Politechniki Wrocławskiej.Wstęp:W ostatnich latach zdarzyło się na świecie kilka głośnych katastrof mostów eksploatowanych często od kilkudziesięciu lat. W wyniku tych katastrof zginęło kilkadziesiąt osób. Te tragiczne zdarzenia zwróciły uwagę wielu rządów na problem właściwego utrzymania bądź jego braku, istniejącej infrastruktury komunikacyjnej. Problem ten dotyczy również naszego kraju, gdyż w ostatnich latach zanotowaliśmy kilka spektakularnych awarii mostów, które miały miejsce już po kilku latach od oddania obiektu do użytku. Jest to niepokojący sygnał, gdyż świadczy on o niewystarczającej kontroli projektów kierowanych do realizacji oraz niedostatecznej jakości wykonywanych prac budowlanych.Problem utrzymania i bezpiecznej eksploatacji obiektów mostowych będzie w Polsce narastał, albowiem na sieci linii kolejowych są użytkowane liczne mosty będące w eksploatacji już ponad 100 lat. Również na sieci drogowej liczba mostów o znacznym zużyciu jest liczna. Na przykład we Wrocławiu prawie wszystkie mosty położone w centrum miasta mają ponad 100 lat.Dlatego 16. edycję Seminarium Wrocławskie Dni Mostowe poświęciliśmy problematyce poprawy bezpieczeństwa eksploatacji obiektów mostowych.
Przekazujemy w Państwa ręce księgę dedykowaną Profesorowi Tadeuszowi Bernatowiczowi – wybitnemu badaczowi dziejów architektury i sztuki nowożytnej. Artykuły autorstwa uznanych naukowców z wielu różnych ośrodków zostały ujęte w ramach sześciu rozdziałów, podejmujących problematykę m.in. radzivilianów, mecenatu królewskiego i magnackiego, konserwacji architektury, jak i sztuki nowoczesnej. Wszechstronność tematów w znakomity sposób odzwierciedla bogactwo zainteresowań samego Jubilata. Chcieliśmy naszym tomem uhonorować Profesora i uczcić 65. rocznicę urodzin tego wspaniałego naukowca i dydaktyka. Profesor Tadeusz Bernatowicz od wielu lat jest związany z łódzkim ośrodkiem. Z tego też względu zdecydowaliśmy się w tytule niniejszej publikacji przywołać nazwę jednego z przedmiotów prowadzonych przez Profesora w Instytucie Historii Sztuki UŁ.
Komitet redakcyjny
Tom trzeci „Dzieł zebranych” Feliksa Konecznego zawiera prace z lat 1898-1902. Wśród nich można znaleźć pokaźny zasób recenzji sztuk teatralnych. Autor wyrażał niekiedy krytyczne sądy o stanie ówczesnego dramatopisarstwa oraz krakowskiej sceny, nie wahając się wskazywać błędy nawet w utworach Stanisława Wyspiańskiego. Potrafił wszelako docenić atuty prezentowanych dzieł oraz sprawną grę aktorską. W recenzjach teatralnych widać u autora głębokie poczucie odpowiedzialności. Koneczny solidnie przygotowywał się do każdej premiery, sporządzał notatki w trakcie przedstawienia, niekiedy sztukę oglądał dwukrotnie.
Niniejszy tom zawiera ponadto broszurę „Jan III Waza i misja Possewina”, w której autor na podstawie kwerendy w archiwach watykańskich rzucił nowe światło na działalność wysłannika Stolicy Apostolskiej, którego celem stało się przywrócenie Kościołowi katolickiemu Szwecji. Z kolei cenne uwagi o kulisach pracy nad uświadomieniem narodowym całego społeczeństwa zawarł w artykule „Oświata a dobrobyt w Galicji”.
Marian Gumowski - wybitny numizmatyk, historyk, wieloletni pracownik Muzeum im. Czapskich w Krakowie, a następnie dyrektor Muzeum Wielkopolskiego w Poznaniu, pozostawił po sobie bogaty dorobek pisarski. Na potrzeby niniejszej publikacji wybrano teksty pochodzące z obu okresów jego działalności - krakowskiego i poznańskiego. Te pierwsze koncentrują się na dziedzinie najbliższej Gumowskiemu – numizmatyce i medalografii, i w jej kontekście prezentują poglądy znakomitego muzealnika na inne zagadnienia. Artykuły powstałe w drugim okresie, kiedy cieszył się już ugruntowaną pozycją w środowisku, przedstawiają jego zapatrywania na funkcję muzeów oraz rolę muzealnictwa z punktu widzenia osoby zarządzającej instytucją, a zatem mierzącej się z realnymi problemami określania jej kształtu, zadań i rozwoju. Tekstom Mariana Gumowskiego towarzyszą dwa obszerne eseje wstępne - Diany Błońskiej (prezentujący okres krakowski) oraz Kamili Kłudkiewicz (opisujący okres poznański).
"Jeżeli zatem chcemy uwidocznić sobie, jakby w panoramie, dzieje państwa, jego dobre i złe losy, wesołe i smutne
dni, czasy jego tryumfu i upadku, jeżeli to chcemy oglądać na źródłach współczesnych i trwałych, które ani sfałszowane, ani przez późniejsze dodatki zniekształcone być nie mogą — to nie zostaje nic innego, jak zbierać z gorliwością i ukochaniem dawne monety, te spiżowe kartki historii i układać je w porządku i przejrzyście w jeden zbiór, który dla miłośnika każdego będzie najlepszą historyczną księgą swego narodu".
"Publiczność chodząca do muzeum pragnie się uczyć, pragnie coś nowego zobaczyć, łaknie rozmaitości. Przychodzić
będzie tym chętniej i tym częściej, im tej rozmaitości i tej oświaty będzie więcej. Z tymi żądaniami należy się liczyć i na ich rzecz robić nieraz duże ustępstwa. Muzeum nie powinno nigdy cofać się przed opróżnieniem zupełnym
sali, przed innym niż dotąd rozwieszaniem obrazów lub ustawieniem gablot. Muzeum powinno drgać życiem i tym
przyciągać publiczność, gdyż jedynie wtedy potrafi osiągnąć swoje cele".
Marian Gumowski
Autor podejmuje problematykę tak zwanych niskich obiegów współczesnej polskiej muzyki popularnej (muzyka emitowana na pocztówkach dźwiękowych, weselna, szeroko pojmowana muzyczna twórczość samorodna, disco polo, przyśpiewki stadionowe, amatorski rock). Analizuje upodobania muzyczne polskiej klasy ludowej oraz społeczne funkcjonowanie charakterystycznych dla tych upodobań gatunków i stylów muzyki, uwzględniając szczególne momenty w polityce kulturalnej i najważniejsze przełomy historyczne: „odwilż” 1956 r., skutki wydarzeń 1968 r., rodzimy model kultury masowej w latach 70., sytuację po stanie wojennym, transformację systemową.
******
The Musical Adventures of Folk Taste. Polish Popular Music in Society After 1956
The author discusses the problem of the so-called low circulation of contemporary Polish popular music (music released on flexi discs, wedding music, a broad range of amateur music production, football chants, amateur rock music). He analyses music tastes of the Polish working class and the social functioning of genres and styles of music, characteristic of these tastes, reflecting on the crucial moments in cultural policy and the most important turning points in history: “Polish thaw” in 1956, the consequences of the 1968 events, the indigenous model of mass culture in the 1970s, the situation after the martial law and the transformation of the political system in 1989.
Przedmowa /fragment/Globalizacja to determinanta naszej współczesności. Jej rezultatem jest m.in.to, że poznajemy inne kraje, inne kultury, a także możemy łatwiej wybrać swojemiejsce zamieszkania.Wszystkie te procesy prowadzą do pogłębiania wielokulturowości zarównocałych narodów, jak i lokalnych społeczności. Uznając powyższy paradygmat,coraz większego znaczenia nabiera pielęgnowanie własnej, rodzimej tożsamościkulturowej. Ważnym elementem tej tożsamości jest architektura sakralna i tozarówno o wielowiekowej tradycji, jak i powstała w ostatnim czasie.Z ogromnym zadowoleniem należy przyjąć ostatnią monografię JerzegoBabiaka nt. Ziemi Kępińskiej. Publikacja objęta została patronatem TowarzystwaMiłośników Ziemi Kępińskiej. Towarzystwo powstało w 1973 r.Jego misją jest pogłębianie wiedzy o regionie oraz przedstawianie dorobkukulturalnego, w tym zwłaszcza rodzimej twórczości artystycznej i społecznej.Wśród zadań TMZK jest także działalność edukacyjno-promocyjna regionukępińskiego, realizowana poprzez wydawanie publikacji nt. jego historii i walorówkulturowych.Należy podkreślić, że książka w całości jest dziełem autora, który wywodzisię z Ziemi Kępińskiej i mimo że wyjechał z rodzinnego miasta ponad półwieku temu, nadal utrzymuje z miastem, gdzie spędził młodość, stałe związki.
Drugi tom z pięciu na temat budownictwa, przepisany z rękopisów z 1903 roku. Zawiera informacje dotyczące połączeń prostych z drzewa- połączeń dla przedłużenia, powiększenia belek, połączeń pod kątem i różnych wiązań; połączeń z kamienia i cegieł, narzędzi murarskich murów i wiązań cegieł jak również połączeń prostych z żelaza i różnych jego sposobów. Cała seria ""Budownictwo"" Bisanza to aktualny po dzień dzisiejszy zbiór informacji i podstaw budownictwa, przydatny dla architekta.""
W Sclavusie Tymon Tymański opowiada historię jednej z najbarwniejszych grup artystycznych lat 80. XX wieku – trójmiejskiej Tranzytoryjnej Formacji Totart. Rozpoznaje i przywołuje jej artystycznych antenatów, opisuje happeningi i akcje, wciąga w świat własnych literackich fascynacji i muzycznych olśnień. Książki Tymańskiego nie należy jednak postrzegać jak kolejnej literackiej – zbiorowej i indywidualnej – biografii artystycznej. To pełnowartościowa beletrystyka, napisana brawurowo, z doskonałym czuciem i rozumieniem języka, pełna – także autoironicznego – poczucia humoru.
W książce Tymańskiego obserwujemy, jak terapeutyczna postsztuka Totartu, zrodzona z konieczności odreagowania ponurych lat 80., czasu beznadziei i niemożności, przeradza się w Tymonowy modus. Pomieszanie wysokiego z niskim, sowizdrzalskiego z intelektualnym, mądrego z głupim znać w jego juwenilnych wierszach i prozie, słychać w muzyce yassowej, widać w filmie Polskie gówno. Prywatny totart Tymańskiego to świat duchowych otwarć, głębokich przyjaźni, seksualności i nieprawdopodobnych wizji.
Z tła opowieści prześwieca panorama Gdańska lat 80. i 90., którą autor odmalowuje, nie stroniąc od politycznych docinek i zakulisowych anegdot. W tekście Tymona spotykają się ci, którzy historię pisali, i ci, o których ona milczy. Jest tu Lech Wałęsa i Tomek Wilmowski, anarchiści i buddyści, prałat Jankowski przepędzający przybyszów z Alfa Centauri, jest i niezapomniany mazurski minstrel Jasiu Karabin.
Powieść Tymańskiego, choć nawiązuje do różnorakich tradycji literackich, wymyka się definicjom, nawet pojemnej definicji powieści postmodernistycznej. Autor nazywa swą książkę „posttotartowym imprzejawnikiem”, „profuzyjnym eposem o Totarcie – opowieścią o czasach, zjawisku, grupie waryatów i nieskrępowanej kreacji”. I właśnie „nieskrępowana kreacja” zdaje się najważniejszym kluczem do zrozumienia Totartu i Sclavusa.
Tymon Tymański – songwriter, multiinstrumentalista, producent muzyczny. Prozaik, poeta, scenarzysta, dramaturg, aktor. Urodzony 30 września 1968 roku w Gdańsku. Buddysta czan, taoista naturszczyk. Adept Ścieżki Pustej Dłoni i Dłoni Wielkiej Opozycji, Gimnastyki Życiowej Energii oraz Jogi Słońca i Księżyca. Dozgonny admirator Kaszub i potajemny kochanek Morza Bałtyckiego.
Książka stanowi próbę interdyscyplinarnego spojrzenia na kulturę muzyczną XX i XXI wieku przez pryzmat „tapety akustycznej”. Autorka wskazuje powiązania między koncepcjami funkcjonalnymi, w których muzyka tła jest instrumentem społecznego wpływu (Muzak i audiomarketing), a koncepcjami artystycznymi (Erik Satie i musique d’ameublement, Brian Eno i muzyka ambient) w zamyśle kompozytorskim nastawionymi na tworzenie neutralnego tła. Podejmuje problematykę inżynierii akustycznej w przestrzeni publicznej, łącząc trzy zasadnicze perspektywy badawcze: muzykologiczną, psychologiczną i marketingową, z uwzględnieniem podejścia teoretycznego, historycznego i empirycznego.
Music on the Periphery of Attention. From Musique d’ameublement to Audiomarketing
The book is an attempt to obtain the interdisciplinary insight into the musical culture of the 20th and 21st centuries through the prism of "acoustic wallpaper". The author indicates the connections between functional concepts, in which background music is an instrument of social influence (Muzak and audiomarketing), and artistic concepts (Erik Satie and musique d'ameublement, Brian Eno and ambient music) intended to create a neutral background filling the public space. She deals with the issues of acoustic engineering in the public space, combining three basic research perspectives: musicological, psychological and marketing, taking into account theoretical, historical and empirical approaches.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
