Nikt z nas nie jest wieczny, starość i umieranie jest częścią naszego życia. Ból po utracie ukochanych ludzi jest wielki. Jak pogodzić się z odchodzeniem najbliższych, ukochanych ludzi? Jak uporać się z żałobą po ich śmierci kiedy wydaje się, że straty już nikt i nic nie uleczy? na te i inne pytania odnajdziecie Państwo odpowiedź w znanych publikacjach Elizabeth Kübler-Ross czy Renaty Arendt Dziurdzikowskiej. Znajdziecie tutaj też lekturę na temat przebiegu żałoby u dzieci i nastolatków, dla których takie traumatyczne przeżycia są bardzo ciężkie do zrozumienia.
Jak zachowywali się zabójcy w ostatnich godzinach i w ostatnich chwilach swojego życia, stojąc naszubienicy? Nikt nie znał odpowiedzi na to pytanie lepiej niż John Ellis, pełniący przez niemalćwierć wieku obowiązki pierwszego kata Wielkiej Brytanii. Z jego relacji czytelnik dowiaduje się,jak omdlewającą Edith Thompson niesiono na szubienicę, jak doktor Crippen z uśmiechemmaszerował na spotkanie stryczka, i jak William Palmer walczył zaciekle o życie w celi śmierci. Idlaczego młodociany Jack Griffiths popędził naprzeciw śmierci. Jedni ginęli jak bohaterowie, innizaś jak tchórze Kat John Ellis wykonał wyroki na dwustu trzech osobach i spisał kronikęostatnich gestów wielu spośród tych, którzy przeszli przez jego ręce na finałowej prostej swejpodróży ku wieczności.
CZASU NIE OSZUKASZ... ALE JEST COŚ, CO MOŻE CI POMÓC DŁUŻEJ CIESZYĆ SIĘ MŁODYM WYGLĄDEM I ZDROWIEM. OTO DIETA ANTY-AGING!
Pierwsze zmarszczki? Zadyszka, gdy wchodzisz po schodach? Coraz częstsze dolegliwości ze strony żołądka i jelit? A może problemy z pamięcią?
Autorka książki – doświadczona dietetyczka – podpowiada, jak przechytrzyć metrykę. Opierając się na najnowszych wynikach badań i wiarygodnych źródłach naukowych, radzi, co jeść, jak przyrządzać potrawy i przechowywać pożywienie, oraz czego unikać, by nie przyspieszać procesów starzenia. Słowem: proponuje styl odżywiania, który pomoże dłużej cieszyć się młodym wyglądem, dobrym samopoczuciem, a także może wydłużyć życie i zapobiec wielu chorobom czy dolegliwościom.
Podaje ponad 100 sprawdzonych przepisów na: sałatki i dania z warzyw, zupy, dania z mięsem i rybami, bezmięsne i wegetariańskie, koktajle i desery – na potrawy zawierające naturalne przeciwutleniacze, które pomagają zwalczać wolne rodniki.
Oto kulinarna oda do młodości!
Agata Lewandowska – dietetyk, absolwentka Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego, SGGW oraz podyplomowych studiów z psychodietetyki na SPWS. Interesuje się sportem, zdrowym stylem życia oraz wpływem codziennej diety na zdrowie. Autorka wielu poradników: Detoks cukrowy, Dieta w chorobie Hashimoto, Wypieki dla diabetyków, Ciasta i desery dla diabetyków, Polska kuchnia bezglutenowa.
Niniejsza książka jest już trzecią z kolei moją pozycją o tematyce starości, cierpienia, odchodzenia do wieczności. Poprzednie dwie zostały bardzo dobrze przyjęte przez czytelników, dlatego ośmieliłam się jeszcze napisać kolejną, bo temat jest tego wart. Materiału do napisania tej książki jak i poprzednich dostarczyło mi samo życie. Wiele z opisanych sytuacji i postaci jest prawdziwych.Książkę zaczęłam pisać, współczując koleżance ze studiów, że dotknął ją nowotwór piersi. Zakończyłam ją w sytuacji ciężkiej próby, kiedy u mnie również zdiagnozowano złośliwego guza piersi. Nie pytam, dlaczego ja? To właśnie w takiej sytuacji granicznej ujawniła się moja prawdziwa wiara i zaufanie do Boga. Jest to czas, kiedy człowiek jest bezbronny, boi się wymawiać słowo rak, bo ono onieśmiela.Autorka
„Psychologia potrzeb osób starszych” to książka, która musiała powstać, zważywszy na sytuację demograficzną w Polsce, krajach UE i na świecie. Wszędzie przybywa ludzi starzejących się i starych, a starość jako etap życia człowieka wydłuża się systematycznie. Stąd niezwykle ważna wydaje się chwila refleksji nad sytuacją tej coraz liczniej reprezentowanej grupy osób – nad jej pozycją we współczesnym świecie, relacją z młodszym pokoleniem, postrzeganiem starszych ludzi przez społeczeństwo i media. Starość przedstawiona jest z perspektywy okresu rozwojowego i traktowana zgodnie z przyjętą zasadą rozwoju przez całe życie, czyli z założeniem, że człowiek jest aktywny i twórczy do samego końca i na każdym etapie swojej egzystencji dąży do zaspokojenia nie tylko potrzeb podstawowych, ale również wyższego rzędu, z potrzebą samorealizacji łącznie.
Czym różni się nasza ignorancja, która zmusza nas do życia w strachu przed śmiercią, od ignorancji naszych przodków, która nakazywała im wierzyć, że Ziemia jest płaska?
Bruce Moen poznał w Instytucie Monroe’a techniki ułatwiające podróże poza ciałem. Jak pisze w książce, jest zwyczajnym człowiekiem, więc wykształcenie umiejętności poruszania się w wielowymiarowej rzeczywistości nie było dla niego łatwe. Jako inżynier stworzył zatem własne techniki pracy z umysłem ułatwiające przenoszenie się do światów nam na co dzień niedostępnych. Poznanie OBE (out of body experience) pozwala zrozumieć, co dzieje się z naszą świadomością, gdy kończymy ziemską egzystencję. Daje to zupełnie nowe spojrzenie na proces życia i umierania.
Podróże w nieznane to kontynuacja pionierskich książek Roberta Monroe: Podróże poza ciałem, Dalekie podróże oraz Najdalsza podróż.
Bruce’a Moena od zawsze nurtowały Trzy Wielkie Pytania: „Gdzie byłem, zanim się urodziłem?”, „Co mam robić, żyjąc tutaj?”, „Dokąd pójdę, kiedy umrę?”. Aby sobie na nie odpowiedzieć, trzeba udać się w podróż. Podróż w nieznany świat niefizyczny, którego realność jest zaskakująca i daje tak ważne poczucie pewności, że życie nigdy się nie kończy. Każda podróż Tam umożliwia poznanie kolejnej kropli prawdy z całego oceanu Wiedzy. Zdobywanie doświadczeń w obszarach niefizycznych całkowicie rozwiewa wątpliwości nie tylko co do ich istnienia, ale też pokazuje cały wachlarz możliwości ziemskiego życia. Podróżując z Moenem po nieznanym, odkrywamy, że każdy może eksplorować rzeczywistość wielowymiarową bez konieczności posiadania szczególnych uzdolnień. Wyposażeni w jego wskazówki, możemy rozpocząć własne poszukiwania, a dzięki zdobywaniu jedynych w swoim rodzaju wiedzy i doświadczenia – stać się wielkimi odkrywcami.
Grażyna Byczukowa, Paweł Byczuk, trenerzy Podróży Niefizycznych wg metody Bruce’a Moena, afterlife.hemi-sync.com.pl
Książka „Internet również dla seniora” dedykowana jest wszystkim osobom chcącym w pełni poznać i wykorzystać możliwości współczesnego Internetu. Jest kontynuacją książki „Smartfon również dla seniora”.
Komputery już od dawna zagościły w naszych domach i w zasadzie każdy z nas ma dostęp do Internetu. Jednak bardzo często w minimalnym stopniu wykorzystujemy współczesne narzędzia działające w sieci ograniczając się do podstawowych czynności, takich jak szukanie wiadomości czy zaglądanie do portalu społecznościowego. Czasami nie zdajemy sobie nawet sprawy z tego, że przez Internet możemy załatwić większość spraw urzędowych, wymienić walutę, czy nawet kupić produkty spożywcze w markecie bez wychodzenia z domu.
Książka adresowana jest również dla każdego seniora, który coraz częściej aktywnie korzysta Internetu i chciałby poznać nowe, dotąd nieznane możliwości współczesnej sieci. Do tego wolałby to robić w sposób bezpieczny, nie narażając siebie na działania współczesnych oszustów internetowych.
Autorzy książki odnieśli się zarówno do obsługi komputerów stacjonarnych jak i laptopów z zainstalowanym Windowsem 10 oraz wykorzystania różnych przeglądarek internetowych. Treść tej publikacji pisana jest bardzo przystępnym językiem, co pozwala nie tylko na łatwe przyswajanie wiedzy, ale przysłowiowo potrafi „wciągnąć” czytelnika.
Komunikacja w przypadku otępień nie jest mocną stroną w codziennej praktyce lekarza rodzinnego, neurologa czy psychiatry, jak również innych specjalistów. Podkreślają to zwłaszcza opiekunowie osób z chorobą Alzheimera, oczekując większego zaangażowania w proces komunikacji. Z tego względu podjęcie tej problematyki przez wybitne ekspertki w zakresie procesów komunikacji, postrzeganych z punktu widzenia ich dotychczasowego doświadczenia zawodowego i osiągnięć naukowych, uznać należy za wydarzenie bardzo ważne. Książka stanowi przykład owocnej współpracy interdyscyplinarnej Autorek pracujących w odległych, ale co widać na każdej stronie, jednak bardzo bliskich sobie ośrodkach naukowych. [...] Jestem całkowicie przekonany, że ta niezwykle dokładnie przygotowana monografia będzie sprzyjała dialogowi interdyscyplinarnemu w obszarze zaburzeń komunikacji u osób z chorobą Alzheimera i zachęcała do wypracowywania skutecznych metod terapeutycznych.Z recenzji prof. dra hab. Andrzeja PotemkowskiegoChoroba Alzheimera. Zaburzenia komunikacji językowej to kolejny tom z serii LOGOPEDIA XXI WIEKU jednego z najważniejszych projektów wydawnictwa naukowego Harmonia Universalis. Obejmuje on stworzenie serii monografii naukowych z zakresu najistotniejszych problemów współczesnej logopedii pod redakcją prof. UG, dra hab. Stanisława Milewskiego oraz prof. UG, dr hab. Ewy Czaplewskiej z Katedry Logopedii Uniwersytetu Gdańskiego, pod oficjalnym patronatem Polskiego Towarzystwa Logopedycznego.
Autorzy przedstawiają zagadnienia towarzyszące procesom demograficznym w Polsce z perspektywy podejmowanych działań politycznych. Szczególną uwagę poświęcają procesowi upolitycznienia problemu starzejącego się społeczeństwa, instrumentom polityki demograficznej i społecznej oraz dyskursom politycznemu i medialnemu, zaistniałym w latach 1989–2016.
Przemiany demograficzne, zwłaszcza proces starzenia się ludności, ze względu na swoją intensyfikację i złożoność stają się przedmiotem polityki państwa. Wypracowanie rozwiązań z zakresu polityki demograficznej i polityki społecznej, dostosowanych do wymogów coraz szybciej starzejącego się społeczeństwa i wyzwań społeczno-ekonomicznych XXI wieku to nagląca potrzeba.
Samobójstwo to podstępny zabójca. Przychodzi po cichu i niespodziewanie. Najpierw subtelnie i niepostrzeżenie wciąga w mrok, mamiąc zmysły.Stopniowo odcina od świata i najbliższych, karmiąc cierpieniem – niechcianym, ale niedającym się odrzucić. Zadaje krzywdę swojej ofierze, ale także jej bliskim. Jeśli nikt go nie powstrzyma, przynosi rozpacz i śmierć.Ten poradnik powstał zgodnie z założeniem, że proces prowadzący do samobójstwa nie jest problemem jednostki, lecz całego systemu rodzinnego.Książka ma pozwolić Wam, rodzinom i bliskim osób zmagających się zeskłonnościami samobójczymi, w sposób bardziej świadomy i zdecydowany podejmować codzienny trud towarzyszenia, współprzeżywania i niesienia pomocy. Cierpienie dotyka wszystkich z najbliższego kręgu człowieka myślącegoo odebraniu sobie życia. Ogromnym wyzwaniem jest mierzenie się z nieznośną niepewnością, lękiem, zmęczeniem i niezgodą na akceptację przekonań ukochanej osoby, która czuje, że samobójcza śmierć lub krzywdzenie siebie to jedyne rozwiązania.Poradnik został również napisany z myślą o Was, starających się poradzićsobie ze stratą po samobójczej śmierci bliskiej osoby, próbującychprzejść przez trudny proces żałoby, jednocześnie samemu stojąc przed dylematem,jak dalej żyć.
dr n. zdr. Tytus Koweszko
redaktor naukowy
Transplantologia jest dziedziną medycyny wciąż jeszcze budzącą wiele etycznych kontrowersji i sporów. Otacza ją też aura tajemniczości, a czasem grozy. Wystarczy wspomnieć film Michaela Crichtona Coma z 1978 roku eksploatujący „miejską legendę” o uśmiercaniu przez lekarzy zdrowych pacjentów w celu pobierania od nich narządów. W sposób groteskowo-humorystyczny odnosi się do transplantologii film Andrzeja Wajdy Przekładaniec z roku 1968.
Transplantolodzy cieszą się uznaniem społecznym i często – jak Zbigniew Religa u nas czy Christiaan Barnard na świecie – są również autorytetami moralnymi. Jednocześnie, jak pokazuje przykład sprawy „doktora G.”, łatwo wzbudzić społeczną nieufność wobec przeszczepów i transplantologów, a także nasilić odwołania do wspomnianej „miejskiej legendy”. Wpływ tej negatywnej otoczki wokół transplantologii może zminimalizować rzetelna edukacja obywateli, w tym również samych lekarzy. Jej podstawę stanowią prace naukowe wiarygodnie omawiające oprócz medycznych także etyczne i filozoficzne aspekty transplantologii. Publikacja autorstwa Piotra Nowaka, moim zdaniem, bez wątpienia należy do takich prac.
Fragment recenzji dra hab. Kazimierza Szewczyka,
emerytowanego profesora Uniwersytetu Medycznego w Łodzi
Piotr Grzegorz Nowak – adiunkt w Zakładzie Badań nad Etyką Zawodową Instytutu Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek zarządu Polskiego Towarzystwa Bioetycznego. Przedmiotem jego zainteresowań badawczych są problemy etyczne związane z przeszczepianiem i alokacją narządów oraz inne zagadnienia z zakresu etyki stosowanej.
Spotykam was, gdy już nie żyjecie. Znam zakończenie wszystkich historii, łącznie z moją własną.Lubię mówić, że jestem przedsiębiorcą pogrzebowym z rodowodem: w moich żyłach, lekko licząc, płynie krew dziewięciu pokoleń przedstawicieli tego fachu.Jako dziecko bawiłem się w chowanego wśród trumien i nieboszczyków. Caleb, nie huśtaj się na krześle. Pochowałem dzieciaka w twoim wieku, który w taki sposób przewrócił się i skręcił kark słyszałem od dziadka.Gdy dorosłem, chciałem odejść z rodzinnego biznesu tak daleko, jak się tylko dało. Pragnąłem zmieniać świat, a jak miałbym to robić, skoro wszyscy ludzie, z którymi pracowałem, byli martwi?Wiem jednak, że boicie się śmierci. Wolicie udawać, że jej nie ma. Chcecie, by wychodziła tylnymi drzwiami. Powierzacie ją specjalistom. A zatem jestem. Opowiem wam, jak to będzie wyglądać krok po kroku. O balsamowaniu, ubieraniu do trumny, czuwaniu przy zwłokach. O ostatniej drodze, w którą bez wątpienia zabiorę każdego z was.Ale dziś zapraszam was do domu pogrzebowego. Poznajcie jego tajniki i dowiedzcie się, jak praca ze śmiercią uratowała mi życie.
Jeśli trudno Ci uwierzyć w to, że istnieje życie po śmierci, pora sięgnąć po poważne dowody naukowe!
Opierając się na ustaleniach nauk przyrodniczych, takich jak fizyka, biologia i medycyna, a także na badaniach psychologów i pismach filozofów Dinesh D'Souza, znany amerykański analityk i publicysta, pokazuje, dlaczego zdobywająca coraz więcej zwolenników ateistyczna krytyka nieśmiertelności jest irracjonalna. Wielu czytelnikom, przyzwyczajonym do myślenia o sprawach ostatecznych jedynie w kategoriach mistycznych, sugestia, że wiarę w to, iż „jest coś po śmierci”, można oprzeć na dowodach naukowych, może wydać się absurdalna. Dinesh D’Souza udowadnia na kartach tej książki, że takie racjonalne podejście jest jak najbardziej uzasadnione. Swój poparty licznymi dowodami naukowymi wywód prowadzi jednak nie dla zabawy intelektualnej, lecz po to, by przekonać jak najwięcej ludzi do przyjęcia w swoim życiu założenia, że śmierć nie jest końcem, lecz nowym początkiem. Takie podejście nie tylko pozwoli im oswoić lęk przed tym momentem. Pomoże im także łatwiej przejść przez żałobę po odejściu bliskich oraz lepiej, owocniej i radośniej przeżyć czas życia na ziemi.
Jestem zdumiony tym, w jak jasny i przystępny sposób D'Souza potrafi pisać o tak głębokich i subtelnych tematach. Wykazując się szeroką wiedzą na temat najnowszych odkryć z tak różnorodnych dziedzin jak socjologia i neuronauka, autor przedstawia mocną argumentację na istnienie życia po śmierci.
STEPHEN BARR, profesor teoretycznej fizyki cząstek elementarnych, University of Delaware
Niezastąpiona, elektryzująca książka. D'Souza przedstawia w sposób jasny, zdecydowany i uczciwy swoje argumenty. Nie znam lepszego sposobu na zrozumienie idei życia po śmierci niż sięgnięcie po tę książkę i podążanie za argumentacją autora.
DALLAS WILLARD, profesor filozofii, Uniwersytet Południowej Kalifornii
Autor z dużym wyczuciem i zrozumieniem prowadzi czytelnika przez zagajniki filozofii, fizyki i nauki o mózgu, by na końcu przedstawić mu zaskakującą konkluzję, która nie tylko wydaje się, ale JEST bez wątpienia realna.
DANIEL ROBINSON, wykładowca filozofii, Uniwersytet Oksfordzki
Nigdy nie należy się obawiać, próbując niemożliwego. Dinesh D'Souza ponownie pokazuje swoje zdolności argumentacji, które czynią go bardzo groźnym przeciwnikiem.
CHRISTOPHER HITCHENS, autor książek Bóg nie jest wielki i The Portable Atheist
Dinesh D’Souza – jeden z doradców Białego Domu za czasów prezydentury Ronalda Reagana, znany analityk, ceniony publicysta konserwatywny i chrześcijański, autor licznych bestsellerów, w tym książki To wspaniałe chrześcijaństwo.
„Życie jest piękne w każdym wieku, rzecz w tym, by jego urodę umieć
i chcieć dostrzec. Dlatego nie odwołujmy się uparcie do tykającego zegara biologicznego. To nie powód, by stroić smętne miny, nakładać maskę cierpiętnika. Być może dla świata jesteś już starcem, ale dla niektórych ludzi wciąż jesteś całym światem. Choćby z tego powodu warto zachować witalność oraz piękny umysł”.
„Dopiero na starość dostrzega się unikalność piękna oraz to, jakim cudem jest rozkwitanie kwiatów pośród fabryk i armat, istnienie wierszy obok gazet i papierów wartościowych”.
„Życie jest zbyt krótkie, by starzeć się brzydko. Zamiast tracić siły
na frustrujące narzekania, skupmy się na działaniu, na radosnych odczuciach. Zamiast katowania bolesnymi rozliczeniami
i pretensjami, patrzmy na świat pogodnymi oczami, ciesząc się, że jeszcze jesteśmy jego częścią. Niech ta książka będzie początkiem rozmowy z samym z sobą o wspomagających aniołach i dręczących demonach”.
(Fragment tekstu)
Starość i starzenie się to zagadnienia, których aktualność zyskuje wraz z upływem czasu na znaczeniu pod wpływem dużego tempa przyrostu populacji w wieku 60+ i wydłużającej się perspektywy życia sięgającej średnio 80 lat i więcej.
To stawia szereg wyzwań natury osobistej i społecznej, politycznej i ekonomicznej w skali lokalnej i globalnej, dlatego starość i starzenie się jest coraz ważniejszym tematem dla różnych dyscyplin nauki, w tym pedagogiki.
Zakres tematyczny recenzowanej pracy zbiorowej jest dosyć szeroki można go zlokalizować na pograniczu paru dyscyplin naukowych, począwszy od gerontologii, logopedii i językoznawstwa, poprzez medycynę, neurofizjologię i neuropsychologię, do współczesnej komunikacji społecznej, zaś tematem głównym jest obecna w tytule monografii gerontologopedia, czyli logopedia wieku podeszłego. Jest to młoda, tworząca się subdyscyplina z pogranicza logopedii i gerontologii, która zajmuje się procesami komunikowania się słownego osób starszych, wyjaśnia rozwojowe zmiany związane z jakością realizowanych funkcji komunikacyjnych oraz wskazuje drogi postępowania diagnostycznego zjawisk patologii mowy i języka a także ustala metody pracy z pacjentem. Bez wątpienia recenzowana książka jest dziełem nie tylko interesującym poznawczo, napisanym przez wysokiej klasy specjalistów, ale nade wszystko jest publikacją pionierską w polskiej literaturze przedmiotu. Struktura tej publikacji zbiorowej obejmuje trzy obszerne części, których tematem przewodnim jest komunikacja (cz. I: Wprowadzenie do komunikowania w starości, cz. II: Komunikacja w procesie fizjologicznego starzenia się, oraz cz. III: Komunikacja powikłana procesami patologicznymi). [] Recenzowana praca to ważna publikacja, nowatorska w swej problematyce, o przejrzystej strukturze treści, bardzo dobrze udokumentowana i wartościowa poznawczo.Z recenzji prof. dra hab. Adama Zycha
Depresja jest chorobą, a nie oznaką słabości; jest raczej konsekwencją tego, że było się silnym zbyt długo.
Książka ma za zadanie pomóc rodzicom, opiekunom, nauczycielom zrozumieć, czym jest depresja dla młodego człowieka, co się z nim wtedy dzieje, jakie myśli i uczucia nim targają. Młodzież opowiada o tym własnymi słowami, które bardziej przekonują niż jakikolwiek akademicki opis. Warto również dowiedzieć się, co w takich sytuacjach radzą specjaliści, na czym polega ich pomoc i jakie mogą być konsekwencje, kiedy taka pomoc jest dla dziecka niedostępna.
Patron honorowy: Polskie Towarzystwo Psychiatryczne.
Patroni medialni: Charaktery, Stowarzyszenie Aktywnie Przeciwko Depresji, Głos Pedagogiczny.
Autorem tej książki jest Jean Améry (właśc. Hans Mayer, 1912–1978), belgijski pisarz urodzony w wiedeńskiej rodzinie żydowskiej. Od 1938 roku żył w Belgii, więziony w czasie wojny w nazistowskich obozach koncentracyjnych, m.in. w Auschwitz. Jako pisarz stał się znany w latach 60. XX wieku, kiedy wrócił do wojennych wspomnień i rozliczeń. Niniejszy esej o samobójstwie z 1976 roku ściśle wiąże się z wcześniejszą o kilka lat książką O starzeniu się (Wydawnictwo Aletheia, Warszawa 2018), ponieważ oba te dzieła podejmują temat ostatecznych, można rzec, „finalnych” faz ludzkiego życia, choć oczywiście samobójstwo nie musi być wynikiem kryzysu na tle starzenia się czy starości. W niniejszym eseju Améry z fenomenologiczną precyzją bada nieuchwytne dla nauki wewnętrzne stany kogoś zbliżającego się do progu dobrowolnej śmierci. Broni zarazem prawa człowieka do odebrania sobie życia, do aktu, który społeczna i religijna tradycja zazwyczaj potępia jako sprzeczny z naturą i grzeszny, widząc w nim skutek domniemanych zaburzeń psychicznych samobójcy. Tymczasem taką reakcję na diagnozę własnej sytuacji egzystencjalnej powinno się uznać za przywilej człowieka, zrozumieć ją i uszanować. Przejmujące, podobnie jak w O starzeniu się, rozważania Améry’ego ważą tym więcej, że dwa lata po publikacji tej książki o samobójstwie autor sam je popełnił.
Przedmiotem zainteresowania badawczego Autora książki jest proces komunikacji kaznodziejskiej, w którego czasie jest realizowana misja ewangelizacyjna Kościoła w zakresie kształtowania przekonań eschatologicznych. Ujęcie przez Autora tematu wiary Polaków w rzeczy ostateczne i umieszczenie tej problematyki w kontekście szerokich przemian kulturowych jest w polskiej literaturze socjologicznej pionierskie. Analiza przepowiadania kaznodziejskiego jako procesu komunikacyjnego wymagała opanowania interdyscyplinarnych kompetencji: socjologicznych, teologicznych, a także dotyczących teorii komunikacji i medioznawstwa. Dzięki takiemu interdyscyplinarnemu ujęciu Czytelnik otrzymuje książkę ciekawą faktograficznie i interpretacyjnie, i pozostaje z pytaniami, na które każdy, nie tylko kapłani zajmujący się z racji swojej roli społecznej problematyką eschatologiczną, przynajmniej od czasu do czasu szuka odpowiedzi.
Z recenzji dra hab. Wojciecha Pawlika, prof. UW
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
