Socjologia to nauka systematycznie zajmująca się badaniem całego życia społecznego człowieka. Badane są chociażby społeczne reguły, procesy i kultury, które łączą lub dzielą ludzi. W tym dziale zatem proponujemy wszelkie fachowe podręczniki, poradniki i publikacje właśnie z dziedziny socjologii. Czytając nasze lektury zapoznasz się z podstawami psychologii, dzięki którym zrozumiesz istotę kształtowania konkretnych postaw, emocji i cech osobowości ludzkich, zgłębisz podstawy takich nauk jak: filozofia czy logika. Poza tym bedziesz mógł udoskonalić posiadane kompetencje interpersonalne, które przydadzą ci się zarówno w życiu zawodowym, jak i prywatnym.
Kim jest Harari i jak pracuje? Co chce nam przekazać? Kiedy skromny historyk stał się nowym intelektualnym guru? I czy można ufać specjaliście od wszystkiego?
Harari. Czy możemy mu zaufać?
Książki Yuvala Noaha Harariego to fenomen ostatnich lat. Sapiens, Homo deus i 21 lekcji na XXI wiek okazały się bestsellerami. Izraelski historyk znalazł język, którym pisać należy o rzeczach skomplikowanych, by czytał o tym cały świat.
Z jednej strony rozpiętość poruszanej przez Harariego tematyki imponuje, dzięki czemu wzmacnia się jego autorytet, z drugiej strony wypowiadanie się w dziedzinach odległych od swojej specjalności wywoływać może wrażenie tworzenia prostych recept na wszystko.
Kim jest Harari i jak pracuje? Co chce nam przekazać? Kiedy skromny historyk stał się nowym intelektualnym guru? I czy można ufać specjaliście od wszystkiego?
W Temacie Miesiąca m.in.:
Yuval Noah Harari – Mit wolności
Yuval Noah Harari w rozmowie ze Stevem Paulsonem - Zmartwieni o ludzkie dusze
Ankieta: Harari pod lupą - pytamy naukowców różnych dziedzin o impresje z lektur Harariego
W numerze ponadto:
Franciszek i jego wrogowie - Trwa walka z papieżem, której stawką jest przyszłość Kościoła
Śmierć, medycyna, etyka - Dyskusja o granicach życia, dylematach związanych z transplantologią i obawach Polaków
Problemy z empatią - Dlaczego wzrusza nas krzywda małych kotków, a nie faul na nielubianym piłkarzu?
Oślep Dominiki Słowik - Nowe opowiadanie autorki Zimowli
Tematyka książki związana jest z przedsiębiorczością (kobiet), kulturoznawstwem oraz finansami. Podkreślone zostały globalnie zauważalne problemy, takie jak: rola kobiet w rodzinie, społeczeństwie i na rynku pracy, równouprawnienie płci (gender), ubóstwo, rozwój krajów Trzeciego Świata, różnice kulturowe, a w nich kwestia religii.
W publikacji przedstawiono wyniki dwóch badań przeprowadzonych przez autorkę. Celem pierwszego z nich była identyfikacja i analiza determinant poziomu przedsiębiorczości wśród kobiet i mężczyzn sklasyfikowanych według obszaru kulturowego (islam, hinduizm, kultura Zachodu), religii oraz wartości kulturowych. Celem drugiego badania obrano określenie znaczenia usług pożyczkowo-kredytowych w procesie wsparcia przedsiębiorczości kobiet w Polsce.
Książka przeznaczona jest dla wszystkich, którzy szukają szerszego spojrzenia na dylematy współczesnego świata. Jest to książka głównie o kobietach, ich potencjale, trudnej sytuacji uwarunkowanej kulturą, w której żyją (religią) oraz o tym, jak ich przedsiębiorczość i wsparcie instytucji finansowych może pozwolić im na bardziej niezależne i godne życie. Książka podkreśla jak ważne są kobiety i jaką stanowią wartość we wszystkich sferach życia bez względu na to, czy żyją w Azji, Afryce czy w Europie.
Podejście kobiet do zakładania nowych firm i rozwoju już istniejących jest uzależnione od wielu uwarunkowań, wśród których bardzo ważną rolę odgrywają czynniki kulturowe. Autorka publikacji wykazała się niezwykle dobrym wyczuciem w doborze analizowanych zagadnień popartych szeroką wiedzą teoretyczną z zakresu kulturoznawstwa, przedsiębiorczości, jak i obszerną znajomością specyfiki funkcjonowania instytucji mikrofinansowych jako pośredników finansowych.
Z recenzji dr hab. Agnieszki Alińskiej, prof. Szkoły Głównej Handlowej
Książka stanowi cenne opracowanie obejmujące zagadnienia przedsiębiorczości kobiet oraz włączenia społecznego i finansowego w różnych kulturach z punktu widzenia mikrofinansów.
Z recenzji dr hab. Przemysława Pluskoty, prof. Uniwersytetu Szczecińskiego
Badając zasób werbalnych oraz wizualnych przenośni publicystycznych, można ukazywać niezbywalną regularność powiązań pomiędzy bardziej i mniej konkretnymi dziedzinami pojęciowymi, omawiać specyfikę sytuacji komunikacyjnej, a także przedstawiać upowszechniany przez media obraz wybranych wydarzeń oraz ich bohaterów. W niniejszej pracy ukazaniu podlega wizerunek rosyjskiej polityki, którego nośnikiem są metafory funkcjonujące na łamach polskiej prasy.
„Konieczność uporządkowania bogatego materiału wymagała znalezienia narzędzi i kryteriów, które pozwoliłyby stworzyć spójny przekaz. To zadanie udało się doktorowi Bartłomiejowi Maliszewskiemu bardzo dobrze zrealizować. Dzięki tematycznemu podziałowi metafor praca z pewnością okaże się interesująca nie tylko dla językoznawców, ale również dla dziennikarzy, politologów, literaturoznawców. Jej atutami są klarowność i spójność wywodu, trafny dobór przykładów, tabelaryczne zestawienia według powtarzalnych kryteriów, syntetyczne podsumowania”.
Z recenzji dr hab. Edyty Pałuszyńskiej
Państwo niepodległe. Twórcy – strategie – komunikacja społeczna to praca z historii myśli politycznej i komunikacji społecznej, zawierająca obszerny materiał faktograficzny, w tym analizy idei, wyobrażeń, koncepcji rzutujących na kształt państwa polskiego, przede wszystkim recypowanych wiek temu, ale i współcześnie, a także propozycje pojęć i modeli właściwych badaniom zagadnień suwerenności państwa, aksjologii i kultury politycznej wybranych ruchów politycznych lub ogólniej polskiego społeczeństwa. Zebranie w jednym tomie różnych w swoim charakterze, bliskich jednak tematycznie wypowiedzi inspirowane było – jak zaznaczono we wstępie – rocznicą odzyskania niepodległości przez Polskę oraz dyskusją toczoną w ramach IV Kongresu Politologii „Państwo w czasach zmiany” na temat analogiczny do tytułu rozprawy. Państwo niepodległe, stanowiące tu oś koncentrującą zainteresowania, jest samo w sobie interesujące ze względu na współcześnie konstatowane procesy erozji instytucji utożsamianych z państwem narodowym w ogóle oraz przez drugie z pojęć – niepodległość, dla polskich twórców przez wieki będącą wartością w pierwszej kolejności autoteliczną, dalej zaś instrumentalną, w tym znaczeniu, że fundamentalną, stanowiącą punkt wyjścia do innych, równie złożonych i równie dyskutowanych celów politycznych.
Z recenzji dr hab. Magdaleny Mikołajczyk, prof. Uniwersytetu Pedagogicznego im. Komisji Edukacji Narodowej w Krakowie
Tematem książki jest metaforyczność dyskursu genderowego (krytyki genderowej, gejowskiej, lesbijskiej, queerowej i studiów (o) męskości) w polskim literaturoznawstwie po 1989 roku. Wychodząc z założenia, iż nurty te stanowią odrębne pola w krajowych studiach literackich, autorka stawia tezę, że przenośnie w istotny sposób współtworzą specyfikę omawianych perspektyw badawczych.
Rozważania Katarzyny Lisowskiej zmierzają w dwóch kierunkach – charakteryzują specyfikę dyskursu genderowego w literaturoznawstwie (z naciskiem na krajowe studia) i przedstawiają wybrane, przydatne w pracy, wątki z wielowiekowej tradycji badań nad metaforą i metaforycznością (drugi termin, użyty także w tytule książki, znacznie lepiej ujmuje heterogeniczność omawianych zjawisk). Te dwie ścieżki refleksji łączą się w trzecim rozdziale książki, w którym znalazła się analiza zabiegów stosowanych w polskiej krytyce genderowej, lesbijskiej, gejowskiej, queerowej oraz w studiach (o) męskości. Lisowska kreśli prowizoryczną mapę złożoną z jedenastu grup wyrażeń skupionych wokół takich pól metaforycznych jak teatralność, cisza, ruch, metafora szafy/toalety. Autorka analizuje teksty (literaturoznawcze) o tekstach (literackich), starając się uchwycić specyfikę badanego dyskursu. Nawiązując do rozważań Katarzyny Majbrody dotyczących krytyki feministycznej, stara się zwrócić uwagę na wspólnotowy – budowany między innymi przez metaforyczność – charakter przedstawianych ujęć. Z kolei wbrew buntowniczej naturze omawianych perspektyw, ale w duchu (staroświeckiego?) strukturalizmu Lisowska dąży do uporządkowania analizowanej materii (oczywiście – tym razem w zgodzie z badaną problematyką – jedynie tymczasowego i roboczego), mając nadzieję, że jej propozycje mogą się stać punktem wyjścia szerszej dyskusji na temat właściwości dyskursu genderowego w polskim literaturoznawstwie.
Katarzyna Lisowska – pracuje w Zakładzie Teorii Literatury w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. Zajmuje się szeroko rozumianym dyskursem genderowym w literaturoznawstwie, któremu poświęciła zarówno pracę magisterską, jak i doktorską, a także liczne artykuły i wystąpienia konferencyjne. Interesuje się ponadto kulturowymi reprezentacjami głodu i starości.
Każdy z nas ma swoją pamięć – to dzięki niej wiemy, kim jesteśmy. Ale czy istnieje jakieś My, które swoją tożsamość również buduje na pamięci? A jeśli tak, to czy pamięć owego My, pamięć zbiorowa, składa się z pamięci indywidualnych, autobiograficznych?
To byłoby zbyt proste. Tak jak zbiorowość nie jest wyłącznie sumą jednostek, tak samo pamięć zbiorowa nie może być sumą jednostkowych pamięci. Istnieją wprawdzie pewne analogie, lecz mogą one posłużyć tylko jako wskazówki do badania tego złożonego zjawiska, interesującego zarówno dla psychologów, jak i dla historyków, antropologów, socjologów czy literaturoznawców.
Zagadnienie pamięci zbiorowej ma więc charakter interdyscyplinarny. Przedstawiciele różnych dziedzin szukają odpowiedzi na pytanie, co owa pamięć zawiera, jakie informacje trafiają do jej zasobów, a jakie z niej znikają – lub są wymazywane. Z pamięcią zbiorową łączą się bowiem pewne procesy: jej formowania, zniekształcania, a nawet zawłaszczania.
To, do jakiej pamięci się odwołujemy – czy tej, która gloryfikuje naszą przeszłość, celebruje męczeństwo i chwali dokonania, czy może tej, w której obraz naszej wspólnoty jest nieco mniej idealizowany – wywiera istotny wpływ na to, jak traktujemy samych siebie, a także innych ludzi, tych, którzy tworzą odrębne zbiorowości. Znacząco wpłynie też na naszą przyszłość, którą dopiero zbudujemy.
Książka Tomasza Maruszewskiego jest cennym źródłem wiedzy psychologicznej nie tylko o tym, jak tworzy się i jak funkcjonuje pamięć zbiorowa, lecz przede wszystkim o tym, w jaki sposób jest użytkowana w społecznej codzienności. Ma to szczególne znaczenie w społeczeństwach trapionych przez konflikty światopoglądowe czy polityczne, bo skonfliktowane strony tworzą odmienne wersje zbiorowej pamięci dotyczącej tych samych faktów, zdarzeń czy idei. Zrozumienie istoty wielu konfliktów społecznych jest tym samym niemożliwe bez rekonstrukcji różnych wersji pamięci zbiorowej.
Z recenzji Wiesława Łukaszewskiego
Książka podejmuje ważne zagadnienie relacji między pamięcią jednostki, zwłaszcza autobiograficzną, a pamięcią zbiorową. Ta ostatnia często bywała i wciąż bywa przedmiotem rozważań historyków i socjologów, jak również politologów i antropologów kulturowych. Ale zarówno ich pojmowanie, jak i sposoby badania stosowane w tych dziedzinach wiedzy albo w ogóle ignorowały osiągnięcia psychologii akademickiej, albo też czerpały z niej bardzo selektywnie. Tomasz Maruszewski, wychodząc od ustaleń swojej nauki dotyczących funkcjonowania pamięci jednostkowej, twórczo porównuje ją z pamięcią zbiorową. Znajduje wiele podobieństw między nimi, ale też znaczące różnice.
Z recenzji Macieja Dymkowskiego
Tomasz Maruszewski – profesor psychologii, wybitny badacz pamięci autobiograficznej, od pewnego czasu zajmuje się też pamięcią zbiorową. Pracuje na Wydziale Zamiejscowym Uniwersytetu SWPS w Sopocie. Specjalizuje się w psychologii poznawczej, ale w kręgu jego zainteresowań badawczych znajdują się również zagadnienia z pogranicza psychologii poznawczej i psychologii emocji, takie jak poznawcza reprezentacja emocji. Autor Psychologii poznania i Pamięci autobiograficznej, współautor monografii Emocje – aleksytymia – poznanie (wspólnie z Elżbietą Ścigałą) oraz Psychologii. Podręcznika akademickiego. Opublikował wiele artykułów naukowych, a także prac popularyzatorskich. Ma dwoje dzieci – Joannę i Krzysztofa. Pasjonuje się muzyką barokową i fotografią.
A jak antypolonizm, E jak element animalny, D jak demon postępu, M jak mordy zdradzieckie – brzmi przerażająco? A może już przywykliśmy?
Dobra zmiana to wynik wnikliwych obserwacji i badań prowadzonych przez Katarzynę Kłosińską i Michała Rusinka w latach 2015-2019 układający się w słownik języka władzy tego okresu.
Język rządzących nie tylko przenika do naszej mowy codziennej, ale również kreuje naszą rzeczywistość. Może być źródłem żartu, ale też źródłem przemocy. Autorzy z językoznawczą dociekliwością odkrywają, co kryje się za najpopularniejszymi z używanych przez władzę słowami i jak wpływają one na naszą codzienność i postrzeganie świata.
Dr hab. Michał Rusinek – wykładowca Wydziału Polonistyki UJ, członek Rady Języka Polskiego. Specjalizuje się w retoryce. Autor wielu bestsellerów, m.in. Nic zwyczajnego i Pypciów na języku.
Dr hab. Katarzyna Kłosińska – pracowniczka naukowa Wydziały Polonistyki UW, przewodnicząca Rady Języka Polskiego przy Prezydium PAN. Prowadzi audycję Co w mowie piszczy w radiowej Trójce.
Jeżeli naprawdę denerwuje Cię niesprawiedliwość społeczna, politycy, którzyzmieniają kraj, myśląc jedynie o swoich pieniądzach i interesie partyjnym czypubliczne naznaczanie kolejnych grup społecznych w imię zaspokojenianajgorszych instynktów ludzi czerpiących energię z nienawiści ta książka jestdla Ciebie! Dzięki niej nauczysz się między innymi jak zaplanować demonstrację,zebrać na nią środki, jak podnosić świadomość na temat najróżniejszychproblemów używając mediów społecznościowych i jak być dobrym sojusznikiemwszystkich uciśnionych. Dziewczyny do boju! pomogą ci zmienić swoją złość na to,co dzieje się ze światem, w siłę do walki, czy też w kreatywność, dzięki którejbędziesz mogła zmienić świat wokół Ciebie.
Znajomość zjawisk demograficznych współczesnego świata jest niezbędna przy podejmowaniu wszelkich decyzji o charakterze ekonomicznym i społecznym. Omawiane w podręczniku metody analizy zjawisk ludnościowych są prezentowane przy uwzględnieniu najnowszych danych liczbowych. Ich uzupełnienie danymi historycznymi pozwoliło wskazać i scharakteryzować występujące tendencje zmian w czasie. W książce dużo uwagi poświęcono zróżnicowaniu w przestrzennym kształtowaniu się zjawisk demograficznych zarówno w kraju, jak i w ujęciu międzynarodowym. Uwzględniono także ocenę prawidłowości w strukturach poszczególnych zjawisk ludnościowych.
Książka jest adresowana do studentów wyższych uczelni na kierunkach ekonomicznych i społecznych, a także wydziałów socjologii i geografii
Publikacja jest znacząca z trzech powodów. Po pierwsze, pokazuje, w jaki sposób teoria i filozofia stają się praktyką nie tylko poznawczą, ale i doświadczeniową, emocjonalną i cielesną. W tym kontekście należy rozpatrywać także napięcie między fałszywymi mitami epistemologicznymi i Genderowymi (Kartezjusz jako bezcielesny rozum i twórca pojęć, Królowa Krystyna jako symbol ucieleśnionego myślenia, opierającego się na intuicji). Po drugie, książka stanowi wejrzenie w najrozmaitsze praktyki krytyczne związane z praxis współczesnej sztuki (tu najistotniejsze okazuje się samo pojęcie wystawiania, ekspozycji, ale także jego pochodnych: ramowania, regulowania odbioru, dystrybucji wizualności). Po trzecie, dotyka niezwykle palącej kwestii myślenia za pomocą anachronizmu, tyleż w oczywistym wymiarze historycznym, co obiektowym (tu bodaj najważniejszą kwestią jest znakomicie opracowana strategia montażu). Na koniec, aby nie było żadnych wątpliwości: książka Tradycja Kartezjańska po zwrocie afektywnym to znakomita pozycja – odważna, bezkompromisowa, poznawczo intensywna, świetnie skomponowana i napisana, a także – co chciałbym szczególnie podkreślić – formacyjna. Dr hab. Jakub Momro, Uniwersytet Jagielloński
„Jest to praca nowatorska i bardzo ważna. Autorzy rzeczowo porządkują wiedzę na temat reportażu wojennego pisanego przez kobiety. Najpierw szeroko, panoramicznie omawiają zagadnienie, głęboko wchodząc w historię i teorię reportażu o tematyce wojennej. W następnych rozdziałach prezentują portrety wybranych przez siebie osiemnastu najbardziej znaczących korespondentek wojennych. Prof. Andrzej Kaliszewski i dr Edyta Żyrek-Horodyska są znawcami reportażu wojennego, opisują interesujące ich problemy ze swadą, ogromną pasją, która udziela się czytelnikowi podczas lektury. Jestem przekonany, że odczucia podobne do moich będą mieli również inni odbiorcy tej książki”. Z recenzji prof. dra hab. Kazimierza Wolnego-Zmorzyńskiego
Andrzej Kaliszewski – doktor habilitowany, profesor UJ (Instytut Dziennikarstwa, Mediów i Komunikacji Społecznej, Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ). Jego badania naukowe dotyczą genologii dziennikarskiej, twórczości dziennikarskiej (szczególnie reportażu) oraz literatury współczesnej. Jest autorem między innymi następujących publikacji: Fakty i artefakty. Formy paraartystyczne w mediach (współaut. Edyta Żyrek-Horodyska, 2018), Mistrzowie polskiego reportażu wojennego (1914–2014) (2017), Bagnet i pióro. Twórczość publicystyczna Juliusza Kadena-Bandrowskiego (2015), „Słowo czynów cieniem”. Polski reportaż wojenny i publicystyka wojenna autorów kręgu Legionów Polskich i Korpusów Polskich (2013), Główne nurty w kulturze XX i XXI wieku(2012), Gatunki dziennikarskie. Teoria – praktyka – język (współaut. K. Wolny-Zmorzyński i W. Furman, 2006, 2009), Nostalgia stylu. Neoklasycyzm liryki polskiej XX wieku w krytyce, badaniach i poetykach immanentnych (2007), Gry Pana Cogito (monografia twórczości Zbigniewa Herberta, 1982, 1990).Edyta Żyrek-Horodyska– doktor, adiunkt w Instytucie Dziennikarstwa, Mediów i Komunikacji Społecznej (Wydział Zarządzania i Komunikacji Społecznej UJ), absolwentka komparatystyki i dziennikarstwa na UJ. Jej zainteresowania badawcze koncentrują się wokół literatury romantyzmu, historii mediów oraz teorii gatunków dziennikarskich. Opublikowała między innymi następujące prace: Kartografowie codzienności. O przestrzeni (w) reportażu(2019), Fakty i artefakty. Formy paraartystyczne w mediach (współaut. Andrzej Kaliszewski, 2018), Wieszczowie i gazeciarze. Europejska publicystyka epoki romantyzmu (2016).
Młody chłopiec, syn srogiego barona-browarnika, wraca po maturze do rodzinnego dworu. Wydarzenia rozgrywają się bardzo szybko.W ciągu jednej nocy śmierć ojca i podwójna inicjacja seksualna oraz szereg dziwacznych znajomości, które zniechęcają naszego bohatera do sztuki, filozofii i religii, potem nacjonalizacja rodzinnego majątku, cios ze strony kochanki (rozbuchanej, starzejącej się femme fatale) i upadek matki w ramiona dziarskiego przedstawiciela ludu.Barwnym tłem tego dramatu jest wyuzdana political fiction: pogrążona w chaosie Polska, otoczona republikami bolszewickimi, w Rosji zwyciężyli biali, by zaraz ulec potędze bezdusznych Chińczyków. W atmosferze przygniatającej schyłkowości (upadek w różnych formach i kierunkach dotyczy wszystkich i wszystkiego), w ogólnym dojmującym nienasyceniu, wpływy zdobywa demoniczny, nieodgadniony Mąż Opatrznościowy krzywonogi Generał-Kwatermistrz Kocmołuchowicz.
Bez Baumana nie zrozumiesz świata.
Bez tej książki nie zrozumiesz Baumana
Polak, Żyd, komunista, jeden z najbardziej znanych myślicieli przełomu XX i XXI wieku. Marksista, który przebył drogę od ideologicznego fanatyzmu do przenikliwej krytyki nowoczesności. Przetrwał Holocaust dzięki Związkowi Radzieckiemu. Żołnierz Korpusu Bezpieczeństwa Wewnętrznego, jednostki Ludowego Wojska Polskiego brutalnie zwalczającej niepodległościowe podziemie. Wygnany z Polski w 1968 roku. Do Rosji uciekał przed niemieckim faszyzmem, do Izraela przed polskimi komunistami, do Anglii przed izraelskimi nacjonalistami.
Znany na całym świecie wybitny socjolog. Oskarżany o relatywizm, ale cytowany przez Benedykta XVI i doceniony przez papieża Franciszka. Autor pojęcia „płynna nowoczesność”, które zrobiło zawrotną karierę w naukach humanistycznych, a także idei Holocaustu jako ubocznego produktu oświecenia.
Dariusz Rosiak docieka prawdy z determinacją właściwą twórcom znakomitych biografii. Po rozmowach z córkami bohatera tej książki, jego przyjaciółmi i krytykami, po przewertowaniu tomów dzieł i stosów korespondencji (także niepublikowanej) autor tworzy fascynujący obraz, który można podsumować jednym budzącym emocje słowem: Bauman.
Pierwsza na świecie biografia Zygmunta Baumana – najważniejszego krytyka naszych czasów
Dariusz Rosiak (ur. 1962) – dziennikarz radiowy (Trójka) i prasowy (wcześniej „Rzeczpospolita”, obecnie „Tygodnik Powszechny”), autor takich książek jak Wielka odmowa. Agent, filozof, antykomunistaczy Ziarno i krew. Podróż śladami bliskowschodnich chrześcijan. Zdobywca Nagrody im. B. Pawlak i Nagrody PAP im. Ryszarda Kapuścińskiego, nominowany do Nagrody Nike oraz do Nagrody Grand Press.
Monografia, będąc syntezą wieloletnich prac badawczych autorki, stanowi nowe otwarcie w pojmowaniu aktywności w polu praktyki analizowanej ze społecznopedagogicznej perspektywy. Prezentuje namysł nad pedagogiką społeczną, jej aktualnym postrzeganiem w odniesieniu do jej tradycji i pierwszych sformułowań oraz do współczesnego dyskursu prowadzonego w naukach humanistycznych i społecznych.Książka przynosi zarys metateorii dotyczącej tożsamości dyscypliny, jej roli, związków z innymi dziedzinami nauk, otoczeniem kulturowo-społecznym oraz praktyką działań pedagogów społecznych. Praktyka jest jednak ujmowana także w kategoriach ogólnych. Autorkę interesuje, jak działanie wpływa na myślenie o działaniu, z czego działanie wynika i czemu służy. Wykorzystuje przy tym teorię analizy aktywności i tworzenia instytucji symbolicznej Jeana-Marie Barbiera, operując bliską mu perspektywą rozumienia aktywności jako głównej kategorii społeczno-pedagogicznego spojrzenia na pole praktyki. Ustrukturowany i podzielany przez uczestników pola praktyki zestaw pojęć i konceptów tworzy transwersalny paradygmat pedagogiki społecznej.Publikacja może zainteresować czytelników zorientowanych na pogłębianie refleksji nad społeczno-pedagogicznym spojrzeniem na pola praktyki edukacyjnej, socjalnej, opiekuńczej oraz na poszukiwanie narzędzi analizy zachodzących w nich procesów.
Oddajemy w Państwa ręce tom Widzieć – rozumieć –
komunikować: drugi z serii Obrazowanie w komunikacji.
Składają się na niego teksty, które łączy teza o ucieleśnionym
poznaniu. W lingwistyce kognitywnej jest to perspektywa
kładąca nacisk na powiązanie ludzkiej cielesności, a tym
samym mechanizmów percepcji ze strukturami językowymi
oraz postrzeganie tych ostatnich w kontekście innych trybów
semiotycznych.
Justyna Winiarska i Aneta Załazińska
Książka napisana jest przez kompetentną i należycie przygotowaną badaczkę. Świadczą o tym zarówno erudycja Autorki jak i umiejętność radzenia sobie z niełatwymi problemami teoretycznymi. [...] Biorąc pod uwagę przeprowadzone badania własne, można stwierdzić, że praca jest bez zarzutu i powinna być wykorzystywana jako podręcznik dla studentów socjologii czy kulturoznawstwa, w ramach zajęć z metod i technik badawczych. Gabrieli Żuchowska-Zimnal udało się także pokazać, że wartość teorii wynika przede wszystkim z jej zdolności do prowokowania i strukturyzowania badań empirycznych. [...] Książka jest bardzo dobrze i ma przejrzystą, elegancką strukturę. Odnajdujemy w niej interesujące koncepty teoretyczne oraz fragmenty pomocne w dydaktyce.
Z recenzji prof. dr hab. Marii Flis
Dr Gabriela Żuchowska-Zimnal interesuje się socjologią kultury, konsumpcji i życia codziennego. Publikowała m. in. w “Kulturze i Społeczeństwie” i “Societas/Communitas” oraz pracach zbiorowych Nowa droga do zniewolenia i Miasto i Sacrum. Ze stypendium na Université Paul Valéry w Montpellier we Francji przywiozła słabość do prac Baudrillarda, Lipovetsky’ego i innych nietłumaczonych na język polski autorów. Stali się oni inspiracją do napisania pracy magisterskiej na temat zjawiska kiczu jak również dysertacji doktorskiej (której skróconą wersją jest niniejsza publikacja), opartej na własnych badaniach, współfinansowanych z grantu Narodowego Centrum Nauki.
Życie człowieka jest kierowane kolejnymi celami, które wybiera sobie do realizowania. Można określić kierunek życia każdej jednostki jako ciąg realizacji kolejnych celów: od celu do celu. Ten porządek zachwiany jest wraz z przejściem na emeryturę. Stan zamożności ludzi otrzymujących emeryturę jest bardzo zróżnicowany. Często jest on niezwykle niski. Tymczasem, prawidłowość ekonomiczna mówi: ""im więcej posiadasz, tym większe masz możliwości"". Te, w przypadku osób starszych, zaraz po przejściu na emeryturę, ulegają znacznemu ograniczeniu. Badania przeprowadzone w Polsce w drugiej dekadzie XXI wieku, a dotyczące sytuacji materialnej starszych osób, pokazały, że pieniądze z emerytury nie wystarczają na cały miesiąc aż 44% osób powyżej 65. roku życia; 30% ma taki problem od czasu do czasu a 14% - często. A jednak wiek emerytalny nie jest wyrokiem, ale także szansą na znalezienie dla siebie nowych kierunków działań i realizacji, a także daje czas na poważna refleksję nad własnym życiem.
In twenty-one bite-sized lessons, Yuval Noah Harari explores what it means to be human in an age of bewilderment.
How can we protect ourselves from nuclear war, ecological cataclysms and technological disruptions? What can we do about the epidemic of fake news or the threat of terrorism? What should we teach our children?
Yuval Noah Harari takes us on a thrilling journey through today’s most urgent issues. The golden thread running through his exhilarating new book is the challenge of maintaining our collective and individual focus in the face of constant and disorienting change. Are we still capable of understanding the world we have created?
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
