Socjologia to nauka systematycznie zajmująca się badaniem całego życia społecznego człowieka. Badane są chociażby społeczne reguły, procesy i kultury, które łączą lub dzielą ludzi. W tym dziale zatem proponujemy wszelkie fachowe podręczniki, poradniki i publikacje właśnie z dziedziny socjologii. Czytając nasze lektury zapoznasz się z podstawami psychologii, dzięki którym zrozumiesz istotę kształtowania konkretnych postaw, emocji i cech osobowości ludzkich, zgłębisz podstawy takich nauk jak: filozofia czy logika. Poza tym bedziesz mógł udoskonalić posiadane kompetencje interpersonalne, które przydadzą ci się zarówno w życiu zawodowym, jak i prywatnym.
Hilaire Belloc dowodzi nienaturalności i szkodliwości dwóch podstawowych systemów ekonomicznych, a mianowicie kapitalizmu oraz socjalizmu, przy czym skupia się prawie wyłącznie na analizie kapitalizmu.
Obydwa te systemy pozbawiają człowieka realnej własności prywatnej, która jest podstawową gwarancją rzeczywistej wolności w wymiarze polityczno-społecznym, a jedyna istotna różnica pomiędzy nimi polega na tym, że socjalizm czyni to oficjalnie i metodami polityczno-siłowymi, poprzez rozbudowany aparat biurokratyczny, natomiast kapitalizm pozbawia ludzi własności poprzez popierany przez państwo system bankowo-korporacyjny, produkujący sztuczny pieniądz, za który można właściwie nabyć wyłącznie dług i to na warunkach, który ten system sam arbitralnie oraz niezgodnie z naturą człowieka ustala.
Rozwiązaniem jest proponowana przez Belloc’a koncepcja, którą nazywa on ustrojem właścicielskim lub korporacyjno-rodzinnym.
Hilaire Joseph Pierre Belloc (ur. 27 lipca 1870 r. w La Celle koło Paryża, zm. 16 lipca 1953 r. w Guildford) - pisarz angielski pochodzenia francuskiego, przedstawiciel nurtu katolickiego w literaturze angielskiej. Jest autorem kilkudziesięciu książek historycznych, politologicznych, ekonomicznych i religijnych. Po zdobyciu wykształcenia w szkole John’a Henry’ego Newmana w Edgbaston, Birmingham, Belloc odbył służbę wojskową jako obywatel francuski, w pułku artylerii w pobliżu Toul w 1891 r. Po służbie wojskowej Belloc wstąpił do Balliol College w Oksfordzie, jako stypendysta historii. Po uzyskaniu dyplomu z wyróżnieniem w tej dziedzinie, do końca życia czuł się serdecznie i żywo związany ze swoją uczelnią, co ilustruje jego wiersz: „Balliol mnie wykształciła, Balliol mnie wykarmiła, cokolwiek mi dała, dała jeszcze raz”. W 1896 r. ożenił się z Elodie Hogan, rodowitą Amerykanką. W 1902 r. naturalizował się w Wielkiej Brytanii. W 1906 r. kupił ziemię i dom o nazwie King’s Land w Shipley, West Sussex, gdzie zamieszkał z rodziną. Elodie i Belloc mieli pięcioro dzieci. Elodie zmarła w 1914 r. w wyniku powikłań związanych z grypą. Belloc nosił po niej żałobę do końca życia, zachowując jej pokój dokładnie takim, jakim go zostawiła, umierając. W latach 1906-1910 poeta był członkiem brytyjskiego parlamentu. W 1941 r. Belloc doznał udaru mózgu i nigdy już nie odzyskał pełni sił. Zmarł 16 lipca 1953 r. w Guildford, Surrey, w wyniku upadku jakiego doznał na terenie swojej posiadłości. Ceremonię pogrzebową sprawował znany ówczesny kaznodzieja ks. Ronald Knox.
Czternastu Autorów, czternaście bardzo różnych ujęć zagadnień związanych z resocjalizacją składa się na niniejszy tom i staje się początkiem dalszych poszukiwań.
Niniejsza publikacja zrodziła się z wielu przemyśleń. Na jej kartach zabrali głos nie tylko wytrawni pedagodzy, ale i ci, którzy stawiają swoje nieśmiałe kroki w pracy z drugim człowiekiem. Poszukują odpowiedzi na wiele pytań i targani są wieloma wątpliwościami, a także dzielą się nimi z Czytelnikiem oraz szukają nowych przestrzeni do pracy z innymi.
Autorzy nie uzurpują sobie prawa do kategorycznych sądów, posiadania i rozpowszechniania gotowych recept. Bardziej pytają, analizują, dokonują przeglądu historycznego zjawisk, zajmują się nie tylko działaniami resocjalizacyjnymi skierowanymi do jednostki resocjalizowanej, ale także osobami resocjalizującymi.
Książkę otwiera tekst Żanety Tempczyk-Nagórki, która pochyla się nad problemem ewangelicznych podstaw wychowania. Autorka analizuje ten problem zarówno od strony praktycznej, jak i teoretycznej. W pierwszej części książki znajdują się ponadto teksty: Katarzyny Czubak, Barbary Gawdy, Mariusza Kuskowskiego, Elżbiety Wulbach. Wszystkie zamykają się w kręgu duchowego i psychospołecznego wymiaru człowieka poddanego resocjalizacji.
Część druga publikacji przenosi nas do historycznego wymiaru omawianego zjawiska. Tacy Autorzy jak: Jacek Kulbaka, Irena Lewicka, Barbara Grzyb, Gabriela Kowalska, Ryszarda Ewa Bernacka dzięki swoim tekstom uświadamiają Czytelnikowi wielowiekowość opisywanych zjawisk i działań oraz ich wymiar psychologiczny.
Kolejne dwie części publikacji skupiają się na prezentacji zagadnień związanych z resocjalizacją jako procesem skupionym wokół profilaktyki i zagrożeniom towarzyszącym środowisku bliższemu i dalszemu osób resocjalizowanych. W tekście Ryszarda Gołębiowskiego odnajdziemy temat migracji i jej wpływu na życie rodziny. Urszula Dzido zajęła się ważnym tematem niedostosowania społecznego osób z niepełnosprawnością, natomiast Małgorzata Starzomska kryzysem egzystencjalnym pacjentów z jadłowstrętem psychicznym. Dwa ostatnie artykuły zamieszczone w czwartej części koncentrują się na problemach osadzonych w cyberświecie i komunikacji międzyludzkiej. Katarzyna Bocheńska-Włostowska poszukuje odpowiedzi na pytanie, jak wesprzeć pracę pedagogów ulicy prawidłami komunikacji i narzędziami edukacji medialnej. Ewa Kopeć zastanawia się nad aktualnym tematem profilaktyki i cyberprzemocy.
„Niniejsza monografia ma charakter teoretyczno-praktyczny i jest próbą poszerzenia perspektywy poznawczej w granicach dotychczasowego ujęcia komunikacji włączającej. Głównym celem monografii jest ukazanie Czytelnikowi wieloaspektowego ujęcia podjętej w artykułach problematyki. Autorzy prezentowanych tekstów są teoretykami i praktykami bezpośrednio związanymi z pracą na rzecz osób z niepełnosprawnością. Analizując najistotniejsze przemiany zachodzące w szeroko rozumianej komunikacji osób z niepełnosprawnością, akcentują potrzebę wdrażania nowatorskich lub/i alternatywnych projektów organizacyjno-metodycznych po to, aby osoby z niepełnosprawnością miały szansę na samouznanie i samorealizację na każdym etapie rozwoju. […]
Monografia ze względu na specyfikę omawianych zagadnień znajdzie szerokie grono odbiorców, wśród których powinni się znaleźć pedagodzy, logopedzi, terapeuci, psychologowie, rodzice dzieci z niepełnosprawnością, studenci i inne osoby, którym bliskie jest zrozumienie złożoności omawianych problemów. Dzięki prezentacji celowo dobranych treści, napisanych przez czołowych ekspertów i praktyków, Czytelnicy otrzymają kompendium wiedzy w zakresie dwóch wydzielonych działów (rozdziałów), co w dużym stopniu podnosi walory recenzowanej pracy zbiorowej”.
Z recenzji dr hab. Katarzyny Pluteckiej, prof. UP
Książka „(U)sługi domowe” to propozycja spojrzenia na przemiany relacji społecznych we współczesnej Polsce przez pryzmat płatnej pracy domowej. Podsumowuje ponad dziesięcioletni okres badań nad płatną pracą domową w powojennej Polsce, podejmowaną współcześnie przez Polaków za granicą oraz nad historycznymi formami służby domowej. Przedstawia dylematy transformacyjnej Polski, napięcia relacyjne o charakterze kulturowym i klasowym ukryte pod zindywidualizowanym i interpersonalnym przeżywaniem „kontraktu płatnej pracy domowej”. Oferuje interpretację współczesności wg klucza przeplatających się i współwystępujących przejawów przednowoczesnego, nowoczesnego i ponowoczesnego sposobu ujmowania ładu społecznego w skali mikro i w życiu codziennym.
Alina Szczurek-Boruta, profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, doktor habilitowany w zakresie nauk humanistycznych, pedagog, kierownik Zakładu Pedagogiki Społecznej i Edukacji Międzykulturowej Instytutu Nauk o Edukacji, Wydziału Etnologii i Nauk o Edukacji w Cieszynie, zastępca przewodniczącego Stowarzyszenia Wspierania Edukacji Międzykulturowej, opiekun Koła Naukowego Edukacji Międzykulturowej, członek m.in. Polsko-Czeskiego Towarzystwa Naukowego, Zespołu Pedagogiki Kultury i Edukacji Międzykulturowej przy KNP PAN, Zespołu Pedagogiki Społecznej przy KNP PAN. Autorka 4 monografii pedagogicznych, współredaktor 15 monografii wydawanych w serii Edukacja Międzykulturowa, zastępca redaktora naczelnego czasopisma Edukacja Międzykulturowa. Główne kierunki działalności naukowej i specjalności to pedagogika wczesnoszkolna, pedagogika społeczna, pedagogika międzykulturowa. [24.11.2014]
Także e-maile, sms-y, sieci społecznościowe, czaty mogą być w pełni ludzkimi formami komunikacji. To nie technologia określa, czy komunikacja jest autentyczna, czy też nie, ale serce człowieka i jego zdolność do dobrego wykorzystania środków, jakimi dysponuje. Sieci społecznościowe mogą ułatwiać relacje i promować dobro społeczeństwa, ale mogą również prowadzić do dalszej polaryzacji i podziałów między ludźmi i grupami. Środowisko cyfrowe jest placem, miejscem spotkań, gdzie można wyrazić sobie serdeczność albo zadać rany, nawiązać pożyteczną dyskusję lub dokonać linczu moralnego. (...) Komunikacja, jej miejsca
i jej narzędzia doprowadziły do poszerzenia horyzontów dla wielu osób. Jest to dar od Boga, a także wielka odpowiedzialność. Papież Franciszek, Orędzie na 50. Dzień Środków Społecznego Przekazu Czy Facebook i Twitter mogą być miejscem głoszenia Ewangelii? Czy święty Paweł Apostoł, żyjąc w dzisiejszym świecie, publikowałby swoje listy na blogu? Czy lajkując profile katolickie na Facebooku, Twitterze i Instagramie, głosimy kerygmat?
Trudno wyobrazić sobie dzisiejszy świat bez Internetu. Cyberprzestrzeń przeniknęła każdą sferę naszego życia – przenika ona wszystkie jego aspekty, począwszy od nauki i ekonomii, na rozrywce kończąc. Portale społecznościowe na całym świecie mają miliardy użytkowników, niezależnie od ich koloru skóry, rasy, narodowości, poglądów czy zasobów
materialnych. Książka „Blogobojni, czyli o nowych mediach w Kościele” pokazuje, jak owocnie wykorzystywać nowe media w dziele ewangelizacji. Tłumaczy, jak wielkim darem Boga są internetowe środki przekazu. Uświadamia, że są one jedną z najlepszych współczesnych ambon, dzięki którym można głosić Słowo Boże całemu światu.
Czy polska diaspora na Islandii przetrwa i stanie się trwałym elementem krajobrazu społecznego wyspy, czy będzie zjawiskiem efemerycznym? Jaki jest profil organizacji polonijnych na Islandii? Jak globalizacja, transnarodowość współczesnych migracji i rozwój technik telekomunikacyjnych wpływają na charakter i formy działania nowych diaspor? Jak Polacy poradzili sobie w czasie kryzysu ekonomicznego na wyspie? Islandia nie chce należeć do Unii Europejskiej, mimo negatywnych doświadczeń związanych z kryzysem 2008 r. Jakie są tego powody? Dlaczego wyspiarze do początków XX w. realizowali agrarny model rozwoju, kompletnie nieprzystający do warunków przyrodniczych, który doprowadził do ubóstwa i wielokrotnie do klęsk głodu, a dopiero w XX w. zdecydowali się oprzeć model gospodarczy na rybołówstwie? Czy pomysłem na rozwój w XXI w. jest turystyka, która ma zastąpić marzenia z początku XXI w. o byciu centrum finansowym Europy?
Na te i wiele innych pytań autorka odpowiada w sposób zajmujący, kompetentny i komparatystyczny, porównując sytuację polskiej diaspory na Islandii z sytuacją Polonii w innych krajach, prezentując islandzki proces narodowotwórczy w odniesieniu do procesów narodowotwórczych innych „małych i młodych” narodów europejskich. Książka jest wielowymiarowym opisem polskiej społeczności na Islandii, czerpiącym z kilkuletnich badań empirycznych, i fascynującą opowieścią o oryginalności i odrębności tego wyspiarskiego kraju.
Małgorzata Budyta-Budzyńska – socjolog i politolog, ekspert w dziedzinie polityki narodowościowej w Europie Środkowej i Wschodniej, zajmuje się problematyką migracji. W latach 1992–2008 pracownik naukowy Instytutu Studiów Politycznych PAN, od 2008 r. pracownik naukowy i nauczyciel akademicki w Collegium Civitas, kierownik kilku projektów badawczych dotyczących mniejszości narodowych i polskiej diaspory na Islandii. Autorka artykułów i książek na tematy narodowościowe i migracyjne, m.in.: Mniejszości narodowe – bogactwo czy problem? (2003), Socjologia narodu i konfliktów etnicznych (2010), Integracja czy asymilacja? Polscy imigranci na Islandii (2011).
Karl Jaspers (1883–1969), niemiecki filozof i psycholog, jeden z głównych przedstawicieli filozofii egzystencjalnej.
Napisana wkrótce po II wojnie światowej Idea uniwersytetu (wyd. drugie zmienione, 1946) jest wyrazem pogłębionej refleksji nad misją uniwersytetów, mającą niewątpliwe znaczenie dla kondycji człowieka i wielu aspektów jego działalności.
Dorothy Day: lewicowa dziennikarka, uczestniczka anarchistycznych demonstracji, która w młodości poddała się aborcji. Czy może zostać kandydatką na ołtarze? Tak, bo się nawróciła i całe późniejsze życie pomagała potrzebującym oraz walczyła o pokój. Była niezwykłą osobą, założycielką gazety „Catholic Worker” oraz ruchu o tej samej nazwie. Nawet w podeszłym wieku brała udział w manifestacjach w obronie praw człowieka, często lądując w areszcie. Podróżowała po świecie, przyjaźniła się z Matką Teresą z Kalkuty, a w młodości pisała powieści. Jej przesłanie zupełnie się nie zestarzało, a współcześni działacze społeczni nadal mogliby się od niej wiele nauczyć.
W publikacji zostały przedstawione biografie i sytuacje życiowe młodych dorosłych, którzy zostali rodzicami jako nastolatkowie oraz mieszkają i wychowują swoje dzieci na terenie łódzkich enklaw biedy. Autorka analizuje stan, procesy i wymiary wykluczenia społecznego, a także społecznej integracji zachodzące w badanej zbiorowości oraz działania służb społecznych wobec młodych rodziców ze zdegradowanych społecznie i ekonomicznie obszarów miasta. Odpowiada na pytanie, czy wczesne macierzyństwo i ojcostwo osób doświadczających biedy i wykluczenia społecznego w dzieciństwie i adolescencji stanowi jedynie zdrożenie, tj. czynnik ryzyka kontynuacji ubóstwa i ekskluzji w kolejnej (dorosłej) fazie życia, czy też może oznacza szansę - czynnik ich społecznej integracji.
Książka jest skierowana do socjologów, pedagogów i badaczy życia społecznego, a także pracowników instytucji pomocowych i organizacji i pozarządowych zajmujących się pracą socjalną oraz specjalistów pracujących profesjonalnie z młodymi ludźmi z zaniedbanych społecznie środowisk.
Dlaczego w zaciszu gabinetu lekarskiego, przy podejmowaniu decyzji o skorzystaniu ze zwolnienia, oprócz pacjenta i lekarza uwzględniany jest jeszcze pracodawca? Czy dla pracodawcy najkorzystniejszy poziom absencji to jej brak? Dlaczego pracownicy korzystają ze zwolnień w okolicznościach medycznie nieuzasadnionych? Te i wiele innych pytań dotyczących zachowań absencyjnych pracowników i działań zarządczych podejmowanych przez pracodawców stały się inspiracją do podjęcia badań, których wyniki zostały zaprezentowane w niniejszej publikacji. Omówiono w niej m.in. różnorodność czynników determinujących poziom absencji pracowniczej, metody mierzenia i badania zachowań absencyjnych pracowników oraz sposoby ich kształtowania przez pracodawców. W książce podjęto rzadko poruszaną w polskich pracach badawczych tematykę zarządzania absencją pracowniczą w organizacji i próbę zdiagnozowania możliwych w tej sferze dysfunkcji, na które składają się dwa skrajnie różne zachowania pracownicze: nieuzasadnione, nadmierne korzystanie ze zwolnień lekarskich oraz przychodzenie do pracy pomimo choroby lub wykorzystywanie urlopu wypoczynkowego zamiast zwolnienia lekarskiego.
Zjawisko hejtu zbadali badacze wielu specjalności: kulturoznawcy, literaturoznawcy, medioznawcy, socjologowie, psychologowie, filozofowie, politolodzy oraz badacze prawa. Dzięki multidyscyplinarnej perspektywie czytelnik może się dowiedzieć o hejcie rzeczy, o których nie miał pojęcia, choć wydawałoby się, że jest to zjawisko każdemu dobrze znane, proste i nie wymagające głębokich analiz. A jednak ta książka pokazuje, że jest inaczej. Pokazuje, jak mało możemy wiedzieć o zjawisku, które dobrze znamy. I jak dużo musimy się jeszcze nauczyć.
Prof. dr hab. Paweł Łuków
kierownik Zakładu Etyki UW, redaktor naczelny czasopisma „Etyka”
Wiele dotychczas napisano o sztuce miłości, niewiele natomiast o sztuce nienawiści. Oczywiście zawsze można zadać pytanie, czy to jest sztuka. Hejterstwo bowiem zalewa nas zewsząd i każe myśleć raczej o miernocie, aniżeli o elitarności sztuki. Monografia młodych adeptów nauki jest świeżym spojrzeniem na nowe zjawisko kulturowe.
Prof. dr hab. Jarosław Płuciennik
Przełomowa książka, która podważa tradycyjne postrzeganie autyzmu i ukazuje szersze spojrzenie oferujące zrozumienie i społeczną akceptację ludzi, którzy myślą inaczej
Czym jest autyzm? Niepełnosprawnością towarzyszącą choremu przez całe życie czy naturalnie występującą w świecie formą perspektywy poznawczej przypominającą geniusz? Obie odpowiedzi są poprawne, choć nie do końca wyczerpują tę kwestię. Przyszłość naszego społeczeństwa zależy od jej zrozumienia.
Steve Silberman, dziennikarz „Wire” odkrywa tajemniczą historię autyzmu oraz rzuca nowe światło na to, co słynni naukowcy usiłowali stłumić w zarodku, ukazując przy tym niezwykły potencjał osób dotkniętych autyzmem.
Odwołując się do badań pionierów w dziedzinie autyzmu, jak i do przewrotnego konceptu różnorodności neurologicznej, teoria Silbermana głosi, że autyzm, dysleksja czy ADHD nie są bynajmniej nieprawidłowościami. To po prostu efekt naturalnych wariacji w genomie człowieka.
Książka, która zredefiniuje ludzkie zrozumienie historii, znaczenia, funkcji oraz wpływu różnorodności neurologicznej na świat człowieka.
Niniejszy zbiór artykułów jest świadectwem różnorodności zainteresowań polskich naukowczyń, dla których perspektywa feministyczna stanowi dominujące podejście w ich naukowych przedsięwzięciach. Daje on tez wyraz interdyscyplinarności i intersekcyjności współczesnych badań feministycznych, łącząc takie dziedziny, jak: filozofia, etyka, etnografia, socjologia, teoria polityki czy studia nad nauką.
Ewa Hyży
Redaktor naukowa
„Teleexpress” – mimo fatalnego czasu emisji, bo o 17.15 zdobył niebywałą popularność. Przed telewizorem siadało od 18 do 20 milionów Polaków codziennie. Bywały dni, że nawet 22 miliony. W książce „Kogo rozjechał TELEEXPRESS?” autor, po 30 latach od pierwszej emisji, ujawnia kulisy powstania oraz sukcesu programu.
Oskar Maria Bramski (herbu Awdaniec) urodził się w 1947 r. w Międzyrzecu Podlaskim, w rodzinie ziemiańskiej o tradycjach patriotycznych. Młodość spędził w Zamościu. Studia ukończył w Warszawie na SGPiS /obecnie SGH/, a potem Instytut Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Pracował w dzienniku „Sztandar Młodych”. Doszedł do funkcji sekretarza redakcji, gdy redaktorem naczelnym był Aleksander Kwaśniewski, późniejszy prezydent RP. Współtworzył pierwsze w Polsce pismo komputerowe „Bajtek”. W 1986 r. przeszedł do TVP, do Warszawskiego Ośrodka Telewizyjnego, zostając pierwszym szefem „Teleexpressu”, który stworzył Józef Węgrzyn.
Kiedy w 1978 roku Zofia Rydet zaczęła zdjęcia do swego największego cyklu, nic nie zapowiadało, że powstanie rzecz potężna. Fotografka, znana już wtedy szerszej publiczności, zbliżała się powoli do siedemdziesiątki. Wydawało się, że zrobiła dostatecznie wiele: opublikowała albumy Mały człowiek, Świat wyobraźni Zofii Rydet oraz Obecność, była nieustająco obecna w życiu wystawienniczym, bezustannie fotografowała. A jednak to dopiero pod koniec swojego życia twórczego, rozpoczętego stosunkowo późno, stworzyła jedno z największych dzieł w historii polskiej fotografii: niezwykle ważne i wybitne. Nadała mu nazwę Zapis socjologiczny 1978-1990 (ta druga data pochodzi od roku, w którym przestała fotografować). To w sumie około dwadzieścia tysięcy zdjęć, głównie portretów Polaków we wnętrzach, w znakomitej większości mieszkańców wsi. „Zapis” jest cyklem niebywale gęstym, składającym się z twardych, pozbawionych czułostkowości portretów ludzi patrzących prosto w obiektyw. Oni wszyscy wyglądają, jakby przygotowywali się do … no właśnie, by przejść do historii, tak są pewni swego; a także, ponieważ wiele tu osób starych, jakby mieli za chwilę, tuż po wyzwoleniu migawki, przejść na drugą stronę. Zofia Rydet. Zapis socjologiczny 1978-1990 to pierwsze wydawnictwo zakrojone na tak szeroką skalę, próbujące przybliżyć olbrzymi cykl, który nigdy nie doczekał się formy ostatecznej – ani za życia fotografki, ani później. Nie jest również przypadkiem, że książka powstała w Gliwicach, mieście, w którym Zofia Rydet spędziła znaczną część swego życia – mówi Grzegorz Krawczyk, dyrektor muzeum w Gliwicach.
Wojciech Nowicki, autor wyboru zdjęć i eseju pisze: „W tych panach przestrzeni, możnowładcach osadzonych na mieszkaniach czy chałupach jest jakiś rys wielkości, nienaruszalna moc ludzi, którzy mogą wszystko: własne otoczenie kształtują jak im się podoba, choć, to też trudno przeoczyć, im są starsi, tym trudniej im walczyć z mnożącymi się przedmiotami”. Zapis socjologiczny jest również historią ludzi opowiedzianą przez towarzyszące im przedmioty, które przyrastają z czasem, by w końcu niemal ich zatopić.
Wydawnictwo dofinansowało Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Jest rezultatem wieloletniego projektu badawczego zajmującego się Zapisem Socjologicznym. Wzięły w nim udział: Fundacja Zofii Rydet z Krakowa; Muzeum Sztuki Nowoczesnej z Warszawy; Fundacja Sztuk Wizualnych z Krakowa oraz Muzeum w Gliwicach. Album liczy ponad 300 stron, zawiera niemal 200 zdjęć, w tym część nigdy przez Zofię Rydet nie wykorzystanych oraz ilustrowane kalendarium życia artystki.
Do najważniejszych zadań polityki europejskiej, opartej na poszanowaniu podstawowych praw człowieka, zalicza się zapobieganie przemocy w rodzinie oraz opracowywanie skutecznych procedur w zakresie edukacji, prewencji, ścigania sprawców przemocy w rodzinie i wsparcia jej ofiar. Doświadczenia krajów UE pokazują, że przemoc domową można efektywnie zwalczać tylko na odpowiednim szczeblu krajowym, a każde państwo członkowskie powinno w ramach opracowywania ogólnoeuropejskiej strategii przygotować własny krajowy plan działań na rzecz zwalczania przemocy domowej. Europejskie elity polityczne mają świadomość, że w ciągu ostatnich czterech dziesięcioleci temat przemocy mężczyzn wobec kobiet (szerzej – przemocy domowej) stał się kwestią społeczną, aktywnie dyskutowaną w aspekcie publicznym, kryminalnym i politycznym. […] Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 roku w art. 18 i 71 głosi, że rodzina jest objęta szczególną ochroną i opieką Rzeczypospolitej Polskiej, a jej dobro państwo ma obowiązek uwzględnić w swojej polityce społecznej, zwłaszcza poprzez udzielanie szczególnej pomocy rodzinom znajdującym się w trudnej sytuacji społecznej. […]
W książce, którą oddajemy do rąk Czytelników, zebraliśmy teksty traktujące w sposób interdyscyplinarny o zjawisku przemocy. Naszym celem jest zaprezentowanie wielu płaszczyzn: prawnych, społecznych, psychologicznych, pedagogicznych i kulturowych, tego problemu. […] Dlatego adresujemy ją do stosunkowo szerokiego grona, czyli osób zajmujących się zjawiskiem przemocy zarówno teoretycznie, empirycznie, jak i praktycznie.
Badania demograficzne od wielu dekad wskazują na systematycznie zwiększający się odsetek ludzi starych w globalnej liczbie mieszkańców świata. Wydłużające się życie sprawia, że mamy coraz więcej współobywateli w jesieni życia oraz coraz więcej lat do zagospodarowania - lat starości i emerytury. Z tego powodu zagadnienia związane ze starością przestają być problemem tej jednej grupy wiekowej, a stają się problemem globalnym. Jednakże zjawisko to ma nie tylko wymiar demograficzny.Współcześnie dominacja techniki, a zwłaszcza nowoczesnych technologii, w życiu gospodarczym, przemyśle, rozrywce oraz nauce, mnogość narzędzi informatycznych w każdej niemal dziedzinie gospodarki i życia zawodowego powoduje, że seniorzy są grupą najłatwiej i przez to najpowszechniej pomijaną oraz wykluczoną z działalności społecznej. Stąd stereotyp osoby starszej jako zacofanej, biernej i pełnej lęku o przyszłość jest nieustannie rozwijany ze względu na jej stopień jej niedopasowania"" do wymogów współczesności.W procesie stereotypizacji powstaje wizerunek starości, który możemy uznawać za efekt przekazu kulturowego. Stereotyp bywa traktowany jako struktura poznawcza składająca się z wiedzy, przekonań i oczekiwań obserwatora na temat stereotypizowanej grupy. Medialny przekaz wspiera stereotyp osób starszych jako łatwych ofiar - bezbronnych, niezorientowanych, naiwnych. Społeczny odbiór starości bazuje na stereotypie nie uwzględniając zróżnicowania wśród osób starszych. Dzisiejsi emeryci to ludzie bardzo często w pełni sił, coraz lepiej wykształceni, mający swoje pasje, zainteresowania, aktywności. Mają wiele do zaoferowania społeczeństwu, dysponują potencjałem, którego nie można zmarnować, zwłaszcza że to grupa stanowiąca jedną piątą społeczeństwa.Książka porusza problemy i zagadnienia wynikające ze zwiększającej się nieustannie liczby osób starszych we wszystkich społeczeństwach świata, w tym Polski. Prezentowana problematyka, ujęta w ramy zagrożeń oraz wyzwań, stanowi podstawowy zakres tematyczny dla studentów kierunków humanistycznych oraz osób zainteresowanych zagadnieniami starzenia się i starości jako zjawiska jednostkowego i społecznego. Publikacja obejmuje między innymi zagadnienia:stereotypizacji starości i osób starszych,marginalizacji, dyskryminacji i wykluczenia społecznego seniorów,samotności i sieroctwa seniorów,aktywności społecznej i edukacyjnej osób starszych,profilaktyki starości.
Publikacja „Recepcja mediów przez dzieci w wieku szkolnym” pod redakcją Barbary Bonieckiej i Anny Granat jest trzecim tomem serii „Recepcja mediów” (…). Książkę tę oceniam jako potrzebną i ważną zarówno z punktu widzenia wiedzy w zakresie zmian społeczno-kulturowych, dokonujących się w polskim społeczeństwie, jak i w zakresie praktyki edukacyjno-wychowawczej. Autorzy poszczególnych opracowań zamieszczonych w tomie diagnozują wielostronnie i w sposób interdyscyplinarny recepcję mediów – radia, telewizji, Internetu – przez młode pokolenie odbiorców (użytkowników), oceniają wpływ mediów w formowanie młodego pokolenia oraz prognozują zmiany w tym zakresie, a także proponują pewne działania praktyczne w obszarze edukacji medialnej.
Z recenzji prof. UW dr. Hab. Józefa Porayskiego-Pomsty
Pierwszy na świecie kompleksowy model socjotechniki
Poznaj zjawiska psychologiczne, które wykorzystują socjotechnicy
Odkryj sekrety perswazji, jakie socjotechnika rozgryzła dawno temu
Przekonaj się, do czego można wykorzystać kamery, urządzenia GPS i identyfikację numeru
Dowiedz się, jak niesamowite informacje można znaleźć w internecie
Zapoznaj się krok po kroku z przebiegiem ataku socjotechnicznego
Podczas większości złośliwych ataków wykorzystuje się element socjotechniczny, aby zwieść użytkownika i nakłonić go do zapewnienia atakującym dostępu. Kolejne słabości techniczne można usuwać w miarę ich powstawania, natomiast nic nie da się poradzić na głupotę, a raczej łatwowierność ludzi. Chris wyjaśnia tajemnice tego typu przedsięwzięć, omawiając wykorzystywane współcześnie ścieżki ataku. Ta książka dostarcza cennych informacji, które ułatwiają rozpoznawanie takich ataków.
Kevin Mitnick,
pisarz, prelegent i konsultant.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
