Socjologia to nauka systematycznie zajmująca się badaniem całego życia społecznego człowieka. Badane są chociażby społeczne reguły, procesy i kultury, które łączą lub dzielą ludzi. W tym dziale zatem proponujemy wszelkie fachowe podręczniki, poradniki i publikacje właśnie z dziedziny socjologii. Czytając nasze lektury zapoznasz się z podstawami psychologii, dzięki którym zrozumiesz istotę kształtowania konkretnych postaw, emocji i cech osobowości ludzkich, zgłębisz podstawy takich nauk jak: filozofia czy logika. Poza tym bedziesz mógł udoskonalić posiadane kompetencje interpersonalne, które przydadzą ci się zarówno w życiu zawodowym, jak i prywatnym.
W świecie mediów już nic nie jest takie samo jak kiedyś. Internet skutecznie złamał dotychczasowy ład medialny, tworząc zarazem demokratyczną, obywatelską rewolucję w przepływie informacji. Przejście z druku na cyfrę stworzyło nową architekturę komunikacji i mediów.
Autorzy prezentowanej książki Nowe spojrzenie na fotograficzne gatunki dziennikarskie. Teoria • Analiza • Interpretacja badają jak w tej nowej architekturze komunikacji i mediów zmienił się paradygmat fotografii dziennikarskiej i fotograficznych gatunków dziennikarskich, ich granic i cech dystynktywnych, nowego rodzaju fotodziennikarstwa, który zdemokratyzował i złamał dotychczasowy monopol zawodowego fotoreportera.
Fragment recenzji prof. dr. hab. Tadeusza Kononiuka, Uniwersytet Warszawski
Polska publicystyka emigracyjna, nawet ograniczona cezurą „po 1945 roku”, stanowi bardzo zróżnicowany temat badawczy, mający już świetne opracowania i analizy motywów, charakteru, problemów, gatunków, twórców, wpływu. Ciągle jednak jesteśmy raczej na etapie wyznaczania kolejnych celów badawczych (mapowania), niż syntezy ułatwiającej choćby rozpoznanie zależności pomiędzy publicystyką emigracyjną i krajową (w kontekście skomplikowanych losów pisarzy, takich jak miedzy innymi Stanisław Mackiewicz, Melchior Wańkowicz, Teodor Parnicki, Maria Kuncewiczowa).
Właściwie każdy człon frazy „polska publicystyka emigracyjna” wymaga objaśnień i dopracowania terminologicznego . „Polska” to znaczy pisana przez Polaków, na tak zwane polskie tematy, przez Polaków przebywających na emigracji. „Publicystyka”, czyli rodzaj pisarstwa lokowanego, jak mówił Adolf Bocheński, „piętro wyżej” od informacji, a zatem zawierającego opinie i komentarze wiarygodnego autora (eksperta); pozostaje kwestia kryteriów wiarygodności/autorytetu nadawcy, stosunek odbiorców do treści publicystycznych, rodzaju mediów (prasa, radio, telewizja, ale także książki, druki ulotne, broszury), stylu i języka gatunków publicystycznych. „Emigracyjna” wreszcie – tworzona przez emigrantów czy także krajowców przemycających swoje artykuły i książki do wydawnictw emigracyjnych. Te dość oczywiste konotacje stanowią zaledwie zalążek zbioru wątpliwości i pytań związanych z szerokimi możliwościami interpretacji pojęcia obejmującego wymiar miejsca i przestrzeni twórczej autorów, genealogię dziennikarską, historię i zadania emigracji.
Ze Wstępu
Czym jest tytułowa jedenastka?To numer tramwaju, którym autor książki zaczął jeździć systematycznie kilka lat temu po ponad 20 latach obserwowania świata głównie przez okna samochodu. Ta zmiana środka komunikacji okazało się znaczącą zmianą i zaowocowała wieloma ciekawymi obserwacjami ludzi, zjawisk, rzeczywistości wokół. "Jedenastka" to ponad 100 krótkich opowiadanek - miniatur, będących obrazkami uwieczniającymi pasażerów oraz rozmaite zdarzenia tramwajowo-autobusowe. Czasem dziwne, czasem skłaniające do refleksji, najczęściej zabawne.To lektura łatwa i przyjemna, choć wnikliwi czytelnicy znajdą w niej inspiracje do głębszych przemyśleń o współczesnym świecie.
Książka pt. Bezdomność i bezdomni w opinii społeczeństwa polskiego, autorstwa doktora Rolanda Dobrzenieckiego-Łukasiewicza, prezentuje bezdomność z punktu widzenia „zwykłego obywatela” stykającego się z tą problematyką jako obserwator zewnętrzny otrzymujący informacje z mediów, plotek i obrazów ulicy i na tej podstawie kształtujący swoje „widzenie problemu”. Przedstawiona publikacja prócz szerokiego spektrum analiz statystycznych, w swym zakresie metodycznym, ujmuje część teoretyczną, w której zostały przedstawione aspekty budowania postaw przez wpływ mediów i informacji w nich zawartych.
Autor, za pośrednictwem przeprowadzonych badań, ukazuje wiedzę i postawy społeczeństwa polskiego w zakresie bezdomności – przyczyniając się pod tym względem do wytwarzania grupowej niechęci, stereotypów i etykietyzacji. W tym kontekście przedstawione zostało obrazowanie bezdomności i osób bezdomnych przez ogólnie pojęte media. Warunkując tym samym język mowy, który odpowiedzialny jest za działania, kształtowane przez świadomość określoną przez mity, stereotypy czy wręcz archaiczne wnioskowanie z pominięciem wiedzy a w konsekwencji, w skrajnych przypadkach, prowadzący do zachowań patologicznych i kryminalnych. Problem bezdomności i osób w kryzysie bezdomności ujęty został przez doktora Rolanda Dobrzenieckiego-Łukasiewicza w książce Bezdomność i bezdomni w opinii społeczeństwa polskiego zarówno w kontekście działań instytucjonalnych jak i postaw indywidualnych. Ujęcie to w sposób trafny pokazuje kształtowanie się działań pomocowych w kontekście aprobaty społecznej i społecznej wrażliwości. W tym znaczeniu wrażliwość społeczna stanowi ważną zmienną, wprost odnosząca się do postaw społecznych. Autor ujmuje powyższe podając przykład realizacji projektu socjalnego pt. „Najpierw mieszkanie”. Stanowiący z jednej strony bardzo potrzebny projekt kierowany do osób bezdomnych w postaci oferowanych mieszkań mających być podstawowym narzędziem wyjścia z bezdomności. Z drugiej strony zderzamy się jako społeczeństwo z problemem braku mieszkań dla osób „niebezdomnych” czyli funkcjonujących w realiach swoich ról społecznych, ale których nie stać na własne mieszkanie. Autor opracowania wprost wskazuje na możliwość powstania niechęci jednej grupy do drugiej. Realizacja tegoż projektu może stworzyć antagonizmy społeczne i zwiększenie skali niechęci osób „domnych” wobec bezdomnych, które i tak w obecnej chwili – co potwierdza także przeprowadzone badanie doktora Dobrzenieckiego-Łukasiewicza nie ma charakteru pozytywnego, a wręcz oparte jest na stereotypach, uprzedzeniach i antagonizmach wywołanych często przez występujące kryzysy.
Jedenaście opowieści o pogmatwanych ludzkich losach, miłości i poświęceniu Schodów się nie pali to przejmujące historie z Polski końca lat 90. XX wieku, książka nominowana do Nagrody Literackiej NIKE 2001. Wojciech Tochman z właściwą sobie wnikliwością i wrażliwością na ludzką krzywdę opowiada m.in. o Wandzie Rutkiewicz i jej matce Marii Błaszkiewicz, Marcie Kucharskiej, przyjaciółce poety Edwarda Stachury, Janinie Garyckiej, u której w kuchni przez pół wieku mieszkał i przyjmował gości Piotr Skrzynecki, o adoptowanym synu, który po trzydziestu latach spotyka swojego brata bliźniaka, o niedoszłym zakonniku, który pojechał do Asyżu i zginął w czasie trzęsienia ziemi. Reporter odkrywa najintymniejsze tajemnice swoich bohaterów i z żadnej nie czyni sensacji. „Schodów się nie pali” to opowieść o silnych, choć pogmatwanych więziach z bliskimi, silniejszych czasem niż rozstanie i śmierć; o ludzkiej sile destrukcji i poszukiwaniu miłości. Są w tych historiach zdumiewające tajemnice, które autor stara się odkryć i z talentem je opisuje. Wojciech Tochman to przede wszystkich – wrażliwość, niepokój i pasja. Świetna proza. RYSZARD KAPUŚCIŃSKI Książkę Wojtka Tochmana czytałam z fascynacją i niedowierzaniem. Te mroczne sekrety duszy zastrzeżone były dla literatury pięknej. Okazuje się, że można o nich pisać i reportaże. HANNA KRALL Mówiąc krótko: Tochman nie pisze niepotrzebnych słów. MAŁGORZATA SZEJNERT Wojciech Tochman (ur. 1969) – jeden z najważniejszych polskich reporterów i autorów literatury faktu. Jego książki, wśród nich m.in. Schodów się nie pali, Jakbyś kamień jadła, Dzisiaj narysujemy śmierć i Wściekły pies, wywołują ożywione dyskusje i niemal natychmiast wchodzą do kanonu polskiego reportażu. Dwukrotny finalista Nagrody Nike oraz Środkowoeuropejskiej Nagrody Literackiej Angelus. Laureat Premio Kapuściński przyznawanej w Rzymie oraz „Pióra Nadziei” – wyróżnienia Amnesty International. Utwory Tochmana zdobyły uznanie za granicą i doczekały się przekładów na kilkanaście języków. Jego najnowsza książka Pianie kogutów, płacz psów ukazała się w lutym 2019 roku nakładem Wydawnictwa Literackiego.
Dziesięć mocnych opowieści o samotności w obliczu cierpienia. Wśród wielbicieli reportażu - książka kultowa.Wojciech Tochman, jeden z najlepszych polskich reporterów, zwięzłym i precyzyjnym językiem opisuje ludzkie dramaty, ludzką samotność, ale i podłość, obłudę, nienawiść. Opowieść o katastrofie autobusu maturzystów pielgrzymujących do Częstochowy, historia człowieka, który powstał z torów i nie pamięta, kim jest, oraz zapis walki samotnej kobiety z księdzem molestującym dzieci, przywołują najbardziej uniwersalne pytania: o przyczyny zła, sens cierpienia i milczenie Boga."Elementarny odruch solidarności i współczucia stanowi zaczyn i sens tych reportaży".PAWEŁ HUELLE, "GAZETA WYBORCZA""Pies rzeczywiście kąsa tak, że boli. Ale jednocześnie te ekstremalne, choć "z życia wzięte" historie, jakby stworzone dla potrzeb tabloidów, pod piórem Tochmana tracą swą plakatową jednowymiarowość. Zamieniają się w wielowarstwowe opowieści, w których jest socjologiczne zacięcie, psychologiczna przenikliwość, metafizyka i literacka maestria, polegająca na bezbłędnym wyczuciu szczegółu".JULIUSZ KURKIEWICZ, "POLITYKA""Od przeciętnych reportaży publikowanych każdego tygodnia w prasie odróżnia te teksty także imponujący warsztat. Język, którego używa Tochman, jest mocny, klarowny, nieprzesłaniający nawet na chwilę tego, co najważniejsze".PIOTR CZERSKI, "TYGODNIK POWSZECHNY"Wojciech Tochman (ur. 1969) - jeden z najważniejszych polskich reporterów i autorów literatury faktu. Jego książki, wśród nich m.in. Schodów się nie pali, Jakbyś kamień jadła, Dzisiaj narysujemy śmierć i Wściekły pies, wywołują ożywione dyskusje i niemal natychmiast wchodzą do kanonu polskiego reportażu. Dwukrotny finalista Nagrody Nike oraz Środkowoeuropejskiej Nagrody Literackiej Angelus. Laureat Premio Kapuściński przyznawanej w Rzymie oraz "Pióra Nadziei" - wyróżnienia Amnesty International. Utwory Tochmana zdobyły uznanie za granicą i doczekały się przekładów na kilkanaście języków. W przygotowaniu książka o Kambodży pod tytułem Pianie kogutów, płacz psów.
Kim jest współczesny mężczyzna? Czym jest dzisiaj męskość? Czy istnieją jeszcze prawdziwi mężczyźni na miarę czasów?"Prawdziwi tacy" to wielowarstwowa próba odpowiedzi na te pytania. Jarosław Krawczak, realizując swój autorski projekt fotograficzny, tworzy jedenaście wyjątkowych portretów, a każdy z nich to niepowtarzalny tryptyk: stylowe zdjęcie twarzy na czarnym tle, zdjęcie symbolicznej reprezentacji męskości fotografowanego mężczyzny na białym tle oraz zapis rozmowy o męskości. Takie ujęcie portretu daje możliwość zobaczenia mężczyzn w szerszej perspektywie: w fotografii, w symbolu i w historii, jaka stoi za tymi niesamowitymi facetami. "Prawdziwi tacy" ujawniają, jak bardzo są różni i wielowymiarowi, jak istotną częścią ludzkiego świata są mężczyźni i jak nieposkromione są ich męskie dusze, tęskniące za pasją, za wolnością, za życiem.11 mężczyzn, 11 portretów, 11 spojrzeń na męskośćJarosław Krawczak- psychoterapeuta, psycholog i pedagog. Absolwent Uniwersytetu Dolnośląskiego DSW i Uniwersytetu SWPS. Prowadzi gabinety w Oleśnicy i we Wrocławiu. Od kilku lat zajmuje się fotografią, głównie portretową.
Remigiusz Rosicki podjął się w swojej książce przeprowadzenia analizy regulacji prawnych w zakresie kryminalizacji działalności szpiegowskiej. Dokonał także opisu procederu szpiegostwa w Polsce i przybliżył kryminalny charakter aktywności szpiegowskiej w Polsce, formułując prognozę kryminalną. Książka Remigiusza Rosickiego posiada także zauważalny walor publicystyczny powinna zainteresować zarówno prawników, jak i politologów. Samą kategorię szpiegostwa, która wybrzmiewa zresztą w tytule pracy, należy rozumieć dwojako w zależności od kontekstu gdyż w dokonywanej analizie będzie ona stosowana zarówno w stosunku do czynów penalizowanych oraz niepenalizowanych na gruncie polskiego prawa karnego a także w stosunku do czynów zabronionych, które doktrynalnie nie zostały określone mianem szpiegostwa, jednak intuicyjnie w powszechnym odbiorze są tak traktowane. Stąd też do zakresu przedmiotowego analizy szpiegostwa zostały włączone takie czyny zabronione jak dezinformacja i zdrada dyplomatyczna. Należy przy tym zwrócić uwagę, że zakres kryminalizacji szpiegostwa na przestrzeni minionych dekad ulegał zmianom oczywiste jest zatem, że musiał zmieniać się również zakres tego, co doktrynalnie określano mianem szpiegostwa. W niniejszej pracy za właściwą mianowniczo kategorię zbiorczą, wspólną dla wszystkich włączonych do analizy przypadków, uznano kategorię działalności szpiegowskiej. Ze wstępu
Studia nad pokoleniem młodzieży od wielu dekad są traktowane jako jedno z podstawowych i najważniejszych zadań socjologii. W pokoleniu ludzi wchodzących w dorosłość, poszukujących swojego miejsca w istniejących strukturach społecznych, jednocześnie kontestujących dotychczasowe rozwiązania i starających się do nich zaadoptować, rozpoznających i testujących nowe trendy kulturowe, uwidaczniają się zarówno pozytywne, jak i negatywne strony aktualnej formy ładu społecznego.
[...] Książka koncentruje się w szczególności na różnorodnych aspektach kariery zawodowej i podejmowania pracy jako jednemu z najważniejszych wyznaczników dorosłości. Stara się zgłębić ten problem, uwzględniając kontekst pochodzenia młodych ludzi i wszystkich szans, obciążeń, ograniczeń i możliwości, jakie z niego wynikają.
Fragment recenzji dr. hab. Dariusza Wadowskiego
Publikacja Marty Wójcickiej Medialne dyskursy (nie)pamięci zbiorowej ma charakter interdyscyplinarny, co oznacza, że autorka wykorzystuje w niej twórczo dorobek medioznawstwa, komunikatologii, socjologii, politologii, semiologii, psychologii społecznej. Autorka wręcz pedantycznie przestrzega reguł naukowego wywodu, definiując terminy, analizując pojęcia, poświęcając wiele miejsca i uwagi typom pamięci i niepamiętania, dyskursów medialnych i niemedialnych, znaków pamięci, werbalnych i ikonicznych aktów, tekstów oraz gatunków pamięci. Na szczególną uwagę i wysoką ocenę zasługuje część trzecia poświęcona badaniu i egzemplifikacji dyskursów (nie)pamięci (strajki kobiet, Tęczowa Matka Boska, palenie Judasza, pomnik ks. Jankowskiego). Trzeba tu pochwalić zarówno wybór przykładów, jak i wirtuozerię analiz dyskursów oraz subtelność i umiar w potraktowaniu delikatnych i ryzykownych (poprawność polityczna) przypadków i wydarzeń.Książkę Marty Wójcickiej czyta się nie tylko z pożytkiem poznawczym, ale i z przyjemnością, jaką sprawia kontakt z dziełem napisanym przejrzystą i elegancką polszczyzną. Medialne dyskursy (nie)pamięci zbiorowej istotnie wzbogacają naszą wiedzę na temat ważnych dla nas problemów zbiorowej pamięci, tożsamości i języka. Monografia jest ukoronowaniem wieloletnich dociekań autorki wysoko ocenianych artykułów i rozpraw dotyczących spraw naukowo i społecznie doniosłych. Interdyscyplinarne kompetencje badawcze autorki idą w parze z jasnością, precyzją i logiką wywodu, co ma wpływ na poszerzenie kręgu potencjalnych odbiorców, również spoza środowiska akademickiego. Prof. dr hab. Jerzy Jastrzębski
Refleksja humanistyczna nad sprawami trapiącymi ludzkość wydobywa wyspecjalizowane nierzadko wątki (jak epidemia, uzależnienie, dysfunkcja) i czyni z nich zagadnienia uniwersalne, a więc wspólne, ogólnoludzkie. Takie poszerzanie perspektyw pozwala na zaproszenie do dyskusji przedstawicieli różnych dyscyplin oraz co równie istotne budzi społeczną świadomość i wrażliwość. Autorki i Autorzy tekstów pomieszczonych w tym tomie bacznie przyglądają się fenomenom kulturowym, literaturze, językowi i komunikacji, oswajają sytuacje kryzysowe i nadzwyczajne poprzez ich wielostronne oświetlenie. Dzięki zróżnicowaniu stylów, gatunków i epok poddanych oglądowi zyskujemy nie tylko przekonanie o niejednorodności przestawień epidemii, chorób, patologii ale jesteśmy jako społeczeństwo lepiej przygotowani do kolejnych trudnych zdarzeń i sytuacji granicznych. Z recenzji dr hab. Agnieszki Kuli, prof. UAM Dominantą tomu łączącą zawarte w niej teksty jest zgodnie z tytułem publikacji perspektywa maladyczna, dodatkowo doprecyzowana w poszczególnych kategoriach tytułowych. Stąd uwaga badaczy została skupiona na topice epidemicznej powiązanej z różnymi chorobami, a także patologiami. Atutem książki jest z całą pewnością zaprezentowana wieloperspektywiczność spojrzenia na wspomniane wyżej zagadnienia, bo choć wszystkie głosy badaczy pomieszczone w tomie można połączyć wspólnym mianownikiem nauk humanistycznych, to w konkretnych rozwiązaniach różnią się one w znaczący sposób. []Sam pomysł tomu oceniam jako niezwykle trafny, bowiem nie tylko wpisuje się on w coraz popularniejszy (także w naszym kraju) dyskurs chorobowy, ale też podejmuje problematykę, od której w ostatnich latach nikt z nas nie mógł uciec: doświadczenia pandemicznego i powszechnego zagrożenia coraz groźniejszymi chorobami, które, jak pokazały ostatnie lata, potrafią zdezorganizować nie tylko funkcjonowanie służby zdrowia, ale też życie społeczne i kulturalne. Uwidocznienie, że tego typu sytuacja nie jest wyłącznie znakiem współczesności, ale ma swoje (różne) źródła w minionych wiekach, pozwala inaczej spojrzeć na otaczającą nas rzeczywistość. Z recenzji dr. hab. Marka Kurkiewicza, prof. UKW
ANTY Autobiografia "Cichego" to szczera, czasem do bólu, opowieść żołnierza i policjanta o służbie w pododdziałach antyterrorystycznych. Czy mają licencję na zabijanie? Jak wygląda selekcja do tych oddziałów, z jakimi wyzwaniami mierzą się antyterroryści podczas akcji...? "ANTY Autobiografia" to lektura dla tych, których nie interesuje lukrowany obraz polskich antyterrorystów, a ich rzeczywisty świat: od codziennej walki o godną egzystencje ich rodzin, poprzez przebijanie się przez biurokratyczne bariery stawianych przez "regulaminowych" przełożonych, do stawiania czoła mafii, która policyjne procedury i ograniczenia wykorzystuje jako tarczę ochronną. Lektura ANTY Autobiografii nie pozostawia wątpliwości, że "Cichy" nie był regulaminowy, ale z pewnością był skuteczny. Dziękuję!Gen. ROMAN POLKODwukrotny dowódca GROM
Gdzie przebiega granica między tym, co nas krzywdzi, a tym, co powoduje wzrost? Skąd mamy wiedzieć, które wydarzenie traumatyczne zbuduje nasz charakter, a które nas wyniszczy? Czy prawdą jest, że to, co nas nie zabije, uczyni nas silniejszymi? Jak możemy zmienić trajektorię, którą podążamy po takim doświadczeniu? Tymi pytaniami zajmiemy się w książce PTSD. Co każdy powinien wiedzieć.Z tekstuKażdy z nas jest narażony w swoim życiu na doświadczenia traumatyczne, takie jak np. nagła śmierć bliskiej osoby, katastrofa naturalna czy wojna. Jednak nie u każdego z nas doświadczenie traumatyczne wywoła zespół stresu pourazowego - PTSD. Od czego zatem zależy to jak zareagujemy?Barbara Rothbaum i Sheila Rauch w bardzo przystępny sposób tłumaczą Czytelnikowi czym jest PTSD, jakie są jego objawy, czynniki rozwoju, metody leczenia i konsekwencje. Autorki zastanawiają się nad tym, co nas chroni przed rozwojem PTSD, a także co sprawia, że dla niektórych osób doświadczenie traumatyczne może być impulsem do tzw. potraumatycznego wzrostu. Oprócz zagadnień dotyczących zespołu stresu pourazowego u osób dorosłych książka wyjaśnia problematykę PTSD u dzieci. Czytelnik dowie się, czym charakteryzuje się trauma dziecięca oraz jak na nią reagować.PTSD. Co każdy powinien wiedzieć to książka, która poprzez szereg pytań i odpowiedzi pozwala oswoić temat traumy. Dzięki lekturze Czytelnik zdobędzie wiedzę, stanowiącą podstawą właściwego reagowania w sytuacji trudnej.
Błyskotliwa książka o relacji faszyzmu z nowoczesnością, mieszczaństwem, historią i kapitalizmem jednego z najciekawszych współczesnych polskich filozofów.Herer w zwięzły i erudycyjny sposób proponuje czytelnikowi nie tylko definicję faszyzmu badając historyczne i współczesne formy tego zjawiska, ale i odczytanie go w relacji do najważniejszych zjawisk XXI historii, takich jak na przykład kapitalizm. Nie poprzestaje jednak na tym, bo w obliczu widma faszyzmu krążącego dziś nad Europą, stawia pytanie o jego nowe formy, a także współczesne polityczne i społeczne przejawy.
Sukhdev Sandhu odwiedził klinikę snu, w której ludzie leczeni sąz bezsenności. Siedział u boku policji lotniczej podczas nocnychpatroli. A także przyglądał się pracy szambonurków i wsłuchiwałsię w szepty mniszek z Tyburn, które każdej nocy modlą się zadusze londyńczyków. Stworzył niekonwencjonalną i zapadającą wpamięć książkę, a właściwie medytację o ludziach lekceważonychi niezauważalnych, którzy pracują pod osłoną nocy w stolicyWielkiej Brytanii.Sandhu odkrywa współczesny London at night, towarzyszącludziom, którzy nie śpią, aby spać mógł ktoś inny: kierowcom,egzorcystom, łowcom lisów. Warto zarwać jedną lub dwie noce, byprzejść wraz z nimi londyńskimi ulicami. I dać się zaskoczyć.Maciej Robert
Prezentowane opracowanie może stanowić cenny materiał analityczny dla przedstawicieli samorządu terytorialnego i polityków zaangażowanych w działalność lokalną. Z jej treścią powinni się zapoznać także przedstawiciele instytucji szeroko pojętego bezpieczeństwa. Z pewnością monografia zainteresuje także studentów i wykładowców kierunków bezpieczeństwo, którzy oprócz teorii chcą również zapoznać się z metodyką prowadzenia badań i analiz statystycznych.
Spuścizna Wojciecha Bobowskiego, znanego jako Albertus Bobovius i Ali Ufk, stanowi przedmiot zainteresowania międzynarodowego grona językoznawców, muzykologów, historyków i antropologów, jednak w Polsce do tej pory nie ukazała się książka w całości jej poświęcona. Niniejsza monografia stanowi próbę uzupełnienia tej luki.W rozdziale pierwszym autorka przedstawia biografię Bobowskiego, zaktualizowaną na podstawie badań archiwalnych przeprowadzonych w Polsce i Ukrainie oraz informacji wyczytanych między wierszami Serai Enderum (MS Harley 3409). Pełna treść "londyńskiego" rękopisu tej pierwszoosobowej relacji z życia w pałacu Topkapi w Stambule, którą Bobowski ukończył w 1665 roku, wraz z obszernym opracowaniem krytycznym i miniaturami z epoki zamieszczona została w rozdziale drugim. W rozdziale trzecim autorka zebrała i przeanalizowała ponad 300 tureckich słów i wyrażeń odnalezionych w tekście."To bardzo ważny wkład w polskie badania orientalistyczne w rozmaitych ich aspektach, w tym historycznym, kulturowym i muzykologicznym. () Agata Pawlina wykazuje się doskonałą znajomością dotychczasowych opracowań (częściowych) zagadnienia i podejmuje z nimi odważną, opartą na niepodważalnych argumentach dyskusję, co jest wielką zaletą książki. () Z przyjemnością przeczyta ją zarówno ktoś, kto chce się czegoś więcej dowiedzieć o Bobowskim czy zwyczajach panujących na dworze sułtańskim z czystej ciekawości, jak i badacz - turkolog, muzykolog, antropolog kulturowy czy historyk. Każdy bez problemu znajdzie w tej pracy coś, co wzbogaci jego wiedzę".Z recenzji prof. zw. dr. hab. Marka DziekanaAgata Pawlina - doktor nauk humanistycznych w dziedzinie językoznawstwa. Stypendystka Fundacji na rzecz Nauki Polskiej w ramach programu START 2022 dla wybitnych młodych uczonych. Absolwentka filologii orientalnej (specjalność turkologia) na Uniwersytecie Jagiellońskim, wokalistyki na Akademii Muzycznej we Wrocławiu, studiów doktoranckich UJ oraz międzywydziałowego Jagiellonian Interdisciplinary PhD Programme (2018-2020). W latach 2019-2023 kierowniczka projektu Preludium 15 fundowanego przez Narodowe Centrum Nauki, realizowanego na UJ. Autorka licznych publikacji i wystąpień konferencyjnych z zakresu terminologii muzycznej języka tureckiego i osmańsko-tureckiego oraz kultury muzycznej Turcji, Imperium Osmańskiego i Bliskiego Wschodu.
Życie czterech pokoleń rodziny autorki ze strony ojca, wpisane w historię Polski. Nosskowie urodzili się w drugiej połowie XIX wieku w Sławucie na Wołyniu w czasach zaboru rosyjskiego. Mikołaj był radcą prawnym Romana Sanguszki. 1 listopada 1917 roku zrewoltowani carscy żołnierze zamordowali księcia. Nosskowie opuścili Sławutę. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości zamieszkali w Ołyce na zamku książąt Radziwiłłów. Pradziadek pracował jako sędzia grodzki i sędzia pokoju. Ryszard, zawodowy oficer Wojska Polskiego, brał czynny udział w wojnie polsko-bolszewickiej; 14 maja 1926 roku zginął w zamachu majowym w samolocie Potez XV, zestrzelonym przez wojska Józefa Piłsudskiego nad Stacją Filtrów w Warszawie. Kontakt z wdową i córką urywa się. Irena, z domu Nossek i Feliks Korczakowie byli nauczycielami w Publicznej Szkole
Powszechnej w Porycku. W 1946 roku, wraz z synem Stanisławem, osiedli we Wrzeszczu. Fakty, zdjęcia, dokumenty, pamiątki przekazane przez najbliższych, uzupełniają informacje, relacje – wyszarpane, nadsyłane przez los po ich odejściu. Rodzaj reporterskiego śledztwa. Kulminacją jest odnalezienie – po dziewięćdziesięciu latach braku łączności – potomków Ryszarda Nosska. Narracja nie zawsze jest chronologiczna. Na plan pierwszy wysuwają się wrażenia, emocje towarzyszące odkrywaniu tajemnic przeszłości. Są rozdziały, w których z fotografii, dokumentów dowiadujemy się więcej, aniżeli przekazali świadkowie. Utracone widoki zaklęte są na pocztówkach. Funkcjonowali w społecznościach wielonarodowych, w atmosferze miłości, zgody, tolerancji. Zawieruchy dziejów pokiereszowały im drogi. Piękni, mądrzy patrioci. Nie było w nich nienawiści ani chęci odwetu. W trakcie pisania wybuchła wojna w Ukrainie. Walki, terror toczą się w miejscach, w których
mieszkali, przeżywali radości, dramaty. Narody polski i ukraiński zbliżają się do siebie jak nigdy dotąd. Głęboka wymowa pacyfistyczna. – Sylwa. Opowiada o niekończącej się wojnie, wyciskającej w każdym z nas nieusuwalne, bolesne piętno. Dziękuję antenatom za beztroskie dzieciństwo, za impulsy do poznawania przeszłości rodu i zawiłości historii Polski, za tożsamość, którą we mnie ukształtowali – powiedziała autorka.
Katarzyna Korczak – znana dziennikarka, reportażystka. Urodziła się w Sopocie. Mieszka w Gdańsku-Wrzeszczu. Absolwentka „Topolówki” i Uniwersytetu Gdańskiego. Jej rodzinne tropy wiodą na Kresy Wschodnie. Otrzymała: Honorową Nagrodę Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki za Twórczość Artystyczną (2002), Nagrodę Literacką i Wydawniczą „Kociewskie Pióro” (2007), Medal Prezydenta Miasta Gdańska (2016), Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury (2019). Kilkukrotna stypendystka
Prezydenta Miasta Gdańska i Marszałka Województwa Pomorskiego. Autorka części współczesnej Z dziejów gdańskiego piekarnictwa i cukiernictwa. Wydawnictwo jubileuszowe, część historyczna – Andrzej Januszajtis, Bernardinum, 2015. Od 2008 roku realizuje projekt ciągły „Ślad”. Dokumentuje losy przybyłych z różnych stron Polski i świata powojennych gdańszczan. Pisze reportaże i organizuje spotkania w formie autorskiego Teatru Domowego. Podsumowaniem – książka Ślad. Opowieści gdańszczan, Bernardinum, 2018, II Nagroda na XX Kościerskich Targach Książki Kaszubskiej i Pomorskiej Costerina 2019. Książka CIENIE. Ślad. Opowieści gdańszczan II jest kontynuacją projektu.
Tysiące emigrantów w Wielkiej Brytanii zbudowały po wojnie "świat równoległy" do istniejącego w kraju. Prócz istniejącego państwa na wygnaniu oraz centralnych instytucji, w dziedzinie oddolnej samoorganizacji społecznej "alternatywną rzeczywistość" stanowiły stowarzyszenia rolników i wyższych oficerów zawodowych, pisarzy i filatelistów, absolwentów przedwojennych szkół i uniwersytetów, marynarzy i górali... Trudno w tym świecie znaleźć lukę, której nie zagospodarowaliby ludzie podobni do siebie pod względem profesji (uprawianej kiedyś w kraju, albo aktualnie na Wychodźstwie), pochodzenia społecznego i geograficznego, zainteresowań czy doświadczeń wojennych. Z czasem zdobędzie znaczenie także identyfikacja terytorialna z lokalnym miejscem zamieszkania w kraju osiedlenia. Gminy stanowiły właśnie terytorialne formy samoorganizacji emigracyjnych "dołów". Zajmowały się pracą u podstaw powszedniej egzystencji. Stanowiły "parasol" ponad parafiami, klubami sportowymi, sobotnimi szkołami i innymi kierunkami aktywności.
Monografia jest aktualnym spojrzeniem na zarządzanie zasobami ludzkimi z perspektywy potencjalnych pracowników. Zawiera oryginalne prace młodych Autorek, uważnych obserwatorek zjawisk i procesów zachodzących we współczesnych organizacjach. Podjęły one wysiłek analitycznego i konstruktywnego wglądu w te zjawiska, a także wykazały się intuicją i umiejętnością dostrzegania bieżących wyzwań stojących przed organizacjami z różnych sektorów i branż.Z recenzji dra hab. Adriana Lubowieckiego-Vikuk, prof. SGH Publikacja Młodzi badacze wobec wyzwań zarządzania zasobami ludzkimi stanowi zbiór tekstów odnoszących się do współczesnych problemów zarządzania zasobami ludzkimi oraz cenne źródło refleksji i inspiracji dla praktyków i teoretyków zarządzania. Zawarte w niej rozważania nie tylko uświadamiają wieloaspektowość spraw pracowniczych, ale również wskazują na istotność poruszanej tematyki. Może to pomóc czytelnikom w doskonaleniu kompetencji społecznych, które warunkują skuteczne i adekwatne do sytuacji radzenie sobie w interakcjach z pracownikami.Z recenzji dr hab. Anny Pluty, prof. US
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
