Rodzina jest dla nas niezmiennie ważna, a nawet najważniejsza. Rodzina jest wyzwaniem. W tej sferze zapraszamy po mnóstwo książek psychologicznych właśnie o rodzinie, roli rodziny w naszym życiu. Proponujemy szereg poradników, podręczników , powieści i opowieści opowiedzianych z dużym wyczuciem i wrażliwością, poruszajacych problemy zdrowia psychicznego dzieci i rodziców. Prezentowane publikacje opisują jak takie problemy, których jest przecież niemało w rodzinie są postrzegane i rozwiązywane. Autorzy proponowanych przez nas publikacji przedstawiają ciekawe pomysły na mierzenie się z problemami typowo małżeńskimi: seks, finanse, wychowywanie dzieci. Polecamy książki dla każdego, kto chce przyglądnąć się swojemu funkcjonowaniu w rodzinie. Polecamy ciekawą lekturę Anny Bimer dla wszystkich kobiet, bo wszystkie jesteśmy córkami : Być córką i nie zwariować.
Publikacja przeznaczona dla dwóch grup wiekowych: 3-4 -latków oraz 5- i 6-latków. W skład książki wchodzą praktyczne informacje na temat tego, jak w warunkach przedszkolnych pomóc dzieciom z zaburzeniami SI, propozycje zabaw stymulujących zmysły, scenariusze zajęć dla dwóch grup wiekowych, karty pracy nawiązujące do tematyki zajęć, kolorowe materiały pomocnicze do pracy z grupą oraz gazetka informacyjna dla rodziców.
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1939.
Reprint z 1937 r. "STRAŻ NAD PROSNĄ. 1912-1937 JEDNODNIÓWKA JUBILEUSZOWA HARCERSTWA ZIEMI KALISKIEJ".
Przyrzeczenie Harcerskie
Mam szczerą wolę całym życiem pełnić
służbę Bogu i Polsce; nieść chętną pomoc
bliźnim; być posłusznym Prawu Harcerskiemu.
Prawo Harcerskie
I. Harcerz służy Bogu i Polsce i sumiennie spełnia swoje obowiązki.
II. Na słowie harcerza polegaj jak na Zawiszy.
III. Harcerz jest pożyteczny i niesie pomoc bliźnim.
IV. Harcerz w każdym widzi bliźniego, a za brata uważa każdego innego harcerza.
V. Harcerz postępuje po rycersku.
VI. Harcerz miłuje przyrodę i stara się ją poznać.
VII. Harcerz jest karny i posłuszny rodzicom i wszystkim swoim przełożonym.
VIII. Harcerz jest zawsze pogodny.
IX. Harcerz jest oszczędny i ofiarny.
X. Harcerz jest czysty w myśli, mowie i uczynkach; nie pali tytoniu, nie pije napojów alkoholowych.
HARCERZE!
„Już w latach niewoli przygotowywaliście się do służby Ojczyźnie. Uwierzywszy w tę pracę, że tylko silny i zdrowy, przygotowany odpowiednio naród zdolny jest podjąć zwycięsko zbrojną walkę o niepodległość, poczęliście z całym entuzjazmem młodości zaprawiać swe ciała do trudów życia obozowego, ćwiczyć się w rzemiośle wojennym, a dusze swe młode nastrajać na wysoki ton moralny ofiarnej gotowości do czynu.
To też gdy huragan wojny światowej deptać począł niwy polskie i przyjść miało do dziejowego porachunku za lata krzywd i niewoli, Wyście w pierwszym stanęli szeregu tych, którzy odważyli się sięgnąć po zaszczytne miano żołnierzy niepodległości. Łzami matek i ojców żegnani lub częściej bez ich wiedzy i zezwolenia rzucając dom rodzicielski, szliście w szeregi polskich oddziałów na trud wojenny, przerastający wielekroć Wasze siły, na rany i śmierć, na górną radość zmierzenia się z wrogiem w otwartym polu.
Nie sprzeniewierzyliście się i potym nakazom harcerskiego prawa, gdy zmartwychwstała Ojczyzna pod broń swych obywateli dla obrony granic wołała.
W walkach o Kresy Wschodnie, Małopolski czy Ziemię Litewską, w walkach zeszłorocznych z przemożnym chwilowo wrogiem braliście czynny i chwalebny udział. Rozrzuceni po oddziałach regularnej armii lub zgrupowani w odrębne jednostki w służbie wywiadowczej, kurierskiej i frontowej, zdaliście raz jeszcze egzamin ze swej dojrzałości obywatelskiej i gotowości do ofiar, zawsze świecąc swym starszym towarzyszom broni przykładem wysokiego pojmowania swych ochotniczo na się wziętych obowiązków.
Oddając cześć poległym za Ojczyznę kolegom Waszym, wyrażam Wam, Harcerze, podziękę i uznanie za dotychczasową służbę“.
Naczelny Wódz
(—) J. PIŁSUDSKI
Pierwszy Marszałek Polski.
Start do trzyletniego Wyścigu Pracy drużyn harcerskich zbliża się siedmiomilowemi krokami. Zdajemy sobie wszyscy dobrze sprawę z niewyrównanego poziomu pracy w poszczególnych drużynach naszej Chorągwi. Wiemy również że największą bolączką w pracy drużynowego jest brak odpowiednio wyszkolonych zastępowych. Dobry zastępowy, to dobrze prowadzony zastęp; porządne zastępy — to drużyna harcerska.
Chęć posiadania dobrych zastępowych wysuwa konieczność prowadzenia stałej i konsekwentnej pracy drużynowego nad zastępowym w zastępie zastępowych.
Druhu drużynowy! Pomyśl o pracy w drużynie i ułóż na tej podstawie program pracy zastępu zastępowych na rok bieżący. Jeżeli cię nie stać na samodzielne prowadzenie zastępu zastępowych, jeżeli rozpiętość wieku poszczególnych zastępowych jest zbyt wielka, porozum się z innym drużynowym, zorganizujcie pracę wspólnie, zwróć się wreszcie do druha Hufcowego o pomoc, zapytaj go, czy na terenie hufca nie będzie gromady zastępowych, w której skład twój zastęp zastępowych mógłby wejść. Tak, czy inaczej zorganizuj zastęp i rusz robotę z miejsca. Czasu mało, a do startu wszyscy musimy stanąć gotowi!
Jakie to dziwne, jakie tajemnicze, jakie straszne w swej tajemniczości...
Jeszcze sześćset pięćdziesiąt lat temu na części ziem dzisiejszego państwa polskiego, tam gdzie przepływają Narew i Biebrza, gdzie wznoszą się Suwałki, Augustów i Białystok, — mieszkali Jadźwingowie. Byli oni narodem licznym, składającym się z kilkudziesięciu plemion, mieli własny odrębny język, własne wierzenia, swoiste obyczaje. Żyli niezależnem życiem politycznem.
A dziś? Śladu po nich nie zostało. Dosłownie — żadnego śladu.
Legendy i baśnie nie dochowały o Jadźwingach żadnych wspomnień; archeologowie nie natrafili dotychczas na żaden grób, na żaden zabytek jaćwieski; lingwiści nie próbują nawet w językach polskim, białoruskim i litewskim doszukiwać się słów jaćwieskich; historycy nie posiadają najmniejszego kawałka pergaminu, zapisanego ręką Jadźwinga.
I obecnie nikt nie zajmuje się losem zanikłego narodu. Nawet uczeni. Siedemdziesiąt lat mija, gdy ostatni raz napisano o Jadźwingach rozprawę naukową.
Jadźwingowie nie zostawili po sobie żadnego śladu, ale obcy, ich sąsiedzi, przypadkowo i urywkowo zanotowali o nich garść szczegółów. Na tych notatkach cudzoziemskich opiera się cała nasza wiedza o Jadźwingach.
Jadźwingowie nie byli, jak my, Słowianami; należeli do grupy ludów litewskich. Język ich jednak różnił się wyraźnie od litewskiego, pruskiego i łotewskiego. Religja też prawdopodobnie tworzyła odrębny systemat. Liczni książęta plemienni, będąc zarazem czarodziejami i wróżbitami, pośredniczyli między ludem a tajemniczemi i groźnemi bóstwami, wcielonemi w zwierzęta lub uosobionemi w żywiołowych potęgach natury.
Dziesięć Praw Harcerskich przyświeca nam w drodze, po której przyrzekliśmy postępować w życiu. Tyle w nich mądrych i nadzwyczaj trafnych wskazówek, a tak naturalnych, tak pożytecznych i prostych, że mimowoli ukazuje się uśmiech zachwytu i zadowolenia na twarzach tych, którzy je po raz pierwszy odczytują, a dla tych, którzy je dobrze znają, nie stają się one obojętne, ale przeciwnie coraz to bardziej pociągające.
Szkoda tylko, że tak pięknych Praw nie zna szerszy ogół, iż niejeden nawet z naszych kolegów szkolnych nie wie, że:
1. Na słowie harcerza można polegać.
2. Harcerz jest wierny Ojczyźnie.
3. Harcerz jest użyteczny innym.
4. Harcerz w każdym widzi bliźniego, a brata w każdym harcerzu.
5. Harcerz jest rycerski.
6. Harcerz jest przyjacielem zwierząt i miłuje przyrodę.
7. Harcerz jest posłuszny i karny.
8. Harcerz jest zawsze pogodny.
9. Harcerz jest oszczędny i ofiarny.
10. Harcerz jest czysty w myśli, mowie i uczynkach
Inspirujące kobiety – artystki, skandalistki, uczone, ludzie biznesu, kochanki i władczynie – żyjące na przestrzeni ostatnich 200 lat Polki, których imiona nie schodziły z ust współczesnych. Co je łączy? Wszystkie przebiły się do światowych elit. Wszystkie pozostawiły trwały ślad na epokach, w których żyły. I wszystkie miały „pod górkę”. Życie żadnej nie było usłane różami, nawet kiedy były wielbione i podziwiane. Każda skrywała jakąś tajemnicę, ból, czasem rozpacz, ale to właśnie te niewypowiedziane, głęboko tłumione uczucia pchały je do przodu i kazały wspinać się na kolejne szczyty.
W niektóre z tych biografii wręcz trudno uwierzyć, przekraczają bowiem wyobraźnię najśmielszego scenarzysty. Mistrzynie autokreacji, stworzyły same siebie, stając się żywą do dziś legendą. Zdecydowanie nie były to „celebrytki”, jakich pełno w epoce Internetu i bulwarowej prasy, znane wyłącznie z tego, że są znane. One naprawdę kochały to, co robiły. I były w tym najlepsze.
Andrzej Fedorowicz - dziennikarz-freelancer. Publikował w "Super Expressie", "Fakcie", "Gazecie Wyborczej", "Polityce", "Newsweeku Historia", "Focusie", "Uważam Rze Historia" i w "wSieci Historii". Pasjonat historii, techniki, wyjątkowych biografii i podróży. Historyczne dziennikarstwo śledcze to jego ulubione zajęcie. Autor (wspólnie z żoną Ireną) przewodnika po Wyspach Kanaryjskich oraz książki o 25 polskich wynalazkach i odkryciach, które zmieniły świat.
Irena Fedorowicz - dziennikarz i redaktor z wykształcenia i zawodu. Pracy w wolnej prasie uczyła się w pierwszej ekipie „Super Expressu”. Była jedynym w historii cywilnym redaktorem naczelnym miesięcznika Komendanta Głównego Policji „Policja 997”. Współpracowała z portalem Webnalist. Obecnie redaguje miesięcznik „Ludzie i wiara” w wydawnictwie Bauer Media.
O nieludzkim traktowaniu kobiet w Indiach.
Zabrana rodzinie w wieku dziewięciu lat, wydana za mąż jako jedenastolatka, matką została w wieku dwunastu lat.
Amila nie zdawała sobie sprawy, jaki koszmar ją czeka, gdy w wieku dziewięciu lat na podstawie fałszywych obietnic złożonych jej matce, zabrano ją z rodzinnego Asamu do Nowego Delhi. Los nie obszedł się z nią łaskawie: zamiast obiecanych luksusów nie czekało tam na nią nic poza udręką. Po dwóch latach wykorzystywania do niewolniczej pracy została wbrew swej woli wydana za mąż za starszego mężczyznę. Odtąd jej codzienną dolą stały się przymusowy seks, maltretowanie i ciężka fizyczna praca. Mimo to 24-latka, która w międzyczasie urodziła piątkę dzieci, nie poddała się. Walczy dla swoich dzieci, które dają jej miłość i siłę.
Historia odważnej młodej Hinduski, która z każdym dniem staje się coraz silniejsza i nie traci nadziei na lepszą przyszłość.
Katharina Finke
(ur. 1985) jest niemiecką dziennikarką, piszącą relacje z różnych miejsc na całym świecie – Chin, Indii, Portugalii, Oceanii i Stanów Zjednoczonych. Skupia się przede wszystkim na kwestiach ochrony środowiska i praw człowieka. Finke pracuje dla mediów drukowanych i internetowych („Freitag”, „Greenpeace Magazin”, „Spiegel”, „taz”, „Zeit”) oraz dla niemieckojęzycznych stacji telewizyjnych (ARD, BR, ORF, SF, ZDF, 3sat), a także jako moderatorka.
Prawdziwa historia tragedii dziecka
Zawsze byłam chora. Chuda jak tyczka i delikatna jak suflet; łatwo
dostawałam siniaków i szybko słabłam. W szkole dzieciaki pytały wprost, czy mam anoreksję. Nie miałam; byłam chora. Następny lekarz, następny gabinet, następny szpital. Tak wyglądało dzieciństwo Julie Gregory. Była wyjątkowo chorowita. Matka z niezwykłą
energią usiłowała ustalić przyczynę: prowadziła córkę od lekarza do lekarza, domagała się kolejnych badań – nawet operacji na otwartym sercu! Ale specjaliści nie potrafili określić, co dolega Julie. Dziewczynka czuła się coraz gorzej – przez 16 lat, dopóki nie trafiła
do rodziny zastępczej, a matka przed sąd. Ale dopiero 24-letnia Julie dowiedziała się, że jej matka chorowała na zastępczy zespół Münchhausena.
Zastępczy zespół Münchhausena to jedna z najbardziej złożonych, przerażających i okrutnych form znęcania się rodziców nad dziećmi. I najbardziej trudna do wykrycia. Polega na celowym wywoływaniu dolegliwości fizycznych i emocjonalnych u bliskiej,
zależnej osoby przez jej opiekuna, najczęściej matkę.
Autobiografi a JULIE GREGORY Mama kazała mi chorować to pierwsza
relacja ofiary maltretowania przez matkę z zastępczym zespołem
Münchhausena i bezprecedensowy opis cierpień dziecka przez lata
wpędzanego w chorobę. Wybrana książką roku przez „The Sunday
Times”, stała się światowym bestsellerem sprzedanym w milionie egzemplarzy
w 21 krajach.
Julie Gregory przeżyła, wyzwoliła od szaleństwa matki. Dziś jest uznanym
ekspertem w dziedzinie zastępczego zespołu Münchhausena.
Bierze udział w międzynarodowych konferencjach, występuje w radiu
i telewizji, prowadzi wykłady dla palcówek medycznych i instytucji
prawnych i doradza stowarzyszeniom zajmującym się ochronądziecka.
„Ta książka jest z jednej strony pełna bólu, z drugiej zaś nadziei i radości
życia poprzez ukazanie możliwości wyrwania się z kręgu przemocy
i powrotu do zdrowia”.
dr n. med. Joanna Cielecka-Kuszyk, prezes Fundacji Mederi – Pomóżmy Dzieciom
Jeśli poszukujecie skutecznych sposobów, by dobrze wychować nastolatka i przygotować go do dorosłego życia, musicie przeczytać tę książkę!
Sue i Tim Muldoonowie, rodzice trojga dzieci, przetestowali wiele metod wychowawczych i wybrali dla Was najlepszą z nich!
Jak wychować nastolatka z pomocą duchowości ignacjańskiej to praktyczny przewodnik dla wszystkich matek i ojców, którzy pragną, by ich dzieci wyrosły na dobrych i szczęśliwych ludzi. Autorzy, zainspirowani nauczaniem św. Ignacego Loyoli, przekonali się, że najskuteczniejszą metodą wychowawczą jest zaproszenie nastolatków do wspólnego przeżywania wiary w codzienności. W książce dzielą się swoim doświadczeniem, pokazując, jak pełne miłości życie rodziców może stać się bezkonkurencyjnym wzorem do naśladowania dla ich dzieci.
Wczytajcie się w rady tych wyjątkowych małżonków i dowiedzcie się od nich, jak:
budować w nastolatku poczucie własnej wartości;
pomóc odnaleźć młodemu człowiekowi jego miejsce w świecie;
nauczyć dzieci odpowiedzialnego korzystania z daru wolności;
uwrażliwić swoje latorośle na los słabszych;
rozmawiać z nastolatkami o ich seksualności;
przygotować młodych ludzi do przeżywania porażek;
umiejętnie wprowadzać dzieci w świat nowych technologii i mediów społecznościowych.
Sue i Tim Muldoonowie – terapeutka i teolog; wychowują trójkę nastoletnich dzieci i dzielą się swoim doświadczeniem z szukającymi wsparcia rodzicami; autorzy wielu książek na temat wychowania, m.in. poradnika Duchowość dla domu. Sześć reguł życia rodzinnego.
Książka Tima i Sue Muldoonów pomaga rodzicom lepiej rozumieć swoich synów i córki oraz rozróżniać zachowania czy sytuacje groźne dla dzieci i młodzieży od nieuniknionych przejawów niedojrzałości. W jednym i drugim przypadku autorzy podpowiadają rodzicom takie strategie postępowania, jakie stwarzają szansę na pokonanie zaistniałych trudności.
Zadania rodziców, a także zasady wychowania, autorzy książki ukazują w świetle tego, co Pismo Święte mówi na temat człowieka i kryteriów dojrzałości. Odwołują się przy tym do duchowości ignacjańskiej, która w formowaniu człowieka uwzględnia wszystkie sfery: ciało i ducha, myślenie i emocje, wolność i zdolność do miłości.
Tim i Sue Muldoon słusznie podkreślają, że podstawą wychowania jest aktywna obecność rodziców przy synach i córkach, uczenie ich ofiarnej służby na rzecz bliźnich, a jednocześnie nieustanne okazywanie dzieciom miłości rodzicielskiej, która powinna być odblaskiem miłości Boga-Ojca.
Dużym atutem książki jest to, że jej autorzy są małżonkami i rodzicami. Tim jest teologiem i duszpasterzem, a Sue jest psycholożką i terapeutką. Obydwoje dysponują dużym doświadczeniem w pomaganiu ludziom znajdującym się w trudnych sytuacjach. Na co dzień podejmują trud wychowywania trojga dzieci, z których jedno to dziecko adoptowane. Jak sami podkreślają, ów trud rodzicielstwa podejmują z radością i pełnym zaufaniem w pomoc Boga.
ks. Marek Dziewiecki,
wykładowca psychologii i pedagogiki, autor książki
Kochać i wymagać. Rozważania o wychowaniu
– Mamo, nie mogę zasnąć!
– Dlaczego?
– Nie wiem… Jestem zdenerwowany i przez głowę wciąż przebiegają mi myśli, myśli, myśli…
– Chcesz, żebym wyjaśniła ci, jak oddychać?
– ODDYCHAĆ? Ale ja już umiem oddychać!
– A poświęciłeś kiedyś chwilę, żeby się zastanowić, jak właściwie to robisz? Którędy powietrze wchodzi, a którędy wychodzi? Czy wypełnia twój brzuch czy raczej klatkę piersiową, czy robisz to powoli czy szybko…
„Mamo, nie mogę zasnąć” to książka o tym, w jaki sposób za pomocą ćwiczeń wyciszyć dziecko przed snem. Zawiera opisy różnych technik oddechowych i lekkich ćwiczeń fizycznych sprzyjających uspokojeniu.
Ines Castel-Branco – współzałożycielka wydawnictwa Fragmenta. Po urodzeniu dzieci zajęła się typografią i projektowaniem książek. Od wczesnych lat lubiła odkrywać różne techniki malarskie, jest absolwentką architektury. Informacjami o tym, jakie cuda można zrobić z makulatury, dzieli się na swoim blogu „Mama recicla”.
Złe, niemoralne, wyrachowane, manipulujące otoczeniem. Intrygantki, oszustki, awanturnice w skali rodzinnej, krajowej i europejskiej. Zdrajczynie i agentki obcych mocarstw. Od Jagiellonów po czasy PRL-u.
Barbara Giżanka. Wykorzystując podobieństwo do Barbary Radziwiłłówny, skutecznie omotała Zygmunta Augusta.
Barbara Brezianka. Oskarżona przed sądem o otrucie teścia i o zgładzenie trzeciego z kolei męża. Podejrzewano ją o przyspieszenie zgonu dwóch poprzednich.
Agnieszka Machówna. Piękna i sprytna chłopka udająca szlachciankę, na co dał się nabrać nawet austriacki cesarz Leopold.
Maria Teresa Dogrumowa. Doświadczona aferzystka i oszustka. Dla spodziewanej korzyści finansowej rozpowszechniła plotkę o rzekomym spisku na życie króla Stanisław Augusta.
Zofia Potocka. Najpiękniejsza kobieta Europy, najpierw żona generała Józefa Witta, potem hrabiego Szczęsnego Potockiego. Zaczynała jako stambulska kurtyzana.
Karolina Sobańska. Kochanka Mickiewicza, adresatka jego miłosnych sonetów, a zarazem płatna agentka III Oddziału Kancelarii Cesarskiej w Petersburgu, donosząca m.in. na dekabrystów.
Xawera Deybel. Sam Towiański bał się jej niesamowitych oczu. Miała romans z Mickiewiczem i prawdopodobnie urodziła jego dziecko.
Janina Broniewska. Fanatyczna komunistka, autorka książek z czerwonego kanonu lektur szkolnych, po wojnie partyjna szara eminencja środowiska literatów.
Wanda Wasilewska. Zafascynowana Stalinem, przyjęła obywatelstwo radzieckie i z zapałem uczestniczyła w realizowaniu pojałtańskiego rozbioru Polski. Marzyła się jej siedemnasta republika.
Blanka Kaczorowska. Konfidentka Gestapo, wydała wiele osób z Podziemia AK. Po wojnie tajna współpracowniczka służb PRL.
Raport działaczki i pamiętnik kobiety - laureatka Pokojowej Nagrody Nobla sprzeciwia się reżimowi Islamskiej Republiki Iranu
Nadeszła pora, aby to kobiety nauczyły mężczyzn, czym jest islam.
Szirin Ebadi
Szirin Ebadi opisuje szokujące losy ofiar religijnego państwa w czasach po rewolucji islamskiej i wprowadzeniu prawa szariatu w Iranie. Pierwsza w historii Iranka nagrodzona Pokojową Nagrodę Nobla relacjonuje masowe aresztowania, publiczne egzekucje i tortury na opozycjonistach. W migawkach z codziennego życia w Teheranie pisze zarówno o randkujących młodych Irankach, jak i policji moralnej, która decyduje o losie kobiety aresztowanej za wystający spod chusty kosmyk włosów.
Po raz pierwszy noblistka ujawnia swój osobisty dramat. Służby wewnętrzne terroryzują przyjaciół, współpracowników i córki aktywistki. Ukochany mąż zostaje uwiedziony przez podstawioną agentkę. Skazany na ukamieniowanie za cudzołóstwo prosi o pomoc zdradzoną żonę.
Kiedy będziemy wolne to przede wszystkim wspomnienia o kobietach – prawniczkach, feministkach, matkach i córkach – stających do nierównej walki z państwem w pełni kontrolowanym przez ekstremistycznych wyznawców islamu.
Szirin Ebadi – aktywistka, nauczycielka akademicka, publicystka i pierwsza sędzina w historii Iranu. Gdy islamiści usunęli kobiety ze wszystkich funkcji publicznych, Ebadi została adwokatem i walczyła o wolność dla ofiar ekstremistów.
To historie wspaniałych, silnych, dumnych i nieustraszonych młodych dziewczyn, które są dowodem na to, że płeć nie ma znaczenia, a bycie dziewczyną nie ma granic.
Opowieść o tym, że "chłopcy i dziewczynki mogą robić, co chcą. Dziewczyny mogą robić to, co chłopcy, a chłopcy to, co dziewczynki. Możesz być jak dziewczynka i możesz być jak chłopak" (Esme, 5 lat).
Dziewczyny mają moc to inspiracja dla dziewczyn i kobiet, by dawały z siebie wszystko, by odważnie ustanawiały własne granice i bez lęku sprawdzały na co je stać.
Dziewczyny na zdjęciach Kate T. Parker mówią własnym głosem. Głośno. Spełniają swoje marzenia, robią plany, nieustannie sięgają po więcej. One wiedzą, że jeśli tylko zechcą, mogą wszystko.
W obliczu problemów starzenia się społeczeństw i pogłębiającego się niżu demograficznego, które stanowią zagrożenie i wyzwanie w skali regionów, państw czy nawet kontynentu, zagadnienia związane z macierzyństwem wydają się kluczowe. Powszechne dziś społeczne przekonania świadczą tymczasem, że macierzyństwo jest traktowane nie- realistycznie i jednostronnie: postrzegane bądź jedynie z perspektywy szans, bądź jedynie z perspektywy ograniczeń. Jednocześnie spotykamy się z doniesieniami medialnymi, które mogą świadczyć o tym, że wiele współczesnych kobiet nie jest przygotowanych do pełnienia roli matki lub też nie doświadcza odpowiadającego ich potrzebom wsparcia (zwłaszcza natury psychologicznej) w tym zakresie.
Książka – podejmując zagadnienia, których brakuje w polskiej literaturze psychologicznej – przeznaczona jest dla specjalistów pracujących z rodzinami: psychologów, psychoterapeutów, familiologów, doradców rodzinnych, pracowników socjalnych, pracowników sądów rodzinnych, lekarzy, położnych, personelu medycznego. Może być wykorzystana jako literatura uzupełniająca dla studentów psychologii, medycyny, pedagogiki, pielęgniarstwa, nauk o rodzinie, prawa czy socjologii. Ze względu na to, że jest pisana przystępnym językiem, może również okazać się przydatna dla samych zainteresowanych – mam i ich bliskich – jako pomoc w zrozumieniu, jakie znaczenie ma doświadczenie „stawania się i bycia matką”.
Uwalnianie bogini to rewolucyjny przewodnik poświęcony dekonstrukcji duchowości feministycznej. To po części magiczna inkantacja, po części feministyczny manifest oraz księga równouprawnienia i wreszcie przewodnik ku zbiorowej emancypacji.
Podczas gdy archetyp Dziewicy, Matki i Staruchy jest ściśle związany z kobiecą biologią i fizycznymi etapami jej życia, autorka proponuje model pięcioczęściowej formy bogini, który uwalania kobiety z kajdan systemu reprodukcyjnego. Ta rewolucyjna zmiana koncepcji kobiecej boskości uwzględnia różne cykle w życiu kobiety: początek, potencjał, tworzenie, mistrzostwo i mądrość, dając wyraz potężnej i płynnej naturze kobiet we współczesnym świecie.
Dzięki tej książce poznasz szczegółowo naturę pięciu archetypów, boginie przynależące do archetypów, sfery życia odpowiadające tym archetypom oraz dowiesz się, jak budować relacje z poszczególnymi archetypami.
Co to jest savoir-vivre? Mniej więcej to samo co bon ton, tylko że trudniej to się wymawia. No dobrze, a co to jest bon ton? Wiedza o tym, jak człowiek dobrze wychowany zachowuje się w różnych sytuacjach. Hm..., a kto to właściwie jest ten dobrze wychowany człowiek? Ktoś, kto nie zachowuje się jak małpa i kogo nie trzeba chować do szafy, gdy przychodzą goście. Czyli każdy, kto przeczyta tę książkę i czegoś się z niej nauczy!
Czyta Jacek Kiss
Poradnik dla ojców, którzy chcą wiedzieć wszystko (i to szybko) o swoim nowo narodzonym dziecku.Dziecko to rewolucja, ale książka Jak być wystarczająco dobrym tatą pomoże Ci przez nią przejść. Zawarłem w niej syntezę najbardziej przydatnych informacji i sposobów na to, żeby nie stracić kontroli nad życiem i odnaleźć się w najważniejszej roli w roli ojca. Ta książka pomoże ci przetrwać najgorsze chwile po narodzinach dziecka, bo jest instrukcją obsługi nie tylko potomka, lecz także związku.
Żyjemy w okresie przemian w zakresie sztuki komunikowania. Rewolucja informatyczna zmieniła życie społeczne. Cenne są rozważania Autorki dotyczące form książki literackiej dla dzieci z uszkodzonym wzrokiem oraz walorów rozwojowych literatury dziecięcej.
Cześć, jestem Heńka. Chcę Ci przedstawić moje koleżanki. Już dawno nikt ich nie odwiedzał, a mają mnóstwo fantastycznych historii w zanadrzu. Dziesięciolatka na tronie, rymopiska, pierwsza kobieta chirurg, alpinistka, kobieta szpieg… Bohaterki i buntowniczki. Na pewno się polubicie! Bo możesz być jak one.
W książce występują:
Anna Henryka Pustowójtówna – dziewczyna z powstania styczniowego
Izabela Czartoryska – niestrudzona kolekcjonerka osobliwości
Krystyna Krahelska – bez której nie byłoby warszawskiej Syrenki
Krystyna Skarbek – agentka, która wyprzedziła Jamesa Bonda
…i wiele innych dziewczyn, które nie uznają słowa „niemożliwe”!
Za pomocą prostych wskazówek i łatwych do wykorzystania w praktyce strategii Steve Brown wyjaśnia, jak stosować niefizyczne i fizyczne interwencje, aby dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu lub zaburzeniami behawioralnymi i emocjonalnymi były bezpieczne, kiedy przejawiają trudne zachowania. Autor prezentuje różne strategie deeskalacji, udziela informacji o ocenach ryzyka i zagadnieniach prawnych, podejmuje także dyskusję na temat ważnej roli fizycznych interwencji i środków przymusu bezpośredniego. Niniejsza książka, przybliżając to skomplikowane zagadnienie, wspiera osoby pracujące z dziećmi i młodzieżą (3–18 lat) z zaburzeniami ze spektrum autyzmu lub zaburzeniami behawioralnymi i emocjonalnymi w świadomym stosowaniu niefizycznych interwencji oraz w postrzeganiu fizycznych interwencji jako ostatniego sposobu dozwolonego działania.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
