Książka omawia kolejne etapy formowania się chasydyzmu besztiańskiego i jego przełomowe momenty. Autor wykorzystał nowe źródła, które korygują i uzupełniają obraz początków chasydyzmu. Oprócz polskich źródeł są to przede wszystkim dzienniki misjonarzy Institutum Judaicum z Halle, którzy w latach 1728–1790 wędrowali po Europie, odwiedzając skupiska żydowskie, dyskutowali z napotykanymi Żydami i notowali wszystkie zasłyszane informacje o ich życiu duchowym, nowych ruchach religijnych i konfliktach w środowisku żydowskim.
W XX-wiecznej sztuce przypadek niejednokrotnie stawał się zarówno zasadą tworzenia, jak i ważnym tematem – podlegał artystycznemu namysłowi. Oba te wątki – w myśl podtytułu – w książce się przenikają, a u jej podstaw leży szeroko pojęta interdyscyplinarność, w ramach której łączą się trzy perspektywy badawcze: filozoficzna, literaturoznawcza i filmoznawcza. W kręgu zainteresowań autora sytuują się wybrane wątki filozoficzne (od Leibniza po Marquarda), twórczość literacka (Auster, Barańczak, Breton, Camus, Fink, Gombrowicz, Kundera, Lem, Mallarmé, Podsiadło, Szymborska) oraz filmowa (Antonioni, Kieślowski, Ramis, Tykwer, Zanussi).
Przypadek, uznawany za jedną z podstawowych kategorii ontologii i epistemologii, od dawna domagał się także literaturoznawczego i filmoznawczego opracowania. Biorąc pod uwagę rozwój chociażby sztuki filmowej ostatniej dekady (w zakresie rozwiązań formalnych oraz zainteresowań samym tematem przypadku) – przy okazji drugiego wydania książki można się jeszcze mocniej pod tym wyjściowym dążeniem podpisać.
Monografia Romans Freuda i Gradivy ukazuje dorobek Sigmunda Freuda jako formę działalności literackiej, za którą twórca psychoanalizy otrzymał w 1930 roku Nagrodę im. Johanna Wolfganga Goethego. Książka zawiera charakterystykę jego tekstów poświęconych sztuce, definiuje rozumienie roli pisarza i artysty przez psychoanalizę. Autor opisuje metodologię badawczą Freuda, który zapożyczył od literatury istotną część swojego aparatu pojęciowego, pisząc tzw. romans psychoanalityczny. Rozważania na temat mitopoezji we wskazanej twórczości wykraczają poza granice literatury i nawiązują do wątków filozoficznych, estetycznych oraz autobiograficznych obecnych w dziele „ojca psychoanalizy”.
Książka jest plonem długoterminowych badań etnograficznych prowadzonych w latach 1993-2001 we wsiach na pograniczu wyznaniowym w Polsce i na Białorusi. W centrum zainteresowania znalazły się tu dwa obszary życia społecznego lokujące się na granicy kultury i biologii - skupione wokół umierania i jedzenia - które przez swój bliski związek zarówno ze sferą sakralną, jak i codzienną doskonale ujawniają różne procesy tworzenia i neutralizowania symbolicznych granic między wyzwaniami i między wyznawcami.
Norwid to pisarz, który od lat nie przestaje fascynować głębią i oryginalnością swych przemyśleń. Jest ciekawy zwłaszcza jako myśliciel religijny, pogłębiający rozumienie dogmatu, poszukujący śmiałych rozwiązań dla istotnych problemów wiary i życia. Pytania o teologiczną świadomość Norwida były już stawiane w badaniach nad twórczością poety, zagadnienie to do dziś jednak nie zostało wystarczająco opracowane. Ważne w tego rodzaju analizach wydaje się Norwidowe rozumienie Kościoła. Pisarzowi zawsze bliskie były wszak przeszłość i współczesne dzieje wspólnoty chrześcijańskiej. Celem tej książki jest ukazanie całości poglądów Norwida dotyczących zagadnień eklezjalnych, wyśledzenie historycznych uwarunkowań tych przemyśleń i ustalenie stopnia ich oryginalności oraz tego, jak dalece mogą zapładniać współczesną myśl o Kościele.
Książka prezentuje szczegółową analizę pojęcia społeczeństwa obywatelskiego, które pod koniec XX wieku powróciło do teorii politycznej, stając się dla jednych przedmiotem krytyki, dla innych koncepcją o bogatym potencjale wyjaśniającym czy wręcz społecznym ideałem. Przeprowadzona przez autorkę analiza teoretyczna przybliża, z jednej strony, bogatą tradycję filozoficzną idei społeczeństwa obywatelskiego, z drugiej zaś spory, w jakie jest ona uwikłana współcześnie. Motyw przewodni analizy stanowi odwołanie do dwóch tradycji myśli politycznej, z których wywodzone jest to pojęcie: klasycznej tradycji republikańskiej i indywidualistycznej tradycji liberalnej, oraz teza głosząca, że współcześnie wartościowe jest takie ujęcie społeczeństwa obywatelskiego, które sięga do ideałów obydwu tradycji, do dwóch analizowanych w pracy modeli: republikańskiego i liberalnego.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
