Książki o różnych religiach: chrześcijaństwo, islam, judaizm, historia religii i teologia, księgi kanoniczne i teksty święcone, religie Dalekiego Wschodu, religie pierwotne i starożytne, sekty, sanktuaria i cmentarze. Praktyczne przewodniki odnośnie wiary, kazania dla dzieci. Ksiązki o Maryi, o świętych, pisma święte nowego i starego testamentu, ewangelie, śpiewniki - zapraszamy.
Zeszyt ucznia stanowi integralną część podręcznika dla ucznia. Zawarte w nim zadania mają młodzieży ułatwić religijną refleksję o życiu, o jego sensie i o stojącym przed każdym wyzwaniach.
Książka pełni podwójną funkcję:
Ćwiczeń - poszczególne zadania mogą być rozwiązywane podczas lekcji lub indywidualnej pracy ucznia z wykorzystaniem podręcznika.
Notatnika - w Zeszycie ucznia jest miejsce na sporządzanie notatek.
Prawdziwa historia uzdrowienia za wstawiennictwem bł. Jana Pawła II
Gloria Maria (Chwała Maryi) - imiona, które streszczają historię dziewczynki urodzonej wkrótce po śmierci Jana Pawła II. Z punktu widzenia medycyny historia ta jest niewytłumaczalna. Z punktu widzenia wiary - zdumiewająca. Z punktu widzenia miłości rodziców - cudowna.
Ta książka nie ma na celu zaspokojenia zapotrzebowania na sensację. Powstała z pragnienia podzielenia się świadectwem o życiu i nadziei. A także jako wyraz wdzięczności wobec Boga.
Żadne artystyczne przedstawienie męki Jezusa nie zdołało dotąd wywrzeć tak fascynującego wrażenia, jakie wywiera to ukazane na Całunie Turyńskim o. Raniero Cantalamessa
"Wystawiony obecnie na widok publiczny Całun zgromadził miliony wiernych ze wszystkich części świata, pragnących ujrzeć ikonę ukrzyżowanego Chrystusa" - pisze Carlo Maria Martini. Ale czym w istocie jest ów olśniewający znak od Boga? Na to pytanie Martini usiłuje odpowiedzieć w tej niewielkiej książce "Bóg ukryty. Medytacja o Całunie".
Punktem wyjścia do jego rozważań jest tajemniczy werset z Księgi Izajasza: "Prawdziwie Tyś Bogiem ukrytym, Boże Izraela, Zbawco!" (45,15). Autor odczytuje te słowa w szerszym kontekście. Ważnym również dla nas. Tu i teraz.
Istotne rozważania, które pogłębią nasze widzenie Całunu.
Carlo Maria Martini SJ (15 II 1927 - 31 VIII 2012) - włoski jezuita, arcybiskup Mediolanu (1979-2002), kardynał. Przez wiele lat był związany z Papieskim Instytutem Biblijnym jako wykładowca, dziekan i rektor; rektor Papieskiego Uniwersytetu Gregoriańskiego (1978), profesor Wydziału Teologicznego w Chieri; głosił rekolekcje wielkopostne w Watykanie (1978). Wielokrotnie brał czynny udział w sesjach Światowego Synodu Biskupów; Przewodniczący Rady Konferencji Episkopatów Europy (1986-1993). Był twórcą tzw. Katedry Niewierzących i Szkoły Słowa, odwiedzał ubogich i więźniów. Jako jedyny katolik był członkiem ekumenicznego komitetu naukowego przygotowującego greckie wydanie Nowego Testamentu. Doktor honoris causa Papieskiego Uniwersytetu Salezjańskiego w Rzymie (1989), w 2000 r. został uhonorowany Nagrodą Księcia Asturii w dziedzinie nauk społecznych oraz mianowany członkiem honorowym Papieskiej Akademii Nauk
Autor podejmuje trudny temat rozprawiania o świętości i ideałach człowieka. Na początku porusza problemy związane z terminologią dotyczącą tematu, nauczanie Kościoła, miejsca we współczesnej teologii oraz współczesnych dylematów związanych z rozumieniem ideału człowieka w świecie zglobalizowanym. Przypomina krótko trudności wskazane przez Rudolfa Otto w jego dziele pt. Świętość. Następnie omawia problematykę w ujęciu biblijnym Starego i Nowego Testamentu, w starożytnych religiach (Egipt, Iran, Grecja, Rzym i manicheizm) oraz w nurtach filozoficznych (Pitagoras, Platon, Arystoteles, Epikur i Lukrecjusz, cynicy i stoicy, Filon Aleksandryjski, medio- i neoplatonicy). Na takiej bazie analizuje najstarsze pisma chrześcijańskie powstałe w języku greckim: tzw. teksty Ojców Apostolskich, Klemensa Aleksandryjskiego oraz Orygenesa, aby pokazać, w czym upatrują oni wielkość człowieka i jakie lansują ideały i modele życia.
Teologia łaski ? charytologia ? nie cieszy się specjalnym uznaniem w ramach współczesnych poszukiwań teologicznych. Taka sytuacja jest spowodowana przede wszystkim dokonującym się w tej dziedzinie teologii przejściem od tradycyjnych ujęć o charakterze neoscholastycznym, które wciąż dominują w wykładzie teologii łaski, do ujęć nowszych, które najczęściej nie dopracowały się jeszcze całościowego i spójnego ujęcia. Dominują więc w teologii łaski formułowane przez wielu teologów postulaty, które tylko w niewielkim stopniu bywają realizowane w praktyce. Ponadto, teologia łaski zawsze znajduje się pod naciskiem pelagianizmu, który bliski jest tradycji zachodniej, zawsze podatnej na ten "wirus", jak celnie zauważył św. Augustyn. Wobec tych faktów każda praca, która stara się ująć zagadnienie łaski w sposób całościowy, systematyczny, a zwłaszcza odpowiadający na nowe postulaty teologiczne zasługuje na dużą uwagę i pilną lekturę. Praca ks. C. Smuniewskiego spełnia takie kryteria w najwyższym stopniu.
Wspólnota łaski ? jest więc całościowym i systematycznym wykładem teologii łaski. Zakorzeniając się w tradycji Kościoła zachodniego, która łasce poświęciła wiele miejsca, i dokonując jej syntetycznego przedstawienia, praca stanowi nowoczesny wykład charytologii, odpowiadający na zasadniczy postulat, który sformułowano w ostatnich dziesięcioleciach w tej materii, a mianowicie na potrzebę głębszego związania go z tajemnica Trójcy Przenajświętszej. Jest to postulat, który sformułował wprost w XIX wieku, M. J. Scheeben, dając w Tajemnicach chrześcijaństwa, w Dogmatyce, a zwłaszcza we Wspaniałościach łaski Bożej (jest zbyt mało znane polskie tłumaczenie tego opracowania Scheebena), próbę udzielenia na ten postulat systematycznej i integralnej odpowiedzi. Nic więc dziwnego, że wszyscy współcześni autorzy, podejmując to zagadnienie ? także ks. C. Smuniewski ? widzą w nich swego mistrza, usiłując wyrazić "kosmos łaski", jak trafnie stwierdził sam Scheeben. To jest rzeczywiście dobry mistrz, od którego jeszcze wiele można się nauczyć w wielu kwestiach teologicznych.
fragment recenzji - ks. Janusz Królikowski
Od czasów Oświecenia teologia i sztuka podążają odrębnymi drogami, w poczuciu wzajemnej obcości i izolacji. Artyści w swej autonomii rzadko inspirują się religią, o wiele częściej szukają motywów swej twórczości w sferze profanum niż w przestrzeni sacrum. Natomiast teologowie są nieufni wobec sztuki, w której trudno doszukać się wątków nawiązujących wprost do Objawienia. Raczej bywa ono przez nią skrywane, czasem kwestionowane. Reakcją teologów jest więc wcale nierzadko wysuwana wątpliwość: czy sztukę współczesną można jeszcze uznać za locus theologicus? W efekcie sugeruje się podział na sztukę religijną czy, ściślej, chrześcijańską, odnoszącą się w swych motywach do prawd wiary i sztukę świecką, milczącą o Bogu.
Minione dziesięciolecia obfitują w studia badające wątki teologiczne, czy też, szerzej, religijne w obrębie szeroko rozumianej sztuki. Doprowadziły one do trzech ważnych konkluzji. Po pierwsze, pozwoliły uświadomić teologom nie tylko zależność Biblii od formy literackiej, ale pokazały, że od powstania czterech Ewangelii poprzez autobiografie świętych czy też ich żywoty istnieje bardzo ważny rodzaj teologii narracyjnej rozwijanej obok teologii konceptualnej. Po drugie, pozwoliły przyjąć, że sztuka rozumiana szerzej może przyjąć formę teologii alternatywnej, pozawerbalnej. Po trzecie, i to chyba najważniejsze, studia te odsłoniły teologii sztukę pozornie wolną od wątków chrześcijańskich jako obfitującą w treści metafizyczne, stanowiące niezwykle interesujący materiał do analizy. Innymi słowy - zamazały granicę pomiędzy tzw. sztuką religijną i niereligijną.
Niewątpliwie w tych nielicznych publikacjach sztuka odzyskała na nowo rangę miejsca teologicznego. W moim przekonaniu nie wyjaśniono wyraźnie kwestii: Jakie funkcje pełni sztuka w poznaniu teologicznym? To pytanie stanowi problem mojej monografii. Chciałem pokazać, że sztuka może być sprzymierzeńcem teologa na każdym etapie jego poszukiwań, nawet taka sztuka, która wydaje się stać w opozycji do Objawienia i wiary.
Dante Alighieri (1265-1321) is one of the most important and innovative figures of the European Middle Ages. Writing his Comedy (the epithet Divine was added by later admirers) in exile from his native Florence, he aimed to address a world gone astray both morally and politically. At the same time, he sought to push back the restrictive rules which traditionally governed writing in the Italian vernacular, to produce a radically new and all-encompassing work.
The Comedy tells of the journey of a character who is at one and the same time both Dante himself and Everyman through the three realms of the Christian afterlife: Hell, Purgatory and Heaven. He presents a vision of the afterlife which is strikingly original in its conception, with a complex architecture and a coherent structure. On this journey Dante's protagonist - and his reader - meet characters who are variously noble, grotesque, beguiling, fearful, ridiculous, admirable, horrific and tender, and through them he is shown the consequences of sin, repentance and virtue, as he learns to avoid Hell and, through cleansing in Purgatory, to taste the joys of Heaven.
W Azji Mniejszej
...poznasz tajemnicę garncarza
...poczujesz wir mistycznego tańca
...dotkniesz misterium w starożytnych kamieniach
...wsłuchasz się w głos niemego świadka przemijającej chwały
...odczytasz skromne świadectwo cichej wierności Bogu
23 refleksje czyniące z Twojej pielgrzymki niezapomnianą podróż przez życie i historię
Śmierć bliskiego człowieka porusza nas do głębi. Pojawiają się zwykle pytania o przyczynę śmierci, o sens cierpienia, o współodpowiedzialność – niepokoi świadomość, że nie uczyniło się wszystkiego, co było w naszej mocy. Doświadczenie osamotnienia przygniata dotkliwie swym ciężarem. Nierzadko zdarza się jednak, iż daje szansę nowego spojrzenia na własne życie. Ważne stać się mogą sprawy, które nie miały dla nas wcześniej większego znaczenia.
Książka ta adresowana jest nie tylko do ludzi pogrążonych w żałobie i smutku, ale i do tych wszystkich, którzy chcieliby nauczyć się im współczuć i lepiej ich zrozumieć.
Podręcznik nrKR-61-05/12-KR-1/12do nauczania religii rzymskokatolickiej wklasie I szkoły zawodowejna terenie archidiecezji krakowskiej, zgodny z programem nauczania nr KR-5-05/12. Tytuł programu:Bądźcie mocni!To już poważna sprawa. W tym wieku nastolatek stawia sobie pytania, których często unikają dorośli. Kim jestem? Po co i dla kogo żyję? Jaki sens ma życie dla kogoś? Poszukiwanie odpowiedzi to dobry pretekst do katechetycznych spotkań. Kapłan, siostra zakonna bądź katecheta jest kimś kto razem z młodymi może takich odpowiedzi poszukać. Z pewnością ułatwia to ten podręcznik - przeznaczony dla uczniów I klasy szkoły zawodowej.Aby lekcja religii była ciekawa dla katechetów polecamy również profesjonalnie opracowany podręcznik metodyczny. Wiele dobrych pomysłów i inspiracji na każdą katechezę!Przykładowe tematy katechezy:* Kim jestem? (Świadome uczestnictwo w katechezie i w życiu Kościoła)* Moje życie - moje wybory. (Hierarchia wartości, świadome wybory we własnym życiu)* Wierzę w Boga - Wierzę Bogu. (Wiara w życiu chrześcijanina)* Zaufanie jako element wiary. (Zaufanie jako ważny element wiary człowieka)
W czwartej klasie szkoły podstawowej wymagania stawiane uczniom są już zazwyczaj większe niż te z początku edukacji.
Na lekcjach katechezy pojawiają się też tematy, które bardziej angażują młodych ludzi w świadome budowanie własnej tożsamości religijnej i duchowej. To także czas, gdy młodzi zaczynają się angażować w życie swojej parafii, biorą aktywny udział spotkaniach formacyjnych, zaczynają udzielać się w grupach oazowych i w liturgicznej służbie ołtarza.
Ten podręcznik podejmuje właśnie temat wspólnoty, kościoła, wzrastania w wierze dzięki obecności przyjaciół i innych ludzi. Bardzo dobrze opracowane katechezy. Interesujące ćwiczenia, pogadanki i dyskusje. Nawet znudzeni uczniowie z tym podręcznikiem polubią katechezę! Polecamy!
Człowiek dorosły chce przekazać dzieciom to, co najlepsze. Ewangelista Marek podkreśla czułość i delikatność Zbawiciela względem dzieci: Jezus brał dzieci w objęcia, kładł na nie ręce i błogosławił je (por. Mk 10,16). Wpisując się w tę troskliwą relację do dzieci, oddajemy w Wasze ręce podręcznik do nauki religii dla dzieci pięcioletnich, który nosi tytuł Jesteśmy dziećmi Bożymi. Wszyscy, niezależnie od wieku, należymy do wielkiej rodziny Bożej i naszym zadaniem jest pomoc dzieciom w odkrywaniu wartości, którymi żyje ta rodzina. Bądźmy dla nich przewodnikami, którzy pokazują, że Pan Bóg jest i troszczy się o nas. Współpracujmy z katechetami w wychowaniu dzieci do tego, co dobre i piękne i rozwijaniu w nich radości, którą daje wiara. Ufamy, że ten podręcznik będzie dobrą pomocą dla Was w trosce o rozwój i wzrastanie w wierze Waszych dzieci. Niech wspólna z katechetami realizacja tego podręcznika pomoże Waszemu dziecku i Wam doświadczyć, że jesteśmy dziećmi Bożymi.
Autor jest profesorem religioznawstwa na Uniwersytecie Ottawa, w Kanadzie, specjalizujący się w socjologii religii. Autor licznych publikacji w renomowanych czasopismach. Rozwija oryginalną teorie religii na podstawie koncepcji systemowych, w tym przede wszystkim Niklasa Luhmanna. W prezentowana książce przedmiotem analizy są wzajemne powiązania pomiędzy religią a zmieniającym się w warunkach globalizacji światem. Jedną z najbardziej zasadniczych konkluzji Beyera jest ta, że na różne sposoby religie dążą do utrzymania swego znaczenia w przestrzeni publicznego dyskursu.
Teonanácatlem czyli „świętymi grzybami” Aztekowie nazywali grzyby przynoszące wizje podczas starożytnych ceremonii magicznych i szamańskich obrzędów uzdrawiania. Hiszpańscy zakonnicy, którzy w trakcie konkwisty zetknęli się z tymi obyczajami, traktowali je jako diabelskie rytuały. Dopiero w XX wieku zachodni badacze – antropolodzy, religioznawcy i mykolodzy – przyznali godne miejsce tej tradycji jako autentycznej ścieżce poszukiwań duchowych. Niektórzy z nich pozwolili sobie nawet na twierdzenie, że stanowi ona pozostałość po najstarszych praktykach religijnych, dzięki którym doszło do uczłowieczenia istot człekokształtnych. Rozwój wyobraźni i słowotwórstwa pod wpływem grzybów psylocybinowych skłonił wielu badaczy do uważniejszego przyjrzenia się tej tematyce, a wyizolowanie z tych grzybów substancji pycho-aktywnej czyli psylocybiny przez dr. Alberta Hofmanna przyczyniło się do wybuchu rewolucji psychodelicznej w latach sześćdziesiątych XX wieku.
Teonanácatl to kompendium wiedzy na temat fascynującej biologii, historii i psychofarmakologii „świętych grzybów”, a także zbiór niezwykle intrygujących opowieści oraz świadectw ich użytkowników. Dzieło bez którego niemożliwe jest zrozumienie fenomenu kultury psychodelicznej, ale i kultury w ogóle.
Wiele milionów katolików nosi dyskretnie Szkaplerz Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel. Ten skromny kawałek brązowego materiału jest ?streszczeniem? habitu karmelitańskiego, znakiem oddania oraz ufności w obecność i opiekę Matki Bożej. Jest to także próba przeżywania swojego chrztu w szkole Maryi i pójście w ślady wielkich mistrzów tradycji mistycznej Karmelu.
W tym krótkim eseju autor próbuje w oryginalny sposób ująć historię, przesłanie i duchowość Szkaplerza karmelitańskiego. Inaczej mówiąc, pragnie pokazać, jak ? słuchając tekstów Pisma i świętych Zakonu Najświętszej Maryi Panny ? złożyć swoje życie w dłonie Maryi i powierzyć się Jej sercu, aby stać się autentycznym uczniem Chrystusa w swojej codzienności.
?Ta maryjna duchowość, która wewnętrznie kształtuje osoby i upodabnia je do Chrystusa, pierworodnego wśród wielu braci, wyraziła się we wspaniałych świadectwach świętości i mądrości bardzo wielu świętych mężczyzn i niewiast Karmelu, którzy wyrośli w cieniu i pod opieką Matki.
Ja również od bardzo długiego czasu noszę na sercu Szkaplerz karmelitański!?
(Jan Paweł II, 25 marca 2001)
72 Imiona Boga nie są imionami w zwykłym tego słowa znaczeniu. Nie mają nic wspólnego z podpisem na kopercie czy na odwrocie karty kredytowej. Wyobrażają raczej podłączenie do ogromnego duchowego prądu, płynącego przez życiową rzeczywistość. Kiedy wykorzystasz źródła mocy zawarte w trzech literach każdego Imienia Boga i odpowiednio je połączysz, posiądziesz zdolność kontrolowania i pozytywnego zmieniania świata. Po raz pierwszy w jednej książce Rabbi Berg wyjaśnia, jak tego dokonać, ilustruje Imiona i tłumaczy, jak uczynić je podstawowym narzędziem dobrego fizycznego i emocjonalnego samopoczucia. W prosty i zwięzły, a zarazem atrakcyjny i nowoczesny sposób objeśnia też ich zastosowanie. Nie potrzeba już doraźnie zmieniać przeszłości. Możemy sobie pomóc dzięki 72 Imionom Boga! To podstawowy lek na wszelkie bolączki, działający na poziomie
Podręcznik skierowany jest do młodego człowieka poszukującego Boga w swoim życiu. Pomaga w odpowiedzi na pytanie, jak pokochać Jezusa, aby przeżyć przygodę miłości. Przejrzysty układ jednostek zawiera: wprowadzenie antropologiczne, naukę Kościoła (Biblia, Katechizm Kościoła Katolickiego, teksty Ojców Kościoła), tekst do zapamiętania stanowiący podsumowanie całej jednostki, oraz zadanie często inspirujące do samodzielnych poszukiwań. Szata graficzna stanowi nie tylko element estetyczny, ale jest jedną z form przekazu i inkulturacji.
Opowieść Pielgrzyma. Autobiografia, to historia własnego życia, którą św. Ignacy Loyola podyktował ojcu Ludwikowi Gonsalvesowi da Camara, przynaglany przez towarzyszy i synów duchowych. Pozwala ona nam spojrzeć w głębię jego osobowości, dojrzeć i wczuć się w tajemnicę jego świętości.
Dzieło opisuje filary życia duchowego. Wewnętrzną wolność wobec dóbr materialnych. Odrzucenie pośpiesznego osądzania innych oraz pokorne przyjmowanie trudności, począwszy od trudnych relacji, a skończywszy na chorobach. Wypracowanie w sobie zdolności do dziękowania. Ferreriusz wskazuje na to, że poziom rozwoju duchowego wyraża się nie tylko w przeżyciach modlitewnych, ale także w kulturze osobistej. Motywuje do duchowego wzrostu.
Jeśli prawdą jest, że wszyscy, są powołani do głoszenia ewangelii, to tym bardziej przydadzą nam się pouczenia jednego z mistrzów ewangelizacji. Nie tylko do naszego osobistego wzrostu, ale także po to, by wzrastał Kościół.
Komunikacja nie ogranicza się jedynie do technicznej sprawności przekazywania tego, co chcemy przekazać. Gdyby tak było, niewiele różniłaby się od manipulacji. Istotą komunikacji jest prawda. Prawda musi być w centrum bowiem komunikacja nie jest jedynie przekazywaniem słów, ale relacją pomiędzy osobami w spotkaniu. Warto spojrzeć na komunikację od strony klasycznego tekstu – Reguły św. Benedykta, w którym możemy znaleźć wskazania odnoszące się do właściwej komunikacji.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
