W niniejszej książce omówione zostały różne przedmioty z otoczenia dziecka takie, które dziecko prawdopodobnie widziało, ale może nie znać ich nazwy i zastosowania. Jeśli je zna, utrwali swoją wiedzę. Wśród omówionych przedmiotów są między innymi narzędzia używane w kuchni, przyrządy wykorzystywane w domu, narzędzia ogrodnicze, przyrządy medyczne, narzędzia kreślarskie, przyrządy powiększające. W książce przedstawiono 57 zdjęć. Na stronach parzystych umieszczono fotografie dla dziecka. Na stronach nieparzystych znajdują się pytania i polecenia, które czyta dorosły (nauczyciel, terapeuta, rodzic) pracujący z uczniem

Karty pracy powstały z myślą o uczniach mających problemy z komunikowaniem się. Proponowane zadania rozwijają kompetencje społeczne, uczą prawidłowych relacji oraz interakcji z innymi. Uczeń może lepiej pokonywać komunikacyjne bariery, zdobywając przy tym narzędzia do sprawniejszego porozumiewania się. Dzięki temu może on nabyć szereg umiejętności niezbędnych w codziennym funkcjonowaniu. Publikacja zawiera zbiór ćwiczeń do wykonania. Dziecko na kolejnych kartach pracy uczy się nazywać emocje, mówić o sobie, o opowiadaniach, które słyszało, poznaje bariery komunikacyjne i sposoby ich pokonywania, zaznajamia się z różnymi sposobami komunikowania się. Zadania uwzględniają specyfikę pracy z osobami porozumiewającymi się pozawerbalnie i są zróżnicowane pod względem stopnia trudności. Umożliwia to dostosowanie pracy do indywidualnych możliwości danego ucznia. Część z zadań po rozwiązaniu może posłużyć uczniowi jako karty do porozumiewania się z otoczeniem.

Czy współczesne dzieci są rozpieszczone?Czy rodzice pozwalają im na zbyt wiele?Jak przygotowywać je do wyzwań dorosłego życia?Czy trzeba przyzwyczajać dzieci do porażek, frustracji i cierpienia?Czy rywalizacja w młodym wieku rzeczywiście wzmacnia?Czy samodyscyplina może mieć jakieś ciemne strony?Kto korzysta na posłuszeństwie naszych dzieci?Alfie Kohn jest amerykańskim badaczem interdyscyplinarnym, cenionym ekspertem od edukacji i wychowania. Błyskotliwy krytyk kultury rywalizacji i wychowania opartego na kontroli. Autor wielu książek, m.in. Wychowanie bez nagród i kar (wyd. pol. 2013), Mit pracy domowej (wyd. pol. w przygotowaniu), No Contest. A Case Against Competition (1982).

Seria wydawnicza Przywrócić Pamięć ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 19111946.Reprint z 1936 r. ""3 Drużyna harcerzy im. X. J. Poniatowskiego w Warszawie"".PrzedmowaOddajemy niniejsze wydawnictwo do rąk wychowanków 3 Drużyny Harcerzy im X. J. Poniatowskiego w Warszawie oraz tych wszystkich, których 25-letnia działalność tej drużyny interesuje i wierzymy, że będzie ono nie tylko miłą dla nich pamiątką, ale zarazem przyczynkiem do historii harcerstwa na terenie Warszawy.Publikacje tego rodzaju, wykorzystując materjały zawarte w archiwach poszczególnych drużyn i komend wyższych jednostek harcerskich oraz relacje żyjących kierowników harcerstwa, umożliwićby mogły w przyszłości opracowanie wszechstronnej i źródłowej historii ruchu harcerskiego na ziemiach polskich.W tym przeświadczeniu doprowadziliśmy to wydawnictwo do skutku pomimo trudności na jakie napotkaliśmy i ryzyka, że fundusze, jakie zdobędziemy, nie pokryją wydatków. Pomyślny rezultat naszych usiłowań zawdzięczamy w pierwszym rzędzie autorom oraz ich pomocnikom, którzy nie szczędząc trudów, zdołali w krótkim czasie zebrać potrzebne materiały i przygotować rękopis w wyznaczonym terminie.Ukazanie się książeczki drukiem jest zasługą życzliwego stanowiska druha Kazimierza Malcolm-Morrisa, właściciela Drukarni Nowoświeckiej, za co składamy Mu jaknajserdeczniejsze podziękowania.Za wydatną pomoc, okazaną nam przy wydaniu książki, serdecznie dziękujemy druhowi inż. Adolfowi Horkiewiczowi.Fotografie, zamieszczone w tekście, pochodzą ze zbiorów drużyny. Nazwisk autorów nie podajemy, gdyż w wielu razach nie dało się ustalić ich z całą pewnością.Za bezpłatne dostarczenie klisz niektórych zdjęć dziękujemy wydawnictwu Tygodnik Ilustrowany.Komitet Organizacyjny Obchodu XXV-lecia3 Drużyny Harcerzy im. X. J. Poniatowskiego w Warszawie

Termin ""tatuaż"" wywodzi się z języka polinezyjskiego (""tatau"" dosłownie: zostawić ślad - znak, malowidło) i został przywieziony i po raz pierwszy użyty, w relacji z podróży dookoła świata, przez angielskiego podróżnika Jamesa Cooka w 1773 roku. W 1873 roku został wprowadzony do słownika języka francuskiego, jako tatouage. W Biblii Marcina Lutra, z 1534 roku, można znaleźć wyraz stygmat, a w XVII wieku pojawiły się takie określenia, jak grafizm, hieroglif, czy piętno, Późniejsze nazwy były przyjmowane w pewnych środowiskach, np. przestępczych.W zakładach penitencjarnych tatuaż jest nazywany: wzorem, wzorkiem, dziargą, dziarganką, grawerką, haftem, kalką, malowanką, malunkiem, obrazem. Sam proces tatuowania nazywany jest analogicznie: dziarganiem, grawerowaniem, haftowaniem, malowaniem, rysowaniem, kłuciem oraz odkuwaniem. W tym specyficznym środowisku także sposoby tatuowania są różne: skórę nakłuwa się lub nacina, drapie czy też wciera się różne substancje po wcześniejszym odbiciu na ciele wzoru tatuażu.Tatuaż jest jedną z najstarszych form dekorowania własnego ciała, stosunkowo łatwo dostępną. Jest nie tylko kolorowym rysunkiem wykonanym na własnym ciele, lecz znacznie czymś więcej - symbolem, który ma swe korzenie sięgające daleko w przeszłość, w antykultury plemienne i pogańskie. Tatuowanie jest sposobem nadawania własnemu ciału osobistych cech, ""tworzenie z niego prawdziwego domu i świątyni dla mieszkającego w nim ducha"". Znamię, zwłaszcza gdy przyjmuje formę rysunku lub ornamentu na ciele, jest niczym pieczęć, znak lub sygnał, zaś jego najgłębsze znaczenie jest zakorzenione w symbolice blizn, jako ślad ""kłów ducha"". Czym więc jest dla wielu amatorów takiego sposobu znaczenia swojego ciała?

Książka w skłaniający do refleksji sposób pokazuje, w jakich systemach nauczyciele i terapeuci konstruują dyskurs seksualności osób z niepełnosprawnością intelektualną. W jaki sposób reglamentują ich prawo do posiadania seksualności, do możliwości organizowania edukacji seksualnej czy też konstruowania profilaktycznych praktyk sterylizacyjnych. Tym samym – mimo deklaracji emancypacji i pracy podmiotowej – wzmacniają procesy marginalizowania osób z niepełnosprawnością intelektualną i deprywacją ich potrzeb – tak seksualnych, jak i społecznych.

Osoby pozbawione wolności pozostają dalej ludźmi i posiadają niezbywalne prawa przynależne każdemu człowiekowi, jednak ich sposób postrzegania rzeczywistości na skutek umieszczenia w więzieniu się zmienia, a pobyt w izolacji pozostawia trwały ślad w ich psychice. Psychologia penitencjarna próbuje opisać życie umysłowe osób poddanych izolacji więziennej, sposób ich myślenia i odczuwania, wyjaśnić psychospołeczne przyczyny zachowań oraz motywy, jakimi kierują się, podejmując takie, a nie inne działania. Niniejsza książka próbuje w sposób syntetyczny zebrać podstawowe informacje dotyczące procesów psychicznych, jakie zachodzą u osób pozbawionych wolności, wpływu tych procesów na funkcjonowanie więźniów i bariery, jakie stwarzają, oraz możliwości wykorzystania ich w procesie resocjalizacji penitencjarnej. Ponieważ środowisko więzienne oddziałuje również na pracujący tam personel, w podręczniku starano się w sposób uporządkowany opisać także psychikę funkcjonariuszy Służby Więziennej oraz wskazać, jak służba wpływa na ich psychospołeczne funkcjonowanie. Książka w sposób metodyczny wprowadza Czytelnika w trudną dziedzinę psychologii człowieka-przestępcy uwięzionego w opresyjnej instytucji totalnej. Autor przystępnie, wykorzystując przykłady z praktyki oraz przegląd badań, opisuje psychologię penitencjarną jako dziedzinę nauki stosowanej. Następuje w niej połączenie teorii psychologicznej z metodyką pracy z osobami pozbawionymi wolności. Głównym adresatem podręcznika są studenci resocjalizacji, psychologii, bezpieczeństwa oraz funkcjonariusze Służby Więziennej.

Problematyka podjęta w książce jest niezwykle aktualna i wartościowa poznawczo i aplikacyjnie. Pedagog szkolny jest nie tylko doradcą i konsultantem, mediatorem i terapeutą, opiekunem i wychowawcom, ale także osobą współpracującą z różnymi instytucjami wspomagającymi szkołę w realizacji jej funkcji. Podmiotowość stanowi niezbędny warunek właściwego pełnienia przez niego roli zawodowej oraz warunek indywidualnego rozwoju profesjonalnego [...]. Publikacja ta wpisuje się w nurt myślenia o pedagogu szkolnym jako kreatorze nowatorskich działań wychowawczych, spełniającym kluczową rolę w systemie pracy opiekuńczej i wychowawczej w środowisku szkolnym [...]. Przedstawione mi do oceny opracowanie uważam za niezwykle przejrzyste, spójne, logiczne i dopracowane pod względem procedury badawczej oraz analizy danych empirycznych. Zastosowane metody i techniki badawcze o dużych walorach psychometrycznych dostarczyły rzetelnego materiału empirycznego, który w sposób profesjonalny został opracowany [...]. Sądzę, że praca spotka się z dużym zainteresowaniem czytelników oraz wydatnie wzbogaci rynek księgarski o cenną publikację dotyczącą funkcjonowania zawodowego pedagogów szkolnych.Z recenzji Prof. dr. hab. Waldemara Furmanka

Pierre de Coubertin (1863–1937) swoją działalnością pisarską i organizacyjną tworzył „symfonię” pedagogiczną składającą się z dwóch części: igrzysk olimpijskich i reformy oświaty. Pierwsza z nich „poszybowała przez świat jak błyszczący sterowiec”, druga (niedokończona) „torowała sobie drogę jak kret”. Tytuł książki sugeruje, że jeśli współczesna edukacja olimpijska uwzględni postulaty pedagogiki międzykulturowej, będzie dokończeniem tej pedagogicznej „symfonii”. Zaproponowany przez Autorów termin „międzykulturowa edukacja olimpijska” ma podkreślać, że edukacja olimpijska już w swojej istocie, a zwłaszcza ze względu na historyczne intencje twórcy olimpizmu – Pierre’a de Coubertina – musi mieć charakter międzykulturowy. Sto lat temu restaurator igrzysk olimpijskich nie używał jeszcze tego określenia, bo wypracowano je na gruncie pedagogiki dopiero w drugiej połowie XX w. Autorzy stosują je, ponieważ międzykulturowość jest warunkiem sine qua non edukacji olimpijskiej. Nie ma znaczenia, czy jest ona realizowana na poziomie globalnym w trakcie igrzysk, czy w małej szkole na prowincji podczas lekcji wychowania fizycznego. Wszędzie tam, gdzie powiewa flaga olimpijska, powinny unosić się duch wzajemnego szacunku dla odmienności kulturowych oraz troska o własną narodową tożsamość. Katarzyna Płoszaj – pedagog, doktor nauk o kulturze fizycznej. Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego, Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie oraz Międzynarodowej Akademii Olimpijskiej w Olimpii. Zawodowo związana z warszawską AWF. Autorka wielu publikacji naukowych i popularnonaukowych z zakresu pedagogiki sportu i pedagogiki olimpijskiej. Wiesław Firek – filozof, doktor nauk o kulturze fizycznej. Absolwent krakowskiej AWF, Uniwersytetu Jagiellońskiego oraz Międzynarodowej Akademii Olimpijskiej w Olimpii. Badacz olimpizmu i sportu z perspektywy filozoficznej. Autor Filozofii olimpizmu Pierre’a de Coubertina (2016). prof. dr hab. Anna Wiłkomirska WYDZIAŁ PEDAGOGICZNY UW Międzykulturowa edukacja olimpijska jest publikacją nowatorską, interesująco napisaną, stanowiącą warte zauważenia osiągnięcie naukowe. Jej nowatorstwo wiąże się z odkrywaniem lub odczytywaniem na nowo piśmiennictwa Pierre’a de Coubertina. Jest to dorobek ważny w wymiarze międzynarodowym, w Polsce ciągle bardzo mało znany i wykorzystywany, zwłaszcza w pedagogice. Tym bardziej przedsięwzięcie to należy uznać za wypełniające lukę w literaturze pedagogicznej. Twórca olimpizmu był pedagogiem z szeroką wizją edukacyjną z wyraźnymi oświeceniowymi korzeniami i pozytywistycznymi ideami. Milczą o tym podręczniki historii wychowania. Może dlatego, że o ile nowożytny ruch olimpijski rozwinął się w niebywałym stopniu, o tyle reforma edukacji pozostała zamierzeniem niezrealizowanym, przynajmniej na miarę planów i idei, zarówno wpływowego barona, jak i jego następców. Autorzy książki postawili w centrum swojego zainteresowania międzykulturowość jako naturalną podstawę i cel procesów wychowawczych, nie tylko edukacji olimpijskiej, gdzie jej znaczenie nabiera szczególnego charakteru. Z sukcesem ukazali te wartości olimpizmu, które zdecydowanie wykraczają poza obszar sportu i mogą dzisiaj być szczególnie ważne w pełnym napięć społecznych globalnym społeczeństwie.

"Nie taka szkoła straszna, jak o niej mówią Szkoła – coś, co przeżył każdy, ale niewielu dobrze wspomina. Dlaczego tak jest? Na to oraz wiele innych pytań odpowiada w swojej książce Mateusz Kądziołka. Autor patrzy na współczesne szkolnictwo okiem praktyka szukającego pracowników, a nie teoretyka, będącego częścią systemu. Jego nietuzinkowy poradnik w przystępny sposób opisuje bolączki szkolnictwa oraz zawiera propozycje zmian, które mogą je uwspółcześnić. Jednak przede wszystkim dostarcza uczniom oraz rodzicom wielu prostych, a zarazem skutecznych porad, w jaki sposób odnieść sukces w szkole, nie spędzając mnóstwa czasu nad książkami. To poradnik, który w atrakcyjnej formie pokazuje, jak się uczyć oraz czym się kierować, wybierając potencjalną ścieżkę kariery. Dominującą opinią w społeczeństwie jest ta mówiąca o tym, iż sukces w szkole gwarantuje powodzenie w dorosłym życiu. Opinia ta, pomimo że nie zawsze ma przełożenie na rzeczywistość, powtarzana była od początków zinstytucjonalizowanej edukacji. Sami zapewne nie raz słyszeliście ją od waszych rodziców, a być może mieliście już okazję oznajmić ją także waszym dzieciom. Powtarzanie jej może zmobilizować dziecko do bardziej wytężonej nauki, ale czy faktycznie dobre oceny są gwarantem świetlanej przyszłości?"

Książka łączy w sobie międzykulturowe aspekty savoir-vivre`u, etykiety biznesu oraz wybrane zagadnienia protokołu dyplomatycznego, takie jak: sposoby tytułowania osób, posługiwanie się wizytówkami, właściwe kreowanie swojego wizerunku (dobór strojów i dodatków zależnie od okazji), precedencja (ustalanie hierarchii ważności osób w różnych wydarzeniach organizacyjnych), zasady korespondencji, skróty używane w zaproszeniach, organizacja wizyt, a także cała sfera etykiety stołu. Wprowadzono także część dotyczącą netykiety, omawiającą zachowania w Internecie na forach i czatach, a także pisanie listów elektronicznych i komentarzy w sieci.

Ocenianie to fundamentalne narzędzie motywacji w procesie uczenia się ucznia. Jeśli spełnić ma swoją diagnostyczną i kształtującą funkcję i przyczynić się do pełnego wykorzystania i rozwoju potencjału każdego ucznia, musi być prowadzone z uwzględnieniem prawidłowości, które mu towarzyszą. Od nauczyciela zależy, jakie de facto funkcje będzie spełniać w procesie edukacji szkolnej, czy stanie się narzędziem służącym głównie klasyfikacji ucznia i uczyć go będzie strategii przetrwania czy wzbudzać będzie motywację wewnętrzną, wyrażającą się w gotowości ucznia do poznawania siebie i swoich możliwości, samodzielnego planowania ich rozwoju i ponoszenia za ten rozwój odpowiedzialności. Ocenianie to zadanie niełatwe. Stawia przed nauczycielem szereg trudności, dylematów i wyzwań. Zmusza do rozpoznawania i pokonywania mechanizmów zakłócających proces poznawczy, a więc i ocenę.[...]

Zabawy logiczne"" dla klas 4-6 to książka edukacyjna przygotowana z myślą o dzieciach, które pragną rozwijać swe zdolności dedukcyjne, pogłębiać i sprawdzać wiedzę, a przy tym świetnie się bawić. To obszerny zbiór łamigłówek i quizów, dzięki którym dzieci uczą się samodzielnie myśleć oraz ćwiczą koncentrację. Prezentowane zadania stanowią doskonałe wsparcie procesu edukacyjnego.

Notatki z rodzicielstwa bliskości to książka napisana przez rodziców i dla rodziców. Przybliżają oni swoje doświadczenia oraz dzielą się wiedzą na temat zyskujących na popularności nurtów i trendów w rodzicielstwie. Każdemu z nich poświęcony jest osobny rozdział. Autorzy wzbogacają swoje zwierzenia o krótkie wyjaśnienia teoretyczne oraz polecają przydatne lektury. W książce znajdziesz informacje dotyczące: - rodzicielstwa bliskości, - karmienia piersią (także dłuższego niż powszechnie przyjęte), - chustonoszenia, - Porozumienia bez Przemocy (NVC), - metody rozszerzania diety BLW, - roli ojca w rodzicielstwie bliskości. To książka osobista i prosta pomaga oswoić zjawiska, które mogą wydawać się zbyt nowoczesne lub ekstrawaganckie. Nie stanowi teoretycznego wywodu psychologów czy pedagogów, ale przystępnym językiem opowiada o tym, jak wygląda codzienne życie wielu współczesnych polskich rodzin.Rodzicielstwo bliskości to więcej niż moda i więcej niż metoda wychowawcza to postawa, sposób patrzenia na dziecko i relację z nim.

Breyten Breytenbach, laureat  Międzynarodowej Nagrody Literackiej im. Zbigniewa Herberta 2017, południowoafrykański poeta, prozaik, eseista oraz malarz, przeciwnik apartheidu i więzień polityczny, jest obok J. M. Coetzee’go najbardziej znanym twórcą wywodzącym się z Republiki Południowej Afryki. „Ciało wędrowne” jest trzecią książką poety ukazującą się w przekładzie na język polski, tym razem w wyborze i tłumaczeniach z afrikaans Jerzego Kocha. Afrikaans to język szczególny: materialny i mięsisty, siedemnasto-, osiemnastowieczny miszmasz tego, co germańskie i koisańskie (hotentockie), hinduskie i indonezyjskie… Język niewolników   z różnych zakątków świata, czeladzi i parobków na farmach, jednym słowem miejscowej kolorowej społeczności powstałej ze zmieszania ras. Wszyscy oni pospołu wykoślawiają język holenderskich panów, urzędników Kompanii Wschodnioindyjskiej i farmerów, wspomagani aktywnie przez nieznających dobrze niderlandzkiego przybyszów z innych części Europy: Niemców i Francuzów. Najstarsze zachowane w afrikaans teksty to… zeznania niewolników w księgach sądowych, a językiem wykładowym stał się już na początku XIX stulecia… w muzułmańskiej medresie w Kapsztadzie. (…) Niniejszy zestaw wierszy, mój osobisty, autorski wybór okazał się po przeanalizowaniu, już w trakcie korekty, wyborem w znacznym stopniu tematycznym. Zaduma nad pamięcią i pożegnaniem, starzeniem się i śmiercią ? wszystko to stanowi harmoniczny fundament książki, basso continuo tej poezji. Nawet jeśli wspomniane refleksyjne wątki zawsze się u Breytenbacha pojawiały, nawet jeśli w ostatnim okresie z większą częstotliwością, to dopiero z pewnego dystansu zobaczyłem jako tłumacz fakturę własnego wyboru, który odsłania osnowę tej dojrzałej, późnej poezji. Ile w tym predylekcji antologisty, a ile skłonności poety? Breytenbach nigdy nie był poetą politycznym, mimo że pisał wiersze, które można tak zaklasyfikować, i mimo iż los sprawił, że wylądował w więzieniu na siedem lat. Był i pozostał poetą na wskroś lirycznym, nawet jeśli to liryka rozrywająca nastrój ? „śmierć jest niczym / to ledwie przejście                              z oddechu na bezdech / z agonii do afonii i uwolnienie od mnożenia”, a artysta ma ambiwalentny stosunek do własnego tworzywa ? „język to obejmowanie / osadu i mrocznego areału wyobraźni”. Nieprawe pochodzenie (człowiek i jego język to bękarci) oraz nomadyzm (indywidualne peregrynacje, emigracja, wędrowanie przez życie) pozostają zasadniczymi tematami jego wierszy również w tej książce. Wybrzmiewa refleksja nad tym, skąd pochodzimy i co tutaj robimy, ale natarczywiej stawiana jest kwestia, dokąd zmierzamy, bo to też część pochodzenia i trwania. A nomadyzm to nie włóczęgostwo, choć dawni podróżnicy tak traktowali koisańskie (buszmeńskie i hotentockie) klany. W istocie cyklicznie wędrowały one od jednych źródeł wody do drugich, zmieniały pastwiska z letnich na zimowe, udawały się na wybrzeże i przesuwały w głąb interioru, by wrócić po jakimś czasie na początek trasy. Także podróże Breytenbacha to nie bezcelowe wirowanie po świecie, ale krążenie wytyczonymi szlakami, choć wiodą one przez wiele kontynentów i dążą do różnych artystycznych i politycznych biegunów przyciągania. Mając dwadzieścia lat wyjeżdża z Afryki Południowej, by niebawem osiąść w Paryżu, gdzie poznaje swoją przyszłą żonę Wietnamkę Yolandę. Dziś także krąży między Francją, Hiszpanią, Senegalem, Afryką Południową. Stale wędruje. Nie sposób nie zauważyć, że w potraktowaniu swoich zasadniczych motywów poeta pozostaje buddystą. To, co mija, nie jest dla niego powodem do dramatu czy rozpaczy. Zwraca się ku detalom                  i na chwilowych spostrzeżeniach, migawkowych obserwacjach konstruuje swoje refleksje. Wszystko jest osadzane w konkretnej materialnej przestrzeni, ale nie są to martwe natury, nawet gdy pojawiają się elementy przywodzące na myśl motywy wanitatywne. Wspomnienia stają się u niego krajobrazami, rozrastają się do panoramicznych wizji. J e r z y Ko c h  „Po słowie z Breytenem Breytenbachem” Książka ukazuje się dzięki dotacji Fundacji im. Zbigniewa Herberta Fundacja im. Zbigniewa Herberta rozpoczyna wydawanie serii „Laureaci Międzynarodowej Nagrody Literackiej im. Zbigniewa Herberta”, w ramach „Biblioteki Poetyckiej Wydawnictwa a5”, pod redakcją Ryszarda Krynickiego. Tom Breytena Breytenbacha "Ciało wędrowne" ("Sermones ad Mortuos"), w tłumaczeniu z afrikaans Jerzego Kocha, jest pierwszym tomem serii.

Alfabet to zbiór niepublikowanych dotychczas materiałów oraz wywiadów, które powstały podczas realizacji głośnego filmu dokumentalnego o tym samym tytule w reżyserii Erwina Wgenhofera. Książka zawiera też zapiski z dziennika o szczęśliwym dzieciństwie Antonina Sterna, syna André. Ponadto w Alfabecie zabrali głos: światowej sławy ekspert w dziedzinie edukacji sir Ken Robinson, uznany neurobiolog Gerald Hüther, Arno, André i Pauline Sternowie, a także Pablo Pineda – pierwszy Europejczyk z zespołem Downa, który ukończył studia wyższe i wielu innych. Alfabet to książka dedykowana rodzicom i nauczycielom, która dodaje odwagi, by porzucili to, co stare i ruszyli - przez otwarte już drzwi - na spotkanie się z tym, co nowe. "Gdyby słowo edukacja zastąpić po prostu słowem relacja, wówczas świat nagle zacząłby wyglądać zupełnie inaczej. Aby żyć inaczej, będziemy potrzebowali nowego języka, będziemy musieli wymyślić nowe słowa, niezbędny okaże się nowy alfabet – to właśnie ma sugerować tytuł filmu i książki. Każdy z nas doświadczył tego, że ani szkoła, ani czas poświęcony nauce nie umacniały nas i nie dodawały nam odwagi. Czyniły to bliskie nam osoby, które obdarzyły nas zaufaniem i szacunkiem! Chcielibyśmy poprzez tę książkę dodać odwagi jej czytelnikom i samym sobie, żebyśmy ośmielili się porzucić to, co stare i spotkali się z tym, co nowe, co już na nas czeka". E. Wagenhofer, S. Kriechbaum, A. Stern, Alfabet "Rodzice powinni przeczytać tę książkę, żeby podejmować decyzje o edukacji ze świadomością ich wagi i konsekwencji. „Alfabet” to nie instrukcja, ale inspiracja do działania". Elżbieta Manthey, Juniorowo.pl

PrzedmowaEdukację alternatywną można postrzegać jako swoistą reakcję obronną rodziców, uczniów, nauczycieli, a także badaczy na masowy charakter edukacji, obecną w niej przemoc strukturalną, symboliczną, przejawy ukrytego programu. Pojęcie edukacji alternatywnej weszło na dobre do języka współczesnej polskiej pedagogiki nie tylko za sprawą praktyk edukacyjnych odmiennych od masowego kształcenia, ale także publikacji: monografii, prac zbiorowych i artykułów. Pierwsze z nich pojawiły się na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XX wieku, gdy opadła ideologiczna kurtyna izolująca nas od zachodniej myśli pedagogicznej. Dopiero wtedy możliwe było upowszechnienie na przykład: montessoriańskiej, freinetowskiej, waldorfskiej, antypedagogicznej czy gestaltowskiej myśli i praktyki, a także tekstów Ivana Illicha, Johna Holta, Hubertusa von Schoenebecka i wielu innych autorów. Podkreślić trzeba szczególną rolę Bogusława Śliwerskiego, który jest nie tylko współredaktorem niniejszej książki, ale od wielu lat także promotorem i propagatorem ruchu odnowy edukacji, aktywnym organizatorem cyklu międzynarodowych konferencji poświęconych edukacji alternatywnej, autorem monografii i redaktorem naukowym pierwszych publikacji zbiorowych na ten temat.Pozwolę sobie w tym miejscu na osobistą refleksję, zakładając, że nie jestem w niej odosobniony. Prawdopodobnie wiele osób spośród czytelników, podobnie jak mnie, wtłoczono w system masowego, tradycyjnego kształcenia, do którego mimo prób oporu trzeba się było dostosowywać. Co więcej, należało być gotowym także do kontaktów z różnymi nauczycielami, których cechy trafnie scharakteryzował przed laty Janusz Korczak w jednym ze swoich tekstów:Wyćwiczono sztucznie całą armię ludzi, których zadaniem było zaśmiecać głowy, zaciemniać umysł pogodny i nazwano ich przywódcami dzieci pedagogami. Jedni, zahukania poczciwi, patrzyli pobłażliwie, jak pod ich okiem uczono się lekceważyć obowiązek i wyłgiwać tchórzliwie przed odpowiedzialnością. Drudzy, źli i nieżyczliwi, tyranami byli i uczyli nienawidzieć naukę i sumienność w pracy. Trzeci, fanatycy i dziwacy, tworzyli sztuczny kult dla jakiegoś ułamka świątyni wiedzy, spajali młode umysły haszyszem własnego obłędu. Nieliczni wreszcie wykolejeńcy przemycali nikłe, konające w zaduchu promyki życia, póki ich nie wyśledzono i nie wyszczuto z murów szkolnych. I owych pierwszych pedagogów wspominasz teraz, dojrzały mężu, trochę z rozrzewnieniem, a trochę z litością: przynajmniej nie nękali. Tyranów wspominasz z głuchym żalem i trwogą zły sen ci ich przypomina. O trzecich myślisz z wyrzutem: dlaczego przywiązali mnie do martwego słońca, które nie grzeje i drogi nie rozświetla? A z uczuciem wdzięczności kornej zwracasz się do tych nielicznych lub tego jednego tylko, który z tobą dusił się w kazamatach szkolnych i marzył. Nawet ten najlepszy, a jedyny, nie mógł ci dać więcej prócz marzenia.

Tak zwane mikronacje (wirtualne państwa, v-państwa), podobnie jak inne zjawiska społeczne powstające w oparciu o „nowe media”, są jeszcze stosunkowo słabo rozpoznane. Tematyce mikronacyjnej poświęcono w Polsce zaledwie kilka artykułów, nie monitoruje się także na bieżąco rozwoju zjawiska i jego przemian. Wirtualne państwa są słabo opisane również na świecie, a główne publikacje na ich temat mają charakter prasowy, utrzymane są w większości w tonie opisu ciekawego, ale jednak epizodycznego wydarzenia, dlatego badania nad fenomenem „wirtualnych” społeczności, podejmujących się m.in. symulowania procesów państwowych, uznać należy za inspirujące – zarówno dla współczesnej pedagogiki (a szczególnie edukacji obywatelskiej oraz edukacji medialnej, rozumianej nie tylko jako subdyscyplina pedagogiczna, ale również szeroko – jako ruch na rzecz edukacji w zakresie wyrównywania dostępu i kształcenia umiejętności wykorzystania mediów), jak i myśli kulturoznawczej, antropologicznej i politologicznej.

Publikacja adresowana jest zarówno do dzieci uczących się pisać, jak i tych mających trudności grafomotoryczne. To kolejna pozycja z serii poświęconej kaligrafii, tym razem przeznaczona do nauki kreślenia polskich liter (liter diakrytycznych, czyli tworzonych za pomocą znaków diakrytycznych), dwuznaków i trójznaku. Proponowane ćwiczenia pomagają kształtować płynny ruch ręki, estetyczne pismo, uczą właściwego kierunku kreślenia liter, nadawania znakom prawidłowego kształtu i proporcji. Wyrabiają tempo ruchu i rozwijają koordynację wzrokowo-ruchową.

Publikacja jest wnikliwą analizą kategorii dobra dziecka w pedagogice resocjalizacyjnej w kontekstach pedagogicznym i prawnym. Justyna Kusztal stawia w swojej pracy szereg pytań o znaczenie, jakie w koncepcjach i praktyce resocjalizacyjnej przypisywane jest dobru dziecka i zasadzie działania dla dobra dziecka. Zdaniem autorki tylko na gruncie współczesnej pedagogiki resocjalizacyjnej w jej obecnym stanie, definiowanym w literaturze przedmiotu jako ciągłość i zmiana, jest możliwe dokonanie analizy i rekonstrukcji znaczenia kategorii tak niejednolitej, nasyconej wieloma zaszłościami, wyobrażeniami, mitami, jak dobro dziecka-wychowanka, bo to ona stanowi sens i umocowanie aksjologiczne działań nakierowanych na zmniejszanie obszarów niedostosowania społecznego dzieci i młodzieży.Praca ma charakter interdyscyplinarny i składa się z trzech zasadniczych części. W części pierwszej autorka wyprowadza z literatury pedagogicznej kategorię badawczą dobra dziecka, by w części drugiej pokazać, czy i jak funkcjonuje ona we współczesnej pedagogice resocjalizacyjnej i naukach prawnych. W części trzeciej proponuje i realizuje własną koncepcję badań empirycznych, których przedmiotem są znaczenie dobra dziecka i zasada działania dla dobra dziecka w procesie resocjalizacji.Ze Wstępu""Szczególnie istotne jest podjęcie przez autorkę pionierskich rozważań koncentrujących się na rozumieniu pojęcia dobro dziecka"" oraz na różnorodnych aspektach jego funkcjonowania w obszarach teorii i praktyki resocjalizacyjnej. Termin ten jest wieloznaczny i stwarza pretekst do różnych interpretacji, a Justyna Kusztal konsekwentnie analizuje te możliwości, ukazując ich etiologię i konsekwencje. Uwzględnia bogaty dorobek z tego zakresu dostępny w literaturze krajowej i obcej i po rozważaniach dotyczących problematyki dobra dziecka we współczesnych koncepcjach filozoficznych, pedagogicznych i prawnych przechodzi do wnikliwej analizy problematyki dobra dziecka w pedagogice resocjalizacyjnej. W ujęciu ewolucyjnym zarówno ukazuje zmianę poglądów co do rozumienia dobra dziecka, jak i prezentuje najważniejsze rozwiązania w tej kwestii oraz ich adaptację do praktyki wychowawczej i resocjalizacyjnej. Publikacja stanowi istotny wkład w dotychczasowy dorobek nauk pedagogicznych, w tym zwłaszcza pedagogiki resocjalizacyjnej.Z recenzji dr. hab. Marka HeinegoJustyna Kusztal, doktor nauk humanistycznych w dziedzinie pedagogiki, magister prawa, magister pedagogiki, specjalność: pedagogika resocjalizacyjna, adiunkt w Instytucie Pedagogiki Uniwersytetu Jagiellońskiego. Autorka oraz redaktorka monografii, artykułów w czasopismach i pracach zbiorowych i realizatorka projektów badawczych. W jej pracy naukowo-badawczej istotne miejsce zajmują dzieci i młodzież zagrożone niedostosowaniem społecznym oraz instytucjonalny system zapobiegania niedostosowaniu społecznemu (szkoła, instytucje wychowawcze i resocjalizacyjne) i wymiar sprawiedliwości w sprawach nieletnich.