Jak zadbać o prawidłowy rozwój emocjonalny dziecka? Oczywiście nie ma idealnych ojców ani idealnych matek – wszyscy popełniamy błędy. Większość rodziców robi wszystko, by okazać swoim dzieciom miłość, troskę i zrozumienie. Jeśli chcesz: poznać podstawowe potrzeby emocjonalne swojego dziecka; nauczyć się, jak zaspokajać te potrzeby w zrównoważony sposób; zbudować bliską więź z dzieckiem; konstruktywnie radzić sobie z codziennymi trudnościami ten dział jest własnie dla Ciebie. Mnóstwo praktycznych poradników i porad dla rodziców i specjalistów. Znani psycholodzy przekonują, że kluczowe dla prawidłowego, zdrowego rozwoju dziecka jest zaspokojenie podstawowych potrzeb emocjonalnych, do których należą: bezpieczne przywiązanie i akceptacja, zdrowa autonomia i kompetencja oraz wartości duchowe. Prezentujemy rozważania teoretyczne i praktyczne nad współczesnymi problemami rozwoju twórczego dziecka.
Jeśli już wymawiasz głoski,
poznaj bajek świat beztroski!
Czytaj teksty – są ciekawe!
Uczysz się i masz zabawę,
gdy powtarzasz trudne słowa
i sylaby – wciąż od nowa.
Przecież lubisz mówić ładnie
i wyraźnie, no i składnie!
Każda bajka mowę ćwiczy,
na książeczkę możesz liczyć,
Zacznij utrwalanie głosek,
do bajeczek zajrzyj,
proszę!
Kalendarium PL, GB, D, RUS, FR, imieniny i święta,na dole kalendarium plan całego roku, fazy księżyca, wschody i zachody słońca, registry dwurzędowe nadrukowane.
Układ od września 2018 do czerwca 2019 układ dzienny, okres wakacyjny: lipiec, sierpień układ tygodniowy, terminarz miesięczny przed każdym miesiącem
Część informacyjna * posiedzenia rady pedagogicznej
* zebrania z rodzicami
* plany lekcji (6 stron)
* dyżury nauczycieli (2 strony)
* informacje o uczniach (2 strony)
* płatności (4 strony)
* tabela ocen (10 stron)
* dane osobiste
* skrócony rok 2018 oraz 2019
* ważne terminy (4 strony)
* spis kuratoriów oświaty
* komórki organizacyjne MEN
* wydziały ORE
* terminy ferii zimowych
* kalendarz stuletni
* jednostki miar
* formaty papieru
* rozmiary odzieży
* czas w różnych miastach na świecie
* skorowidz telefoniczno - adresowy
Wykończenie Blok kalendarza szyty oraz dodatkowo klejony, wzmocniony krepą, tasiemka biała, kapitałka w kolorze białym, perforacja narożników
Kalendarium PL, GB, D, RUS, FR, imieniny i święta,na dole kalendarium plan całego roku, fazy księżyca, wschody i zachody słońca, registry dwurzędowe nadrukowane.
Układ od września 2018 do czerwca 2019 układ dzienny, okres wakacyjny: lipiec, sierpień układ tygodniowy, terminarz miesięczny przed każdym miesiącem
Część informacyjna * posiedzenia rady pedagogicznej
* zebrania z rodzicami
* plany lekcji (6 stron)
* dyżury nauczycieli (2 strony)
* informacje o uczniach (2 strony)
* płatności (4 strony)
* tabela ocen (10 stron)
* dane osobiste
* skrócony rok 2018 oraz 2019
* ważne terminy (4 strony)
* spis kuratoriów oświaty
* komórki organizacyjne MEN
* wydziały ORE
* terminy ferii zimowych
* kalendarz stuletni
* jednostki miar
* formaty papieru
* rozmiary odzieży
* czas w różnych miastach na świecie
* skorowidz telefoniczno - adresowy
Wykończenie Blok kalendarza szyty oraz dodatkowo klejony, wzmocniony krepą, tasiemka biała, kapitałka w kolorze białym, perforacja narożników
Kalendarium PL, GB, D, RUS, FR, imieniny i święta,na dole kalendarium plan całego roku, fazy księżyca, wschody i zachody słońca, registry dwurzędowe nadrukowane.
Układ od września 2018 do czerwca 2019 układ dzienny, okres wakacyjny: lipiec, sierpień układ tygodniowy, terminarz miesięczny przed każdym miesiącem
Część informacyjna * posiedzenia rady pedagogicznej
* zebrania z rodzicami
* plany lekcji (6 stron)
* dyżury nauczycieli (2 strony)
* informacje o uczniach (2 strony)
* płatności (4 strony)
* tabela ocen (10 stron)
* dane osobiste
* skrócony rok 2018 oraz 2019
* ważne terminy (4 strony)
* spis kuratoriów oświaty
* komórki organizacyjne MEN
* wydziały ORE
* terminy ferii zimowych
* kalendarz stuletni
* jednostki miar
* formaty papieru
* rozmiary odzieży
* czas w różnych miastach na świecie
* skorowidz telefoniczno - adresowy
Wykończenie Blok kalendarza szyty oraz dodatkowo klejony, wzmocniony krepą, tasiemka biała, kapitałka w kolorze białym, perforacja narożników
Fińskie dzieci uczą się najlepiej, w Paryżu dzieci nie grymaszą, a w Szwecji – są zdrowe, aktywne i szczęśliwe!
„A gdyby tak więcej maluchów obserwowało prawdziwe ptaki, zamiast grać w Angry Birds?” – fragment książki
Stare skandynawskie porzekadło mówi, że nie ma złej pogody, są tylko źle dobrane ubrania. W Polsce jeszcze niedawno zwykło się mawiać, że dzieci dzielą się na czyste i szczęśliwe. Kiedy Linda Akeson, szwedzka blogerka i dziennikarka, wyszła za mąż za Amerykanina i przeprowadziła się do stanu Indiana, nie mogła uwierzyć, że mieszkańcy kraju o tak oszałamiająco pięknej i bogatej przyrodzie do tego stopnia utracili więź z naturą. Kiedy urodziły się jej dzieci, postanowiła – wbrew presji społecznej – wychować je tak, jak niegdyś wychowano ją. Nie ma złej pogody na spacer to zapis tych zmagań – oparty na osobistej historii poradnik, który pomoże rodzicom:
– wypuścić dzieci na zewnątrz niezależnie od pogody,
– zmierzyć się z lękiem, poznać wartość odrobiny ryzyka i zaufać dzieciom,
– pozwolić im na kreatywną nudę,
– uwierzyć, że czasami mniej naprawdę znaczy więcej,
– pozbyć się panicznego lęku przed bakteriami i brudem,
– ochronić dzieci przed uzależnieniem od urządzeń elektronicznych.
Osobista historia, przydatne rady, opinie specjalistów, wyniki najnowszych badań i inspirujące przykłady z życia – oto, co znajdzie w tej książce każdy obecny i przyszły świadomy rodzic.
„Linda Akeson McGurk proponuje doskonałe antidotum na hiperczujne, zelektryfikowane, poddane standaryzowanym testom i aresztowi domowemu dzieciństwo XXI wieku oraz na ekspertów, którzy je wymuszają. Praktyczna i mądra książka” – Richard Louv, autor bestsellerów Ostatnie dziecko lasu i Witamina N
Ta książka zmieni Twoje życie.
Jean Liedloff podczas swoich wypraw do amazońskiej dżungli przez wiele miesięcy żyła wśród Indian z plemienia Yequana. Obserwowała ich niebywały spokój, pogodne usposobienie i odkryła, że korzenie tego stanu ducha leżą w sposobie wychowywania przez nich dzieci. Dlaczego współczesny świat tak lekceważy emocjonalne i fizyczne potrzeby dziecka?
Jaka jest nasza prawdziwa natura? Kto odebrał nam prawo do szczęścia?
Radykalna książka Jean Liedloff od ponad 40 lat stanowi przedmiot gorących dyskusji w gronie nie tylko naukowców i antropologów, ale także psychologów oraz rodziców, dla których stała się pozycją niemal kultową. To pionierska książka, która zapoczątkowała ruch Rodzicielstwa Bliskości i po którą powinien sięgnąć każdy, kto kiedykolwiek był dzieckiem.
„Ta książka jest dziełem geniuszu”
dr Robert Epstein, redaktor naczelny „Psychology Today”
„To jedna z najważniejszych książek, jakie miałam w ręku. Jako matka i babcia będą ją polecać wszystkim młodym i starym, żebyśmy w końcu dochowały się szczęśliwego pokolenia, które nie będzie spędzało drugiej połowy życia w gabinetach terapeutów.”
Joanna Eichelberger, artystka, założycielka Kręgu Kobiet
„Czemu więc nie zaufać samej sobie, chociaż czasem, w tych najbardziej ważnych kwestiach? Czemu nie spojrzeć na swoje dziecko jako na odrębny byt – ze swoimi preferencjami, swoim temperamentem i umysłem. Przecież »w toku ewolucji nie mógł powstać gatunek, w którym dzieci doprowadzałyby swoich rodziców do szału – to byłoby wbrew logice«, jak pisze Liedloff.”
Sylwia Chutnik, pisarka
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint z 1937 r. "Obrzędy harcerskie".
O kucharzu, duchachi dobijaniu na „sucho“ przeciwnika
Młodzi wodzowie! Czyście widzieli kiedy obóz, w którym trzydziestu bęcwałów wałkoni się z dnia na dzień? Pędzi się ich nierozumną „wojskówką“, przerabiając te ćwiczenia, które najbardziej odpowiadają drużynowemu, jako „najwspanialsza praca wychowawcza Harcerstwa“. Wchodząc już do obozu, wyczuwa się tę stęchłą, skisłą atmosferę wspólnej niechęci i ciągłego pokrzykiwania ważnych. Brud po namiotach, ślady jedzenia i szorowania garnków na mundurach chłopców. Myślicie, że to nieprawda? A jednak zdarzają się jeszcze, wprawdzie coraz rzadziej, takie obozy, sam bowiem widziałem podobny. Całe szczęście, że tylko w tym obozie byłem przez pół godziny. Nie wytrzymałbym dłużej. Powiesiłbym się, a przedtem samego „wodza“ wysłałbym w paczce zalakowanej do muzeum „osobliwości harcerskich“.
Czy ten zarzut możnaby skierować tylko wyłącznie pod adresem obozów harcerskich? Nie. Mamy podobne zbiórki zastępów, drużyny, nawet wykapki. Cóż dziwnego, że chłopcy w niektórych środowiskach „wieją“ z Harcerstwa? Dobrze choć, że podobne wypadki — to wyjątki. „Wojskówka“, ważność drużynowego czy zastępowego — to minusy pracy. Ich się to wystrzegamy i solennie przyrzekamy w czyn nie wprowadzać. W jakiż to sposób przeciwdziałamy powstawaniu podobnych „nieszczęść“
Trzy podstawowe czynniki, harmonijnie zespolone musimy uwzględnić, aby osiągnąć dodatni efekt — dobry plan pracy, zdecydowana postawa wodzowska i obrzęd harcerski oto elementy, które w sumie stwarzają to, co nazwiemy wychowywaniem pełnych i prawdziwych jednostek — harcerzy.
Traktując to po kucharsku — zbiórka, obóz, lub wykapka, to pewna ilość kąsków mięsnych lub nawet pieczeni — a obrzęd to sos. Sos, który przepoi swym aromatem całość zbiórki czy wykapki. Obrzęd harcerski — to nasz serdeczny druh. Ileż to razy on właśnie pomógł nam scementować ducha w zastępie, czy w pace zastępowych, ileż to razy pchnęliśmy przy pomocy niego chłopaków na tor głębszych myśli. Ileż to razy uzyskaliśmy atmosferę braterską, szczerą. Pamiętasz Adamie-Cienkoszyjo, jak Ci to Józek-Tarzan dokuczał i wymyślał, aż wreszcie na zbiórce naszej „bandy“ pod Jedyną Sosną obrzęd harcerskiego koła zbratał Was i uczynił z Was serdecznych i prawdziwych przyjaciół? Ileż to razy przez obrzęd harcerski czuliśmy się mocniejszymi i prawdziwszymi braćmi-harcerzami.
Wierzę w obrzęd i w to, iż przez swój nastrój i oddziaływanie da on nam wiele sposobności do wyrobienia charakterów chłopięcych.
Często tylko nastrój, a mniej rozumowana przemowa, daje możność zapadnięcia wielu decyzjom poświęcenia, zmiany życia, przerobienia swego charakteru i t. d. Obrzęd da nam, wodzom, jedną rzecz nie do pogardzenia. Oto sprowadzi nas, „starych koni“, na drogę harcerskości. Przestaniemy tkwić, jako postumenty fałszu i sztuczności. „Ważność“ naszej rangi zniknie. Zajmie jej miejsce braterskość i stosunek serdeczny względem chłopców. Staniemy się według określenia — Wilka, który nigdy nie śpi — starszymi braćmi. Tak. Wszystko to piękne, cudowne, ale... Ale trzeba pamiętać o tym, że dobry kucharz nie da za dużo sosu i nie przesoli potraw.
Fałszywie pojęta obrzędowość w oparciu o formy pozbawione treści stanie się naszym wrogiem, a przy okazji możemy sobie tak ręce poparzyć, iż długi czas minie, nim się wszystko wygoi. Krótko mówiąc — boję się tych obrzędów, które szkodzić mogą zdrowiu psychicznemu chłopców. Obrzędy, posiadające makabryczność są niedopuszczalne do przeprowadzenia ich na naszych zbiórkach. Wszelkiego rodzaju piszczele, czaszki trupie, maski i t. d. to nie dla nas. Dlaczego?
Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint z 1936 r. "Służba harcerska".
MÓJ DROGI!
Druhu, z zastępu „starszych chłopców“, który zechcesz poświęcić trochę myśli naszej ideologji. Oto pragnę razem z Tobą przedyskutować kilka ważnych spraw ideowych. Chcę Ci wyjaśnić, że gawędy niniejsze są właściwie szkicami na tematy, które wydają się mi być „elementami“ światopoglądu harcerza. Elementami niewyczerpującemi całości tego światopoglądu starszej młodzieży harcerskiej.
Po dłuższym namyśle przyszedłem do przekonania, że mają to być gawędy, a nie uczone elaboraty. Cechą gawęd jest to, że zawierają one szereg „punktów“ zaczepienia myśli dla biorących w niej udział, nie wyczerpując do końca poruszonych w nich spraw. Tę pracę masz wykonać sam lub w zastępie. „Gawędzić“ winien nie tylko „gawędziarz“, ale przedewszystkiem i jego słuchacze, więc i Ty. „Gawędziarz“ ma tylko „ognie własne przelewać w piersi słuchaczy“. Może to paradoksalne, ale jak nas nauczyła praktyka wychowania harcerskiego, pożyteczniejsze od wszelkich prelekcyj, wykładów, referatów. Te Cię zapewne szybko nużą.
Piszę długo, a Ty wiesz, co znaczy gawęda. W harcerstwie ma ona już swoje ustalone znaczenie. Dla ułatwienia wynalezienia tematów, wyłaniających się z tekstu, po każdej gawędzie je wyliczam. Dobór tych tematów, oczywiście podyktowany został względami subjektywnemi. Każdy z Was może wyłonić inne, bardziej go interesujące.
Zbiorek ten poświęcam starszej młodzieży harcerskiej, może przyczyni się on do ustalenia jej harcerskiego poglądu na życie w kilku, mojem zdaniem ważnych, w niem sprawach.
Wreszcie prośba, od pewnego czasu zakradł się do harcerstwa zły obyczaj sądzenia treści książek (a często i autora), według poszczególnych zdań, a nawet słów wyjętych z ich tekstu. Zły to obyczaj, lojalna dyskusja polega na zajmowaniu stanowiska wobec poruszanych przez referenta problemów, jako takich, przyczem ważna tu jest myśl, a nie to — jedno słowo, którego użył do jej wyrażenia.
Taki nieprzyjemny sposób dyskutowania, w mowie potocznej nazywany „łapaniem za słówka“, winien być z dyskusji harcerzy wyeliminowany. Oczywiście nie zwalnia to od obowiązku oblekania swych myśli w jasne, zrozumiałe zdania.
Tylko o takich zdaniach można powiedzieć czy są prawdziwe, czy też fałszywe.
Oddaję więc ten zbiorek Tobie harcerzu z „zastępu starszych chłopców“, niech Ci służy po harcersku, to znaczy wiernie.
Termin ""tatuaż"" wywodzi się z języka polinezyjskiego (""tatau"" dosłownie: zostawić ślad - znak, malowidło) i został przywieziony i po raz pierwszy użyty, w relacji z podróży dookoła świata, przez angielskiego podróżnika Jamesa Cooka w 1773 roku. W 1873 roku został wprowadzony do słownika języka francuskiego, jako tatouage. W Biblii Marcina Lutra, z 1534 roku, można znaleźć wyraz stygmat, a w XVII wieku pojawiły się takie określenia, jak grafizm, hieroglif, czy piętno, Późniejsze nazwy były przyjmowane w pewnych środowiskach, np. przestępczych.W zakładach penitencjarnych tatuaż jest nazywany: wzorem, wzorkiem, dziargą, dziarganką, grawerką, haftem, kalką, malowanką, malunkiem, obrazem. Sam proces tatuowania nazywany jest analogicznie: dziarganiem, grawerowaniem, haftowaniem, malowaniem, rysowaniem, kłuciem oraz odkuwaniem. W tym specyficznym środowisku także sposoby tatuowania są różne: skórę nakłuwa się lub nacina, drapie czy też wciera się różne substancje po wcześniejszym odbiciu na ciele wzoru tatuażu.Tatuaż jest jedną z najstarszych form dekorowania własnego ciała, stosunkowo łatwo dostępną. Jest nie tylko kolorowym rysunkiem wykonanym na własnym ciele, lecz znacznie czymś więcej - symbolem, który ma swe korzenie sięgające daleko w przeszłość, w antykultury plemienne i pogańskie. Tatuowanie jest sposobem nadawania własnemu ciału osobistych cech, ""tworzenie z niego prawdziwego domu i świątyni dla mieszkającego w nim ducha"". Znamię, zwłaszcza gdy przyjmuje formę rysunku lub ornamentu na ciele, jest niczym pieczęć, znak lub sygnał, zaś jego najgłębsze znaczenie jest zakorzenione w symbolice blizn, jako ślad ""kłów ducha"". Czym więc jest dla wielu amatorów takiego sposobu znaczenia swojego ciała?
Książka Bożeny Majerek konstruktywnie wpisuje się w obecne [...] dyskusje na temat przemian kultury współczesnej i związanych z nimi rekonstrukcji tożsamości człowieka. [...] To publikacja stojąca na bardzo wysokim poziomie merytorycznym – i to zarówno w kontekście […] założeń teoretycznych i metodologicznych, narracji oraz argumentacji, jak i konkretnych rezultatów analitycznych. [...] Autorka dobrze porusza się w niej po „teoriach” i „rzeczywistościach” [...], a przeprowadzane narracje są mocno osadzone – w wyznaczonej przez tytułowy problem – logice pracy. [...] Bożena Majerek nie konfrontuje wyłaniających się z analiz obrazów teorii, myśli i rzeczywistości, czy wyników dociekań badawczych z jakimkolwiek obrazami „idealnymi” czy „postulowanymi”. [...] Literatura […] jest bardzo reprezentatywna dla badanego problemu; jej bogactwo i dogłębność wykorzystania stanowi bardzo ważną zaletę książki. Autorka wykazuje przy tym dużą wrażliwość na przemiany kultury współczesnej i przemiany tożsamości, potrafiąc je jednocześnie bardzo dobrze „skonceptualizować” oraz poddać wnikliwej analizie. Wykazuje się przy tym ogromną erudycją, a także umiejętnością myślenia w kategoriach interdyscyplinarnych (nauka o edukacji, socjologia kultury, psychologia itd.).
Fragment recenzji prof. zw. dr. hab. Zbyszko Melosika
Monografia składa się zasadniczo z dziesięciu rozdziałów. W dużej mierze tworzą ją nowe, powstałe z myślą o niej opracowania. W publikacji autorzy wykorzystali i rozwinęli ponadto fragmenty kilku opublikowanych wcześniej tekstów. Rozdział pierwszy poświęcony został charakterystyce kultury i animacji jako kategorii pedagogicznych. Zaprezentowano tu poglądy pedagogów kultury, antropologów oraz teoretyków animacji społeczno-kulturalnej ukazujące kulturę oraz animację w rozmaitych kontekstach pedagogicznych.
W rozdziale drugim szczegółowo scharakteryzowane zostały cechy konstytutywne animacji kultury, takie jak:
– główny jej cel, czyli ożywianie, aktywizowanie, zmienianie;
– kategoria „kultury własnej” jako przedmiot działań animacyjnych;
– humanistyczna metodyczność jako nadrzędna zasada animacyjnej metodyki;
– zasada konstruktywnego relatywizmu aksjologicznego jako warunek niezbędny pojmowania animacji
jako idei pedagogicznej;
– istota i specyfika roli społecznej animatora kultury.
Trzeci rozdział charakteryzuje współczesne paradygmaty animacji kultury: paradygmat animacji zabawy, paradygmat (re)animacji dziedzictwa kulturowego, paradygmat zmiany prohumanistycznej. Omówiono je w perspektywie teoretyczno-praktycznej, z uwzględnieniem wymiarów: ideologicznego, teleologicznego, aksjologicznego, metodycznego i ewaluacyjnego. Rozdział czwarty skupia się na synergicznym potencjale animacji kultury w perspektywie pedagogicznej. Przedstawiono tu związki animacji z takimi obszarami praktyki społeczno-edukacyjno-kulturowej, jak: edukacja kulturalna, upowszechnianie kultury, mediacja kulturalna, edukacja artystyczna i estetyczna, animacja społeczna i animacja współpracy środowiskowej, animacja religijna, animacja międzykulturowa, edukacja medialna. Kolejny rozdział poświęcony został animacji kultury w instytucjonalnej działalności kulturalnej. Scharakteryzowano tu pojęcie działalności kulturalnej, wskazano najważniejsze grupy czynników warunkujących funkcjonowanie podmiotów ją realizujących oraz zaprezentowano animację kultury jako jeden z jej istotnych nurtów. W rozdziale szóstym animacja wpisana została w kontekst szkolny, z uwzględnieniem trzech zasadniczych obszarów, w których znajduje swoje zastosowanie jako dziedzina praktyki edukacyjno-kulturalnej: zajęć obligatoryjnych, edukacji pozalekcyjnej oraz przestrzeni organizacyjno-normatywnej. Siódmy rozdział koncentruje się na zagadnieniach związanych z metodyką animacyjnych projektów kulturalnych. Zaprezentowano tu dotychczasowe propozycje typologizacji form, metod i technik animacji oraz dokonano własnej próby kategoryzacji metod i technik wykorzystywanych w animacyjnych projektach kulturalnych. Kolejne dwa rozdziały poświęcone zostały realizatorom animacyjnych działań. W rozdziale ósmym scharakteryzowano role animatora kultury, tendencje i przemiany w sposobach jego definiowania oraz zasadnicze obszary dylematyczności. Rozdział dziewiąty przedstawia natomiast animatorów kultury w kontekście praktycznym. Opisano tu sylwetki pięciorga animatorów kultury, omawiając ich ścieżki zawodowe, najważniejsze działania oraz sposoby myślenia o animacji społeczno-kulturalnej. Ostatni, dziesiąty rozdział książki poświęcony został etycznym aspektom działań animatora kultury. Zaprezentowano tu najważniejsze wytyczne i zasady – aksjologiczne drogowskazy – animacyjnych działań oraz wyznaczono najistotniejsze w pracy animatora wyzwania i niebezpieczeństwa noszące znamiona etycznej dylematyczności.
Nasza książeczka to zbiór wesołych wierszyków, których czytanie będzie dla Ciebie i Rodziców wspaniałą zabawą i nauką. Będziesz mógł uczyć się poprawnego wymawiania sylab, wyrazów i zdań.Każdy z wierszyków logopedycznych pomoże Ci w ćwiczeniu wymowy dotyczącej innego problemu fonetycznego. Czytając o wesołych przygodach bohaterów wspólnie z Rodzicami, masz okazję do utrwalania wyodrębnionych głosek w różnych trudnych słowach. Zapraszamy do świata wierszyków logopedycznych i życzymy Ci dobrej zabawy!
Problematyka podjęta w książce jest niezwykle aktualna i wartościowa poznawczo i aplikacyjnie. Pedagog szkolny jest nie tylko doradcą i konsultantem, mediatorem i terapeutą, opiekunem i wychowawcom, ale także osobą współpracującą z różnymi instytucjami wspomagającymi szkołę w realizacji jej funkcji. Podmiotowość stanowi niezbędny warunek właściwego pełnienia przez niego roli zawodowej oraz warunek indywidualnego rozwoju profesjonalnego [...]. Publikacja ta wpisuje się w nurt myślenia o pedagogu szkolnym jako kreatorze nowatorskich działań wychowawczych, spełniającym kluczową rolę w systemie pracy opiekuńczej i wychowawczej w środowisku szkolnym [...]. Przedstawione mi do oceny opracowanie uważam za niezwykle przejrzyste, spójne, logiczne i dopracowane pod względem procedury badawczej oraz analizy danych empirycznych. Zastosowane metody i techniki badawcze o dużych walorach psychometrycznych dostarczyły rzetelnego materiału empirycznego, który w sposób profesjonalny został opracowany [...]. Sądzę, że praca spotka się z dużym zainteresowaniem czytelników oraz wydatnie wzbogaci rynek księgarski o cenną publikację dotyczącą funkcjonowania zawodowego pedagogów szkolnych.Z recenzji Prof. dr. hab. Waldemara Furmanka
Książka jest wynikiem wieloletnich prac nad teoretycznym i praktycznym modelem ewaluacji społecznej, która znajduje zastosowanie w edukacji; może być także prowadzona na wszystkich innych obszarach w stosunku do przedmiotów, które mogą być poddawane badaniom ewaluacyjnym. Zaproponowany model ewaluacji przez wiele lat był wdrażany i praktykowany przez autorkę w licznych podejmowanych przez nią badaniach ewaluacyjnych, wprowadzając do nich elementy uspołecznienia, dialogu i partycypacji różnorodnych grup społecznych, będących pośrednio bądź bezpośrednio uczestnikami badań ewaluacyjnych lub grup i instytucji zainteresowanych wynikami ewaluacji.
Książka jest próbą wskazania potencjałów ewaluacji w jej uspołecznionym modelu; jest także próbą nakreślenia potrzeb wdrożenia tego typu ewaluacji, który w swoich założeniach nawiązuje do doświadczeń pedagogicznych, m.in. pedagogiki społecznej, ale także pedagogiki krytycznej. W tym pierwszym odwołaniu ewaluacja nawiązuje do wartościowania, praktyczności i celowości. Badania ewaluacyjne mają także wiele wspólnych elementów z badaniami krytycznymi. Ich zbieżne przesłanki zawierają się np. w potrzebach dostrzegania zmienności rzeczywistości społecznej, usytuowaniu badacza wewnątrz badanej rzeczywistości, odwołaniu do kontekstu społecznego i podejmowaniu przez badacza krytyki zarówno w jej pozytywnym, jak i negatywnym kontekście.
Niniejsza książka ma za zadanie pokazać rozumienie, metodologię i możliwości wykorzystania ewaluacji społecznej w edukacji oraz drogę do wypracowania właściwej kultury ewaluacyjnej, jaka stanowi długofalowy cel jej stosowania.
Poznajcie Pucia i jego wesołą rodzinkę, spędzając z nimi niezapomniane wakacje na Kaszubach! Ten sympatyczny maluch stanie się ulubionym towarzyszem Waszego dziecka w stawianiu pierwszych kroków w nauce mowy. Czwarta część przygód Pucia skierowana jest do dzieci w wieku od trzech do sześciu lat. Czas na zabawę związaną z artykulacją, czyli umiejętnością właściwego wymawiania głosek. Książka wspiera rozwój wymowy dziecka oraz pozwoli rodzicom sprawdzić, czy ich pociecha mówi prawidłowo czy też wymaga profesjonalnego wsparcia logopedycznego. Dr n. hum. Marta Galewska-Kustra – logopeda, pedagog dziecięcy, pedagog twórczości. Wciąż krąży między Łodzią i Warszawą. W Łodzi prowadzi gabinet logopedyczny dla dzieci, w Warszawie pracuje jako adiunkt w Akademii Pedagogiki Specjalnej. Autorka serii książek wspierających rozwój mowy dziecka, w tym bestsellerowych „Z muchą na luzie ćwiczymy buzie” i „Pucio uczy się mówić”. Joanna Kłos ukończyła grafikę na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, dyplom obroniła w Pracowni Projektowania Plakatu. Przez kilkanaście lat pracowała jako graficzka, by wreszcie zostawić „pracę na etacie” i zająć się ilustracją. Wspólnie z siostrą prowadzi pracownię lalek Kalikayo. Uwielbia czekoladę z pomarańczą i piesze wyprawy ze swoimi psami.
Najlepszy przyjaciel każdego ucznia
Bardzo przydatny kalendarz ułatwiający każdemu dziecku organizowanie sobie czasu w szkole i poza nią. Wewnątrz znajdują się fantastyczne przepisy DIY na bransoletki, ciasteczka czy maseczki do twarzy. Kalendarz nie tylko uczy planowania, ale też jest źródłem ciekawostek – min. informuje o tym, kiedy jest międzynarodowy dzień przytulania.
O postrzeganiu dziecka jako artysty, o dziecięcej wyobraźni twórczej stanowiącej ważny
instrument wychowawczy, pozwalający dziecku pełnić określone funkcje życiowe pisano
wielokrotnie. Sztuka dla dziecka traktowana jako najwyższa wartość etyczna, narzędzie
poznawania świata, czynnik autokreacji i estetycznej samowiedzy stanowi z całą pewnością
symbol wielkości człowieka. To dzięki niej ujawniają się humanistyczne dyspozycje
człowieka: wrażliwość estetyczna, wyobraźnia, indywidualność twórcza. [...]
Czytanie i komentowanie dzieł sztuki uczy dziecko postrzegania świata za pomocą
zmysłów, daje szansę na rozwój w sferze intelektualnej, emocjonalnej, uczy empatii,
a przede wszystkim uczy dzielności etycznej i dianoetycznej. Ta pierwsza jest skutkiem
przyzwyczajenia, ta druga jest owocem nauki, wymaga doświadczenia i czasu.
Obie Arystotelesowskie intelektualne „dzielności” pozostają w etymologicznym związku
z „dziełem” sztuki, z jego wartością i funkcją, którą dzieło spełnia. W naturalny sposób
łączą się więc z fenomenem języka sztuki doświadczanego na różne sposoby.
Aby tak się stało, sztuka – tak jak baśń i poezja – powinna się pojawiać w najwcześniejszym
okresie życia człowieka jako czynnik rozwijania wrażliwości, aktywności i wyobraźni.
Wiedziała o tym doskonale Romana Kaszczyc z Barlinka...
Urszula Chęcińska
'Incredibly moving' Daily Mail
'To Siri with Love is a beautifully honest and illuminating love letter to Gus, your typical atypical nonneurotypical human.' Jon Stewart
'A moving and witty memoir with a big heart.' Nigella Lawson
'An uncommonly riotous and moving book [that] will make readers laugh - yes, out loud - before sweeping them, finally, into a soul-spilling high tide . . . Technology's great promise may in fact be to summon, capture and display our most human qualities, both the darkness and the light, to pave avenues of deepened connections with others.' New York Times
Writer Judith Newman never had any illusions that her family was 'normal'. She and her husband keep separate apartments-his filled with twin grand pianos as befits a former opera singer; hers filled with the clutter and chaos of twin adolescent boys conceived late in life. And one of those boys is Gus, her sweet, complicated, autistic 13-year-old.
With refreshing honesty, To Siri With Love chronicles one year in the life of Gus and the family around him -- a family with the same crazy ups and downs as any other. And at the heart of the book lies Gus's passionate friendship with Siri, Apple's 'intelligent personal assistant'. Unlike her human counterparts, Siri always has the right answers to Gus's incessant stream of questions about the intricacies of national rail schedules, or box turtle varieties, and she never runs out of patience. She always makes sure Gus enunciates and even teaches him manners by way of her warm yet polite tone and her programmed insistence on civility.
Equal parts funny and touching, this is a book that will make your heart brim, and then break it. Warm, wise and always honest, Judith Newman shows us a new world where artificial intelligence is beginning to meet emotional intelligence -- a world that will shape our children in ways both wonderful and unexpected.
Czy można dzisiaj dobrze wychować dzieci? - To wcale nie jest pytanie retoryczne, ale bardzo uzasadniona obawa, którą czuje wielu rodziców, obserwując zmiany we współczesnym świecie.Co to znaczy ""dobrze wychować""? To pytanie równie istotne. Żeby dziecko było ""grzeczne""? Żeby słuchało mamusi i tatusia?Z założenia każy chce wychować dziecko dobrze, najlepiej, aby stało się wolnym człowiekiem, umiało wybierać dobro, a odrzucać zło, aby było zdolne do miłości. Ale jak to zrobić w świecie pełnym zagrożeń, szalonych teorii wychowawczych, ogromnego wpływu rówieśników, mody i mediów społecznościowych?Okazuje się, że pomimo zmieniających się okoliczności, istnieją uniwersalne prawdy, wskazujące kierunek dobrego wychowanie dzieci, w którym rola rodzica polega na stawaniu się najlepszym i najbliższym wpółpracownikiem Boga.
Przedkładana do rąk Czytelnika książka Mistrz i uczeń w cyberprzestrzeni jest już trzecim tomem serii „Cyberprzestrzeń – Człowiek – Edukacja”. Składa się z czterech części.
Książka ma charakter innowacyjny, twórczy i prognostyczny, prezentując najnowsze analizy dotyczące obszaru badawczego, jakim są nowe technologie informacyjno-komunikacyjne tworzące cyfrową przestrzeń.
Autorami poszczególnych rozważań są osoby o olbrzymim doświadczeniu i dokonaniach naukowych. W części pierwszej, zatytułowanej Mistrz i uczeń – istota relacji, swoją refleksją z wprawą dzielą się: Władysław Piotr Zaczyński, Andrzej Góralski oraz Małgorzata Jabłonowska i Katarzyna Korbecka. Część druga – pod tytułem Mistrz i uczeń w hybrydowym świecie – zawiera bardzo cenne poznawczo artykuły: Barbary Galas, Lecha W. Zachera, Jerzego Jastrzębskiego, Janusza Miąsy oraz Zbigniewa Łęskiego. Przedmiotem części trzeciej są problemy związane z obecnością Nauczyciela w cyfrowej szkole. Jego rolę w cyberprzestrzeni z głębokim namysłem opisują: Stanisław Juszczyk, Marta Wrońska, Beata Stachowiak oraz Zbigniew Ledóchowski. Na część czwartą, ostatnią, zatytułowaną Mistrz i uczeń – konteksty interpretacyjne, złożyły się trzy opracowania, w których osobiste, autorskie postrzeganie kontekstów, trafne przykłady oraz ich eksplikację przedstawili: Marek Jęrzejewski, Marta Trusewicz-Pasikowska, a także Izabela Tonkiel. Zakończenie napisane przez Sylwię Galanciak pięknie zamyka niniejszy tom.
Internet jest dla dzieci i młodzieży interaktywnym, fascynującym światem przygody, przeżyć i wolności, natomiast dla osób dorosłych - również polem aktywności, przestrzenią gry interesów i ludzkich namiętności. To tam chwyta się dzieci i młode dziewczęta, by sprzedawać je ku uciesze szaleńców, ludzi chorych i zwyrodnialców. To tam zaprasza się naiwnych, bezrozumnych lub po prostu bezkrytycznych nieszczęśników, by krajać ich na części zamienne czy wychowywać na janczarów, wykorzystywanych w wojnach planowanych w zbrodniczych umysłach bandytów. W cyberprzestrzeni mamiącej interaktywnością, bogactwem środków informacji, wielością kontaktów i pomieszczonych treści są dzieci i osoby dorosłe, są rzeczy, idee i ludzie, jest człowiek z całą swoją wielkością i bagnem.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
