Książka Pawła Prüfera jest oryginalnym projektem, który zarówno w swej nazwie, konceptualizacji, jak i operacjonalizacji stanowi teoretyczną propozycję pewnego sposobu rozumienia świata, czy precyzyjniej – rzeczywistości społecznej, która podlega zmianom, przeobrażeniom, ale która jest w tym procesie kształtowana przez aktywność sprawczych jednostek. Nie jest to łatwa teoria, nierzadko wykraczająca poza czysty dyskurs socjologiczny, a wymagająca od Czytelnika pewnego zaawansowania i przygotowania teoretycznego, jak i wysiłku intelektualnego. Jest projektem do pewnego stopnia wyrafinowanym i intrygującym poznawczo. […] Przeprowadzone analizy socjologiczne sytuują się w różnych kontekstach teoretycznych, mają charakter refleksyjny i pogłębiony. Autor omawia problematykę, którą się bezpośrednio zajmuje, równocześnie włącza się w dialog z różnymi nurtami socjologii teoretycznej, zarówno klasycznej jak i współczesnej. […] Książka może być przydatna także socjologom o orientacji empirycznej, gdyż nie ma nic bardziej praktycznego i koniecznego dla nich jak dobra teoria. Jest to opracowanie bardzo erudycyjne, nasycone odniesieniami do naukowej literatury krajowej i zagranicznej, głównie włoskiej. Własne tezy autora są mocno osadzone w historii i współczesnej myśli socjologicznej. Odwoływanie się do literatury przedmiotu służy za kanwę do osobistej narracji oraz prezentacji własnych przemyśleń i ustaleń.
prof. dr hab. JANUSZ MARIAŃSKI
Społeczeństwo jest swoistym fenomenem, który nie tylko kształtuje człowieka, nadając mu różnorodne „barwy”, ale i samo ujawnia się nam w licznych metamorfozach, przez co bywa trudne do chwycenia w „obrazie jednolitym”. Tym, co charakterystyczne dla ostatnich dekad, jest głęboka dynamika przemian, jakim – w wieloaspektowym procesie, niczym „fala za falą” – ulega społeczeństwo. Z jednej strony odchodzi ono od swojego klasycznego obrazu, opisanego w licznych pozycjach socjologii, nauk politycznych i literatury faktu, z drugiej ukazuje, jak głębokie mogą być różnice w jego poszczególnych częściach, a także jak jest podatne na jawne i ukryte wpływy. Zrozumienie współczesnego człowieka wymaga zrozumienia społeczeństwa, jego przekształceń, osobliwości, kształtów i zniekształceń. Profesor Paweł Prüfer wprowadza nas w świat wnikliwej diagnozy wymagającej uwagi „na każdym kroku” lektury, będącej wymagającą intelektualną przygodą.
Praca – mająca „żelazną” logikę badawczą – została zbudowana w oparciu o imponujące źródła naukowe, a wywody ukazują głęboką wiedzę, mistrzostwo myśli i pióra, fantastyczne opanowanie naukowej polszczyzny, które wprowadzają Autora do elity współczesnych polskich socjologów. Nie jest to ocena na wyrost, bowiem lektura wymaga od Czytelnika rzetelnych fundamentów poznawczych, skupienia i uwagi, aby u finału przynieść obraz myśli osadzonej nie tylko w wiedzy, ale także autorskiej konstrukcji teoretycznej, nawiązującej do owidiuszowskiej zmienności, splecionej z powtarzalnością, z nieustannie ujawniającym się NOWYM. Dla socjologa i pedagoga praca ma jeszcze jedną wartość – badacz widzi diagnozowaną metamorfozę, jako „świadectwo ludzi moralnie dobrych”.
dr hab. MARIUSZ Z. JĘDRZEJKO
Baruch (lub Benedykt) Spinoza (1632-77) pochodził z żydowskiej rodziny żyjącej w Niderlandach, za swoje poglądy został usunięty z gminy, studiował scholastykę chrześcijańską, naukli przyrodnicze, filozofię (zwł. Kartezjusza i Hobbesa); jego filozofię określa się jako panteizm racjonalistyczny: racjonalizm (od Kartezjusza), naturalizm (od Hobbesa) i panteizm (od Majmonidesa), był też Spinoza wyznawcą teorii wolnościowych w życiu społecznym, propagował tolerancję, jego ""Traktat teologiczno-polityczny"" znalazł się na Indeksie Dzieł Zakazanych. Najważniejszym z dzieł Spinozy, w którym zawarł nie tylko filozofię moralną, ale cały jego system filozoficzny jest właśnie Etyka, wydana dopiero po jego śmierci. Informacja, że zamierza wydać kolejne ateistyczne dzieło tak przeraziła niderlandzkie duchowieństwo, że w obawie o reperkusje publikacji za życia zaniechał. Jak pisze B.A.G. Fuller W Etyce Spinoza podejmuje zadanierozwinięcia pełnego systemu filozoficznegow formie geometrycznej, gdzie każde twierdzenie ma wynikać ze swoich poprzedników z taką samą koniecznością, jaka rządzidedukowaniem jednego twierdzenia Euklidesa z innego. Zaczyna od tego, że formułuje szereg definicji, które opierają sięna szeroko zakreślonych koniecznościach i dystynkcjach myśli i doświadczenia. Stosując te definicje do wszechświata i rozwijając wynikające stąd szeregi twierdzeń musimy kierować się aksjomatami, takimi jak prawo sprzeczności wewnętrznej i prawo wyłączonego środka, jak zasada racji dostatecznej oraz założenie, że natura tego co rzeczywiste jest racjonalna, oraz, że rozum jest sprawdzinem prawdy. Stąd się okazuje, że jako ostatecznie realne jest tylko to co możemy sobie przedstawić jako (...) to, co samo z siebie istnieje. Spinoza podejmuje geometryczny dowód, iż jedynie wszechświat czyli całość istnieniaspełnia te szeczgólne warunki, jakie stawia rozum w odniesieniu do tego, co będzie uważał za rzeczywiste i że tylko to taki wszechświat (...) istnieje. Taką istotę, taką rzeczywistość nazywa Spinoza Bogiem - przy czym należy pamiętać, iż Boga rozumie Spinoza nie osobowo ale jako substancję. - rozumianą jako rozciągły, przestrzenny porządek rzeczy i niematerialny, nierozciągły system myśli. Bóg nie jest tu przyczyną sprawczą ani celem wszechświata. Rozważa w Etyce oprócz natury Boga, także naturę człowieka wg tej samej metodologii, wychodząc z aksjomatu iż Istota człowieka nie obejmuje koniecznego istnienia, to znaczy, na mocy porządku przyrody może się równie dobrze zdarzyć, żeby ten lub ów człowiek istniał, jak też żeby nie istniał.
Dlaczego Europa tak zdecydowanie broni swoich granic? Dlaczego w ludziach, którzy uciekają przed wojną, przemocą i biedą, widzi tak wielkie zagrożenie? Dlaczego nawet dobra wola jednostek jest ograniczana przez prawo i struktury polityczne?
Europa nie jest gotowa na przyjęcie uchodźców. Przez wieki przygotowywała się przecież do czegoś przeciwnego – panowania nad obcym. Widać to nie tylko w porządku prawnym, ale i w takich kategoriach myślenia jak państwo narodowe, dom czy prawa człowieka, które w gruncie rzeczy są prawami obywatela. Człowiek, który nie jest obywatelem, staje się niewidoczny.
Pojawienie się uchodźców to szansa, by zastanowić się, dlaczego Europa – tak dumna z własnej otwartości – jest na Innego tak bardzo zamknięta. Uchodźcy każą zadać pytanie o sens domu, zamieszkiwania, gościnności i sąsiadowania. To nie tylko pytanie etyczne, ale też wyzwanie dla myślenia. Być może otwarcie granic to okazja, by przemyśleć wszystko od nowa i odkryć najgłębsze powody zamknięcia? Niewykluczone bowiem, że Europa jest iluzją, mającą zakryć jedno z najbardziej fundamentalnych i niepokojących doświadczeń człowieka: nieusuwalną bezdomność.
Książka Marleny Krupy z jednej strony opisuje i analizuje obecność tekstów Jana od Krzyża w polskiej kulturze XX wieku, a z drugiej – jak pisze prof. dr hab. Beata Baczyńska w recenzji wydawniczej – „dotyka istoty ontologii dzieła sztuki i jego metafizycznego oddziaływania, roli twórcy we współczesnym świecie – twórcy, który odczuwa potrzebę doświadczania numinosum”. Refleksjom tym towarzyszą rozważania dotyczące kwestii języka jako medium ekspresji niewyrażalnych treści o charakterze numinotycznym.
Marlena Krupa – iberystka, literaturoznawczyni związana z Instytutem Filologii Romańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. Specjalizuje się w hiszpańskiej poezji Złotego Wieku, opisując między innymi jej związki z poezją współczesną. W kręgu zainteresowań naukowych badaczki znajduje się również literatura ascetyczno-mistyczna, a w szczególności twórczość mistyków hiszpańskich: Jana od Krzyża i Teresy z Ávila. Autorka książki Duch i litera. Liryczna ekspresja mistycznej drogi świętego Jana od Krzyża w polskich przekładach (2011) oraz wstępu i redakcji nowego przekładu Pieśni duchowej Jana od Krzyża.
Roland Barthes (1915–1980), wszechstronny francuski interpretator kultury, w Mitologiach, jednej z pierwszych swoich książek (1957) zebrał komentarze do bieżącej rzeczywistości, pisane w latach 1954–1956. Tropi tam „mity codzienności”, jakie nieustannie produkuje „mieszczańska” społeczność. Obserwuje zjawiska ze sceny politycznej, artystycznej, literackiej, komentuje zdarzenia z dziedziny sportu, religii, kulinariów, gospodarstwa domowego. Ich trudno uchwytną rzeczywistość „pogłębia” ironiczno-sarkastyczną perspektywą wysokiej teorii. Mitolog, „łowca mitów”, wychwytuje ich mistyfikacje, pasożytnicze przesłanianie jednych znaczeń innymi, ich ideologemy, ucieczkę w fałszywą naturę. Mitolog Barthes, trzeba przy tym pamiętać, zwyczajem ówczesnych francuskich intelektualistów czyni to też z krytycznej, klasowej perspektywy. Obserwacje i interpretacje powszedniego życia zawarte w części pierwszej (Mitologie) systematyzuje semiologiczna część druga (Mit dzisiaj): nasza rzeczywistość nieustannie „obraca się w mit” w specyficznym sensie tego pojęcia. Dla autora mit nie jest jakąś fundamentalną opowieścią, lecz nową jednostką sensu nadbudowaną nad zwykłymi znaczeniami – może być rzeczą, fotografią, tekstem. Jest „mową” w jej najszerszym sensie „przekazu”. Od tego wczesnego rozpoznania mityczności naszego życia był już tylko krok do postrukturalistyczych symulaków, imitacji i irrealności. W tym sensie Mitologie są kanonem historii humanistyki II połowy XX wieku, a zarazem błyskotliwie, czasem anegdotycznie ukazaną panoramą współczesnej codzienności.
Biologia i ekologia jaskiń oraz innych obiektów podziemnych jest pierwszą tak kompleksową pozycją, dotycząca biologii i ekologii jaskiń i innych obiektów podziemnych takich jak sztolnie, kopalnie, bunkry czy tunele.Książka adresowana jest do biologów, grotołazów, geologów, geografów, przyrodników i wszystkich fascynatów obiektów podziemnych. Czytelnik znajdzie w niej opisy zwierząt zamieszkujących podziemia, wykazy gatunków wraz z ich ekologią, a także po raz pierwszy w polskiej literaturze speleologicznej rozdziały związane z występowaniem i rolą mikroorganizmów w jaskiniach i innych obiektach podziemnych. Nie zabrakło w niej praktycznych aspektów związanych z monitoringiem oraz ochroną jaskiń. Interesującym podsumowaniem książki jest przewodnik po jaskiniach, a także innych podziemiach w Polsce, obejmujący te bardziej jak i mniej znane obiekty.Książka jest skierowana do studentów kierunków biologicznych, geologicznych, geograficznych, górnictwa, ochrony środowiska, a także do badaczy obiektów podziemnych, grotołazów, tzw. sztolniowców oraz bunkrowców, przewodników podziemnych oraz tych wszystkich, którzy chcą poszerzyć swoją wiedzą z tego jakże nieznanego i niepoznanego aspektu obiektów podziemnych.
Recenzowana monografia stanowi bardzo interesujące i niezwykle ważne z punktu widzenia amerykańskiej myśli polityczno-prawnej opracowanie poświęcone dorobkowi i poglądom XIX-wiecznego filozofa Stephena Pearla Andrewsa. Postać ta do tej pory rzadko stanowiła przedmiot badań naukowych, poświęcono bowiem Andrewsowi zaledwie kilka opracowań anglojęzycznych i pojedyncze prace europejskich autorów (… ). Ze względu na czasy, w jakich przyszło Andrewsowi żyć, miał on możliwość konfrontowania swoich poglądów z amerykańską rzeczywistością społeczno-polityczną, stając się jednym z największych orędowników szeroko
pojętych wolności indywidualnych, które wpływałyby na status prawny grup społecznych mogących w tamtym okresie o takich przywilejach jedynie pomarzyć. W ten sposób Autorka stawia sobie za cel przybliżenie polskiemu czytelnikowi postaci i poglądów S. P. Andrewsa, podkreślając jego wpływ na (… ) „konsolidację
środowisk prowolnościowych”, a także ukazując społeczno-politycznyklimat XIX-wiecznych Stanów Zjednoczonych targanych konfliktami wokół zakresu praw i wolności jednostek.
Z recenzji wydawniczej dr. hab. Pawła Laidlera, prof. UJ
Efekty praktyk duchowych są badane metodą naukową jak nigdy wcześniej. Wiele badań wykazało, że ogólnie praktyki duchowe i religijne sprawiają, że ludzie są bardziej szczęśliwi i zdrowi. W tej pionierskiej książce Rupert Sheldrake udowadnia, jak badani naukowe potwierdzają siedem praktyk obecnych w większości religii: medytacja, wdzięczność, związek z naturą, relacje z przyrodą, rytuały, śpiew i pielgrzymka do świętych miejsc. Sheldrake podsumowuje najnowsze badania naukowe pokazując, co dzieje się z naszym ciałem i umysłem, gdy bierzemy udział w tego typu praktykach.
To obszerne dzieło Bertranda Russella (18721970), jednego z najwybitniejszych filozofów angielskich XX wieku, walnie przyczyniło się do przyznania mu Nagrody Nobla (1950), choć jednocześnie należy do najbardziej kontrowersyjnych ujęć historii filozofii. Russell, wszechstronny intelektualista, który wczesną karierę poświęcił matematyce, napisał ""Dzieje"" w czasie II wojny światowej, kiedy przebywał w USA i wygłaszał w Filadelfii odczyty dla dość różnorodnego audytorium. Na ich kanwie wyrosła rzecz wysoce nieakademicka. Autor nie stroni w nim od radykalnych opinii, z jednymi klasykami poważnie dyskutuje, innych wyśmiewa, a czytelnik otrzymuje rozległą panoramę myśli filozoficznej wraz z jej historycznym kontekstem społeczno-politycznym tak bardzo rozbudowanym, że proporcje tradycyjnego podręcznika ulegają zachwianiu i sam autor nazywa swoje podejście raczej historią społeczną. To szerokie tło jednak, dystans i sceptycyzm, świeżość spojrzenia i przenikliwa argumentacja będą dla czytelnika lepszym wprowadzeniem do filozofii niż niejedno rzeczowe, lecz drętwe kompendium. ""Dzieje"" to polemiczne ujęcie pewnej filozoficznej kultury, początkowo zdominowanej przez scholastykę, a potem, w czasach nowożytnych, przez naukę. Autor nie ukrywa tu swoich sympatii ani antypatii, czytelnicy i recenzenci również ich nie ukrywali, jedni potępiając go lub ganiąc za wybiórczość i dezinterpretacje (George Steiner), inni (Albert Einstein) chwaląc, a Stanisław Lem gotów był zabrać ""Dzieje"" Russella na bezludną wyspę.
W książce przeanalizowano sposoby rozumienia cielesności człowieka obecne u autorów (głównie) nurtu filozofii realistycznej i zaproponowano wprowadzenie do filozofii człowieka (antropologii filozoficznej) kategorii organizmu, obecnej w filozofii niemal od samych jej od początków. Nowością jest próba umiejscowienia organizmu w strukturze bytowej człowieka. Organizm jest rozumiany jako specyficzna całość, ale stanowiąca charakterystyczny dla człowieka układ przypadłości, zapodmiotowany w całości wyższego rzędu w ludzkiej substancji osobie. Sama zaś substancja w tradycyjnym rozumieniu jest kompozycją formy (duszy) i ciała (organizowanej przez formę materii). Takie rozumienie cielesności człowieka skłoniło autora do ponownego przemyślenia początków życia człowieka (oraz możliwych rozumień grzechu pierworodnego), śmierci (oraz związanego z nią zmartwychwstania), jak również bardziej szczegółowych problemów związanych z cielesnością, jak transplantacje organów. W zakończeniu Autor zarysowuje możliwość spojrzenia z tej perspektywy również na zagadnienie ludzkiej płciowości.
Książka pod tytułem "Rozmowy z Ojcem Krąpcem" w swej kompozycji nawiązuje do starożytnej formy dialogu, podczas którego poszukiwano prawdy o świecie i sprawach ludzkich. Mistrzem, do którego kierowane są pytania, jest Ojciec Krąpiec, współtwórca Filozoficznej Szkoły Lubelskiej, profesor i wychowawca, rektor KUL, a przede wszystkim przewodnik na drodze realistycznego wyjaśniania rzeczywistości. Rozmowa jest próbą zrozumienia kim jest człowiek, czym jest dusza ludzka, na czym ludzkie działanie, jakie są relacje człowieka do społeczeństwa. W rozmowie został także podjęty problem śmierci.
Rozmowy z Mistrzem dotyczą jednej z najważniejszych sfer ludzkiego życia, a mianowicie moralności. Przedmiotem rozmowy jest moralność jako sposób działania człowieka i jej konieczne podmiotowe i przedmiotowe czynniki: decyzja, rozumne i wolne postępowanie ku prawdziwemu dobru ludzkiemu, szczęście jako cel dążeń człowieka, hierarchia dóbr: celów i środków w działaniu, cnoty moralne jako usprawnienia konieczne w spełnianiu dobra, prawo naturalne z naczelnym nakazem synderezy: ""dobro czyń"", społeczne warunki realizacji moralności. Drugim przedmiotem rozmowy jest etyka jako teoria moralności i jej uwarunkowania przyjętą koncepcją człowieka i jego działania oraz jej ostateczne uzasadnienia. Książka zawiera wykaz polecanych lektur: tekstów klasycznych i literatury uzupełniającej na temat etyki klasycznej.
Książka zawiera podstawowe wątki problematyki ateizmu: konieczne wyjaśnienia etymologiczne, podstawowe znaczenia terminu ateizm, główne rodzaje ateizmu (filozoficzny, teoriopoznawczy, semiotyczny, antropologiczny, religijny, psychologiczny, socjologiczny), teoretyczny i praktyczny, jak i postacie ateizmu, jak antyteizm czy pseudoateizm. Książka zawiera ponadto rys historyczny ateizmu uwzględniający źródła filozoficzne od starożytności po czasy najnowsze, oraz specyfikę teoretycznego i praktycznego ateizmu w jego wydaniu polskim. Ostatnią część książki tworzą obszernie omówione formy ateizmu, oraz analiza źródeł postaw ateistycznych ze szczególnym uwzględnieniem motywów filozoficznych. Książka zawiera ponadto omówienie takich postaw, jak agnostycyzm i sceptycyzm oraz spis najważniejszych pozycji bibliograficznych na temat ateizmu. Novum książki stanowi analiza fenomenu ateizmu w kontekście nie tylko religioznawczym, ale przede wszystkim filozoficzno-antropologicznym. Analiza ateizmu jako prądu umysłowego w kontekście filozoficznej wizji człowieka wyznacza nową perspektywę badawczą, sięgając głęboko do antropologii, gdzie podkreśla się naturalną tendencję natury ludzkiej jako ukierunkowanej na transcendencję.
Jest to drugie poszerzone wydanie książki z 2015 r., nagrodzonej wyróżnieniem FENIKS 2016. Książka dotyczy współczesnych sporów o Europę, o jej tożsamość, ideowe oblicze i korzenie , przeszłość i przyszłość, specyfikę kulturową. Autor porządkuje różne aspekty sporów: etymologiczny, geograficzny, polityczny, historyczny, kulturowy, religijny, cywilizacyjny, a także charakterystyczny dla ostatnich czasów ideologiczny. Wszystkie te aspekty osadza w kontekście historycznym, wystrzegając się ahistoryzmu i jednostronności ujęcia typowego dla współczesnego redukcyjnego postrzegania Europy. Książka wpisując się w ważny i znaczący w polskiej filozofii nurt rozważań na temat zderzenia cywilizacji i kultur, przywołuje trzy obecne w historii Europy etapy tego zderzenia: konfliktu Greków z Persami, chrześcijaństwa z islamem, kultury europejskiej z kulturami pozaeuropejskimi w dobie odkryć geograficznych. Konsekwencjami tych zderzeń cywilizacyjnych były kolejne koncepcje i idee europejskości oraz formułowane w dyskusji ich przeciwieństwa. Refleksje te pozwalają na postawienie pytań o kontekst ideowy i charakter współczesnych zmagań cywilizacyjnych w Europie i o ich konsekwencje teoretyczne i praktyczne dla naszego życia.
Książka otwiera nową serię wydawniczą Polskiego Towarzystwa Tomasza Z Akwinu pod nazwą "Vademecum filozofii". Autor, kierownik Katedry Filozofii na Wydziale Teologii Uniwersytetu w Paderborn, zabiera głos w starej dyskusji o kompetencje poznania naturalnego i poznania z wiary. Pisze o roli filozofii w uprawianiu filozofii oraz roli rozumu w życiu wiarą w przekonaniu, że rozum i wiara, filozofia i teologia dopełniają się, a nie przeciwstawiają się sobie. Książka zawiera wybór tekstów filozoficznych na temat relacji teologia i filozofia oraz listę lektur pomocniczych.
W kolejnej książce z serii wydawniczej ""Vademecum filozofii"" pt. O filozofii autor pisze o potrzebie uprawiania filozofii, wskazując na podstawy rozumienia poznania filozoficznego. W książce zostały ukazane źródła błędnej zamiany poznania z myśleniem oraz wynikające z tych błędów konsekwencje. Autor wyjaśnia, dlaczego istnieje wielość różnych filozofii. Wskazuje również na podstawowe zadania, jakie powinna spełniać w kulturze ludzkiej filozofia. W książce zamieszczono wypowiedzi na temat filozofii, poznania mądrościowego i realistycznego. Na końcu książki znajduje się bibliografia oraz propozycje lektur przydatnych do samodzielnego studium filozofii.
Na książkę składają się artykuły dotyczące sztuki i jej rozumienia, co prowadzi do podstawowego filozoficznego typu wyjaśniania świata natury i kultury. Okazuje się bowiem, że rezygnacja z filozofii w wyjaśnianiu problemu sztuki powoduje błędny jej obraz, zaś oparcie jej rozumienia na idealizmie i jego pseudofilozofiach prowadzi do ideologii fundującej m.in. tzw. antysztukę i antyartystę. Autor ostrzega, że nie każdy fakt kulturowy, jaki rejestruje historia sztuki, jest faktem kulturotwórczym, bywa bowiem owocem błędu poznawczego twórcy i miast usuwać braki w świecie pomnaża je, deprawując odbiorcę i deterioryzując kulturę. W książce m.in. omówiono problem kultury i kulturoznawstwa, współczesne spory o sztukę, problem twórczości, relację sztuka i religia, oraz zamieszczono pomoce dydaktyczne: wybrane teksty oraz bibliografię prac z filozofii sztuki.
Przedmiotem kolejnej książki wydanej w serii Scripta Philosophiae Classicae jest rozumienie cnoty-arete jako sposobu spełniania się człowieka w życiu indywidualnym: w dziedzinie poznawczej, moralnej, twórczej i religijnej. Arete rozumiana jest tu jako sprawność ludzkiego działania, dzięki której człowiek może osiągnąć doskonałość stając się, wedle klasycznego ideału życia, pięknym i dobrym. Cnota, będąc usprawnieniem działania w różnych sferach życia ludzkiego, stanowi o możliwości spełnienia się człowieka, zwanego szczęściem. Autor analizuje teksty Platona i Arystotelesa i w oparciu o odmienne koncepcje człowieka obu filozofów wydobywa poszczególne składniki aretologii, sygnalizuje podobieństwa i różnice obu ujęć. Sięgając do antycznych źródeł aretologii i pedagogiki, autor ukazuje rolę cnoty-arete w osiąganiu doskonałości moralnej człowieka oraz przy okazji również bogactwo i aktualność klasycznych rozwiązań.
Przedmiotem analiz Autorki jest spór o wychowanie, o jego potrzebę, zakres, metodę i cel, który zawiązał się już w starożytnej Grecji i trwa po dzień dzisiejszy. W szranki stają trzy odmienne typy pedagogiki: kolektywistyczna, indywidualistyczna oraz personalistyczna. U ich podstaw tkwią różne koncepcje człowieka: bądź jako funkcji państwa (kolektywizm), bądź jako zaobsolutyzowanej jednostki (indywidualizm), bądź jako rozumnej, wolnej i suwerennej bytowo, ale spotencjalizowanej i żyjącej społecznie osoby (personalizm). Antropologie te są z kolei pokłosiem filozofii, a ostatecznie sporu o samą filozofię, jaki toczy się pomiędzy tradycją idealizmu (racjonalizmem i irracjonalizmem) a tradycją realizmu poznawczego. Okazuje się więc, że rzeczowe i racjonalne rozstrzygnięcie sporu o kształt i cel wychowania, a tym samym o naukowy status pedagogiki uniwersyteckiej oraz o jej rolę w praktyce wychowawczej zależy od rozstrzygnięcia sporu o filozofię i związane z nią koncepcje człowieka.
Książka ukazuje się w serii wydawniczej ""Teksty-Przekłady-Komentarze"". Obejmuje opracowany przez św. Tomasza z Akwinu, a dokończony przez Kajetana komentarz do traktatu Arystotelesa Hermeneutyka. Komentarz do Hermeneutyki dotyczy języka, nazwy, natury wyrażeń językowych, definicji, zdań i ich podziału itd. Tomaszowy traktat z zakresu, wydawałoby się, filozofii języka, jego struktury i funkcjonowania, podejmuje jednak pytania z dziedziny metafizyki języka: dlaczego i dzięki czemu istnieje język oraz co konstytuuje język jako taki. Refleksja nad tymi pytaniami ukazuje ścisłe powiązanie języka nie tyle z myśleniem, ile z poznaniem nakierowanym na realnie istniejącą rzeczywistość, która determinuje swoją strukturą zarówno poznanie, jak i wyrażający je język. Ta metafizyczna perspektywa wyróżnia tytułowy traktat w relacji do dociekań współczesnego językoznawstwa i filozofii języka. Publikacja zawiera tekst pierwszego polskiego przekładu oraz tekst łaciński traktatu, komentarze i objaśnienia sporządzone przez tłumacza, a także indeks-słownik najważniejszych terminów oraz bibliografię.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
