Książka prezentuje tradycyjne święta i polskie obrzędy doroczne ułożone chronologicznie w czterech głównych rozdziałach odpowiadających porom roku: zima, wiosna, lato, jesień. Autorka pokazuje zarówno wielkie bogactwo i różnorodność, jak i trwałość oraz ciągłość polskich tradycji, które warto pielęgnować i ? zgodnie z przesłaniem całej serii ? ocalić od zapomnienia. W poszczególnych rozdziałach znajdują się także towarzyszące obrzędom wierzenia, podania, wróżby, przysłowia, tradycyjne polskie potrawy, fragmenty kolęd lub innych pieśni obrzędowych. Są tu m.in. reprodukcje XIX-wiecznych sztychów, obrazów oraz starych pocztówek fotografie przedstawiające dawne i współczesne obrzędy doroczne np. jedlińskie kusaki, procesje z palmami, widowiska pasyjne, dywany kwiatowe w Spycimierzu.

Kwestie związane z seksualnością są dziś powszechnie poruszane. Nabierają też coraz większego znaczenia w badaniach historii Europy wieków średnich. Autorka tej książki przedstawia temat w ogólnym zarysie i tłumaczy, jak w kulturze owego okresu rozumiano tożsamość seksualną. Dowodzi, że całkiem odmiennie niż dziś postrzegano – zarówno w środowiskach świeckich, jak i duchownych – czystość cielesną, homoerotyzm, czy epistolografię miłosną. Kreśli obraz ówczesnego pojmowania uprawiania seksu jako czynności dokonywanej nie przez dwoje ludzi wspólnie, lecz przez jedną osobę wobec drugiej. Wskazuje, że konsekwencją takiego podejścia do istoty stosunku seksualnego było odmienne postrzeganie ról społecznych płci oraz tożsamości seksualnych. Książka ma ogromne znaczenie dla każdego czytelnika pragnącego poznać historię epoki bądź zainteresowanego, jak seksualność i tożsamość były rozumiane w przeszłości. Zawiera przegląd badań, przytacza źródła wywodzące się z kręgu wczesnej Europy chrześcijańskiej, ze średniowiecznej kultury żydowskiej oraz świata islamskiego, cechuje się oryginalną interpretacją.

Boris Uspienski był tym badaczem w gronie szkoły tartusko-moskiewskiej, który dużo uwagi poświęcał sferze przekonań i praktyk i zachowań religijnych, oglądanych sub specie semioticae. Naturalnym zwieńczeniem jego zainteresowań badawczych jest książka Krzyż i koło, omawiająca główne symbole chrześcijańskie. Można by powiedzieć, że to studium Uspienskiego przedstawia dzieje liturgii w ujęciu semiotycznym. Łączy ono dociekliwość poznawczą z ogromną erudycją, z osadzeniem badań na niezmiernie bogatym i różnorodnym materiale historycznym. [z przedmowy tłumacza]

Książka poświęcona jest w zasadniczej mierze rozważaniom nad literaturą romantyczną [?] w jednym z najbardziej charakterystycznych aspektów ? w aspekcie wrażliwości erotycznej. Jest to więc studium o stanach duchowych i osobliwościach obyczajów, ujęte według określonych typów bohaterów i wątków, które powracają z uporem niczym mity zrodzone ze wzburzonej krwi. [?] Sądzę, że w żadnej innej epoce literackiej zmysły nie były w sposób bardziej oczywisty podstawowym tematem dzieł wyobraźni. Lepiej więc zbadać tę orientację w jej historycznym rozwoju, niż powtarzać ze słuchu i prawie bez zastanowienia ogólnikowe obwinienia o zmysłowość i perwersję, którymi krytycy tego okresu zazwyczaj kwitowali tego rodzaju zainteresowania twórców Mario Praz

Ciągłe poszukiwanie czegoś nowego i czegoś innego sprawia, że rośnie zainteresowanie turystyką na terenach pozamiejskich. Turystyka kulturowa na obszarach wiejskich pozwala poznać dziedzictwo kulturowe danego regionu, przejawiające się m.in. w stylu budownictwa mieszkalnego, zabytkach architektury, elementach twórczości ludowej, tradycjach kuchni regionalnej. Pielęgnowanie duchowej i materialnej kultury danego miejsca pozwala zachować jego odrębność regionalną, a to umożliwia tworzenie atrakcyjnych ofert turystycznych.

...ten obnażony, bełkoczący, bluźniący, znieważający, urągający i wieszczący, dokazujący i igrający, obłędny jurodiwyj przybywa i przebywa w aurze świętości... Świętości, która jest na wskroś paradoksalna, która wszczepia trucizny w tkankę rozsądku i wystawia jego zdrowie na urągowisko. Świętości, która nie lęka się ekstremalizmu w transgresywnym ruchu przekraczania granic i znoszenia różnic, która śmiało zagląda "poza dobro i zło" i próbuje ściągnąć owo "poza" na ziemię. A jednak przydomek Christa radi, "gwoli Chrystusa", nie jest przypadkową i nieistotną charakterystyką św. Idioty...