Szeroki wybór książek, multimediów z zakresu szeroko pojętej kultury: architektura, duchowy wymiar twórczości, szlaki kajakowe, współczesne media, przemoc w mediach, polityka. Odnajdziesz tu również książki i podręczniki idealne dla uczniów oraz studentów. Szeroki wybór beslsellerów i nowości.
Przedmiotem rozprawy jest przestrzeń komunikacyjna wytworzona w okresie pierwszej wojny światowej przez państwa centralne, odgrywająca istotną rolę w ówczesnym procesie międzynarodowej wymiany kulturowej. Po sierpniu 1914 roku w Europie zaistniała unikalna sytuacja geopolityczna, w której zarówno obszar wyznaczony przez linie frontu, jak i zyskujące na propagandowym znaczeniu terytoria neutralne stanowiły obszar oddziaływania państw Trójprzymierza. Nie sprowadzało się ono, jak ćwierć wieku później, do jednokierunkowej, stosowanej wobec przeciwnika indoktrynacji. Konflikt określany mianem „światowego” stanowił ramę dla wzmożonego transferu i mobilności kulturowej o równie mondialnym charakterze.
Autor śledzi losy wydawców, tłumaczy, dziennikarzy oraz pośredników kulturowych (w tym instytucji), proponując jednocześnie teoretyczną i metodologiczną ramę pozwalającą na lepsze zrozumienie mechanizmów funkcjonowania kultury w warunkach konfliktu. Swoją uwagę koncentruje na flamandzko-niemieckim oraz polsko-niemieckim transferze kulturowym. Książka powstała w oparciu o kilkuletnią kwerendę w niemieckich archiwach federalnych i literackich.
Autorka nadała swej monografii konstrukcję problemową. Zaprezentowała "Tygodnik Powszechny" na tle innych periodyków społeczno-kulturalnych doby stalinizmu w Polsce. Zabieg taki jest uzasadniony, ażeby pokazać całe tło dyskusji prasowej o najważniejszych zagadnieniach politycznych, społecznych i kulturalnych pierwszych lat historii Polski po "wyzwoleniu" przez Armię Czerwoną. Przedstawienie głównych konkurentów "Tygodnika" w zmaganiach o zdobycie ówczesnej inteligencji jest jak najbardziej celowe.
Z recenzji dr hab. Dariusza Jeziornego
Książka ukazuje różne postaci i zakresy niepewności, która towarzyszy dziś jednostkom i grupom społecznym. Przekonuje, że współczesna kultura - niezapewniająca już trwałych i nienaruszonych fundamentów aksjologicznych, moralnych czy semiotycznych - sama pozostaje we wciąż niedokończonej i niedookreślonej formie.
"Sacrum w tradycji i kulturze współczesnej" stanowi wieloaspektowe studium poświęcone interesującemu, ale zarazem trudnemu zagadnieniu. Problem ten w obecnym okresie intensywnych przemian kulturowych i społecznych w naszym kraju nabiera szczególnego znaczenia, gdyż pozwala trafniej ocenić stan zachowania, aktualny status i role różnych tradycyjnych elementów "sacrum", dokumentujące w tym zakresie modyfikacje w sekularyzującym się świecie. Ale jak wskazują wyniki badań, "sacrum" nie jest skazane na zanikanie, można zauważyć tendencje zachowawcze, czasem nawet "rewitalizujące", nadające dawnym formom sakralnym nowe znaczenie, a w niektórych przypadkach obserwuje się również wprowadzanie różnego typu nowych elementów sakralnych i praktyk obrzędowych w naszą kulturę społeczną. [...] Z przytoczonych materiałów można by wysunąć ostrożny wniosek, że ludzka psychika nie dopuści do powstania zupełnego "vacuum" w sferze "sacrum".
Ks. prof. dr hab. Franciszek M. Rosiński
Monografia powinna zająć ważne miejsce wśród publikacji poświęconych zagadnieniom kultury, literatury i sztuki dla dzieci i młodzieży. Z pewnością będzie także stanowić impuls do dalszych badań naukowych i działań organizacyjnych tych autorów, dla których temat „zwierzęcy” to punkt metodologicznych odwołań i komparatystycznych odniesień. [...] Przedstawiona w całym tomie „zwierzęca” egzemplifikacja ma charakter „naturalizowanej epistemologii mądrościowej”, zwiększającej zdolność ekspresji i użyteczności prezentowanych pojęć. […] Logika zbioru wpisuje się w konwencję „czytania świata”, która stać się może i modelem interpretacji, i intelektualną przygodą.
Z recenzji dr hab. Urszuli Chęcińskiej, prof. US (Uniwersytet Szczeciński)
Tendencje nowej humanistyki uczą „czytać” Innego/obcego/zwierzę w poszerzonej perspektywie, nieantropocentrycznej, i może przez to prawdziwszej. Czytanie menażerii zostało umieszczone na takim styku animal studies z baśnią, poezją, wyobraźnią dziecka i horyzontem „metaforyki etycznej”. […] To bardzo kompetentnie napisany, zestawiony i zredagowany przegląd wątków „zwierzęcych” w fantastyce oraz literaturze dla dzieci i młodzieży. Taki przegląd, przez który prześwietla się cała panorama najnowszych zwrotów w badaniach humanistycznych, zwłaszcza w badaniach pragnących poddać krytycznej analizie fundamentalny antropocentryzm naszego myślenia o relacjach ludzi, zwierząt, środowisk, instytucji, a także – jak czytamy w tomie – całego mrowia „niemych” Innych „na niższych szczeblach drabiny istnienia”.
Z recenzji prof. dr. hab. Andrzeja Zieniewicza (Uniwersytet Warszawski)
Ta książka to idealny przewodnik dla tych, którzy chcą poznać szczególne miejsca kraju nad Wisłą. Niniejsza lektura będzie wspaniałą dla czytelników spragnionych historycznych i kulturalnych wiadomości. Wyjątkowe zabytki Polski zainspirują do organizowania wielu wycieczek. Dzięki tej książce poznasz piękne pałace i zamki, urzekające klasztory i katedry, muzea oraz pomniki.
Obszerne cytaty z dzieł Durkheima, jak również i innych autorów sprawiać mogą wrażenie, że praca stanowi po prostu szkolną relację z poglądów klasyka. Taka jednak zdecydowanie nie jest. Autor uważa, poniekąd implicite, że aby zrekonstruować poglądy, należy je nie tylko poznać, ale i możliwie wiernie oddać i wkomponować w tok narracji. Bowiem cytowania to materiał, na którym Piotr Fabiś opiera swe wywody.
Monografia Viatoris. Który pokonuje drogę. Ponowoczesny romantyzm Piotra Jargusza jest zebraniem wieloletnich obserwacji artystycznych działań Piotra Jargusza, które sam twórca obejmuje projektem życia zatytułowanym Viatoris. Eseistyczny charakter wywodu celowo zbliża się często do stylu pisarskiego opisywanego artysty, co wynika z uczestniczenia w jego działaniach. Ostatecznie zawsze jednak wpisuje działania w postawy, nurty, style i zjawiska artystyczne, szczególnie takie jak romantyzm, neoekspresjonizm, postmodernizm, synestezja, zwroty wizualny, performatywny, metafizyczny, a także w problematykę sztuki społecznej, estetyki relacyjnej, wreszcie w filozoficzno-antropologiczne zagadnienia tożsamości oraz doświadczenia wewnętrznego.
The monograph Viatoris who hits the road hard. The postmodern romanticism of Piotr Jargusz presents the effects of many years' observations on the artistic work of Piotr Jargusz, which the artist himself forms into a life project called Viatoris. The essayistic nature of this book reaches for the style of Jargusz's writing on purpose and is a result of active participation in his projects. But eventually it aims to put his activities into the context of attitudes, trends, styles and artistic phenomena, in particular those such as romanticism, neo-expressionism, postmodernism, synesthesia, visual, performative and metaphysical turn, as well as into the context of issues of social art, relational aesthetics or even philosophic-anthropological approaches to
identity and inner experience.
Sprawcze działanie katastrof dokonuje się poprzez zakłócenia i zniszczenia. Katastrofy wprowadzają zamęt, wytrącają z równowagi, dezorganizują porządek ludzkiej egzystencji, wymuszając nierzadko przewartościowanie obowiązującej wiedzy o świecie i zmianę kursu rozwoju cywilizacji; zawsze sygnalizują przy tym koniec pewnego świata, a równocześnie stymulują narodziny nowego. Ich dziwaczny urok bierze się z tego, że pozwalają nam doświadczyć czegoś niespodziewanego, a tym samym poszerzyć nasz horyzont poznawczy. Konrad Wojnowski podejmuje się w książce następującego zadania: tak zdefiniować katastrofę, by ukazać jej potencjalnie produktywny charakter. W tym celu sięga po filozofię mediów, teorię komunikacji i fizykę informacji – dziedziny nauki, które wskazują na bliski związek między twórczością (nowymi informacjami) a nieoczekiwanymi zdarzeniami. Następnie analizuje różne przypadki „pożytecznych katastrof”, które miały miejsce w polu kultury. Podjęta tutaj próba pozytywnej waloryzacji katastrofy stanowi wyzwanie świadomie rzucone nowoczesnemu fetyszowi bezpieczeństwa, który od XVIII wieku kształtował różne formy kulturowej aktywności na Zachodzie.
Sensacyjne odkrycia dokonane przez autorów w regionach Chin, gdzie cudzoziemcy od lat nie mieli wstępu, potwierdziły prawdziwość niesamowitych opowieści o istnieniu plemienia karłowatych istot . Są to podobno potomkowie rozbitków, którzy uszli z życiem z katastrofy statku kosmicznego, która wydarzyła się 12000 lat temu na pustyni Gobi. Książka jest też okazją do przedstawienia innych dziwnych odkryć dokonanych w Państwie Środka.
Artykuły, które znalazły się w niniejszym tomie były publikowane na przestrzeni kilku ostatnich lat w dwóch periodykach – w roczniku „Lubelskie Wiadomości Numizmatyczne” oraz w kwartalniku „Szkoła Nawigatorów”. Dwa teksty pochodzą z prowadzonego przez autora bloga, jeden natomiast stanowi dodatek do artykułu o monetach krzyżackich i nie był dotychczas nigdzie publikowany. Teksty wchodzące w skład niniejszego tomu zasadniczo dotyczą numizmatyki europejskiej, a zwłaszcza polskiej od czasów Średniowiecza do XVII wieku. Artykuły zostały na nowo opracowane i przystosowane do potrzeb publikacji książkowej. Zostały ponadto znacząco wzbogacone zdjęciami monet, o których jest mowa.
Polski kodeks honorowy, znany też jako Kodeks Boziewicza, to publikacja z 1919 roku, która w okresie międzywojennym stanowiła podstawę teoretyczną postępowania honorowego, w tym organizowania pojedynków. Autor krok po kroku przedstawia szczegółowe zasady ich prowadzenia.
Kiedy dochodzi do obrazy? Jakie są jej rodzaje? Która broń uchodzi za honorową? Dlaczego odradza się walk „do pierwszej krwi”? Na czym polega rola sekundanta oraz obecnego przy pojedynku lekarza?
Celem autora było uwspółcześnienie niektórych zapisów tak, aby pojedynki odbywały się w sposób przemyślany i powodowały jak najmniejszy uszczerbek na zdrowiu.
Boziewicz zwraca również uwagę na bezpodstawne przyjmowanie zasad wywodzących się z sąsiednich krajów, w tym z Niemiec.
Kąpiele, które są osią tematyczną tej książki, w swojej zmienności i różnorodności, w zależności od czasu i kręgu kulturowego, są fascynującym przedmiotem poznania. Dzięki tak wydawałoby się prozaicznej i powszechnej czynności, jaką jest mycie się, mamy okazję prześledzić zmieniający się stosunek nie tylko do higieny jednostek i grup ludzi, ale także różnorodność metod zażywania kąpieli, przyjrzeć się sprzętom i urządzeniom, które do tego służyły, a także relacjom społecznym z nimi powiązanym.
Kąpiele można traktować jak papierek lakmusowy, który wskazuje na stopień ucywilizowania naszego ciała – od jego naturalnego stanu, po stosowanie na nim nie tylko wody, ale także niezliczonej ilości płynów, szamponów, mydeł i innych kosmetyków. W ten sposób oddalamy się – dzięki postępowi cywilizacyjnemu – od natury, z jednej strony gubiąc ową „naturalność”, z drugiej zyskując m.in. możliwość obcowania z bliźnimi w zamkniętych pomieszczeniach bez konieczności ignorowania wrażeń zmysłowych. Można chyba stwierdzić, że ucywilizowanie tej sfery życia sprawiło, iż owe wrażenia są zdecydowanie bardziej pozytywne i pożądane.
Rozprawę (…) oceniam jako istotny wkład do refleksji nad trudnym problemem relacji wiary i komunikacji medialnej, jak i próby zobiektywizowania poprzez tę komunikację najbardziej upowszechnionego w świecie kultu maryjnego. Wkład ten rozszerza się też na refleksję stricte kulturoznawczą z uwagi na założenie badawcze, aby problemy z dziedziny przekonań religijnych związać z kontekstami tradycji historycznej i etnicznością.
prof. dr hab. Anna Grzegorczyk
Recenzowana monografia (…) jest twórcza i oryginalna zarówno pod względem jej struktury badawczej, przedstawiania treści, sposobu prowadzenia analiz źródłowych, ale i ogromnej wiedzy na temat kulturowej przestrzeni Internetu i medialnego wizerunku Kościoła w kontekście kultu Matki Bożej z Guadalupe.
ks. dr hab. Michał Drożdż, prof. UPJPII
Cielesność w Azji. Seks, sport, szuka i śmierćW książce, którą Państwo trzymacie w rękach, mowa będzie o śmierci, sporcie, sztuce, także seksu tu nie zabraknie. Tom ten jest pokłosiem konferencji, którą przygotowali studenci studiów azjatyckich w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej w 2014 roku. Naukowa aktywność młodych badaczy jest godna podkreślenia w czasach, w których zdają się dominować zinstrumentalizowane oblicza nauki. Ufam więc, że zbiór ten zostanie przyjęty z życzliwością. A także z refleksją, że mówiąc o innych, mówimy również (a czasem głównie) o nas samych. Także i na tym wartość tej azjatyckiej książki polega.prof. Mariusz Czubaj
Dlaczego jedne infografiki są bardziej zrozumiałe i atrakcyjne niż inne? Naszą uwagę przyciągają zwłaszcza fantazyjnie wymodelowane, subtelnie zabarwione, złożone i abstrakcyjne formy graficzne. Tak czasami wyglądają wizualizacje sieciowe, które od ponad dekady są wykorzystywane do przedstawienia skomplikowanych zjawisk i procesów w różnych obszarach życia.
„Dziś, kiedy świat jest zalewany nieustającymi strumieniami informacji, warto sobie uświadomić, że występujemy w nim zawsze w dwóch rolach, a mianowicie jako odbiorcy informacji oraz jako twórcy (generatory), bywa także, iż występujemy w trzeciej roli − jako projektanci form jej prezentowania. Autorka użyła w takim przypadku zręcznego terminu «wizualizator», co może stać się szanowanym zawodem; być może dr Osińska prognozuje powstanie takiego zawodu... W rolach tych […] konieczna jest teoretyczna i praktyczna wiedza na temat funkcji informacji, percepcji informacji, technik jej filtrowania i organizowania oraz sposobów jej reprezentowania (w tym wizualizowania) w różnych mediach oraz na temat technik jej transmisji. Nie jest to jednak wiedza ani łatwa, ani powszechna. Z tego właśnie powodu książka dr Veslavy Osińskiej jest szczególnie cenną pozycją wydawniczą”.
Z recenzji prof. Mieczysława Muraszkiewicza
Książka jest przeznaczona przede wszystkim dla badaczy w zakresie wizualizacji informacji oraz praktyków, reprezentantów każdej dziedziny naukowej, specjalizujących w technikach Infovis (Information Visualiation). Z pewnością skorzystają z niej również osoby wrażliwe na piękno infografiki lub nowicjusze, poszukujący wydajnych sposobów prezentacji dużych zbiorów danych. Pocieszające jest przebijające się w opracowaniu przesłanie, iż zaawansowane metody wizualizacji informacji przygotowały społeczeństwo do ery big data.
Książka poświęcona socjologii wiedzy Eliasa, której głównymi czynnikami są władza i kultura. Autorka śledzi związki między nimi, by ukazać, jak wygląda współzależność władzy i kultury, czyli jak powstaje i jest wykorzystywana władza w procesie wytwarzania i podtrzymywania normatywności.
Norbert Elias jest twór¬cą teorii procesu cywilizacji, która miała wyjaśnić przemiany europejskich instytucji władzy, obyczajów i mentalności od średniowiecza po czasy współczesne, dając zarazem klucz do analizy procesów transformacyjnych w innych społeczeństwach. Władza, cywilizacja, normatywność i kultura wiążą się ze sobą w modelu teoretycznym, który w całości mieści się w polu socjologii wiedzy. Władza jako relacja społeczna istnieje tam, gdzie istnieją reguły ograniczające stosowanie przymusu. Podstawową formą przymusu jest prze¬moc fizyczna. Cywilizacja to proces eliminowania przemocy fizycznej z życia społecznego, przekształcania jej w bardziej subtelne formy przymusu.
Rozdział pierwszy Autorka poświęca kwestii relacji między światem przyrody a światem społecznym, następnie zaś zależnościom między różnymi poziomami integracji społecznej. W rozdziale drugim opisuje powstawanie normatywnych wzorców postępowania jako kanonów. W kolejnym rozdziale przedstawia proce¬s wytwarzania normatywności, projektowania i przekazy¬wania habitusu oraz konstruowania kanonów. W rozdziale czwartym kładzie nacisk na konieczność uwzględnienia w badaniu społeczeństwa doświadczenia ludzkiego jako jego konstytutywnego składnika, dochodząc do tytułowego piątego wymiaru ludzkiej egzystencji. Rozdział piąty to próba spojrzenia z dużego dystansu na kulturę i wiedzę. Autorka zadaje sobie pytanie o relacje między zaangażowaniem i neutralnością jako cechami wiedzy i jej symbolicznych reprezentacji a zaangażowaniem jako cechą kultury. To także pytanie o możliwość zastosowania Eliasowskiej socjologii wiedzy do współczesnych społeczeństw wielokulturowych. We współczesnym świecie zagadnienie wielości kultur i metod zapewnienia ich pokojowej koegzystencji stało się kluczowe. Zdaniem Autorki socjologia Eliasa może dostarczyć odpowiedzi także na pytania, jakich jej twórca nigdy sobie nie zadawał. Jedno z nich dotyczy związków między kulturą, wiedzą i władzą w świecie, w którym zaangażowanie we własną kulturę musi z konieczności uwzględniać fakt, że bliźni żyjący tuż obok mogą być równie zaangażowani w swoją. Odmowa zdobycia się na neutralność wystarczającą do uznania cudzego zaangażowania może być pierwszym etapem cyklu przemocy: narastającego spiętrzenia wrogości, podejrzliwości i niechęci, które owocuje kumulacją energii i często, w dalszej perspektywie, jej rozładowaniem w postaci otwartego konfliktu z użyciem przemocy. Socjologia Eliasa, zdaniem Autorki, wyjaśnia zarówno pełzające wykluczenie, które zaczyna się od drobiazgów w rodzaju wyśmiewania odmiennego, regionalnego akcentu, a kończy się na segregacji, jak i wielkie, międzynarodowe konflikty kulturowe, etniczne i religijne, w cieniu których żyje dziś ludzkość.
Rozwój humanistyki cyfrowej spowodował (…) skupianie na niej coraz większej uwagi informatologów. Dotychczas nowoczesna, oparta na nowych technologiach, działalność informacyjna w nauce w znacznie większym stopniu dostosowywana była do potrzeb badaczy z zakresu nauk ścisłych, technicznych i medycznych aniżeli do potrzeb humanistów, długo manifestujących przywiązanie do tradycyjnych źródeł informacji i metod badawczych. Zmiana tej postawy, z jednej strony widoczna w zachowaniach i praktykach nowego pokolenia badaczy humanistyki, a z drugiej – ewokowana przez coraz szerszy i coraz łatwiejszy dostęp do kolekcji cyfrowych kopii źródeł do badań humanistycznych oraz technologii informatycznych do ich eksploracji, stawia przed informatologami nowe wyzwanie: ustalenie potrzeb e-humanistów w zakresie usług informacyjnych oraz wypracowanie dostosowanych do nich metod, narzędzi i praktyk w zakresie działalności informacyjnej.(…)
Zebrane w książce artykuły podejmują różne wątki i aspekty dopiero kształtujących się powiązań między rozwijającą się humanistyką cyfrową i informatologią, która w coraz większym zakresie włącza do obszaru swoich badań potrzeby tej nowej dziedziny z obszaru usług informacyjnych, narzędzi informacyjnych i edukacji informacyjnej. Nie ulega wątpliwości, że dostosowanie usług informacyjnych i ich instrumentarium do potrzeb dynamicznie rozwijającej się cyfrowej nauki, w tym humanistyki cyfrowej, jest zagadnieniem dużej wagi i będzie przedmiotem coraz liczniejszych badań także polskich informatologów.
(ze wstępu)
Po czterech latach prowadzenia najpopularniejszego w Polsce bloga poświęconego modzie i stylowi życia, jego autorka napisała i zilustrowała swój własny "Elementarz stylu", w którym łamie stereotypy na temat mody i zdradza sposoby na to, aby zawsze wyglądać szykownie.
Książka pozwala zrozumieć, że styl i elegancja są dla każdego, kto gotów jest zaakceptować kilka uniwersalnych zasad. Pełno w niej interesujących obserwacji i praktycznych uwag wynikających również z życiowych doświadczeń autorki.
„Elementarz stylu” sam jest przykładem wydawniczej elegancji.
Płócienna, twarda oprawa, ponad setka zdjęć i estetyczna zawartość to także atuty tej książki, która z pewnością może stać się dopełnieniem nawet najpiękniejszych książkowych kolekcji.
Każda kobieta, która chce wyglądać dobrze, nie marnując przy tym za wiele czasu i pieniędzy powinna być „Elementarzem” w pełni usatysfakcjonowana.
Niniejsza publikacja jest zbiorem tekstów zaprezentowanych podczas konferencji, która odbyła się 19 listopada 2013 roku w Muzeum Archeologicznym w Krakowie przy współudziale Komitetu Nauk Pra- i Protohistorycznych Polskiej Akademii Nauk. Zgromadziła ona osoby szczególnie zainteresowane rolą i zadaniami muzeów archeologicznych w nowej „rzeczywistości postautostradowej”, zarówno praktyków, jak i teoretyków. Tematem wystąpień były kwestie formalno-prawne, organizacyjne i edukacyjne w działalności muzeów archeologicznych oraz tzw. nowa muzeologia postrzegana przez niektórych muzealników jako „kryzys muzeów”. Te kwestie przedstawione są w artykułach części I pracy. W części II zamieszczono teksty o skansenach czy parkach archeologicznych, stanowiących w ostatnich latach nową jakość w ochronie i popularyzacji archeologicznego dziedzictwa kulturowego. Czytelnik może poznać ciekawą ścieżkę archeologiczną stworzoną w Czelinie, a łączącą wyniki badań cmentarzyska w tej miejscowości z monumentem upamiętniającym fakt wkopania pierwszego słupa granicznego nad Odrą 27 lutego 1945 r. Historię powstania Rezerwatu Archeologicznego Genius loci na Ostrowie Tumskim w Poznaniu i jego znaczenie przybliżają dwa teksty. Zainteresowani problematyką konserwatorsko-archeologiczną znajdą ciekawe informacje w tekście o rekonstrukcji grodu w Owidzu oraz o funkcjonowaniu Ośrodka Studyjno-Magazynowego Zabytków Archeologicznych w Głogowie. Temat Muzeum Archeologicznego w Krakowie pojawia się w dwóch tekstach: w kontekście napływu masowych zabytków oraz w omówieniu badań sondażowych dotyczących preferencji i oczekiwań zwiedzających muzea. Dokumentująca dorobek krakowskiej konferencji publikacja stanie się być może inspiracją do dalszych dyskusji na temat polskiego muzealnictwa archeologicznego, które nie może narzekać na nadmiar wydawnictw tego typu.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
