Szeroki wybór książek, multimediów z zakresu szeroko pojętej kultury: architektura, duchowy wymiar twórczości, szlaki kajakowe, współczesne media, przemoc w mediach, polityka. Odnajdziesz tu również książki i podręczniki idealne dla uczniów oraz studentów. Szeroki wybór beslsellerów i nowości.
„Podstawowym atutem recenzowanej książki jest to, że obszernie i metodami stricte naukowymi (co dotąd nie było regułą) opisano w niej wciąż mało rozpoznane i pod pewnymi względami ulotne zjawisko archiwów społecznych. Nowością wnoszoną przez recenzowaną pracę, widoczną na tle innych polskich opracowań odwołujących się do tej poruszanej od kilku lat problematyki, jest zawarta w niej systematyczna i dokładna charakterystyka szeregu społecznych inicjatyw dokumentacyjnych, oparta na niestosowanym u nas na tym gruncie modelu badawczym wielokrotnego studium przypadku. […]. Sądzę, że tego rodzaju podejście badawcze znajdzie nie tylko uznanie, lecz będzie też wzorcem postępowania naukowego w badaniach nad pokrewną tematyką. Autorka skromnie deklaruje, że jej książka nie ma na celu zmieniania porządku świata (w dziedzinie archiwalnej). Mimo tych słów książka może ów porządek zmienić, choćby dlatego, że w chwili obecnej można o niej myśleć w kategoriach dzieła mogącego pretendować do miana pierwszego monograficznego opracowania zagadnienia archiwów społecznych w Polsce.”
Z recenzji dr. Tomasza Czarnoty (Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej)
Publikacja poświęcona fotografii miasta, ukazującej je jako przestrzeń obcą i groźną a zarazem tajemniczą
Miasto nie moje to fotograficzna opowieść o mieście brutalnym, obcym i groźnym, a zarazem niemożliwym i ulotnym, tajemniczym i romantycznym. Tytuł odnosi się do dwóch spojrzeń. Miasto jest nie moje, bo wizja miasta, jego tajemniczość i odrealnienie powodują, że jest ono odległe od tego, co z doświadczenia o nim wiemy oraz co widzimy w reklamach i przewodnikach.
Z drugiej zaś strony, miasto jest nie moje, bo część reporterska ukazuje to, czego, na co dzień nie chcemy widzieć, obrazy miejskich przestrzeni niewygodnych, niechcianych, brudnych. Więc miasto czyje? Publikacja prezentuje wizję miasta jako skomplikowanego żywego organizmu mającego szczególną władzę nad jego mieszkańcami. Punktem wyjścia do tych rozważań są fotografie ukazujące kilka polskich miast. Każda z nich opowie własną historię, czasem dramatyczną i przejmującą, to znów smutną i pełną lęków, melancholijną lub nawet nostalgiczną.
Publikacja towarzyszyła wystawie poświęconej fotografii miasta ""Miasto nie moje"", która miała miejsce w Muzeum Sztuki w Łodzi w 2006 roku.
Książka towarzysząca wystawie o tym samym tytule, dotycząca twórczości polskich awangardowych artystów pochodzenia żydowskiego.Książka niniejsza powstała w wyniku ponad dwuletnich badań i kwerend prowadzonych przez zespół pracowników i współpracowników Muzeum Sztuki w Łodzi w licznych archiwach i zbiorach zarówno polskich jak i zagranicznych.Ich podsumowanie stanowiła wystawa otwarta w listopadzie 2009 roku w nowym budynku Muzeum Sztuki - ms oraz towarzyszące jej sympozjum, które zgromadziło badaczy z Polski, Francji, Kanady, Niemiec i Stanów Zjednoczonych. W swoim układzie książka odzwierciedla strukturę tego badawczego projektu. W pierwszej części odnajdziemy teksty wygłoszone na sympozjum. Część drugą tworzy materiał ilustracyjny i tekstowy zaprezentowany w ramach wystawy w Muzeum Sztuki. Część trzecia gromadzi artykuły prasowe, wywiady i wypowiedzi o charakterze programowym autorstwa bądź samych artystów, bądź też uważnych obserwatorów ówczesnego życia artystycznego.
Ponad 1000 wzorów motywów, które można wykorzystać do ozdabiania i ulepszania swojego planera.Znajdziesz tu wzory wszystkich elementów dziennika, o jakich zamarzysz - strzałki, przekładki, zwoje, ikony, obramowania oraz elementy kaligrafii. Ta niezwykła książka będzie niewyczerpanym źródłem inspiracji.Dowiesz się, jak zacząć, jakich materiałów i narzędzi potrzebujesz, a potem do dzieła. Możesz po prostu skopiować gotowe wzory lub wykonać proste ćwiczenia, dzięki którym rozwiniesz swoją kreatywność.
Wszyscy swoiście współmieszkamy z naszymi przodkami czy też dosłownie chodzimy po ogromnym cmentarzysku, jakim jest gleba zawierająca nieidentyfikowalne dziś mikroelementy chemiczne i mineralne pochodzące ze zwłok miliardów ludzi, którzy żyli przed nami, a którym przyroda tylko czasowo użyczyła materii do budowy ich ciał.Część z nich została rytualnie potraktowana i pogrzebana. Ta książka jest wynikiem fascynacji ogromną wielorodnością emocji, którymi ludzie reagują, i praktycznych działań, jakie podejmują, kiedy stają wobec materialnych konsekwencji śmierci, tj. zwłok, z którymi trzeba coś zrobić. Jakie było pochodzenie specyficznie ludzkiego traktowania martwych ciał? Jak różne kultury historyczne traktowały materialne szczątki zmarłych? Jakie są współczesne trendy w nieortodoksyjnym traktowaniu zwłok? To tylko niektóre z rozważanych tu zagadnień.
Autor analizuje wybitne dzieło epiki perskiej XI wieku – Garšaspname autorstwa Asadiego z Tusu. Bada dwa porządki eposu: heroiczno-mityczny i relacyjno-opisowy, szczegółowo omawia osobę Garšaspa, bohatera i protagonisty eposu, jego charakter, pełnione funkcje i relacje z innymi postaciami dawnej tradycji irańskiej w różnych etapach rozwoju związanego z nią mitu. Snuje też interesujące rozważania na temat kontekstu geograficzno-podróżniczego mitu o Garšaspie.
Na polskim i światowym rynku nie istnieje monografia poświęcona w całości temu dziełu, stanowiącemu skarb kultury Iranu. Badania, których rezultatem jest monografia, opierały się na oryginalnym perskim tekście eposu oraz tworzących jego kontekst źródłach w językach orientalnych, głównie perskim i arabskim. Została w nich zastosowana autorska i całkowicie nowatorska metoda badawcza, polegająca na zdefiniowaniu porządków narracyjnych (przestrzeni narracyjnych) utworu i badaniu kontekstów kulturowych każdej z nich.
Książką zainteresują się orientaliści, specjaliści z zakresu iranistyki i arabistyki, historycy, historycy kultury, religioznawcy, osoby zainteresowane historią oraz kulturą Iranu i Bliskiego Wschodu w starożytności i średniowieczu.
Od tysiąca lat Polska jest potęgą kulturową na kontynencie europejskim. – Zaskakujące zdanie? – Jeśli tak, to koniecznie trzeba zabrać się za lekturę tej wyjątkowej książki. Znakomity pisarz i filozof Bohdan Urbankowski dokonuje bowiem w „Gnieździe polskim” przeglądu wielkich polskich osiągnięć w dziedzinie sztuki i historii myśli, akcentując mocno wkład Polaków w rozwój cywilizacji łacińskiej, a przede wszystkim – w rozwój idei wolności. Autora fascynuje Rzeczpospolita jako przedmurze chrześcijaństwa, tak dawniej, jak i dziś. Snuje on swą opowieść piórem wrażliwego na piękno słowa prawdziwego mistrza literatury; Bohdan Urbankowski bywa wszak, i to często, również poetą. Argumentuje, że kultura jest dostępną nam formą wieczności. Dzieła i twórcy, zwycięstwa i bohaterowie, triumfy i konspiratorzy istnieją jako twory zbiorowej wyobraźni, ale istnieją też wiecznie, choć nieraz już tylko w formie mitów. Właśnie ludzie – niezwykli – są przewodnikami tej książki; Bohdan Urbankowski skupia swą uwagę na kilkudziesięciu znanych i mniej znanych, acz znakomitych, postaciach polskiej historii. Wydawałoby się, że o niektórych bohaterach wiemy dużo, jednak Autor potrafi odkryć przed nami nieznane wydarzenia z ich życia oraz ich niezwykłe cechy. Podążymy więc np. za burzliwym życiem Stanisława Staszica, obserwujemy powstające w niezmiernym wysiłku arcydzieła Jana Matejki, rozwiązujemy szyfry poezji Zbigniewa Herberta. Pojawiają się też w tej książce ważne pytania: Czy również dziś cień Rejtana kładzie się nad Polską? Jaki wpływ ma na III Rzeczpospolitą propaganda? Czy są wśród nas potomkowie wyznawców romantycznej filozofii czynu (jak niegdyś np. Józef Piłsudski)? Historia łączy się w „Gnieździe polskim” z teraźniejszością, a kultura z tradycją. Narrację spaja wspólna pamięć polskiego narodu. Książkę czyta się z wielką ciekawością. Autor nie stroni od dowcipu, a jego język bywa nieraz wręcz cięty. Dobrze jest, gdy tego rodzaju dzieło przekonuje nie tylko słowem, lecz także obrazem. Stąd opowieści Bohdana Urbankowskiego towarzyszy bogata warstwa ilustracyjna, dzięki której wczuwamy się w klimaty poszczególnych epok i odkrywamy wyjątkowość rodzimej kultury. Kto chce poznać polską duszę, znajdzie w tej książce świetny przewodnik.
Elementarz warmiński stawia sobie za cel ukazanie specyfiki kulturowej południowej Warmii, jej historii, kultury i gwary. Ma równocześnie uczyć o Warmii, której już nie ma, a która powinna zachować się w naszej pamięci. Pierwszą cześć „Elementarza” stanowi opis historii Warmii, jej zwyczajów i obrzędów ludowych, genezy i funkcjonowania gwary warmińskiej na przestrzeni wieków, badań etnograficznych prowadzonych na tym terenie oraz możliwości współczesnego rozwoju zainteresowań gwarowych. Ten fragment ma charakter naukowy i stanowić może materiał dla studentów i badaczy z zakresu etnografii, socjologii, historii i językoznawstwa. Nie wyczerpuje jednak tematu, szczególnie w zakresie historii i etnografii, który ma już odrębną naukową literaturę. Wybrano jedynie te zagadnienia, które są ilustrowane tekstami gwarowymi w kolejnych częściach publikacji. W części drugiej znajdują się teksty gwarowe oraz przynależne im słowniczki z wyrazami i zwrotami przełożonymi na współczesny język polski. Część ta zawiera treści dotyczące życia codziennego, wpływu otaczającego środowiska i pór roku na rytm ludzkiej pracy oraz opisy obyczajowości (zwyczaje, obrzędy, wierzenia). Trzecią część „Elementarza” stanowi zbiór ćwiczeń i zadań przeznaczonych dla uczniów, nauczycieli i uczestników różnego rodzaju warsztatów, a także innych zainteresowanych. Uzupełnieniem całości są zbiór gawęd ze słowniczkiem oraz wybrana literatura. Dodatkową pomoc stanowić będzie płyta audio z nagraniem wszystkich tekstów gwarowych zawartych w „Elementarzu” oraz kilka gawęd - do samodzielnej pracy z tekstem. W klimat kultury warmińskiej wprowadzają piękne ilustracje, które w każdym szczególe odzwierciedlają cechy charakterystyczne dla warmińskiego folkloru”. (Fragment słowa wstępu autorów publikacji)
Aby relacje były poprawne, ważna jest kultura, rozumiana jako odpowiednio wysoki poziom rozwoju społeczeństwa w zakresie nawiązywania stosunków interpersonalnych. I właśnie o kulturze w relacjach, ukazanych z perspektywy różnych środowisk, stanowi prezentowana monografia. Niniejszy tom zawiera trzy spójne części poświęcone tematyce kultury relacji z perspektywy różnych środowisk. Część pierwsza składająca się z ośmiu opracowań została poświęcona rodzinie, związkom partnerskim, znajomym, przyjaciołom oraz sąsiadom. Autorzy działu zwrócili uwagę na kulturę w relacjach z najbliższymi, w tym m. in. na metody rozwiązywania konfliktów w rodzinie, specyfikę i codzienną komunikację społeczności kaszubskiej, zagrożenia występujące w wirtualnym świecie oraz mowę nienawiści, która negatywnie wpływa na jakość stosunków społecznych. W części drugiej monografii, w skład której weszło dziewięć opracowań, kultura relacji została przedstawiona w kontekście państw, narodów i społeczności wielokulturowych. Autorzy skierowali uwagę na pojęcia międzykulturowości oraz edukacji międzykulturowej, które mogą przyczynić się do wzajemnego zachowania kultury pokoju oraz relacji, ukazali wyznaczniki pogranicznego charakteru Górnego Śląska, zwrócili uwagę na przeciwdziałanie konfliktom na tle kulturowym, jak również język interakcji pomiędzy islamem a chrześcijaństwem. Kultura relacji w środowiskach szkolnych i akademickich została przedstawiona w części trzeciej monografii, do której włączono siedem opracowań. Autorzy przedstawili czynniki determinujące relacje interpersonalne, czynniki budujące kulturę relacji w środowisku akademickim z perspektywy studentów, zwrócili uwagę na udział mediów w relacjach społecznych, jak również bezpieczeństwo eksperymentów w procesach edukacyjnych.
Nasza humanistyczna i progresywna kultura dostarcza wielu wzniosłych i uniwersalnych idei, takich jak miłość bliźniego, gościnność, tolerancja, prawa człowieka. Ale czy rzeczywiście są one uniwersalne? Na procesy cywilizowania i emancypacji trzeba spojrzeć okiem obcych i innych, by dostrzec, że jasna strona humanizmu ma swój mroczy rewers. Różnie go można nazwać: barbarzyństwem, kolonializmem, imperializmem, faszyzmem, rasizmem, nihilizmem. Równość jest bowiem projektem, dyskryminacja – faktem. Czy posthumanizm zmieni tę sytuację?
Autorka – teatrolog, sinolog i komparatysta – przedstawia unikatowe formy tajwańskiego teatru tańca i ruchu końca XX i początku XXI w. W efekcie wieloletnich studiów powstała wyjątkowa w skali międzynarodowej praca, w której autorka wnikliwie, z naukową pasją bada głęboki sens uważnej obserwacji, fizycznego, mentalnego i duchowego samodoskonalenia oraz precyzyjnego rzemiosła artystycznego. Pokazuje, w jaki sposób tajwańscy tancerze i choreografowie czynią drogę tańca drogą życia. Opisuje światowej sławy zespoły tajwańskie prowadzone przez charyzmatyczne artystki Lin Lizhen i Liu Ruoyu (Liu Jingmin): Legend Lin Dance Theatre (Wugou Wudao Juchang) i U-Theatre (You Juchang / Youren Shengu), analizując twórczość artystek i zespołów w szerokim kontekście historycznym, społecznym, kulturowym, estetycznym. Klarownie wyjaśnia zawiłości terminologiczne, kulturowe niuanse, filozoficzne problemy i sposób kształtowania przez trzy dekady wyjątkowych form ekspresji artystycznej w środowisku o dość krótkiej tradycji tańca nowoczesnego. Książka stanowi zaproszenie do fascynującej podróży przez różne sposoby rozumienia ciała/cielesności, samodoskonalenia duchowego i fizycznego poprzez zastosowanie zróżnicowanych technik medytacyjnych i oddechowych, aż do uzyskania odczucia psychosomatycznej jedni – pełnej integralności ciała, umysłu i duszy.
"Nareszcie! Tym jednym słowem można najkrócej określić znaczenie edycji wspomnień Estery Racheli Kamińskiej. Nieliczni historycy teatru wiedzieli o ich istnieniu, ale dotarcie do nich nie było sprawą prostą (). Mimo legendarnej sławy > i powszechnego uznania, nigdy jednak nie ukazały się w formie książkowej" - tak prof. Janusz Degler określił w recenzji sensacyjność publikacji piątego tomu serii Żydzi. Polska. Autobiografia.Memuary Kamińskiej zostały opublikowane w latach 1926-1927 na łamach warszawskiego dziennika jidysz "Der Moment". Ramy chronologiczne wspomnień tworzą lata 1870-1897. Stanowią one niezwykle cenny dokument przedstawiający narodziny profesjonalnego teatru żydowskiego. W książce ukazane zostały przede wszystkim perypetie wędrownej trupy teatralnej, odwiedzającej miasta i miasteczka obecnej Polski. Wspomnienia dostarczają też cennych informacji na temat nieznanych faktów z początkowego okresu życia i kariery aktorki. Nosząc cechy autobiografii, wprowadzają w świat uczuć, przeżyć i dylematów kobiety z generacji "pionierek" na scenie jidysz. Przedstawiają upośledzenie społeczne i edukacyjne ubogich żydowskich dziewcząt. Ponadto pokazują na konkretnym przykładzie przebieg modernizacji młodych kobiet żydowskich. Umożliwiają wgląd w proces kształtowania się poczucia tożsamości litewskiej Żydówki, poddanej rosyjskiego cara, rodzinnie związanej z Warszawą. Wspomnienia te stanowią dokument przydatny do badania kontaktów kulturowych białorusko-rosyjsko-polsko-żydowskich i prawosławno-żydowskich oraz macierzyństwa w życiu i na scenie. Ukazują wpływ polityki na kulturę i sztukę "podporządkowaną" przez pryzmat sytuacji żydowskiej aktorki w Cesarstwie Rosyjskim w okresie zakazu teatru jidysz (1883-1905).We wstępie do tomu Mirosława Bułat tworzy szerokie tło historyczne i biograficzne oraz warunki polityczne, społeczne, kulturowe i środowiskowe działalności pierwszych żydowskich trup teatralnych.W serii ukazały się:Moje wspomnienia, TOM I, Jacheskiel KotikMoje wspomnienia, TOM II, Jacheskiel KotikObrazki z moich lat chłopięcych, Ludwig KalischNajstarsze pamiętniki Żydów krakowskich. Zwój pana Meira. Zwój nienawiści, Meir ben Jechiel Kadosz z Brodu, Jom Tow Lipmann Heller
Publikacja składa się z dwóch części: pierwszej – teoretycznej, wprowadzającej w problematykę starości na tle przemian społeczno-kulturowych oraz drugiej – opartej na badaniach empirycznych, dotyczącej zachowań lekturowych ludzi starszych.
Część pierwszą rozpoczyna wprowadzenie w problematykę trzeciego wieku opisujące psychospołeczne determinanty starości, konsekwencje starzenia się społeczeństw oraz teorie dotyczące sposobów starzenia się i stylów życia w tym okresie. Część druga oparta jest na badaniach empirycznych przeprowadzonych przez Autorkę wśród słuchaczy Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Ich lekturowe przeżycia, emocje i refleksje tworzą jedyną w swoim rodzaju panoramę czytelniczych doświadczeń, której część, czy choćby okruch, Autorka – oprócz naukowego opisu – starała się w ten sposób zatrzymać w kadrze upływającego czasu.
Deportacja latem 1947 roku unicestwiła powstałą na przestrzeni setek lat społeczność, a wraz z nią – trwające w małej wiosce nad Sanem – bogate, wielowiekowe nawarstwienia kulturowe. Po zburzonej cerkwi zwieńczonej bizantyjską kopułą, która dotąd górowała nad Łazami, pozostały jedynie skryte wśród wysokich chwastów, niemal na metr grube mury cokołowe. Światek tysięcy chrztów, komunii, ślubów i pogrzebów przepadł w konfrontacji z wizją świata kolonizatorów. Zniknął wiejski teatr i czytelnia, spalono biedakom, gromadzone kosztem tylu wyrzeczeń, księgozbiory. Nie darowano nawet umarłym, rozbijając ryte cyrylicą katolickie groby. Kryte strzechami drewniane chałupy wyparła chaotyczna zabudowa pod eternitem i falistą blachą. Poza małą kapliczką nic w zasadzie nie przetrwało. Nic, gdyż przede wszystkim przepadli tworzący tę krainę ludzie. Miałem jeszcze to szczęście spotkać wysiedlonych i pośród chóralnych śpiewów poznać smak potraw i zwyczaje oraz wysłuchać wspomnień w języku galicyjskich Rusinów, choć wojna zabrała większość bohaterów. Historia spisana ich językiem, dokładnie tak jak czasy te zapamiętali, pokazuje całą absurdalność konfliktu i toczonego po dziś dzień zajadłego sporu. Ocalone strzępy wspomnień, wyrwane z najgłębiej skrywanych zakamarków pamięci, składają sie na prawdziwą historię Emilii Moszczańskiej Kosiur Niewęgłowskiej – jednej z niewielu osób, od której nie usłyszałem nigdy złego słowa. Grzegorz Dżus
Inni to zwierciadło, w którym się przeglądam, które uświadamia mi, kim jestem.Ryszard Kapuściński zawsze próbuje rozumieć istnienie Innego jako istnienie kogoś nam bliskiego i podobnego. Myślę, że właśnie stąd płynie moc jego pisarstwa, jako że staje się ono opowieścią o nas samych, postawionych co najwyżej wobec obcych dla nas, czasem niemożliwych i niewyobrażalnych sytuacji. Czytając o innych, czytamy więc o sobie w szerokich ramach ludzkiego My. W świecie dominujących i bezwzględnych rządów Ja ta perspektywa uczy pokory i nieskończenie poszerza naszą świadomość.Olga Tokarczuk(marzec 2020)Książka Ten Inny Ryszarda Kapuścińskiego to zbiór sześciu wykładów słynnego reportera, wygłoszonych w Wiedniu, Krakowie i Grazu, a poświęconych naszym relacjom z ludźmi różniącymi się od nas językiem, kolorem skóry, religią oraz naszemu pojmowaniu inności zarówno w dawnych epokach, jak i dziś. Konieczność akceptacji i zrozumienia wielokulturowości współczesnego świata, a wcale nie jest on, dowodzi Kapuściński, globalną wioską, stanowi zawsze aktualne i głęboko humanistyczne przesłanie tej publikacji.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
