Książka zawiera cykl artykułów, których autorzy podejmują próbę wskazania sensu w procesie twórczym, kontaktach z otoczeniem, wyborach drogi życiowej. Pytania o sens bywają dziś bagatelizowane, relatywizowane albo zastępowane stwierdzeniem bezsensowności wszystkiego. W tak niesprzyjających okolicznościach autorzy, wśród których znaleźli się nie tylko teoretycy i komentatorzy cudzej twórczości, ale również artyści-praktycy, zdobyli się na odwagę poważnej refleksji o paradygmatach wartości, świadomości celu, porażkach, przezwyciężaniu trudności.

Tygrysy od zawsze rozpalały ludzką wyobraźnię, lecz i tak doprowadziliśmy to zwierzę na skraj wyginięcia.Co sprawia, że tygrys jest obiektem kultu i nienawiści zarazem? Dlaczego wciąż pożera w lasach delty Gangesu ponad dwieście osób rocznie? Kim są "tygrysie wdowy" i jak żyją po śmierci mężów w dżungli? Jaka kobieta wykarmiła własną piersią tygrysięta? Kim była pierwsza ofiara tygrysa w Europie? Dlaczego to ulubione zwierzę tyranów i dyktatorów, między innymi Władimira Putina? Kiedy te azjatyckie koty przywieziono do Europy i dlaczego ich wizerunek lepiej sprzedaje produkty w kapitalistycznym świecie? A przede wszystkim: jaki jest tygrys odarty ze stereotypów? Jak widzi, słyszy, zabija?Poznajmy tygrysa od strony biologicznej i kulturowej, ale też spotykamy rodziny jego ofiar i ocalałych z ataku. Przyjrzyjmy się mitom Azji, zapiskom kolonialnych myśliwych i plemiennym opowieściom z Syberii o małżeństwach kobiet z tygrysami. Oko tygrysa to wielowątkowy reportaż o majestatycznym stworzeniu i o indyjskich Sundarbanach, ostatnich na Ziemi lasach namorzynowych, gdzie tygrys wciąż jest bogiem. Tu też niczym w soczewce skupiają bolączki naszego świata, ale autorka również daje nadzieję, że zmiana myślenia, a przede wszystkim opowiadania pomoże wspólnie uratować nasz znikający, różnorodny świat.Poruszająca opowieść i rozmyślania o zwierzętach przez nas umęczonych. Książka o tygrysach, napisana z wielką do nich miłością, więc i pasją, która zaciąga nas do azjatyckich puszczy, przez świat mitów, aż do przeklętej współczesności, w której umieściliśmy te zwierzęta za ich naturę, piękne kły i boskie futro.Urszula ZajączkowskaTo nie jest książka o tygrysach, choć za niemal każdym jej akapitem tygrys się czai, czasem bardziej mistyczny, często zdecydowanie rzeczywisty. Dużo w tej książce jest krwi i kości. To nawet nie jest książka o Indiach, choć cały czas nurzamy się w ich najdzikszych i najbardziej bezwzględnych obszarach, jednocześnie poznając prastarą indyjską duchowość i widząc jej interakcje ze światem współczesnym. To jest jedna z najlepszych książek o splątanych więziach człowieka z resztą przyrody, o naszej arogancji, o kolonialnej mentalności i mrocznej stronie naszej natury, nie tylko europejskiej. Miejscami nie jest to łatwa lektura, ale warto, bo dużo tu mądrości. Polecam zdecydowanie.Mikołaj Golachowski

Współczesne teatry - zwłaszcza w mniejszych ośrodkach - coraz częściej angażują się w życie lokalnych społeczności. W proponowanych spektaklach chętnie podejmują tematy związane z historią oraz kulturową i etniczną tożsamością miejsca, w którym działają. Twórcy teatralni poddają refleksji działanie mechanizmów pamięci, przywołują przeżycia indywidualne i zbiorowe, nieuwzględnione w ogólnodostępnej wersji historii. Zazwyczaj jest to tzw. historia lokalna, przyspieszona historia wydarzeniowa, najczęściej powiązana jednak (bo trudno przecież te nurty od siebie oddzielić) z dziejami o ponadlokalnym znaczeniu, które biegły trajektorią wojen, upadku i powstawania mocarstw, kształtowania się politycznych makrostruktur - oglądanymi z pozycji miejscowej społeczności. I jest też historia codzienna, w której czas płynął powoli, w rytmie "długiego trwania"; scena, na której rozgrywały się niezauważalnie procesy zmiany i rozwoju, rodziły się niedostrzegalne zrazu wzorce i praktyki wspólnotowe, nigdy w kronikach nie odnotowane. W rzeczywistości zdominowanej przez procesy globalizacyjne, działalność teatrów - polegająca na odkrywaniu miejscowych legend i budowaniu wspólnotowych narracji - okazuje się istotnym elementem w tworzeniu tożsamości grupy, miejsca czy regionu. W pewnym sensie wpisuje się również w odżywające ideologie narodowościowe. Twórcy teatralni nie tylko podejmują tematy związane z kulturową i etniczną tożsamością miejsca, ale również wprowadzają do teatru problematykę społeczną, ekonomiczną czy polityczną. Tym samym spektakle stają się forum dla mniejszości etnicznych i narodowych. Artyści za pośrednictwem sztuki udzielają głosu grupom marginalizowanym ze względów ekonomicznych czy społecznych. Teatr związany z miejscem zaczyna więc odgrywać istotną rolę w życiu społecznym. Tej szeroko rozumianej lokalności i związkom teatru z miejscem, w którym funkcjonuje, była poświęcona międzynarodowa konferencja naukowa "Teatr historii lokalnych w Europie Środkowej", zorganizowana przez Zakład Teatru i Dramatu Instytutu Nauk o Kulturze i Studiów Interdyscyplinarnych Uniwersytetu Śląskiego we wrześniu 2014 r., której książka jest pokłosiem. Partnerami projektu, wspartego finansowo przez Międzynarodowy Fundusz Wyszehradzki, byli: Instytut Wiedzy Filmowej i Teatralnej Słowackiej Akademii Nauk, Katedra Studiów Teatralnych, Filmowych i Medialnych Uniwersytetu im. Palackiego w Ołomuńcu oraz Węgierskie Muzeum i Instytut Teatru w Budapeszcie. W rozmowie o współczesnym teatrze, który zajmuje się lokalnością, zaproponowaliśmy zagadnienia związane z teatrem jako formą manifestowania zarówno kultury mniejszości, jak i tożsamości miejsca - w opozycji do mechanizmów globalizacji; poświęcone budowaniu i odzyskiwaniu przez teatr utraconej tożsamości grupy; polityce pamięci i praktykom upamiętniającym, a także formom przywracania pamięci miejsca, ludzi i społeczności, co jednocześnie czyni z teatru archiwum alternatywne do archiwów oficjalnych, pozwalające na rewizję oficjalnej historii wpajanej w procesie edukacji. Ostatnią grupę zagadnień stanowiły zjawiska związane z zaangażowaniem teatru w działalność terapeutyczną oraz jego uwikłaniem w lokalną historię i politykę. (Fragment Wstępu).

Książka Bogdana Toszy jest publikacją poświęconą dwóm przedstawieniom (Akropolis i Chryje z Polską), które autor wyreżyserował i wystawił na deskach Teatru Śląskiego im. S. Wyspiańskiego w Katowicach. Sam autor przyznał, "Obejmując w 1992 roku dyrekcję Teatru Śląskiego w Katowicach miałem świadomość, że to jedyny w Polsce teatr, noszący imię Stanisława Wyspiańskiego. Osoba patrona i jego myślenie o sztuce, a zwłaszcza charakteryzująca go interdyscyplinarność, narzuciły projekt programu artystycznego tej sceny na jedenaście lat". Inscenizacja Akropolis - tej, przez wielu uznawanej za najtrudniejszą w dorobku autora Wesela, sztuki stała się wielkim wyzwaniem dla śląskiej sceny na koniec pierwszego stulecia jej istnienia. Wpływ na decyzję o wyborze tej właśnie sztuki miał fakt wstąpienia Polski do Unii Europejskiej i intensyfikacja rozmów o korzeniach cywilizacyjnych naszego kraju. Obszar biblijny i świat mitologii Greków i Rzymian, obecne jako dwie podstawowe konstytuanty Akropolis, pozwalał teatrowi na włączenie się w istotny dialog społeczny. Przed realizatorami, a zwłaszcza reżyserem, stanęło pytanie: jak dziś wystawić ten dramat? Podstawową koncepcję rozwiązano przez budowę postaci Poety, głównie z didaskaliów utworu, inspirowanego osobą autora w okresie pisania Akropolis, jego zmaganiami z chorobą i zafascynowaniem polskością. W następnej kolejności postać Poety stała się źródłem inspiracji do napisania sztuki o Wyspiańskim. Chryje z Polską Macieja Wojtyszki zostały oparte na mało znanym fakcie z historii ojczystej, jedynego spotkania Stanisława Wyspiańskiego z Józefem Piłsudskim, które odbyło się 1 marca 1905 roku. Jego motywem przewodnim było poparcie dla idei skarbu na rzecz przyszłej armii polskiej. W nawiązanie kontaktu obu rozmówców zaangażowany był Stefan Żeromski. Wyspiański w tym okresie rozważał możliwość objęcia dyrekcji Teatru Miejskiego. Piłsudski chciał wykorzystać rewolucję lutową w Rosji dla wzniecenia kolejnego powstania w Polsce. Sztuka Macieja Wojtyszki, przedstawiając konfrontację obu bohaterów, pokazuje możliwości dialogu sztuki i polityki, ujawnia bolesne rany w historii mentalności Polaków.

Barbara Hoff – legenda polskiej mody, twórczyni marki Hoffland. Projektowała nowoczesną i funkcjonalną odzież, która w PRL odbierana była przez społeczeństwo jako upragniony powiew Zachodu. Spektakularne powodzenie kolekcji Hoff to jeden z najciekawszych fenomenów społecznych lat 70. i 80. XX wieku. Prezentowana książka zaprasza do fascynującej podróży w czasie, odkrywania na nowo epoki, w której modę próbowała kształtować ideologia, choć zdecydowanie większy wpływ wywierały na nią braki i niedobory wynikające z socjalistycznej gospodarki. Barbara Hoff podjęła się wyzwania i rozpoczęła bój na wielu frontach. Zaoferowała Polakom ubrania zgodne z najnowszymi tendencjami mody zachodniej, z pełną świadomością, że tworzy modę, na którą czekały miliony ludzi w PRL.

Gatunki cyfrowe 2 to historie mówione gatunków i praktyk cyfrowych. Bohaterami i bohaterkami są osoby programujące, projektujące, hakujące, tworzące muzykę, grafikę i literaturę w obszarze mediów cyfrowych. Są to Sebastian „Seban” Igielski, Magdalena „Corny” Krawczyk, Mateusz „Jakim” Szymański, Mateusz „Jokov” Osajda, PikkuMyy, Monika Górska-Olesińska, Bartek „V0yager” Dramczyk, Jan K. Argasiński oraz Natalia Balska. Czytelnik ma okazję poznać zestaw siedmiu praktyk cyfrowej kultury, które skoncentrowane są wokół cracksceny (cracktra), modułów, pixel artu, literatury grywalnej, poezji demosceny, wirtualnej rzeczywistości oraz sztucznych sieci neuronowych. Rozmowy zwrócone są w kierunku platform, jakich używają osoby praktykujące do produkcji utworów cyfrowych (Atari, Amiga, Atari ST, Xbox Kinect, Vive, Arduino). Książka zrealizowana w UBU labie na Uniwersytecie Jagiellońskim w oparciu o metodologię badań nad platformami Nicka Montforta i Iana Bogosta. Jest kontynuacją projektu Gatunki cyfrowe z 2018 roku. „Projektując tę książkę, chciałem opowiedzieć o bliskim mi rozumieniu kultury cyfrowej. Takim, w którym na równi przyglądamy się zjawiskom cyfrowym sprzed paru dekad, jak i współczesnym platformom i artefaktom. W projekcie tym docenione są mniej obecne fenomeny cyfrowego świata, inne od tych najbardziej obecnych i komercyjnych (jak na przykład gry cyfrowe). Faworyzowane są za to z kolei gatunki i praktyki graniczne, hybrydy, krzyżówki, jak literatura grywalna czy poezja demosceny, przy czym gatunki cyfrowe badane są w ścisłym połączeniu z platformą, na którą powstają. Wspólnie z bohaterkami i bohaterami rekonstruujemy lokalny kontekst, wernakularną cyfrowość (vernacular digitality), znajdujemy sposoby, jak afirmatywnie opowiedzieć o zjawiskach wsobnych, endemicznych i odrębnych”. Ze wstępu Piotra Mareckiego „Książka jest doskonałym przewodnikiem po niejednorodnym środowisku komputerowej kultury, kroniką jej początków i rozwoju nakreśloną przez jej uczestników i świadków owych przemian. Co istotne, przyjmując jako wyjściową perspektywę praktyka i uczestnika, przekonujemy się po raz kolejny o znaczeniu platformy technologicznej, gdyż to jej zmiany i modyfikacje określają zasadniczą dynamikę historycznych ewolucji cyfrowych gatunków. Owa tytułowa kategoria odsłania szereg paradoksów badania złożonej rzeczywistości postmedialnej. Z jednej bowiem strony przyjęcie dystynktywnego i dzielącego zjawiska pojęcia gatunku wydaje się dyskusyjne wobec płynności i hybrydyczności kultury technologicznej. Stale podsuwane rozmówcom Piotra Mareckiego pytanie o definicję i różnicę gatunkową nastręcza im wiele trudności, wymusza nakładanie na intuicyjnie przez nich wyodrębniane fenomeny jakiejś zewnętrznej oraz nazbyt sztywnej kategoryzacji. Z drugiej jednak strony w niemal każdym przypadku ten wysiłek przynosi istotne zrozumienie omawianych zjawisk. Mówiąc wprost, wyłaniająca się w trakcie rozmów gatunkowość jest określana przez ową adekwatną dla badań współczesnej cyfrowej kultury formułę elastycznej, płynnej, perspektywicznej, opartej na podobieństwach rodzinnych, transwersalnej matrycy mapowania krajobrazu dynamicznych praktyk społecznych. Dzięki temu czytelnik zaopatrywany jest każdorazowo w być może nierzadko ledwo uchwytne i opatrzone dziwnym neologizmem, ale jednak efektywne i niezbędne narzędzie nawigacji po skomplikowanych przestrzeniach demosceny czy meandrycznych terytoriach technologicznych subkultur”. Z recenzji dr. hab. Marcina Składanka, prof. UŁ Piotr Marecki – wydawca, producent i wytwórca utworów cyfrowych, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego. Pracuje jako adiunkt w Instytucie Kultury UJ, gdzie kieruje UBU labem (ubulab.edu.pl). Współtwórca i szef wydawnictwa Ha!art (ha.art.pl). Postdoc w Massachusetts Institute of Technology (2013–2014), był także profesorem wizytującym w Media Archaeology Lab na Uniwersytecie Kolorado w Boulder (USA), na Uniwersytecie w Rochester (USA), Uniwersytecie w Bergen (Norwegia)

By renowned German calligrapher Stefanie Weigele, this book contains tutorials filled with useful tips on how to master pointed pen calligraphy. Fall in love with copperplate calligraphy and other pointed pen scripts while expanding your creative repertoire with this practical easy-to-follow guide. All you need to get started are pen, ink and suitable paper, and with practice you will soon be able to design and print your own invitations, business cards and much more. Each chapter contains one or more tutorials filled with useful tips on how to get as much out of the content as possible while having fun. Everything is explained in detail, so no previous knowledge is required. On the other hand, if you have some experience with calligraphy, the book will serve as a great resource for building on those skills. The author, one of the few calligraphers in Germany who specializes in classic pointed pen calligraphy, shares her insight about essential tools and materials as well as important dos and don’ts that help you master the methods and techniques being taught quickly and effectively. The book includes downloadable exercise sheets and grids that make it easy for you to put your newly learned skills into immediate practice.

Czwarta publikacja z cyklu Respublica Litteraria "in Action", stanowiącego jedną z części projektu edytorskiego Corpus Epistularum Ioannis Dantisci, który od dwóch dziesięcioleci realizowany jest w Uniwersytecie Warszawskim pod kierunkiem Anny Skolimowskiej i Jerzego Axera. W cyklu tym publikowane są wystąpienia uczestników sesji naukowych towarzyszących posiedzeniom międzynarodowej rady programu „Rejestracja i publikacja korespondencji Jana Dantyszka (1485–1548)”. Problematyka spotkań dotyczy różnych aspektów funkcjonowania w XVI wieku międzynarodowego środowiska, po łacinie zwanego "respublica litteraria", tworzonego przez ludzi pióra, uczonych i intelektualistów Europy. W najnowszym tomie obok tekstów związanych z szeroko pojętą tematyką reprezentacji przestrzeni geograficznej w kulturze epoki wczesnonowożytnej znalazło się itinerarium Piotra Tomickiego, obejmujące okres, gdy sprawował on urząd podkanclerzego koronnego. The fourth publication in the Respublica Litteraria "in Action series", part of the editorial project Corpus Epistularum Ioannis Dantisci conducted at the University of Warsaw for two decades under the direction of Anna Skolimowska and Jerzy Axer. The series features papers from participants in the scientific sessions held alongside the international council meetings of the “Registration and Publication of Ioannes Dantiscus’ Correspondence (1485–1548)” programme. The issues of the meetings deal with various aspects of the international environment in the sixteenth century, called in Latin "respublica litteraria", formed by the literati, scholars and intellectuals of Europe. The latest volume, in addition to texts related to the broad topic of the representation of geographical space in the culture of the Early Modern era, includes an itinerary of Piotr Tomicki, covering the period of his tenure as Sub-Chancellor of the Crown of the Kingdom of Poland.

Jedna z najważniejszych książek o Bliskim Wschodzie, obalająca niemal wszystkie zachodnie mity na temat Orientu W tym uznanym na całym świecie dziele Edward W. Said bada historię i naturę zachodnich postaw wobec Wschodu, uważając orientalizm za europejski twór ideologiczny, który narzucił pokutujące aż do dziś stereotypy Orientu, a w szczególności islamu. Autor pokazuje, jak pisarze, flozofowie i politycy radzili sobie niegdyś z innością tej kultury, z jej zwyczajami i religiami, tworząc uproszczony i z gruntu fałszywy obraz. Said śledzi ten punkt widzenia poprzez pisarstwo Homera, Nervala i Flauberta, Chateaubrianda i Kiplinga, których wspaniałe teksty w sposób decydujący przyczyniły się do powstania romantycznego i egzotycznego obrazu Orientu. Autor wykorzystując własne doświadczenie palestyńskiego Araba mieszkającego na Zachodzie, zastanawia się, czy te idee stanowią i w jakim stopniu odbicie europejskiego imperializmu i rasizmu. "Praca na najwyższym poziomie... Niezwykle ekscytująca książka". "The New York Times" "Pobudzająca, wyważona w ocenach, ale równocześnie prowokująca. Said pokazuje, jak przez wieki Zachód postrzegał Arabów, i doprawdy nie spodoba się nam obraz, jaki ujrzymy w jego książce". "The Observer"

Kapadocja - baśniowa kraina w sercu Turcji z fantastycznymi formami skalnymi stworzonymi przez naturę. Jedno z tych miejsc na mapie świata, które koniecznie trzeba zobaczyć.Greme - dolina w sercu Kapadocji pełna kościołów wykutych w skale, stworzonych przez człowieka. Miejsce, które nosi ślady rozwoju chrześcijaństwa, czasów bizantyjskich, działalności muzułmanów.Na obrzeżach Greme, ukryte pośród malowniczych krajobrazów znajduje się niezwykle unikatowe muzeum wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, będące skupiskiem najpiękniejszych kościołów w całej Kapadocji. Odwiedzając to miejsce z niniejszym przewodnikiem w ręku, odkryjecie tajemnice ukrytych przez wieki świątyń. Ponadto w pełni wykorzystacie czas przeznaczony na zwiedzanie, gdyż łatwiej będzie Wam odnaleźć freski i malowidła ścienne przedstawione w książce za pomocą tekstu i zdjęć.Ta książka to jedyny w Polsce przewodnik, który tak dokładnie i przystępnie opisuje budowę i zdobienia kościołów oraz kaplic w Muzeum na Otwartym Powietrzu Greme.

Nowe, poprawione i uzupełnione w oparciu o trzecie brytyjskie wydanie cieszącej się wielką popularnością książki z serii Rodowody Cywilizacji, pióra dwojga antropologów - wybitnego badacza kultury Majów oraz znawczyni kuchni prekolumbijskiej. Nie ograniczając się do historii pochodzenia cenionego przysmaku, autorzy odmalowują arcyciekawą drogę, jaką czekolada przebyła na stoły całego świata, oraz kulturowe i społeczne implikacje całego wyrosłego na jej bazie przemysłu.

Książka Komunikacja, kultura i działanie, której autorem jest Andrzej Zaporowski poświęcona jest relacyjnemu ujęciu wspomnianym w tytule trzem kategoriom. Będąc owocem dziesięcioletnich wykładów dla studentów kulturoznawstwa nie jest jedynie pomyślana jako podręcznik, ale studium przybliżające rozumienie działania jako szczególnego zdarzenia, któremu można przypisać dwie własności - komunikacyjną i kulturową - jednocześnie. W Komunikacji, kulturze i działaniu autor odwołuje się do szeregu świadectw - koncepcji badawczych - wybranych lecz kluczowych postaci, z których wszyscy czynili centralnym punktem swych dociekań działanie, choć skupiali się bardziej na pierwszej lub ostatniej ze wspomnianych własności. Przedstawiając stanowiska Arystotelesa, Edwarda B. Tylora, Ludwiga Wittgensteina, Edwarda Halla, Donalda Davidsona, Bronisława Malinowskiego, Clifforda Geertza i Jerzego Kmity autor książki odnosi ich stanowiska wzajemnie do siebie postulując, że w rzeczywistości w każdym z nich da się wyłuskać wspomniany podwójny charakter działania. Rozpoczynając od zagadnień terminologicznych i historycznych analizuje wybrane koncepcje komunikacji i kultury, aby zakończyć propozycją ujęcia działania nieodruchowego jako złożonego, dwuwymiarowego, zdarzenia świata (fizykalnego a zarazem społecznego). Tym samym autor ujmuje człowieka - zwierzę komunikacyjne i kulturowe - jako możliwie elastyczny i kreatywny podmiot szeregu interakcji, nie zaś bierny i odtwórczy przedmiot szeregu manipulacji. Według prof. Eugeniusza Wilka książka "jest z pewnością, pod względem omawianych kolejno tematów oraz przywoływanych koncepcji, spójnym i inspirującym wywodem autorskim na temat tytułowych kategorii poznawczych." Z kolei według prof. Andrzeja Radomskiego "to solidne i wszechstronne dzieło, które zasługuje na uwagę czytelników zainteresowanych zagadnieniami związanymi z kulturą, komunikacją i zrozumieniem ludzkiego sprawstwa".Książka przeznaczona jest dla studentów, w tym doktorantów, i wszystkich osób zainteresowanych wzajemnymi związkami tytułowych kategorii, zarówno kulturoznawców, filozofów i antropologów, jak i przedstawicieli szeroko rozumianych nauk humanistycznych i społecznych. W tym kontekście warto podkreślić walor poznawczy, w tym krytyczny, książki tak istotny dla prowadzenia praktyki badawczej i edukacyjnej.

Pierwsze na rynku tak obszerne i nowoczesne kompendium wiedzy o obyczajach w Polsce! Książka: prezentuje dzieje obyczajów w sposób panoramiczny i dynamiczny, z uwzględnieniem różnic chronologicznych, regionalnych, stanowych czy wyznaniowych; obejmuje obyczaje życia publicznego, dworskiego, prywatnego oraz religijnego - w kontekście historii kultury europejskiej, a także rozwoju świadomości społecznej i narodowej; ciekawie opisuje obyczaje związane z pracą, życiem rodzinnym i towarzyskim oraz rozrywki i kulturę stołu; przedstawia wizje świata charakterystyczne dla poszczególnych wieków; zawiera odniesienia do obyczajowości mniejszości narodowych: żydowskiej, litewskiej, ukraińskiej i niemieckiej. Pozycję szczególnie polecamy studentom historii, kulturoznawstwa, filologii polskiej i antropologii oraz wszystkim, których interesuje, jak kształtowały się obyczaje polskie. W dniu 2 grudnia 2004 roku książka otrzymała nagrodę w ogólnopolskim Konkursie na Najlepszą Książkę Roku 2004 o Pióro Fredry. Konkurs ten jest stałym, ważnym wydarzeniem, które od 13 lat towarzyszy Wrocławskim Promocjom Dobrych Książek. Celem jego jest wyłonienie i nagrodzenie najlepszych książek, wydanych w Polsce w danym roku. Ocenie podlegają wartości merytoryczne, literackie i edukacyjno-poznawcze oraz wysoki poziom edytorski i typograficzno-artystyczny.

Szczególne predyspozycje psychiczne i fizyczne oraz tradycja i kultura sprawiły, że niemal wszystkie przedmioty wyprodukowane w Japonii stały się synonimem jakości, estetyki i komfortu. Japońskie noże są tego doskonałym przykładem. Wykonane z bardzo dobrych materiałów, bardzo ostre i funkcjonalne są cenione na całym świecie. Z tych powodów większość światowych potentatów, głównie amerykańskich, lokuje swoje zamówienia na noże w Japonii. Projekty noży wykonane przez japońskich mistrzów mają w sobie tak niepowtarzalny urok, ten dotyk Wschodu, że nie ma człowieka, który przeszedłby obok tych małych dzieł sztuki obojętnie.

Błękitny fin de siecle Kolor niebieski w kulturze i literaturze Młodej Polski (Gabriela Zapolska – Kazimierz Przerwa-Tetmajer – Stanisław Wyspiański) Błękitny fin de siecle zabiera nas w niezwykłą podróż, opisując fenomen koloru niebieskiego w kulturze młodopolskiej. Przenosi błękitną atmosferę przełomu wieków XIX i XX z Francji do Polski, ukazując funkcjonowanie błękitu w wybranych przestrzeniach życia i sztuki. Historia znaczenia koloru i jego użycia jest pretekstem do przyjrzenia się wybranym dziełom Gabrieli Zapolskiej, Kazimierza Przerwy-Tetmajera i Stanisława Wyspiańskiego, w których twórczości błękit zaznaczył się wyraźnie. Autorka zwraca szczególną uwagę na kobiety uwikłane w rozmaite relacje międzyludzkie, których kontekstem kulturowym jest panująca moda oraz estetyka przedmiotów użytkowych. Nie brakuje też odniesień do znanych europejskich projektantów czy takich symboli luksusu, jak warszawski Dom Mody Bogusław Herse. Elegancja, erotyzm, sztuka i literatura łączą się w tej monografii w barwną mozaikę. To spotkanie z ludźmi, którzy w błękicie odnajdywali inspirację, wyraz artystyczny i manifest swojej epoki. Opowieść o świecie, który – wydaje się – nie mógł bez błękitu istnieć. W książce zamieszczono blisko sto ilustracji prezentujących wykorzystanie koloru niebieskiego w sztuce i literaturze na przełomie wieków. Ponadto, znalazły się w niej słownik francuskich nazw pigmentów i ich odcieni, terminów związanych z modą oraz wyjaśnienia symbolicznego znaczenia kwiatów. Na wewnętrznej stronie obwoluty czytelnik odkryje wzornik kolorów pokazujący różnice między błękitem kwiatu cykorii, błękitem upierzenia jaskółki, błękitem królewskim, mórz południowych i kilkudziesięcioma innymi.

Czy odmawiasz śmiania się z obraźliwych żartów? Czy kiedykolwiek oskarżono cię o czepialstwo, gdy zwróciłxś uwagę na seksistowski komentarz? Czy często słyszysz, że przesadzasz i jesteś przewrażliwionx, gdy dyskryminację i niesprawiedliwość nazywasz po imieniu? Jeśli tak, to możliwe, że jesteś feministyczną psujzabawą i ten przewodnik jest właśnie dla ciebie. Dzięki niemu wyniesiesz praktykę psucia zabawy do rangi projektu tworzenia feministycznego świata.Uznana myślicielka Sara Ahmed czerpie z własnych doświadczeń oraz opowieści innych feministycznych osób, zwłaszcza Czarnych, brązowych, queerowych i transpłciowych, i prezentuje lekcje i wskazówki, jakie oferuje figura feministycznej psujzabawy. Przyjęcie ich jako praktyki życiowej, pozwoli nam zdemaskować kłamstwa naszej kultury i feminizm wcielić w życie.

Plain and elaborate, commonplace and precious, fashionable and timeless, masculine and feminine: Dior’s silk scarves form a unique visual repertoire and cover a gamut of palettes, themes and styles. The epitome of Parisian chic, they express the poetic imagination of the creative directors who have shaped the destiny of the house, from Christian Dior to Maria Grazia Chiuri. Unveiling the history and artistry of Dior’s scarves from the first designs to today, this sumptuous book celebrates their incredible variety and beauty as never before. At its heart is an atlas of over 400 scarves, organized by theme and printed on a delicate paper that replicates the texture of the scarves themselves. Dior’s creative director Maria Grazia Chiuri, who has overseen the creation of this volume, contributes a foreword. The atlas is supplemented by exclusive visual essays from renowned photographers Brigitte Niedermair and Pol Baril, as well as texts by distinguished fashion historians Maria Luisa Frisa, Claire Allen-Johnstone, Elda Danese and Emilie Hammen. From vibrant opulence to graphic harmony, every scarf conveys a mood and every one tells a story. Those stories are now brought together in a book that will delight all aficionados of this symbol of timeless elegance.

Tak się jednak złożyło, że nie wszyscy rozbitkowie z „Proroka Ezechiela” zginęli. Trzech z nich, na przykład, śmiertelnie wycieńczonych i na pół przytomnych z przerażenia, dowlokło się do Chłapowa, skąd ich przewieziono na posterunek policji w Wielkiej Wsi, a stamtąd do Pucka. Jak zgodnym chórem ocenili policmajster i lekarz wojskowy, którego wezwano, straszne przeżycia odebrały biedakom rozum. Francuzi bowiem twierdzili w gorączce, że z morza wyciągnęła ich na brzeg kamienna Matka Boska i że cały pas wybrzeża, gdzie się znaleźli, usiany jest trupami ich towarzyszy, a także szczątkami ludzkimi z cmentarza na skarpie i przypomina bardziej piekło niż okolicę zamieszkaną przez ludzi. Twierdzili również, że na ich oczach potężny odcinek skarpy się zapadł i na dół spadły dalsze trumny, z których jednak zamiast ludzkich szczątków, wysypały się… manekiny. Czym […] jest Kaszubska Madonna Jerzego Limona? Oczywiście […] jest przede wszystkim literackim eksperymentem, skomplikowaną grą z czytelnikiem, a równocześnie przymiarką do opus magnum Limona, czyli Wieloryba. Jest także doskonałą literacką zabawą (pamiętam szelmowski uśmiech Jurka, gdy czytał mi kolejne „odnalezione” fragmenty źródeł) i łamigłówką dla co bardziej wnikliwych czytelników. Ale jest także Kaszubska Madonna nienatrętnym i pozbawionym zadęcia hołdem dla „długiego trwania” Kaszubów, wspólnoty etnicznej i kulturowej godnej niejednej jeszcze opowieści. – Władysław Zawistowski

Książka sędziego Waldemara Niemca to wspomnienia z okresu pełnienia przez autora służby sędziowskiej, wykraczające jednak znacznie poza sprawy środowiskowe, opowiedziane zostały bowiem na tle historii miasta, a nawet szerzej – regionu; Galicji, cząstki terytorium pozostającego ongiś we władaniu monarchii austro-węgierskiej, a później po odzyskaniu niepodległości i po drugiej wojnie światowej, dzielącego wszystkie losy Polski; tam na obrzeżach, szczególnie trudne. To ważny element opowieści, kładący nacisk na działanie lokalnego wymiaru sprawiedliwości, a zwłaszcza sanockiego, który – jak wiele innych galicyjskich sądów – wniósł, wciąż obecny w kulturze wkład w lokalną tradycję oraz sądowy obyczaj. Opowieść jest napisana żywym, przyciągającym językiem. Została osnuta na dobrze skonstruowanej osnowie, w której zgrabnie przeplatają się wątki osobiste – ściśle związane z sądem i pełnioną przez autora służbą – z wątkami historycznymi, kreślącymi tło wspomnień oraz opisywanych wydarzeń i zjawisk. W tekście oprócz faktów i komentarzy, znalazło się miejsce dla nienachalnej anegdoty i „smaków regionu”, przejawiających się zarówno w opisywanym obyczaju, jak i w języku. Dużym walorem książki jest prezentowany materiał ikonograficzny. Autor ubarwia opowieść licznymi fotografiami z epoki (z opisem), towarzyszącymi poszczególnym segmentom tekstu. z recenzji Jacka Gudowskiego sędziego Sądu Najwyższego w stanie spoczynku Waldemar Niemiec, sanoczanin rocznik 1956, absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach. Z sadownictwem związany od początku aplikacji (listopad 1982 r.). Prace orzecznicza rozpoczął w październiku 1984 r., w wydziale cywilnym sadu krośnieńskiego. Następnie, po uzyskaniu sędziowskiej nominacji (jesień 1986 r.) przez wiele lat pracował w wydziale karnym Sadu Rejonowego w Sanoku. Począwszy od 1 marca 1996 r., przez trzy kolejne kadencje (do 29 lutego 2008 r.) był prezesem sadu. Po nominacji na sędziego okręgowego, od marca 2003 r. orzekał w Sadzie Okręgowym w Krośnie. 1 lutego 2020 r. przeszedł w stan spoczynku. Prywatnie miłośnik Bieszczad, pieszych wędrówek i dobrej muzyki.

Czy pomidory płaczą?Co sprawia, że widzimy kolor różowy?Czy żyjemy na szóstej wersji naszej planety?Wyrusz do początków człowieka i świataIle zjawisk przeoczamy w każdej chwili naszego życia? Czemu nie możemy poczuć świata pełniej? Dzięki Agnieszce Defus, autorce niesamowitego profilu "Cafe Nauka UJ", możemy na niesłychaną skalę zagłębić się w rzeczywistość. Poznać każdą formę promieniowania, wywąchać dramat koszonej trawy oraz dowiedzieć się, kto (lub co) ciągle projektuje dla nas kolor różowy. A także odkryć, czy nasza Ziemia żyje jak kot - wiele razy wracając z zaświatów.Dobrze się bawiąc, doświadczamy pełnego pasma nowych wrażeń. Opowieści otwierają nasze zmysły i zachęcają coś nawet potężniejszego od nich - wyobraźnię - do wymyślania Kosmosu na nowo według najnowszych naukowych odkryć.Nauka jeszcze nigdy nie była tak prosta. Otwórz oczy na jej niewidzialny świat!"Cafe Nauka UJ" to profil na Facebooku, który zgromadził już ponad sto tysięcy fanów. Opowiada o nauce w sposób tak zajmujący, że mało kto może się od niego oderwać. Za to chyba nikt nie wie, że autorką wpisów jest jedna osoba:Agnieszka Defus - doktor dziedzictwa kulturowego (ukończyła Politecnico di Milano), która porzuciła pracę badaczki, żeby popularyzować naukę. Od sześciu lat związana jest z Uniwersytetem Jagiellońskim w Krakowie oraz z facebookowym profilem "Cafe Nauka UJ", który pokazuje świat z nieoczywistej strony. Pisarka wierzy w to, że wiedza jest kluczem do zrozumienia rzeczywistości, ale tylko odpowiednio przekazywana. I czasami brana mniej poważnie.