Wreszcie Teodor Czerestwienski zaczął: „Czasem wydaje mi się, że rozumiem wszystko, czasem, że nic. Oczywiście, tobie zależy na tej ziemi w sensie jak najbardziej dosłownym, bo jej kawałek jest twoją rodzinną własnością od kilku wieków, i także w przenośnym, bo uważasz, że to twój kraj. Ukraińcy mówią, że to wyłącznie ich kraj i macie iść stąd precz. Ale na dobrą sprawę ty i tobie podobni nie jesteście nikim innym, jak Ukraińcami. Czy też Rusinami. W końcu to jedno i to samo. Nie o nazwę przecież chodzi. W którymś tam pokoleniu zmieniliście wyznanie, najczęściej zaś język, czasem i to, i tamto równocześnie, nie przestaliście jednak być Rusinami. Jesteście więc wy, mówiący po polsku - dawna szlachta czy chłopi, wszystko jedno - autentycznymi synami tej ziemi. Zatem o co nienawiść? O język? Też nie. (…) Nie język zatem ani narodowość rozgranicza. Myślałem dawniej, że nędza i bogactwo. (…) Więc i ten podział: nędza - bogactwo, niczego nie wyjaśnia. (…) Może przyczyna tego, co tu się dzieje, tkwi gdzie indziej? Może jak mozaika składa się z wielu elementów, których nie umiem poskładać?. (fragment książki) Włodzimierz Odojewski (ur. 1930) - prozaik, eseista, dramaturg. W latach 1961-68 kierownik Studia Współczesnego Teatru Polskiego Radia; w latach 1971-2013 mieszkał w Monachium, obecnie w Warszawie. Był szefem działu kulturalno-literackiego Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa. W swej twórczości powraca do losów Polaków wywiezionych do ZSRR w czasie II wojny światowej. Opublikował m.in. powieści: Wyspa ocalenia, Czas odwrócony, Zasypie wszystko, zawieje…, Oksana, Bez tchu; tomy opowiadań: Kwarantanna, Zmierzch świata, Zabezpieczanie śladów, Zapomniane, nieuśmierzone..., Jedźmy, wracajmy..., …i poniosły konie. Jest laureatem wielu nagród, m.in.: Nagrody im. Tadeusza Borowskiego (1951), Fundacji im. Kościelskich (1966), Fundacji im. Alfreda Jurzykowskiego (1974), Nagrody im. Stanisława Vincenza (1989), polskiego PEN Clubu (1996) oraz Dorocznej Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2006).
Dziesięcioletni Borys, chłopiec z patologicznej rodziny, zostaje oddany wraz z rodzeństwem do domu dziecka w prowincjonalnym mieście Polski. Dzień po dniu, miesiąc po miesiącu Borys relacjonuje wydarzenia, których jest uczestnikiem lub świadkiem, opowiada o świecie wynaturzonym i nieludzkim, w którym jednak się żyje, je, śpi, chodzi do szkoły, podejmuje pierwsze decyzje, po raz pierwszy kocha… W tle widać zmieniającą się Polskę. Groza przeplata się ze wstrętem, wzruszenie z dojmującym poczuciem bezradności. Przez ten „czarny świat” bohater przenosi jednak swoją szczególną wrażliwość i, co najważniejsze, nadzieję. Jak przeżyć piekło? Debiut Maślanki pokazuje nieopisane jeszcze w najnowszej literaturze rejony: Polska lat 80. i początku 90. widziana z perspektywy dziecka. Porażające, miejscami śmieszne i psychologicznie bardzo prawdziwe. – Justyna Sobolewska Mariusz Maślanka (ur. 1975), pisarz i artysta malarz. Wychowywał się w domu dziecka. Potem włóczył się po Polsce. Autor książek: Kroki, Na imię mam Jestem, Jutro będzie lepiej.
Tę zwartą, mistrzowsko napisaną, zaskakującą zwrotami akcji powieść rozjaśnia blask Iwaszkiewiczowskich motywów literackich. W miarę ich smakowania traci znaczenie to, co fabularne, na rzecz tego, co zawieszone między zdaniami. Mimo że nie znajdziemy tu pisarza ze Stawiska, wszystko prowadzi ku niemu, jakim był lub jakim się staje w naszych wyobrażeniach. A na bohatera powieści wybija się nigdy przez Iwaszkiewicza nienapisane, lecz bardzo Iwaszkiewiczowskie opowiadanie, o które w Na grobli toczy się ostra gra. Eustachy Rylski (ur. 1944 r.) – prozaik, dramaturg, scenarzysta. Autor dyptyku powieściowego Stankiewicz. Powrót, zbiorów opowiadań Tylko chłód i Wyspa, esejów zebranych w tomie Po śniadaniu, powieści Człowiek w cieniu i Obok Julii, Warunek, za którą w 2006 r. został nominowany do Nagrody Nike, a także sztuk teatralnych i scenariuszy filmowych. Jego utwory były tłumaczone na wiele języków. Mieszka pod Warszawą.
Kobieta gangstera w roli głównej, mafiozi i policjanci, pościgi i niespodziewane zwroty akcji w błyskotliwej komedii gangsterskiej osadzonej we współczesnych polskich realiach. Co może się przytrafić osobie, która straciła pamięć? Lena ku swojemu zdumieniu odkrywa, że Łysy ze zdjęcia to jej ojciec. Przypadkowo spotkana biuściasta manikiurzystka okazuje się jej matką. Bohaterka przekonuje się, że w poprzednim wcieleniu była miłośniczką kaktusów, jadła kiełki i sałatę, teraz... kaktusy wyrzuca na śmietnik i zajada się kurczakiem z frytkami. Ale pojawiają się nowe zagadki. To przyjemność otrzymać dwa w jednym: i lekkość pióra, i dowcip. Brawa dla autorki! Katarzyna Grochola Katarzyna Pisarzewska (ur. 1976) ukończyła socjologię na Uniwersytecie Warszawskim. Pracowała m.in. jako ankieter, socjolog, kwiaciarka, pisze scenariusze do filmów. Za książkę Halo, Wikta! zdobyła Złote Pióro 2002 główną nagrodę w konkursie Klubu Świat Książki i Elle na współczesną powieść dla kobiet. Książka odniosła wielki sukces rynkowy, a dalsze losy jej bohaterów autorka opisała w tomie Wikta, ratuj!. Inne książki autorki to Koncert łgarzy, Zmowa milczenia, Zbieg okoliczności.
Niektórzy lubią opowiadania krótkie, inni długie, więc ułożyłem tę książkę tak, żeby wyszło siedem na siedem. Wymieszałem opowieści nowojorskie z PRL-owskimi. Poza tytułowym opowiadaniem wszystkie były kiedyś w jakimś zbiorze wydrukowane, ale niektóre kilkadziesiąt lat temu. Ból gardła, Nowy taniec La ba da czy Wizyta to moje zupełne początki. Przeczytałem je niedawno i bardzo mi się podobały. Może nie mam racji, ale wolałbym ją mieć jak powiedział jeden producent z Paramountu, odrzucając mi scenariusz. Janusz Głowacki Janusz Głowacki (ur. 1938) warszawiak i nowojorczyk, prozaik, dramaturg, scenarzysta. Opublikował m.in. My sweet Raskolnikow, Raport Piłata, Moc truchleje, Ostatni cieć, Z głowy, Good night Dżerzi, Przyszłem, czyli jak pisałem scenariusz o Lechu Wałęsie dla Andrzeja Wajdy. Współautor scenariuszy: Rejs i Psychodrama w reż. Marka Piwowskiego i autor scenariuszy: Trzeba zabić tę miłość w reż. Janusza Morgensterna oraz Polowanie na muchy i Wałęsa. Człowiek z nadziei w reż. Andrzeja Wajdy. Autor sztuk teatralnych m. in: Kopciuch, Fortynbras się upił, Polowanie na karaluchy, Antygona w Nowym Jorku, Czwarta siostra.
Znany podróżnik, dziennikarz i pisarz opowiada o swoich wojażach po świecie – czytelnik znajdzie tu relacje z dalekiej Azji, czarnej Afryki, wysp Mikronezji i dziesiątków innych egzotycznych miejsc.
Chciałbym, aby ci, do których trafi ta książka, odczytali ją jako zbiór moich bardzo osobistych wspomnień... A może nawet jako antologię wrażeń i zdziwień. (ze Wstępu).
Olgierd Budrewicz (1923-2011) - dziennikarz, reportażysta, pisarz, varsavianista, podróżnik. Autor programów telewizyjnych, scenariuszy i komentarzy do dokumentów filmowych, a przede wszystkim reportaży wydanych w kilkudziesięciu książkach, m.in. Z Polską w sercu (wybór reportaży i rozmów), Cudotwórcy, kapłani, hochsztaplerzy (reportaże i wspomnienia), Daleko, jeszcze dalej (reportaże). Jego twórczość była tłumaczona m.in. na język angielski, rosyjski, niemiecki.
„Melancholio, Nimfo, skądżeś ty rodem?” – dociekał Słowacki i jego pytanie postawić można na nowo każdemu, kogo dotknęła, wszystkim bohaterom tej książki. Albrechtowi Dürerowi, posępnemu aniołowi o oczach jak świeżo wykopane studnie, który przedstawił jej najpiękniejszy wizerunek. Gérardowi de Nerval, twórcy najsłynniejszego sonetu o melancholii, lunatykowi, którego utrzymał powróz zawieszony nocą na paryskiej latarni. Antoniemu Malczewskiemu, jednemu z pierwszych zdobywców Mont-Blanc, magnetyzerowi kobiet, autorowi najsmutniejszej powieści poetyckiej w polskiej literaturze i najlepszego życiorysu, gdy ktoś chce mówić o klęsce. I Tobie, przechodniu, który idziesz ulicą, nie patrząc na ludzi, i w kałużach po porannym deszczu oglądasz swe zmącone oblicze. I wielu innym jeszcze.
Marek Bieńczyk (ur. 1956), pisarz, tłumacz. Opublikował dwie powieści: Terminal i Tworki oraz książki eseistyczne: Czarny Człowiek, Oczy Dürera, Kroniki Wina i Nowe Kroniki Wina, Przezroczystość, Książka twarzy (Nike 2012). Za esej Melancholia. O tych, co nigdy nie odnajdą straty otrzymał wyróżnienie Fundacji Kultury i nominację do Nagrody Literackiej NIKE.
Wiosna 2007 roku. Do Marka Edelmana przyjeżdża grupa uczniów katolickiej szkoły im. Edyty Stein z Gliwic. Dzieciaki siadają, gdzie się da: na wszystkich krzesłach, na łóżku, na podłodze. Jeden z chłopców z wyraźnym przejęciem pyta: - Czy Pan wierzy w Boga? 89-letni Marek Edelman odpowiada: - Dajcie mu spokój. On śpi. Ta książka jest zapisem rozmów, które Witold Bereś i Krzysztof Burnetko prowadzili z Markiem Edelmanem, przygotowując film Dowódca Edelman w reżyserii Artura Więcka ,,Barona"".Witold Bereś - przez wiele lat dziennikarz ,,Tygodnika Powszechnego"" i ,,Gazety Wyborczej"" oraz felietonista radia RMF. Od kilku lat producent i scenarzysta filmowy (m.in. Anioł w Krakowie, Zakochany Anioł, Tischner - życie w opowieściach).Krzysztof Burnetko - pracował w ,,Tygodniku Powszechnym"", był korespondentem Radia Wolna Europa, obecnie w tygodniku ,,Polityka"".Wspólnie napisali kilka książek. Pierwszą były wywiady przeprowadzone dla prasy podziemnej, a wydane przez Jerzego Giedroycia i Instytut Literacki w Paryżu (Tylko nie o polityce. Rozmowy ,,Promienistych""). W Świecie Książki opublikowali: Duchowny niepokorny. Rozmowy z ks. Stanisławem Musiałem, Kapuściński: Nie ogarniam świata, Marek Edelman. Życie. Po prostu, Nasza historia. 20 lat RP.pl, Kazik Ratajzer. Bohater z cienia.
Każdy z nas odnajdzie w bohaterach tych opowiadań cząstkę siebie: lepszą, gorszą, szczęśliwą, nieszczęśliwą... Prawdziwą. Opisywane historie działają jak najlepsza terapia. W łóżku ludzie doświadczają największej bliskości i w łóżku także bywają najbardziej osamotnieni. W łóżku śnią i z łóżka wstają, żeby zaspokoić swoją ciekawość świata. Także o tym jest ta książka...
Janusz Leon Wiśniewski (ur. 1954) – rybak dalekomorski, magister fizyki, doktor informatyki i doktor habilitowany chemii, naukowiec i pisarz. S@motność w Sieci była jego debiutancką powieścią, która stała się bestsellerem w Polsce i w Rosji, została przetłumaczona na wiele języków, a także sfilmowana. Wśród jego książek są m.in.: Zespoły napięć, Los powtórzony, Intymna teoria względności, Molekuły emocji, Sceny z życia za ścianą, Czy mężczyźni są światu potrzebni?, Na fejsie z moim synem, Bikini, Grand oraz W poszukiwaniu Najważniejszego: bajka trochę naukowa. Z Małgorzatą Domagalik napisał dwie powieści w listach: 188 dni i nocy oraz Między wierszami.
Piszę pierwszą w życiu scenę łóżkową i popełniam klasyczny błąd debiutanta – zamiast natychmiast przystąpić do rzeczy, zamiast od razu zacząć rozstępujące się niczym obłok ciało Najpiękniejszej Kobiety Świata opisywać – wchodzę w zawiłe wstępy i dygresje. Ale jak się miało w łóżku Najpiękniejszą Kobietę Świata, to człowiek się czuje tak wzmocniony intelektualnie, że zdaje mu się: ma prawo do formułowania tez fundamentalnych. Ma prawo do stawiania i do rozstrzygania kwestii kluczowych. Stawiam zatem (i zaraz rozstrzygnę) następującą kwestię kluczową: Co mianowicie w seksie jest kwestią kluczową? (fragment książki)
Jerzy Pilch (ur. 1952), prozaik, publicysta. Laureat nagrody Fundacji Kościelskich (1989) oraz nagrody literackiej NIKE (2001). Wśród jego książek są m. in.: Wyznania twórcy pokątnej literatury erotycznej, Spis cudzołożnic, Rozpacz z powodu utraty furmanki, Inne rozkosze, Tysiąc spokojnych miast, Bezpowrotnie utracona leworęczność, Pod Mocnym Aniołem, Miasto utrapienia, Narty Ojca Świętego, Pociąg do życia wiecznego, Marsz Polonia, Sobowtór zięcia Tołstoja. Dziennik, Wiele demonów, Drugi dziennik.
Gretkowska znowu niegrzeczna...
– Kocham go – mówi dobitnie, chociaż naprawdę powiedziała „Jestem". Miłość, kocham są pseudonimem bycia. Bez miłości nie wiem, kim jestem, jak się nazywam. Znam ten typ kobiet: ładne, wykształcone, niczego im nie brakuje, oprócz czipa uruchamiającego mechanizm porzuconej lalki. Tym czipem jest „miłość". Tak ją rozumieją. (fragment książki)
Manuela Gretkowska debiutowała w 1991 roku powieścią My zdies' emigranty. W jej dorobku są także: Tarot paryski, Kabaret metafizyczny, Namiętnik, Światowidz, Polka, Europejka, Kobieta i mężczyźni, Obywatelka, Trans, Agent oraz powiastka filozoficzna dla dzieci i rodziców Marysiu, jak myślisz.
Biała Maria to nazwa znanego serwisu. I marmuru, z którego zrobiono nagrobek. To także imię bohaterki książki. Jak to się łączy ze sobą? Przecież wszystko się łączy i ma swój - czasami ukryty - głęboki sens.Hanna Krall, reporterka. Wśród jej książek są m.in.: Zdążyć przed Panem Bogiem, Trudności ze wstawaniem, Hipnoza, Taniec na cudzym weselu, Dowody na istnienie, Tam już nie ma żadnej rzeki, To ty jesteś Daniel, Wyjątkowo długa linia, Spokojne niedzielne popołudnie, Król kier znów na wylocie, Żal, Sublokatorka. Okna, Różowe strusie pióra.
Pozornie książka ukazuje kilka biografii - ludzi pokolenia stanu wojennego, urodzonych na początku lat 60. Opowiada o codzienności gierkowskiej, życiu podziemnym, emigracji, kapitalistycznej stabilizacji.Jednak główny nurt powieści płynie poza oficjalną i nieoficjalną historią. Iwasiów nie ma złudzeń: wie doskonale, że życie ukrywa się w stłumionych emocjach, skrywanej rozpaczy, w przerwach między atakami śmierci. I wie, że literatura nie może nikogo pocieszyć. Ku słońcu to książka, która swą mądrą skromnością dystansuje wiele fałszywych fajerwerków w polskiej literaturze. - Michał P. MarkowskiProza Ingi Iwasiów jest gęsta jak krew, która przenosi energię przeszłości w przyszłość. - Roman KurkiewiczInga Iwasiów (ur. 1963), wykładowczyni Uniwersytetu Szczecińskiego, literaturoznawczyni, krytyczka literacka. Wydała m.in.: Miasto-ja-miasto, Opowieść i milczenie. O prozie Leopolda Tyrmanda, Rewindykacje. Kobieta czytająca dzisiaj, Gender dla średnio zaawansowanych. Wykłady szczecińskie, Smaki i dotyki, Bambino, Na krótko, Umarł mi. , Angelusa, Cogito
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
