Współcześnie mamy dwie odrębne dyskusje dotyczące zagadnienia życia.Środowiska liberalne podkreślają konieczność ochrony roślin i zwierząt jako istot żywych. Działacze konserwatywni skupiają się na ochronie płodu ludzkiego pomijając niemal zupełnie znaczenie flory i fauny. Każde z tych stanowisk ma jednak cechę wspólną ochronę życia jako takiego. Potrzebne są jednak chęci by podjąć dialog i szukać wspólnych rozwiązań.
Beda Czcigodny nie doczekał się wśród Polaków czci i zainteresowania, na które zasłużył. A przecie ten ostatni Ojciec Kościoła zachodniego, prawdziwy polihistor, w swych licznych pismach zachował nam osiągnięcia starożytnej nauki w wielu dziedzinach (...).Dlatego szczególna wdzieczność należy się Katedrze Literatury Łacińskiej Antyku Chrześcijańskiego i Czasów Nowożytnych Instytutu Filologii Klasycznej KUL, że z jej inicjatywy ukazuje się tłumaczenie trzech dzieł Bedy: De natura rerum, De temporibus i De temporum ratione . Są one owocem ogromnej erudycji świeckiej Bedy i spotkają sie z zainteresowaniem naukowców wielu dziedzin jak i ogólnej rzeszy czytelniczej. Ks. Janusz A. IhnatowiczUniversity of Saint Thomas. HoustonTexas, USA
Na podstawie analizy kilkunastu kanonicznych pisarzy i tekstów kultury europejskiej Autor śledzi odmiany świętującego języka, czyli takiego, który wykracza poza swoje codzienne funkcje na rzecz ujęzykowionego myślenia filozoficznego. Badacz przygląda się najbardziej skrajnym przypadkom literackim, w których komunikacja jest prawie niemożliwa, aby w pełni zrozumieć mechanizmy funkcjonowania znaczeń językowych w przekazach kulturowych.
Książka składa się z siedmiu rozdziałów-szkiców. Pierwszy zawiera rozbudowaną analizę Genezis z Ducha Juliusza Słowackiego, drugi jest interpretacją listów pisanych przez Artura Rimbauda z Afryki, trzeci zajmuje się Listem lorda Chandosa Hugona von Hofmannsthala, czwarty – Łysą śpiewaczką Eugene Ionesco, piąty – Historią oka Georgesa Bataille’a, szósty – pewnymi rzadko dostrzeganymi aspektami filozofii Demokryta i sceptyków greckich, siódmy zaś jest próbą porównania zapisów psychozy sędziego Daniela Paula Schrebera i mistycznych stanów Emanuela Swedenborga.
This astonishing series of aphorisms, put into the mouth of the Persian sage Zarathustra, or Zoroaster,
contains the kernel of Nietzsche’s thought. ‘God is dead’, he tells us. Christianity is decadent, leading
mankind into a slave morality concerned not with this life, but with the next. Nietzsche emphasises the
Übermensch, or Superman, whose will to power makes him the creator of a new heroic mentality. The
intensely felt ideas are expressed in prose-poetry of indefinable beauty.
Though misused by the German National Socialist party as a spurious justification of their creed, the book
also had a profound influence on early twentieth-century writers such as Shaw, Mann, Gide, Lawrence and Sartre.
Dating from around 300BC, Tao Te Ching is the first great classic of the Chinese school of philosophy called Taoism. Within its pages is summed up a complete view of the cosmos and how human beings should respond to it. A profound mystical insight into the nature of things forms the basis for a humane morality and vision of political utopia.
The ideas in this work constitute one of the main shaping forces behind Chinese spirituality, art and science, so much so that no understanding of Chinese civilisation is possible without a grasp of Taoism. This edition presents the authoritative translation by Arthur Waley, with a new Introduction reflecting recent developments in the interpretation of the work.
Translated by J.J. Graham, revised by F.N. Maude Abridged and with an Introduction by Louise Willmot.
On War is perhaps the greatest book ever written about war. Carl von Clausewitz, a Prussian soldier, had witnessed at first hand the immense destructive power of the French Revolutionary armies which swept across Europe between 1792 and 1815. His response was to write a comprehensive text covering every aspect of warfare.
On War is both a philosophical and practical work in which Clausewitz defines the essential nature of war, debates the qualities of the great commander, assesses the relative strengths of defensive and offensive warfare, and - in highly controversial passages - considers the relationship between war and politics. His arguments are illustrated with vivid examples drawn from the campaigns of Frederick the Great and Napoleon Bonaparte.
For the student of society as well as the military historian, On War remains a compelling and indispensable source.
Since its first publication in 1651, Thomas Hobbes’s Leviathan has been recognised as one of the most compelling, and most controversial, works of political philosophy written in English. Forged in the crucible of the civil and religious warfare of the mid-seventeenth century, it proposes a political theory that combines an unequivocal commitment to natural human liberty with the conviction that the sovereign power of government must be exercised absolutely. Leviathan begins from some shockingly naturalistic starting-points: an analysis of human nature as being motivated by vain-glory and pride, and a vision of religion as simply the fear of invisible powers made up by the mind. Yet from these deliberately unpromising elements, Hobbes constructs with unparalleled forcefulness an elaborate, systematic, and comprehensive account of how political society ought to be: ordered, law-bound, peaceful. In Leviathan, Hobbes presents us with a portrait of politics which depicts how a state that is made up of the unified body of all its citizens will be powerful, fruitful, protective of each of its members, and − above all − free from internal violence.
Książka "Kultura śmierci. Gdy medycynie wolno szkodzić" to polski przekład głośnej książki Culture of Death: The Age of Do Harm Medicine Wesleya J. Smitha. Tematyka publikacji koncentruje się na kulturowych przemianach w sferze etycznej, prawnej i społecznej, istotnie wpływających na warunki praktykowania medycyny, zwłaszcza w zakresie jej fundamentalnych celów i wartości. Pierwsze wydanie książki odbiło się szerokim echem w Stanach Zjednoczonych i poza ich granicami. W 2001 roku uhonorowano je tytułem Najlepszej Książki Roku w kategorii Zdrowie w konkursie dla niezależnych wydawców. Autor jest prawnikiem, znanym między innymi z bezpośredniego zaangażowania w głośne na cały świat spory sądowe, które stanowią - jak na przykład sprawa Terri Schiavo - kamienie milowe współczesnej debaty bioetycznej. Nie ogranicza się zatem do teoretycznej analizy moralnych i prawnych problemów, przed jakimi staje praktyka medyczna, przeciwnie - omawia je na przykładzie przypadków, których często był uczestnikiem lub zaangażowanym obserwatorem.
Światłocienie zła to filozoficzne świadectwo obecności zła – „epifanii zła” – w naszym świecie. Autor rozważa „światłocienie zła” biorąc sobie za przewodników takich autorów jak Heidegger, Schelling, Nietzsche, Ricoeur, Arendt, Bauman, Lévinas i – czego nie da się ukryć – niżej podpisany. Poprzez interpretację ich tekstów prowadzi nas w środek dziejowego „jądra ciemności”. Podejmuje zadanie hermeneutyczne, przynależnie do „sztuki rozumienia” znaczeń i sensów językowych – chce zrozumieć rozumienie zła prezentowane przez współczesną myśl filozoficzną. Praca jest więc pracą o „epifanii zła”, a ponadto jest pracą o „hermeneutyce zła” – pracą wpisującą się w historię samej hermeneutyki.
Józef Tischner
Wydana po raz pierwszy w 1985 roku, Ontologia sytuacji jest istotnym osiągnięciem Bogusława Wolniewicza w dziedzinie metafizyki, logiki i filozofii języka, które ugruntowało jego status jako wybitnego filozofa. Podjęty tu projekt, realizowany metodami logiki formalnej, można określić jako zbudowanie na fundamencie wczesnej filozofii Wittgensteina spójnego systemu ontologicznego, którego zadaniem jest opisanie wzajemnego stosunku języka i rzeczywistości (bytu), gdzie poprzez sytuację rozumiemy fragment świata będący korelatem semantycznym zdania.
Drugie wydanie książki powstało przy współpracy profesora Mieczysława Omyły, który wzbogacił je przedmową, oraz profesora Jana Zygmunta, który wykonał gruntowną redakcję naukową całego tekstu oraz opatrzył go dodatkowymi przypisami i indeksem.
Po raz pierwszy wydana w Polsce, książka Elaine Scarry to klasyczne studium nad kulturowym i politycznym znaczeniem bólu jako zjawiskiem trudno wyrażalnym w języku, a zarazem wymagającym uwagi i społecznej wrażliwości. Nie jest to abstrakcyjny traktat, lecz nasycona moralną wrażliwością praca oparta z jednej strony na bogatym materiale empirycznym, obejmującym świadectwa osób cierpiących, dane medyczne, dokumenty dotyczące wojen i tortur, a z drugiej na tekstach z obszaru literatury pięknej, filozofii, medycyny, czy strategii militarnej, w których Scarry tropi ból jako fundamentalny, często spychany na drugi plan problem.""Dzieło Elaine Scarry do dzisiaj pozostaje najlepszym studium znaczenia bólu. Przede wszystkim kulturowego i politycznego. Ból nie jest tutaj traktowany jako topos kultury lub motyw literacki, lecz jako fenomen, zjawisko egzystencjalne, którego odpowiednie opisanie wymaga wzięcia pod uwagę relacji między tym, co najbardziej intymne dla podmiotu a sferą językową, łączącą ludzi. Dlatego ogromną rolę odgrywa w tej pracy swoista fenomenologia bólu. Dzięki temu książka Scarry nie jest abstrakcyjnym traktatem filozoficznym ani teoretyczno-literackim, lecz pracą opierającą się na rzeczywistych zjawiskach dotykających rzeczywistych ciał: torturach, mechanizmach wojny czy klinicznym zarządzaniu bólem. Jednocześnie w tekstach z obszaru literatury pięknej, strategii militarnej, polityki międzynarodowej, filozofii i medycyny Scarry tropi ból jako wątek podstawowy, choć ukryty. To połączenie rzeczywistego doświadczenia i rozmachu teoretycznego stanowi o unikalnej wartości książki.""Prof. dr hab. ANDRZEJ LEDER""Książka Elaine Scarry jest subtelnym i bogatym studium bólu cielesnego jako zjawiska, które może być źródłem alienacji, ale też węzłem początkowym kreacji i restytucji wyalienowanego życia. Jest to książka napisana bogatym językiem należącym do kilku teoretycznych idiomów Autorka porusza się pomiędzy filozofią, polityką, literaturą, antropologią kulturową, i kilkoma innymi dziedzinami, włącznie z medycyną i ekonomią, których potrzebuje do pełnego oświetlenia badanego fenomenu. Nie tylko więc ze względu na temat, co jest oczywiste, lecz także z uwagi na metodę i język jest to książka bardzo godna polecenia.""Prof. dr hab. ROBERT PIŁAT
Rene Descartes czyli Kartezjusz (1596-1650) - francuski filozof (także matematyk i fizyk) uznawany jest za ojca nowożytnej filozoffi, autor kilkunastu dzieł, z których bodaj najważniejsze są te dotyczące epistemologii. Metodą naukową Kartezjusza był sceptycyzm metodyczny, poszukiwanie twierdzenia, które oprze się jakimkolwiek wątpliwościom, będzie niepodważalne. Jest to zatem sceptycyzm szczególnego rodzaju, w którym wątpienie stanowi punkt wyjścia myślenia, nie zaś jego wynik. To właśnie w Rozprawie o metodzie pojawia się po raz pierwszy sformułowanie będące kwintesencją myśli kartezjańskiej ""Myślę, więc jestem"" (w znanej formie łacińskiej - ""Cogito ergo sum"" w późniejszych Zasadach filozofii). Pierwszą opublikowaną pracą filozoficzną Kartezjusza była właśnie Rozprawa o metodzie, która wraz z późniejszymi Zasadami filozofii i Medytacjami o pierwszej filozofii stanowi opus magnum francuskiego uczonego.
Wielki Modernizm współtworzą teksty gigantów literatury, genialnych odkrywców, by wymienić choćby Rimbauda, Oscara Miłosza, Dostojewskiego, Kafki, Musila, Becketta, Benna, Nabokova, Michaux, bądź z polskiej niwy Norwida, Leśmiana, Gombrowicza, Witkacego, Schulza, Różewicza kreatorów zachwycających światów.Autor nie przytacza gotowych odpowiedzi na każde pytanie, nie udziela pouczeń zaczerpniętych ze skończonych, zamkniętych systemów filozoficznych lecz próbuje skupić uwagę na podstawowych zjawiskach i problemach. Powrót do Wielkiego Modernizmu to także powrót do mocnego stanowiska Osoby, Człowieka, Kosmosu, Wartości - jakże często dziś poniżanych, traktowanych bez wiary, nadziei, miłości.
Podczas analizowania funkcjonowania rzeczywistości, pogłębiania naukowych zainteresowań i szukania sensu życia niechcący odkryłem 3 dowody na istnienie Boga, 24 dowody, że jesteśmy duszami chwilowo posiadającymi ciało oraz 7 dowodów na to, że życie tutaj jest czymś w rodzaju holograficznej symulacji – gry komputerowej (patrz ostatni rozdział). Koncepcja tej publikacji jest taka, by spróbować opisać to, co ważne i ma na nas wpływ, opierając się na nauce. Poruszam na przykład takie tematy, jak: prawa fizyki i biologii, systemy religijne, ateizm, satanizm, świadomość, miłość, szczęście, problemy, sny, wrażenie piękna, wiara, muzyka, poczucie humoru, seks i pieniądze. Wszystko udokumentowałem 594 przypisami. Nad książką pracowałem ponad 8 lat i włożyłem w nią ogrom wysiłku i zaangażowania, więc mam nadzieję, że będzie ona inspiracją i wiele wyjaśni.
Richard Dawkins miał piętnaście lat, gdy sam wyrósł z religii. Napisał tę książkę, by pomóc tym wszystkim, którzy podobnie jak on w tym wieku mają coraz więcej wątpliwości, ale obawiając się reakcji rodziny, środowiska, nie chcąc zrywać z tradycją albo urazić najbliższych i wreszcie wciąż wątpiąc, nie podejmują tego ostatecznego kroku. Tymczasem Dawkins pokazuje, że w Boga (czy w bogów) wierzyć nie należy, bo prawdopodobieństwo, że takie istoty istnieją jest znikomo małe, a już z zupełną pewnością nie one stworzyły świat, w którym żyjemy, a też wierzyć nie warto, bo po pierwsze nie z religii pochodzi nasza moralność (i w żadnych świętych księgach nie znajdziemy przepisu na to, by być dobrym człowiekiem), a po drugie świat bez bogów i bez kleru jest piękniejszy i lepszy. A przede wszystkim prawdziwy!.
Wyrastając z Boga to zatem przewodnik dla wszystkich, którzy chcą… dorosnąć. W sześciu rozdziałach części pierwszej wspólnie z autorem przyglądamy się temu, dlaczego religie – i ich święte księgi, czyli oczywiście też Biblia – nie mogą być dla nas wzorcem dobra, moralności i zwykłej ludzkiej przyzwoitości, w sześciu składających się na część drugą zaś Richard Dawkins wyjaśnia, dlaczego jedynie niereligijne myślenie, a przede wszystkim nauka, mogą pomóc zrozumieć nam, jak świat powstał i jak działa. A ta wiedza jest warunkiem, by świat ten uczynić lepszym.
Rozprawa stanowi autorską propozycję opracowania koncepcji podmiotu w oparciu o wybrane elementy filozofii Emila Ciorana. W jego pismach można doszukać się motywów-kluczy pomocnych przy interpretacji przepełnionych sprzecznościami aforyzmów i fragmentów. Motywy te zbiegają się w punkcie centralnym, podmiocie, który doświadcza ich w sposób bezpośredni, przeżywa i cierpi z ich powodu, nie formułuje zaś na ich podstawie hipotez pretendujących do miana obiektywnych. Nawet jeśli jego podstawa leży w doświadczeniu z gruntu subiektywnym i podatnym na występowanie sprzeczności, to sam podmiot może być odczytywany jako przekraczający postać Ciorana, stając się odzwierciedleniem sytuacji uniwersalnej.
Ze wstępu
Kościół. Świętość i grzech. Nadzwyczajne dobro i odwieczne zło.Od starożytności chrześcijaństwo zmaga się z dwoma demonami klerykalizmem i pedofilią. Ten piekielny związek, który wyrządził wiele krzywd, został rozbity całkiem niedawno. A towarzyszyło temu wielkie zgorszenie. Gian Franco Svidercoschi, jeden z najwybitniejszych watykanistów, odkrywa przed czytelnikiem, w jaki sposób to zło zadomowiło się w Kościele, w jego strukturach. Pokazuje, jak doszło do tego, że myślenie o dobru oprawców i instytucji stało się w pewnym momencie ważniejsze od myślenia o ofiarach.Książkę uzupełniają wstęp ks. Adama Bonieckiego MIC i Krótka historia zmagań Kościoła z wykorzystaniem seksualnym małoletnich opracowana przez o. Adama Żaka SJ, koordynatora ds. ochrony dzieci i młodzieży przy Konferencji Episkopatu Polski.
Intelektualne credo Umberta Eco!
Niedościgniona erudycja i zmysł obserwacji czynią z Umberta Eco jednego z największych myślicieli naszych czasów. W tekstach, przygotowywanych w latach 2001-2015 jako wykłady inaugurujące jeden z największych włoskich festiwali kulturalnych, La Milanesiana, powraca ze swoimi ulubionymi tematami: początkami naszej cywilizacji, ewolucją kanonów piękna, różnorodnymi formami ekspresji artystycznej, fałszowaniem Historii i obsesją spisku, umiejętnie mieszając ze sobą filozofię, literaturę, historię sztuki i kulturę popularną. Wzbogacona ilustracjami wybranymi przez autora, obrazującymi jego myśli, książka „Na ramionach olbrzymów” jest kwintesencją intelektualnego świata Umberta Eco – nasyconego celnymi spostrzeżeniami, ale niepozbawionego ironii i humoru. Jego wizjonerska myśl dzisiaj wydaje się potrzebna bardziej niż kiedykolwiek nam wszystkim, którzy, jak karzełki usadowione na ramionach olbrzymów, próbujemy zrozumieć i opisać współczesny świat.
Na książkę – prócz rozdziału objaśniającego metodę interpretacyjną – składają się studia o dziewięciu pisarzach różnych generacji. Innowacyjne projekty pisarskie Witolda Gombrowicza, Tadeusza Różewicza, Leopolda Buczkowskiego, Adama Ważyka, Edwarda Redlińskiego, Juliana Kornhausera, Jerzego Krzysztonia, Dariusza Bitnera oraz Zbigniewa Kruszyńskiego inscenizują dylematy i aporie dojrzałej oraz późnej nowoczesności. Autor wpisuje analizowane utwory w historyczne i historycznoliterackie konteksty, przede wszystkim jednak wprawia w ruch gry językowe zaczerpnięte z pism współczesnych filozofów (m.in. Michela Foucaulta, Richarda Rorty’ego, Jacques’a Derridy, Giorgio Agambena czy Petera Sloterdijka). Powiązanie literatury i filozofii w schemacie nazwanym „produkcyjnym” pozwala mu ukazać, w jaki sposób maszyna tekstowa produkuje myśl, to znaczy dochodzi do swoich własnych prawd dzięki pośrednictwu filozofii.
Jerzy Franczak konsekwentnie ujmuje literaturę nowoczesną jako szczególny rodzaj filozofii, ściślej – szczególny (a nawet poszczególny) sposób filozofowania. Szczególny, bo realizujący się nie poprzez sam ruch myśli, lecz za sprawą idiomatycznego gestu pisarskiego. Jeśli w literaturze szuka filozofii, to nie znaczy, że filozofia funkcjonuje u niego na prawach klucza objaśniającego sens omawianych utworów. Nie znaczy to również, że czyjś gest pisarski przekłada się na jakąś znaną skądinąd koncepcję. Znaczy to, że pisanie – wraz ze wszystkimi osobliwościami właściwymi dla danego tekstu czy autora – jest praktyką refleksyjno-krytyczną par exellence.
prof. dr hab. Krzysztof Uniłowski
Jerzy Franczak – pisarz, eseista, literaturoznawca. Autor powieści i zbiorów opowiadań, książek eseistycznych (m.in. Niepoczytalne, Libron, Kraków 2019) oraz rozpraw naukowych: Rzecz o nierzeczywistości. „Mdłości” Jean-Paul Sartre’a i „Ferdydurke” Witolda Gombrowicza (Universitas, Kraków 2002), Poszukiwanie realności. Światopogląd polskiej prozy modernistycznej (Universitas, Kraków 2007), Błądzące słowa. Jacques Ranciere i filozofia literatury (Instytut Badań Literackich, Warszawa 2017). Pracownik naukowy Wydziału Polonistyki na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Książka Charlesa H. Kahna, światowej sławy znawcy filozofii starożytnej i historii teorii politycznych, to jedna z tych kanonicznych prac ostatnich dwóch dekad, które znacząco wpłynęły na sposób odczytywania i rozumienia greckiej filozofii. Nie tylko każdy, kto dziś podejmuje się akademickich badań nad myślą Sokratesa
i Platona, ale też każdy jakkolwiek nią zainteresowany, mierzy się z interpretacją Kahna: pierwszy bezpośrednio, drugi pośrednio, gdyż teza Kahna jest do dziś punktem odniesienia lub przedmiotem polemiki w większości prac dotykających problemu treści nauki historycznego Sokratesa oraz spójności i oryginalności myśli Platona.
Charles H. Kahn (ur. 1928) – filozof, historyk teorii politycznej i filozofii greckiej, zwłaszcza presokratyków, Platona i Arystotelesa. Profesor Uniwersytetu w Pensylwanii. Oprócz książki Plato and the Socratic Dialogue. The Philosophical Use of a Literary Form (1996) wydał między innymi Anaximander and the Origins of Greek
Cosmology (1960), The Verb "Be" in Ancient Greek (1972), Pythagoras and the Pythagoreans (2001), Essays on being (2009).
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
