Zapraszamy po szeroki wybór literatury z dziedziny filozofii: systemy filozoficzne, kultura, sztuka, socjologia, historia filozofii, dzieła wielkich myślicieli. Szczególnej uwadze polacamy tutaj książki współczesnego nauczyciela duchowego, autora książek i wykładów z dziedziny duchowości czyli Eckhart Tolle. Jego bestsellery to Nowa ziemia, Strażnicy istnienia, Mowa ciszy, Praktykowanie potęgi teraźniejszości, Diament w twojej kieszeni i wiele innych, po które zapraszamy na Dobreksiazki.pl
Autor stawia w książce wiele pytań. Jakie idee ukształtowały charakter i tożsamość Europy? Jak to się stało, że cywilizacja, która stworzyła filozofię i naukę, i która wymyśliła instytucję praw człowieka, zwróciła się przeciwko sobie? Czy źródła kryzysów, owocujących tragiczną historią Europy ostatnich dwustu lat oraz nowożytnymi totalitaryzmami, nie tkwią czasem w samych podstawach myśli europejskiej, naznaczonej syndromem lęku przed Inności oraz Innym? Czy myśl, której genealogia i panowanie rozciągają się „od Jonii do Jeny” (Franz Rosenzweig), zdolna jest przebić się ku Nieskończonemu (Emmanuel Lévinas) mocą samej immanencji? Teza książki Porwanie Europy. Studia heterologiczne brzmi zatem: w obliczu współczesnych wyzwań ideowych i cywilizacyjnych Europa – ten tak mocno przeniknięty Historią kontynent, w którym (podążając za słowami Norwida) „przeszłość jest to dziś, tylko cokolwiek dalej” – musi ponownie się zdefiniować, a nawet na nowo siebie wymyślić.
Jan Krasicki – profesor zwyczajny w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Wrocławskiego, kierownik Zakładu Antropologii Filozoficznej. Absolwent wrocławskiej polonistyki, studia doktoranckie w zakresie filozofii ukończył na Uniwersytecie Warszawskim. Zajmuje się filozofią rosyjską, polską oraz niemiecką XIX–XXI wieku, głównie antropologią filozoficzną, filozofią religii oraz filozofią kultury. Autor książek: Eschatologia i mesjanizm. Studium światopoglądu Mariana Zdziechowskiego (Wrocław 1994); Przeciw nicości. Eseje (Kraków 2002); Bóg, człowiek i zło. Studium filozofii Włodzimierza Sołowjowa (Wrocław 2003); Po „śmierci Boga”. Eseje eschatologiczne (Kraków 2011); Człowiek i Bóg w tradycji rosyjskiej (Kraków 2012); Bierdiajew i inni. W kręgu myśli rosyjskiego renesansu religijno-filozoficznego (Warszawa 2012); ????? ? ??????. ????? ?? ??????? ? ???????????? ????? (?????-????????? 2015); Dostojewski i laboratorium idei (Warszawa 2020).
Krishnamurti jest uważany na całym świecie za jednego z największych myślicieli i nauczycieli religijnych wszech czasów. Nie wykładał żadnej filozofii ani religii, ale mówił raczej o rzeczach, które dotyczą nas wszystkich w naszym codziennym życiu, o problemach życia we współczesnym społeczeństwie z jego przemocą i korupcją, o poszukiwaniu przez jednostkę bezpieczeństwa i szczęścia oraz potrzebie, by ludzkość uwolniła się od wewnętrznego ciężaru strachu, gniewu, zranienia i smutku. Krishnamurti przemawiał nie jako guru, ale jako przyjaciel, a jego przemówienia i dyskusje opierały się nie na wiedzy opartej na tradycji, ale na jego własnym wglądzie w ludzki umysł. Kiedy zwracał się do dużej audytorium, ludzie czuli, że Krishnamurti rozmawia z każdym z nich osobiście, zajmując się jego konkretnym problemem. W swoich prywatnych rozmowach był współczującym nauczycielem. Uczeni religijni odkryli, że jego słowa rzuciły nowe światło na tradycyjne koncepcje. Krishnamurti podjął wyzwanie współczesnych naukowców i psychologów i szedł z nimi krok po kroku, omawiał ich teorie, a czasem pozwalał im dostrzec ograniczenia tych teorii. Jego nauczanie, oprócz tego, że jest istotne dla współczesności, jest ponadczasowe i uniwersalne. Zdecydowaną większość książek Jiddu Krishnamurtiego wypełniają teksty mów ? stenografowanych, a od 1961 r. nagrywanych ? jakie wygłaszał regularnie w Europie Zachodniej, Stanach Zjednoczonych i Indiach. Niekiedy pisał krótkie teksty, zwykle będące reminiscencjami z rozmów z ludźmi szukającymi u niego rad, jak żyć. Część z nich trafiła do książki Pierwsza i ostatnia wolność. Z lat 1961?1962 pochodzą zapiski na temat własnych przeżyć mistycznych, wydane jako Dziennik z podróży. Książka, którą trzymasz w ręku, zawiera poprawiony polski przekład The Only Revolution z 1970 roku.
Uchwycona przez Landmanna "luka antropiczna" jest tym, co wyróżnia człowieka, który w odróżnieniu od innych żywych istot jest zarazem twórcą kultury oraz jej beneficjentem. Ta szczególna sytuacja człowieka stanowi konsekwencję jego ontycznego niedoposażenia, na które składa się niewyspecjalizowanie narządów oraz radykalne zredukowanie instynktu. Trzeba jednak od razu uściślić sens omawianego tu terminu, wskazać na jego względność. O ile bowiem określenie "luka" sugeruje jakiś niedostatek, to jest on orzekany w sposób obiektywny jedynie przy założeniu, że kryterium waloryzacji zakorzenione jest w horyzoncie świata animalnego. W przypadku, gdy rozpatrywanie owej "luki" przebiega z uwzględnieniem specyfiki bytu ludzkiego, jej sens ulega modyfikacji - luka przestaje być brakiem, a okazuje się okolicznością umożliwiającą urzeczywistnianie się nowych jakości, nieznanych światu animalnemu. Człowiek bowiem, będąc z jednej strony istotą kreatywną, tworzącą kulturę, a z drugiej, podlegając modelowaniu przez zastane dziedzictwo kulturowych artefaktów, podlega dwóm odrębnym i przeciwnym sobie siłom - nie tylko zresztą im podlega, ale także je generuje.
Why must we believe that God is dead? Can we accept that traditional morality is just a 'useful mistake'? Did the principle of 'the will to power' lead to the Holocaust? What are the limitations of scientific knowledge? Is human evolution complete or only beginning? It is difficult to overestimate the importance of Friedrich Nietzsche for our present epoch. His extraordinary insights into human psychology, morality, religion and power seem quite clairvoyant today: existentialism, psychoanalysis, semiotics and postmodernism are plainly anticipated in his writings - which are famously enigmatic and often contradictory."Introducing Nietzsche" is the perfect guide to this exhilarating and oft-misunderstood philosopher.
Żadna filozofia, religia, książka, warsztat czy osoba nie może dać ci prawdy - ty już nią jesteś. Nic nie może dać ci tego, czym już jesteś. Inni w najlepszym razie mogą jedynie nakierować cię ku twojemu prawdziwemu ja.Wielu z nas ma obsesję na punkcie dążenia do samodoskonalenia, co często wynika z założenia, że coś jest nie tak z życiem, z innymi, a zwłaszcza z nami. Nigdy nie doświadczymy rzeczywistości próbując zmienić się w "lepszą osobę". Wynika to z braku akceptacji naszego tu i teraz. Żyjemy w iluzji i próbujemy zmienić ją na lepszą iluzję. Wkraczamy w rzeczywistość kiedy jesteśmy obecni z prawdą naszej chwili, bez względu na to jaka ona jest. W prawdzie naszych trudnych doświadczeń i lęków łączymy się z naszą odwagą i tym wszystkim, czym jesteśmy. Odkrywamy wtedy, że wewnętrznie już jesteśmy tą "lepszą osobą".Odkrywanie swojej wewnętrznej siły jest krokiem poza ograniczenia pozytywnego myślenia i osobistym przewodnikiem po naszej wewnętrznej naturze, gdzie możemy odkryć ukryte wymiary naszych mocy, naszego szczęścia i wewnętrznej wolności.OSTRZEŻENIE: Ta książka jest niebezpieczna dla twojego ego!
Czy ty też „rozpracowałeś” Boga? Czy poznałeś Jego taktykę działania? Jeśli tak, nasłuchuj. Bóg ma dla ciebie niespodziankę. Posłuchaj, jak padają na ziemię kamienie przeznaczone dla cudzołożnicy. Posłuchaj, jak Bóg zaprasza złoczyńcę do limuzyny, którą wspólnie udadzą się do Jego Królestwa. Bóg pojawia się w najdziwniejszych miejscach i sytuacjach. Dokonuje najdziwniejszych rzeczy. Rozdaje uśmiechy tam, gdzie widzi tylko zmarszczone brwi. W oczach, w których lśniły łzy, zapala iskierki radości. Na ciemnym niebie umieszcza jasną gwiazdę. Wśród burzowych chmur zawiesza tęczę. Najskuteczniej działa wtedy, gdy nam wiedzie się najgorzej.
Może właśnie teraz wpadłeś w jakiś życiowy huragan. W tej książce znajdziesz trzy punkty zakotwiczenia. Trzy głazy, które wytrzymają każdą burzę. Trzy skały, które oprą się największym falom. Te trzy punkty odniesienia dwa tysiące lat temu zostały mocno osadzone w skalnym podłożu przez pewnego cieślę, który udowodnił, że jest Chrystusem. Dokonał tego jednego dnia. Wystarczyło sześć godzin pewnego piątku. Sześć godzin, które rysują się na równinie historii ludzkości jak piramida na pustyni. Sześć godzin, które przez dwa tysiące lat badano, analizowano i omawiano. Jakie jest znaczenie tych sześciu godzin? Podobno są furtką w czasie, przez którą wieczność weszła do najciemniejszych ludzkich jaskiń. Wyznaczają czas zejścia Wielkiego Nawigatora w najgłębsze wody, kiedy to utworzył punkty zakotwiczenia dla swoich zwolenników.
Cóż oznacza ów piątek? Dla życia zaciemnionego niepowodzeniami ów piątek oznacza przebaczenie. Dla serca wypełnionego pustką ów piątek oznacza cel. A dla duszy spoglądającej na przeciwległy brzeg rzeki śmierci oznacza wybawienie. Sześć godzin pewnego piątku. A czym dla ciebie jest owe sześć godzin?
Jeśli szlak, którym idziesz, legł w mroku, nie siadaj. Jeśli twa droga wydłuża się, nie zatrzymuj się. Jeśli noc tonie w czerni, nie opuszczaj rąk. Bóg przygląda się tobie. Może właśnie nadchodzi moment, w którym poleci swojemu aniołowi, by odsunął kamień leżący przed tobą. Może otrzymasz przelew, którego tak ci potrzeba. Może winny wobec ciebie układa właśnie słowa przeprosin. Może na biurku znajdziesz przedłużenie umowy o pracę. Nie poddawaj się, bo jeśli to uczynisz, być może nie usłyszysz odpowiedzi na swoje modlitwy. Gdy spotyka cię rozczarowanie, nie wpadaj w panikę. Nie wyskakuj z pociągu. Nie opuszczaj rąk. Zdobądź się na cierpliwość i pozwól, by Bóg przypomniał ci, że On wciąż jest u steru. Dopóki nie nastał kres – nic nie jest skończone. Potrzebujemy usłyszeć, iż Bóg wciąż sprawuje kontrolę. Potrzebujemy usłyszeć, że nic się nie skończyło, dopóki On sam tego nie powie. Potrzebujemy usłyszeć, że klęski i tragedie życiowe nie są powodem do zaprzestania walki. Są jedynie powodem, by wziąć się w garść.
Pamiętaj, proszę – opowiadania biblijne nie mają służyć temu, byś z zadziwieniem spoglądał wstecz, lecz temu, byś z wiarą patrzył przed siebie. Bóg, który przemawiał, wciąż mówi do nas. Bóg, który niósł przebaczenie, ciągle przebacza. Bóg, który przychodził, nadal przychodzi. Przychodzi do twojego świata. Przychodzi, by uczynić to, czego ty nie potrafisz zrobić. On odsuwa głazy, których ty nie jesteś w stanie poruszyć.
Kamienie nie są przeszkodą dla Boga. Nigdy nią nie były i nigdy nie będą. On wciąż odsuwa kamienie.
Wykorzystaj moc jogi, aby zmienić swoje życie. Joga została stworzona jako nauka o wyzwoleniu, ale obecnie jest wykorzystywana do poprawy zdrowia fizycznego i psychicznego. Pomaga nam być bardziej produktywnymi w pracy, bardziej opiekuńczymi w związkach oraz odpowiedzialnymi współtwórcami społeczeństwa i mieszkańcami tej planety. Jak to wszystko jest możliwe? Jak tak naprawdę działa joga?
Odpowiedzi leżą w sposobie funkcjonowania ludzkiego ciała i umysłu, budowie naszego układu nerwowego oraz naszych codziennych działaniach. Opierając się na nowoczesnej neuronauce, starożytnej mądrości oraz wieloletniej praktyce nauczania jogi, Eddie Stern wyjaśnia, w jaki sposób to, co robimy, wpływa na to, kim się stajemy. Jak nasze rutynowe działania i postawy mogą ukierunkować i zmienić nasze ciała, funkcje mózgu, emocje i doświadczenia – nasze życie. Eddie Stern – nauczyciel ashtangi, pisarz i wykładowca z Nowego Jorku. Angażuje się w liczne badania naukowe oraz interdyscyplinarne projekty ułatwiające dostęp do jogi. W każdej dziedzinie swojej pracy podkreśla znaczenie różnorodności. Studiował filozofię, sanskryt i rytuały.
Mistrzostwo słownej szermierki W dzisiejszym świecie polityki i biznesu, a także w życiu codziennym spory i dyskusje wygrywają nie ci, którzy mają rację, lecz ci, którzy za pomocą sprytnych sztuczek, a czasem nawet bezczelnych chwytów potrafią zapędzić przeciwnika w kozi róg. Często robią to tak chytrze, że ich rozmówcy nie zauważają poważnych błędów logicznych w prezentowanym rozumowaniu. Owi współcześni sofiści grają na ludzkich emocjach i odwracają uwagę od sedna sprawy -- wyłącznie w celu upozorowania słuszności swojej tezy. Warto poznać techniki stosowane przez takich wytrawnych polemistów -- niekoniecznie po to, by je stosować, lecz po to, by umieć bronić się przed pułapkami, jakie na nas zastawiają. "Erystyka" napisana została przez niemieckiego filozofa Artura Schopenhauera około 1830 roku. Chociaż od jej powstania minęło ponad sto siedemdziesiąt lat, książka ta nie straciła na aktualności. Autor opisał w niej trzydzieści osiem forteli stosowanych w dyskusjach przez ludzi, którzy za wszelką cenę chcą udowodnić swoją rację, bez względu na słuszność ich argumentów. To wspaniałe dzieło, pełne ciekawych spostrzeżeń i przykładów zaczerpniętych z życia. Prowadzenie sporów jest sztuką -- i warto się jej nauczyć.
Ostatni tom z trzyczęściowej serii prac prof. Krzysztofa Maurina – wybitnego matematyka, twórcy polskiej szkoły fizyki matematycznej, a zarazem filozofa i myśliciela – zawiera teksty spisane z notatek Autora. Znalazły się w nim m.in. rozdziały zatytułowane:
- Myśliciele kręgu Eranosa: Pauli, Jung, Corbin
- Spotkanie z Larsem Gardingiem
- Spotkanie z Hansem hrabią Lehndorffem
- Carl Friedrich von Weizsäcker
- Misterium spotkania
Mówią one o postaciach szczególnie ważnych dla Krzysztofa Maurina. Dlaczego pisał o spotkaniach właśnie z nimi? Profesor mawiał, że uczeń nie musi szukać mistrza, bo gdy dojrzeje, mistrz sam się pojawi. Nasuwa się myśl, że to potrzeby duchowe Autora sprawiły, że spotkał tych, a nie innych wybitnych ludzi.
Meetings. Selected Works, Volume 3
The last volume of the three-part series comprising works of professor Krzysztof Maurin – an eminent mathematician, the founder of the Polish School of Mathematical Physics, a philosopher and thinker – contains texts taken from the Author’s notes. It includes, among others, such chapters as:
- The Thinkers of the Eranos’ circle: Pauli, Jung, Corbin
- Meeting Lars Garding
- Meeting Hans Count Lehndorff
- Carl Friedrich von Weizsäcker
- The Mystery of A Meeting
The chapters discuss the figures who were of utmost importance for Krzysztof Maurin. Why did he write about his meetings with them? The Professor used to say that a disciple does not have to search for the master, because when he matures, the master will appear. One cannnot help but wonder that the Author met these, not other, outstanding people.
Keywords: meeting, Kabbalah, quantum mechanics, symbol, mythos, archetype
Słuchaj uważnie. Jeśli Jezus pragnął, by wszyscy zrozumieli jedną rzecz, to na pewno tę: człowiek jest wartościowy z tego prostego powodu, że jest człowiekiem. Dlatego właśnie tak a nie inaczej traktował ludzi. Zastanów się nad tym. Przebaczył kobiecie przyłapanej na cudzołóstwie. Dotknął nietykalnego trędowatego, który prosił o oczyszczenie. Spełnił prośbę niewidomego żebraka, siedzącego na poboczu drogi. W pobliżu sadzawki Siloam uzdrowił człowieka, który uwielbiał użalać się nad sobą. Pamiętaj też o klasycznym przykładzie pokazania wartości człowieka, przekazanym przez Łukasza – opowieści o ukrzyżowanym łotrze. Miłość Jezusa nie zależy od tego, co dla Niego robimy – ani trochę. Jesteśmy wartościowi w oczach Króla po prostu dlatego, że jesteśmy. Nie musimy ładnie wyglądać i nie musimy mieć wielkich możliwości. Dla Niego nasza wartość jest wrodzona.
Zastanów się nad tym przez chwilę. Jesteś cenny tylko dlatego, że istniejesz. Nie z powodu tego, co robisz lub zrobiłeś, ale po prostu dlatego, że jesteś. Zapamiętaj to. Pamiętaj o tym, gdy jakiś żartowniś będzie próbował przylepić ci metkę z okazyjnie niską ceną na twoim poczuciu własnej wartości. Gdy ktoś będzie próbował pozbyć się ciebie jako taniego towaru, pomyśl tylko o tym, jak wysoko Jezus ciebie ceni … i uśmiechnij się. Ja się uśmiecham.
Robię to, ponieważ wiem, że nie zasługuję na taką miłość. Nikt z nas nie zasługuje. Wszyscy korzystamy z karty kredytowej Jezusa, nie swojej. Zatem nic dziwnego, że zwą Go Zbawicielem.
Prezentowana książka jest oceną prób przypisywania różnego rodzaju podmiotowości rozszerzonym systemom poznawczym oraz artefaktom. Autorka odpowiada w niej na pytanie, w jakim znaczeniu można zastosować do tych obiektów kategorię podmiotu, a w jakim jest to nadmiarowe. Nadmiarowość owa prowadzi do nadawania podmiotowości poznawczej i sprawczej, a nawet moralnej i prawnej każdemu względnie autonomicznemu systemowi przetwarzającemu informację. W książce wskazano szkodliwe, teoretycznie i praktycznie, konsekwencje tego procederu. Określono również kryteria, które pozwalają jasno odróżnić refleksyjny podmiot od agenta i zapobiec tym samym nadużyciom związanym z przypisywaniem podmiotowości rozszerzonym i sztucznym systemom poznawczym.
Recenzowana książka znakomicie wpisuje się w najnowsze trendy kognitywistyki, epistemologii i filozofii umysłu, a jednocześnie porusza fundamentalne zagadnienie bycia podmiotem poznającym w kontekście współczesnych wyzwań epistemologicznych.
Z recenzji dr hab. Anita Pacholik-Żuromska, prof. UMK
Na piąty tom „Dzieł zebranych” Feliksa Konecznego składają się prace opublikowane przez krakowskiego historyka w latach 1903-1905.
Znajdziemy wśród nich książkę „Dzieje Polski za Jagiellonów”, w której w sposób przystępny przedstawił losy Polski w czasach panowania litewskiej dynastii. Warto zwrócić szczególną uwagę na broszurę „Geografia historyczna”.
Koneczny syntetycznie przedstawił w niej historię ziem Polski i Wielkiego Księstwa Litewskiego, usiłując tym samym pobudzić rodaków do szerszego spojrzenia na sprawy polskie. Tom zawiera również ostatnie recenzje sztuk teatralnych wystawianych na deskach krakowskiego teatru, a także „Nowiny z historiografii polskiej”, gdzie prezentował swój punkt widzenia na rezultaty ówczesnych badań historycznych.
W roku 1905 Feliks Koneczny został redaktorem naczelnym „Świata Słowiańskiego”.
Miesięcznik miał na celu propagowanie idei słowiańskiej wśród Polaków oraz nawiązywanie stosunków kulturalnych z elitami pobratymczych narodów. W niniejszym tomie można odnaleźć artykuły Konecznego z pierwszego rocznika tego czasopisma.
Wybór pism o kulturze w dobie kryzysie, wolności, zagrożeniach i szansach mechanizacji, realiach gospodarki socjalistycznej, konfliktach między racjonalizmem a ludzką naturą i tradycją. Ich autor należał do grona najbardziej kontrowersyjnych publicystów polskich XX wieku. Stawiając prowokacyjne pytania i tezy, szedł często na przekór modom intelektualnym i powszechnym opiniom. Tom jego tekstów z okresu PRL ukazuje wiele ówczesnych dylematów, wynikających z natury państwa komunistycznego, ale i zagadnień, które do dyskusji wprowadzał wtedy właśnie Aleksander Bocheński."Pojawienie się kryterium rozumowego musiało wywołać sprzeciw wszystkich tych, co byli stróżami tradycji i nakazów ponadracjonalnych. Siłą rzeczy racjonaliści musieli więc uderzać w bastiony tradycji, w bastiony nakazów tradycyjnych, w pierwszym rzędzie w autorytety religijne i te spośród tradycji społecznych, które uważane były za najbardziej nadrzędne, najmniej nadające się do osłabienia poprzez krytyczną dyskusję. Może w tym starciu leżała przyczyna tego dziwnego zjawiska, iż choć skłonności socjalne człowieka były równie wrodzone w jego aparat, jak skłonności mające na celu li tylko zadowolenie wobec jednostki, to racjonalizm odnosił się tylko do granic tych ostatnich skłonności, uważając je za właściwą, niewymagającą dalszego uzasadnienia ani krytyki postawę działań. Natomiast odrzucał wszelkie skłonności wrodzone wówczas, jeżeli celem ich była ochrona i zadowolenie nie jednostki, a wspólnoty". (Antropologiczna funkcja racjonalizmu)"Racjonalizm [...], jeżeli dąży do zadowolenia pewnych skłonności jednostkowych, to dlatego, że są one najsilniejsze, a nie, że można je racjonalnie uzasadnić. Racjonalizm kończy się tam, gdzie wkracza naczelna w danej chwili skłonność człowieka". (Dygresje o wyższej i niższej kulturze)Aleksander Bocheński (1904-2001), polityk, publicysta, brat Józefa i Adolfa Bocheńskich. W II RP był związany ze środowiskami konserwatywnymi, publikował m.in. na łamach "Buntu Młodych" i "Polityki". Wziął udział w kampanii wrześniowej, był następnie więziony przez NKWD. Po wojnie zasiadał w Sejmie Ustawodawczym (1947-1952), współpracował m.in. z "Dziś i Jutro" oraz "Tygodnikiem Powszechnym".
Niewinna i urocza gorączka bibliofila u bibliomana jest ostrą chorobą posuniętą do obłędu twierdzi Charles Nodier. I w tym zawiera się sedno bibliomanii w obłędzie czytelnika, który bierze do ręki książkę i nie potrafi jej odstawić, chyba że na własną półkę. Gdzie nas ten obłęd zaprowadzi? Do kompulsywnego zbieractwa? Do zbrodniczych czynów? A może sprawi, że przekroczymy granicę szaleństwa i zejdziemy do piekła bibliofila? Kreśląc w zebranych w niniejszym tomie opowiadaniach groteskowe portrety miłośników książek, Charles Nodier, Gustave Flaubert i Charles Asselineau starają się dociec istoty bibliomanii. Ich dociekaniom towarzyszą ilustracje Alfreda Kubina i Lona Lebeguea, będące swoistym komentarzem tego niezwykłego zjawiska.
The book „The philosophy of A?ivu by Naraya?a Guru…” was written by the Author, who associated her academic career with the still not fully appreciated intellectual heritage of one of the most enigmatic figures of the Indian South as Naraya?a Guru, an extraordinary figure both because of his complex biography (philosopher, spiritual teacher, reformer, social activist) and his extraordinarily rich intellectual output of a highly varied nature that eludes clear-cut description.
The extent, nature, and character of the influence of the message of the Tamil medieval work Tirumandiram and doctrine of Kashmir Śaivism on the developing currents of thought and religious-philosophical literature (and not only such) of the region of historical and contemporary Kerala is still underestimated and is only becoming before our eyes an important new current of research, in the current of which the Author undoubtedly fits brilliantly. The original form of this influence, in the case of the work discussed by the Author, shines through the thought of mostly philosophical nature, the message of which also reveals to us an original project of the science of cognition of human nature, but also the emancipatory dimension of cognition and knowledge (the title a?ivu = knowledge), overcoming the basic limits of the human condition, the science leading to the promise of liberation, the vision of freedom in the individual, spiritual and social sense at the same time.
Due to the elements of an innovative approach as well as the importance of the subject, the new book by Hanna Urbańska deserves the full attention of the academic community and of the reader, who is keen on alternative forms of exploring the nature of human relations with the surrounding world.
"Tako rzecze Zaratustra" to najczęściej czytane i tłumaczone dzieło niemieckiego filozofa Friedricha Nietzschego. Jego wysokie walory literackie sprawiły, że zyskało popularność również poza środowiskiem akademickim. Utwór wyróżnia się oryginalnym stylem i językiem, a także bogatą i niejasną symboliką. Jest opisywany jako epopeja filozoficzna i składa się z czterech części, z których każda powstawała w zaledwie 10 dni.W "Tako rzecze Zaratustra" można znaleźć najbardziej znane motywy twórczości Nietzschego: chrześcijańsko-humanistyczny konflikt dobra ze złem oraz krytykę kultury i dotychczasowego systemu wartości, motyw woli mocy, ideę wiecznego powrotu czy w końcu utopijną ideę nadczłowieka jako określenie ideału indywidualnej osobowości.
"Jest to przewodnik po anatomii myśli ? a nie tekstów. Łukomski nie mapuje bowiem samych tekstów Arendt, nie poddaje ich analitycznej interpretacji w stylu close reading [...]. Liczy się dla niego tylko sama uniwersalna teoria ? nie tyle jako system pojęć i twierdzeń, ile jako sposób myślenia ? formułowania i rozwiązywania problemów, intelektualna struktura wyjaśniająca, a nie materialny gmach zbudowany z cytatów i fragmentów książek. [...] Skupia się na samej rekonstrukcji, semantycznej analizie ? głownie Kondycji ludzkiej ? nastawionej na odtworzenie właściwych znaczeń najważniejszych w niej pojęć.
[...] Zamysł jest taki, że tekst ma bronić się sam ? wirtuozerią analiz, pozwalających zrozumieć zjawiska/odnośne stany rzeczy bez stosowania dodatkowych ? w założeniu zaciemniających obraz ? odniesień do obcych komentarzy i interpretacji. Łukomski zdaje się w ten sposób dowodzić ? a zabieg to najpewniej świadomy ? że uniwersalność teorii Arendt może być mierzona minimalną intertekstualnością wszelkich jej potencjalnych reprezentacji [...]. Gigantyczne wyzwanie i przedsięwzięcie intelektualne. W znanej mi literaturze na temat Arendt chyba czegoś takiego jeszcze u nas nie było".
Z recenzji prof. dr. hab. Jana P. Hudzika
"Rangę poznawczą recenzowanej książki wyznaczają trzy jej konteksty. Pierwszym jest ożywienie i wzmocnienie w refleksji nad polityką nurtu humanistycznego i hermeneutycznego, związanego z przewrotem lingwistycznym. [...] Drugim jest projekt debaty nad ewolucją systemu demokracji liberalnej ku republikańskiemu ideałowi życia publicznego. […] Trzeci kontekst to spójne i całościowe wyartykułowanie modelu polityki opartego na dialogu i perswazji, nawiązującego do greckiej tradycji republikańskiej. [...] Książka Łukomskiego jest też dojrzałą próbą pełnej rekonstrukcji możliwego kierunku refleksji teoriopolitycznej, kierunku ku antropologii polityki. Książka jest popisem erudycji, precyzji budowania wywodu, klarownej formy językowej, konstrukcji procesu badawczego: od problemu do uzasadnionych konkluzji. Recenzowałem na tym poziomie rozwoju naukowego kilkanaście książek, w tym jedną wydaną przez wydawnictwo Routledge. Za żadną z nich nie stał twórca o tak dużej kulturze filozoficznej i wiedzy humanistycznej, a także dociekliwości analitycznej. Książka zapewni autorowi poczesne miejsce w polskiej humanistyce, nie tylko w środowisku badaczy polityki. Piszę te słowa tym łatwiej, że nie przekonuje mnie do końca model polityki Arendt, zrekonstruowany z taką wirtuozerią analityczną w pracy Łukomskiego".
Z recenzji prof. dr. hab. Tadeusza Klementewicza
CZYM JEST ATEIZM? Wszystko wskazuje na to, że to swoista, stanowcza wiara w nieistnienie Boga. Ateizm jest wiarą tego rodzaju, ponieważ ateiści nie są w stanie wykazać słuszności swojego stanowiska w sposób niebudzący żadnych racjonalnie uzasadnionych zastrzeżeń. Wskutek tego nie mają oni podstaw, by stanowczo utrzymywać: „Skoro Boga nie ma, to wszystko nam wolno – wszystko jest nam dozwolone”. Natomiast racjonalnie uzasadnione byłoby stwierdzenie warunkowe, które brzmi: „Jeśli Boga nie ma, to wszystko wolno – wszystko jest nam dozwolone”. Uważne przemyślenie tego warunkowego stwierdzenia prowadzi jednakże do wniosku, że stanowi ono jedynie pierwszą połowę złożonego warunkowego stwierdzenia, które głosi: „Jeśli Boga nie ma, to wszystko wolno – wszystko jest nam dozwolone; jeśli jednak Bóg istnieje, to nie wszystko wolno – nie wszystko jest nam dozwolone”. Otóż wszelkie próby rozstrzygnięcia tej podstawowej alternatywy, o którą chodzi w tym złożonym warunkowym stwierdzeniu, zawsze mają charakter wiary: bądź to „wiary pozytywnej”, czyli afirmującej istnienie Boga, bądź też „wiary negatywnej”, czyli zaprzeczającej Jego istnieniu. Z tego zaś złożonego stanu rzeczy, o który chodzi w owym warunkowym stwierdzeniu, zdaje się wypływać – między innymi – podstawowa zasada ogólnoludzkiego humanitaryzmu, która głosi: Skoro każdy światopogląd opiera się na jakiejś określonej wierze, to nikogo nie wolno przymuszać – przemocą fizyczną, presją psychiczną bądź zwodniczą propagandą – by wyrzekł się przyjętego przez siebie sposobu rozstrzygnięcia kwestii istnienia bądź nieistnienia Boga.
Ks. prof. dr hab. Roman Rożdżeński przez wiele lat był kierownikiem Katedry Filozofii Poznania na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie. Jest autorem wielu naukowych publikacji, w tym m.in. książek: Kant i Heidegger a problem metafizyki; Filozofia poznania; Pytanie o sens naszej egzystencji; Spostrzegalne i niespostrzegalne; Na tropach nieznanego; Problem metafizyki w filozofii I. Kanta oraz M. Heideggera; Najważniejsza sprawa myślenia; Nietzsche a odwieczne pytania; Filozofia a rzeczywistość; Ateizm, czyli wiara negatywna.
„Czas nie jest sprzymierzeńcem dzieła sztuki. Powoduje nieuchronny proces starzenia, niesie ryzyko pogarszania się stanu technicznego dzieła i, co za tym idzie, osłabiania wyrazu artystycznego. Dzieło sztuki traci świeżość i blask nowości. Ażeby temu procesowi stawić czoło – gdyż zapobiec mu nie sposób – od tysiącleci działali artyści zajmujący się, oprócz własnej działalności twórczej, „odświeżaniem”, „odnawianiem” czy restaurowaniem dzieł swoich kolegów, żyjących i tworzących w poprzednich epokach lub pokoleniach. Działalność tych restauratorów uważana była zawsze za twórczą. Nie istniało rozróżnienie pomiędzy współczesnymi twórcami i konserwatorami dzieła sztuki. Wszyscy umieli działać na obu polach, z tym samym talentem i tą samą wiedzą”.
Książka gromadzi artykuły i eseje profesora Andrzeja Tomaszewskiego, m. in. na temat teorii, filozofii i zasady ochrony dziedzictwa kulturowego i ich realizacji w praktyce konserwatorskiej, niemiecko-polskiej współpracy w zakresie wspólnych badań i ochrony zabytków oraz ochrony i konserwacji zabytków w Polsce. Teksty dotyczące praktyki konserwatorskiej często nawiązują do osobistych doświadczeń autora.
„Profesor Andrzej Tomaszewski to jedna z najbardziej rozpoznawalnych w świecie osobistości polskiej ochrony i konserwacji zabytków przełomu XX i XXI wieku. Przez całe życie związany z Warszawą – miastem tak ciężko doświadczonym przez los – nie tylko nie uległ nacjonalizmowi kulturowemu charakterystycznemu dla Europy Środkowej, ale stał się powszechnie szanowanym budowniczym mostów – prawdziwym pontifeksem” – prof. Jacek Purchla.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
