Zapraszamy po szeroki wybór literatury z dziedziny filozofii: systemy filozoficzne, kultura, sztuka, socjologia, historia filozofii, dzieła wielkich myślicieli. Szczególnej uwadze polacamy tutaj książki współczesnego nauczyciela duchowego, autora książek i wykładów z dziedziny duchowości czyli Eckhart Tolle. Jego bestsellery to Nowa ziemia, Strażnicy istnienia, Mowa ciszy, Praktykowanie potęgi teraźniejszości, Diament w twojej kieszeni i wiele innych, po które zapraszamy na Dobreksiazki.pl
Praca dotyczy związków Monteskiusza z Polską począwszy od XVIII wieku aż po czasy współczesne. Autor z jednej strony przedstawia poglądy francuskiego filozofa i prawnika na ustrój Rzeczpospolitej Obojga Narodów w XVIII wieku, z drugiej zaś – recepcję jego refleksji politycznych w polskiej publicystyce oświeceniowej. Ponadto omawia podejście do myśli Monteskiusza w czasie zaborów Polski i współcześnie. Osobno potraktowane zostały tłumaczenia dzieł Monteskiusza na język polski oraz wynikające z nich kierunki i stan badań prowadzonych w Polsce wokół jego postaci. Publikację kończą autorskie przemyślenia na temat biografii i twórczości autora O duchu praw.
Za sterami jest książką o sprawach najprostszych i przez to najważniejszych. To tekst o filozofii systemów, o unikalności każdego z nas i o wspólnocie naszych decyzji. Dzięki lekturze masz szansę zrozumieć podstawowe dla myślenia systemowego i cybernetycznego pojęcia ma "s" - "system", "sprzężenie" i "sterowanie".
Właśnie to pozwoli Ci przejść z poziomu "beta" na poziom "meta". Stań więc za sterami!
Studium Tożsamość niejednoznaczna jest pierwszym w Polsce naukowym opracowaniem twórczości literackiej i eseistycznej B. Fundoianu, rumuńskiego autora pochodzenia żydowskiego, znanego jednak częściej jako Benjamin Fondane. To próba opisania twórczości Fundoianu – poety, eseisty filozoficznego, dramaturga i krytyka literackiego – przez pryzmat dylematów tożsamościowych, które bezpośrednio bądź pośrednio wpływały na poglądy i wybory estetyczne autora. Podzielona na trzy rozdziały, odpowiadające okresom biografii twórczej Fundoianu i źródłom jego inspiracji, praca przynosi wnikliwą analizę najważniejszych aspektów ideowych i artystycznych tego pisarstwa. Świadoma faktu, że Fundoianu jest właściwie nieznany polskiemu czytelnikowi, autorka proponuje formułę wprowadzenia (prolegomena) do jego twórczości, starając się uchwycić to, co w niej najistotniejsze z punktu widzenia autorskiej refleksji filozoficznej w eseistyce oraz tematyki i stylu utworów literackich. Istotnym atutem publikacji jest imponująca bibliografia obejmująca całość dostępnej literatury krytycznej dotyczącej twórczości Fundoianu/Fondane’a, a także obszerne cytaty z eseistyki niemal nieznanego w Polsce pisarza oraz pojedyncze przekłady jego wierszy”.
Z recenzji dr. hab. Kazimierza Jurczaka
Geniusz, dla którego najważniejszy był człowiek
Ten wie o człowieku więcej niż Freud, Heidegger, Levinas. ks. prof. Józef Tischner
Wielkość Antoniego Kępińskiego wyraża się tym, że – odwołam się tu do zwrotu banalnego, ale kluczowego – wyprzedził on epokę. Nigdy nie czułem tego rodzaju tremy i onieśmielenia, jak teraz, dzieląc się refleksjami o tej książce. Czy Kępiński przeszedł w swoim życiu epizod psychotyczny? Są przesłanki potwierdzające tę hipotezę i o tym autorka książki pisze wprost. prof. Bogdan de Barbaro
Uformował moje spojrzenie na psychiatrię, ale też – co ważniejsze – postawy, poglądy, systemy wartości. prof. Jerzy Aleksandrowicz
Gdyby zapytać polskich psychiatrów, czyje książki wpłynęły na ich wybór kierunku kształcenia, bardzo wielu odpowie, że Kępińskiego. Nie ma chyba drugiej takiej inspiracji w psychiatrii polskiej jak jego dzieła. dr Łukasz Cichocki
Nie cierpi obłudy, układów, sztywności, „chodzenia pod krawatem”, towarzyskiego ple-ple, konferencji organizowanych po to, by szermujący tak zwanymi złotymi myślami mogli się popisać. dziennikarka Ewa Owsiany
Poglądy Kępińskiego, spopularyzowane w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, wpłynęły nie tylko na środowisko psychiatryczne, ale w ogóle na społeczeństwo. Od tego czasu inaczej zaczęto patrzeć na chorych psychicznie. prof. Krzysztof Rutkowski
Krystyna Rożnowska – dziennikarka z wieloletnim doświadczeniem, autorka cenionych poradników medycznych oraz książek, w tym biografii prof. Juliana Aleksandrowicza Uleczyć świat. W Wydawnictwie WAM opublikowała Zwyciężoną i Można oszaleć – opowieść o pacjentach szpitala psychiatrycznego.
Marcin Karas przedstawia heliocentryczną teorię Kopernika jako wynik jego badań astronomicznych, które zostały ukierunkowane przez dogłębną znajomość poprzedzających go dwóch tysięcy lat rozwoju astronomii. Dla historyka filozofii niezwykle przekonująco brzmi teza Kopernika wyakcentowana przez Karasa, że to rozwój astronomii, nawarstwiające się obserwacje nieba, kolejne próby ich zobrazowania i opisania doprowadziły najpierw do zakwestionowania geocentryzmu, z powodu nierozwiązywalnych aporii tkwiących w tym modelu świata, a następnie podjęcia próby zbudowania innego, bardziej spójnego modelu kosmosu. Przy czym owa spójność dotyczy nie tylko wewnętrznej koherencji modelu, ale przede wszystkim jego lepszej adekwatności do poczynionych obserwacji i obliczeń. W świetle tej tezy Kopernik jawi się jako kontynuator wielkich filozofów i astronomów przeszłości, a zarazem wielki odkrywca i reformator ludzkiego obrazu świata. Dla znawcy nauki starożytnej i średniowiecznej nie tylko nie stanowi to paradoksu, lecz jest raczej potwierdzeniem trafności ustaleń autora: rozwój nauki nie dokonuje się skokowo, a tak zwane rewolucje naukowe są, owszem, dziełem geniuszy, takich jak polski astronom, ale przygotowywane są przez lata pracy naukowej poprzedzających ich badaczy, którzy potem, szczególnie w popularnej świadomości, giną w cieniu swoich wielkich uczniów (jak Wojciech z Brudzewa „ginie” w cieniu Kopernika). Wszystko to świadczy o wyjątkowości i oryginalności opracowania profesora Marcina Karasa.
Z recenzji prof. dra hab. Artura Andrzejuka, Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie
Prezentujemy Czytelnikom, po raz pierwszy w całości, lwowskie wykłady akademickie Profesora Kazimierza Twardowskiego. Prowadził je nieprzerwanie w latach 1895-1931, tj. od przyjazdu do Lwowa, aż do przejścia na emeryturę. Wykłady próbujemy odczytać i poddać krytycznemu opracowaniu na podstawie rękopisów i maszynopisów archiwalnych złożonych w Archiwum Połączonych Bibliotek WFiS UW, IFiS PAN i PTF oraz Polskiej Akademii Nauk Archiwum w Warszawie, Archiwum Profesora Kazimierza Twardowskiego.
Egipskie piramidy, greckie świątynie, Forum Romanum… Ślady dawnych kultur niezbicie dowodzą, że nawet najwspanialsze cywilizacje przemijają. Temu prawu podlega również licząca dwa tysiące lat cywilizacja judeochrześcijańska. Michel Onfray opisuje jej powolny zmierzch, jednocześnie odmalowując bogactwo idei, które leżą u jej podstaw.
„Dekadencja” to opowieść o dwóch tysiącleciach istnienia chrześcijaństwa, czasach inkwizycji, procesach wytaczanych zwierzętom, krwawych dyktaturach i rodzących się ekstremizmach. Francuski filozof odważnie zestawia fakty i wysuwa niepokojące wnioski. Czy to możliwe, że żyjemy u kolejnego kresu wielkiej cywilizacji?
Michel Onfray – autor ponad osiemdziesięciu książek, dekonstruuje mity religijne, filozoficzne, społeczne i polityczne, leżące u podstaw wielu powszechnych iluzji. Dekadencja jest drugim tomem w serii Krótka historia świata. Nakładem Wydawnictwa Czarna Owca ukazały się jeszcze: Antypodręcznik filozofii, Zmierzch bożyszcza oraz Manifest hedonisty.
Wielu polskim czytelnikom znane jest nazwisko Uspieńskiego. Jednak do tej pory nie ukazały się w języku polskim nauki jego legendarnego mistrza, G.I. Gurdżijewa. Niniejsza książka jest pierwszym poważnym opracowaniem, które prezentuje filozofię Gurdżijewa, bogato czerpiąc z jego własnych tekstów, oraz nakreśla postać urodzonego pod koniec XIX wieku w Armenii autora, wydobywając ją ze mgły mitów i przeinaczeń. Jego całościowa wizja człowieka, kosmosu i ewolucji wszechświata zakorzeniona jest w tradycjach ezoterycznych wielu religii. Jednocześnie jednak pełna jest zagadek i niedomówień - podobnie jak życiorys jej twórcy, celowo zaciemniany przez niego samego. Gurdżijew, spisując swe przemyślenia, nie starał się ułatwiać czytelnikowi zadania, upraszczając styl czy precyzując koncepcje. Przeciwnie, w tekstach swych z premedytacją stosował skomplikowaną terminologię, metafory i alegorie, tak aby treść docierała tylko do wybranych. Wprowadzenie światła i porządku do tego intelektualnego gąszczu było wyzwaniem dla autora niniejszego opracowania. Popularne etykietki, takie jak filozof, guru czy myśliciel, nie w pełni opisują działalność Gurdżijewa. charakter jego pracy najlepiej oddaje chyba określenie "reformator". W dużym uproszczeniu można powiedzieć, że celem jego działań było dążenie do zmiany natury ludzkiej. Nie chodziło mu o udoskonalenie charakteru człowieka, o uczynienie go bardziej kulturalnym czy tolerancyjnym, lecz o coś głębszego, bardziej istotnego - o całkowitą zmianę psychiki człowieka i jego poglądu na siebie i na świat; Gurdżijew nazywa to osiągnięciem "obiektywnego rozumu".
Czym jest historia filozofii polskiej? Odpowiedź na powyższe pytanie wydaje się prosta. Historia filozofii polskiej bada historię filozofii w Polsce. Mówimy zatem o dyscyplinie historycznej, będącej dyscypliną pomocniczą nauki podstawowej, jaką jest filozofia, albo – ponieważ filozofia nie jest dyscypliną historyczną, lecz nauką spekulatywną albo analityczną – mówimy o dziedzinie badań interdyscyplinarnych, łączących kompetencje historyczne i filozoficzne. Historyk filozofii polskiej nie tylko zatem bada dzieje idei, lecz także widzi te ostatnie w ich historycznym i biograficznym kontekście; jego tematem są nie tylko dzieje pojęć, lecz także historia języka ojczystego, w którym były one artykułowane; i wreszcie – rzecz ostatnia, ale ważna – w jego polu badawczym pojawiają się obiekty materialne: manuskrypty, kolejne wydania analizowanych tekstów i szczegółowe pomiędzy nimi relacje.
Tak właśnie uprawia historię filozofii polskiej Stanisław Pieróg, któremu ten tom, złożony z prac jego uczniów i przyjaciół, jest dedykowany. W pracach Stanisława Pieroga i w jego aktywności nauczycielskiej jest jednak coś więcej, pewien znaczący naddatek, który – jeśli to właśnie od Pieroga chcielibyśmy się dowiedzieć, czym jest historia filozofii polskiej – sprawia, że odpowiedź na tytułowe pytanie przestaje być oczywista. Historia filozofii polskiej może być bowiem filozofią albo, mówiąc ostrożniej, pytanie, czym jest historia filozofii polskiej, może być pytaniem filozoficznym. Sposób, w jaki ją uprawiamy (a przynajmniej sposób, w jaki uprawia ją Stanisław Pieróg), zakłada już bowiem pewne filozoficzne rozstrzygnięcia (ze Wstępu Wawrzyńca Rymkiewicza).
Czy uważacie dzikich za nieokrzesanych gburów żyjących w szałasach ze swoimi samicami i paroma zwierzętami, wystawionych nieustannie na surowość klimatu, znających tylko ziemię, która ich karmi, rynek, dokąd udają się czasami, aby kupić proste ubrania; za istoty mówiące gwarą, której nie rozumieją ludzie z miasta, mające mało idei, a w konsekwencji mało wrażeń; za tych, którzy podporządkowani są, nie wiedząc dlaczego, ludziom ubranym w pióra, którym przynoszą co roku połowę tego, co zdobędą za cenę potu czoła; za zbierających się w pewne dni w budynku przypominającym stodołę, aby celebrować obrzędy, których nie pojmują, a słuchają kogoś inaczej ubranego od nich, którego nie rozumieją; za tych, którzy czasami opuszczają swoje chatki, słyszą bicie w bęben i wyruszają na wyprawę w daleki świat, by zabijać swych bliźnich za czwartą część tego, co mogliby uzyskać, pracując na miejscu? Takich dzikusów mamy w całej Europie. ""
Społeczna odpowiedzialność biznesu instytucji finansowych, w tym przestrzeganie norm etycznych, jest jednym z ważnych instrumentów budowania zaufania publicznego do tych instytucji, które jest niezbędne w świadczeniu usług finansowych klientom. Nadal jednak w działalności instytucji finansowych spotyka się przejawy społecznej nieodpowiedzialności, w tym nieodpowiedzialnej i niedostosowanej do potrzeb i sytuacji klienta sprzedaży (misselling) produktów finansowych, której konsekwencje mają negatywny wymiar finansowy oraz pozafinansowy dla tych instytucji. Monografia podejmuje ważne zagadnienia teorii i praktyki społecznej odpowiedzialności biznesu instytucji finansowych, takie jak:
• Dlaczego tolerujemy misselling w branży finansowej?
• Działania edukacyjne banków centralnych w obszarze wiedzy ekonomicznej i kompetencji finansowych jako przejaw społecznej odpowiedzialności biznesu.
• CSR finansów w kulturze ekonomii postwzrostu.
• Raportowanie społecznej odpowiedzialności biznesu w sektorze bankowym i pośrednictwie finansowym.
• Społeczna odpowiedzialność instytucji finansowych za misselling i FinTech.
• Społeczna odpowiedzialność banków spółdzielczych.
• Korzyści i koszty społecznej odpowiedzialności biznesu instytucji finansowych.
• Kwalifikacja „Doradzanie w zakresie finansów osobistych" jako czynnik ograniczający misselling na rynku usług finansowych.
Książka jest adresowana do osób zajmujących się naukowo lub praktycznie koncepcją społecznej odpowiedzialności biznesu, w tym pracowników instytucji finansowych, pracowników uczelni i wydziałów ekonomicznych, studentów i konsumentów chcących zwiększyć poziom swojej wiedzy na temat teorii i praktyki społecznej odpowiedzialności instytucji finansowych.
Na podkreślenie zasługuje kompleksowość i wysoki poziom merytoryczny opracowania. Autorzy opierają się na źródłach odzwierciedlających stan obecny i perspektywy rozwojowe rynku finansowego. Trafnie eksponują kluczowe problemy, np. ewolucję poglądów na temat CSR wskazującą na nieadekwatność nie tylko znanego od lat profitowego modelu CSR, lecz również na poznawczą nieprawomocność klasycznych teorii ekonomicznych, które ów model wspierają, czy na raportowanie społeczne, ujawniające na ile deklaracje strategiczne instytucji finansowej o społecznie odpowiedzialnych praktykach realizują się w działaniu, a na ile pozostają jedynie marketingowym hasłem. Uwzględniają wszystkie kluczowe wątki problematyki społecznej odpowiedzialności banków i pośredników finansowych. Biorą pod uwagę aspekty ekonomiczne i regulacyjne, stosownie do postulatów ekonomii instytucjonalnej oraz ekonomicznej analizy prawa. Podejmowanie racjonalnych decyzji finansowych przekłada się nie tylko na wzrost dobrobytu, ale również na stabilizację systemu finansowego.
Z recenzji prof. dra hab. W. Szpringera
Każda próba uchwycenia tego, czym jest i jaki ma charakter doświadczenie religijne, może być analizowana jako ujęcie pewnych szczególnych własności ludzkiego poznania, a szczególne własności poznania, które odkrywane są poprzez badanie i pojęciowy wymiar doświadczenia religijnego, mogą być rozpoznawane i badane także w innych aktach i aspektach poznania, niekoniecznie związanych z religią.
Zagadnieniem, na którym koncentrują się autorzy zawartych w tym tomie artykułów, nie jest sam fenomen religii, ale kwestie związane z możliwościami i granicami ludzkiego poznania, uchwytywanymi przez filozoficzne próby konceptualizacji doświadczenia religijnego. Ważnym punktem wyjściowym badań są dla nich prace myślicieli, dla których epistemologiczne ujęcie doświadczenia religijnego stanowiło kluczowy element strukturalny teorii filozoficznej, a byli to: S. Bułgakow, P. Florenski, S. Frank, L. Szestow, N. Bierdiajew, F. Rosenzweig, E. Levinas, A.J. Heschel oraz J.-L. Marion.
Teksty pokazują możliwości i zakres wykorzystania modeli i struktur pojęciowych, wypracowanych w XX-wiecznych konceptualizacjach doświadczenia religijnego jako narzędzi szerzej rozumianej epistemologii. Autorzy rozszerzają w ten sposób zakres użyteczności struktur pojęciowych, wypracowanych przez XX w. filozofów religii.
Tom niniejszy jest rezultatem badań prowadzonych w latach 2015‒2018 w ramach projektu badawczego, finansowanego przez Narodowe Centrum Nauki (nr DEC-2014/13/B/HS1/00761 z 4 grudnia 2014), Epistemologia doświadczenia religijnego w XX-wiecznej filozofii rosyjskiej i żydowskiej. Był on realizowany na Wydziale Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Przyczynkiem do powstania publikacji była także międzynarodowa konferencja „Epistemologia doświadczenia religijnego”, która odbyła się w Warszawie w dniach 26‒28 września 2016 r.
The main topic of the book is how to argue for formal epistemic norms of credence. The author advocates formal justificational pluralism, suggesting that it is reasonable to use various formal tools, e.g. different “scoring rules”, in arguments for synchronic and diachronic norms.
The author first examines various occasions on which modern formal epistemology fails to live up to its “formal” label. Among the topics considered next are: the Dutch Book Theorem and Arguments (which fails according to the author), a novel version of the Principal Principle, and a constructive approach to higher order probabilities. The author argues then that the best method for dealing with various belief update problems is that of minimizing inverse relative entropy, and defends the claim that for evaluating an agent’s credal state at a single moment the Brier Score seems to be the way to go.
Wroński’s results are unified by applying proper mathematical methods to different and yet interconnected aspects of key elements of currently ongoing debates about bayesian epistemology. The book is a research monograph on a technically and philosophically advanced topic. The work is not for the faint-hearted, but Wroński definitely succeeds at showing that this is rightly so. By approaching the problems in a good mathematical form Wroński shows that in formal philosophy the devil is often in the detail. And he has quite a lot to learn from Wroński.
Rafał Urbaniak, Associate Professor, University of Gdańsk
Leszek Wroński is an Assistant Professor at the Institute of Philosophy of Jagiellonian University in Kraków. His previous book, a study of the prospects of various formulations of the Common Cause Principle, was published as Reichenbach’s Paradise in 2014. He is mainly interested in formal epistemology and philosophy of probability, having authored and co-authored papers on probabilistic causality and the branching space-time theory. He sings in a vocal ensemble specialising in the Baroque period and leads one whose sole period of interest is the Renaissance.
Kontynuacja wielkiego hitu Historii piękna.
Pozornie piękno i brzydota są konceptami, które wzajemnie się implikują. Zazwyczaj też rozumie się brzydotę jako przeciwieństwo piękna, więc wydaje się, że zdefiniowanie jednej wystarczy, by wytłumaczyć drugą. Objawianie się brzydoty na przestrzeni wieków jest wszakże dużo bogatsze i bardziej nieprzewidywalne, niż się powszechnie sądzi.
Zawarte w tej książce fragmenty antologii, obejmującej teksty z niemal trzech tysięcy lat, opatrzone niezwykłymi ilustracjami, wiodą nas zaskakującym szlakiem pomiędzy koszmarem, strachem i miłością; tu przejawy obrzydzenia podążają równym krokiem z poruszającymi odruchami współczucia, natomiast odrzuceniu deformacji towarzyszą dekadencka ekstaza oraz uwodzicielskie naruszanie wszelkich klasycznych kanonów. W demonach, obłąkanych, straszliwych nieprzyjaciołach i niepokojących obecnościach, w obrzydliwych otchłaniach i zwyrodnieniach, które ocierają się o wyrafinowanie, w odmieńcach i żywych trupach ujawnia się niezwykle szeroka, a często też nieoczekiwana wena ikonograficzna. Spotkawszy się na tych stronach z brzydotą natury, brzydotą duchową, asymetrią, dysharmonią, zniekształceniem, natknąwszy się tu na nikczemne, słabe, podłe, banalne, przypadkowe, arbitralne, surowe, odrażające, niewdzięczne, straszliwe, jałowe, mdłe, przestępcze, widmowe, czarnoksięskie, szatańskie, ohydne, wstrętne, godne pogardy, groteskowe, odpychające, nienawistne, nieprzyzwoite, nieczyste, brudne, obsceniczne, przerażające, naganne, potworne, gwałtowne, mętne, okropne, upiorne, obmierzłe, odrzucające, odstręczające, niesmaczne, przyprawiające o mdłości, cuchnące, występne, szkaradne, nieprzyjemne i niemoralne, pierwszy zagraniczny wydawca, który przeczytał to dzieło, wykrzyknął: „Jakże piękna jest brzydota!”
Estetyczna i intelektualna przygoda z arcydziełami wszech czasów!
"A jest tu zaiste piękno jeszcze bardziej prawdziwe, kiedy mianowicie ujrzysz w kimś i uwielbisz mądrość, nie patrząc zgoła na jego twarz, bo twarz może sobie być brzydka, kiedy po prostu pominiesz całą jego postać zewnętrzną i będziesz „ścigać” tylko jego wewnętrzne piękno" - Plotyn
"Piękno świata dostrzegamy w pojedynczych elementach, na przykład w gwiazdach na niebie, ptakach w powietrzu, rybach w wodzie i ludziach na ziemi" - Wilhelm z Conches
"Bez wątpienia jedną z przyczyn, dla których wielu ludzi nie ma właściwego poglądu na piękno, jest brak subtelnej wyobraźni koniecznej dla odczuwania bardziej wyrafinowanych wzruszeń. Wszyscy roszczą sobie pretensje do tej subtelności, wszyscy o niej mówią i chętnie widzieliby w niej sprawdzian wszelkich gustów i poglądów" - David Hume
"I śmierć, i piękno zaiste to dwie istoty głębokie, co tyle mają błękitu i tyle czerni w źrenicy, jako dwie siostry straszliwe, płodne i wielkookie, o zagadce tej samej, tejże tajemnicy" - Wiktor Hugo
„Piękno jest prawdą, prawda pięknem” – tylko tyle można wiedzieć i warto wiedzieć tu, na ziemi" - John Keats
"Piękno jest zawsze dziwaczne. Rzec nie chcę, iż jest dziwaczne w sposób dobrowolny i na zimno, bo w takim przypadku byłoby potworem, wykolejonym z torów życia. Mówię, że zawiera zawsze odrobinę dziwaczności, która sprawia, że szczególnie jest piękne" - Charles Baudelaire
Książka ta – choć ilustrowana obrazami stu arcydzieł wszech czasów – nie jest kompendium wiedzy o sztuce. Obrazy, podobnie jak cytaty z dzieł literackich, od Pitagorasa po teksty współczesne, odzwierciedlają zróżnicowane pojęcia piękna, jakie pojawiały się na przestrzeni dziejów. Książka ilustruje, w jaki sposób pojmowano piękno natury, kwiatów, zwierząt, ciała ludzkiego, gwiazd, proporcji matematycznych, światła, drogocennych kamieni, Boga, szatana wreszcie.
Na podstawie tekstów filozofów, pisarzy, uczonych, mistyków i teologów oraz świadectw artystów można się także zorientować, w jaki sposób odczuwał piękno zwykły, przeciętny człowiek. Okazuje się, że nie tylko w różnych epokach, ale nawet w obrębie tej samej kultury ścierały się ze sobą różnorodne pojęcia na temat piękna. Czytelnik sam może się przekonać, czy w tak odmiennych swych przejawach koncepcja piękna zachowała pewne cechy stałe. W każdym razie przeżyje pasjonującą przygodę, estetyczna i intelektualną.
Niniejszy tom zbiera wypowiedzi historyków i teoretyków literatury, teologów oraz edytorów. Profil pomieszczonych tekstów jest poszerzony o rozmaite konteksty, a horyzonty podejmowanych badań wyznacza perspektywa dorobku beletrystycznego i publicystycznego Prusa. Przedmiotem namysłu Autorów stały się zagadnienia wielowymiarowości myśli pisarza oraz jej filozoficznego, teologicznego, socjologicznego, historycznego, przyrodniczego aspektu. W prezentowanych tekstach widzimy więc drobiazgowe interpretacje pojedynczych utworów Prusa, analizy porównawcze z dziełami innych autorów, ujęcia syntezujące wybrane problemy twórczości autora Lalki, a także badania językoznawcze i koncepcje edytorskie.
Autor bada kluczowe koncepcje i logikę "Poetyki", a następnie tłumaczy spostrzeżenia Arystotelesa i odnosi je do współczesnego teatru, filmu, telewizji i multimediów. Książka przedstawia niepowtarzalny zasób wiedzy dla każdego, kto chciałby poznać sekret skutecznego opowiadania historii, zarówno w przeszłości, jak i w dzisiejszej, wartej miliardy dolarów, branży rozrywkowej.
W jaki sposób zasady sformułowane ponad 2000 lat temu przydadzą się dzisiejszym autorom nie tylko scenariuszy, sztuk, książek, ale także gier komputerowych i wszelkich innych form opowiadania? Lektura tej książki pozwala przekonać się, że ich znajomość może nie tylko usprawnić ich pracę, ale wręcz stanowić klucz do sukcesu.
Analiza obejmuje przykłady:
- hollywoodzkich hitów
- seriali telewizyjnych
- bestsellerowych powieści
- klasyki literatury
- gier wideo i multimediów
Przez stulecia "Poetykę" Arystotelesa otaczał nimb tajemnicy. Co tak naprawdę wielki filozof próbował przekazać na temat istoty sztuk dramatycznych i opowiadania historii? W tej książce autor (szef działu zakupów w fińskiej telewizji publicznej) wyjaśnia tajemnicę " właściwej dla sztuki przyjemności", która według Arystotelesa stanowi cel dramatu i jest możliwa do osiągnięcia za pomocą pewnych strategii opowiadania.
Książka Ariego Hiltunena stanowi niezbędne dla każdego autora przypomnienie, że reguły pisania opowieści są niemal odwieczne i warto studiować klasyków, aby poznać sekrety znakomitego warsztatu, gwarantującego sukces zarówno w przeszłości, jaki dzisiaj.
Książka Błażeja Skrzypulca jest pracą oryginalną, chociaż podejmuje klasyczny problem filozofii percepcji. Autor prezentuje w niej nowatorskie analizy i propozycje teoretyczne dotyczące przedmiotowych i protoprzedmiotowych obiektów treści percepcji wzrokowej, z jakimi mamy do czynienia na kolejnych etapach realizacji procesu precepcyjnego. Praca imponuje pod względem analitycznym i systematycznym. Bez wątpienia stanowi ważny wkład we współczesne badania dotyczące natury obiektów percepcji wzrokowej.
(z recenzji Roberta Poczobuta)
Kołakowski jest dla mnie – to oczywiste – największym fenomenem powojennej filozofii w Polsce i to fenomenem formatu światowego, tak z uwagi na twórczość, jak i życiowe zaangażowania. Przykłady można mnożyć. „Nigdzie indziej nie znajdziemy tak przekonującego spotkania filozofii z życiem” – twierdzi na przykład Modzelewski (Życiodajny impuls chuligaństwa) o skierowanej do sądu opinii semantycznej dotyczącej różnic pojęciowych między wiadomościami, ocenami oraz interpretacjami. A nie szło o filozoficzne elukubracje, lecz o odwagę, która wówczas, w połowie lat 60., była droga w Polsce. A to była obrona kolegów: Kuronia i Modzelewskiego, którym groził wyrok, który i tak odsiedzieli. Filozof zwolniony z uniwersytetu z powodu chamskiej, marcowej nagonki napisał w Warszawie pierwszy tom Głównych nurtów… Potem w Oksfordzie następne. Dla wielu badaczy marksizmu – opus magnum autora.
z recenzji Marka Styczyńskiego
W pierwszej części tomu, „Kołakowski a filozofia współczesna”, pokazujemy Kołakowskiego wypracowującego swoje oryginalne stanowisko w konfrontacji z filozofią XX wieku. Druga część książki, „Kołakowski a historia filozofii”, poświęcona jest filozoficznym zagadnieniom wyłaniającym się z historii idei. Chociaż więc Kołakowski uchodzi za przedstawiciela tak zwanej warszawskiej szkoły historii idei, to nie jest jedynie historykiem idei czy historykiem filozofii, lecz także sięga do przeszłości, by przez nią zainspirowany i niekiedy – jak brzuchomówca – jej głosem przemówić.
ze wstępu Stanisława Gromadzkiego, Marcina Miłkowskiego
Podążanie za myślą Autora jest zajęciem fascynującym i intelektualnie satysfakcjonującym. Przyjął on bardzo skuteczną teoretycznie metodę przemyślenia najmocniej przyciągającego uwagę czytelników i badaczy aspektu twórczości Miguela de Unamuno. Śledzi tok wywodów Unamuna, domagając się okazywania racjonalnych uzasadnień wypowiadanych przez niego tez. Nazywa ten sposób postępowania "zwykłą analizą". [...] Zastosowanie owej "zwykłej analizy" w badaniach nad myślą Unamuna czyni monografię Krzysztofa Polita dziełem wyjątkowo precyzyjnym, przejrzystym, jasnym i przekonującym, a jego samego ukazuje jako mistrza racjonalnej analizy, nieulegającego magii autorytetów oraz modnych w dzisiejszej humanistyce metod badawczych. Takiej właśnie pracy w naszych badaniach nad twórczością Unamuna brakowało.
prof. dr hab. Mieczysław Jagłowski
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
![Okładka książki Potęga mitu [2025]](https://dobreksiazki.pl/Photos/7/MEDIUM/000080/potega-mitu-2025.jpg "Potęga mitu [2025]. Autor: Campbell Joseph. Dobreksiazki.pl")
