Zapraszamy po szeroki wybór literatury z dziedziny filozofii: systemy filozoficzne, kultura, sztuka, socjologia, historia filozofii, dzieła wielkich myślicieli. Szczególnej uwadze polacamy tutaj książki współczesnego nauczyciela duchowego, autora książek i wykładów z dziedziny duchowości czyli Eckhart Tolle. Jego bestsellery to Nowa ziemia, Strażnicy istnienia, Mowa ciszy, Praktykowanie potęgi teraźniejszości, Diament w twojej kieszeni i wiele innych, po które zapraszamy na Dobreksiazki.pl
Punktem wyjścia dla tej książki był wykład z filozofii religii prezentowany od kilku lat studentom. Zakres i ostateczny kształt publikacji znacznie wykracza jednak poza ramy tej formuły. Autor stara się przede wszystkim przedstawić różnorodność, bogactwo i inwencję filozoficznej refleksji nad religią, po drugie zaś, wskazać inspirującą i pobudzającą rolę problematyki religijnej dla filozofii. Przeprowadzona analiza nie jest pozbawiona pewnych elementów subiektywizmu i własnych preferencji, co – zgodnie z naturą filozofii – wynika nie tyle z ludzkiej słabości poznawczej, co z „pojemności” i charakteru obiektu badań filozoficznych. Intencją autora było również uchwycenie reprezentatywności i „klasyczności” analizowanych postaci i zagadnień w duchu nieanalitycznego nurtu uprawiania filozofii. Publikacja poza wstępnymi zagadnieniami klasyfikacyjnymi i terminologicznymi, prezentuje szeroką panoramę filozoficznych poglądów na genezę i istotę religii, omawia problematykę dotyczącą Absolutu (Boga), w tym dowody na jego istnienie, wreszcie przedstawia współczesny nurt filozoficznej refleksji nad religią określany jako postsekularyzm.
Philosophy of Religion. A Discourse
The book presents the author’s perspective on classical subjects, showing a variety, abundance and invention of philosophical reflection on religion. The eponymous philosophy of religion is seen from the perspective of non-analytical philosophy, which includes modern philosophical reflection on religion, defined as postsecularism.
Keywords: philosophy, religion, Absolute, postsecularism
Krytyka czystego rozumu Immanuela Kanta jest uważana za jedną z najważniejszych nowożytnych prac filozoficznych. Zagadnieniem, które spaja wywód, jest pytanie o podstawy wiedzy, w szczególności o to, w jaki sposób możliwe jest poznanie płynące z czystego rozumu i jakie są granice ludzkiego poznania. Koncepcje ujęte w tym dziele na zawsze zmieniły rozumienie takich pojęć jak Bóg, absolut czy istota, a równocześnie silnie wpłynęły na podstawy nauki, zwłaszcza matematyki, fizyki czy biologii.
Przemyślenia zawarte w Krytyce czystego rozumu są bezprecedensowe. Dotychczas dochodzenie do istoty rzeczy opierało się na założeniu, że istnieje przeciwieństwo między podmiotem a przedmiotem. Niemiecki filozof to zmienił - położył nacisk na warunki, w jakich umysł poznaje rzeczy i docieka prawdy. Okazało się, że między racjonalizmem a empiryzmem nie ma sprzeczności. Wcześniej uważano, że doświadczenie umożliwia pojęcia. Kant stwierdził, że to pojęcia umożliwiają doświadczenie. Zabieg ten znacznie później nazwano przewrotem kopernikańskim w filozofii.
Książka filozofa z Królewca spotkała się z różnymi reakcjami: część myślicieli zawzięcie ją krytykowała, inni czerpali z niej pełnymi garściami. Stała się jednym z podstawowych dzieł niemieckiego idealizmu filozoficznego, jednak w 1827 roku z powodów religijnych trafiła na indeks ksiąg zakazanych. Późniejsi autorzy często korzystali z koncepcji Kanta, takich jak filozoficzne uzasadnienie nauki, analiza granic poznania zmysłowego czy funkcjonowanie rozumu w świecie.
Oddajemy do rąk Czytelnika najważniejsze dzieło Kanta w przepięknym przekładzie Piotra Chmielowskiego. Mimo upływu lat i być może nieco archaicznego języka jest to rzecz nadzwyczaj aktualna. Wiele wskazuje na to, że wkrótce ludzkość stanie wobec konieczności ponownego określenia, czym jest myśl, czym jest ogląd i pogląd, a także jakie są granice ludzkiego poznania. Krytyka czystego rozumu to lektura wymagająca, skłania do zastanowienia się i podjęcia trudu dociekania. Niezmiennie inspiruje, mobilizuje i wskazuje ścieżkę do poznania prawdy.
Myśli bez treści są czcze, oglądy bez pojęć są ślepe. Stąd równie konieczną jest rzeczą czynić pojęcia swoje zmysłowymi, jak oglądy swoje czynić rozsądkowymi.
O autorze książki
Immanuel Kant — niemiecki filozof, profesor logiki i metafizyki na Uniwersytecie Albrechta w Królewcu, jeden z najwybitniejszych umysłów epoki oświecenia. Jego prace miały ogromny wpływ na filozofię zachodnią. Największym dokonaniem Kanta była rewizja dotychczasowych koncepcji w dziedzinie epistemologii (teorii poznania). Piotr Chmielowski — historyk literatury, encyklopedysta, profesor Uniwersytetu Lwowskiego, tłumacz. Stworzył naukowe podstawy metod badawczych historii literatury i opisał zasady krytyki literackiej.
W możliwym do obrony uproszczeniu książka dotyczy Platona nauki o tańcu. Z kilku jednak spraw dobrze by się było jednak wytłumaczyć. Platon o tańcu pisze sporo, ale nie zmienia to przecież tego, że jest to u niego kategoria szczególna i rzadko jest przedstawiana przez niego przedmiotowo. Raczej służy mu jako część zestawu narzędziowego. Przeniesienie jej zatem na obszar przedmiotowy musi być ostrożne i musi być szczególnie czułe na kłopoty związane z uprzedmiotowieniem właśnie. Stąd pewne zuchwałe decyzje metodologiczne, które wiodą autora monografii w stronę greckich mitów, które potraktowane zostały po części jako źródło rozstrzygnięć platońskich a po części jako miejsce, w którym nauka Platona mogłaby znaleźć właściwą akustykę. Jako takie właśnie miejsce pojawiają się w pracy mit Ateny, mit Gorgony Meduzy, Marsjasza i Apollina, Pyrrosa-Neoptolemosa czy mit Ariadny. Czasem mit przedstawi się wraz z odpowiadającym sobie rytuałem i tak też wzajemnie się oświetlając raz będzie się z rytuałem wadził a raz będzie w nim szukał swojej wykładni. W ten sposób pojawiają się w książce Korybanci czy bachantki. Konstrukcja książki oparta jest na Platona wstępnej klasyfikacji tańca, którą znajdziemy w jego najprawdopodobniej ostatnim dialogu Prawa. Tam właśnie Platon dzieli tańce na dzikie i cywilizowane, tańce poważne i niepoważne, a także na tańce wojenne i pokojowe. Ten techniczny poniekąd zarys klasyfikacyjny oczywiście budzi szereg wątpliwości i to – dodajmy od razu – wątpliwości samego Platona. Ale ten techniczny zarys klasyfikacyjny jest również wykładnią państwa, a zarazem tego, co ludzkie, ale jednak państwu obce. To, co obce, pozostaje wciąż z państwem w relacji, nawet wówczas, gdy jest to relacja wygnańca (tańce dzikie) albo mieszkańca pozbawionego praw obywatelskich (tańce niepoważne). Taniec zatem daje wyjątkową zdaje się możliwość przyjrzenia się państwu od wewnątrz, ale również z zewnątrz. Państwu i duszy. Od Platona wiemy bowiem, że badanie tych dwu zagadnień jest, do pewnego przynajmniej stopnia, tożsame, różni te badania jedynie dystans obserwatora. Zarówno dla państwa, jak i dla duszy taniec zostaje rozpoznany przez autora jako najwłaściwszy i zarazem najbardziej własny sposób postępowania. Autor stoi na stanowisku, że ruch duszy właściwy a zatem ruch, który szczególnie winien być bliski filozofii, winno się nazwać ruchem tanecznym.
Jedna z najważniejszych książek XX wieku.Anatomia ludzkiej destrukcyjności jest obszernym studium zjawiska, które określa się krótkim terminem "zło". Zamierzona została jako wypowiedź polemiczna wobec behawioryzmu i instynktywizmu, a jednocześnie jako rewizjonistyczne rozwinięcie poglądów Freuda z okresu, gdy wprowadził pojęcie popędu śmierci. Fromm zmierza do kulturowego ujęcia tematu od strony typologii charakterologicznej oraz wytłumaczenia sensu złośliwej i niezłośliwej agresji. Niejako "po drodze" dostarcza psychoanalitycznych portretów wielkich zbrodniarzy XX wieku: Stalina, Himmlera i Hitlera.Anatomia ludzkiej destrukcyjności jest nie tylko jedną z najważniejszych prac Ericha Fromma, ale i jedną z najważniejszych książek XX wieku i o XX wieku. Spostrzeżenia, podsumowania, siła oddziaływania argumentów, a także głęboki humanizm autora nadają jej nieprzemijającą wartość, która przemawia do czytelnika z równą mocą w wieku XXI.
Święty Augustyn według niektórych badaczy miał wygłosić od trzech do czterech tysięcy kazań, z których do naszych czasów zachowało się niespełna czterysta. Kazania w tłumaczeniu ks. Antoniego Żurka zebrane w tym tomie to 59 kazań i katechez, dla których punktem wyjścia lub osnową jest tekst Ewangelii według św. Mateusza.Mają one różny charakter i zostały wygłoszone w różnych okolicznościach, w wielu miejscach oraz na przestrzeni wielu lat. Niektóre z tych okoliczności udało się uściślić, w przypadku innych można tylko podać przybliżone dane. Z dużą dozą pewności można jedynie przyjąć, że wszystkie powstały w okresie biskupiej posługi Augustyna z Hippony.Najwięcej jest tu kazań inspirowanych czytaniami mszalnym, co dowodzi, że Biskup Hippony wygłaszał je zazwyczaj w ramach sprawowanej przez siebie Eucharystii. Są więc w tym zbiorze kazania niedzielne i świąteczne albo też okolicznościowe czy nawet wygłoszone w zwykły dzień. Niektóre natomiast zdają się konferencjami bez liturgicznego kontekstu.Spuścizna kaznodziejska św. Augustyna z Hippony tylko w niewielkiej części jest dostępna w języku polskim. Każde tłumaczenie tę dostępność poszerza. Z tą właśnie myślą powstał niniejszy tom.
Mam w głowie ekran, na którym wyświetlają się obrazy. Początkowo brałem go za pewnik, rzecz najnaturalniejszą w świecie. Lecz z czasem zaczął mnie on zastanawiać. Czym jest? Gdzie jest? Co można na nim wyświetlić?
Dzięki opisanym w tej książce praktykom będziemy mogli poprawić jakość swojego życia, osiągnąć duchową doskonałość i zrealizować nasz największy potencjał.Zrozumienie, jak nasze działania, słowa i myśli wzajemnie na siebie oddziałują, nie tylko umożliwia nam postępy na duchowej ścieżce, ale też pozwala zmienić obraz samych siebie i bardziej radośnie doświadczać życia. W przystępny i bezpośredni sposób Tenzin Wangyal Rinpocze przedstawia tybetańskie techniki medytacyjne, kładąc nacisk zarówno na samą praktykę, jak i wiedzę teoretyczną. To zbiór ćwiczeń jogicznych, wizualizacji, uzdrawiających praktyk z dźwiękiem oraz medytacji - w zależności od tego, w jakiej sferze życia napotykamy problemy, możemy wybrać odpowiednią praktykę.Tenzin Wangyal Rinpocze to uznany autor książek i nauczyciel mający uczniów na całym świecie. Jest założycielem i duchowym kierownikiem Instytutu Ligmincha. Napisał takie książki, jak Uzdrawianie dźwiękiem w tradycji tybetańskiej, Tybetańska joga snu i śnienia, Leczenie formą, energią i światłem, Cuda naturalnego umysłu (wszystkie wydane przez REBIS).
Moja ostatnia książka, za pośrednictwem której chcę się podzielić z podobnymi do mnie stworzeniami naszego wspólnego ojca prawie wszystkimi ukrytymi do tej pory i nieoczekiwanie poznanymi przeze mnie tajemnicami wewnętrznego świata człowieka.Gurdżijew napisał te słowa 6 listopada 1934 roku. Przez kilka następnych miesięcy całkowicie poświęcił się przygotowywaniu materiału do trzeciego cyklu swoich pism pod tytułem Życie jest realne tylko wtedy, gdy Ja jestem.Potem nagle, 2 kwietnia 1935, bezpowrotnie przestał pisać.Tekst zawarty w niniejszej książce to fragmentaryczny i wstępny szkic tego, co Gurdżijew zamierzał w niej przedstawić, a co miało sprzyjać pojawieniu się w myśleniu i uczuciach czytelnika prawdziwego niefantazyjnego wyobrażenia o świecie realnym.Gurdżijew zwraca się do człowieka epoki współczesnej, do człowieka w głębi niespełnionego, odczuwającego brak sensu w swoim życiu. Wskazuje mu drogę, która nie izoluje od życia, lecz przez nie biegnie; drogę, która uwzględnia wszystkie sprzeczności, wszystkie przeciwstawne siły.Georgij Iwanowicz Gurdżijew, uważany za jednego z największych mistyków XX wieku, urodził się w Armenii około 1870 roku i zmarł w Paryżu w 1949. W latach 18941912 podróżował po Azji i Bliskim Wschodzie, zgłębiając tajniki prastarych tradycji i poszukując prawdy o człowieku. W 1913 roku przeniósł się do Moskwy, a po wybuchu rewolucji bolszewickiej wyjechał na Kaukaz, potem do Konstantynopola i w końcu osiadł we Francji, gdzie w 1922 roku założył organizowany od lat Instytut Harmonijnego Rozwoju Człowieka.W 1924 roku, po ciężkim wypadku samochodowym, Gurdżijew skupił się na pracy pisarskiej, która miała objąć trzy cykle pism. Pierwszy cykl pod tytułem Opowieści Belzebuba dla wnuka ukazał się zaraz po jego śmierci. Drugi, zatytułowany Spotkania z wybitnymi ludźmi, został opublikowany dopiero kilka lat później, a trzeciego nigdy nie skończył.
Alfreda Walkowska doktor nauk teologicznych; tytuł naukowy otrzymała na podstawie dysertacji o św. Hildegardzie przedstawionej na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu; twórczyni Polskiego Centrum św. Hildegardy z siedzibą w Legnicy; wydawca, tłumaczka i konsultantka książek o Hildegardzie, pierwsza praktykująca terapeutka medycyny Hildegardy w Polsce; inicjatorka i prezes pierwszego polskiego Stowarzyszenia Centrum św. Hildegardy w Polsce (R).Dr Alfreda Walkowska od 1992 roku popularyzuje w naszym kraju i za granicą wiedzę o św. Hildegardzie z Bingen. Od 2007 roku jest związana z Benedyktyńskim Instytutem Kultury w Tyńcu poprzez zainicjowanie i prowadzenie warsztatów oraz rekolekcji z postem według św. Hildegardy. Działalność naukową wiąże z prowadzeniem Polskiego Centrum św. Hildegardy(R), w którym system leczenia Świętej znajduje praktyczne zastosowanie poprzez przywracanie harmonii ciała i ducha przy użyciu w pełni naturalnych, autentycznych metod średniowiecznej wizjonerki.
Drogi Czytelniku z ogromną radością oddaję dziś w Twoje ręce wspaniałą i wyjątkową książkę o tytule Scivias (Poznaj drogi Pana), która została napisana przez św. Hildegardę z Bingen. To niezmiernie ważne XII-wieczne dzieło, przyglądające się kluczowym obszarom życia człowieka, było publicznie odczytywane przez najwyższy autorytet ówczesnego Kościoła papieża Eugeniusza III. Scivias zostało przywiezione do Rzymu przez św. Bernarda z Clairvaux, osobę dobrze znaną i zaprzyjaźnioną ze św. Hildegardą. Wobec zgromadzonych na synodzie w Trywirze ta benedyktyńska mniszka autorka prac teologicznych, medycznych, kosmologicznych, ziołoleczniczych, kompozytorka oraz poetka, która dziś nazywana jest reformatorką Kościoła, odnowicielką życia monastycznego, kaznodziejką, egzorcystką, wizjonerką, prorokinią już za życia ziemskiego została przez Ojca Świętego nazwana świętą niewiastą.Scivias to pierwsza z trzech teologicznych ksiąg nazywanych często Trylogią Wizyjną. Księga druga to Liber Vitae Meritorum (Księga zasług życia), a trzecia Liber Divinorum Operum (Księga dzieł Bożych), zwana również De operatione Dei (O stworzeniach Bożych).Czytając Scivias można poznać Hildegardowe spojrzenie na treści traktujące o Bogu, Jego Kościele, człowieku oraz o całości stworzenia. W charakterystyczny dla siebie sposób, nasączony symbolizmem, nasza Święta klarownie wyjaśnia to, co często z powodu ograniczoności ludzkiej, jest trudne czy wręcz niemożliwe do poznania, zrozumienia czy choćby przeczucia. Proroczy i wizyjny ogląd prawdy wiecznej daje możliwość przybliżenia niepojętych Tajemnic Bożych.Prezentowane tłumaczenie pierwszej Księgi Scivias nie rości sobie prawa do wydania ściśle naukowego. Niniejsze przedłożenie wpisuje się jednak w szereg tych tłumaczeń, które starannie i zrozumiale dla współczesnego Czytelnika próbują oddać bogactwo tekstów ważnych i ponadczasowych.
Pewność wiary – to wznowienie po ponad stu latach Przyświadczenia Wiary, wyboru pism Johna Henry’ego Newmana autorstwa Stanisława Brzozowskiego i w jego tłumaczeniu
- pod redakcją Leopolda Staffa.
Kategoria przyświadczenia jest specyficznym pojęciem w teorii Newmana. Oznacza
ono absolutną, bezwarunkową akceptację jakiegoś twierdzenia, a więc przede wszystkim akceptację prawd wiary.
Brzozowski zdecydował się na prezentację tych fragmentów dzieł Newmana, które uznał
za najbardziej reprezentatywne i mające szanse na szerszy odbiór w kręgach polskiej inteligencji. Tę decyzję podjął zapewne w chwili, kiedy, schorowany i opuszczony przez wszystkich, zamieszkał w 1907 roku we Florencji, stolicy Toskanii.
Wydobył z dzieła Newmana istotne przesłanie: nieustanne podążanie za prawdą, a po jej odnalezieniu, pielęgnowanie jej z należytą gorliwością. Tą prawdą okazał się Chrystus,
w obliczu którego Newman kształtował swoje serce i umysł poddany kierownictwu Kościoła.
Ani kultura zbudowana na klasycznej koncepcji filozofii, ani tradycja pozytywistyczna, ani żaden model kultury świeckiej nie dają odpowiedzi na pytania dotyczące spraw ostatecznych, sensu życia, istoty człowieka i jego przeznaczenia. Tylko religia jest odporna na kryzysy wynikające z dynamizmu ziemskiej rzeczywistości. Potrzeba tylko łaski i wiary, by ostatecznie zawierzyć się Bogu. Właśnie tę mądrość znajdziemy w prezentowanym przez „Frondę” wyborze pism Johna Henry’ego Newmana.
Ks. Prof. Jan Sochoń
JOHN HENRY NEWMAN (1801-1890), teolog, filozof, kaznodzieja. W młodości duchowny protestancki, jeden z twórców ruchu oksfordzkiego zmierzającego do nadania anglikanizmowi bardziej katolickiego oblicza.
Po wieloletnich studiach nad rozwojem doktryny chrześcijańskiej i nauczaniem Ojców Kościoła, w 1845 roku konwertował na katolicyzm. Następnie przyjął święcenia kapłańskie i założył oratorium, członkiem którego pozostał do końca życia.
Był twórcą i pierwszym rektorem Uniwersytetu Katolickiego w Dublinie, redaktorem pisma „Rambler”, znanym apologetą katolicyzmu. W 1879 roku papież Leon XIII wyniósł go do godności kardynalskiej.
Jego najważniejsze prace o rozwoju doktryny chrześcijańskiej, to „ Apologia pro vita sua” oraz „ Logika wiary”.
Książka gromadzi szkice, które powstały podczas lektury poematów Karola Wojtyły w ich pełnym oraz wariantywnym kształcie. Przywołując różne wcześniejsze próby lektury, autor skłania się do takiego modelu interpretacji, który znajduje oparcie w refleksji strukturalistycznej i wykorzystuje doświadczenia metafizyki egzystencjalnej. Nieobce są mu też podpowiedzi – zorientowanych chrześcijańsko – teologii literackich.
Wyodrębnionych zostało pięć głównych problemów, skupionych wokół ideowych słów kluczy: Myśl, Ojczyzna, Kościół, Praca, Śmierć. Autor książki wyprowadza sens tych zagadnień, interpretując poematy Wojtyły – uznaje, że można opowiedzieć o świecie idei poprzez drobiazgowy rozbiór, ponowioną lekturę i wielokrotne czytanie tych samych fragmentów.
Książka nie jest zbiorem systematycznych debat, raczej komentarzem do bogatej biblioteki analiz i interpretacji poezji Karola Wojtyły. Ta biblioteka stale jest wzbogacana przez nowe spojrzenia krytyczne, a im głębiej twórca Kamieniołomu wchodzi w historię literatury i historię myśli, tym intensywniej jest odczytywany – poza wierzchnią szatą jego słów. Przyglądając się niektórym poematom, autor starał się pokazać osobną dykcję, podporządkowaną w całej twórczości Wojtyły podobnym regułom. Ta poezja – według określenia Jana Błońskiego „ściśle religijna” – jest każdorazowo poezją myśli.
Niniejsza monografia to drugi tom z serii wydawniczej ""The Peculiarity of Man"" związany z interdyscyplinarnym projektem pod ogólnym tytułem: Człowiek-Społeczeństwo-Świat. Jego celem jest zbadanie ludzkiej działalności w obrębie komunikacji ze szczególnym uwzględnieniem takich jej składowych, jak: podmiot, informacja oraz proces kreowania, przekazywania i odbioru komunikatów, a także zestawienie i usystematyzowanie istniejących koncepcji komunikacji.fragment wstępu
66(6) przypadków Kopciucha"" jest socjologiczno-filozoficzną rozprawą autorki dotyczącą uzależnień (wszelkiego rodzaju) i konsekwencji z tym związanych. Książka skonstruowana jest z artykułów-opowiadań o Kopciuchu, okraszonych krótkimi sarkastycznymi wierszami znanych pisarzy i artystów. Zawartość jest pełna scen i słów, których większość z czytelników nigdy nie doświadczyła ani sobie nie wyobrażała.
Dostaliśmy do rąk dzieło nietuzinkowe. Autorka między innymi książek Genealogie psychoterapii. Fragmenty dyskursu egzystencjalnego oraz Poza zasadą powszechności. Próby idiograficzne oddaje nam swój kolejny, swoisty esej filozoficzny, zatrzymujący na dłużej, niż tylko przewiduje jego lektura. Autorka zaprasza nas do refleksji wokół snów – swoich, Innych, snów w działaniu, opracowanych w teoriach psychoanalitycznych i umysłach filozofów. Zaprasza do snucia tej refleksji również twórców literatury pięknej, poezji i prozy. Powołuje się zatem w swoich rozmyślaniach zarówno na C. G. Junga, Z. Freuda, J. Viorst, jak i M. Heideggera, K. Jaspersa, H. G. Gadamera, U. Eco, a także A. Camusa, S. Becketta, F. Kafkę, Z. Herberta, W. Szymborską, O. Tokarczuk i C. Miłosza. Nie sposób tu wszystkich przywołać (bibliografia obejmuje 313 pozycji!). W tym uważnie dobranym gronie przystępuje do analizy snów, oddając też głos tym ostatnim – dzieląc się własnymi wyśnionymi obrazami, przywołując opowieści z psychoterapii, łącząc sny z tym, co wydarza się na jawie. Autorka dokonuje zatem w swojej pracy syntezy wiedzy – inaczej niż w książkach stricte naukowych, przeglądowych, za to czerpiąc z wielkich umysłów próbujących na przestrzeni czasów zrozumieć ludzką egzystencję oraz niepowtarzalność jednostki i jej subiektywnego doświadczenia. To niezwykła synteza, przekraczająca granice dyscyplin i dająca nadzieję na możliwość dostrzeżenia tego, co tak często ulotne dla przeciętnego opisu naukowego. W świecie nauki opartej na dowodach dzieło Pani Profesor wypełnia lukę, zatrzymując nas w refleksji – „może, kiedy zewsząd odzywa się zgiełk analiz i wniosków, nie całkiem bezużyteczne będzie świadectwo o nierozumieniu”? Z recenzji dr hab. Anny Cierpki
Czy filozof psuje młodzież, a zatem – tym bardziej – dzieci? Na taki zarzut, sformułowany w Atenach przeciwko Sokratesowi niemal dwa i pół tysiąca lat temu, odpowiada niniejsza książka, pokazując, że szeroko rozumianą filozofią klasyczną można zainteresować, a przede wszystkim rozwinąć najmłodszych.
Jak psuć dzieci Platonem i Boecjuszem to głos w trwającej na Zachodzie od lat 70. XX w. i budzącej w Polsce rosnące zainteresowanie debacie nad filozoficzną edukacją dzieci. Autorka dyskutuje metodologię wiodącego nurtu „filozofii dla dzieci”, a zarazem czerpie z bogactwa filozofii i kultury klasycznej oraz klasyków literatury dziecięcej, by pokazać, jak w czasach coraz szybszego tempa wymiany informacji w pełni rozwinąć potencjał myślenia dziecka.
Czytelnik odnajdzie w tej książce części teoretyczną oraz praktyczną – ta ostatnia zawiera 99 scenariuszy lekcyjnych, z których skorzystać może nauczyciel filozofii, etyki, historii, kultury klasycznej, a także polonista, wychowawca oraz rodzic. Wartość zaproponowanego tu podejścia została potwierdzona nie tylko wysokimi wynikami osiąganymi przez uczniów na egzaminach państwowych, ale także widocznym wzrostem ich kompetencji argumentacyjno-logicznych.
Autor międzynarodowego bestsellera Shantaram powraca!Fascynująca podróż, pełna zachwytu nad światem i rozmyślań o nauce, przekonaniach, wierze i praktyce religijnej. Czerpiąc ze świętych tradycji i sześcioletnich nauk swojego przewodnika, Roberts opisuje krok po kroku proces poszukiwania wewnętrznej siły. Dobroczynne działanie takiej praktyki może odczuć każdy, bez względu na wyznanie czy pochodzenie.Duchowa Ścieżka to lektura obowiązkowa dla wszystkich poszukujących wewnętrznego spokoju. Roberts okazuje się znakomitym nauczycielem i przewodnikiem. Warto podążyć za nim.Gregory David Roberts pisarz australijski, skazany na dwadzieścia lat za napady z bronią w ręku, uciekł z więzienia i stał się jednym z najbardziej poszukiwanych przestępców w Australii. Przez blisko dziesięć lat ukrywał się w Bombaju. Mieszkał w slumsach, gdzie pracował jako lekarz ubogich. Nawiązał też kontakty mafią. Gdy ponownie trafił do więzienia za przemyt heroiny, zaczął pisać Shantaram, który sprzedano w ponad 7 milionach egzemplarzy. Przetłumaczono go na 44 języki i wydano w ponad 116 krajach. Nakładem wydawnictwa Marginesy ukazała się także jego druga powieść Cień góry.
W recenzowanym studium poglądy Calvina O. Schraga zostały umieszczone w szerszym kontekście wielu ważnych sporów filozoficznych prowadzonych w świecie zachodnim w XX wieku i na początku obecnego stulecia. W konsekwencji monografia posiada dużą wartość erudycyjna?, ponieważ przybliża poglądy wielu przedstawicieli filozofii nowożytnej, myśli postmodernistycznej, filozofii analitycznej, egzystencjalizmu czy filozofii egzystencji. […]
Szczególną wartością monografii jest istotny wkład poznawczy, który polega przede wszystkim na przybliżeniu polskim czytelnikom poglądów ważnego i ciekawego autora ze Stanów Zjednoczonych, całkowicie nieznanego w naszym kraju. Do tej pory myśl Schraga nie była w Polsce przedmiotem żadnych badań naukowych. Nie ma tłumaczeń na język polski jego książek i artykułów. W tym kontekście recenzowane opracowanie wypełnia bardzo poważną lukę w naszym życiu filozoficznym i kulturowym.
Dr hab. Andrzej Kobyliński, prof. UKSW
Książka Pauliny Winiarskiej została przygotowana starannie pod względem merytorycznym. Analiza tekstów źródłowych Calvina O. Schraga zasługuje na docenienie nie tylko ze względu na ich trafny dobór, uzasadniający prowadzone wywody i stawiane tezy, ale także z racji wkładu translatorskiego i przybliżenia dzieł amerykańskiego filozofa polskiej myśli filozoficznej. Analiza jego przewodnich idei została dokonana w sposób spójny i jasny. Jest krytyczna, śmiała i bezpośrednia.
Dr hab. Marek Urban CSsR
Uczta Platona jest jednym z najważniejszych tekstów filozofii starożytnej.Platon wkłada w usta uczestników uczty elementy nauki o możliwościach poznania i prawdziwym bycie. Z rekonstrukcji owych okruchów rodzi się wykład o pojęciu idei. Uczta stanowi także źródło informacji biograficznych, wiedzy o kulturze i obyczajach starożytnej Grecji, zachwyca pięknem języka i formy literackiej.Większość postaci występujących w Uczcie jest autentyczna. Należą do nich m.in.: gospodarz Agaton, Pauzaniasz, Arystofanes, Alkibiades i Sokrates, zapewne też Fajdros i Eryksimachos.Wydanie opatrzone wstępem Łukasza Orbitowskiego.
Jeżeli istnieje jedno przekonanie, które połączyło lewicę i prawicę, psychologów i filozofów, myślicieli starożytnych i współczesnych, to jest nim milczące założenie, że ludzie są źli. Bardzo często trafia ono do nagłówków gazet i kształtuje życie całych społeczeństw. Od Machiavellego do Hobbesa, od Freuda do Pinkera korzenie tego przekonania przeniknęły głęboko do naszej kultury.A jeśli to nie jest prawda? W światowym bestsellerze Rutger Bregman przedstawia nowe spojrzenie na ostatnie 200 000 lat ludzkiej historii, udowadniając, że jesteśmy nastawieni na życzliwość i współpracę, a nie na współzawodnictwo, że naszą cechą jest ufność, a nie jej brak. W rzeczywistości ów instynkt ma solidne podstawy ewolucyjne sięgające początków Homo sapiens.Jeśli więc sami w siebie uwierzymy, nastąpi prawdziwa społeczna przemiana, o czym Bregman opowiada w sposób przekonujący, dowcipny, szczery i zapadający w pamięć.---Ta książka kazała mi spojrzeć na ludzkość z innej perspektywy i skłoniła do zrewidowania na nowo wielu moich niepodważalnych dotąd przekonań.Yuval Noah HarariHomo sapiens przemeblowuje głowę jak żadna publikacja w ostatnich latach. I jest lekturą obowiązkową w XXI wieku, bo równoważy inny kamień milowy w ludzkiej autobiografii bestsellerową opowieść Sapiens Harariego z 2014 roku. Optymizm jak podkreśla Bregman ma solidne podstawy w faktach. Nie jest marzeniem, to po prostu nowy realizm.Paulina Wilk, PrzekrójRutger Bregman myśli samodzielnie i czerpie garściami z historii człowieka, aby dać nam szansę na zbudowanie o wiele lepszej przyszłości niż ta, którą dotąd sobie wyobrażaliśmy.Timothy Snyder, autor książki O tyraniiAutor Homo sapiens przytacza tyle badań i anegdot, że nawet cynicy spod znaku Hobbesa poczują się trochę mniej znudzeni ludzkością.Financial TimesMoże się okazać, że książka Bregmana to Sapiens 2020 roku.The GuardianRutger Bregman (ur. 1988 r.) holenderski historyk, dziennikarz, myśliciel. Jego teksty były publikowane w The Washington Post, The Guardian, a także omawiane w BBC. Autor czterech książek, w tym przetłumaczonej na 32 języki Utopii dla realistów. Uznany przez The Guardian za piewcę nowych idei, a przez społeczność TED Talks za jednego z najwybitniejszych młodych myślicieli w Europie.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
![Okładka książki Potęga mitu [2025]](https://dobreksiazki.pl/Photos/7/MEDIUM/000080/potega-mitu-2025.jpg "Potęga mitu [2025]. Autor: Campbell Joseph. Dobreksiazki.pl")
