Zapraszamy po szeroki wybór literatury z dziedziny filozofii: systemy filozoficzne, kultura, sztuka, socjologia, historia filozofii, dzieła wielkich myślicieli. Szczególnej uwadze polacamy tutaj książki współczesnego nauczyciela duchowego, autora książek i wykładów z dziedziny duchowości czyli Eckhart Tolle. Jego bestsellery to Nowa ziemia, Strażnicy istnienia, Mowa ciszy, Praktykowanie potęgi teraźniejszości, Diament w twojej kieszeni i wiele innych, po które zapraszamy na Dobreksiazki.pl
Uczta Platona jest jednym z najważniejszych tekstów filozofii starożytnej.Platon wkłada w usta uczestników uczty elementy nauki o możliwościach poznania i prawdziwym bycie. Z rekonstrukcji owych okruchów rodzi się wykład o pojęciu idei. Uczta stanowi także źródło informacji biograficznych, wiedzy o kulturze i obyczajach starożytnej Grecji, zachwyca pięknem języka i formy literackiej.Większość postaci występujących w Uczcie jest autentyczna. Należą do nich m.in.: gospodarz Agaton, Pauzaniasz, Arystofanes, Alkibiades i Sokrates, zapewne też Fajdros i Eryksimachos.Wydanie opatrzone wstępem Łukasza Orbitowskiego.
Jeżeli istnieje jedno przekonanie, które połączyło lewicę i prawicę, psychologów i filozofów, myślicieli starożytnych i współczesnych, to jest nim milczące założenie, że ludzie są źli. Bardzo często trafia ono do nagłówków gazet i kształtuje życie całych społeczeństw. Od Machiavellego do Hobbesa, od Freuda do Pinkera korzenie tego przekonania przeniknęły głęboko do naszej kultury.A jeśli to nie jest prawda? W światowym bestsellerze Rutger Bregman przedstawia nowe spojrzenie na ostatnie 200 000 lat ludzkiej historii, udowadniając, że jesteśmy nastawieni na życzliwość i współpracę, a nie na współzawodnictwo, że naszą cechą jest ufność, a nie jej brak. W rzeczywistości ów instynkt ma solidne podstawy ewolucyjne sięgające początków Homo sapiens.Jeśli więc sami w siebie uwierzymy, nastąpi prawdziwa społeczna przemiana, o czym Bregman opowiada w sposób przekonujący, dowcipny, szczery i zapadający w pamięć.---Ta książka kazała mi spojrzeć na ludzkość z innej perspektywy i skłoniła do zrewidowania na nowo wielu moich niepodważalnych dotąd przekonań.Yuval Noah HarariHomo sapiens przemeblowuje głowę jak żadna publikacja w ostatnich latach. I jest lekturą obowiązkową w XXI wieku, bo równoważy inny kamień milowy w ludzkiej autobiografii bestsellerową opowieść Sapiens Harariego z 2014 roku. Optymizm jak podkreśla Bregman ma solidne podstawy w faktach. Nie jest marzeniem, to po prostu nowy realizm.Paulina Wilk, PrzekrójRutger Bregman myśli samodzielnie i czerpie garściami z historii człowieka, aby dać nam szansę na zbudowanie o wiele lepszej przyszłości niż ta, którą dotąd sobie wyobrażaliśmy.Timothy Snyder, autor książki O tyraniiAutor Homo sapiens przytacza tyle badań i anegdot, że nawet cynicy spod znaku Hobbesa poczują się trochę mniej znudzeni ludzkością.Financial TimesMoże się okazać, że książka Bregmana to Sapiens 2020 roku.The GuardianRutger Bregman (ur. 1988 r.) holenderski historyk, dziennikarz, myśliciel. Jego teksty były publikowane w The Washington Post, The Guardian, a także omawiane w BBC. Autor czterech książek, w tym przetłumaczonej na 32 języki Utopii dla realistów. Uznany przez The Guardian za piewcę nowych idei, a przez społeczność TED Talks za jednego z najwybitniejszych młodych myślicieli w Europie.
W książce autor przedstawił fundamenty pedagogii osoby, nakreślił, w jaki sposób definiowana jest osoba, czym jest majeutyka jako sztuka (samo) wychowania osoby oraz zaprezentował, jakie są główne cele pedagogii osoby i w jaki sposób były/są realizowane.
Monografia składa się z trzech rozdziałów. Pierwszy zatytułowany „Osoba ludzka – próby definicji” przedstawia rozwój historyczny i treściowy pojęcia „osoba” w trzech odsłonach: od Ojców Kapadockich do Tomasza z Akwinu, od Kartezjusza do Husserla oraz od Maritaina do Tischnera. Rozdział drugi noszący tytuł „Majeutyka osoby” wprowadza w teoretyczne rozumienie tego pojęcia oraz określa rolę tej metody w pedagogii osoby. Ostatni, trzeci rozdział publikacji to podstawowa charakterystyka pedagogii osoby w inspiracji katolickiej. Określa najważniejsze cele i sposoby realizacji procesu wychowawczego w pedagogii osoby.
W pracy wykorzystano refleksję filozoficzną i pedagogiczną wybranych myślicieli – pedagogów. Dobór wyznaczony został zgodnie z tradycją personalizmu teistycznego i polskiej myśli pedagogicznej. Wśród autorów, których refleksja podana została analizie i krytyce (oprócz klasyków personalizmu, takich jak: Augustyn, Boecjusz, Husserl, Kierkegaard, Maritain, Mounier, Spaemann, Tomasz z Akwinu), warto wymienić personalistów z Italii (Basti, Bellingreri, D’Arcais, Guardini, Possenti, Rigobello, Sanna, Stefanini, Vico) czy Polski (Blachnicki, Chudy, Gogacz, Granat, Krąpiec, Szołtysek, Tarnowski, Tischner, Wojtyła, Woroniecki).
CZY DIABEŁ ISTNIEJE NAPRAWDĘ?Demon może wygrać bitwy. Nawet ważne bitwy. Ale nigdy nie wygra wojny. KS. GABRIELE AMORTHToczy się nieustanna walka między BOGIEM a SZATANEM. Dziś, gdy społeczeństwa pochłonięte są egocentryzmem, a jednostkę stawia się ponad prawdą i Bożym prawem, szatan jest coraz częściej traktowany jak postać z baśni, która ma być jedynie straszakiem dla wiernych. Król kłamstwa, wzmocniony tą niewiarą, zdobywa dusze i władzę, osiągając przy tym niespotykaną dotąd siłę. W swojej książce Fabio Marchese Ragona zabiera nas w podróż ŚLADAMI NAJWIĘKSZYCH EGZORCYSTÓW. Przez lata przeszukiwał ściśle TAJNE DOKUMENTY I ARCHIWA, przesłuchiwał świadków i wielu księży, aby odkryć prawdę o budzącej grozę praktyce egzorcyzmów.Książka Fabia Marchese Ragony jest dziełem dobrze udokumentowanym i niebywale zajmującym. Czyta się ją jednym tchem, a nadto jest niezwykle użyteczna. O. BENIGNUSFABIO LUCA MARCHESE RAGONA włoski dziennikarz i watykanista grupy Mediaset. Prowadzi kolumnę Stanze Vaticane na kanale informacyjnym TGcom24 i redaguje blog o tej samej nazwie. Jest autorem wielokrotnie nagradzanego filmu dokumentalnego o Janie Pawle II, Il sorriso di Karol.
Książka Ontologie strukturalne czasoprzestrzeni stanowi pogłębione studium metafizycznych (ontologicznych) interpretacji ogólnej teorii względności Einsteina (OTW). Teoretyczny kontekst rozprawy wyznacza z jednej strony spór o poprawność i właściwą postać metafizyki strukturalistycznej w ontologicznej interpretacji teorii fizyki, z drugiej zaś spór dotyczący ontologicznego statusu czasoprzestrzeni. Przeprowadzone analizy oparte są na bardzo bogatej najnowszej literaturze przedmiotu oraz szczegółowej analizie matematycznej struktury OTW. Autor jest aktywnym uczestnikiem tych dyskusji, krytycznie analizuje założenia i konsekwencje poszczególnych stanowisk, wskazuje na mocne i słabe punkty omawianych poglądów, a także proponuje własne rozstrzygnięcia.
dr hab. Andrzej Łukasik
Książka Damiana Lutego wypełnia dotkliwą lukę w polskim czasopiśmiennictwie naukowym w zakresie ontologii strukturalnych fizyki, w szczególności zaś – ontologii czasoprzestrzeni.
dr hab. Jerzy Gołosz
Kiedy w roku 1512 Lorenzo de Medici odzyskał władzę w Republice Florenckiej, rozpoczął czystkę, której ofiarą padł sekretarz II Kancelarii Signorii, Niccolo Machiavelli. Straciwszy pracę po czternastu latach wiernej służby republice, Machiavelli zajął się tym, czym para się wielu emerytowanych polityków obecnej doby: został komentatorem politycznym. Nie mogąc występować w telewizji, napisał książkę: Książę - wiekopomne dzieło oskarżane o amoralizm (głównie z powodu maksymy, że "cel uświęca środki") i w istocie rewolucyjne w epoce renesansu, gdyż formułujące obowiązującą do dziś w myśli politycznej tezę, że na arenie politycznej nie ma miejsca na imperatywy moralne i teologiczne.
Czy etyczny biznes się opłaca? Autor książki, prof. W. Gasparski, drąży ten temat i poszukuje odpowiedzi od wielu lat – i nie ma wątpliwości, że tak właśnie jest. Najnowsza historia biznesu pełna jest nazw firm, które poszły na dno (często w spektakularny sposób), ponieważ zarządzający nimi postępowali nieetycznie. Do swoich przemyśleń i refleksji autor wybrał przyjazną dla czytelników formę krótkich esejów, które można czytać w dowolnej kolejności. Ich lektura odpowiada na wiele praktycznych pytań, a jednocześnie zaskakuje głębią refleksji. Choć może nie powinna: w końcu „biznes robią” ludzie z ludźmi, a refleksja etyczna od zawsze towarzyszy praktycznej działalności człowieka. Prof. dr hab. inż. Wojciech W. Gasparski – absolwent Politechniki Śląskiej (1959), studia doktoranckie w PAN (1969), habilitował się w Politechnice Warszawskiej (1978), profesor nauk humanistycznych (1985). Założyciel i honorowy dyrektor Centrum Etyki Biznesu i Innowacji Społecznych w Akademii Leona Koźmińskiego, gdzie pełnił funkcję prorektora ds. badań naukowych. Emerytowany profesor PAN, gdzie kierował Zakładem Prakseologii oraz przewodniczył radzie naukowej Instytutu Filozofii i Socjologii PAN. Autor i redaktor licznych prac z zakresu prakseologii, etyki biznesu, metodologii dyscyplin praktycznych. Członek rzeczywisty Warszawskiego Towarzystwa Naukowego, członek Polskiego Towarzystwa Filozoficznego i członek honorowy Polskiego Towarzystwa Etyki Biznesu (EBEN Polska), honorowy członek Komitetu Naukoznawstwa PAN, honorowy prezes Towarzystwa Naukowego Prakseologii oraz członek honorowy Collegium Invisibile, którego był inicjatorem. Odznaczony Krzyżami Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Tadeusza Kotarbińskiego PAN, Medalem im. prof. Stanisława Ochęduszki Politechniki Śląskiej, nagrodzony CEEMAN Champions 2014 Award in Responsible Management Education. Otrzymał Nagrodę Prezesa Rady Ministrów za redagowanie serii wydawniczej Praxiology: The International Annual of Practical Philosophy and Methodology złożonej z 25 tomów opublikowanych w USA nakładem wydawnictwa Routledge. W 2021 r. opublikował tomik wierszy Przylądek dobrej nadziei: rymy i bezrymy.
Uczony autor uważnie śledzi to, co w myśli filozoficznej, teoretyczno-literackiej czy estetycznej kulturowego kręgu zachodnioeuropejskiego daje się widzieć w świetle niezwykle intrygującego związku komunikacji, powstania języka i polityczności rozumianej przez autora na wzór nowoczesny, oświecony, obywatelski i demokratyczny. Taka interdyscyplinarna perspektywa - która jest jednocześnie szeroka, bo sięga po dorobek wielu dyscyplin i niezwykle skupiona, bo koncentruje się na wybranym splocie problemowym: związku komunikacji i polityczności - stara się wydobywać z historii myśli perełki refleksji ludzkiej, po to, aby stworzyć ciąg niezwykle inspirujących rozbłysków.
Z recenzji prof. dra hab. Jarosława Płuciennika
Książka wpisuje się w program badawczy konsekwentnie realizowany przez prof. Mateusza Niecia. Zawarte w niej analizy postrzegać należy jako kontynuację i rozwinięcie wcześniejszych dociekań autora (…). Podobnie jak w recenzowanej książce wyraźny jest w tych monografiach zdecydowanie autorski i wysoce oryginalny sposób prowadzenia wywodu i modelowania narracji.
Z recenzji dra hab. Marka Rembierza
Utwór stanowi koronę przemyśleń kulturotwórczych w obszarze filozofii człowieka, filozofii religii, filozofii polityki oraz filozofii państwa i prawa. Podstawową wartością określającą kondycję i zdrowie psychiczne człowieka jako indywiduum, jest pokój wewnętrzny. Rzadko w literaturze kognitywistycznej i filozoficznej można spotkać się z takim wartościowaniem pierwotnym ideałów i wysokich wartości. Najczęściej źródłowym pojęciem dla określenia jedności psychofizycznej jednostki, jest przywoływana kategoria wolności oraz równości. Idea pokoju dookreśla warunki społecznego indywidualizmu dla formowania się w oparciu o świat wartości, interakcjonizm kolektywistyczny i modelowe formy sprawowania władzy publicznej, rozwiązań instytucjonalno-prawnych w oparciu o pokój zewnętrzny. Myślenie, mówienie i działanie na rzecz praktyki pacyfistycznej pokazuje jedność wszechrzeczy na poziomie holizmu jednostkowego, społecznego i ekologicznego w celu zachowania życia organicznego i nieorganicznego na naszej planecie ziemi. Monografia jest próbą obalenia mitów na temat edukacji do wolności bez historycznego, filozoficznego i teoriopoznawczego zaplecza wnioskowania uzasadniającego tworzenie świata kultury. Jedynie za pośrednictwem wolności wewnętrznej i wolności zewnętrznej można dosięgać prawa pierwiastkowego - ideału sprawiedliwości oraz tworzyć wspólnotowe formy współżycia i współdziałania międzyludzkiego w celu rzeczywistego i realnego osiągania jedności cywilizacyjno-kulturowej.
This collection of essays is devoted to the perspective of agreement, often referred to as reconciliation or communication. […] Everyone is a human being and understanding this fact is shared by us all, regardless of our state in life, race, religion or social position. It is culture that determines our level of understanding humanity, because culture is understanding that makes dialogue possible and recognizes another person’s humanity.
The book is addressed not only for experts in philosophy, but also for people who make an effort to understand what really matters the most in our life, including the question of dialogue widely discussed in this book.
Rev. dr. hab. Grzegorz Barth, Assoc. Prof.
(The John Paul II Catholic University of Lublin)
Contemporary culture is characterized, as we know, by a greater polarization of beliefs combined with an increase in individualistic attitudes. These phenomena distance people from each other, they are lost and feel emptiness. Communication becomes more and more difficult, resulting in less understanding and agreement. […] These essays outline the path to follow in order to enter into a dialogue with the Other person in a situation where both interlocutors represent different cultures.
The language of the essay is original and authorial, I would even say pictorial. Bartłomiej Sipiński does not try to convey ideas that are important to us in a dry, scientific way, but paints suggestive pictures with words. This is undoubtedly the advantage of an essay, because it can be successfully read by a wide audience.
Prof. dr. hab. Anna Pałubicka
(The Adam Mickiewicz University in Poznań)
This book explores the philosophical issues raised by the fact that while some people, at a given time, have experienced fundamental changes to their frameworks of belief and evaluative commitment as a consequence of events, others have not. From the perspective of the latter, the very idea that this could occur – that we could have commitments that are radically historical in this sense – can seem unintelligible, while from the perspective of the former, any attempt to rule this out in principle can appear dogmatic. The author argues that this problem lies at the heart of some of the central ethico-political conflicts of our time, and that existing approaches in mainstream "Continental" and "analytical" philosophy fail to address it coherently. He then draws on the three main contemporary currents of interpretation of the later Wittgenstein – arguably the most stringently anti-dogmatic thinker of the last century – to uncover some perspectives that may shed light on this.
Humphries has written a highly interesting book, in which he weaves together two extremely interesting threads. The first concerns historicism as a current of European thought, the second the philosophy of the later Wittgenstein. These are linked by a problem of self-reference: if historicists postulate the historicality of knowledge and culture, then among other things they should also postulate the historical nature of this postulate, while if Wittgenstein invokes the contextuality of all meaning in his battle with apriorism, then he cannot treat his own stance as a priori either. Humphries's idea is, in essence, that through an analysis of how the later Wittgenstein's thoughts have been interpreted we may find a way to articulate a position that is radically historical on the one hand, while avoiding both the paradox of self-reference and dogmatism on the other.
Dr hab. Jakub Gomułka, Assoc. Prof. (Pedagogical University of Krakow)
Humphries's book will, I predict, be met with a lively reception, and will come to constitute one of the reference points in research on Wittgenstein, especially as regards the aspect of radical historicality mentioned in its title.
Dr hab. Tomasz Zarębski, Assoc. Prof. (University of Lower Silesia)
Carl Humphries is a pianist, writer and university lecturer. He holds a PhD in Philosophy from Southampton University (UK) and teaches at the Jesuit University Ignatianum in Krakow (Poland).
Co właściwie znaczy rozumieć wypowiedź? Czy oznacza to znać warunki jej sensowności? Doświadczenie, do którego odsyła i z którego zdaje sprawę? Czy będąc w określonym momencie czasowo-sytuacyjnym, oznacza rozumieć horyzont możliwości: (i) jakie daje się rozpoznać, by wybrać to, co uważa się za lepsze przy chłodnej kalkulacji, bardziej korzystne ze względu na potrzeby czy na stawiane sobie cele? Bądź też, (ii) demaskując mechanizm dominacji, wyzwolić się z zależności? Jeśli tak, to wystarczyłby horyzont faktyczności, hermeneutyka, której podwaliny Martin Heidegger położył w Byciu i czasie. Obszar badania odsłania się jednak dopiero wówczas, gdy wiara w sens wypowiedzi okazuje się kłopotliwa.
Ze Wstępu
Wartością rozprawy jest ukazanie, jak problematyka wypowiedzi odzwierciedla się w filozoficznym dyskursie, używanej terminologii i jej zmianach od Descartes’a aż po, powiedzmy, Jana Patočkę z uwzględnieniem myśli klasycznej (zwłaszcza Retoryki Arystotelesa) i wyostrza samo pytanie o człowieka (kim jest człowiek?). Autor zatacza trzy kręgi, odpowiadające trzem częściom rozprawy, w których powoli, poprzez nawroty i ubogacające powtórzenia, zbliża się ku konkluzji, że „czucie” jest kluczem otwierającym świat ludzkiego życia. Na granicy tego świata umieszcza szeroko rozumianą „wypowiedź”, której nie pozwala – jak sądzi – dobrze zrozumieć ani logika nauk skupionych na rzeczach, ani hermeneutyka bazująca na języku, lecz dopiero doświadczenie uprzednie względem języka – „żywa cielesność”, wyrażająca się zakorzenionym w pragnieniu zainteresowaniem, totalnością odniesień do tzw. świata naturalnego oraz mierzącymi „tętno życia” uczuciami. W świetle tak pojętej wypowiedzi prawda o człowieku przedstawia się jako całość doświadczenia wzrastania i stawania się człowiekiem.
Ks. prof. dr hab. Stanisław Wszołek
Piotr Janik SJ – jezuita, adiunkt badawczy w Instytucie Filozofii Akademii Ignatianum w Krakowie, absolwent Politechniki Wrocławskiej (Computer Science), The San Luigi Theology College w Neapolu i Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie. Doktorat z filozofii obronił w Ignatianum na podstawie rozprawy Koncepcja przekonania w ujęciu semiotyczno-pragmatycznym. Charles S. Peirce (1839–1914). Członek Polskiego Towarzystwa Fenomenologicznego (PTFen.org.pl) oraz „The Stein Circle”. The International Association for the Study of the Philosophy of Edith Stein (IASPES). Obszar badawczy: semiotyka triadyczna (stoicka, Peirce’owska), filozofia języka w tradycji kontynentalnej: fenomenologia, hermeneutyka, logika i dyskurs, filozofia humanistyki, ontologia hermeneutyczna, antropologia, informatyka i cybernetyka.
Książka Andrzeja Gielarowskiego jest ważnym głosem w dyskusji nad dziełem Girarda, i to nie tylko w odniesieniu do opracowań polskich. Podstawowa jej teza, mówiąca o tym, że jego myśl „zawsze miała charakter apokaliptyczny”, znajduje swoje pełne uzasadnienie w przedstawionej monografii. Autor nie tylko kompetentnie i rzetelnie prezentuje szczegółowe zagadnienia teorii mimetycznej, ale także umieszcza je kolejno w perspektywie apokaliptycznej i eschatologicznej, co wymagało umiejętnego syntetyzowania wątków, wpisywania pojęć i koncepcji w tkankę współczesnej nam rzeczywistości, a przede wszystkim całościowego spojrzenia na miejsce antropologii mimetycznej (czy też wręcz antropofanii) w konkretyzującym się kryzysie „czasów końca”.
Warto podkreślić, że monografia Andrzeja Gielarowskiego O możliwym końcu kultury. Apokaliptyka René Girarda jest jedną z niewielu jak do tej pory prac powstałych na gruncie polskim, które przesuwają badania teorii mimetycznej z obszaru deskryptywnego porządkowania w obszar wysokiej jakości refleksji o charakterze krytycznym.
Dr hab. Maria Korusiewicz, prof. ATH (Akademia Techniczno-Humanistyczna w Bielsku-Białej)
Przedstawione przez Andrzeja Gielarowskiego opracowanie myśli Girarda jest oryginalne, mimo że autor idzie ściśle po drogach wyznaczonych przez tego frankoamerykańskiego myśliciela. Gielarowski trafnie uchwycił i zwarcie przedstawił podstawowe nurty teorii mimetycznej, interpretując ją jako teorię o charakterze apokaliptycznym, widząc kluczowy problem kultur w ich relacji do kwestii niewinności ofiar. W czasach dotkniętych pandemią i nasileniem konfliktów społecznych praca taka jest więc bardzo aktualna, zwłaszcza w Polsce opanowanej potężną rywalizacją mimetyczną i to na wielu płaszczyznach.
Lektura tej pracy mogłaby pogłębić refleksje redukujące się coraz częściej do „logiki nagłówków” opanowanych przez mentalność skandalu. Do książki mogliby sięgnąć nie tylko publicyści i krytycy kultury medialnej, lecz także ludzie Kościoła, uwikłani w sidłach założonych przez mentalność kultury skandalu, mający trudności w odnalezieniu właściwego stosunku do ofiar. Książka może się też stać źródłem inspiracji dla polskiej teologii systematycznej borykającej się z problemem ofiarniczej czy nieofiarniczej wizji Boga.
Czy ta książką ożywi dyskursy filozoficzne? Ponieważ autor idzie po drogach wyznaczonych przez Girarda, i to nie tylko w kwestiach treściowych, lecz także metodologicznych, ukazując swoje zafascynowanie tym myślicielem, musi się wiec on liczyć, że dotknie go taka sama krytyka. Po co więc ta książka? Gielarowski daje sam odpowiedź na takie pytanie: „Dzięki przyjęciu apokalipsy taką jaką ona jest, można się otworzyć na nadzieję i uniknąć rozpaczy, w której grzęźnie nowoczesność odrzucająca prawdę” (s. 185).
Prof. dr Józef Niewiadomski (Theologische Fakultät Innsbruck)
Umieszczony w książce zbiór esejów jest poświęcony perspektywie porozumienia, określanej często mianem pojednania czy komunikacji. […] Książkę cechują erudycja, nachylenie personalistyczne, dialogiczność, hermeneutyczna dociekliwość. Należy dodać, że poruszane w niej kwestie, a więc spotkanie, dialog, komunikacja, solidarność, ekumenizm osadza Autor w perspektywie współczesnych problemów społecznych, co sprawia, że książka jest aktualna i może stanowić impuls do dalszych rozważań nad sensem dialogu i debaty społecznej.
Książka jest przeznaczona nie tylko dla znawców filozofii, ale także dla osób, które podejmują wysiłek rozumienia spraw ważnych w życiu, a do takich należy zaliczyć poruszany w niej temat dialogu.
Ks. dr hab. Grzegorz Barth, prof. KUL
Współczesną kulturę charakteryzuje, jak wiemy, coraz większa polaryzacja przekonań połączona z narastaniem postaw indywidualistycznych. Zjawiska te oddalają ludzi od siebie, którzy są zagubieni i odczuwają pustkę. Coraz trudniejsza staje się komunikacja, w której mniej jest dziś zrozumienia i porozumienia. […] Esej szkicuje drogę, jaką należy pokonać, aby wejść w dialog z Drugim w sytuacji, gdy obaj rozmówcy reprezentują odmienne kultury.
Język eseju jest oryginalny i autorski, powiedziałabym malarski. Bartłomiej Sipiński nie stara się w sposób suchy, scjentystyczny, przekazywać ważne dla nas idee, lecz maluje słowami sugestywne obrazy. Jest to niewątpliwie zaleta eseju, który z powodzeniem może być czytany przez szeroki krąg odbiorców.
Prof. dr hab. Anna Pałubicka
(...) Hypomnemata Marka Aureliusza różnią się jednak znacznie od innych tego typu zapisków. Nie są tylko zbiorem własnych i cudzych myśli, nagromadzeniem aforyzmów i cytatów. Są dialogiem z samym sobą, solilokwium dyscyplinującym myśli i kształtującym piszącego moralnie. Są rekolekcjami. Ćwiczeniami duchowymi uprawianymi według ustalonej metody, zgodnie ze stoicką doktryną. (wstęp)
Philippe Aries (1914–1984), jeden z najwybitniejszych w XX wieku francuskich mediewistów, był „odkrywcą dziecka” jako tematu badań historycznych. Niniejsza książka, opublikowana w 1960 roku, stanowi właśnie pionierskie dzieło w tej dziedzinie, kanon, do którego nadal odwołują się zarówno historycy, jak i socjologowie. Dzieciństwo bowiem, jak wynika z badań autora, nie jest „naturalną” formą biologiczną, lecz konstrukcją społeczną dość niedawnego pochodzenia. Średniowiecze nie znało jeszcze dzieciństwa ani wieku młodzieńczego, bo życie rodzinne we współczesnym sensie – oparte na intymności i uczuciach – pojawiło się dopiero w późniejszych stuleciach. Tę tyleż słynną, co radykalną i kontrowersyjną tezę autor uzasadnia na fascynującym materiale historycznym i ikonograficznym. „Odkrycie” dziecka miało istotne konsekwencje cywilizacyjne: lawinowy rozwój edukacji. Lektura książki jest przy tym pouczająca i pocieszająca, gdyż okazuje się, że to, co dziś uważamy za przejawy dawnego prymitywizmu – brak więzi uczuciowej z dzieckiem i swoisty „kolektywizm” życia rodzinnego – nie musi wynikać z ułomności ludzkiej natury, lecz ma swoją historię, my zaś żyjemy w szczęśliwych czasach odzyskanego – lub pozyskanego – dzieciństwa.
Zbiór przypowieści o cienkiej granicy życia i śmierci. Zaproszenie do przeciskania się przez wąskie przejście, by szukać ukrytego sensu, zadawać trudne pytania, w końcu pokonywać strach, popatrzeć w oczy śmierci i odkryć, że budzi do życia.Niniejsza książka to spotkania z bohaterami przypowieści pod drzewem figowym, w poszukiwaniu owoców, znaków czasu, a ostatecznie przygotowanie do najważniejszego spotkania
Filozofia pyta o naturę rzeczywistości i o to, jak powinniśmy żyć. To właśnie intrygowało Sokratesa, który na ateńskim rynku stawiał przechodniom niewygodne pytania i wprawiał ich w zakłopotanie, udowadniając, jak niewiele rozumieją z otaczającego ich świata.W czterdziestu krótkich rozdziałach tej książki poznamy wielkich myślicieli europejskich i najciekawsze idee dotyczące świata oraz tego, jak w nim żyć. Dowiemy się o niezwykłych faktach z życia największych filozofów, począwszy od tych, którzy działali w antycznej Grecji i debatowali na temat wolności i duszy, aż po Petera Singera rozważającego najbardziej niepokojące problemy etyczne naszych czasów. Prześledzimy historię ludzkich przemyśleń na temat rzeczywistości i kondycji człowieka.Ta książka sprawia, że filozofia staje się zrozumiała i przystępna, a nawet pełna humoru. Inspiruje do myślenia, dyskusji, argumentowania i stawiania pytań.Nigel Warburton, filozof. Autor książek popularyzujących filozofię. Prowadzi też m.in. blogi philosophybites i virtualphilosopher oraz audycje w BBC.
Written in beautiful, accessible language, the linguistic and philosophical analyzes are presented carefully, and with care for both sides of the argument. The book is addressed to both the linguist and the philosopher of language, yet it may also be of interest to a wider range of readers with interests in the humanities.
Prof. dr hab. Michal Heller
What do the languages of the world have in common? Is it that they share a Universal Grammar, a deep structure which unites all tongues? Or it rather that they share a set of common, shared uses, that they are used for the same purposes?
Guided by Wittgenstein's metaphor of language as a city, the author explores some of the well trodden routes and more obscure paths in this debate, pointing out some of the interesting features of the city along the way.
Dr Mateusz Hohol
Kiedy w pogoni za niespełnialnymi wymaganiami współczesnego świata dostajesz zadyszki, a kolejne cele mimo ogromnego wysiłku pozostają nieosiągnięte, łatwo możesz dojść do wniosku, że dzisiejsze czasy są pełne absurdu. Być może nawet pomyślisz, że kiedyś było łatwiej i spokojniej. Jednak to nieprawda. Historie ludzi i ich problemy się nie zmieniają, tylko pojawiają się w coraz to nowszych formach. Dzisiejsze nieszczęścia i problemy są bardzo podobne do tych, które stoicy badali setki lat temu. Byli wybitnymi myślicielami, proponowali rozwiązania i radzili, jak przezwyciężać własną irracjonalność, posługując się argumentami, które są nadal aktualne i pomocne.
Ta książka jest inspirującym zbiorem dwunastu esejów, w których wyjaśniono najbardziej użyteczne dziś nauki najwybitniejszych myślicieli: Seneki Młodszego, Epikteta, Cycerona, Montaigne'a i wielu innych. Idee te zostały uporządkowane w logiczny sposób: najpierw prezentacja podstawowych zasad, później ich zastosowań, wreszcie przejście do bardziej złożonych i subtelnych przemyśleń. Stoicyzm został ujęty jako połączenie filozofii i psychologii, ze szczególnym wyjaśnieniem spostrzeżeń dotyczących ludzkiej natury, etyki i pokonywania życiowych problemów. Mimo upływu lat tezy i wnioski wybitnych stoików wciąż są zrozumiałe dla współczesnych czytelników. Dzięki nim możesz się doskonalić i praktykować stoicyzm: podążać ścieżką logiki, refleksji i wiedzy.
W książce między innymi:
czym jest osąd i jak się wiąże z rzeczami zewnętrznymi
bogactwo, przyjemność a prawdziwa wartość
stoicyzm a osądy innych ludzi
emocje, przeciwności i praktyka cnoty
krytycy stoicyzmu i ich przemyślenia
Stoicyzm: praktykuj spokój, odnajdziesz szczęście!
O autorze
Dr Ward Farnsworth jest dziekanem Wydziału Prawa Uniwersytetu Teksańskiego i kierownikiem Katedry Prawa im. Johna Jeffersa. Przez wiele lat pracował jako praktykujący prawnik, jednak lepiej jest znany ze swoich książek dotyczących prawa, filozofii i retoryki. Jest też autorem publikacji naukowych z zakresu ekonomicznej analizy prawa, orzecznictwa i psychologii poznawczej.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
![Okładka książki Potęga mitu [2025]](https://dobreksiazki.pl/Photos/7/MEDIUM/000080/potega-mitu-2025.jpg "Potęga mitu [2025]. Autor: Campbell Joseph. Dobreksiazki.pl")
