Czy Watykan boi się zjawisk nadprzyrodzonych? Objawienia, proroctwa, cudowne uzdrowienia i opętania. Wszystkie łączy jedno – trudno je wytłumaczyć, odwołując się wyłącznie do naukowych argumentów. Natomiast Watykan zadziwiająco często nabiera w tych sprawach wody w usta. Tymczasem pytania, które pozostają bez odpowiedzi, rozpalają umysły wielu chrześcijan. Dlaczego Kościół nie chce uznać objawień w Medjugorie? Dlaczego kuria rzymska starała się zatuszować egzorcyzmy odprawiane przez papieża Franciszka? Dlaczego wokół procesów o uznanie świętości bł. Matki Teresy i św. Jana XXIII narosło tyle niejasności? John Thavis – człowiek, który o Watykanie wie niemal wszystko – zdradza tajemnice, jakie sam odkrył w czasie trzydziestoletniej pracy w kurii rzymskiej, oraz porusza tematy, o jakich jeszcze nikt nigdy nie odważył się głośno powiedzieć. Są rzeczy, które trudno ogarnąć rozumem.

 Dziesięć lat po.śmierci Gurdżijewa jego uczniowie postanowili opublikować całość jego idei, do których dotychczas tylko oni mieli dostęp.       Drugi tom, stanowiący to, co Gurdżijew nazwał drugim cyklem swoich pism, został opublikowany we Francji w 1960 roku, a następnie w Anglii w 1963 pod tytułem Spotkania z wybitnymi ludźmi. Niniejsze drugie wydanie w języku polskim zostało przygotowane na podstawie pierwszego tłumaczenia, które ukazało się w 1994. Jak powiedział sam Gurdżijew, jego zadaniem w tym cyklu było dostarczenie „materiału potrzebnego do stworzenia odczucia nowego świata" - odczucia rzucającego inne światło na życie człowieka. Jednocześnie jest to książka autobiograficzna, która zawiera jedyne dostępne informacje na temat wczesnych etapów jego życia oraz źródeł posiadanego przez niego poznania.       Autor zaczyna od opisu zdarzeń ze swego dzieciństwa, szczególnie zaś wpływu ojca, jednego z ostatnich ludzi, którzy przechowali ślady pradawnej kultury, przekazywanej drogą tradycji ustnej. Gurdżijew dostawszy się w młodości pod kuratelę dziekana Katedry w Karsie, otrzymał od tego człowieka - który wiedział, jak pielęgnować zamiłowanie do ważkich wartości - zarówno przeszkolenie religijne, jak i nowoczesne wychowanie naukowe.       W miarę jak Gurdżijew dorastał, jego pragnienie zrozumienia sensu ludzkiego życia stało się tak silne, że zaczął przyciągać do siebie grupę „wybitnych ludzi" - wśród nich inżynierów, lekarzy, archeologów itd. Wyruszył z nimi do wielu krajów Bliskiego Wschodu i Azji Środkowej w poszukiwaniu poznania, które, jak czuli, na pewno kiedyś istniało, ale którego prawie wszystkie ślady gdzieś zaginęły.       Po wielu ogromnych i nieprzewidzianych trudach Gurdżijew odnalazł, wraz ze swoimi towarzyszami, zaledwie kilka osób i odizolowanych grup - za każdym razem otrzymując od nich fragmenty owego poznania - aż do chwili, w której wrota pewnej szkoły, gdzie wreszcie pojął, jak można połączyć wszystkie zasady ezoterycznego nauczania, stanęły przed nim otworem. Gurdżijew szkołę tę nazywa po prostu Bractwem Światowym i nic poza tym o niej nie mówi.       Od tego momentu, aż do samej śmierci, Gurdżijew zaczyna „żyć" tymi zasadami, wystawiając je na próbę najsurowszych dyscyplin wewnętrznych.       Trzeci cykl pism Gurdżijewa ukazał się pod tytułem Życie jest rzeczywiste tylko wówczas, gdy „Ja jestem". Jego celem w tym cyklu było „asystowanie przy powstawaniu w myśli i czuciu człowieka prawdziwego obrazu rzeczywistego świata zamiast świata iluzorycznego, który człowiek postrzega obecnie".

Lucyna Łobos - Brown - Urodzona 31.07,1949 roku we Wrocławiu. Mieszkanka Wrocławia, Wiceprezes Fundacji na rzecz wspierania badań archeologicznych DAR ŚWIATOWIDA i Wiceprezes fundacji THE MYSTERIES DE THE WORLD z Chicago, fizjoterapeutka, Medium o niespotykanych możliwościach i Łączniczka pomiędzy nami a Światem Duchowym. * Dlaczego rok 2012 jest taki ważny ? Czy faktycznie może nam grozić apokaliptyczna katastrofa ? * O czym chciały nas powiadomić starożytne Cywilizacje Egipcjan i Majów - czyli rzecz o pozostawionych na Ziemi znakach czasu, * Kim są mityczni Bogowie En-Ki i En-Li, * O precesji osi ziemskiej i o oczyszczaniu Ery Wodnika, * Czym jest Prawdziwa Miłość. * jak wygląda Świat Duchowy. * Skąd się wzięli na Ziemi Cyganie a skąd Górale, * O czym jeszcze nauczał Jezus na Ziemi 2000 lat temu. * Jak odbywało się Objawienie w Fatimie. * Wiele rad odnośnie zdrowego sposobu odżywiania. * Czym naprawdę jest Piramida Cheopsa. * Dlaczego pastor Rusell, założyciel Towarzystwa Strażnica, czyli świadków Jehowy, życzył sobie być pochowany obok piramidy. * Jakie byty początki Państwa polskiego. * Czy Atlantyda była naprawdę ? Te i wiele innych informacji pochodzących z seansów hipnozy z udziałem Lucyny Łobos znajdziecie Państwo w tej książce.

Całe życie opiera się na teraźniejszości. Jak długo żyjemy na ludzkim poziomie życia, w naszym doświadczeniu będzie działać prawo co-człowiek-sieje-to-i-żąć-będzie, a to oznacza, że jak zasiejemy teraz, tak zbierzemy. Natura naszego siania określa naturę naszych zbiorów, lecz zbieranie w przyszłości nie może być bardziej harmonijne niż to, co zasiewamy w teraźniejszości. Duchowy owoc dnia jutrzejszego to produkt duchowego siania w teraz i jeśli nie siejemy teraz duchowo, nie będzie później duchowych owoców. Cała karma może zostać w każdej chwili wymazana, ponieważ rezultaty karmy trwają tylko wtedy, gdy działają nasiona karmy.

Im dalej posuwamy się w duchowej świadomości, tym więcej dowiadujemy się na temat sfery mentalnej, nie dlatego, że poszukujemy tej wiedzy, ale dlatego, że zostaje ona przed nami odsłonięta. To jakby znajdować się na szczycie góry, gdzie po zdobyciu szczytu możemy widzieć to, co znajduje się na dole, w dolinie, o wiele lepiej niż ci, którzy widzą to samo z ograniczonej perspektywy doliny. Osoby będące na duchowym poziomie mogą wejrzeć w umysł, orientując się w ten sposób w sprawach, o których ci, żyjący mentalnym i materialistycznym życiem, nigdy się nie dowiedzą, ponieważ stoją oni zbyt blisko obrazu i za bardzo są weń uwikłani. Fragment książki Przerwa w wieczności XIIIoświeceni i nieoświeceni Roz-dział, w którym żyjemy składa się z pewnej miary mentalnego, czy materialnego ograniczenia, któremu podlegamy na skutek powszechnej wiary w dwie siły. Usunąć ten roz-dział, to nie zważać na ludzki punkt widzenia i stać się świadomym naszej duchowej Jaźni. To co naprawdę robimy na duchowej ścieżce, jest próbą wymazania tego roz-działu poprzez uświadomienie sobie, że nie żyjemy w żadnej z form ludzkich ograniczeń: czasu, przestrzeni, kalendarza czy klimatu. Im bardziej poprzez medytację osiągamy żywe urzeczywistnienie duchowej natury naszej istoty, tym słabszy staje się roz-dział i tym bardziej zbliżamy się do tego, by stać się jednym z Nieskończonością i Wiekuistością. W momencie, w którym uświadamiamy sobie, że istnieje tylko jedno Życie i że żyjemy tym Życiem, roz-dział jest usuwany, a przynajmniej jest wymazywany na tyle, że pozostają jedynie jego nikłe ślady. Jeszcze przez kolejne stulecia mogą istnieć pozostałości tego roz-działu w życiu nas wszystkich, lecz nie będzie on tak silny i trwały, aby mógł nas uwięzić w śmiertelności, to znaczy w materialnym pojmowaniu życia.

Przerwa w wieczności, pisze Goldsmith, to wymiar życia rozciągnięty między narodzinami a śmiercią, który wyznacza granicę ziemskiej egzystencji. W tym praktycznym i inspirującym przewodniku Goldsmith zabiera czytelnika poza tą granicę, odsłaniając życie w całej jego głębi, pięknie i witalności. Autor nazwał Przerwę w Wieczności swoją duchową autobiografią; on i jego nauczania, Droga do Nieskończoności, są promiennym przejawieniem duchowych zasad zawartych wewnątrz. Odkrycia Goldsmitha są elektryzujące i uderzają w sam środek naszej niewiedzy na temat duszy i mistycyzmu. Eksplorując dwa światy, rzeczywisty i iluzoryczny, Goldsmith autorytarnie prowadzi nas przez labirynt narzuconych ludzkich wierzeń w stronę klarownej wizji tego, co Boskie. Żaden poważny aspirant na duchowej drodze nie potrafi się bez tej książki obyć.  „Tak jak ludzie mieszkający na odizolowanej wyspie nie wyruszyli w świat, o istnieniu którego nie mieli pojęcia, i jak Indianie amerykańscy sprzed pięciuset lat nie udali się do Europy, ponieważ nie byli świadomi, że takie miejsce istniało, tak też przez cały czas w ciągu minionych kilku tysięcy lat nie było możliwości, aby powiedzieć człowiekowi, 0 tym, że żyje on w więzieniu swojego własnego umysłu, otoczony przez swoje własne ograniczenia. W jaki sposób człowiek miał wyobrazić sobie coś takiego? W jaki sposób miał on uwierzyć w coś, co przekraczało j ego najśmielsze wyobrażenia? " 

Edmund Jurczenko emerytowany nauczyciel matematyki, to postać znana w środowisku badaczy zjawisk parapsychicznych. Jako autora już trzech książek o zjawiskach psychotronicznych, niektórzy porównują go do profesora Uniwersytetu Stanowego w San Jose, Milana Rzla, prekursora zajmującego się zjawiskami psychotronicznymi od strony naukowej.Edmund Jurczenko jest aktywnym członkiem BSD (Brytyjskiego Stowarzyszenia Radiestezyjnego). Wyniki innych swoich badań, dotyczące między innymi zastosowania złotej proporcji do neutralizacji stref geopatycznych oraz badań nad działaniem Pierścieni Atlantów, publikował w biuletynach stowarzyszenia BSD. Do tej pory opublikował książki:Wstęp do badań zjawisk parapsychicznych. Myśli i odkrycia, Moje widzenie świata. Możliwości ludzkiej świadomości i mózgu oraz Moje impresje psychotroniczne, w których zajmuje się zjawiskami psychotronicznymi w ich różnych konfiguracjach - od teorii do praktyki. Podobnie jak poprzednie książki, najnowsze dzieło Wstęp do teorii zjawisk parapsychicznych i psychotronicznych jest wynikiem jego niezwykle ciekawych przemyśleń i własnych hipotez.

Marzenia senne jako tajemnicze funkcje naszego organizmu, wciąż intrygują i rozbudzają wyobrażenia, a ponieważ dotyczą każdego, choć często się ich nie pamięta, to jednak uczestniczenie emocjonalne i zmysłowe w nich, powoduje mniejsze lub większe zainteresowanie u wszystkich. Sen jest najbezpieczniejszym sposobem, porozumiewania się pomiędzy jaźnią a innymi wymiarami świadomości, pomimo, że nasze ciało w sensie fizycznym śpi, to jednak nasza świadomość wzrasta. Fragment

„Przekazywanie" stanowi fascynującą zagadkę. Od tysięcy lat intryguje ludzi, dając im przedsmak rzeczy spoza tego świata. W ostatnich latach nabrało szczególnego znaczenia, fascynującego dla garstki, dla większości jednak jeszcze bardziej niezrozumiałego. Wiek elektroniki wyprowadził „przekazywanie" zza zamkniętych drzwi gabinetów psychoanalityków do salonów. Dzięki telewizji osiąga ono nigdy dotąd nie- spotykany zasięg. Cokolwiek by o nim sądzić, ma duży wpływ na tych, którzy go doświadczają. Z „przekazywaniem" tak często wiąże się nazwisko Edgara Cayce'a, że słusznym wydaje się przejrzenie jego ogromnego dorobku dotyczącego tego zjawiska. W moich rękach spoczywa zadanie przedstawienia jego punktu widzenia. Wierzę, że efektem tego stanie się właśnie ta książka. Wcześniej napisałem dwie książki w ogólnych zarysach przedstawiające nauki Edgara Cayce'a — Awakening Your Psychic Powers i Mysteries of the Mind. W przeciwieństwie do postrzegania ponadzmysłowego czy umiejętności diagnozowania na odległość, zjawisku przekazywania poświęcono niewiele badań naukowych. Nie wynika to z braku zainteresowania. Lecz przekazywanie jest raczej sposobem myślenia, sposobem odbierania rzeczywistości, aniżeli jeszcze jednym zjawiskiem wymagającym potwierdzenia. Gdy chodzi o rzeczywistość duchów przemawiających przez usta żyjących, Cayce uważał, że nie można czegoś takiego stwierdzić naukowo. Nauka musiała zgodzić się z oceną Cayce'a. Prawdopodobnie najczęściej udokumentowanym jest duchowy aspekt przekazywania, lecz określenie „duchowy" stanowi jedynie swego rodzaju informację, której znaczenie jest różnie rozumiane. Jako medium w stanie transu Cayce potrafił nie tylko wejrzeć w funkcjonowanie organizmu człowieka oddalonego o setki mil, ale rozumiał także, co widzi, potrafił opisać to innym i wiedział w jaki sposób go uzdrowić. Dawał dowody mądrości przekraczającej zwykłą wiedzę człowieka. Inspiracja i twórczość również są aspektami przekazywania. W jego gestii leży umiejętność podnoszenia na duchu jednych, a z drugich wydobywania tego, co w nich najlepsze. Oprócz porozumienia się z głosem uwolnionej z okowów ciała duszy, istnieje wiele sposobów przekazywania. Edgar znał je wszystkie. Podejście Cayce'a pokazuje, w jaki sposób wszystkie aspekty przekazywania łączą się ze sobą. Dzięki niemu poznamy ich znaczenie dla naszego życia. Punkt widzenia Cayce'a i system wartości, którego przestrzegał, znalazły odbicie w pojęciu „wyższej świadomości". Stały się motywem przewodnim tej książki. W przygotowaniu tej książki pomagało mi wielu ludzi, którym jestem wdzięczny. Przychodzili do mnie, by wyjaśnić mi koncepcje Cayce'a i niektóre z tajemnic przekazywania. Dzięki nim moja praca stała się łatwiejsza. Spośród wielu, którzy udzielili mi bezpośredniego wsparcia, chciałbym podziękować Henry'emu Bolducowi. Sesje hipnotyczne, które ze mną przeprowadzał, pomogły mi odnaleźć własną drogę do przekazu. Podziękowania należą się również Danielowi Clayowi, Alowi Minorowi i Rayowi Stanfordowi za ich otwartość w dzieleniu się ze mną swoimi doświadczeniami z transu przekazywania. Powinienem podziękować kardynałowi z Oak Tree, który z podwórza na tyłach domu obserwował wiele moich sesji z dyktafonem i być może sam przekazał mi pewne myśli. Składam także podziękowania mojemu wyimaginowanemu lokajowi w smokingu, który podczas posiedzeń z dyktafonem zawsze potrafił wyciągnąć odpowiednią książkę z mojej nieziemskiej biblioteki, nawet jeżeli nie napisałem w tej książce niczego, co stamtąd przeczytałem. Doceniam wspaniałą pracę Roba Granta, który przepisał moje taśmy z dyktafonu, i dziękuję mu za pomoc w zrozumieniu kilku mniej znanych urywków z odczytów Cayce'a. Specjalnie pragnę podziękować mojej żonie Yeronice za to, że niezmordowanie wydaje moje opracowania, za pomoc w przygotowywaniu ilustracji, i co jeszcze ważniejsze za podtrzymywanie mnie na duchu, a przede wszystkim za to, że pokazała mi, co znaczy przekaz płynący prosto z serca. Wszystkie wspomniane źródła przyczyniły się do powstania tej próby jaśniejszego przedstawienia podejścia Cayce'a do zjawiska przekazywania. Podobnie bowiem, jak sam Cayce wiemy, że na dnie tajemniczego i pogmatwanego świata przekazywania leży coś o wielkiej wartości i znaczeniu. Mam nadzieję, że to opracowanie chociaż w niewielkim stopniu przyczyni się do tego, że odnajdziecie własny sposób odbierania przekazów wyższej świadomości. Ze wstępu do książki Edgar Cayce o potędze duszy Edgar Cayce o potędze duszy Spis treści:   Wstęp Rozdział l Czym jest przekazywanie? Cześć I PRZEKAZYWANIE W ŻYCIU CODZIENNYM Rozdział 2 Słuchaj głosu intuicji - przekazu twojego anioła stróża Rozdział 3 Sny: nocny przekaz wyższej świadomości Rozdział 4 Twórczy przekaz umysłu: o czym myślimy, tym się stajemy Część II PODSTAWOWE UMIEJĘTNOŚCI PRZEKAZYWANIA Rozdział 5 Medytacja: przekaz duszy Rozdział 6 Pisanie inspirowane Rozdział 7 Artystyczne przekazy twórczości Rozdział 8 Wizjonerski przekaz wyobraźni Część III PRZYGODY TRANSU PRZEKAZYWANIA Rozdział 9 Kto tam? Identyfikacja ducha, który przemawia Rozdział 10 Ocena przekazywanej informacji Rozdział 11 Hipnoza a przekaz w transie Cześć IV JAK STAĆ SIĘ PRZEKAZICIELEM BŁOGOSŁAWIEŃSTW? Rozdział 12 Przekaz współdziałania grupy Rozdział 13 Przekaz sił uzdrawiania Rozdział 14 Być sobą: najwyższa forma przekazu A. R. E. dzisiaj

Twoje obecne życie to zaledwie ogniwo w długim łańcuchu wcieleń... Przekona Cię o tym ta wspaniała książka. - To brawurowe przesunięcie granic zakreślonych przez konwencjonalną naukę - Ta poruszająca do głębi synteza psychiatrii i mistyki - To lektura dla tych, którzy poszukują przebudzenia duchowego. W ciągu ostatnich dwudziestu kilku lat nasze zachodnie społeczeństwo stopniowo, nie zdając sobie z tego sprawy przeszło coś u; rodzaju rewolucji świadomości. Obecnie istnieje już cała generacja młodych ludzi, którzy dorastają regularnie słuchając lub czytając o przeżyciach na granicy śmierci, powrotach do wcześniejszego życia, podróżach poza ciałem, ukazywaniu się zmarłych i, o całej masie innych, znaczących fenomenów życia duchowego. Często mam przyjemność i zaszczyt prowadzić wykłady dla słuchaczy w wieku szkolnym i wciąż jeszcze jestem zaskoczony słysząc, z jaką łatwością i naturalnością mówią o swych wizjach czy podróżach poza nasz świat. Kiedy w 1975 roku zaczął się wzrost zainteresowania przeżyciami z pogranicza śmierci, wielu ludzi odrzucało je jako dziwactwo. Teraz, po siedemnastu latach zaczynam zdawać sobie sprawę, że przeżycia towarzyszące umieraniu są dowiedzionym faktem w naszej kulturze. Wierzę, że jesteśmy na progu stania się, (jeżeli już się nie staliśmy) jednym z wielu historycznych społeczeństw, w których wizjonerska zdolność istot ludzkich akceptowana jest jako całkowicie naturalna. Coraz więcej ludzi bez skrępowania mówi o swych wizjach i wymienia informacje o technikach je wywołujących lub ułatwiających ich wywołanie. Spis Treści: Rozdział pierwszy POCZĄTEK Rozdział drugi Rozdział trzeci DOŚWIADCZYĆ ZNACZY ZROZUMIEĆ Rozdział czwarty UZDRAWIANIE PRZEZ UMYSŁ Rozdział piąty KŁOPOTLIWE ZWIĄZKI Rozdział szósty WEWNĘTRZNE DZIECKO Rozdział siódmy POTRZEBA OCHRONY Rozdział ósmy UZDRAWIANIE UCZUĆ Rozdział dziewiąty OTWIERANIE UMYSŁU NA DOZNANIA MISTYCZNE Rozdział dziesiąty WZBOGACANIE ŻYCIA Rozdział jedenasty TECHNIKI REGRESJI Dodatek

Czakrotransformacja - przebudzenie serca to druga - po książce Przedświt - część tryptyku Małgorzaty i Jędrzeja Soporowskich Ewolucja Wszechświatów w Nas. Jak piszą autorzy, przed ludzkością i przed każdym pojedynczym człowiekiem stoi obecnie wielkie zadanie zmiany dzisiejszego świata, w którym tak wiele jest wojen, terroryzmu, katastrof naturalnych. Musimy ratować naszą planetę, którą sami zniszczyliśmy. Można to uczynić, budząc w sobie potężną energię miłości poprzez uaktywnienie prawej - emocjonalnej - półkuli mózgowej. Autorzy wskazują, jak tego dokonać, proponując fascynującą wędrówkę przez dwanaście czakramów, dwanaście tajemnych ksiąg życia. Towarzyszące im wizualizacje pozwalają wejrzeć w siebie, zrozumieć i głęboko odczuć swoje wnętrze. Ta książka jest obrazowym opisem działania energii miłości otwierającej serca oraz propozycją zmiany sposobu widzenia życia - z racjonalnego na emocjonalny. Dotyka ona najgłębszej istoty człowieka i pozwala mu się w pełni urzeczywistnić w dzisiejszym świecie.  Ze wstępu Żyjemy we wszechświecie opartym na systemie dwunastkowym. Mamy dwanaście godzin dnia i nocy, dwanaście miesięcy w roku, dwanaście znaków zodiaku, dwanaście czakramów, dwanaście głównych kanałów przepływu energii, dwanaście otworów w ciele, król Artur zgromadził wokół okrągłego stołu dwunastu rycerzy, Chrystus miał dwunastu uczniów, apostołów, itd. Naszym zadaniem jest odblokowanie siebie za pomocą systemu dwunastkowego, który nas tu określa. Na kartach tej książki wnikniemy więc w każdy z dwunastu czakramów, w energię i wiedzę tam zgromadzoną. Rozpoznamy dwanaście poziomów siebie samych, a dzięki własnej wyobraźni uzyskamy dostęp do naszego wewnętrznego świata. To, że żyjemy teraz na Ziemi, przejawieni fizycznie, stanowi ogromny przywilej, a najbardziej fascynującym doświadczeniem tego czasu jest przebudowa własnego DNA. Poprzez kolejne wizualizacje wypełnimy światłem swoje ciało i odblokujemy pamięć komórek mózgowych. Jesteśmy otoczeni siecią niewidzialnej energii, z którą łączymy się za pomocą dwunastu czakramów, dlatego trzeba przypomnieć sobie wszystko, co w nich zakodowaliśmy światłem, pozostawiając tu informacje, z których mieliśmy skorzystać we właściwym czasie. Nadszedł ten czas. Możemy, mając klucz, kod dostępu, zacząć wykorzystywać nasz mózg w pełni, uaktywniając jego prawą półkulę. (...)

Podręcznik ten uczy osiągania stanu wyostrzonej świadomości, w którym wysłuchujemy podpowiedzi naszego wewnętrznego głosu. Stosując się do odebranych tą drogą wskazówek, możemy z mniejszym wysiłkiem, ale za to bardziej skutecznie rozwiązywać życiowe problemy. Dar intuicji nosimy w sobie od najwcześniejszych lat życia, l od czasu do czasu każdy z nas słyszy wewnętrzny głos, który radzi, jak postąpić, ostrzega przed niebezpieczeństwem lub zachęca do wytrwałości. Jedni go słuchają, inni lekceważą. Możemy i powinniśmy rozwijać w sobie tę zdolność, gdyż jest ona potężnym narzędziem podświadomości, która pragnie nam pomóc w podejmowaniu decyzji. Podręcznik ten uczy osiągania stanu wyostrzonej świadomości, w którym wysłuchujemy podpowiedzi naszego wewnętrznego głosu. Stosując się do odebranych tą drogą wskazówek, możemy z mniejszym wysiłkiem, ale za to bardziej skutecznie rozwiązywać życiowe problemy. KIERUJ SIĘ INTUICJĄ, A WSZYSTKO STANIE SIĘ ŁATWIEJSZE! Słowo wstępne Skoro już wziąłeś do ręki tę książkę, możesz śmiało założyć, że twoje życie niebawem zmieni się gruntownie. Twoja intuicja, już teraz silna i domagająca się uwagi, popycha cię ku nowej odkrywczej podróży. Dlaczego? Głęboko w tobie mieszka pewien cel, który krok po kroku odsłania się przed tobą. Cel ten nie pozwoli ci przespać całego tego życia. Być może już zauważyłeś, że coraz więcej tzw. zbiegów okoliczności zdaje się wskazywać, iż powinieneś zacząć robić coś innego niż dotychczas. Może dostrzegasz w sobie tęsknotę za zajęciami lub znajomościami, które niosłyby więcej znaczenia? Może od pewnego czasu czujesz, że niektórzy z twojej paczki nie są ci już tak bliscy jak dawniej? A może zastanawiasz się nad porzuceniem dotychczasowego zajęcia i zaangażowaniem w coś całkiem nowego? Lecz co by to miało być? (...)

Astrofizyk Nick Astel, zafascynowany tajnymi notatkami Nicoli Tesli, odkrywa kod pola magnetycznego. Nieoczekiwanie badania zaczynają podążać w innym niż początkowo zakładano kierunku. Dotarcie do powszechnego pola informacyjnego kosmosu i światów równoległych znajduje zaskakujący finał. Znane fakty historyczne nabierają nowego znaczenia. Powieść, od której nie można się oderwać, pozwala dostrzec znaczenie wydarzeń i sytuacji, pojawiających się wciąż na nowo w życiu tej samej osoby na przestrzeni siedmiu wcieleń. W trzymającą w napięciu fabułę wplecione zostały objaśnienia praw karmy oraz fenomenu poprzednich wcieleń. Pojawiają się także wątki dotyczące programu HAARP i związków mechaniki kwantowej z ezoteryką.   Małgorzata Wadżet Gardasiewicz jest profesjonalnym astrologiem z 20-letnim stażem. Zajmuje się także astrologią karmiczną i poprzednimi wcieleniami. Prowadzi warsztaty i wykłady, występuje w programach radiowych i telewizyjnych. Współautorka książek Harmonia Wszechświata w człowieku, Opowieści Druida i filmu dokumentalnego Szczecin - miasto Oriona.

Autor zachęca nas do tego, byśmy lepiej poznali samych siebie i dzięki temu osiągnęli poczucie jedności z całym wszechświatem i z każdą jego jednostką. Uświadomienie sobie owej łączności z naturą i odkrycie jej tajemnic pozwoli nam stworzyć nową wspaniałą rzeczywistość i cieszyć się życiem tu i teraz.

Specjalista znany z niekonwencjonalnych metod badawczych zajął się tym razem katastrofą UFO, która nastąpiła w 1947 roku koło miasteczka Roswell w amerykańskim stanie Nowy Meksyk. Mimo sensacyjnych przecieków do prasy i telewizji władze USA nadal trzymają tę sprawę w najściślejszej tajemnicy. Autorowi udało się jednak za pomocą channelingu nawiązać kontakt ze świadomością jednego z pozaziemskich rozbitków. Zapoznaje nas również z relacjami wszystkich świadków zdarzenia. Książka jest najpełniejszą i najrzetelniejszą dotąd rekonstrukcją tego wypadku. Wykorzystując niekonwencjonalne metody badawcze, autor przedstawia najpełniejszą i najdokładniejszą jak dotąd próbę rekonstrukcji zdarzeń związanych z katastrofą pozaziemskiego statku kosmicznego, który pięćdziesiąt lat temu rozbił się w okolicy amerykańskiego miasteczka Roswell. Dowody zgromadzone w tej pracy świadczą dobitnie o tym, że władze USA - a także innych państw - starają się ukryć przed swoimi społeczeństwami fakty przybywania na Ziemię przedstawicieli nieznanych inteligencji pozaziemskich, charakteryzujących się dużo wyższym od naszego stopniem rozwoju. Najdonioślejszym wszakże i pionierskim osiągnięciem autora jest nawiązanie - za pośrednictwem niezwykle wrażliwego medium, własnej żony - mentalnego kontaktu ze świadomością tajemniczych ufo-nautów, którzy w 1947 roku zginęli pod Roswell.Spis treści Prolog: Nie jesteśmy sami Światy nad światami wokół nas Scenariusz I: Katastrofa UFO pod Roswell Scenariusz II: Film dokumentalny armii Stanów Zjednoczonych Scenariusz III: Kontakty z obcymi spod Roswell Przypadek z Roswell: Parakomentarze Przypadek z Roswell: Konglomerat scenariuszy Przypadek z Roswell: Konkluzje Przypadek z Roswell: Deklaracja

Ślady pozostawione przez niezidentyfikowane obiekty latające. Klasyfikacja UFO. Ślady fizyczne. Bliskie spotkania 4. Stopnia. Ciemne strony UFO. UFO a radary. Fotoanaliza zdjęć UFO. Nowe informacje w sprawie Roswell. „Byłem, jak każdy, sceptyczny wobec UFO. Moje wykształcenie i zawód skłaniają mnie do żądania dowodu, potwierdzającego istnienie UFO. Nie przedstawiono żadnego, jedynie nagłówki w rodzaju: „Byłam molestowana seksualnie przez Marsjanina" w czasopismach ilustrowanych, które można znaleźć w kącikach z prasą w supermarketach. Istnieje jednak niezbity dowód, rozwiewający wszelkie wątpliwości. Zanim wyszedł on na s'wiatło dzienne, wierzyłem Siłom Powietrznym USA, CIA i innym agencjom rządowym, twierdzącym, że UFO to mit. Przyjąłbym chyba raz na zawsze te wyjaśnienia za dobrą monetę, gdyby nie uchwalono ustawy o wolności informacji (Freedom of Information Act - FOIA). Kongres USA ustanowił to prawo w poczuciu, że rząd zbyt wiele faktów ukrywał przed kontrolą opinii publicznej. To przekonanie było z pewnością uzasadnione. Dzięki FOIA wiemy obecnie, że UFO istnieje i że widzieli je bardzo wpływowi ludzie". Howard E. Goldfluss, urzędujący sędzia Sądu Najwyższego Stanu Nowy Jork, czerwiec 1987 r.

Arkadiusz Miazga - urodzony w 1976 r. w Rzeszowie, z wykształcenia technik. Ufologią zajmuje się aktywnie od 1996 r. W 1999 r. wstąpił do małopolskiego Centrum Badan UFO i Zjawisk Anomalnych (CBUFOiZA), gdzie koordynował badania i rejestracje terenowe na obszarze Podkarpacia. W 2003 r. wziął udział w „Akcji Wylatowo” zajmującej się badaniami piktogramów zbożowych. W 2005 r. stał się badaczem niezależnym. Autor i bohater licznych artykułów w periodykach i gazetach. Publikował m.in. w magazynie „UFO”, „Czas UFO”, „Świat UFO” oraz „Gwiazdy Mówią”. Oprócz tego pasjonat i kolekcjoner militariów z okresu II wojny światowej, a także akwarysta. Mieszka w Ropczycach.

Historia uczy, że to, co dziś jest herezją, jutro może stać się prawdą powszechną. Czy zatem żyjemy w świecie, w którym granica między "herezją" a "prawdą uniwersalną" jest płynna? Czy to, co dziś jest dekalogiem społeczeństw, jutro stanie się heretyckim manifestem? Wnioski z lektury są Twoje.

Przepowiednie Davida Harklaya sprawdzają się z niezwykłą dokładnością. Z jednej strony czujemy respekt przed wskazówkami dotyczącymi naszego życia, z drugiej zaś wiemy, że stanowią dla nas dużą pomoc. Niosą przecież ze sobą spokój i pewność, że zrobiliśmy wszystko, by się ustrzec przed nieszczęściami.

Książka, która odsłania ukrytą rzeczywistość... Edgar Cayce, największe medium tego wieku, prowadzi nas po świecie, którego istnienie przeczuwamy w głębi duszy — świecie powtarzających się i niekończących narodzin. Odkrywa przed nami tajemnicę przenikającą wszechświat, stanowiącą jedną z jego fundamentalnych zasad. Uchylając przed nami w tej rewelacyjnej książce rąbka prawdy o reinkarnacji, wprowadza zarazem pogodę w codzienność każdego z nas. Dzięki niemu możemy inaczej spojrzeć na większość, nawet najbardziej skomplikowanych problemów. Cayce zasłynął z blisko stuprocentowej trafności swoich prognoz i realności wizji. Spróbujmy mu zaufać. Fragment książki Edgar Cayce o reinkarnacji CZY BIBLIA POTĘPIA REINKARNACJĘ? „Potrafię odnaleźć w Biblii wzmianki dotyczące reinkarnacji, i ty również możesz je tam znaleźć!" powiedział kiedyś Edgar Cayce. Mimo że czytał Biblię raz do roku przez wszystkie lata swojego życia, pierwszą jego reakcją w Day-ton była chęć ponownego przestudiowania Pisma świętego i odszukania w nim miejsca, gdzie czynnie potępiona zostaje teoria reinkarnacji. Nic takiego nie znalazł. Biblia również nie aprobowała reinkarnacji jako takiej, ale w Księdze Przysłów (8:22-31) Cayce odszukał tę, dziwnie poruszającą wzmiankę, odnoszącą się do Stworzenia:   «Pan mnie stworzył, swe arcydzieło, jako początek swej mocy od dawna, od wieków jestem stworzona, od początku, nim ziemia powstała. Przed oceanem istnieć zaczęłam (...) (...) Gdy niebo umacniał, z Nim byłam. (...) gdy kreślił fundamenty pod ziemię. Ja byłam przy Nim mistrzynią, rozkoszą Jego dzień po dniu, cały czas igrając przed Nim, igrając na okręgu ziemi, znajdując radość przy synach ludzkich.» Czy musimy zakładać, że mowa o abstrakcyjnym wyobrażeniu nieznanego poety? A może powinniśmy spytać, kim była „ona"? Niezależnie od tego, jak niejasno wyraził się poeta, z pewnością nie była śmiertelnym stworzeniem, żyjącym 60 do 70 lat. Jeśli przyjmiemy, że „ona" jest ludzką duszą, przemawiającą ze swego źródła; w podświadomej pamięci, każda linijka wiersza nabierze sensu. Jest to tęsknota za odrzuconym Bogiem, nostalgiczne westchnienie za czasami nieskalanej radości doskonale oddające rozczarowanie duszy zmęczonej jałowym cyklem materialistycznych wcieleń na ziemi, duszy, która jak syn marnotrawny odcięła się od swego Ojca. Nie ma tu surowych „predestynacji i grzechu pierworodnego" Kalwina, wiszących nad nieszczęsnymi ludźmi skazanymi na potępienie zanim jeszcze wciągną pierwszy oddech, stanowiącymi potencjalne paliwo dla ogni piekielnych zanim zdążą opuścić łono matki. Nie jest to rozpacz kogoś przeklętego, lecz płacz zbłąkanej owieczki. A jak zinterpretujemy ten wers z Księgi Mądrości (8:19-20): « Byłem dzieckiem dorodnym i dusza przypadła mi dobra, a raczej, będąc dobrym wszedłem do ciała nieska-lanego.»? Kto osądza, co jest dobre, a co złe? Widać wyraźnie, że robi to sama dusza, jako skali porównawczej używając kryteriów swojego wcześniejszego zachowania. Nie rości sobie pretensji, by nazywać ją „dobrą" według kryteriów innych niż własne. I z całą pewnością nie mogłaby wiedzieć, czym jest „dobro", gdyby w równym stopniu nie poznała jego przeciwieństwa. Założenie, że w różnych wcieleniach dusze były zarówno dobre, jak i złe, pojawia się ponownie w Liście do Rzymian (9:11-14): « Bo gdy one (dzieci) jeszcze się nie urodziły, ani nic dobrego czy złego nie uczyniły (...) powiedziano jej (Rebece): Starszy będzie służył młodszemu, jak jest napisane: „Jakuba umiłowałem, a Ezawa miałem w nienawiści". » „Cóż na to powiemy? Czyżby Bóg był niesprawiedliwy? Żadną miarą!" Skoro Bóg nie jest „niesprawiedliwy", to dlaczego okazuje tak nieprawdopodobne uprzedzenie, bez powodu kochając Jakuba i nienawidząc Ezawa? Co mogło zdarzyć się przed ich stworzeniem? Gdzie, jeśli nie w niebie, mógł Ezaw popełnić swoje zbrodnie, skoro obaj wprost od Stwórcy trafili do łona Rebeki? Jeśli popełnił je w niebie, dlaczego nie strącono go stamtąd wraz z pozostałymi upadłymi aniołami, i od razu nie osadzono w piekle? Bardziej prawdopodobnym wydaje się, że grzeszyć nauczył się na ziemi, w śmiertelnym ciele, a powrót do życia pod postacią sługi swojego brata był aktem wynagrodzenia krzywd. « (...) Od wieku po wiek Ty jesteś Bogiem » — mówi Psalm 90 — «W proch każesz powracać śmiertelnym i mówisz: „Synowie ludzcy, wracajcie!" (...) Porywasz ich (jak powódź); stają się jak sen poranny, jak trawa co rośnie (...)». Spotykamy się z podwójnym znaczeniem słowa „poi wracać". Poeta połączył w jedno — plemiennego Jehowę i Stwórcę. Słuszniejsza byłaby z całą pewnością taka wersja: „Nie udało ci się powstrzymać śmiertelnych przed obróceniem się w proch". W owych czasach niebo! pojmowano jako wieczny stan statycznej doskonałości. „Jeśli słowa 'Synowie ludzcy, wracajcie!' oznaczają 'wracajcie do nieba' (gdyż w takim przypadku jedyną alternatywą byłoby piekło), wtedy trzy transpozycje od powodzi, przez sen, do rosnącej trawy byłyby nie tylko źle dobranymi obrazami retorycznymi, ale zupełnie nie łączyłyby się z tematem. Nawet jeśli przyjmiemy, że słowo 'powódź' oznacza dosłownie śmierć przez utonięcie (w końcu potop nie należał do tak odległej przeszłości), a 'sen' symbolizuje okres przejściowy pomiędzy śmiercią a zmartwychwstaniem w niebie, to 'trawa, która wyrasta o poranku' i tak będzie stanowiła osobliwy symbol życia niebiańskiego, gdzie wszystko jest doskonałe i nic się nie zmienia. Z drugiej jednak strony zmianom podlegają ziemskie pory roku. Każdej wiosny wyrasta trawa, aby ponownie umrzeć z nadejściem zimy, a reinkarnacja dusz następuje w podobnym cyklu". To samo nasuwa się podczas lektury Księgi Hioba (1:20-21): «Hiob wstał, rozdarł swe szaty, ogolił głowę, upadł na ziemię, oddał pokłon i rzekł: „Nagi wyszedłem z łona matki i nagi tam powrócę".» Starszy pan musiałby kompletnie postradać rozum, jeśli miałby na myśli dokładnie tę samą matkę, która wydała go na świat. Jeżeli jednak uznamy, iż Hiob nie był postacią historyczną, lecz symbolem duszy, to symboliczne znaczenie łona staje się od razu oczywiste. W takim razie przypowieść o Hiobie napomina człowieka, aby nigdy nie poddawał się rozpaczy, gdy wszystko wydaje się stracone. Dusza nie może rozpocząć nowego życia na ziemi, dopóki uprzednio „nie wróci do łona". A jaka nagroda spotka duszę, kiedy zamknie cykl ziemskich wcieleń i może, niczym syn marnotrawny, powrócić do Ojca, którego odrzuciła, gdy zdecydowała, że zamiast Niego będzie wysławiać samą siebie? « Zwycięzcę uczynię filarem w świątyni Boga mojego i już nie wyjdzie na zewnątrz». (Apokalipsa świętego Jana 3:12). W Księdze Malachiasza (4:5) odnajdziemy chyba najbardziej przekonywający dowód. «Oto...» — mówi Mala-chiasz na pięć stuleci przed naszą erą — «... ja poślę wam proroka Eliasza przed nadejściem dnia Pańskiego, dnia wielkiego i strasznego.» Według Ewangelii świętego Mateusza (16:13), 500 lat później: «Gdy Jezus przyszedł w okolicę Cezarei Filipowej, pytał swoich uczniów: „Za kogo ludzie uważają syna człowieczego?" A oni odpowiedzieli: „Jedni za Jana Chrzciciela, inni za Eliasza, jeszcze inni za Jeremiasza, albo za jednego z proroków." » W 10 wierszu 17 rozdziału następuje kontynuacja: «Wtedy spytali Go uczniowie: „Czemu więc uczeni w Piśmie twierdzą, że najpierw musi przyjść Eliasz?" On (Jezus) odparł: „Eliasz istotnie przyjdzie i naprawi wszystko. Lecz powiadam wam: Eliasz już przyszedł, a nie poznali go i postąpili z nim jak chcieli. Tak i Syn Człowieczy będzie od nich cierpiał. „Wtedy uczniowie zrozumieli, że mówił im o Janie Chrzcicielu.» Jakiż to logiczny proces myślowy pobudził uczniów do tak szybkiego wyciągnięcia podobnego wniosku, jeśli Jezus nie zapoznał ich dokładnie z prawami reinkarnacji? Herod ściął Jana Chrzciciela za ich życia, natomiast Eliasz był martwy już od pięciuset lat. Pomysł, że dusza może inkarnować, musiał być nieobcy również Herodowi, gdyż w Ewangelii świętego? Łukasza (9:7-8) czytamy: « O wszystkich tych wydarzeniach dowiedział się również tetrarcha Herod i był zaniepokojony. Niektórzy bowiem mówili, że Jan powstał z martwych; inni, że Eliasz się zjawił; jeszcze inni, że któryś z dawnych proroków zmartwychwstał. Lecz; Herod mówił: „Jana ja ściąć kazałem. Któż więc jest' Ten, o którym takie rzeczy słyszę?" I chciał Go zobaczyć ». Zwykła plotka nie wywołałaby zaciekawienia ortodoksyjnego monarchy. Oczyściłby swój dwór z zabobonnych głupców, rozpowszechniających podobne fantazje, i przestałby przywiązywać wagę do sprawy Jezusa. A co, w świetle powyższych słów, mamy sądzić o tym ustępie w Ewangelii świętego Jana (9:1-3): « Jezus przechodząc obok ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia. Uczniowie Jego zadali pytanie: „Rabbi, kto zgrzeszył, że urodził się niewidomym — on, czyjego rodzice?" Jezus odpowiedział: „Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale (stało się tak), aby się na nim objawiły sprawy Boże".» Jeśli by całkowicie odrzucano teorię reinkarnacji, Jezus zganiłby uczniów za zadanie tak głupiego pytania. Nowo narodzone niemowlę nie jest w stanie popełnić żadnego grzechu. Skoro więc przyczyną ślepoty był grzech, pytanie powinno być inaczej sformułowane: „Rabbi, czy to dziecko zostało pokarane za grzechy rodziców, czy też rodzice są bez grzechu?" Jezus zawsze był miłosierny; nawet kiedy „Przeklinał" drzewo figowe (w tym sensie, że rzucał na nie urok). Najwidoczniej odgadł, że gleba, w której zakorzeniło się drzewo, była tak zanieczyszczona, iż mogła zatruć jego owoce. Nigdy więc nie sugerowałby, że Bóg tylko po to pokarał ślepotą bezbronne dziecko, „aby się na nim objawiły sprawy Boże", malując tym samym przed oczami uczniów posępny obraz swego Ojca. Ale sprawy Boże niechybnie zostały objawione na duszy zamieszkującej ciało dziecka, jeśli ta dobrowolnie wybrała ślepotę, aby rozwinąć się szybciej dzięki cierpliwości i zrozumieniu. Zachowawcza filozofia Jezusa, zawierająca się w słowach „zbierzesz to, co zasiejesz", interpretowana z punktu widzenia karmy, nabiera doskonałego sensu. Odarta z podstawowej więzi z reinkarnacją ogranicza się do naiwnego banału, ponieważ niewielu ludziom udaje się w tym samym wcieleniu zebrać to, co zasiali. Uczniowie Jezusa byli prostymi rybakami i rolnikami. Jednak Jezus zmienia ton, kiedy rozmawia z wykształconym, światowym człowiekiem, jakim był Nikodem. Poniższe fragmenty Ewangelii świętego Jana (3 :3-14) interpretuje się zwykle, jako odnoszące się jedynie do wad i zalet chrztu. Jednakże sam tekst nie narzuca takiej interpretacji. Trudno wyobrazić sobie, by Jezus zniżał się do drobiazgowego roztrząsania nieistotnych rzeczy dotyczących właściwego postępowania Kościoła z uczniami prawa Sanhedrynu. Fragmenty nabierają jednak sensu gdy założymy, że Jezus karci mężczyznę, który nie powinien interpretować dosłownie symbolicznych słów Pana. Nie wydaje się, żeby Jezus zalecał chrzest jako lekarstwo na kłopoty Nikodema, kiedy mówi: «„Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się kto się nie narodzi powtórnie, nie może ujrzeć królestwa Bożego." Nikoden powiedział do Niego: „Jakżeż się człowiek ma narodzić będąc starcem? Czyż może powtórnie wejść do łona swej matki i narodzić się?" Jezus odpowiedział: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam ci, jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego. To, co się z ciała narodziło, jest duchem. Nie dziw się, że powiedziałem ci: „Trzeba wam się powtórnie narodzić. Wiatr wieje tam, gdzie chce i szum jego słyszysz, lecz nie wiesz, skąd przychodzi i dokąd podąża. Tak jest z każdym, kto narodził się z Ducha." W odpowiedzi rzekł do Niego Nikodem: „Jakżeż to się może stać?" Odpowiadając na to rzekł mu Jezus: „Ty jesteś nauczycielem Izraela, a tego nie wiesz (...) Jeśli wam mówię o tym, co jest ziemskie, a nie wierzycie, to jakże uwierzycie temu, co wam powiem o sprawach niebieskich? I nikt nie wstąpił do nieba, oprócz Tego, który z nieba zstąpił — Syna Człowieczego." » Przejdźmy do 34 wersu 8 rozdziału tej samej Ewangelii. Jezus, spierając się w świątyni z ortodoksyjnymi Żydami, przemawia tak lekce sobie ważąc ich uprzedzenia, że za swój trud zostaje obrzucony kamieniami. Zakładając, że spór koncentrował się jedynie wokół właściwego i niewłaściwego sposobu przeprowadzania chrztu, trudno pojąć, dlaczego Jezus dla tak błahego powodu marnował cierpliwość i siły. Jeśli jednak powodem sporu było odrzucenie przez Żydów reinkarnacji, logiczne stają się dalsze słowa Jezusa i gniew, jaki wzbudziły w Jego oponentach. « „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam; Każdy, kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu. A niewolnik nie przebywa w domu (w ciele) na zawsze, ale Syn przebywa na zawsze. Głoszę to, co widziałem u mego Ojca, wy czyńcie to, coście słyszeli od waszego ojca." W odpowiedzi rzekli do Niego: „Ojcem naszym jest Abraham." Rzekł do nich Jezus: „Gdybyście byli dziećmi Abrahama, to byście pełnili czyny Abrahama. Teraz usiłujecie mnie zabić (...) Tego Abraham nie czynił (...) Abraham, wasz ojciec, rozradował się z tego, że ujrzał Mój dzień; ujrzał go i ucieszył się!" Na to rzekli do Niego Żydzi: „Pięćdziesięciu lat jeszcze nie masz, a Abrahama widziałeś?" Rzekł do nich Jezus: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Zanim Abraham stał się, JA JESTEM." » Dlaczego wzmianki dotyczące reinkarnacji są w Biblii tak odosobnione i fragmentaryczne? Czy to możliwe, że owych kilka istniejących przeoczono przez przypadek, podczas systematycznego okrawania oryginalnych tekstów greckich i hebrajskich? Na razie wystarczy, jeśli ustalimy, że Edgar Cayce zadowalał się faktem, iż akceptacja reinkarnacji w żaden sposób nie zwracała się przeciw Pismu świętemu. W rzeczywistości reinkarnacja wzmacnia argumenty Biblii. Reinkarnacja niewątpliwie dodaje logiki i mocy ostrzeżeniu: „Jeśli kto do niewoli przeznaczony, idzie do niewoli. Jeśli na zabicie mieczem — mieczem musi być zabity." (Apokalipsa świętego Jana 13:10). „Jak ty czyniłeś, tak będą postępować wobec ciebie; odpowiedzialność za czyny twoje spadnie na twoją głowę." (Księga Abdiasza 1:15). Ale chyba największe wrażenie wywiera ostrzeżenie skierowane, jak się zdaje do tych, których może najść pokusa, by sfałszować prawdziwe znaczenie Ewangelii dla własnego wywyższenia. Owego ostrzeżenia udziela Jezus w Ewangelii świętego Łukasza (11:52): „Biada wam, uczonym w Prawie, bo wzięliście klucze poznania; samiście nie weszli, a przeszkodziliście tym, którzy wejść chcieli." W nowo odkrytej, koptyjskiej Ewangelii świętego Tomasza, owo ostrzeżenie skierowane jest wprost do Kościoła: „Faryzeusze i skrybowie otrzymali klucze poznania i ukryli je. Nie weszli, ani nie pozwolili wejść tym, którzy tego chcieli."  Edgar Cayce o reinkarnacji Spis treści:   Wstęp KIM BYŁ EDGAR CAYCE? Rozdział l „CZY ŻYŁEM JUŻ WCZEŚNIEJ" Rozdział 2 JEŚLI ŻYLIŚMY WCZEŚNIEJ - DLACZEGO TEGO NIE PAMIĘTAMY? Rozdział 3 LUDZKA PODŚWIADOMOŚĆ JEST NIEŚMIERTELNA Rozdział 4 KARMA FIZYCZNA I UCZUCIOWA Rozdział 5 ELEMENT STRACHU W KARMIE UCZUCIOWEJ Rozdział 6 KARMA DOTYCZĄCA ZAWODU Rozdział 7 PRZEGLĄDY ŻYCIA DLA DZIECI Rozdział 8 CZŁOWIEK- OBCY NA ZIEM Rozdział 9 CREDO EDGARA CAYCE'A Rozdział 10 CZY BIBLIA POTĘPIA REINKARNACJĘ? Rozdział 11 SEKRETNA HISTORIA REINKARNACJI Rozdział 12 PROCESY CZAROWNIC W SALEM Rozdział 13 ECHA POSZUKIWAŃ BRIDEY MURPHY Rozdział 14 PRACA DOKTORA IANA STEYENSONA Rozdział 15 PRAWOŁASKI Rozdział 16 KARMA GRUPOWA Rozdział 17 WSPÓŁCZESNE NASTAWIENIE DO REINKARNACJI Rozdział 18 REINKARNACJA W PRZYSZŁOŚCI Rozdział 19 PODSUMOWANIE Dodatek PIĘTNAŚCIE KLĄTW PRZECIWKO ORYGENESOWI