Zbiór błyskotliwych tekstów amerykańskiej feministki i historyczki. Zaczyna się niewinnie, od czegoś, co przy pewnej dozie dobrej woli można by uznać za towarzyską niezręczność. Podczas przyjęcia pan domu nie przyjmuje do wiadomości, że rozmawia z autorką książki, którą właśnie jest jej łaskaw objaśniać. Rebecca Solnit widzi jednak w tym zdarzeniu coś więcej, coś, z czym stykają się na co dzień miliony kobiet na świecie: przejaw symbolicznej przemocy ze strony mężczyzn, emanację patriarchalnego systemu, w którym funkcjonujemy. To jednak zaledwie czubek góry lodowej – autorka opowiada o innych zdarzeniach (często obficie relacjonowanych przez media), w których ujawnia się symboliczna lub nawet fizyczna przemoc wobec kobiet (w Stanach Zjednoczonych co 6 minut zgłaszany jest gwałt, a są to bardzo zaniżone statystyki). Jednocześnie Solnit wpisuje sytuację i prawa kobiet w szerszy geopolityczny i kulturowy kontekst. Przywołuje też dwie inne wybitne eseistki: Virginię Woolf i Susan Sontag, z którymi podejmuje dialog i polemizuje. Lekki styl i bystrość wywodu sprawiają, że od tekstów Solnit trudno się oderwać. Z pewnością powinny one dać do myślenia zarówno kobietom, jak i mężczyznom – są aktualne aż do bólu.
Rodzice nie tylko dopuścili się w stosunku do dzieci przestępstwa ich spłodzenia, ale też dopuszczają się go nadal, tuląc je i ściskając, oczywiście bez pytania. Ojciec i matka to dowody nieszczęsnego, niepoczytalnego, niedającego się już naprawić działania instynktu, uczucia, diabła pisał Bernhard w swej debiutanckiej powieści Mróz. Życzmy im zatem wszystkiego najgorszego. Bo rodzice to nie tylko przełożeni, ale także nasi dawni mistrzowie, po których nie wiadomo, co pozostaje prawda czy fałsz. -- z rozdziału Nasi mistrzowie.Chodzić po świecie stukniętym to jednak trochę wstyd, piętno, dolegliwość. Być może rola szaleństwa tak kino współczesne sprowadza się do zainicjowania przez nie rewolucji społecznej. Można w to powątpiewać, można być amatorem takiego rozwiązania, do wyboru, do koloru, nie ma znaczenia, w końcu to tylko fantazja. Natomiast prawdą szaleństwa jest jego samotność. Wariaci nie dzielą z nikim nawet kawałka świata; zamykają się we własnym. Nie inaczej ze starcami. Oni również nie opuszczają swojego pokoju, starość ich stygmatyzuje, zamienia ich życie w pustkę, odbiera wolność. -- z rozdziału Z widokiem na ciemność.
Koniec pisma i człowiek tracący podmiotowość w nowym dziele Jacka Dukaja.Intelektualna podróż wokół najbardziej fascynujących zagadnień współczesnej cywilizacji - aż do jej kresu i do kresu człowieka.Przez ostatnich kilka tysięcy lat pismo, książki i biblioteki były nośnikami i skarbnicami wiedzy. Technologia pisma stworzyła cywilizację człowieka. Myślenie pismem oznacza myślenie symbolami, ideami i kategoriami. Daje bezpośredni dostęp do wnętrza innych: ich emocji, przeżyć i poczucia "ja". Wyniósłszy tę umiejętność na wyżyny sztuki, w istocie tworzy nasze życie duchowe.W Po piśmie Dukaj pokazuje ludzkość u progu nowej ery. Kolejne technologie bezpośredniego transferu przeżyć- od fonografu do telewizji, internetu i virtual reality - wyprowadzają nas z domeny pisma. Stopniowo, niezauważalnie odzwyczajamy się od człowieka, jakiego znaliśmy z literatury - od podmiotowego "ja"."Mechanizm wyzwalania z pisma napędzają miliardy codziennych wyborów producentów i konsumentów kultury. Nie napiszę listu - zadzwonię. Nie przeczytam powieści - obejrzę serial. Nie wyrażę politycznego sprzeciwu w postaci artykułu - nagram filmik i wrzucę go na jutjuba. Nie spędzam nocy na lekturze poezji - gram w gry. Nie czytam autobiografii - żyję celebów na Instagramie. Nie czytam wywiadów - słucham, oglądam wywiady. Nie notuję - nagrywam. Nie opisuję - fotografuję".Literatura, filozofia, popkultura, neuronauka i fizyka - zaglądamy za kulisy cywilizacji i odkrywamy, że to nie człowiek posługuje się stworzonymi przez siebie narzędziami, ale to one coraz częściej posługują się człowiekiem.Nadchodzą czasy postpiśmienne, gdy miejsce człowieka-podmiotu i jego "ja" zajmują bezpośrednio przekazywane przeżycia."Czy mogę powiedzieć o sobie: jestem oglądaniem serialu, jestem śledzeniem celebów na Instagramie?"Człowiek staje się maszyną do przeżywania.
Precisions on the Present State of Architecture and City Planning, or Precisions, as the book is commonly known, originated from a series of ten lectures presented by Le Corbusier in Buenos Aires in 1929. Concise summations of the Swiss-born French architect’s pioneering philosophy, the lectures contain some of Le Corbusier’s most compelling aphorisms and cover topics ranging from technique, design and human scale, and the 1927 League of Nations competition to the teaching of architecture and an analysis of the transformation of his own work over time.
This new edition presents the Precisions lectures to a new audience. During the lectures, Le Corbusier punctuated his points with a series of improvised crayon-on-paper drawings. This is the first edition to reproduce all forty drawings in color. The book also includes Le Corbusier’s introduction, appended in the 1960s, which describes the tremendous impact the city of Buenos Aires had on the architect—its beauty and vast potential, as well as the considerable challenges presented by this city “trembling on the verge of great works.” A new additional essay by Tim Benton places the lectures in context with the larger body of Le Corbusier’s work. Finally, an appendix has been added with brief descriptions of key figures and events discussed.
*A RADIO 4 BOOK OF THE WEEK*
*SHORTLISTED FOR THE RATHBONES FOLIO PRIZE FOR NON-FICTION*
'An Orwell for today's poor' - The Times
'The standout, authentic voice of a generation' Herald
'McGarvey is a rarity: a working-class writer who has fought to make the middle-class world hear what he has to say' Nick Cohen, Guardian
Why are the rich getting richer while the poor only get poorer? How is it possible that in a wealthy, civilised democracy cruelty and inequality are perpetuated by our own public services? And how come, if all the best people are in all the top jobs, Britain is such an unmitigated bin fire?
Join Darren McGarvey on a journey through a divided Britain in search of answers. Here, our latter-day Orwell exposes the true scale of Britain's social ills and reveals why our current political class, those tasked with bringing solutions, are so distanced from our lived experience that they are the last people you'd want fighting your corner.
Praise for Darren McGarvey:
'Utterly compelling' Ian Rankin, New Statesman
'Brilliant' Russell Brand
'An absolutely fascinating individual' Owen Jones
'Offer[s] an antidote to populist anger that transcends left and right… articulate and emotional' Financial Times
Przekład i opracowanie – Tomasz Gliński i Adam Grzeliński
Wprowadzenie – Adam Grzeliński
Niniejszy tom zawiera przekład kilku prac pochodzących z różnych etapów twórczości ojca brytyjskiego empiryzmu, Johna Locke’a (1632–1704): Kwestie o prawie natury (ok. 1664), Sprawdzian, co ojciec Malebranche ma do powiedzenia na temat widzenia wszystkich rzeczy w Bogu (ok. 1693), Ressurectio et quae sequuntur (1699) oraz Rozprawę o cudach (1702). Znajomość owych pism pozwala na dwojaką rekonstrukcję kontekstu najważniejszych dzieł Locke’a, takich jak Rozważania dotyczące rozumu ludzkiego oraz Dwa traktaty o rządzie. Po pierwsze, umożliwiają prześledzenie rozwoju jego filozofii w porządku chronologicznym, od czasów, gdy jeszcze nie planował napisania ani Rozważań, ani Traktatów, aż do bardzo późnego okresu pisarstwa, gdy rozwijał wątki zawarte w głównych pismach. Po drugie, poruszają one tematykę, która w najważniejszych dziełach jest jedynie sygnalizowana. Tym, co tematycznie spaja wszystkie teksty, jest połączenie wątków filozoficznych oraz religijnych. Wysiłek Locke’a dotyczy pogodzenia dwóch porządków: rozumu i wiary, a także poznania natury oraz prawdy objawionej, dla których źródłem są z jednej strony doświadczenie, z drugiej zaś – treść Pisma Świętego.
Szczeliny czasu traktują o czasowości ludzkiego istnienia, która w ujęciu autora nie sprowadza temporalności życia do chronologii i chronometrii, ale daje możliwość opisywania przedziwnych rozbłysków czasu. W nich właśnie to, co minione, okazuje się nagle teraźniejszym, a doraźna chwila rozświetla się ciemnym światłem epoki dawno zapadłej w pozorną niepamięć. W swoich esejach, poprzez uważne i troskliwe myślenie o tekstach i obrazach, Dariusz Czaja pragnie przywrócić nam utracone wymiary istnienia, skłonić do poszukiwań i niezależnej refleksji, uwalniającej od nieznośnego gorsetu prawd uchodzących za powszechne i jedynie obowiązujące. W tym czasie Szczeliny czasu przypominają Szczeliny istnienia nieodżałowanej pamięci Jolanty Brach-Czainy.
Jaki powinien być idealny Przywódca i jakie powinien posiadać cechy? Czy jest to wybraniec, czy też każdy z nas może nim być? A może w ogóle nie potrzebujemy przywódcy, gdyż dzisiaj wszystko jest w naszych rękach - nas, obywateli?Przywódca idealny to bajka filozoficzna dla dorosłych, która w alegoryczny sposób ukazuje rozterki obywateli, niebezpieczeństwo konfliktu wartości oraz okoliczności, w jakich rodzą się przywódcy. Uczniowie, chuligani i nauczyciele - personifikacje te symbolizują grupy społeczne, które ze sobą wciąż rywalizują i popadają w konflikty, zamiast współpracować dla wspólnego dobra. Natomiast próby narzucenia wyłącznie własnych poglądów i wartości doprowadzają do rewolucji, które zwykle kończą się tragicznie.Celem książki jest wciągnięcie Czytelnika w świat bajki i skłonienie go do refleksji, tak by uświadomił sobie, że wojna nigdy nie jest dobrym rozwiązaniem, a narzucony Przywódca nigdy nie zdobędzie aprobaty narodu.
Miniatury londyńskie są uniwersalnym spojrzeniem na brytyjską stolicę. Nie znajdziecie w nich Pałacu Buckingham ani wieży Big Bena te opowieści mogły powstać pod każdą szerokością geograficzną. Tylko ich temperatura jest londyńska. Także oko autora, który od wielu lat mieszka nad Tamizą. Mówi na Londyn Piękny Brzydal i tak go fotografuje. A teraz opisał swoje miasto z charakterystyczną czułością. Frymorgen odsłania mroczne zakamarki ale bardziej człowieczeństwa niż metropolii. Często zaczyna od statycznego kadru, by ożywić go zaskakującą dynamiką słowa. Niektóre opowieści są bardzo osobiste, inne napisane zostały z większym dystansem. Łączy je próba opisania kondycji człowieka żyjącego w wielkim mieście. Bohaterowie tej prozy mówią do nas po polsku, ale czują po angielsku. Frymorgen sam siebie nazywa hybrydą z dwoma paszportami w kieszeniach i jednym, rozszczepionym językiem. W Miniaturach syczy enigmatycznie o Londynie. To nie jest dla niego owoc zakazany.
Pewien znamienny refleks naszej romantycznej przygody rozegrał się w ostatniej dekadzie lat 80. XIX wieku. Otóż w Galicji pojawiła się konieczność i szansa postawienia pomników Mickiewicza (stulecie urodzin). Na pomnik krakowski zbierano we wszystkich zaborach. Stąd jedno z rozstrzygnięć odbywało się w Warszawie. Jury warszawskiemu rzeźbiarz Antoni Kurzawa zaprezentował projekt Mickiewicz budzi geniusza poezji. Istotnie, na modelu wieszcz szarpał za połę anioła jak, nie przymierzając, w swoim czasie papieża. Projekt odrzucono jako nieprawomyślny. Wówczas autor wziął młotek i na oczach publiki rozwalił dzieło. Wkrótce potem dokonał życia w przytułku.
Dlaczego opowiadam tu tę znaną w Krakowie historię? Otóż gdyby profesor Maria Janion była rzeźbiarką (kto wie, bliski jest jej żywioł formowania), na jej projekcie geniusz poezji budziłby wieszcza. Pierwiastek ludzki jest bowiem ważniejszy od literatury. Taki pomnik usunąłby warstwę papieru, która dzieli emocje od słowa.
(Fragment eseju Duch i skandal)
Filozofia a Zagłada to antologia 14 klasycznych esejów filozoficznych, w większości niepublikowanych wcześniej po polsku. Poświęcona jest aspektom ontologicznym, poznawczym i etycznym Zagłady. Porusza zagadnienia sposobów rozumienia i przedstawienia tego ludobójstwa oraz jego wyjątkowości, a także winy i odpowiedzialności sprawców.
W książce znajdują się artykuły następujących osób: Hannah Arendt, Theodor W. Adorno, Leszek Kołakowski, Joshua Halberstam, Jean-Francois Lyotard, Hans Jonas, Emil L. Fackenheim, Ernst Nolte, Jurgen Habermas, Emmanuel Levinas, Avishai Margalit, Gabriel Motzkin, Jacques Derrida, Donatella Di Cesare, Jan Woleński
Lektury subwersywne to lektury przekorne, w których teksty czyta się "pod włos", wskazując na to, że zawarty w nich sens nie do końca pokrywa się z intencjami ich autorów. Jest on w pewnym sensie "mądrzejszy" od tego, co zamierzali powiedzieć, i często nie daje się z tym pogodzić. Efektem tego typu lektury jest przemieszczenie sensu tekstu, jego radykalne przewartościowanie. Tę przewrotną strategię interpretacyjną Dybel obiera zarówno w odniesieniu do wybranych filozoficznych tekstów Gadamera, Kanta, Derridy i Lacana, jak i do tekstów literackich Szekspira, Kafki, Schulza i Gombrowicza. Wyrafinowanie takiej strategii polega na tym, że starając się z dużą precyzją zrekonstruować sens tych tekstów, dociera do jego ukrytych założeń, co każe mu poza ów sens wykroczyć i ukazać go w nowym świetle. Jeśli więc dokładnie przyjrzymy się estetyce Kanta, okazuje się, że wbrew temu, co twierdzi Gadamer pojęcie piękna jest w niej ściśle powiązane z tym, co etyczne; przeformułowana przez Derridę relacja między ergonem i parergonem dzieła, przemieszczona na plan ludzkiej egzystencji, wskazuje na zdumiewające pokrewieństwo doświadczenia piękna z doświadczeniem śmierci; twierdzenie Felman, że literatura jest ślepą subwersywną plamką psychoanalizy, implikuje między nimi relację kolistą, w której inspirują się nawzajem; zablokowane pragnienie Hamleta nie bierze się stąd, że - jak sugeruje Freud chce on zająć miejsce ojca przy matce, ale stąd, że nie jest ona zdolna do żałoby po zamordowanym mężu; okrutny sposób, w jaki w Procesie Kafki funkcjonuje prawo, nie wynika z jego deformacji, ale z samych podstaw prawa pozytywnego, ukształtowanego w tradycji europejskiej. Na podobne paradoksy możemy wskazać, przyglądając się bliżej motywom mesjańskim w prozie Schulza czy toposowi "gęby" u Gombrowicza. Nasz tradycyjny sposób lektury tych tekstów zatem się załamuje i oto nagle skonfrontowani jesteśmy z całkiem nowymi pytaniami.
Pierwsze po wielu latach wznowienie słynnego eseju, rozwijającego koncepcję porażki myślenia jako źródła upadku współczesnej kultury pozwala nam zadać sobie pytanie o aktualność stwierdzenia filozofa: ""Źle się dzieje w kulturze"". Opierając się na myśli Hannah Arendt, Alain Finkielkraut chronologicznie odtwarza wydarzenia odpowiedzialne za kondycję współczesnego świata, w którym podstawą autorytetu nie są już wielkie dzieła umysłu, i gdzie ""barbarzyństwo zawładnęło w końcu kulturą. W cieniu tego wielkiego słowa rośnie nietolerancja z infantylizmem. Albo tożsamość kulturowa zamyka jednostkę w przynależności grupowej i odmawia jej pod karą zdrady stanu prawa do wątpienia, ironii, rozumu, czyli wszystkiego, co mogłoby ją oderwać od kolektywnej matrycy, albo przemysł rozrywkowy, ten płód wieku technologii, sprowadza twory umysłu do poziomu tandety (lub entertainment, jak się mówi w Ameryce). I życie z myślą powoli ustępuje miejsca strasznej i żałosnej konfrontacji fanatyka i zdechlaka...
Książka Bessela van der Kolka jest pozycją szczególną. Stanowi kompendium współczesnej wiedzy na temat traumy, będąc jednocześnie głęboko osobistą, pełną pasji opowieścią o szukaniu dróg pomocy ludziom cierpiącym z powodu traumatycznych przeżyć. Autor - wybitny psychiatra, badacz i klinicysta - zaprasza do zrozumienia traumy i odkrywania kolejnych metod wyzwalania z jej uścisku. Śledzimy zawiłości diagnozy i odkrycia neuronauki. Przypatrujemy się sesjom terapeutycznym i pracy badawczej. Mimo poruszonych tu wstrząsających historii książka pozostawia głęboko humanistyczne, pełne optymizmu przesłanie: niezależnie od tego, w jak okrutne okoliczności rzuci nas życie, możemy zmobilizować w sobie siły nie tylko do przetrwania, ale także do uleczenia ze skutków przytłaczających doświadczeń. Otwartość na osiągnięcia nauki i prawdę doświadczenia, a także ogromne społeczne zaangażowanie Autora, czynią jego dzieło fascynującym poznawczo i niezwykle użytecznym dla praktyki terapeutycznej.
Pozycja dla profesjonalistów pracujących z traumą, dla tych z nas, którzy doświadczyli jej we własnym życiu, i dla wszystkich, którzy pragną zrozumieć drugiego człowieka.
Mark Rothko (1903-1970), world-renowned icon of Abstract Expressionism, is rediscovered in this wholly original examination of his art and life written by his son. Synthesizing rigorous critique with personal anecdotes, Christopher, the younger of the artist's two children, offers a unique perspective on this modern master.
Christopher Rothko draws on an intimate knowledge of the artworks to present eighteen essays that look closely at the paintings and explore the ways in which they foster a profound connection between viewer and artist through form, color, and scale. The prominent commissions for the Rothko Chapel in Houston and the Seagram Building murals in New York receive extended treatment, as do many of the lesser-known and underappreciated aspects of Rothko's oeuvre, including reassessments of his late dark canvases and his formidable body of works on paper. The author also discusses the artist's writings of the 1930s and 1940s, the significance of music to the artist, and our enduring struggles with visual abstraction in the contemporary era. Finally, Christopher Rothko writes movingly about his role as the artist's son, his commonalities with his father, and the terms of the relationship they forged during the writer's childhood.
Mark Rothko – From the Inside Out is a thoughtful reexamination of the legendary artist, serving as a passionate introduction for readers new to his work and offering a fresh perspective to those who know it well.
Bezpotomnie umiera ostatni Piast król Kazimierz zwany Wielkim. Los kraju zostaje oddany Andegawenom. Zgodnie z umową i przywilejem koszyckim koronę Polski obejmuje córka, ale wcale nie najstarsza Jadwiga Andegaweńska. Dali jej męża Jagiełłę! Dopiero czwarta żona, Sonka, urodzi mu wspaniałych następców: Warneńczyka i Kazimierza. I potoczy się dalej nowa dynastia, otwierając Rzeczpospolitą na nowe prądy renesansu. Kapie złotem kraj, bogaci się, ale i gnuśnieje, już pierwsze pęknięcia na gładkiej tafli widać Czy dobrze panowie szlachta zdecydowali? Czy pomysł łączenia dwóch różnych światów Litwy i Korony przyniósł pożądane rezultaty? Dla każdego, kto choć odrobinę smakuje polską historię, zastanawia się, dlaczego losy potoczyły się tak, a nie inaczej, to doprawdy prawdziwa rozkosz zagłębić się w owe dywagacje światłego i mądrego autora, wybitnego znawcy Polski Jagiellonów i popłynąć z nim w wartki nurt wydarzeń tamtych czasów oraz przyjrzeć się procesom, które doprowadziły Polskę do miejsca, gdzie dziś się znajduje. Znakomita intelektualna przygoda dla tych, którzy lubią zastanawiać się nad przeszłością.
Powiedzmy od razu rzecz oczywistą: w Żółkwi, i w ogóle w okupowanej przez III Rzeszę Europie, to nie zadziałało. Żaden anioł nie zstąpił do rozpalonych pieców krematoryjnych, by wybawić z nich sług Bożych, wiernych swemu Stwórcy nie mniej niż Szadrach, Meszach i Abed-nego. Kiedy na Majdanek weszły sowieckie i polskie wojska, piece te były jeszcze ciepłe, i ciepło to zostawiło na zawsze ślady na tych, którzy ich dotknęli. Ciała wrzucone do tych pieców stały się popiołem, żużlem i dymem. Pozostały po nich dym nadal unosi się w polskim powietrzu. Osiadł na naszej skórze. Mamy go w nozdrzach, w płucach i w żyłach, w szpiku naszych kości i w szarej galarecie mózgu. Nasza późna wierność naszemu Bogu zasadza się na tym, że nadal zadajemy Mu pytanie: „Dlaczego?”, choć wiemy już, po dziesięcioleciach milczenia, że żadna odpowiedź, jakiej umieliśmy sami, w Jego zastępstwie, udzielić, nie jest dość dobra, a innej odpowiedzi nie będzie. Niech nikt nie śmie jednak powiedzieć, że ze względu na Księgę Daniela Mania powinna była zaufać płomieniom. Wystarczyła wiedza, która ocaliła pozostałych mieszkańców schronu: że ludziom ufać nie należy, a wyjątek, swoją niezwykłością, potwierdza jedynie tę regułę. Żadna piętnastoletnia żydowska dziewczyna w 1943 roku w okupowanej Polsce nie miała prawa łudzić się, że jest inaczej. Tylko z tą świadomością możemy przystąpić do analizy biblijnego tekstu.
[fragment tekstu]
Pisany w czasie I wojny światowej rozrachunek Thomasa Manna z niemiecką kulturą i polityką, ideą postępu, oświeceniem, liberalizmem, własną twórczością oraz bratem Heinrichem. To wielowątkowy traktat o intelektualnej panoramie i duchowym klimacie burzliwej wojennej epoki i źródłach ówczesnej umysłowości, w tym o autorach, którzy wywarli na nią wielki wpływ, jak Schopenhauer, Goethe, Nietzsche, Dostojewski, Tołstoj i Rolland. To także ważny głos w dyskusji o politycznym, kulturowym i cywilizacyjnym miejscu Niemiec w Europie oraz ich burzliwych relacjach z Francją głos, który stał się jednym z fundamentów ruchu konserwatywnej rewolucji.Liberalizm myli się, wierząc, że zdoła oddzielić religię od polityki, bez religii polityka wewnętrzna, to znaczy społeczna, nie jest na dłuższą metę możliwa. Człowiek bowiem jest tak urządzony, że pozbywszy się metafizycznej religii, przenosi religijność do sfery socjalnej, religijnie uświęca życie społeczne, co prowadzi albo do wrogiej kulturze społecznej czułostkowości, albo, jako że nie da się zlikwidować antagonizmu społecznego, a obiecane szczęście jakoś nie chce nadejść, do utrwalenia sporów o dobra materialne albo do rozpaczy.Europejczyk [] pragnie przede wszystkim robić interesy, ale załatwiając swoje interesy, chciałby zrealizować po drugie obyczajną, to znaczy postępowo-humanitarną misję. Oto definicja europejskości, jest ona jednocześnie polityką i cywilizacją. To, ku czemu literat cywilizacyjny pragnie wychować nas, Niemców, jest bezcenną, psychologiczną zdolnością utożsamiania moralności oraz interesu, humanitaryzmu i wyzysku, cnoty i pożytku na tym właśnie polega polityzacja
O czym jest ta książka?
O problemach związanych z konceptem nowoczesności i uwarunkowaniach modernizmu – w teorii i praktyce projektowej.
O tym, co ludziom robi architektura jako narzędzie kapitału i co można z tym zrobić – systemowo i oddolnie.
O tym, że kapitalizm niszczy planetę, ale nie wszystko jeszcze stracone (albo chcemy tak myśleć).
O tym, że architektura jest materią różnego rodzaju, że splata się z naszymi zmysłami, naszą teraźniejszością, przeszłością i przyszłością.
O próbach radzenia sobie z rzeczywistością, także poprzez jej rozumienie.
O wyjściu z destrukcji i o regeneracji.
O tym, jak próbować ocalić architekturę i dlaczego ona jest ważna.
Żyjemy w epoce dynamicznych zmian, zachwiania struktur i wyrażanej często potrzeby reorganizacji świata. Wiele dotkliwych problemów, w tym katastrofa klimatyczna, jest spowodowane przez sposób podejścia do przestrzeni, przetwarzania naszego środowiska życia przez architekturę w późnym kapitalizmie. Książka W przejściu. 43 teksty o architekturze i przestrzeni – zbierająca najważniejsze artykuły publikowane w ciągu ostatnich dwudziestu lat w kwartalniku „Autoportret” – jest próbą diagnozy współczesności, lecz również wskazywaniem kierunków zmian. Jesteśmy w przejściu, w przestrzeni pomiędzy.
Teksty autorstwa wybitnych polskich i zagranicznych architektów i architektek, socjologów i socjolożek, antropologów/żek, pisarek i pisarzy zostały wybrane spośród kilkuset, które ukazały się dotąd w 76 numerach tematycznych „Autoportretu” – jedynego czasopisma w Polsce zajmującego się przestrzenią jako zjawiskiem kulturowym.
Teksty zostały pogrupowane w cztery rozdziały:
Architektura i urbanistyka: Od mitów modernizmu do kolonializmu
Społeczeństwo/mieszkańcy: Od spekulacji do troski i bliskości
Sytuacja planety/klimat: Od niszczenia do ratującego bagna
Materialność/zmysły: Od klocków do splatania węzłów
Autorki i autorzy artykułów i wywiadów: Juhani Pallasmaa, Maciej Miłobędzki, Marcin Wicha, Aleksandra Kędziorek, Elke Krasny, Hilde Heynen, Alicja Gzowska, Dorota Jędruch, Michał Wiśniewski, Panayotis Tournikiotis, Łukasz Wojciechowski, Agata Twardoch, Owen Hatherley, Kacper Kępiński, Ewa Klekot, Centrala (Małgorzata Kuciewicz, Simone De Iacobis), Kasper Jakubowski, Kasia Nawratek, Levente Polyak, Magdalena Zych, Jurko Prochaśko, Vladmir Czumalo, Krzysztof Nawratek, Emiliano Ranocchi, Simona Forti, Elżbieta Rybicka, Wadim Bass, Kinga Zemła, Reinier de Graaf, Marcel Andino Velez, Marta Karpińska, Małgorzata Jędrzejczyk, Dorota Leśniak-Rychlak, Daniel A. Barber, Tim Ingold, Aleksandra Czupkiewicz, Marcin Mateusz Kołakowski.
Rozmowy z: Maciejem Siudą, Jean-Louis Cohenem, Pawłem Jaworskim, Mateuszem Halawą, Grzegorzem Piątkiem, Jarosławem Trybusiem, Sandi Hilal, Juhanim Pallasmą, Marcinem Wichą.
Eseje wizualne: Ola Paduch, Wojciech Wilczyk, Jakub Woynarowski
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
