Kolejny tom tekstów niewydanych Tadeusza Dołęgi-Mostowicza pt. „Dziwna kamienica” zawiera wybór artykułów dotyczących przedwojennej Warszawy oraz osobistych, „warszawskich” doświadczeń samego autora. Ten swoisty dokument epoki zawiera unikalne opisy życia kulturalnego stolicy, życia codziennego i odświętnego jej mieszkańców czy tajników (często niechlubnych) funkcjonowania administracji miejskiej. Znajdziemy tu również wzmianki o niepozornych miejscowościach, które dziś są już częścią stolicy. Ponadczasowość i prawdziwość to powody, dla których szczególnie warto czytać stare, choć niestarzejące się felietony Mostowicza.
Do Świdra, jak wiadomo, jedzie się półtorej godziny z okładem Kolejką Wawerską, rodzoną siostrzycą Wilanowskiej, obie bowiem szanują jedną maksymę łacińską: festina lente. Jeżeli kto spojrzy na męczący się w beznadziejny sposób samowarek i majestatyczny powolny bieg „pociążku” musi się zgodzić, że dojazdowe kolejki są żywym dowodem zastosowania powyższej maksymy.
fragment tekstu „W Świdrze i jego okolicach”
Przeciętny śmiertelnik warszawski nie domyśla się nawet jak tragiczna nuda obrała sobie siedlisko w biurach naszego czcigodnego Magistratu za odrapanym majestatem fasady. Siedzą potentaci przy biurkach i ziewają. Stoi 3-ch woźnych przy każdych drzwiach i drzemią...
– Latem to chociaż muchy są, można łapać, zawsze jakieś zajęcie... a teraz?
fragment tekstu „Jak można z nudów ludziom szkodzić?”
Tadeusz Dołęga-Mostowicz (1898–1939) – najpoczytniejszy polski autor w XX-leciu międzywojennym. Twórca takich nieprzemijających przebojów czytelniczych, jak „Kariera Nikodema Dyzmy” czy „Znachor”. Wbrew powszechnemu mniemaniu wydana w 1932 roku powieść „Kariera Nikodema Dyzmy” nie była jego debiutem jako człowieka pióra. Na przełomie lat 1924/1925 T. Dołęga-Mostowicz został felietonistą dziennika „Rzeczpospolita”. We wrześniu 1927 roku za swoje cięte i bezkompromisowe publikacje zapłacił ciężkim pobiciem przez „nieznanych sprawców”.
Trochę mylnie kojarzymy Bułgarię tylko jako cel wakacyjnych wojaży i wycieczek letnią porą. Nasze obustronne relacje są znacznie bliższe, na co licznych konkretnych argumentów doszukuje się Autor eseju. Drugim bardzo interesującym wątkiem jest historia paralelna – wpływy wydarzeń światowych i europejskich na rozwój sytuacji politycznej i społeczno-ekonomicznej w obu państwach. Autor co prawda we wstępie zastrzega, iż nie jest znawcą bułgarskich arkanów, ale nie należy zbyt poważnie odnosić się do tej uwagi. Z wielkim znawstwem i erudycją (choć i nieukrywaną sympatią dla Bułgarii i jej mieszkańców) oprowadza nas jak rasowy przewodnik przez najnowsze dzieje polityczne i dyplomatyczne.
W monografii mamy do czynienia z uporządkowaniem, pogłębieniem dotychczasowej wiedzy z zakresu najnowszej historii politycznej Bułgarii i paralelnych relacji z Polską i jej obywatelami. Autor umiejętnie dokonał wnikliwej analizy politologicznej węzłowych zagadnień społeczno-gospodarczych oraz politycznych, często posiłkując się oryginalnymi materiałami źródłowymi. Wykorzystana literatura przedmiotu świadczy o świetnym zorientowaniu się w aktualnym stanie badań i trendach w relacjach polsko-bułgarskich.
prof. dr hab. Jacek Wojnicki
kierownik Katedry Systemów Politycznych UW
Prof. dr hab. Stanisław Parzymies (ur. 1938) jest emerytowanym profesorem Uniwersytetu Warszawskiego. Jego zainteresowania badawcze i dydaktyczne dotyczą historii stosunków międzynarodowych, zagadnień instytucjonalnych, politycznych i obronnych integracji europejskiej oraz prawa dyplomatycznego. Jest autorem, współautorem i redaktorem naukowym wielu książek oraz artykułów naukowych publikowanych w Polsce i za granicą.
Rzadko zdajemy sobie sprawę z tego, jak wielki wpływ język arabski miał na języki świata. Jego rola wynikała zarówno z tego, że związany jest z islamem i przez islam wpływał zarówno na języki świata muzułmańskiego, jak i na języki innych kultur. Ale jest też inny powód wpływów języka arabskiego: od VIII do XV wieku cywilizacja islamu odgrywała zasadniczą rolę na świecie. […] leksyka pochodzenia arabskiego dotyczy takich dziedzin, jak astronomia, matematyka, fizyka, chemia, botanika, rolnictwo, medycyna, farmacja i wszelkiego rodzaju techniki inżynieryjne.
(Fragment artykułu „Arabski w polskim. O polskich
słowach pochodzenia arabskiego” prof. Janusza Daneckiego)
Słowa arabskie dotarły również do języka polskiego, a arabskie wynalazki, elementy literatury, a nawet bliskowschodnie motywy muzyczne wkradały się do polskiej kultury przez wieki. Dzięki artykułom zawartym w tomie IV serii „Transfer kultury arabskiej w dziejach Polski”, zatytułowanym „Wpływy arabskie w polskiej kulturze niematerialnej: nauka, literatura, język” poznamy ¬– często zaskakujące – słowa pochodzenia arabskiego, które weszły do polszczyzny. Wybierzemy się także w podróż literacką po dziełach, w których opisywani byli Arabowie, czy muzyczną, „przysłuchując się” orientalnym nutom w utworach polskich kompozytorów. Zbadamy, czy Mikołaj Kopernik oraz inni wybitni naukowcy naszych ziem mieli dostęp do arabskich ksiąg. Prześledzimy też muzułmańskie prądy filozoficzne, które dotarły do Polski w XVI i XVII w., orientalne fascynacje literackie i współczesną twórczość artystów arabskiego pochodzenia tworzących w Polsce.
Autorami artykułów są m.in. prof. Janusz Danecki, prof. Katarzyna Pachniak, prof. Krzysztof Gajewski czy prof. Ewa Machut-Mendecka.
Zdarzyło się to w pewnym kraju, którym rządził niezwykle bogaty sarki Abdurrahman. Sława jego bogactwa sięgała daleko poza granice królestwa i można ją porównać tylko z tym, co zostawił w pamięci potomnych legendarny bogacz Karun.
Tak rozpoczyna się księga Magana Jari Ce, której polskiemu tłumaczeniu nadano tytuł „Skarb w słowach zaklęty”. To monumentalny zbiór baśni zachodnioafrykańskiego ludu Hausa, spisanych przez nigeryjskiego pisarza Abubakara Imama w latach 30. XX wieku. Księga, opisywana jako afrykański odpowiednik Baśni tysiąca i jednej nocy, to niezwykły, baśniowy skarbiec, w którym słowa lśnią niczym drogocenne kamienie. Zawiera nie tylko opowieści ludu Hausa; autor wplata tu również wątki znane z baśni arabskich, indyjskich czy europejskich – osadzone w kulturowym kontekście afrykańskim.
Księga dosłownie wciąga Czytelnika w świat orientalnych opowieści, gdzie przy okazji pozna on zwyczaje, przysłowia, mądrości ludowe czy tradycyjne potrawy ludu Hausa. Niektóre opowieści przekazują uniwersalne prawdy i wartości, inne ukazują specyfikę kulturową Hausa, jeszcze inne – po prostu doskonale bawią. Przewodnikiem po tej niezwykłej krainie jest Aku – papuga-narrator baśni, która dzięki swej mądrości otrzymała godność wezyra.
Czwarty tom poświęcony Muzom jest najnowszym tomem wydanym w ramach projektu wydawniczego Vittorio Storaro: Pisać światłem i dotyczy filozoficznej i wizualnej interpretacji obrazu. Jak mówi Storaro: „Pisanie światłem to nie tylko seria książek, ale projekt, który realizuję przez całe swoje życie. Postrzegam ten zbiór jako encyklopedię wizjonera, badacza, który analizuje to, co odkryli filozofowie, naukowcy, malarze i artyści na całym świecie, zgłębiając tajemnice widzenia. Każda książka jest zbiorem przemyśleń filozoficznych, pism, obrazów i fotografii z efektem podwójnej ekspozycji. Jestem wiecznym studentem, a te publikacje są owocem pięćdziesięciu lat mojej pracy i nauki”.
Autor, jeden z największych operatorów filmowych wszechczasów, opisuje swoje źródła inspiracji i sposób postrzegania obrazu, które znalazły odzwierciedlenie we wszystkich filmach, przy których pracował z takimi reżyserami jak Bernardo Bertolucci, Francis Ford Coppola, Warren Beatty, Carlos Saura, Woody Allen i wielu innych.
Vittorio Storaro otrzymał wiele międzynarodowych nagród, w tym trzy Oscary za zdjęcia do Czasu apokalipsy (1979), Czerwonych (1981) i Ostatniego cesarza (1987).
Projekt wydawniczy Writing with Light rozpoczął się w 2001 roku tomem The Light; kolejnymi były The Colors i The Elements. Po Muzach serię uzupełnią The Visionaries i The Prophets. Oprócz przedsięwzięć wydawniczych STORAROart (www.storaroart.com) organizuje wystawy fotograficzne i sprzedaje obrazy ze swojej kolekcji.
"Snuję opowieść, nęcąc czytelnika, uspokajając go, czasem oczywiście strasząc i zadziwiając, a gdy pomyślę: „Ha, idealny moment!", nagle usuwam swoją postać, rzucając kilka słów o pozornie głębokim znaczeniu. Nie usuwam jej jednak całkowicie, tylko błyskawicznie ukrywam się za papierowym przepierzeniem. Gdy po jakimś czasie wystawiam stamtąd niewinnie uśmiechniętą twarz, mogę zrobić z czytelnikiem, co zechcę. Na tym, dla przykładu, polegają sztuczki, przedmiot wytężonej pracy każdego pisarza".
fragment opowiadania „Zabawki”
Osamu Dazai (1909–1948) w swym krótkim, zakończonym samobójczą śmiercią życiu napisał utwory niezwykle poczytne do dziś w Japonii, a także – za pośrednictwem przekładów – na całym świecie. Utwory uniwersalne, mimo iż pisane całe dekady temu, w innej przestrzeni kulturowej i oparte na osobistych doświadczeniach pisarza. Wykreowane przez niego postaci, ich dylematy i przemyślenia, to wciąż istotny punkt odniesienia dla części japońskiego społeczeństwa, w tym wkraczającej w dorosłość młodzieży.
Publikacja książki dofinansowana przez The Japan Foundation.
Czy tradycja jest tylko sposobem rozumienia przeszłości, czy może również odpowiedzią na wyzwania współczesności? Czy racjonalizm sprawdza się zawsze, gdy przekraczamy indywidualne granice i wchodzimy w kontakt z innymi? Czy warto jeszcze myśleć o państwie jako organizmie?
W zbiorze esejów garściami czerpiących z klasycznych, lecz także mniej znanych tekstów chińskiej tradycji, profesor Lou Yulie stara się pokazać, że być może część odpowiedzi,
których szukamy, już gdzieś padła. W czasach polaryzacji i atomizacji społeczeństw zaprezentowane przez Autora holistyczne podejście pozwala nam spojrzeć na wiele istotnych kwestii w innym świetle. O ile do tej pory mieliśmy już wielokrotnie okazję wysłuchać ważnych głosów w chińskiej literaturze i potrafimy dostrzec polityczne role, jakie Chiny odgrywają w świecie, to wciąż mało przestrzeni do wypowiedzi otrzymywali naukowcy i filozofowie. Ta pozycja w twórczy sposób przyczyni się do dyskusji na temat roli tradycyjnej kultury i filozofii we współczesnym świecie.
Dziewczyny z północy to pierwsza powieść Sheng Keyi. Powieść, do której publikacji o mały włos w ogóle by nie doszło. Pisarka, sama pochodząca z małej wioski, opisuje w swej książce problemy, którym stawić czoła muszą wiejskie dziewczyny przybywające do miasta. Należą do nich nie tylko walka o pozycję społeczną, wolność, utrzymanie się, nauka życia na nowych zasadach, ale także problemy wynikające ze starcia konserwatywnego wychowania z miejskimi realiami oraz niskiego poziomu edukacji seksualnej na chińskiej wsi. Autorka nie stroni od tematów tabu wykorzystywania wiejskich migrantek, licznych aborcji, a nawet przymusowych sterylizacji
Tom "Chiny i Azja Wschodnia. Dziedzictwo w obliczu przemian" powstał z okazji 80. rocznicy urodzin profesora Krzysztofa Gawlikowskiego (1940–2021), badacza Chin i Azji Wschodniej, orędownika dialogu międzykulturowego, twórcy Centrum Badań Azji i Pacyfiku w Instytucie Studiów Politycznych PAN, Zakładu Studiów Azjatyckich na Uniwersytecie SWPS oraz współzałożyciela i wieloletniego redaktora czasopisma naukowego „Azja–Pacyfik”.
W księdze znalazły się teksty stworzone przez dwudziestoosobowe grono uznanych badaczy Chin i Azji Wschodniej z ośrodków naukowych w Polsce i za granicą, m.in. prof. Bogdana Góralczyka, prof. Adama Jelonka, prof. Kamila Zeidlera i in. Tom zawiera teksty dotyczące szeregu zagadnień mniej znanych i niemających szerszego odzwierciedlenia w literaturze przedmiotu; umożliwia tym samym polskiemu czytelnikowi zapoznanie się z unikalnymi i nieprezentowanymi do tej pory zagadnieniami odnoszącymi się do polityki, kultury, zagadnień społecznych i historycznych państw Azji Wschodniej. Oprócz prac omawiających wybrane aspekty dawnych i współczesnych Chin oraz ich polityki międzynarodowej, znalazły się tu teksty na temat Japonii, Tajlandii, Birmy czy Wietnamu.
Publikacja powstała przy wsparciu finansowym SWPS Uniwersytetu Humanistycznospołecznego, Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Chińskiej oraz firm Tan Viet, Pure Solar i Diijia Poland
Minęło prawie czterdzieści lat odkąd Solgeo wkroczył na ścieżkę artysty, a niemal trzydzieści odkąd zamieszkał w przymusowym odosobnieniu. Cała seksualna energia, której nie mógł wykorzystać na kobietach, wezbrała w jego głowie, przeniosła się do palców i znalazła wyraz w obrazach. [...] Ale nagle pojawiło się niezadowolenie, które w ciągu ostatnich dwudziestu lat stopniowo kiełkowało. [...] Teraz chciał narysować bardziej dynamiczną twarz ludzką. W swoich obrazach pragnął wydobyć wyraz tej twarzy. Dlatego spędzał całe dnie na malarstwie portretowym, odrzucając bez namysłu konwencję. Ale artysta, który żył poza światem, nie mógł już sobie przypomnieć twarzy człowieka.
Fragment opowiadania „Szalony malarz”
Początki działalności literackiej Kim Tongina przypadają na lata dwudzieste XX wieku. Utwory pisarza, pozbawione dydaktyzmu, ukazują realistycznie indywidualne tragedie jednostek, które daremnie próbują zmienić swoje położenie, i skłaniają czytelnika do refleksji nad naturą ludzką i nieuchronnością losu.
Kim Tongin (1900–1951) – koreański pisarz, poeta i literaturoznawca. Uważany jest za prekursora realizmu i naturalizmu we współczesnej literaturze koreańskiej. Głosił potrzebę autonomii literatury i odcięcia sztuki od debat ideologicznych. Wiele spośród jego opowiadań doczekało się adaptacji filmowych. Od 1955 r. nagroda jego imienia przyznawana jest utalentowanym pisarzom południowokoreańskim.
Zdarzyło się to w pewnym kraju, którym rządził niezwykle bogaty sarki Abdurrahman. Sława jego bogactwa sięgała daleko poza granice królestwa i można ją porównać tylko z tym, co zostawił w pamięci potomnych legendarny bogacz Karun.
Tak rozpoczyna się księga Magana Jari Ce, której polskiemu tłumaczeniu nadano tytuł Skarb w słowach zaklęty. To monumentalny zbiór baśni zachodnioafrykańskiego ludu Hausa, spisanych przez nigeryjskiego pisarza Abubakara Imama w latach 30. XX wieku. Księga, opisywana jako afrykański odpowiednik Baśni tysiąca i jednej nocy, to niezwykły, baśniowy skarbiec, w którym słowa lśnią niczym drogocenne kamienie. Zawiera nie tylko opowieści ludu Hausa; autor wplata tu również wątki znane z baśni arabskich, indyjskich czy europejskich – osadzone w kulturowym kontekście afrykańskim.
Księga dosłownie wciąga Czytelnika w świat orientalnych opowieści, gdzie przy okazji pozna on zwyczaje, przysłowia, mądrości ludowe czy tradycyjne potrawy ludu Hausa. Niektóre opowieści przekazują uniwersalne prawdy i wartości, inne ukazują specyfikę kulturową Hausa, jeszcze inne – po prostu doskonale bawią. Przewodnikiem po tej niezwykłej krainie jest Aku – papuga-narrator baśni, która dzięki swej mądrości otrzymała godność wezyra.
Ten zbiór opowiadań Maruli Liu (Liu Zijie) – utalentowanej tajwańskiej scenarzystki i pisarki – jest początkiem nowego kierunku w jej twórczości, która dotychczas kojarzyła się raczej z eseistyką. Jako kobieta nowoczesna, autorka oddaliła się od wzorca z ubiegłego wieku, kiedy pisarze nieuchronnie musieli uwzględniać w swej twórczości wiele tradycyjnych tematów, zakazów i narzuconych form. Marula Liu ogłosiła nadejście nowej ery w literackim świecie Tajwanu.
Dzisiejsze społeczeństwo jest otwarte, seks przedmałżeński i konkubinat to już nie tematy tabu, małżeństwo stanowi tylko prawną gwarancję dla dziecka w łonie matki... ale czy cel urodzenia dziecka nie powinien mieć dla współczesnej kobiety głębszego znaczenia?
Marula Liu ma dar opowiadania historii. Jej narrację cechuje unikalny styl, ubarwiony pojawiającymi się od czasu do czasu metaforami – schludnymi, ostrymi i zaskakującymi. Jej pisarstwo jest czyste, niezagmatwane, w kilku słowach wprowadza czytelnika w konkretną sytuację. Do opisu relacji między mężczyzną a kobietą autorka przyjmuje postawę dystansu i obojętności. Nawet opisując sceny seksu, nadal odgrywa rolę przechodnia, przypadkowego świadka. Marula Liu patrzy z góry na obłudnych, tchórzliwych i nieodpowiedzialnych mężczyzn. Każda historia jest jak intrygujący i miejscami zabawny spektakl z momentem kulminacyjnym. I dopiero pod koniec lektury zdajemy sobie sprawę, że kluczem do każdej z tych opowieści jest nasza mała, a jednak wielka, wstydliwa i wspaniałomyślna, absurdalna i piękna miłość.
Marula Liu jest głosem tajwańskich kobiet XXI wieku. Posłuchajmy tego głosu.
Niniejszy słownik jest pierwszą tego rodzaju publikacją w języku polskim: nie ma on swego odpowiednika w literaturze światowej. Jego trzon stanowią hasła i artykuły hasłowe z zakresu mitologii i rodzimych wierzeń ludów Czarnej Afryki. Swym zasięgiem obejmuje także szczególne formy religii uniwersalistycznych ukształtowane na tym kontynencie: kulty synkretyczne, nowe ruchy religijne, kościoły afro-chrześcijańskie oraz przejawy "czarnego islamu". W polu widzenia pozostają również mniejszości religijne w rodzaju hinduistów czy wyznawców judaizmu.
Dogonowie z Mali i ich niesamowita wiedza kosmologiczno-astronomiczna, pojęcie duszy, tajne bractwa czy funkcje rzeźbionych afrykańskich masek - to tylko niektóre spośród poruszanych tu tematów.
"Jaką nadzieję na przyszłość może mieć młody człowiek na tej jałowej ziemi, która daje im tylko sól? Każdego dnia od wschodu do zachodu będzie zajmował się suszeniem soli lub łowieniem ryb i ani się spostrzeże, a zestarzeje się na tej ziemi jak jego ojciec, dziadek i pradziadek, jak oni będzie musiał zdać się na łaskę pogody, jak oni będzie musiał pogodzić się z biedą i modlić się co roku do bogów o łagodną zimę. Jeśli zdecyduje się zostać w wiosce, ci starzy ludzie, którzy przechadzali się małymi dróżkami lub przesiadywali na słońcu pod świątynią, będą jak cienie jego własnej przyszłości. Przyszłości, w której na wietrze i w słońcu przeżyje całe życie i odejdzie po cichu, jakby go wcale nie było".
fragment powieści
Ukończona w 1993 r. powieść „Dzieci solnych pól” jest najważniejszym i najbardziej znanym dziełem tajwańskiej pisarki Tsai Suh-Fen (ur. 1963). To opowiedziana z niezwykłym wyczuciem i delikatnością historia dwojga młodych ludzi postawionych przed niełatwym wyborem pomiędzy własnym szczęściem a odpowiedzialnością i obowiązkiem. Autorka niezwykle umiejętnie skłania czytelnika do zadania sobie pytania: czy w świecie kontrolowanym przez tradycję i patriarchat człowiek może decydować o własnym losie?
Opowieść ta nie powinna być postrzegana jako zachęta do nienawiści czy ogólnego potępienia Japończyków. Pokazuje jedynie zagrożenie, jakie niesie ze sobą ten rodzaj propagandy nacjonalistycznej, w której inne narody powinny być traktowane z pogardą. Przed wybuchem wojny Japończycy oraz żołnierze armii japońskiej byli karmieni opowieściami o bezprawiu i dziczy wśród nikczemnych Chińczyków. Zatem nie jest zaskoczeniem, że mężczyźni, którzy napotkali niespodziewanie zaciekły opór w Szanghaju, będą dawali upust swoim nikczemnym żądzom, kiedy tylko przyjdzie okazja, bez zdawania sobie sprawy ze zła, którego dopuszczają się nie tylko wobec Chińczyków, lecz także wobec swojego honoru narodowego. […] Japońscy politycy konsekwentnie twierdzili, że walczą nie z ludem chińskim, a z chińskim rządem, na czele którego stał gen. Czang Kaj-szek. Nie mogli wybrać jednak skuteczniejszej metody na ośmieszenie swojego stanowiska niż pozwolenie swoim żołnierzom na brutalne zbrodnie przeciwko ludzkości na chińskiej ziemi.
Edwin Haward, The Terrible Record of Nanking (fragm.)
Masakra nankińska zapisała się jako jedna z najciemniejszych kart w historii świata XX wieku. Jednak z różnych powodów tragedia ta pozostała stosunkowo nieznana ogółowi społeczeństwa Zachodu. Uważamy, że publikacja tego tłumaczenia zapewni zachodnim odbiorcom pełniejsze zrozumienie historii tej zbrodni oraz jej następstw.
Książka Historia masakry nankińskiej jest pracą ważną, zasługującą na uwagę. To pierwsze tak obszerne opracowanie na ten temat, stworzone przez grupę chińskich uczonych z Nankinu. Przedstawia pełną historię masakry z perspektywy chińskiej, japońskiej oraz zachodniej: od upadku miasta, przez same akty zbrodni, po wysiłki społeczności międzynarodowej mające na celu ratowanie uchodźców i wreszcie procesy zbrodniarzy wojennych. Co istotne, praca jest w dużej mierze oparta na świeżo opublikowanym zbiorze materiałów źródłowych na temat masakry.
Muzułmańskie feministki – zrzucają chusty lub traktują je jako oręż i tarczę. Walczą z niesprawiedliwością dotykającą kobiety społeczności imigranckich Europy Zachodniej i z pozostałościami po kolonialnym systemie myślenia. Odcinają się od religii, widząc w niej narzędzie systemu patriarchalnego lub wręcz przeciwnie – szukają w niej siły i wartości, które określić możemy właśnie jako „feministyczne”. Dokonują własnej, kobiecej interpretacji Koranu. Działają prężnie w społecznościach muzułmańskich Zachodu, pokonując liczne przeszkody, publikując książki, artykuły i manifesty, a nawet pnąc się po szczeblach kariery politycznej.
Dr Marta Widy-Behiesse – prowadzi badania i zajęcia z zakresu islamu w Europie Zachodniej i zagadnień kobiecych w kontekście religii muzułmańskiej w Zakładzie Islamu Europejskiego na Wydziale Orientalistycznym Uniwersytetu Warszawskiego. Autorka artykułów na temat islamu w Europie i zachodnich intelektualistek muzułmańskich, a także książek – Życie codzienne w muzułmańskim Paryżu i Tożsamość europejskich muzułmanów w myśli Tariqa Ramadana.
Rozszerzenie Unii Europejskiej miało wzmocnić niezależność polityczną Europejczyków, nadwyrężoną przez globalizację oraz nowy imperializm ekonomiczny i wojskowy Stanów Zjednoczonych. Jednak jak dotąd oryginalny europejski model społeczny z trudem broni się przed naciskiem neoliberalnego modelu anglosaskiego. Czy Europa będzie w stanie prowadzić autonomiczną politykę strategiczną, czy też podporządkowana amerykańskiemu protektorowi, niezdolna wybrać i promować swojego modelu społeczeństwa - okaże się terenem rozgrywek rynkowych? Obecnie bardziej prawdopodobna wydaje się ta druga opcja. Dziś Europa ma jeszcze szansę rozwinąć silną strategię technologiczną, ekonomiczną, wojskową i dyplomatyczną, która pozwoli jej wybrać i obronić własny model społeczeństwa. Jeśli jednak Europa nie stanie się potęgą, w ciągu najbliższych piętnastu lat padnie ofiarą sił nacjonalistycznych.
Na początku XXI wieku świat nawiedza widmo fundamentalizmów i integryzmów religijnych - prawo boskie zdaje się zagrażać wolności człowieka. Z takiej perspektywy Jean-Louis Schlegel analizuje przyczyny tych ruchów. Autor bada istotę ich zderzenia ze światem współczesnym, pokazując zarazem, że są one typowym wytworem rzeczywistości, którą odrzucają. Zastanawia się, dlaczego tak liczne rzesze wyznawców wielkich religii monoteistycznych: chrześcijaństwa, judaizmu i islamu, radykalnie kontestują dziś współczesne społeczeństwo Zachodu, powracając do archaicznych form wiary czy angażując się w „święte wojny”. Jaka jest wewnętrzna logika fundamentalizmów i integryzmów?
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
