Seria wydawnicza „Przywrócić Pamięć” ma przybliżyć współczesnemu społeczeństwu publikacje założycieli ruchu skautowego, twórców rozwoju idei i metodyki harcerskiej z lat 1911–1946.
Reprint z 1936 r. "Służba harcerska".
MÓJ DROGI!
Druhu, z zastępu „starszych chłopców“, który zechcesz poświęcić trochę myśli naszej ideologji. Oto pragnę razem z Tobą przedyskutować kilka ważnych spraw ideowych. Chcę Ci wyjaśnić, że gawędy niniejsze są właściwie szkicami na tematy, które wydają się mi być „elementami“ światopoglądu harcerza. Elementami niewyczerpującemi całości tego światopoglądu starszej młodzieży harcerskiej.
Po dłuższym namyśle przyszedłem do przekonania, że mają to być gawędy, a nie uczone elaboraty. Cechą gawęd jest to, że zawierają one szereg „punktów“ zaczepienia myśli dla biorących w niej udział, nie wyczerpując do końca poruszonych w nich spraw. Tę pracę masz wykonać sam lub w zastępie. „Gawędzić“ winien nie tylko „gawędziarz“, ale przedewszystkiem i jego słuchacze, więc i Ty. „Gawędziarz“ ma tylko „ognie własne przelewać w piersi słuchaczy“. Może to paradoksalne, ale jak nas nauczyła praktyka wychowania harcerskiego, pożyteczniejsze od wszelkich prelekcyj, wykładów, referatów. Te Cię zapewne szybko nużą.
Piszę długo, a Ty wiesz, co znaczy gawęda. W harcerstwie ma ona już swoje ustalone znaczenie. Dla ułatwienia wynalezienia tematów, wyłaniających się z tekstu, po każdej gawędzie je wyliczam. Dobór tych tematów, oczywiście podyktowany został względami subjektywnemi. Każdy z Was może wyłonić inne, bardziej go interesujące.
Zbiorek ten poświęcam starszej młodzieży harcerskiej, może przyczyni się on do ustalenia jej harcerskiego poglądu na życie w kilku, mojem zdaniem ważnych, w niem sprawach.
Wreszcie prośba, od pewnego czasu zakradł się do harcerstwa zły obyczaj sądzenia treści książek (a często i autora), według poszczególnych zdań, a nawet słów wyjętych z ich tekstu. Zły to obyczaj, lojalna dyskusja polega na zajmowaniu stanowiska wobec poruszanych przez referenta problemów, jako takich, przyczem ważna tu jest myśl, a nie to — jedno słowo, którego użył do jej wyrażenia.
Taki nieprzyjemny sposób dyskutowania, w mowie potocznej nazywany „łapaniem za słówka“, winien być z dyskusji harcerzy wyeliminowany. Oczywiście nie zwalnia to od obowiązku oblekania swych myśli w jasne, zrozumiałe zdania.
Tylko o takich zdaniach można powiedzieć czy są prawdziwe, czy też fałszywe.
Oddaję więc ten zbiorek Tobie harcerzu z „zastępu starszych chłopców“, niech Ci służy po harcersku, to znaczy wiernie.
Książka ” Tajemnica narodzin. Poród lotosowy” Edyty Adamczewskiej to wyjątkowa pozycja dla rodziców przygotowujących się na powitanie swojego dziecka.
Publikacja w sposób przystępny przybliża wyniki badań z całego świata dotyczące świadomości dziecka podczas porodu i konsekwencji z jakimi musi się zmierzyć w dorosłym życiu, wynikających z sposobu przyjścia na świat i przebiegu akcji porodowej. Choć wydawać się może ,że zapis badań dotyczyć może ostatnich kilkunastu lat w książce znajdziemy powiązania ze sposobami znanymi kobietom od tysiącleci. Delikatna, czytelna czasem żartobliwa forma rzuca nowe światło na pierwsze chwile Maleństwa na świecie .Pozycja zarówno dla Mam w stanie błogosławionym, jak ich partnerów oraz dla wszystkich innych , którzy chcą się dowiedzieć w jaki sposób na świat chcą przychodzić Dzieci.
Kiedy rozmawiamy z dziećmi o zdrowiu, rozmawiamy o czymś więcej niż ciało, choroba, kondycja fizyczna. Próbując usłyszeć i zrozumieć to, co o zdrowiu mówią dzieci, uzyskujemy dostęp do ich sposobu rozumienia świata.Chcąc przekazać dzieciom, w jaki sposób zostały zrozumiane ich opowieści, autorki stworzyły wersję dla dzieci książki, która pierwotnie została przeznaczona dla dorosłych. A dzieci ją zilustrowały.Opowieści dzieci o zdrowiu, chorobie i cielesności mówią jednocześnie o tym, jak postrzegają one inne kategorie społeczne świata dorosłych kiedy na przykład dyskurs o zdrowym człowieku łączy się w dziecięcych opowieściach z dyskursem moralnym: człowiek zdrowy to człowiek dobry.Dyskurs publiczny, mimo deklaratywnych postulatów uznania wartości dzieci jako pełnoprawnych członków społeczności, w praktyce nieustannie sprowadza je raczej do biernych odbiorców dorosłej wiedzy, opieki i władzy. Prowadzenie badań z dziećmi w duchu childhood studies to obok etycznej uważności również kwestia przyjęcia perspektywy dziecięcego sprawstwa, uznania dzieci za kompetentnych aktorów społecznych, ekspertów w światach swoich codziennych doświadczeń, aktywnych w procesach nadawania znaczeń i eksplorowania społecznej rzeczywistości. Przyjęcie perspektywy childhood studies oznacza nie tylko wiarę w sprawczy potencjał dzieci uznanych za aktywnych aktorów społecznych, ale także idący za nią nakaz etyczny takiego prowadzenia badań, które dziecięce refleksje i doświadczenia stawia w centrum.Z recenzji Mai Brzozowskiej-Brywczyńskiej
Przyznam się oddałam głos moim Czytelnikom.Każda taka młoda osoba to skarbnica spostrzeżeń, refleksji, przygód, wyobrażeń i wskazówek.Żebyśmy tylko my, dorośli, zechcieli zatrzymać się: posłuchać, pomyśleć, uśmiać się czy otrzeć łzę Żebyśmy lepiej rozumieli. Pocieszyli. Potrafili poprowadzić, nie ograniczając wielkiej potrzeby wolności i tworzenia. Żebyśmy chcieli pomóc i podać rękę mniejszemu, słabszemu, zależnemu od nas. Te wypowiedzi to nasze lustro; bez trudu odnajdziemy w nim odbicie naszych dorosłych czynów, słów, myśli i zamiarów.Kim są współczesne dzieci?Na to pytanie odpowiada książka Barbary Stenki Hamak ze stanika. Publikacja jest rodzajem dialogu z dziećmi, które dzielą się refleksjami i spostrzeżeniami dotyczącymi ważnych spraw. Mówią o relacjach z rodzicami i rówieśnikami, szkole, pasjach i marzeniach, lęku i radości. Zdradzają sekrety, jakie towarzyszą ich dorastaniu. Ich refleksja nad światem bywa dojrzała i zaskakująca.Autorka zestawia dwa światy. Świat swojego dzieciństwa Anno Domini 1981 (każdy rozdział otwiera wspomnienie dzieciństwa autorki) ze współczesnością dzieci 2017 roku. Można z radością zanurzyć się w tych wspomnieniach i przywołać własne.Rozmowy z dziećmi w gabinecie terapeutycznym i grupach, które prowadzę utwierdzają mnie w przekonaniu, że dzieci bardzo potrzebują naszego zainteresowania. Tak jak wielu dorosłych pragną być wysłuchane, nie oceniane. Chciałyby nie czuć się tak samotne i bezradne wobec trudności, jakie niesie los.Jedno dziecko marzy o morskiej desce klozetowej, inne chciałoby opłynąć na jachcie świat i zabrać w ten rejs przyjaciół. Różnimy się marzeniami ale nie potrzebą miłości, bezpieczeństwa i samorealizacji.Polecam tę lekturę wszystkim, którzy chcą lepiej zrozumieć dzieci i odnaleźć dziecko w sobie. Jak również młodym czytelnikom, aby zobaczyli, że czasem myślą i czują podobnie.Książkę czyta się z zainteresowaniem. Jej lektura nastraja optymistycznie, bo każda wypowiedź to zalążek życia młodego człowieka, pełnego wiary, że wszystko może się zdarzyć.Justyna ŚwięcickaPsycholog
O postrzeganiu dziecka jako artysty, o dziecięcej wyobraźni twórczej stanowiącej ważny
instrument wychowawczy, pozwalający dziecku pełnić określone funkcje życiowe pisano
wielokrotnie. Sztuka dla dziecka traktowana jako najwyższa wartość etyczna, narzędzie
poznawania świata, czynnik autokreacji i estetycznej samowiedzy stanowi z całą pewnością
symbol wielkości człowieka. To dzięki niej ujawniają się humanistyczne dyspozycje
człowieka: wrażliwość estetyczna, wyobraźnia, indywidualność twórcza. [...]
Czytanie i komentowanie dzieł sztuki uczy dziecko postrzegania świata za pomocą
zmysłów, daje szansę na rozwój w sferze intelektualnej, emocjonalnej, uczy empatii,
a przede wszystkim uczy dzielności etycznej i dianoetycznej. Ta pierwsza jest skutkiem
przyzwyczajenia, ta druga jest owocem nauki, wymaga doświadczenia i czasu.
Obie Arystotelesowskie intelektualne „dzielności” pozostają w etymologicznym związku
z „dziełem” sztuki, z jego wartością i funkcją, którą dzieło spełnia. W naturalny sposób
łączą się więc z fenomenem języka sztuki doświadczanego na różne sposoby.
Aby tak się stało, sztuka – tak jak baśń i poezja – powinna się pojawiać w najwcześniejszym
okresie życia człowieka jako czynnik rozwijania wrażliwości, aktywności i wyobraźni.
Wiedziała o tym doskonale Romana Kaszczyc z Barlinka...
Urszula Chęcińska
'Incredibly moving' Daily Mail
'To Siri with Love is a beautifully honest and illuminating love letter to Gus, your typical atypical nonneurotypical human.' Jon Stewart
'A moving and witty memoir with a big heart.' Nigella Lawson
'An uncommonly riotous and moving book [that] will make readers laugh - yes, out loud - before sweeping them, finally, into a soul-spilling high tide . . . Technology's great promise may in fact be to summon, capture and display our most human qualities, both the darkness and the light, to pave avenues of deepened connections with others.' New York Times
Writer Judith Newman never had any illusions that her family was 'normal'. She and her husband keep separate apartments-his filled with twin grand pianos as befits a former opera singer; hers filled with the clutter and chaos of twin adolescent boys conceived late in life. And one of those boys is Gus, her sweet, complicated, autistic 13-year-old.
With refreshing honesty, To Siri With Love chronicles one year in the life of Gus and the family around him -- a family with the same crazy ups and downs as any other. And at the heart of the book lies Gus's passionate friendship with Siri, Apple's 'intelligent personal assistant'. Unlike her human counterparts, Siri always has the right answers to Gus's incessant stream of questions about the intricacies of national rail schedules, or box turtle varieties, and she never runs out of patience. She always makes sure Gus enunciates and even teaches him manners by way of her warm yet polite tone and her programmed insistence on civility.
Equal parts funny and touching, this is a book that will make your heart brim, and then break it. Warm, wise and always honest, Judith Newman shows us a new world where artificial intelligence is beginning to meet emotional intelligence -- a world that will shape our children in ways both wonderful and unexpected.
Czy można dzisiaj dobrze wychować dzieci? - To wcale nie jest pytanie retoryczne, ale bardzo uzasadniona obawa, którą czuje wielu rodziców, obserwując zmiany we współczesnym świecie.Co to znaczy ""dobrze wychować""? To pytanie równie istotne. Żeby dziecko było ""grzeczne""? Żeby słuchało mamusi i tatusia?Z założenia każy chce wychować dziecko dobrze, najlepiej, aby stało się wolnym człowiekiem, umiało wybierać dobro, a odrzucać zło, aby było zdolne do miłości. Ale jak to zrobić w świecie pełnym zagrożeń, szalonych teorii wychowawczych, ogromnego wpływu rówieśników, mody i mediów społecznościowych?Okazuje się, że pomimo zmieniających się okoliczności, istnieją uniwersalne prawdy, wskazujące kierunek dobrego wychowanie dzieci, w którym rola rodzica polega na stawaniu się najlepszym i najbliższym wpółpracownikiem Boga.
Jak zrobić karnawałową maskę, zorganizować rowerowe safari, zostać mimem? W jaki sposób skonstruować zegar słoneczny, oszczędzać wodę, rozkręcić własny biznes? Jak przygotować zaproszenia na urodziny, zrobić domową gazetkę i napisać list do prezydenta? Jak wywołać tornado w butelce i zmusić rodzynki do skakania?
365 niegłupich zabaw po szkole to źródło pomysłów, które wyzwolą wyobraźnię każdego dziecka. Na każdy dzień w roku inny pomysł na zabawę. Doskonała dla rodziców, dziadków, rodzeństwa, opiekunów. Książka, która pobudza kreatywność, rozwija fantazję, odrywa od pilota i myszki.
Sheila Ellison ukończyła psychologię na Uniwersytecie Południowej Kalifornii. Jest pomysłodawczynią i współautorką niezwykle popularnych poradników dla rodziców, m.in. 365 dni z kochanym maleństwem i 365 dni kreatywnej zabawy. Matka czwórki dzieci.
Judith Gray – nauczycielka szkolna i wykładowca akademicki, koordynatorka kursów tańca. Ma czworo dzieci.
"Ukazany w recenzowanym opracowaniu obraz wartości religijnych i moralnych studentów daje podstawę do wniosku, że praca z polską młodzieżą w drugiej dekadzie XXI wieku i w przyszłości nie będzie łatwa, a jej rezultaty mogą nie być na miarę oczekiwań. Nie znaczy to bynajmniej, że zmierzamy ku społeczeństwu bezreligijnemu i bez wartości. Przemiany wartości i norm religijno-moralnych w jednym, określonym kierunku nie są koniecznością deterministyczną czy jakimś wydarzeniem naturalnym. Można i trzeba na nie wpływać i je kształtować. Warunki socjalizacji religijno-moralnej w przejściu od tradycji do nowoczesności są utrudnione, ale nie usunięte czy niemal zerowe. Dla społeczeństwa zdolnego do przetrwania ważny jest nie tylko rozwój społeczno-ekonomiczny, ale i rozwój duchowy, w tym także rozwój religijno-moralny w ramach integralnego wychowania.(...) - ks. prof. zw. dr hab. Janusz Mariański
Niniejszy tom – pod redakcją Józefa Bednarka i Anny Andrzejewskiej – stanowi kolejną próbę ujęcia problematyki relacji triady ontyczno-relacyjnej: „Cyberprzestrzeń – Człowiek – Edukacja”, w kontekście opisu coraz bardziej ważkiego i rzutkiego pod względem społecznym zagadnienia:
Rodzic, dziecko, nauczyciel w przestrzeni wirtualnej.
Publikacja została podzielona na dwie części. Pierwszą, pod tytułem Przestrzeń wirtualna w perspektywie pedagogicznej, poświęcono edukacyjnym aspektom cyberprzestrzeni. Swoje analizy prezentują w niej zarówno wybitni naukowcy, od wielu lat specjalizujący się w badaniu różnorodnych zjawisk edukacyjnych w cyberprzestrzeni, jak i debiutujący, młodzi badacze.
Część tę otwiera wprowadzający w temat artykuł naszego autorstwa pod tytułem Nowa rola nauczyciela i ucznia w zmieniającej się przestrzeni cyfrowej. Zastanawiamy się w nim nad kwestią przeobrażającego się znaczenia i miejsca tych dwóch najważniejszych podmiotów edukacyjnych z perspektywy cywilizacyjnej.
Problematykę tę kontynuuje Katarzyna Borawska-Kalbarczyk w opracowaniu zatytułowanym Uczeń w pułapkach cyfrowej infosfery – od informacji do wiedzy i mądrości. Autorka przedstawia wyniki prowadzonych przez siebie badań, które wskazują na potrzebę modernizacji procesu kształcenia, co ma umożliwić wzmacnianie kompetencji informacyjnych uczniów prowadzących do samodzielnego budowania wiedzy.
W kolejnym artykule, zatytułowanym Kształcenie w społeczeństwie sieci, Rafał Głębocki porusza problem dostosowania procesów i modeli kształcenia do wymagań współczesności. Wskazuje także na konieczność uwzględnienia w nich tematyki zagrożeń wynikających z wykorzystania technologii informacyjnych.
Artykuł czwarty, zatytułowany Cyberprzestrzeń w nauczaniu, jest wprowadzeniem w praktykę dydaktyczną. Olga Pawłowska prezentuje w nim zalety i zagrożenia, jakie dla procesu nauczania stwarza cyberprzestrzeń, oraz wyniki swoich pilotażowych badań, ukazujących nastawienie studentów do e-edukacji.
Autor kolejnego tekstu, Józef Chwedorowicz, przedstawia wyniki badań własnych, nawiązujących do badań prof. Philipa G. Zimbardo nad używaniem pornografii przez młodych mężczyzn. W dalszej części analizy prezentuje metody powstrzymania konsumpcji pornografii przez młodzież.
Kamila Jakubczak-Krawczyńska w artykule zatytułowanym Demokracja medialna i demokracja sondażowa a opinia publiczna. Problematyka relacji we współczesnym społeczeństwie informacyjnym omawia zagadnienia dotyczące sondowania opinii publicznej oraz zwrotnego wpływu wyników sondaży na kształtowanie tych opinii.
Niniejsza publikacja ma podtytuł „Wykład akademicki” i taki ma w założeniu charakter. Jednak do chwili zamknięcia pracy nad tekstem nigdzie został on wygłoszony. Tym określeniem głównie wyjaśniamy status rozważań, ich kształt, niewielką liczbę przypisów i język narracji. A też uzasadniamy ilustracyjność, co może być uznane wręcz za zbytnie przeilustrowanie wywodu. Wykład ten, przedstawiany tradycyjnie, byłby bowiem wsparty dużą porcją prezentacji. Wykład podzieliliśmy na trzy części (ujęcia), prezentując w każdej z nich inną perspektywę kluczowych tu pojęć i ich wzajemnych relacji. W narracji nie posługujemy się wbrew pozorom formą pluralis maiestatis, lecz – idąc za podpowiedzią Kazimierza Twardowskiego – pluralis modestiae, która zdaniem tego wybitnego filozofa jest dla wykładów akademickich najbardziej odpowiednia. Celami wykładu są poczynienie pewnego porządku metodologicznego i terminologicznego w zakresie pojęć modelu, modelu rozwoju dziecka oraz próba ustalenia ich relacji z czasem zarówno w ujęciu „newtonowskim”, jak i „einsteinowskim”. Czyli z czasem postrzeganym jako byt obiektywny i absolutny oraz czasem relatywnym, podmiotowym, postrzeganym nie tylko indywidualnie, ale także niepowtarzalnie. W rozważaniach jest również mocno wyeksponowany wątek rozwoju, pokazywanego na przykładzie modeli całożyciowych. Jednakowoż sam zamysł wykładu i jego główną oś stanowiło dzieciństwo, a ściślej – jego rozwojowy fenomen. I to staraliśmy się w miarę dyskretnie podkreślać, a w każdym razie dostrzec. Również w tytule tego wykładu. Zaprezentowany w książce wykład jest wyrazem woli powrotu do zagadnień oraz obszarów podstawowych dla pedagogiki, do powolnego namysłu nad jej filozoficznymi i logicznymi źródłami. To jak „powrót do domu” po wieloletniej wędrówce w dorożce naukowego eseju i niemal literackiej narracji autora. To również reakcja na upowszechniającą się „pedagogikę poboczy”, pedagogikę tak niekiedy egzotyczną, że aż marginalną dla paradygmatu tej nauki.
„Daleko jeszcze?” to niezbędnik każdego rodzica, który razem z dziećmi rusza w drogę! Od tej pory nie straszna będzie Ci brzydka pogoda i długie wyprawy. Z tą książką Twoje dziecko nigdy nie będzie się nudzić! Znajdziesz tutaj zabawy umilające drogę, czas spędzony w poczekalniach oraz deszczowe dni na wakacjach. W środku . gry i zabawy słowne, piosenki i wierszyki, rymowane zagadki, rebusy i labirynty, zadania typu „znajdź różnicę” oraz szyfry i łamigłówki. Już nigdy nie usłyszysz w podróży “Mamo, tato, daleko jeszcze?”
Daniel Tammet urodził się 31 stycznia 1979 roku. W środę. Dla zwykłego śmiertelnika nie jest to szczególnie ważna informacja, ale Daniel cierpi na zespół Aspergera i zaburzenie zwane synestezją, które sprawia, że widzi kolory, kształty i faktury liczb. Dlatego data jego urodzin jest niebieska, a cyfry, które ją tworzą, kształtem przypominają gładkie otoczaki.
Daniel potrafi dokonywać obliczeń, których wynik możemy sprawdzić jedynie za pomocą komputera. Liczby są od najmłodszych lat jego najwierniejszymi przyjaciółmi – najbardziej lubi cyfrę cztery, podobnie jak on „cichą i nieśmiałą”.
Daniel Tammet nie jest jednak oderwany od rzeczywistości. Opowiada o swoim niełatwym dzieciństwie i dorastaniu, a także problemach, z którymi styka się na co dzień jako dorosły człowiek. „Urodziłem się pewnego błękitnego dnia” daje czytelnikowi klucz do niezwykłego umysłu człowieka dotkniętego autyzmem i szansę spojrzenia na świat jego oczami.
„Daniel Tammet potrafi wykonywać w pamięci najbardziej złożone obliczenia matematyczne i w tydzień nauczyć się nowego języka. Każdego ranka zjada na śniadanie dokładnie 45 gramów owsianki i zanim wyjdzie z domu, liczy wszystkie rzeczy, które na siebie zakłada. Jego niezwykła książka to poruszające spojrzenie do wnętrza człowieka cierpiącego na niezwykle rzadką i wciąż tajemniczą chorobę.” „The Independent”
„Danniel Tammet jest człowiekiem o niezwykłym umyśle. Dlatego tym bardziej godne podziwu są jego skromność i prostoduszność, które przebijają z tej arcyciekawej książki. Jeszcze do niedawna ludzie tacy jak on nazywani byli ‘idiotami-sawantami’, ale na szczęście cząstka „idiota” została słusznie odrzucona. W tym człowieku nie ma bowiem nic idiotycznego.” „The Sunday Times”
„„Urodziłem się pewnego błękitnego dnia” jest przypuszczalnie pierwszym raportem z wnętrza umysłu sawanta (...). W Tammecie zdumiewająca jest przede wszystkim nie tyle niezwykłość jego umysłu, ile fakt, że potrafi nam o nim opowiedzieć.” „Daily Mail”
„Można powiedzieć, że Tammet powrócił z podróży w świat autyzmu, miejsca niemal niedostępnego dla naukowców i rodziców.” ABC News
Wspólna pasja. Tym właśnie są góry dla naszej rodziny. Gdy pojawiają się dzieci, nie rezygnujcie ze swojego stylu życia, nie odkładajcie swoich zainteresowań na później. Podzielcie się pasją z rodziną! Wspólne rodzinne wędrówki po górach skutecznie odciągają dzieci od tabletów i komputerów, są doskonałym sposobem na pogłębienie relacji, budowanie zaufania, poznawanie się, uczenie życia, wychowywanie... i do tego nie są drogie. Jak się przygotować do górskich wypraw, jak dopilnować bezpieczeństwa, co zabrać i o czym pamiętać, gdzie wybrać się z wózkiem, a gdzie z nosidłem? Jakie trasy wybrać, żeby dzieci góry pokochały? Na te pytania odpowiedzieć musieliśmy najpierw sobie. Potem wszystko zweryfikowaliśmy na szlakach. Teraz naszymi doświadczeniami dzielimy się z wami.Do zobaczenia na szlaku! Przygoda czeka.Gdy w naszej rodzinie pojawiło się pierwsze dziecko, stanęliśmy przed dylematem, czy zrezygnować z gór, czy zdobywać je we trójkę. Ale nad czym tu się zastanawiać? Cały dzień na powietrzu, wśród pięknej górskiej przyrody czyż może być w tym coś złego? A jednak wielokrotnie spotykaliśmy się z opinią, że zabieranie dziecka ze sobą w góry stanowi wyraz egoizmu rodziców. Na szczęście nie daliśmy odebrać sobie pasji, stało się wręcz odwrotnie. Marlena Wochpropozycje wycieczek o różnym stopniu trudnościtrasy na wózekszlaki dla przedszkolaków i nastolatkówsprawdzone atrakcjepolecane miejsca noclegowe
Książka jest [...] kompetentną, wielowątkową odpowiedzią na pytanie: w jakim stopniu współczesna myśl pedagogiczna w harcerstwie i o harcerstwie podejmuje i pojmuje istotę wychowania oraz jaką rolę odgrywa w niej prymarne jego rozumienie jako środowiska pośredniego wychowania? – co stanowi o jej niezaprzeczalnej wartości dla współczesnego ruchu harcerskiego?
Z recenzji dr. hab. Wiktora Żłobickiego, prof. nadzw. UWr, hm.
Idee skautingu, na których bazuje polski ruch harcerski, zderzając się z ponowoczesną rzeczywistością, czynią sferę wychowania harcerskiego coraz bardziej skomplikowaną. Bogusław Śliwerski, zestawiając tradycję ze współczesnością, łącząc doświadczenie pedagoga, naukowca, instruktora harcerskiego, napisał książkę, którą wykorzystać powinny wszystkie organizacje harcerskie w Polsce, niezależnie od ich ideologicznych i światopoglądowych korzeni. Przydatność tej publikacji dostrzegam przede wszystkim w odniesieniu do postulowanego przez Autora przygotowania i doskonalenia kadr instruktorskich, opartego na rzetelnej, współczesnej wiedzy z zakresu nauk o wychowaniu [...], by odpowiednio przygotowani ludzie prowadzili proces socjalizacji i wychowania zuchów i harcerzy w sposób kompetentny i odpowiedzialny[...]
Wprowadzenie - Bogusław Śliwerski
Jak jest w rzeczywistości? Czy harcerstwo polskie wyróżnia w istocie od skautingu między innymi nasycenie polskiego harcerstwa naukową myślą? Zanim więc odpowiem na pytanie, czy(-m) jest harcerskie wychowanie, powinienem odnieść się do naukowych źródeł na ten temat. Pedagogika jest tą nauką, której kluczowym przedmiotem badań jest wychowanie. Czy jednak możemy mówić o pedagogice harcerskiej? Jak w myśli skautowej/harcerskiej jawiło się wychowanie oraz w jakim kierunku ewoluuje jego sens? Senat III Rzeczypospolitej uchwalił 2018 rok Rokiem Harcerstwa. Jest to zatem znakomita okazja ku temu, by sięgać do ponad stuletniej myśli o istocie wychowania i różnych jego aspektach w skautingu światowym oraz polskim, także w naszym harcerstwie.
"Czy wiesz, że zmartwienia są jak pomidory? Nie oznacza to, że możesz je zjeść. Zmartwienia są jak pomidory, bo gdy zwracasz na nie uwagę i pielęgnujesz w sobie, sprawiasz, że zaczynają rosnąć jak pomidory.”
“Co robić, gdy się martwisz” to bestsellerowy poradnik psychologiczny dla dzieci w wieku 6-12 lat, który w nowatorski sposób edukuje, motywuje i uczy, jak stosować poznawczo-behawioralne techniki radzenia sobie z lękiem. Pobudzające wyobraźnie metafory wyjaśnią dziecku mechanizm powstawania i zaostrzania się lęku, a prosty i pełen ciepła język sprawi, że nauka radzenie sobie z lękiem stanie się przyjemna. Książka wzbogacona jest ilustracjami Bonnie Mathew i licznymi ćwiczeniami, które umożliwią dziecku zwerbalizowanie swoich obaw, a zarazem pobudzą je do ekspresji twórczej. To kompletne narzędzie do pracy z dzieckiem, z którego skorzystało już wiele dzieci, rodziców i wychowawców. Poradnik został przetłumaczony na 21 języków i zdobył Złotą Nagrodę w konkursie National Parenting Publications Awards.
Dr Dawn Huebner jest psychologiem klinicznym, psychoterapeutą, mamą i autorką najcześciej tłumaczonych poradników dla dzieci, których sprzedaż sięgnęła miliona egzemplarzy. Wielokrotnie nagradzana zarówno przez rodziców (Mom’s Choice Award, iParanting Media Award, National Parenting Publications Award) jak i dzieci (Young Voice Award). Poradniki Huebner rekomenduje Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne.
Nawet jeśłi o tym nie wiesz, jeśli jesteś tatą, jesteś bohaterem - to przesłanie najnowszej książki autorki wielu bestsellerów, pediatry dr Meg Meeker.Jej zdaniem, ojcowie maja do odegrani rolę jeszcze ważniejszą niż matki w kształtowaniu osobowości swoich dzieci. Bazując na swoim doświadczeniu, krok po kroku, autorka pokazuje mężczyznom, jak stać się ojcem na miarę własnych oczekiwań oraz potrzeb swoich dzieci.Nawet jeśli jesteś ojcem na odległość, rozwodnikiem, ojczymem lub owdowiałym rodzicem, nawet jeśli dotychczasowe relacje z dziećmi były pełne napięć, nic nie jest stracone. Nadal możesz zbudowac z nimi silne więzi.
Rodzicielstwo to zadanie na całe życie, czasami może oznaczać ciężką pracę, a niektóre momenty są naprawdę straszne. Potraktujcie tę książkę jako chwilę wytchnienia od tej presji. Chciałbym zaproponować kilka zasad dobrego rodzicielstwa, które mają związek z edukacją, w dużej mierze potwierdzonych przez badania naukowe i doświadczenie. Przedstawiając je, zapewniam, że stoję z Tobą ramię w ramię, a rady, których udzielam, pochodzą od osób, którym też nieraz się nie udawało.
Jako rodzic musisz stawić czoło różnym czynników, na które nie masz bezpośredniego wpływu, ale które wiążą się z Twoją rolą. Niezależnie od tego, czy wyjdzie im to na dobre czy na złe, będziesz mieć trwały wpływ na swoje dzieci, ale nie możesz kontrolować ich dusz ani tego, co będą robić. Możesz mieć jedynie nadzieję, że stworzysz im najlepsze warunki i możliwości do rozwoju. Na tym polega Twoja rola. Świadomość swojej roli to dopiero połowa sukcesu, druga połowa to poznanie własnego dziecka.
Świat, w którym żyją Twoje dzieci, bardzo różni się od świata, w którym żyłeś Ty i Twoi rodzice, dlatego trzeba spojrzeć na edukację z całkiem innej perspektywy.
Jak przekazać wiarę naszym dzieciom? Jak pomóc im doświadczać Bożej miłości i nawiązywać żywą relację z Bogiem? Ważne, by nie zwlekać, ale by od początku zadbać o solidny grunt wiary, który okaże się owocny w dorosłym życiu. Tak jak małe dziecko uczy się chodzić, tak też uczy się relacji z Bogiem. Właśnie rodzice, ich osobiste świadectwo, obecność i troska okazują się nieodzowne. I o tym jest ta książka. Autorzy nie teoretyzują, ale przywołują konkretne doświadczenia z życia rodzin i dzieci na kolejnych etapach ich rozwoju. W prosty i fachowy sposób pomagają rozumieć duchowy świat dzieci. Pomagają też omawiając kolejne sakramenty odkrywać wartości i szanse, jakie daje wspólnota Kościoła.
Niełatwo być nastolatką. Co krok to problemy, pytania, wątpliwości. Często brak Ci odwagi albo się wstydzisz zapytać i jest to zrozumiałe. Nie możesz przecież otwierać szeroko drzwi do swego intymnego świata.Zmienia się Twoje ciało. Obserwujesz te zmiany z niepokojem, niekiedy z lękiem. Co o nich wiesz? Co czeka Cię jeszcze?Odkrywasz w sobie nieznane dotąd uczucia i pragnienia. Chwilami aż się boisz samej siebie. Koleżanki, zwłaszcza te starsze, opowiadają niestworzone rzeczy. Ile w tym prawdy, a ile bzdur? Co odrzucić, a co wziąć sobie do serca?Najbliższym Ci i najżyczliwszym człowiekiem jest mama, ale jak z nią rozmawiać o sprawach wstydliwych? Czy zrozumie, nie zgorszy się, nie potępi? Czym różni się jej pokolenie od Twojego?Masz zastrzeżenia do swojego wyglądu, a coraz bardziej Ci zależy, żeby się podobać, zwłaszcza chłopcom. Całkiem niedawno wcale o tym nie myślałaś, teraz nie daje Ci to spokoju. Czy są sposoby, aby poprawić swój wygląd? Jakie? A może się mylisz i nie ma co poprawiać?Ubrać się odpowiednio to też niełatwa sztuka. Warto wypracować własny styl, dopasować makijaż i uczesanie do typu urody. Kto podpowie, mądrze doradzi?Chłopcy. Znaczą dla Ciebie coraz więcej, a przecież tak mało o nich wiesz. Jak rozpoznać wartościowego, odróżnić ziarno od plew? Kto jest uczciwy i szczery, a kto ściemnia? Na co można pozwolić sobie i jemu, gdzie są granice, których przekroczyć nie wolno?Miłość. Niby wiesz o niej wszystko. I wiesz, że nic nie wiesz. Czy to, co poczułaś do Niego, to już prawdziwa miłość, czy tylko zauroczenie, które wkrótce minie? Czy istnieje miłość bez przyjaźni? A miłość na zawsze? Miłość od pierwszego wejrzenia?Fizyczne zbliżenie, seks. Może już to przeżyłaś. Albo masz jeszcze przed sobą. Kto skacze do wody, nie wiedząc, jaka jest głęboka? Można skręcić kark. Nie ma tematów tabu i nic, co ludzkie, nie powinno być Ci obce. Czym jest pożądanie? Kiedy seks może dać szczęście? Jak być w zgodzie ze swymi zasadami moralnymi?Boisz się samotności. Każdy się boi. Jak jej uniknąć? Jak się wyzwolić, gdyby Cię dopadła? Na kogo można i należy w życiu liczyć?Obok miłości sprawą najważniejszą między ludźmi jest przyjaźń. Miłość i przyjaźń mają jedną cechę wspólną: są tylko wtedy prawdziwe, gdy wolisz dawać, niż brać. Altruizm? Szczególna forma egoizmu? Jedno i drugie, ponieważ sprawianie radości bliskiej osobie sprawia radość Tobie.Pytań a pytań! Dopiero uczysz się żyć i sytuacji nieznanych piętrzy się mnóstwo. Chcemy Ci służyć radą, pomocą. Szczerze i bez pruderii. Mówimy otwarcie o wszystkim, co ważne dla Ciebie. W sprawach kontrowersyjnych namawiamy do przemyśleń. W codziennych - dajemy praktyczne rady.Poradnik nastolatki powstał pod redakcją znanego pisarza dla młodzieży Aleksandra Minkowskiego i doktor Lilianny Minkowskiej, ale współtworzył ją cały zespół konsultantów, między innymi psycholog, seksuolog, prawnik, dietetyk i pedagog. Autorzy postawili sobie za cel nie tylko podzielenie się swoją wiedzą, ale także nawiązanie z czytelniczką mądrego dialogu na niemal dwieście ważnych tematów, także tych trudnych i kontrowersyjnych.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
