Literatura beletrystyczna - beletrystyka psychologiczna, religijna i filozoficzna, powieści, opowiadania, science fiction, romans, thrillery, fantazja po te wszysztkie bestsellery zapraszamy do naszej księgarni internetowej Dobreksiazki.pl
Mamy naprawdę szeroki wybów i atrakcyjne ceny. Jest w czym wybierać. Zapraszamy.
Życie niewłaściwie urozmaicone to jedna z najważniejszych książek dotyczących Polskiego Państwa Podziemnego. Kazimierz Leski odsłania w niej kulisy działania wywiadu i kontrwywiadu AK, wykorzystując nie tylko wspomnienia własne, ale też relacje wielu swoich kolegów. Jego opowieść mogłaby stać się kanwą kilku filmów sensacyjnych, przy których przygody Hansa Klossa wydawałyby się ubogie i nudne. Książka otrzymała nagrodę PEN-Clubu za najlepszą książkę wspomnieniową w 1990 roku i nagrodę Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie w roku 1995.
Tamara Kalinowska – Artystka Piwnicy pod Baranami, pedagog, absolwentka pedagogiki kulturalno-oświatowej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Śpiewa i komponuje piosenki do własnych tekstów. Do Piwnicy trafiła w 1983 r., po tym jak została laureatką Festiwalu Piosenki Studenckiej w Krakowie. Jej specjalnością stały się piosenki, których tematem jest „kobieta, jej troski, miłość i rozterki”. Swoje piosenki wydała na płytach: Tamara (2002 r.), Rzecz O Wędrownych Aniołach (2012 r.), Za miłość – miłość (2021 r.). Jest autorką muzyki do kilku filmów fabularnych. Pod wspólnym tytułem Tamara powstało 10 teledysków w reżyserii Antoniego Krauzego (1990 r.). Talent aktorski Tamary wykorzystano w filmie „Mordechaj Gebirtig czyli bądź zdrów mój Krakowie” (reż. Piotr Szalsza, 2012 r.) i spektaklu „Wesele” Stanisława Wyspiańskiego, w którym wystąpiła w roli Stańczyka (reż. Janusz Klemens, 2025 r.)
Poezja Anny Pawlikowskiej jest w swojej nagości bardzo czytelna. Staje się wytrychem do sejfów, w których ukrywamy nasze najgłębsze lęki i projekcje. W nich na czarną godzinę trzymamy koła zapasowe. Zależnie od tego, skąd zawieje wiatr i gdzie nas porwie, sięgamy po nie. Tak wiersze Pawlikowskiej otwierają przed nami wrota ostateczności. Autorka stawia nas w progu i zmusza do refleksji nad następnym krokiem. Choć pisze językiem straty, udaje jej się wzbudzić na podniebieniu czytelnika smak nadziei. Zderza ze sobą słowa, które na co dzień nie są dobrymi sąsiadami, ale pod piórem Pawlikowskiej nabierają świeżych znaczeń. To poezja, która leczy wirusem ludzkiego doświadczenia tak działa literacki antybiotyk. Bogdan Frymorgen
Ze słowa wstępnego autorstwa Krzysztofa Rudowskiego:
Myszy mi zjadły popiele to zaskakujący zbiór krótkich form poetyckich. Właściwie bardzo krótkich; tak krótkich, że po przeczytaniu zaledwie kilku z nich ogarnia nas zdumienie, iż w tak małej objętości znajdujemy tak wiele treści.
()
Czy można w jakiś sposób zakwalifikować te krótkie formy poetyckie? Mimo iż skłaniałbym się nazwać je aforyzmami, autorka trzyma się w swoich utworach pięciowersowej formy jak w limeryku, choć ze wszystkich elementów charakteryzujących limeryk, poza liczbą wersów, pozostaje tu właściwie tylko jeden, za to bardzo istotny absurdalny dowcip słowny, który jest naprawdę najwyższych lotów.
() zbiór tekstów Agnieszki Smugłej jest autonomiczny i tak szczególny, że wystarczy jeden wiersz, by rozpoznać, kto jest jego autorką. Autorką, której miniatury poetyckie wielokrotnie trafiały na fasadę budynku w ramach oryginalnej inicjatywy trwającej od ponad dwudziestu lat Wiersze na murach. Z jakiegoś powodu to właśnie jej utwory wyświetlano bardzo często na ścianie szacownej krakowskiej kamienicy. I nie mam wątpliwości, że zatrzymywały każdego, kto w porze wieczornej i nocnej szedł ulicą Bracką.
Patchworkowe rodziny nie są już niczym szczególnym. Ludzie kiedyś się kochali, a dziś rozwodzą i wchodzą w nowe związki.U piętnastoletniej Nadki było jednak inaczej. Jest owocem wpadki dwojga nastolatków, którzy nigdy nie zawarli małżeństwa, a jej tata wciąż jest singlem. Zbuntowana dziewczyna ma słaby kontakt z ojcem, Sergiuszem. Mieszkają setki kilometrów od siebie. Konieczność spędzenia w tym roku u taty niemal całego lata złości Nadkę, a introwertycznego mężczyznę przeraża. Co ma niby robić z nastolatką? I jak z nią rozmawiać, skoro ta traktuje go jak wroga? Sergiusz stara się odbudować więź z córką. Dostrzega w niej wrażliwość, którą ta skrzętnie ukryła pod skorupą opryskliwości.Sprawy komplikują się, kiedy Nadka zaczyna przyjaźnić się z miejscowym chłopakiem, a w życiu mężczyzny pojawia się tajemnicza, piękna dziewczyna. Kiedy już wydaje się, że to lato nad Bałtykiem przyniesie same piękne wspomnienia, na jaw wychodzą rodzinne tajemnice.Serce Nadki pęka, a Sergiusz stara się zbierać porozbijane kawałki
Zbiorowe wydanie dwóch książek o przygodach kapryśnej, upartej i pełnej fantazji Lotty: "Dzieci z ulicy Awanturników" oraz "Lotta z ulicy Awanturników", po raz pierwszy z kolorowymi ilustracjami Ilon Wikland.Tatuś Lotty mówi, że zanim pojawiły się dzieci, w ich domu było całkiem spokojnie. Dopiero potem zrobił się harmider. Rzeczywiście, Lotta, Jonas i Mia-Maria potrafią narozrabiać jak mało kto! Tę bystrą trójkę i ich przygody pokocha czytelnik w każdym wieku.Astrid Lindgren (1907-2001) to jedna z najbardziej znanych i cenionych na całym świecie autorek książek dla dzieci. W jej dorobku znajdziemy ponad 20 powieści oraz zbiorów opowiadań. Jej książki przetłumaczono ze szwedzkiego na wiele języków. Najsłynniejszymi dziełami Lindgren są "Pippi Pończoszanka", "Bracia Lwie Serce" oraz "Dzieci z Bullerbyn". Co sprawia, że dzieła Astrid Lindgren są tak wyjątkowe? W odpowiedzi na pytanie, skąd czerpie inspiracje, autorka wyjaśniała: "Nie istnieje żadne inne dziecko, które może mnie zainspirować, poza tym dzieckiem, którym sama niegdyś byłam. Do pisania książek dla dzieci wcale nie jest konieczne posiadanie własnych dzieci. Trzeba tylko samemu kiedyś być dzieckiem. I mniej więcej pamiętać, jak to było".Ilon Wikland - szwedzka artystka i ilustratorka znana głównie z prac do książek Astrid Lindgren, . "Dzieci z Bullerbyn", "Braci Lwie Serce" czy "Lotty z ulicy Awanturników". Urodziła się w 1930 roku w Estonii, ale od 14 roku życia mieszkała w Szwecji, gdzie uciekła przed sowiecką okupacją. Astrid Lindgren poznała w 1953 roku w szwedzkim wydawnictwie Rabn & Sjgren, w którym ta pracowała jako redaktorka zajmująca się literaturą dziecięcą.Powyższy opis pochodzi od wydawcy.
Wacuś ściskał dłoń Hansa Franka, gdy przez Tatry ruszali pierwsi kurierzy. Wacuś Krzeptowski chluby nazwisku nie przyniósł i skończył marnie, a jego kuzyn Józef "Ujek" Krzeptowski poświęcał życie, by hańbę z nazwiska zmazać. O pierwszym chętnie by zapomniano i pamiętano tylko o drugim.Witkiewicz, Chałubiński, Zaruski, Przerwa-Tetmajer i inni stworzyli wizję Tatr i Podhala jako pięknego zakątka zamieszkanego przez ludzi szlachetnych, swoiste plemię nieskażone cywilizacją. Niemieccy naukowcy również twierdzili, że podtatrzański lud jest nadzwyczajny, a wręcz że górale to w istocie Germanie rozpuszczeni w słowiańskim żywiole - Goralenvolk.Kenkarty z literą "G" przyjęło około dwudziestu procent ludności Podhala. Ci, którzy tak zrobili, wierzyli w wielkie Niemcy albo obietnicę lepszego traktowania, inni brali, bo brali wszyscy w wiosce. Niektórym góralska kenkarta nie przeszkadzała w działalności konspiracyjnej: ukrywali Żydów i tatrzańskich kurierów, sami nosili bibułę albo chodzili z meldunkami na słowacką stronę.Do dziś na Podhalu trudno o jednoznaczną opinię o ideologach i przywódcach Goralenvolku. Wstyd naznaczył jednak nazwiska wielkich rodów. Jest jak niechciany spadek, który mimo wszystko trzeba przyjąć. A przecież góral honorowy, dumny, wierny ojczyźnie i tatrzański rozbójnik, zdrajca i kolaborant to awers i rewers tej samej monety. Ale krzyżyk niespodziany to jednak nie to samo co hakenkreuz.Pozostaje tylko za Antonim Krohem powtórzyć: "Wszystko to było cholernie nieproste". I o tym jest ta książka."Gdy się tylko nieco uchyli tę wierzchnią warstwę cepeliowskich emblematów i uprzedzeń, ukazuje się świat po szekspirowsku pogmatwanej historii. A przecież skoro nasi poeci już dawno ustalili, że Podhale to matecznik arcypolskości, i to przekonanie krzepnie od ponad wieku, to problemy Podhala chyba też wypada uznać za arcypolskie. W każdym razie zgodzili się z tym Bartłomiej Kuraś i Paweł Smoleński. To znaczy z tym, że wielki charakter górali (a więc Polaków w ogóle) nie wyklucza małości (polskiej, w końcu patrzymy tu jak w lustro), a ta nie unieważnia całkiem mitów, które pielęgnujemy." Łukasz Grzymisławski, "Magazyn Książki"
Kolejna część bestsellerowego cyklu "Opowieści niepoprawne politycznie". Po Żydach, Sowietach i Niemcach przyszedł czas na Aliantów.II wojna światowa przedstawiana jest jak hollywoodzki western, starcie dobrych kowbojów ze złymi Indianami. Prawdziwa historia nie była jednak wcale czarno-biała. Zbrodnie wojenne popełniały nie tylko państwa Osi, ale również alianci zachodni.Straszliwe bombardowania dywanowe Hamburga, Drezna i innych niemieckich miast. Rozstrzeliwanie jeńców wojennych. Gwałty i grabieże. Rasistowskie mordy na ludności cywilnej Japonii, których zwieńczeniem była atomowa zagłada w Hiroszimie i Nagasaki.Piotr Zychowicz pisze o brytyjskich obozach koncentracyjnych dla Burów, ludobójstwie amerykańskich Indian i zachodnich intelektualistach, którzy tuszowali zbrodnie Stalina - Katyń, Gułag i Wielki Głód. A także o tym, jak Anglosasi po wojnie wydali NKWD dwa miliony uciekinierów ze Związku Sowieckiego. Polacy nie byli jedynym narodem zdradzonym przez Churchilla i Roosevelta w Jałcie.
Szalona i zwariowana opowieść o życiu autorki bloga "wagaryaleksandry", przeplatana radami i wskazówkami na temat zaburzenia afektywnego dwubiegunowego. W podtytule autorka celowo używa słowa "efektywne", by zwrócić uwagę na piękno i możliwości, jakie niesie to zaburzenie. Zanurzenie w historii choroby daje spektakularne efekty. Dlaczego więc skupiać się wyłącznie na zaburzeniu, skoro można na zanurzeniu? Aleksandra traci coś, co miało być na zawsze. Zaburzenie afektywne dwubiegunowe już nieraz przyniosło jej straty w ludziach. Otrzymana przypadłość płata jej związkowe figle i niszczy przyjaźnie. Mimo wszystko autorka podchodzi do niej z dużym dystansem, a podjęta terapia zaczyna przynosić efekty. Aleksandra lubi się dziwić i mrużyć oczy - tak już ma, mimo braku wady wzroku. Poprzednia książka "Kolorowy Ptak. Walcz, dziewczyno, i ty, chłopaku, też" to także próba zrozumienia samej siebie i otaczającego ją zaburzonego świata na skraju dwóch biegunów. "Pipa afrykańska" to kontynuacja walki o siebie oraz zupełnie nowe spojrzenie na chorobę afektywną dwubiegunową. Jesteście gotowi na jazdę bez trzymanki? Autorka nie jeździ już jednak bez sprawnych hamulców, dlatego bądźcie gotowi na rozwagę między rozumem a sercem. Wracając do własnego organizmu, którego głosu muszę teraz słuchać uważniej niż dawniej, powiem jeszcze, że muszę zrobić porządek z sercem. To nie jest łatwe, bo wiadomo - serce nie sługa - ale to konieczne. Wprawdzie prymas Wyszyński mawiał, że głowa jest wyżej niż serce, ale samą głową Polski kochać się nie da. Serce jest do tego niezbędne, chociaż rzeczywiście znajduje się niżej niż głowa, zwłaszcza gdy stoi się na własnych nogach. Nigdy, przenigdy nie przestawajcie wierzyć w siebie. Cała reszta ułoży się sama. Niech wiara w siebie będzie waszym kompasem - reszta to tylko drobne zakręty.
Ta praca bardzo mnie zmieniła. Pomysł na jednorazowy wyjazd przekształcił się w wieloletnią podróż z powrotami do Polski, a jakże Nawet kiedy już miałam dość, wracałam. Decydującym argumentem wcale nie były pieniądze. Spotkałam po drodze wiele niezwykłych osób. Całe spektrum osobowości i sytuacji, które spowodowały, że zdecydowałam się na ten krok. Będzie słodko-gorzko, jak to w życiu, ale zawsze zgodnie z prawdą. Paradoksalnie te najtrudniejsze doświadczenia okazały się bezcenne, bo dzięki nim nauczyłam się pokonywać kolejne wyzwania.Fragment wstępuPotrafisz interesująco opisywać, a także przekazywać swoje odczucia. To jest fascynujące, masz lekkie pióro... - Aneta BandysBardzo ciekawie opisujesz swoje sztele, z dużą perspektywą. Czekam na ciąg dalszy. Pozdrawiam serdecznie. Cieszę się, że wśród nas są tak interesujące osoby. - Ewa JaroszWspomnienia, wspomnienia, jak one dodają uroku życiu. - Ewa GemzaPrzeczytałam jednym tchem... Pozdrawiam serdecznie - Jolanta TararaJak zawsze interesująco. Dzięki - Aneta BandysDziękuję za miłą lekturę. Można porównać ze swoimi doświadczeniami- Mariola ZamorskaPrzeczytałam jednym tchem. Fajnie obrazowo opisane. Brawo, no i pozdrawiam - Barbara CzAleż Ty miałaś przygody. Jak w filmie. - Ewa JaroszUwielbiam czytać twoje opowieści, są cudowne. - Angelika Andzia
W „Farmerze”, podobnie jak poprzednio w „Daltoniście” oraz „Słudze”, ukazana została postać bezwzględnego mordercy, którego patologiczny umysł planuje kolejne zbrodnicze akty. Czy mogą zaistnieć okoliczności, w których my także przejdziemy na ciemną stronę mocy? Na to pytanie odpowiedzcie sobie sami. „Farmer” to kolejna książka z komisarzem Wiktorem Trakiem, który prowadzi, jak zwykle, skomplikowane i intrygujące śledztwo. Razem z aspirantką Natalią podążają śladami nieuchwytnego mordercy, a im bliżej są rozwiązania zagadki, tym bardziej sytuacja komplikuje się. Śmierć chirurga i tajemniczy pożar to dopiero początek historii… „Kiedy we wszechświecie zostajesz tylko Ty i książka, znaczy, że jest wyśmienita. W „Farmerze” znalazłam mój ulubiony mix. Wątek kryminalny, wątek psychologiczny i wątek miłosny. Oj, działo się, no i zapomniałam o Bożym świecie”. Beata Świętochowska, recenzentka
Jeśli macie ochotę na historie z angażującą fabułą, to "Opowiadania z trupem w tle" będą dobrym wyborem, ponieważ treść książki raczej was nie zawiedzie. Polecam z czystym sumieniem. Głównie dlatego, że zauroczył mnie sam pomysł, jak i warsztat autora, który jest naprawdę na najwyższym poziomie. Czyta się tak przyjemnie, że nie zważa się na mijający czas. Bohaterowie są przedstawieni w bardzo realistyczny sposób. Nie są wyidealizowani, co sprawia, że da się ich polubić. Ta książka, to rzeczywisty obraz dzisiejszego świata i przedstawienie tego, jak można zapętlić się we własnych sekretach. Mroczne, misternie wykreowane historie nie pozbawione uroku, wyszukanego języka, bogatego w środki wyrazu, refleksji nad życiem i problemami tego świata, z zaskakującym zakończeniem.
Iwona Knechta, wydawca
Śmierć jest jak podatki – nieuchronna, a Leon Durka za sprawą tej antologii rozkłada ją na czynniki pierwsze. Każde z tych opowiadań pod śmiercionośną warstwą skrywa w sobie głębszy sens, ale też pozwala dotrzeć w najczarniejsze zakamarki psychiki. Dajcie się porwać temu zaskakującym studium ludzkiej natury, by odkryć drzemiące w człowieku pokłady zła. Nie zwlekajcie! Mroczny żniwiarz już czeka za rogiem...
Ewelina Białogołąbek, recenzentka
Niektórym ludziom zabijanie sprawia przyjemność, są też mordercy, którzy w swoim schizofrenicznym świecie słyszą nakaz aby zabić, wykonać polecenie według zaplanowanego klucza… Tym razem komisarz Wiktor Trak ściga wyrafinowanego zabójcę. Metody stosowane przez śledczego są niekonwencjonalne, odbiegają od powszechnie przyjętych w policji, co spotyka się z krytyką zwierzchników. Być może nikt nie jest bez winy…
Kiedy w 1999 roku hiszpański Sąd Najwyższy orzekł, że każde dziecko ma prawo wiedzieć, kim są jego rodzice, do biura prawnika Enrique Vili Torresa zaczęli pukać nowi klienci. Chociaż od rodziny lub sąsiadów dowiedzieli się, że zostali adoptowani, w ich dokumentach nie było śladów adopcji, a w aktach urodzenia rodzice adopcyjni figurowali jako biologiczni. Enrique nazwał ich hijos falsos, fałszywymi dziećmi, a ich liczbę oszacował na około trzystu tysięcy.Wkrótce do prawników i mediów zaczęli zgłaszać się także rodzice poszukujący dzieci, które dotąd uważali za zmarłe. Pojawiło się nowe, budzące grozę określenie: bebes robados, ukradzione dzieci. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych nowo narodzone dziecko można było kupić za równowartość mieszkania. W proceder sprzedaży zamieszane były instytucje państwowe i kościelne.Katarzyna Kobylarczyk opisuje jeden z najbardziej wstrząsających rozdziałów w najnowszej historii Hiszpanii, nadal pełen pytań bez odpowiedzi.""Wszystkim się zajmiemy" - zapewniają pielęgniarki, zakonnice i lekarze. I rzeczywiście, złowrogi system działa bez zarzutu. Katarzyna Kobylarczyk przekracza ramy reporterskiego śledztwa i odważnie kreśli obraz wielkiej, patriarchalnej konstrukcji, w której kobieta, jej prawa i jej dobro nie mają szans w zderzeniu z autorytetem księdza, lekarza, mężczyzny. Lapidarny, chłodny język tej poruszającej książki pozwala dobrze wybrzmieć prawdziwej grozie, jaką niesie czytelnikom konfrontacja z faktami. Jak to było możliwe?" Joanna Gierak-Onoszko
Dwoje ludzi, których przeszłość naznaczyła bólem i sekretami. Darcy to gburowaty barman, który nienawidzi alkoholu i od nastoletnich lat zmaga się z traumą. W swoim rodzinnym domu przeżył piekło i obiecuje sobie, że już nigdy nie wróci do tego miejsca. Skye to dziewczyna z sekretami, które każdego dnia niszczą ją od środka. Połowę jej ciała pokrywają blizny będące pamiątką po wypadku samochodowym. Ojciec dziewczyny odsiaduje wyrok za jego spowodowanie, podczas gdy ona walczy z własnymi demonami i ogromnym poczuciem winy, a jedyne, co trzyma ją przy życiu, to marzenie o odnalezieniu matki. Drogi Darcy’ego i Skye przecinają się pewnego wieczoru w pubie. Między nimi od razu iskrzy, jednak zanim zdążą się do siebie zbliżyć, los ich rozdziela i tracą ze sobą kontakt na kilka miesięcy. W tym czasie Skye, aby uciec od toksycznej ciotki, która przejęła jej rodzinny dom, podejmuje pracę jako opiekunka starszej kobiety – ekscentrycznej i wymagającej Lilly Grace Carter. Choć początkowo trudno im się dogadać, w końcu dziewczyna zaczyna traktować ją jak własną babcię, jedyną osobę, która daje jej namiastkę rodziny. Niespodziewanie w drzwiach domu Lilly Grace staje Darcy. To, co dzieje się między nim i Skye od tej pory, stanowi istny emocjonalny rollercoaster. Romantyczne angielskie miasteczko i dom, który mimo że z zewnątrz wygląda jak z bajki, w środku skrywa wiele bolesnych tajemnic. Czy Skye i Darcy przetrwają, gdy sekrety wyjdą na jaw?
Monografia prezentuje nowatorskie, dwuwymiarowe pojmowanie konsumpcji. Pokazuje jej miejsce i rolę w procesach rozwoju jednostki, grup społecznych, społeczeństwa, gospodarki, a także wagę dbałości o przyrodnicze otoczenie człowieka. Ewolucyjne i interdyscyplinarne podejście badawcze pozwoliło na rozszerzenie i pogłębienie wiedzy na temat konsumpcji, zachowania konsumentów oraz ich wpływu na kształtowanie warunków i jakości życia na początku XXI wieku. Przybliżyło też modyfikacje zachowania konsumentów, procesów gospodarowania, użytkowania otoczenia przyrodniczego w wyniku wirtualizacji życia oraz rozwoju sztucznej inteligencji. Publikacja jako efekt holistycznych badań jest kierowana do szerokiego grona środowisk naukowych związanych badaniami i kształceniem w zakresie z nauk społecznych i humanistycznych oraz praktyków gospodarczych, instytucji rządowych, podmiotów badających rynek i konsumpcję. Jej adresatami są także doktoranci i studenci zainteresowani problematyką konsumpcji, jakości życia w świetle zmian zachodzących we współczesnym społeczeństwie i jego kulturze.
Bezpieczeństwo miasta w obliczu współczesnych wyzwań wymaga holistycznego podejścia, strategicznego planowania i ciągłego dostosowywania się do zmieniającego się środowiska. Inwestycje w technologie, edukację, współpracę międzynarodową oraz budowanie społecznej odporności są kluczowe dla zapewnienia bezpieczeństwa mieszkańcom i rozwoju zrównoważonych, bezpiecznych miast. Książka analizuje zagadnienia związane z zapewnieniem bezpieczeństwa w dużych ośrodkach miejskich w kontekście dynamicznych zmian społecznych, technologicznych i geopolitycznych. Publikacja ta jest szczególnie przydatna dla urzędników miejskich, specjalistów ds. bezpieczeństwa, naukowców oraz studentów kierunków związanych z zarządzaniem kryzysowym, bezpieczeństwem publicznym i urbanistyką. Ma na celu wypracowanie skutecznych strategii i rekomendacji, które pozwolą lepiej przygotować miasta na współczesne wyzwania i zagrożenia.
Region Europy Środkowo-Wschodniej stoi przed wieloma wyzwaniami bezpieczeństwa, które wymagają skoordynowanych działań na poziomie międzynarodowym, regionalnym i krajowym. Dążenie do stabilności wymaga zarówno wzmacniania obronności, jak i dyplomacji, a także rozwiązywania problemów wewnętrznych i strategicznych zależności energetycznych. Książka analizuje wyzwania i zagrożenia bezpieczeństwa w tym obszarze, takie jak: - Geopolityczne uwarunkowania regionu - historia, sojusze i napięcia międzynarodowe wpływające na bezpieczeństwo. - Bezpieczeństwo militarne - sytuacja wojskowa, modernizacja sił zbrojnych, obecność sojuszy wojskowych (np. NATO). - Bezpieczeństwo energetyczne - zależność od dostaw energii, projekty dywersyfikacji źródeł energii. - Zagrożenia hybrydowe i cyberbezpieczeństwo - działania destabilizujące, ataki cybernetyczne, dezinformacja. - Problemy społeczne i polityczne - destabilizacja wewnętrzna, migracje, kryzysy polityczne. Monografia jest cennym źródłem wiedzy dla studentów, naukowców i osób zainteresowanych bezpieczeństwem regionalnym Europy Środkowo-Wschodniej.
Kraków 1990. Na przełomie epok - to jedna z nie tak wielu książek, od których nie można się oderwać. Czym jest i o czym? Jest najnowszą historią polityczną Krakowa w czasach przełomu w ostatniej dekadzie ubiegłego wieku. Rodzajem pamiętnika jednego z głównych uczestników opisywanego dramatu, wiceprezydenta miasta, doktora nauk w przededniu habilitacji, ikonicznego dziś profesora - Jacka Purchli. Jest kroniką rodzącego się w bólach samorządu w Polsce. Studium przejścia od jednego ustroju do drugiego. Kalejdoskopem krakowskich wypadków. Mikrografią dalece wykraczającą poza rejestr szczegółów. Jest wreszcie opowieścią o ludziach różnego formatu, którzy nagle stanęli wobec zupełnie nowych wyzwań, pełną soczystych charakterystyk i obszernych cytatów z unikatowych źródeł ocalonych i zachowanych przez Autora. W książce urzeka regularne przeplatanie kilku wątków. Osobistego z nieosobistym. Życia prywatnego z publicznym. Naukowego z politycznym. Oto wczesny Purchla coś pisze, coś w kraju lub za granicą bada. Gdzieś wyjeżdża. Skądś wraca. Nawiązuje naukowe kontakty. Słucha żony. Dba o syna. I jest zafascynowany miastem jako podmiotem dziejów i obiektem naukowych dociekań. Oraz monarchią habsburską, do której należał kiedyś Kraków. Zna się na mieście jak mało kto, bo ex profeso jest miastoznawcą". Wie, na czym polega samorząd, co to jest gmina i jaki ustrój miejski w historii się sprawdzał. Wie, do kogo należała dana kamienica w mieście i co się dzieje - lub co się stało - z jej prawowitymi właścicielami Jacek Purchla jest emanacją krakowskości" (którą zresztą ciekawie od czasu do czasu krytykuje). Nie tylko kocha Kraków, ale i umie o nim opowiadać. Z recenzji prof. Waldemara Łazugi
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
