O awangardowym podejściu Redaktorów tomu do kwestii dziedzictwa świadczy podjęcie próby pokazania go w momencie skomplikowanych przemian, w siatce napięć i relacji ledwo uchwytnych, kształtujących je i odkształcających. Docenić należy przyjęcie współczesnego szerokiego rozumienia dziedzictwa, na które składają się dziedzictwo materialne, niematerialne i naturalne. Niniejszy tom pozytywnie wyróżnia założenie, iż nie można analizować zjawisk dziedzictwa bez szerokiego kontekstu badawczego i bez oparcia w metodologii różnych dyscyplin. Ważną kategorią badawczą jest pograniczność wraz z płynnością pograniczy, obok bezpieczeństwa kulturowego, turystyki kulturowej historycznej, archeologicznej, kulinarnej oraz eventowej. W optyce heritologa pozostawać muszą również mechanizmy konstruowania świadomości historycznej, kwestie tożsamości europejskiej, narodowej, regionalnej, lokalnej czy wieloaspektowość procesów rewitalizacji i reinterpretacji dziedzictwa, ze szczególnym wyczuleniem na polityki kulturalne (od lokalnych instytucji i włodarzy po Unię Europejską i UNESCO), które należy postrzegać jako metody zarządzania pamięcią.
Twórcy tomu odważnie przypominają rzecz niepopularną – że dziedzictwo też przysparza cierpień. Zgodnie z koncepcją UNESCO należy promować różnorodność kulturową, skupiając się na tym, co jednoczy, buduje pokój, daje przestrzeń porozumienia – Redaktorzy we Wstępie ujęli to inaczej: dziedzictwo wszak „budzi często uczucie rozdarcia, ponieważ jest bolesne, wywołuje emocje i reakcje wstydu, upokorzenia, goryczy i rozdrażnienia”. Jest też druga strona medalu: dziedzictwo bywa przedmiotem działań negatywnych i wówczas – mówiąc metaforycznie – niejako „cierpi”: „dziedzictwo kulturowe, wciągane w skomplikowane procesy historyczne i społeczno-polityczne, podlegające również mitologizacji i ideologizacji ze strony rozmaitych organizacji, formalnych i nieformalnych grup lub indywidualności, wyrywane jest często z kontekstu i dzielone między nowych interesariuszy”.
Z recenzji dr hab. Katarzyny Smyk, prof. UMSC
Pięćdziesiąt tysięcy lat temu, w epoce paleolitu górnego, nasi przodkowie wykonali najbardziej spektakularny skok rozwojowy w całych dziejach człowieka. Wcześniej – istoty ludzkie stanowiły mało znaczącą grupę dużych ssaków. Później – ludzki umysł był zdolny zawojować cały świat. Co takiego się stało?
W książce tej skupiamy się na tworzeniu mieszanin pojęciowych, wspaniałej umysłowej zdolności, która w swojej najbardziej zaawansowanej formie „dwuzakresowej” pozwoliła naszym przodkom osiągnąć przewagę i – na dobre lub na złe – uczyniła człowieka tym, kim jest dzisiaj. Badamy zasady tworzenia mieszanin pojęciowych, fascynującą dynamikę tego procesu i jego kluczową rolę w naszym myśleniu i naszym życiu.
Spis treści
Przemysław Paczkowski
Wprowadzenie. Czy dawna filozofia może nas czegoś nauczyć o człowieku?
Maciej Smolak
O przyjaźni u Arystotelesa
Marcin Subczak
Być „pomiędzy”. Człowiek wobec dramatu i heroizmu filozofowania
Andrzej Sołtys
Koncepcje bytu i osoby w filozofii klasycznej
Andrzej Sołtys
Analogiczny charakter bytu osobowego
Magdalena Żardecka
Powtórzenie jako forma istnienia podmiotu
Anastazja Cheiz
Filozof i (jego) filozofia
Stanisław Gałkowski
Prawdziwa śmierć podmiotu
Witold Nowak
Człowiek i rzecz. O kłopotliwej różnicy między kimś a czymś
Witold Nowak
Hermeneutyka rzeczy jako metoda dydaktyczna
Agnieszka Lech-Bińczycka
Autoportret – narzędzie potwierdzania tożsamości czy dowód jej braku?
Mirosław Pawliszyn
O utracie „ty” w obliczu śmierci
Żyjemy w świecie, którego niemal każdy zakątek został już zbadany i przeanalizowany. Ale czy ta wiedza, pyta Henderson, nie zniszczyła w nas umiejętności zachwycania się? Zachwyt potwierdza nasze człowieczeństwo i daje nadzieję na przyszłość. Na tym polega jego moc. Ale czym się można zachwycić we współczesnym świecie? Co dziś jest cudem?
Duże, szczegółowe mappae mundi zachęcały ludzi średniowiecznej Europy do żywego wyobrażania sobie miejsc i spraw, których nigdy wcześniej nie widzieli: mantykory z głową człowieka, ciałem lwa i ogonem skorpiona, plemion jednookich, którzy walczyli z gryfami o diamenty, i przerażających scytyjskich wojowników, którzy pili krew wrogów z ich czaszek. Choć mapy i opowieści, które z nich płynęły, mogą się nam wydawać co najmniej dziwne, aż tak wiele się nie zmieniło – w końcu nasze poglądy na świat są czasami nie mniej mylące.
Nowa mapa cudów sięga do dalekiej przeszłości, różnych kultur oraz do czasów współczesnych. Henderson proponuje podróż od australijskich Aborygenów do świętych miejsc w Wielkiej Brytanii, zachowując jednocześnie zachwyt i naukową wstrzemięźliwość.
Pięknie zilustrowana i napisana z dowcipem kontynuacja Księgi zwierząt niemalże niemożliwych jest fascynującym opisem mocy cudu i refleksji nad jego znaczeniem dla naszej przyszłości.
Dla Hendersona wszechświat nieustannie rodzi cuda. Książka, która próbuje ujarzmić okrzyki zdziwienia przy każdym porodzie, na pewno nie zawiedzie. To rzecz niebywała: zapierająca dech, ale muzyczna, pokorna, ale pewna siebie, mądra, miła i błyskotliwa. Zamieni najbardziej znudzonego redukcjonistę w zachwycone dziecko.
Charles Foster, autor Jak zwierzę
Cóż za ekscytujące, podnoszące na duchu antidotum na te ponure i mroczne czasy! Przypomnienie o wszystkich cudach świata jest cudownym darem, tym bardziej, że jest tak wysmakowane. A jeśli znajdzie ktoś, kto nie doceniłby tego magicznego kompendium prawdziwych rzeczy, to z pewnością jest to ktoś, kto najbardziej go potrzebuje.
Philip Ball, fizyk, autor Masy krytycznej
Cudowna mieszanka nauki, historii i czystej radości. Czytajcie i podziwiajcie!
Sarah Bakewell, autorka Kawiarni egzystencjalistów
Aby zaistniała nauka, najpierw musi zaistnieć zachwyt. Henderson uczy nas, jak zachwycać się na nowo dzięki innemu podejściu do nauki, oświetlonej literaturą, filozofią, sztuką i muzyką.
Hugh Aldersey-Williams, autor Najpiękniejszej molekuły
Caspar Henderson jest pisarzem i dziennikarzem, ale w swojej karierze oceniał scenariusze w Hollywood, niósł pomoc humanitarną w Ugandzie i pisał o prawach człowieka w Iraku. Obecnie mieszka w Oksfordzie. Za Księgę zwierząt niemalże niemożliwych (Marginesy 2018) jeszcze przed publikacją zdobył nagrodę Jerwood, a od Brytyjskiego Stowarzyszenia Pisarzy nagrodę im. Rogera Deakina. W 2013 roku została nominowana do nagrody Towarzystwa Królewskiego w dziedzinie książki naukowej, nagrody Stowarzyszenia Biologicznego w kategorii ogólnej oraz nagrody British Book Design. Księga ukazała się w Chinach, Estonii, Francji, Hiszpanii, Japonii, Korei, Niemczech, Norwegii, Rosji i Włoszech. Nowa mapa cudów ukaże się w sześciu krajach.
Książka stanowi bardzo interesujące studium problematyki romskiej. Autorzy w sposób wnikliwy i wielowątkowy przedstawiają interesujące ich kwestie, opierając swoje rozważania na bogatym materiale empirycznym. Praca ukazuje duże znawstwo dyskutowanej tematyki, a także umiejętność łączenia rozważań szczegółowych z ich szerszym kontekstem. Lektura tego opracowania jest intelektualnie inspirująca, a także pozwala na zdobycie wiedzy na temat romskich spraw. Co ważne, w książce prezentowany jest nie tylko romski punkt widzenia, ale też ten właściwy nie-Romom, co jest szczególnie istotne dla poznania dynamiki relacji etnicznych czy procesów tożsamościowych. To podejście czyni tę publikację szczególnie wartościową.
Z recenzji dr hab. Katarzyny Warmińskiej-Zygmunt, prof. UE
Ewa Nowicka jest profesorem antropologii społecznej i założycielką Zakładu Antropologii Społecznej w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. Obecnie pracuje jako profesor w Collegium Civitas. Jest autorką podręcznika „Świat człowieka – świat kultury” (wyd. VII, 2007). Opublikowała liczne książki i artykuły poświęcone problematyce swojskości i obcości, kontaktowi kultur, sytuacji mniejszości polskiej na obszarach byłego ZSRR, strukturze i przemianom tożsamości polskiej, powstawaniu nowych narodów na Syberii i sytuacji grup mniejszościowych w Polsce i Europie Środkowo-Wschodniej. Od 25 lat prowadzi intensywne badania terenowe poświęcone Romom.
Maciej Witkowski jest antropologiem społecznym i psychologiem kulturowym, członkiem European Association of Social Anthropologists i Gypsy Lore Society (najstarszej na świecie organizacji naukowej poświęconej sprawom romskim). Pracuje jako profesor w Akademii WSB. Od kilkunastu lat zajmuje się problematyką integrowania Romów w Polsce i innych krajach oraz metodologią badań międzykulturowych w różnych obszarach nauk społecznych. Brał udział w licznych badaniach terenowych poświęconych problematyce funkcjonowania mniejszości etnicznych w Europie Wschodniej. Autor książki „Polityka i antropologia. Praktyki integrowania Bergitka Roma w karpackich wioskach w Polsce” (2016)
Nie sposób usunąć ich z ludzkiego świata. Monstra, potwory, dziwolągi...
Zawsze gdzieś w końcu je dojrzymy – co więcej, będziemy ich szukać, gdyż ich natura intryguje nas i pociąga. Wystawimy je na pokaz, tłumacząc, że to potrzebne, gdyż odstępstwo wskazuje regułę, bo nieforemność uczy, czym jest forma. Dzieje się tak, jakby monstra chciały udowodnić, że do czegoś są nam potrzebne, jakby chciały powiedzieć, że bez nich nie określimy naszej własnej natury i nie zrozumiemy świata, który chcemy uporządkować i rozjaśnić.
Oko było dla Leirisa, Artauda, Blanchota, a przede wszystkim Bataille’a przedmiotem fascynującym i zarazem odrażającym, źródłem rozkoszy i przerażenia – prawdziwym obiektem sacrum. Jako symbol boskiego porządku i rozumowego poznania stało się celem gwałtownych ataków, w których było obserwowane, otwierane, tłamszone, ściskane, miażdżone, wywracane na nice, wyłupywane, wtłaczane w różne mniej lub bardziej przystosowane do tego miejsca, a także przypisywane rzeczom i tworom, u których znaleźć się go nie spodziewano. Jednocześnie jednak – stale zyskiwało na sile i znaczeniu. Sytuując się na przecięciu literatury, sztuki, filozofii i antropologii, Historie oka opowiadają o przemianach, jakie zaszły – głównie w pierwszej połowie XX wieku – na płaszczyźnie ludzkiego postrzegania, pisania o tym postrzeganiu i szerzej: myślenia o człowieku i ludzkiej podmiotowości.
Fascynująca wyprawa badawcza po ludzkim ciele, pomagająca zrozumieć cud naszej neurologicznej i fizjologicznej konstrukcji.
Bill Bryson po raz kolejny udowadnia, że jest niezrównanym towarzyszem podróży, gdy oprowadza nas po zakamarkach ludzkiego ciała – wyjaśnia jak ono funkcjonuje, podkreśla jego niebywałe zdolności do samoleczenia i sygnalizuje sytuacje, w jakich może nas ono (niestety) zawieść. Ciało to książka pełne niezwykłych faktów (od momentu, kiedy zacząłeś to czytać twój organizm zdołał już wyprodukować kolejny milion czerwonych krwinek) jak i nieodzownych anegdot będących znakiem firmowym Billa Brysona, Jak pisze Bill Bryson: „Spędzamy nasze życie w tym ciepłym, chybotliwym ciele, a traktujemy je jako coś zupełnie oczywistego”. Ciało pozwoli przezwyciężyć tę obojętność hojnymi dawkami cudownych, czytelnych faktów i informacji, które obowiązkowo należy poznać.
W bestsellerowej Krótkiej historii prawie wszystkiego zdawało się, że Bill Bryson dokonał niemożliwego, sprawiając, że sfera nauki stała się dla milionów ludzi na całym świecie nie tylko bardziej zrozumiałą, ale również zabawna. Teraz kieruje swoją uwagę do wnętrza, aby zgłębić tajemnice ludzkiego ciała, jego funkcjonowania oraz niezwykłą zdolność regeneracji.
„Wspaniały przewodnik …. Spacer z Brysonem po strukturach anatomicznych człowieka, tajnikach fizjologii, ewolucji i procesów chorobotwórczych (cukrzyca, rak, infekcje) jest niezwykle pouczający, przystępny i zabawny”.
„Booklist”
„Bryson opisuje tajemnicę chorób, fizjologię bólu oraz postępy poczynione w zakresie ich leczenia i czyni to wszystko z czułością i taktem. Ton Brysona, w całej tej wybitnej pracy, jest z jednej strony pouczający, a z drugiej życzliwy, zachęcając czytelnika by wraz z nim dzielić zachwyt wobec budowy ciała i tego, do czego jest ono zdolne”.
„ Publishers Weekly”
Na pytanie, skąd przychodzą, autorzy książki odpowiadają: jesteśmy w drodze, ale wiemy, że przychodzimy z pograniczy socjologii, zwłaszcza z antropologią tradycyjną i tą najnowszą; jesteśmy w sytuacji sondowania nastawień i nastrojów badawczych socjologów, by – jako socjologowie i jednocześnie uczestnicy polskich debat o atrybucjach styków nauk społecznych i humanistycznych – móc z pewnością odpowiedzieć, dokąd zmierzmy.
(ze wstępu Joanny Kurczewskiej)
We spend our whole lives in one body and yet most of us have practically no idea how it works and what goes on inside it. The idea of the book is simply to try to understand the extraordinary contraption that is us.’
Bill Bryson sets off to explore the human body, how it functions and its remarkable ability to heal itself. Full of extraordinary facts and astonishing stories The Body: A Guide for Occupants is a brilliant, often very funny attempt to understand the miracle of our physical and neurological make up.
A wonderful successor to A Short History of Nearly Everything, this new book is an instant classic. It will have you marvelling at the form you occupy, and celebrating the genius of your existence, time and time again.
‘What I learned is that we are infinitely more complex and wondrous, and often more mysterious, than I had ever suspected. There really is no story more amazing than the story of us.’ Bill Bryson
Monografia, która jest próbą zrozumienia panujących w świecie zakonnym reguł, a następnie ich interpretacji w kategoriach komunikacji antropologicznej. W książce wędrujemy po językowym, gatunkowym i rytualnym świecie praktyk komunikacyjnych widzianym przez pryzmat dokumentów powstałych w XVIII-XXI wieku, badań terenowych, sondaży, teoretycznego i praktycznego oglądu klasztornej rzeczywistości.
Lubimy myśleć o sobie jako o istotach wyjątkowych - ale czy naprawdę coś różni nas od zwierząt? Przecież nasza biologia jest taka sama.
W oryginalnej i intrygującej podróży po świecie ziemskiego życia Adam Rutherford bada rozmaite cechy, które uznawano niegdyś za wyłącznie ludzkie, wykazując, że wcale takimi nie są. Nie jesteśmy jedynym gatunkiem, który się porozumiewa, wytwarza narzędzia, korzysta z ognia albo uprawia seks wyłącznie dla przyjemności, i do tego niekoniecznie seks heteroseksualny. Jedynie nasza kultura przewyższa wszystko, co można obserwować w przyrodzie.
"Księga ludzi" zawiera opowieść o tym, jak staliśmy się istotami, którymi dziś jesteśmy. Najnowsze odkrycia naukowe nadają książce charakter pasjonującego kompendium cech jednoznacznie potwierdzających, że nasze miejsce jest w świecie zwierząt, lecz ukazujących również, jak wyjątkowymi ich przedstawicielami jesteśmy.
Adam Rutheford - brytyjski genetyk. Kształcił się w University College London. Autor książek popularyzujących genetykę, m.in. "Krótkiej historii wszystkich ludzi, którzy kiedykolwiek żyli". Publikuje artykuły w "Nature" i "The Guardian".
Metabolizm, sen, nastroje, układ odpornościowy, dojrzewanie i seks – to zaledwie wierzchołek tego, co kontrolują hormony, potężne związki chemiczne, których tajemnica sięga zatęchłych piwnic pełnych słojów z mózgami w formalinie i nowoczesnych klinik hormonalnych w Los Angeles.
Lekarz, który w latach 20. XX wieku propagował wazektomię jako niezawodną metodę zwiększania libido, studentka medycyny, która dwadzieścia lat później odkryła hormon hCg informujący o ciąży, oraz matka, która używała przysadek mózgowych zmarłych, by za pomocą wydobytego z nich hormonu wzrostu leczyć swojego syna – to tylko niektórzy bohaterowie tej pełnej fascynujących niuansów, opisów badań i zabawnych anegdot książki. Zostali tu sportretowani zarówno najważniejsi naukowcy stojący za rewolucyjnymi odkryciami na temat równowagi hormonalnej, jak i szarlatani, którzy proponowali równie szatańskie kuracje.
Pobudzeni to pasjonująca, dowcipna i szokująca opowieść o historii endokrynologii. A także o tym, że bywamy zaledwie marionetkami we władzy adrenaliny, oksytocyny, estrogenu czy testosteronu.
Imponująca, cudowna historia utkana z seksu, cierpienia, neurologii, biologii, medycyny i prób odkrywania samego siebie. Książka Randi Hutter Epstein pobudza wyobraźnię, a jednocześnie ją uspokaja.
Siddhartha Mukherjee, autor Cesarza wszech chorób. Biografii raka.
Endokrynologia, jak pokazuje ta książka, rodziła się z połączenia pomysłowości i arogancji.
„The New Yorker”
Hormony są wirtuozami na arenie ludzkiego ciała. Kontrolują wszystko, od seksu po metabolizm, a w tej pasjonującej książce stają się prawdziwymi gwiazdami.
„Nature”
Niezwykła przewodniczka [Epstein] porusza się w tę i z powrotem w czasie, unikając suchego sprawozdawstwa.
„Science News”
Głód. Pożądanie. Matczyna miłość. Trudno uwierzyć, że największe ludzkie dramaty są powodowane przez te małe cząsteczki odkryte zaledwie sto lat temu. Randi Hutter Epstein splata piękną historię hormonów niesionych przez naszą krew. Opowiada o szarlatanach, którzy je wykorzystują do niecnych celów, i naukowcach wizjonerach, którzy zmienili sposób myślenia o tym, kim jesteśmy.
Florence Williams, autorka książki Natura leczy, czyli co sprawia, że jesteśmy szczęśliwsi, zdrowsi i bardziej kreatywni
Przystępna i zabawna. Ta uwodzicielska proza stanowi ciekawe wprowadzenie do historii hormonów i wyjaśnia ważną rolę, jaką odgrywają w naszym życiu.
„Publishers Weekly”
Randi Hutter Epstein jest dziennikarką medyczną, wykładowczynią na Uniwersytecie Yale i w szkole dziennikarstwa Uniwersytetu Columbia. Zdobyła licencjat z historii i socjologii nauki, tytuł magistra obroniła na wydziale dziennikarstwa, a doktorat na medycynie. Publikuje m.in. w „New York Timesie”, „Washington Post”, „Daily Telegraph” i „Guardianie”. Mieszka w Nowym Jorku z mężem i czworgiem dzieci.
Książka jest dziełem Autorów wywodzących się z trzech dyscyplin naukowych: antropologii kulturowej, geografii i socjologii. Jest to więc praca interdyscyplinarna, której wspólny mianownik stanowi Warszawa. Zamysł jest jednak szerszy, ponieważ na konkretnym przykładzie Autorzy chcieli odpowiedzieć na pytanie: czyje jest współczesne miasto, do którego należą ulice i place, jaki jest zakres prywatyzacji przestrzeni? Czy istnieją jeszcze obywatele miasta, czy tylko jego użytkownicy? Czy miasto należy jeszcze do jego mieszkańców, czy tylko do wielkich korporacji i deweloperów, których działalności przyglądają się biernie bezsilne i nieudolne władze miasta.
Książka przedstawia miasto deweloperów, którzy budują dzielnice biznesu i zamknięte, otoczone murami osiedla mieszkaniowe, pokazuje jak mieszkańcy radzą sobie w mieście i jak użytkują jego przestrzeń. Architekci, urbaniści, działacze samorządowi oraz ludzie związani z miastem sentymentem i pasją wyrażają swoje opinie o warszawskiej metropolii, jaka jest i jaką chcieliby ją widzieć. Książka zawiera także dyskurs o Warszawie, który toczy się na łamach prasy i internetowych forach.
This is a book about TRUTH – and all the ingenious ways, throughout history, that we’ve managed to avoid it.
We live in a ‘post-truth’ age, we’re told. The US has a president who openly lies on a daily basis (or who doesn’t even know what’s true, and doesn’t care). The internet has turned our everyday lives into a misinformation battleground. People don’t trust experts any more.
But was there ever really a golden age of truth-telling? As the editor of the UK’s leading independent fact-checker, Tom Phillips deals with complete bollocks every day. Here, he tells the hilarious story of how we humans have spent history lying to each other – and ourselves – and asks an important question: how can humanity move towards a truthier future?
Na książkę składają się teksty dotyczące dwóch zagadnień: tradycji eksperymentu oraz eksperymentu jako doświadczenia. Eksperyment pokazywany jest tu w podwójnym uwikłaniu: sytuuje się go wobec kategorii tradycji (trwania, kontynuacji, dyskontynuacji, nieciągłości i zerwań) oraz wobec kategorii doświadczenia (rozumianego zarówno jako badanie, poznawcze eksploracje, jak i jednostkowe przeżycie). Zatem zasadniczy zrąb publikacji zostaje wyznaczony przez triadę „eksperyment - doświadczenie - tradycja". Autorzy kolejnych szkiców próbują ukazywać rozmaite związki między awangardową przeszłością i tradycyjnym myśleniem o nurtach eksperymentujących a nowszymi, bardziej współczesnymi sposobami przejawiania się gestów buntowniczo-zmianotwórczych.
Rozdziały monografii pomyślane zostały w sposób zasługujący na najwyższe pochwały. Stanowią one dowód na to, że zajmowanie się awangardą w XXI wieku może przynieść wiele inspirujących tekstów i nowych odczytań. Autorzy tej monografii dokonują ciekawego poszerzenia terytorium, na którym toczyć się mogą spory i polemiki okołoawanagardowe. Kategorie eksperymentu i doświadczenia, jakie stanowią tu centralne ośrodki problemotwórcze, okazują się przede wszystkim punktami wyjścia do dyskusji nad najbardziej palącymi dzisiaj kwestiami: statusu obiektu artystycznego, jego mocy estetycznej i politycznej, performatywnych i retorycznych aspektów jego wytwarzania, związków językowego i wizualnego. Któż nie dałby się przekonać, że sprawa zanieczyszczonego powietrza jest nadal kluczowa i dla społeczeństwa, i dla jego literatury? Albo autonomia artystyczna - w swojej paradoksalnej, heteronomicznej wersji?
Fragment recenzji dr hab. Anny Kałuży
Utożsamianie kategorii eksperymentu z działalnością awangardową - w jej węższym lub szerszym znaczeniu - z jednej strony sprzyja klasyfikacyjnemu porządkowi, z drugiej jednak niesie z sobą duże niebezpieczeństwo zatarcia terminologicznej wyjątkowości tego, co eksperymentalne. Jednym z możliwych stanowisk byłoby uznanie, że wszystkie praktyki awangardowe są ex definitione eksperymentalne, bowiem motorem ich działania jest, po pierwsze, krytyczna refleksja na temat obowiązującego w danym momencie literackiego standardu (gatunkowego, tematycznego, językowego itd.), po drugie, nastawienie na działanie, gest, koncept bardziej niż na samo dzieło, po trzecie zaś, i to wydaje się nam głównym problemem eksperymentu, obecność teoretycznego zaplecza w postaci odwołania do określonego zestawu wartości estetycznych, nierzadko również etycznych, społecznych czy politycznych. Natomiast czy wszystkie działania, które nazywamy lub nazwalibyśmy eksperymentalnymi, stają się przez to awangardowe? Czy za eksperyment może uchodzić każda aktywność dekanonizująca zastany porządek literacki lub artystyczny?
Fragment wstępu Krzysztofa Hoffmanna, Jakuba Kornhausera, Barbary Sienkiewicz
Jak powstał człowiek? Czy jego istnienie we wszechświecie jest przypadkowe, czy zamierzone? Jak przebiegała ewolucja Homo sapiens? Czy scenariusz ewolucyjny pozwala mówić o złożeniu człowieka z duszy i ciała? W jaki sposób teologia poszerza rozumienie tajemnicy istnienia nas samych?Aby wyrobić sobie pogłębioną wizję powstania człowieka trzeba odwołać się do osiągnięć wielu nauk. Niniejsza pozycja jest próbą komplementarnego spojrzenia na problem powstania istot ludzkich z punktu widzenia nauk przyrodniczych, filozofii i teologii.Autorzy artykułów: Tomasz Maziarka, Michał Heller, Tadeusz Pabjan, Wioletta Nowaczewska, Jan Kozłowski, Ewa Bartnik, Grzegorz Strzelczyk, Janusz Lemański, Damian Wąsek, Wojciech P. Grygiel, Janusz Królikowski
Publikacja zawiera nowy przekład i nowe opracowanie anonimowego, przypisywanego Longinusowi, traktatu O wzniosłości, najtrudniejszego, jak się powszechnie przyjmuje, do tłumaczenia starożytnego tekstu, w którym głębi dociekań i refleksji na temat sztuki słowa towarzyszy artystyczna forma ich wyrażenia, a którego rola, jaką odegrał w kształtowaniu nowożytnej wrażliwości estetycznej Europy, może być porównywalna tylko z Poetyką Arystotelesa. Towarzyszący pracy przekładowej i interpretacyjnej ogromny wysiłek intelektualny i wielkie zaangażowanie tłumacza, zaowocowały adekwatnym do obecnego stanuwiedzy, wiernym pod względem treści i formy oryginałowi, jasnym i godnym oczekiwania odbiorców przekładem.
Książka pt. Scenariusze kultury upokarzania. Studium z antropologii mediów poddaje opisowi oraz krytyce szereg różnego rodzaju — zarówno pod względem gatunków medialnych, jak i tematyki — programów telewizyjnych, w których pojawia się element upokorzenia, wstydu oraz pogardy wobec pokazywanych tam bohaterów i uczestników.
Kultura upokarzania to amalgamat złożony z koncepcji społeczeństwa spektaklu, kultury narcyzmu, dyktatury ludzi pięknych oraz nierówności społecznych podbudowanych ideologią neoliberalną. Przejawia się poprzez media i dzięki mediom. To kultura, która za cnotę poczytuje sobie szczerość zabarwioną sadyzmem jako element osobowej autentyczności. Przedstawiciele tej kultury, np. artyści czy celebryci, uważają upokorzenie wynikające z publicznie wyrażonej dezaprobaty za najlepszy sposób wyrażenia przewagi pełnionej przez siebie roli społecznej nad rolą społeczną kogoś, kto aspiruje do awansu społecznego poprzez śpiew czy taniec. Świat tej kultury jako żywo przypomina średniowieczny świat opery żebraczej, w której ludzie luźni, dzisiejszy prekariat, walczą o miłosierdzie lepiej usytuowanych, dostając jednak, przy uciesze medialnego tłumu, baty pod pręgierzem.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
![Okładka książki Potęga mitu [2025]](https://dobreksiazki.pl/Photos/7/MEDIUM/000080/potega-mitu-2025.jpg "Potęga mitu [2025]. Autor: Campbell Joseph. Dobreksiazki.pl")
![Okładka książki Potęga mitu [2025]](https://dobreksiazki.pl/Photos/7/SMALL/000080/potega-mitu-2025.jpg "Potęga mitu [2025]. Autor: Campbell Joseph. Dobreksiazki.pl")
