Monografia wypełnia poważną lukę w refleksji o wielokulturowości, oferując spójną propozycję teoretyczną i refleksję krytyczną na jej temat. Autor nie tylko przeprowadza dyskusję z najważniejszymi ujęciami wielokulturowości funkcjonującymi w socjologicznej literaturze przedmiotu, uwzględniając najważniejszych autorów i koncepcje, ale również wiele miejsca poświęca kłopotliwości tej kategorii. Społeczeństwo wielokulturowe z perspektywy pogranicza to wysokiej próby synteza dotychczasowej refleksji nad wielokulturowością oraz wynikająca z jej krytycznego odczytania propozycja własnej, rozbudowanej i uwzględniającej wiedzę na temat specyfiki procesów narodotwórczych w Europie Środkowo-Wschodniej, koncepcji teoretycznej wielokulturowej triady, eksponującej proces przeobrażania się społeczności zróżnicowanych kulturowo w pluralistyczne, które zmierzają ku wielokulturowym.
Książka powinna być obowiązkową lekturą dla wszystkich, którzy na jakichkolwiek forach (naukowych, publicystycznych, towarzyskich) chcą formułować sądy o wielokulturowości. W jednym miejscu odnaleźć można krytyczny przegląd przypadków, które opisuje się z wykorzystaniem pojęcia wielokulturowości i które napełniają ją jakże odmiennymi treściami – Autor rozpoczyna od Kanady, Australii, Stanów Zjednoczonych, by odnieść te przykłady do Europy Zachodniej i ŚrodkowoWschodniej. Mimo uzasadnionej ostrożności w opowiadaniu o wielokulturowości europejskiej Autor wyraża przekonanie, że możliwe jest pojawienie się narodów wielokulturowych również i w tej części świata. Książka ta jest wielkim dowodem i głosem na rzecz konieczności prowadzenia badań nad wielokulturowością wobec nieuchronności przemian społecznych współczesnego świata.
Andrzej Sadowski, profesor socjologii związany z Uniwersytetem w Białymstoku – pracownik i wieloletni dyrektor Instytutu Socjologii, dziekan Wydziału Historyczno-Socjologicznego w latach 2005– –2012, członek Komitetu Socjologii PAN (2016–2019). Redaktor naczelny ukazującego się od 1992 roku czasopisma „Pogranicze. Studia Społeczne”. Autor ponad trzystu publikacji naukowych, w tym trzydziestu trzech monografii autorskich i redagowanych, poświęconych tematyce ruralizacji, pogranicza, wielokulturowości, narodu i grup etnicznych, ze szczególnym uwzględnieniem mniejszości białoruskiej i tożsamości mieszkańców Podlasia oraz specyfiki kapitału społecznego Białegostoku. Wśród nich m.in.: Narody wielkie i małe. Białorusini w Polsce; Procesy ruralizacji. Ludność wiejska w mieście; Pogranicze polsko-białoruskie. Tożsamość mieszkańców; Białystok. Kapitał społeczny mieszkańców miasta.
Prezentowana publikacja to zbiór studiów i szkiców o Cyprianie Norwidzie i jego twórczości, zogniskowanych na wybranych aspektach stylu artystycznego oraz systemu wartości poety. Jest to dialogowanie z artystą o wymagającej postawie egzystencjalnej i ideowej, z twórcą, który w sposób „całkowity" poświęcił się sztuce. Twórczość Norwida zarówno w przestrzeni słowa, jak też plastyki stanowi interesujący sposób połączenia literatury i rysunku w dziele jednego artysty, który scala panoramę i detal, konkret i parabolę, doczesność i jej transcendentalizm. Są to ważne elementy światopoglądu poety. Zasadnicze pytanie „Jaki Norwid?" pojawiające się w tej książce, a często stawiane we współczesnych badaniach norwidystów, obrazuje zmienność modelu odbioru i sposobu odczytywania twórczości autora Vade-mecum wraz z jej historyczno-kulturową złożonością. To wręcz nieuniknione dla poety, który świadomie wybiegał ku horyzontom myśli i estetyki przyszłych sobie lat. Dla współczesności „artysta-sztukmistrz" był kimś, kto ją wyznaczył i określił „przed jej czasem".
Kto jest sprytniejszy – ty czy szympans? Czy kot jest mniej inteligentny od ciebie? Nietoperz mniej mądry? A gołąb mniej wnikliwy? Ta książka pozwoli ci to przetestować!
Moment, moment! Czy naprawdę jesteśmy aż tak różni? Wiele zwierząt, od szympansów po kury domowe, żyje w grupach z wyraźnie określonym „porządkiem dziobania”, a mrówki i pszczoły biorą nawet udział w głosowaniach. Szpaki „tworzą muzykę” w takim sensie, że ich pieśni powstają w tych samych skalach, co większość tradycyjnych zachodnich kompozycji. „Myślenie abstrakcyjne” wykazano u krukowatych, wiewiórek i żółwi błotnych z rodzaju terapene. Wiele zwierząt (zwłaszcza psy) może nauczyć się imponującego zestawu słów. Szympansy z całą pewnością posługują się narzędziami – chociażby wtedy, gdy zajmują się wyławianiem mrówek z wykorzystaniem gałązki jako łyżki albo polowaniem na termity, kiedy cienka gałązka służy im za wędkę.
Oczywiście nikt nie przeczy, że ludzie potrafią zrobić mnóstwo rzeczy, których inne zwierzęta nie umieją. Jednak – jak to ujął Karol Darwin – „jest to różnica ilościowa, a nie jakościowa”: te same zdolności, które pozwalają szpakom śpiewać, papugom liczyć i rybom odnajdywać drogę do domu, pozwalają ludziom pisać symfonie, zajmować się matematyką i opracowywać mapy Google. Nie robimy niczego innego niż pozostałe zwierzęta. Robimy te same rzeczy – tylko lepiej.
"Niemal każdy z siedemdziesięciu sześciu krótkich rozdziałów to wyzwanie do porównania naszych zdolności ze zdolnościami innych zwierząt, od pszczół i os, przez pająki, liczne ptaki i ssaki aż po tytułowego szympansa, który pojawia się dopiero pod koniec, po przygotowującym nas intelektualnym sparringu z orangutanem. Wiele z tych historii to właściwie test, w którym możemy konkurować z opisywanym zwierzęciem pod względem spostrzegawczości, zdolności do zapamiętywania, podejmowania decyzji ekonomicznych i wielu innych cech składających się na ogólną inteligencję czy wręcz mądrość. I wcale nie we wszystkich z tych testów wypadamy najlepiej! Na przykład już na samym początku okazuje się, że kapucynki podejmują dużo rozsądniejsze decyzje ekonomiczne niż większość z nas, a osy nie ustępują nam pod względem umiejętności rozpoznawania twarzy. Później zaś przekonamy się że w przypadku bardzo wielu z naszych ulubionych przymiotów ktoś na tej planecie jest od nas zwyczajnie lepszy."
Z recenzji dr. Mikołaja Golachowskiego
Książka stawia bardzo ostrą diagnozę stanu współczesnej antropologii, która wytworzyła szereg pojęć oraz sposobów degradujących człowieka jako osobę, sprowadzając go do roli przedmiotu, uwikłanego w rozmaite „niewole” światowe, proponując w zamian życie w wymiarze „materialnym” („cielesnym” wg antropologii biblijnej) i całkowicie pozbawionym odniesienia do transcendencji. Autor w swej diagnozie stara się dociec, jakie czynniki sprawiły, że sytuacja człowieka jest w tych współczesnych odsłonach mocno zredukowana i jakie procesy zostały uruchomione, by w swym finalnym skutku doprowadzić do permanentnego osłabienia integralnej antropologii, ujmującej człowieka najszerzej jako osobę. Analizuje także postępujący proces „wdzierania się” w realny świat działań człowieka czynników destabilizujących jego istnienie, po to, by w końcu uległ iluzji, że świat wirtualny jest dla niego przestrzenią „pewniejszą” i bardziej „przyjazną” niż realna rzeczywistość, w której żyje.
Pojemny tytuł tomu, od razu sugerujący możliwy układ relacji i kombinacji pomiędzy trzema terminami, spełnia rolę kalejdoskopu interdyscyplinarnego środowiska badaczy respektujących — zawsze na swój sposób — perspektywę antropologiczną i komunikacyjną w badaniu mediów, dzięki którym, i poprzez które, trwają, zmieniają się oraz rozpowszechniają się treści kultury. Metafora kalejdoskopu dobrze oddaje różnorodność zgromadzonej tematyki, różnorodność perspektyw interpretacyjnych i przyjmowanych koncepcji kultury oraz teorii mediów zdolnych do opisu in statu nascendi dziejących się wydarzeń i zjawisk, które choć zaangażowanym w nie podmiotom kultury jawią się jako zupełnie nowe, mają swoje zapomniane źródła — domieszka perspektywy historycznej wydaje się więc niezbędna dla zrozumienia współczesności. Umożliwia ona dojrzenie ogółu w szczególe, wzorów i przekonań kulturowych w drobnych, i wydawałoby się, marginalnych niekiedy sferach naszego codziennego życia zapośredniczonego przez media i przez media kształtowanego. Zdradza ponadto temperament poznawczy oraz krytyczny samych badaczy, albowiem refleksja antropologiczna nie może się obejść bez autorskiej sygnatury.
W 2018 roku przypadła 60 rocznica pierwszej publikacji „Antropologii strukturalnej” oraz 110 rocznica urodzin Claude’a Lévi-Straussa. Był to moment na to, aby na nowo poddać analizie i refleksji intelektualne dziedzictwo i udzielić odpowiedzi na pytanie, czy dorobek francuskiego antropologa nadal i w jakim stopniu oddziałuje na współczesną humanistykę. Interdyscyplinarny charakter namysłu nad dorobkiem autora „Antropologii strukturalnej” potwierdza aktualność i wielość możliwości aplikowania jego propozycji do współczesnej refleksji nad kulturą i jej tekstami.
Profesor Marian Pokropek, emerytowany pracownik Uniwersytetu Warszawskiego, jeden z nestorów polskiej etnografii, podjął się tytanicznego zadania uwiecznienia swoich wykładów z etnografii w formie książkowej.Prace autorskie i redakcyjne nad tym dziełem trwały przez kilka ostatnich lat. Powstała praca monumentalna, składająca się ze wstępu i 11 rozdziałów :1. Podstawy gospodarcze tworzenia się kultury ludowej na ziemiach Polski. Rolnictwo;2. Hodowla i pasterstwo;3. Dodatkowe zajęcia ludności wiejskiej, wspomagające rolnictwo i hodowlę zwierząt [zbieractwo, łowiectwo, rybołówstwo, bartnictwo, pasiecznictwo, pszczelarstwo];4. Osadnictwo i budownictwo;5. Systemy ogniowe, wnętrze, sprzęty i meble;6. Plecionkarstwo;7. Tkactwo;8. Zajęcia i rzemiosła związane z obróbką drewna [ciesielstwo, stolarstwo, kołodziejstwo, bednarstwo];9. Garncarstwo;10. Kowalstwo;11. Transport i komunikacja+ bibliografia.To łącznie ok. 500 stron znormalizowanego wydruku komputerowego (1.800 znaków na stronie).Integralną częścią planowanej książki są także dołączone do tekstu ilustracje łącznie ok. 800. Są to większości unikatowe fotografie i rysunki z prywatnego archiwum prof. M. Pokropka: najstarsze powstały na początku lat 50 XX w., najmłodsze Profesor wykonywał w pierwszej dekadzie bieżącego stulecia.Książka prof. Mariana Pokropka Etnografia. Materialna kultura ludowa Polski na tle porównawczym jest dziełem niezwykłym. Od czasu ukazania się wiekopomnej Kultury ludowej Słowian Kazimierza Moszyńskiego w polskiej literaturze naukowej nie powstało dotąd dzieło o porównywalnym wydźwięku. I zapewne już nie powstanie, bo erudycja jej Autora jest ostatnim gwarantem stworzenia tak monumentalnej syntezy. Ostatnią gwarancją tak panoramicznej rejestracji polskiej kultury ludowej, która na naszych oczach stała się już minionym obrazem naszego wspólnego dziedzictwa narodowego.
Książka w nowej perspektywie stawia zagadnienie płci społeczno-kulturowej, tym razem w obszarze jej przekraczania czy nierealizowania zgodnie z normatywnymi zasadami. Jej najistotniejszą część stanowią przytoczone w całości wywiady z osobami, które dzielą się praktykami subwersji i oporu wobec genderu. Z kolei przyjęta metodologia queer, często autorefleksyjna i autokrytyczna, uzupełniona osobistymi doświadczeniami, prowadzi do refleksji na temat możliwości i zakresu naginania „naukowości” tekstu. Oba zjawiska, gender-bending i academia-bending, traktowane jako wyraz niesubordynacji wobec zastanej struktury – systemu przymusu i niesprawiedliwości – niosą potencjał wyzwolenia.
PODZIĘKOWANIA / 9
WSTĘP / 11
ROZDZIAŁ I. KONSTRUOWANIE DZIECIŃSTWA / 29
O antropologii i o dzieciństwie / 29
Symulowanie dzieciństwa / 57
Świadectwa dzieciństwa / 72
Maskowanie dzieciństwa / 87
ROZDZIAŁ II. CIAŁO DZIECIŃSTWA / 117
Ciało dzieciństwa w sieciach relacji / 117
Ciało dzieciństwa w oku kamery / 134
Ciało dzieciństwa na wojnie. W stronę fikcji / 150
Ciało dzieciństwa na wojnie. W stronę dokumentu / 184
Ciało dzieciństwa w perspektywie „realizmu bezpośredniego” / 199
ROZDZIAŁ III. LITERACKIE TEMATY CIELESNE
W PERSPEKTYWIE BIOPOLITYKI / 207
Biopolityka oraz literatura dla dzieci i młodzieży / 207
Między treningiem a zabawą / 231
Między wykluczeniem a akceptacją niepełnosprawnego ciała / 254
Społeczna produkcja obrazów odmienności / 283
ZAKOŃCZENIE / 293
SUMMARY / 299
NOTA BIBLIOGRAFICZNA / 303
SPIS RYCIN / 305
BIBLIOGRAFIA / 307
INDEKS OSOBOWY / 323
Autorka skupia swoją uwagę na kształtujących współcześnie wyobraźnię antropologiczną nurtach, takich jak: posthumanizm, ontologia relacyjna, teoria aktora-sieci czy antropologia krajobrazu. Warto dodać, że liczba opracowań sposobów przenikania tych nurtów do praktyki badań antropologicznych jest niewielka w skali światowej, w skali krajowej jest dramatycznie mała. Z tego powodu publikacja ma szansę przyczynić się do zwiększenia samorefleksyjności wśród praktyków, ale też uruchomić debatę nad stanem teorii w badaniach antropologicznych w ogóle, ponieważ zarówno krytycznie opracowane w pracy nurty, jak i tezy ogólne ich dotyczące prowokują do dyskusji, rozwijają kontrowersyjne wątki, wobec których czytelnicy nie pozostaną obojętni (do takich wątków należy m.in. sama koncepcja „laboratorium antropologicznego”, problem „defamiliaryzacji” jako fundamentu poznania w antropologii).
After reading this voluminous and, contrary to what the title might suggest, engaging study, I have no doubt that it is a great scientific achievement. Firstly, the authors managed to develop an approach to the otherwise sensitive subject of the IDO heritage that enables a cool, albeit not entirely distanced way of looking at the history of a certain institution, as well as at the entanglement of many people in its activity. The fact that the institution was established in dark times, and, in addition, by Hans Frank, should not a priori put it in the context of regular Nazi propaganda and degenerated science. The authors managed to separate what in the IDO output was based on objective research from what could never be defined as scientific. Secondly, the high level of competence of the papers in this tome makes one confident about the applied methods of presentation and interpretation of the available material, which, moreover, is still subject to further verification. This publication is not yet the final outcome of several years of research and queries, but a stop-over, an important one, on the way to further work, which is signaled throughout the book. So it is an example of work in progress.
Prof. dr hab. Wojciech Józef Burszta
Prezentowana publikacja dotyczy jednego z największych autorów patrystycznych i bizantyńskich, Jana Damasceńskiego, skupiając się na jego głównym dziele. Podejmuje ważną i zarazem wieloaspektową problematykę, wchodzącą w zakres badawczy patrologii, bizantynologii, teologii i filozofii jednocześnie.
Autor wyczerpująco przedstawia zarówno samego Jana Damasceńskiego i jego dorobek, jak też myśl antropologiczną zawartą w jego Wykładzie wiary prawdziwej. Praca dotyczy tematu, który w takiej formie, w takim zakresie i systematycznym wykładzie nie został dotąd podjęty w naukowej literaturze, nie tylko na obszarze polskim, ale też światowym. Jest to pierwsze całościowe studium w tej dziedzinie.
ks. prof. dr hab. Józef Naumowicz
Ks. dr hab. Krzysztof Sordyl, kapłan diecezji bielsko-żywieckiej, absolwent Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie. W latach 2008–2014 kontynuował studia w Instytucie Patrystycznym „Augustinianum” w Rzymie. W badaniach naukowych zajmuje się historią dogmatu w starożytności chrześcijańskiej. Ich rezultatem są prace „Wczesnochrześcijańskie pojęcie Boga. Polemiczne aspekty teologii Nowacjana w De Trinitate” oraz „Pryscylianizm. Teologia i historia”. Obecnie publikuje artykuły o początkach chrześcijaństwa w Hiszpanii oraz przygotowuje tłumaczenie pryscyliańskich tekstów źródłowych wraz z komentarzem.
Wydanie niniejszej publikacji dofinansowane przez Fabrykę Cukierniczą KOPERNIK S.A.
Druga płeć to traktat o sytuacji kobiety. Beauvoir swoje opus magnum - poświęca interpretacjom faktów i mitów narosłych wokół ""kobiecości"". Bada kształtowanie się kobiety w kobiecie, żeńskość i dialogi płci. Dowodzi, iż świat został fałszywie zbudowany na prawach mężczyzn, a męski punkt widzenia funkcjonuje wciąż jako dominujący. Posługując się bogatym materiałem erudycyjnym, demaskuje uprzedzenia, usprawiedliwienia i ostatecznie wiedzie ku wyzwoleniu. Książka jest gruntowną analizą kobiecości, jednym z fundamentów dyskursu feministycznego.
Człowiek"" to drugi tom trylogii Tomasza Rożka, w której autor przeprowadza czytelnika przez wszystkie skale wszechświata, od rzeczy największych do najmniejszych.Pierwsza część, ""Kosmos"", dotyczyła skal dużych, wszystkiego, co jest większe od człowieka. A więc od całego wszechświata rozpoczynając, na życiu na Ziemi kończąc. W drugim tomie autor pisze o człowieku. Ale Człowiek to nie jest atlas anatomiczny, czy typowe kompendium wiedzy. To raczej próba odpowiedzenia na pytanie, skąd jesteśmy, kim jesteśmy i gdzie zmierzamy?Tomasz Rożek stawia śmiałe pytanie o to, czy dzisiejszy świat, rozwój technologii i cyfryzacja mogą w przyszłości zmienić naszą anatomię lub fizjologię. Na temat przeszłości, teraźniejszości i przyszłości człowieka autor rozmawia również z trzema znakomitymi naukowcami: profesorem Markiem Konarzewskim, doktorem Markiem Kaczmarzykiem i profesorem Ryszardem Tadeusiewiczem. Odpowiedzi wybitnych specjalistów na pewno niejednego zaskoczą, uświadamiają też, jak wiele tajemnic kryje przed nami nasz organizm.
CO ZROBIĘ Z YETI, KIEDY JUŻ GO ZNAJDĘ? POWINIENEM UMIEŚCIĆ GO W ZOO, UGOŚCIĆ W SWOIM DOMU, A MOŻE ZAMKNĄĆ W MUZEUM?
Daniel C. Taylor przez niemal 60 lat badań zadawał sobie te pytania. Doprowadziły go do wyjaśnienia zagadki legendarnego człowieka śniegu.
Badacz znalazł odpowiedź w dolinie Barun – najbardziej dzikiej dżungli Nepalu, miejscu, gdzie w duchu idei Thoreau człowiek żyje w harmonii z naturą, korzystając z jej darów i otaczając ochroną. Dzięki determinacji i zaangażowaniu Taylora, w Himalajach utworzono kilka parków narodowych i krajobrazowych, wytyczono także największy w Azji obszar chroniony.
Poszukiwania Yeti dały początek nowym sposobom dbania o najbardziej zagrożone rejony naszej planety, a jednocześnie przyniosły rozwiązanie odwiecznego dylematu: kim (lub czym) tak naprawdę jest Yeti – fascynującym zwierzęciem człekopodobnym czy może symbolem czegoś głębszego, co drzemie w każdym z nas?
Naszą biologię zaprogramowało Słońce. Dostęp do jego światła stanowi kluczowy warunek szczęśliwego i satysfakcjonującego życia. To właśnie światło słoneczne wpływa na cykle snu i czuwania, układ odpornościowy i zdrowie psychiczne.
W pogoni za słońcem to pełna ciekawostek, zaskakujących wniosków i cennych wskazówek książka, która zabierze nas w fascynującą podróż po najnowszych odkryciach nauki. Wraz z Lindą Geddes – wielokrotnie nagradzaną pisarką i dziennikarką popularnonaukową magazynu „New Scientist” – przeniesiemy się do starożytności, by wziąć udział w ceremoniach towarzyszących przesileniom słonecznym, i trafimy na Międzynarodową Stację Kosmiczną, gdzie prowadzi się badania nad snem. Poznamy nieoczekiwane korzyści zdrowotne płynące z ekspozycji na światło słoneczne, dowiemy się, jak walczyć z jet lagiem, i przekonamy się, co ciekawego o śnie wiedzą amisze, a o czym my w ogóle nie mamy pojęcia.
Coraz więcej czasu spędzamy w półmroku biur, a wieczorami wpatrujemy się w jasno świecące ekrany. Grozi nam utrata czegoś niezwykle cennego – związku z naszą życiodajną gwiazdą.
Pogłębiający się deficyt światła słonecznego może mieć poważne konsekwencje, które dopiero teraz zaczynamy pojmować.
Monografia W kulturze wstydu? Wstyd i jego reprezentacje w tekstach kultury układa się w koherentną całość i stanowi wzorcowy przykład współpracy między uczonymi reprezentującymi różne dziedziny humanistyki. Rozmaite oblicza wstydu, analizy oraz interpretacje wybranych tekstów literackich i tekstów kultury przeplatają się w tej monografii ze sobą i wchodzą w szczególny rodzaj dialogu tworzącego wielopoziomową strukturę dyskursu na temat wstydu. To jeden z cenniejszych walorów omawianej książki, który z pewnością pozytywnie zaważy na jej recepcji i stałej obecności w pracach pojawiających się po jej wydaniu.
Bez wątpienia publikacja ta stanie się źródłem licznych cytowań i inspiracji dla badaczy, krytyków, a także studentów literaturoznawstwa i kulturoznawstwa zajmujących się problematyką wstydu w kulturze.
Z recenzji prof. dra hab. Adama Dziadka
Tytułowa „kultura wstydu” to zarówno kultura wywodząca się z tej emocji, jak i ujęcie różnych sposobów kulturowych form przeżywania wstydu. Oba ujęcia są ważne dla autorów poszczególnych tekstów, pokazują historyczną i geograficzną zmienność tych form, zwracając uwagę na cywilizacyjną rolę analizowanej emocji. Czytelnicy otrzymują książkę bardzo ważną, kompetentnie przybliżającą wybrane przykłady siły oddziaływania zachowań opartych na wstydzie, jak i wstydem się posługujących (problem zawstydzania), wskazującą na konieczność podjęcia tej tematyki przez innych badaczy z uwagi na jej istotny dla zrozumienia jednostkowych i zbiorowych reakcji charakter. Praca wypełnia lukę w polskich badaniach nad kulturowymi reprezentacjami emocji, pozwalając zarazem w innym świetle ujrzeć znane i mniej znane teksty kultury.
Z recenzji dr hab. Beaty Przymuszały
Theodor W. Adorno (1903-1969) – niemiecki filozof, socjolog, myśliciel polityczny, muzykolog i kompozytor. Jeden z czołowych przedstawicieli szkoły frankfurckiej, reprezentant teorii krytycznej.
Prezentowane eseje poruszają problem powszechnej komercjalizacji oraz standaryzacji procesu produkcji dóbr kultury, które stają się podobne do innych towarów. Autor wskazuje na banalność i szkodliwość kultury masowej, na jej globalny negatywny skutek, jakim jest zanik indywidualności. Na tom składa się dziesięć esejów poświęconych m.in. muzyce, telewizji, filmowi, fetyszyzmowi, pojęciu czasu wolnego czy mechanizmom faszystowskiej propagandy.
Dla Adorna przemysł kulturalny przede wszystkim stanowi zagrożenie dla naszego doświadczenia sztuki: po pierwsze, degraduje dzieło sztuki poprzez sprowadzenie go do obiektu w dobie reprodukcji technicznej […] oraz po drugie, niweluje on samo przeżycie estetyczne jako coś wyjątkowego i niepowtarzalnego. Z jednej strony mamy zatem powtarzalność „dzieła”, reprodukowanego wedle zestandaryzowanych wzorców, z drugiej zaś – standardowe reakcje na obiekty oferowane przez przemysł kulturalny.
dr hab. Tomasz Maślanka, dr hab. Rafał Wiśniewski, prof. UKSW (fragment Wstępu)
Celem publikacji jest zasygnalizowanie zasadności i wagi podjęcia filozoficznych badań, zmierzających do uchwycenia iunctim między dwiema nominalnie kontradykcyjnymi względem siebie eksplikacjami bytu ludzkiego. Jedno z nich eksponuje niejednoznaczność, niejednolitość i historyczny wariabilizm, nieodrodnie towarzyszące bytowi ludzkiemu. Drugie, przeciwnie, domaga się ujawnienia i opisania tego, co składa się na swoistość bytu ludzkiego i przesądza o jego tożsamości, niezależnie od historyczno-kulturowego kontekstu, który niewątpliwie stanowi trwały horyzont ludzkiego istnienia – wciąż poszerzający się, obejmujący dziedzinę zjawisk podlegających nieustannej fluktuacji.
Pytanie o człowieka – stawiane w obrębie dyskursu filozoficznego – należy do pytań równie kłopotliwych, co fundamentalnych. Jego wartość tkwi w nim samym, a jego potencjał jest zarazem potencjałem filozofii – skłania do podejmowania poszukiwań, uzasadnia ich aktualność, dowodzi tego, że filozofia nie jest intelektualną rozrywką, wyobcowaną z cywilizacyjnego kontekstu współczesności.
Prezentowana monografia – dotycząca węzłowych kwestii związanych ze specyfiką filozoficznego pytania o człowieka, jego dotychczasową drogą i perspektywami – jest pierwszym tomem planowanego cyklu: Filozofia na tropie człowieka; kolejne będą poświęcone dialogicznej recepcji problematyki antropologicznej (Człowiek dialogu) oraz antropologii fundamentalnej Michaela Landmanna (Przeszłość i przyszłość antropologii fundamentalnej).
Two weeks before his death, Oliver Sacks outlined the contents of The River of Consciousness, the last book he would oversee. The best-selling author of On the Move, Musicophilia, and The Man Who Mistook His Wife for a Hat, Sacks is known for his illuminating case histories about people living with neurological conditions at the far borderlands of human experience. But his grasp of science was not restricted to neuroscience or medicine; he was fascinated by the issues, ideas, and questions of all the sciences. That wide-ranging expertise and passion informs the perspective of this book, in which he interrogates the nature not only of human experience but of all life.
In The River of Consciousness, Dr. Sacks takes on evolution, botany, chemistry, medicine, neuroscience, and the arts, and calls upon his great scientific and creative heroes—above all, Darwin, Freud, and William James. For Sacks, these thinkers were constant companions from an early age; the questions they explored—the meaning of evolution, the roots of creativity, and the nature of consciousness—lie at the heart of science and of this book.
The River of Consciousness demonstrates Sacks’s unparalleled ability to make unexpected connections, his sheer joy in knowledge, and his unceasing, timeless endeavor to understand what makes us human.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
![Okładka książki Potęga mitu [2025]](https://dobreksiazki.pl/Photos/7/MEDIUM/000080/potega-mitu-2025.jpg "Potęga mitu [2025]. Autor: Campbell Joseph. Dobreksiazki.pl")
![Okładka książki Potęga mitu [2025]](https://dobreksiazki.pl/Photos/7/SMALL/000080/potega-mitu-2025.jpg "Potęga mitu [2025]. Autor: Campbell Joseph. Dobreksiazki.pl")
