W 2018 roku przypadła 60 rocznica pierwszej publikacji „Antropologii strukturalnej” oraz 110 rocznica urodzin Claude’a Lévi-Straussa. Był to moment na to, aby na nowo poddać analizie i refleksji intelektualne dziedzictwo i udzielić odpowiedzi na pytanie, czy dorobek francuskiego antropologa nadal i w jakim stopniu oddziałuje na współczesną humanistykę. Interdyscyplinarny charakter namysłu nad dorobkiem autora „Antropologii strukturalnej” potwierdza aktualność i wielość możliwości aplikowania jego propozycji do współczesnej refleksji nad kulturą i jej tekstami.
Profesor Marian Pokropek, emerytowany pracownik Uniwersytetu Warszawskiego, jeden z nestorów polskiej etnografii, podjął się tytanicznego zadania uwiecznienia swoich wykładów z etnografii w formie książkowej.Prace autorskie i redakcyjne nad tym dziełem trwały przez kilka ostatnich lat. Powstała praca monumentalna, składająca się ze wstępu i 11 rozdziałów :1. Podstawy gospodarcze tworzenia się kultury ludowej na ziemiach Polski. Rolnictwo;2. Hodowla i pasterstwo;3. Dodatkowe zajęcia ludności wiejskiej, wspomagające rolnictwo i hodowlę zwierząt [zbieractwo, łowiectwo, rybołówstwo, bartnictwo, pasiecznictwo, pszczelarstwo];4. Osadnictwo i budownictwo;5. Systemy ogniowe, wnętrze, sprzęty i meble;6. Plecionkarstwo;7. Tkactwo;8. Zajęcia i rzemiosła związane z obróbką drewna [ciesielstwo, stolarstwo, kołodziejstwo, bednarstwo];9. Garncarstwo;10. Kowalstwo;11. Transport i komunikacja+ bibliografia.To łącznie ok. 500 stron znormalizowanego wydruku komputerowego (1.800 znaków na stronie).Integralną częścią planowanej książki są także dołączone do tekstu ilustracje łącznie ok. 800. Są to większości unikatowe fotografie i rysunki z prywatnego archiwum prof. M. Pokropka: najstarsze powstały na początku lat 50 XX w., najmłodsze Profesor wykonywał w pierwszej dekadzie bieżącego stulecia.Książka prof. Mariana Pokropka Etnografia. Materialna kultura ludowa Polski na tle porównawczym jest dziełem niezwykłym. Od czasu ukazania się wiekopomnej Kultury ludowej Słowian Kazimierza Moszyńskiego w polskiej literaturze naukowej nie powstało dotąd dzieło o porównywalnym wydźwięku. I zapewne już nie powstanie, bo erudycja jej Autora jest ostatnim gwarantem stworzenia tak monumentalnej syntezy. Ostatnią gwarancją tak panoramicznej rejestracji polskiej kultury ludowej, która na naszych oczach stała się już minionym obrazem naszego wspólnego dziedzictwa narodowego.
Książka w nowej perspektywie stawia zagadnienie płci społeczno-kulturowej, tym razem w obszarze jej przekraczania czy nierealizowania zgodnie z normatywnymi zasadami. Jej najistotniejszą część stanowią przytoczone w całości wywiady z osobami, które dzielą się praktykami subwersji i oporu wobec genderu. Z kolei przyjęta metodologia queer, często autorefleksyjna i autokrytyczna, uzupełniona osobistymi doświadczeniami, prowadzi do refleksji na temat możliwości i zakresu naginania „naukowości” tekstu. Oba zjawiska, gender-bending i academia-bending, traktowane jako wyraz niesubordynacji wobec zastanej struktury – systemu przymusu i niesprawiedliwości – niosą potencjał wyzwolenia.
PODZIĘKOWANIA / 9
WSTĘP / 11
ROZDZIAŁ I. KONSTRUOWANIE DZIECIŃSTWA / 29
O antropologii i o dzieciństwie / 29
Symulowanie dzieciństwa / 57
Świadectwa dzieciństwa / 72
Maskowanie dzieciństwa / 87
ROZDZIAŁ II. CIAŁO DZIECIŃSTWA / 117
Ciało dzieciństwa w sieciach relacji / 117
Ciało dzieciństwa w oku kamery / 134
Ciało dzieciństwa na wojnie. W stronę fikcji / 150
Ciało dzieciństwa na wojnie. W stronę dokumentu / 184
Ciało dzieciństwa w perspektywie „realizmu bezpośredniego” / 199
ROZDZIAŁ III. LITERACKIE TEMATY CIELESNE
W PERSPEKTYWIE BIOPOLITYKI / 207
Biopolityka oraz literatura dla dzieci i młodzieży / 207
Między treningiem a zabawą / 231
Między wykluczeniem a akceptacją niepełnosprawnego ciała / 254
Społeczna produkcja obrazów odmienności / 283
ZAKOŃCZENIE / 293
SUMMARY / 299
NOTA BIBLIOGRAFICZNA / 303
SPIS RYCIN / 305
BIBLIOGRAFIA / 307
INDEKS OSOBOWY / 323
Autorka skupia swoją uwagę na kształtujących współcześnie wyobraźnię antropologiczną nurtach, takich jak: posthumanizm, ontologia relacyjna, teoria aktora-sieci czy antropologia krajobrazu. Warto dodać, że liczba opracowań sposobów przenikania tych nurtów do praktyki badań antropologicznych jest niewielka w skali światowej, w skali krajowej jest dramatycznie mała. Z tego powodu publikacja ma szansę przyczynić się do zwiększenia samorefleksyjności wśród praktyków, ale też uruchomić debatę nad stanem teorii w badaniach antropologicznych w ogóle, ponieważ zarówno krytycznie opracowane w pracy nurty, jak i tezy ogólne ich dotyczące prowokują do dyskusji, rozwijają kontrowersyjne wątki, wobec których czytelnicy nie pozostaną obojętni (do takich wątków należy m.in. sama koncepcja „laboratorium antropologicznego”, problem „defamiliaryzacji” jako fundamentu poznania w antropologii).
After reading this voluminous and, contrary to what the title might suggest, engaging study, I have no doubt that it is a great scientific achievement. Firstly, the authors managed to develop an approach to the otherwise sensitive subject of the IDO heritage that enables a cool, albeit not entirely distanced way of looking at the history of a certain institution, as well as at the entanglement of many people in its activity. The fact that the institution was established in dark times, and, in addition, by Hans Frank, should not a priori put it in the context of regular Nazi propaganda and degenerated science. The authors managed to separate what in the IDO output was based on objective research from what could never be defined as scientific. Secondly, the high level of competence of the papers in this tome makes one confident about the applied methods of presentation and interpretation of the available material, which, moreover, is still subject to further verification. This publication is not yet the final outcome of several years of research and queries, but a stop-over, an important one, on the way to further work, which is signaled throughout the book. So it is an example of work in progress.
Prof. dr hab. Wojciech Józef Burszta
Prezentowana publikacja dotyczy jednego z największych autorów patrystycznych i bizantyńskich, Jana Damasceńskiego, skupiając się na jego głównym dziele. Podejmuje ważną i zarazem wieloaspektową problematykę, wchodzącą w zakres badawczy patrologii, bizantynologii, teologii i filozofii jednocześnie.
Autor wyczerpująco przedstawia zarówno samego Jana Damasceńskiego i jego dorobek, jak też myśl antropologiczną zawartą w jego Wykładzie wiary prawdziwej. Praca dotyczy tematu, który w takiej formie, w takim zakresie i systematycznym wykładzie nie został dotąd podjęty w naukowej literaturze, nie tylko na obszarze polskim, ale też światowym. Jest to pierwsze całościowe studium w tej dziedzinie.
ks. prof. dr hab. Józef Naumowicz
Ks. dr hab. Krzysztof Sordyl, kapłan diecezji bielsko-żywieckiej, absolwent Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie. W latach 2008–2014 kontynuował studia w Instytucie Patrystycznym „Augustinianum” w Rzymie. W badaniach naukowych zajmuje się historią dogmatu w starożytności chrześcijańskiej. Ich rezultatem są prace „Wczesnochrześcijańskie pojęcie Boga. Polemiczne aspekty teologii Nowacjana w De Trinitate” oraz „Pryscylianizm. Teologia i historia”. Obecnie publikuje artykuły o początkach chrześcijaństwa w Hiszpanii oraz przygotowuje tłumaczenie pryscyliańskich tekstów źródłowych wraz z komentarzem.
Wydanie niniejszej publikacji dofinansowane przez Fabrykę Cukierniczą KOPERNIK S.A.
Druga płeć to traktat o sytuacji kobiety. Beauvoir swoje opus magnum - poświęca interpretacjom faktów i mitów narosłych wokół ""kobiecości"". Bada kształtowanie się kobiety w kobiecie, żeńskość i dialogi płci. Dowodzi, iż świat został fałszywie zbudowany na prawach mężczyzn, a męski punkt widzenia funkcjonuje wciąż jako dominujący. Posługując się bogatym materiałem erudycyjnym, demaskuje uprzedzenia, usprawiedliwienia i ostatecznie wiedzie ku wyzwoleniu. Książka jest gruntowną analizą kobiecości, jednym z fundamentów dyskursu feministycznego.
Człowiek"" to drugi tom trylogii Tomasza Rożka, w której autor przeprowadza czytelnika przez wszystkie skale wszechświata, od rzeczy największych do najmniejszych.Pierwsza część, ""Kosmos"", dotyczyła skal dużych, wszystkiego, co jest większe od człowieka. A więc od całego wszechświata rozpoczynając, na życiu na Ziemi kończąc. W drugim tomie autor pisze o człowieku. Ale Człowiek to nie jest atlas anatomiczny, czy typowe kompendium wiedzy. To raczej próba odpowiedzenia na pytanie, skąd jesteśmy, kim jesteśmy i gdzie zmierzamy?Tomasz Rożek stawia śmiałe pytanie o to, czy dzisiejszy świat, rozwój technologii i cyfryzacja mogą w przyszłości zmienić naszą anatomię lub fizjologię. Na temat przeszłości, teraźniejszości i przyszłości człowieka autor rozmawia również z trzema znakomitymi naukowcami: profesorem Markiem Konarzewskim, doktorem Markiem Kaczmarzykiem i profesorem Ryszardem Tadeusiewiczem. Odpowiedzi wybitnych specjalistów na pewno niejednego zaskoczą, uświadamiają też, jak wiele tajemnic kryje przed nami nasz organizm.
CO ZROBIĘ Z YETI, KIEDY JUŻ GO ZNAJDĘ? POWINIENEM UMIEŚCIĆ GO W ZOO, UGOŚCIĆ W SWOIM DOMU, A MOŻE ZAMKNĄĆ W MUZEUM?
Daniel C. Taylor przez niemal 60 lat badań zadawał sobie te pytania. Doprowadziły go do wyjaśnienia zagadki legendarnego człowieka śniegu.
Badacz znalazł odpowiedź w dolinie Barun – najbardziej dzikiej dżungli Nepalu, miejscu, gdzie w duchu idei Thoreau człowiek żyje w harmonii z naturą, korzystając z jej darów i otaczając ochroną. Dzięki determinacji i zaangażowaniu Taylora, w Himalajach utworzono kilka parków narodowych i krajobrazowych, wytyczono także największy w Azji obszar chroniony.
Poszukiwania Yeti dały początek nowym sposobom dbania o najbardziej zagrożone rejony naszej planety, a jednocześnie przyniosły rozwiązanie odwiecznego dylematu: kim (lub czym) tak naprawdę jest Yeti – fascynującym zwierzęciem człekopodobnym czy może symbolem czegoś głębszego, co drzemie w każdym z nas?
Naszą biologię zaprogramowało Słońce. Dostęp do jego światła stanowi kluczowy warunek szczęśliwego i satysfakcjonującego życia. To właśnie światło słoneczne wpływa na cykle snu i czuwania, układ odpornościowy i zdrowie psychiczne.
W pogoni za słońcem to pełna ciekawostek, zaskakujących wniosków i cennych wskazówek książka, która zabierze nas w fascynującą podróż po najnowszych odkryciach nauki. Wraz z Lindą Geddes – wielokrotnie nagradzaną pisarką i dziennikarką popularnonaukową magazynu „New Scientist” – przeniesiemy się do starożytności, by wziąć udział w ceremoniach towarzyszących przesileniom słonecznym, i trafimy na Międzynarodową Stację Kosmiczną, gdzie prowadzi się badania nad snem. Poznamy nieoczekiwane korzyści zdrowotne płynące z ekspozycji na światło słoneczne, dowiemy się, jak walczyć z jet lagiem, i przekonamy się, co ciekawego o śnie wiedzą amisze, a o czym my w ogóle nie mamy pojęcia.
Coraz więcej czasu spędzamy w półmroku biur, a wieczorami wpatrujemy się w jasno świecące ekrany. Grozi nam utrata czegoś niezwykle cennego – związku z naszą życiodajną gwiazdą.
Pogłębiający się deficyt światła słonecznego może mieć poważne konsekwencje, które dopiero teraz zaczynamy pojmować.
Monografia W kulturze wstydu? Wstyd i jego reprezentacje w tekstach kultury układa się w koherentną całość i stanowi wzorcowy przykład współpracy między uczonymi reprezentującymi różne dziedziny humanistyki. Rozmaite oblicza wstydu, analizy oraz interpretacje wybranych tekstów literackich i tekstów kultury przeplatają się w tej monografii ze sobą i wchodzą w szczególny rodzaj dialogu tworzącego wielopoziomową strukturę dyskursu na temat wstydu. To jeden z cenniejszych walorów omawianej książki, który z pewnością pozytywnie zaważy na jej recepcji i stałej obecności w pracach pojawiających się po jej wydaniu.
Bez wątpienia publikacja ta stanie się źródłem licznych cytowań i inspiracji dla badaczy, krytyków, a także studentów literaturoznawstwa i kulturoznawstwa zajmujących się problematyką wstydu w kulturze.
Z recenzji prof. dra hab. Adama Dziadka
Tytułowa „kultura wstydu” to zarówno kultura wywodząca się z tej emocji, jak i ujęcie różnych sposobów kulturowych form przeżywania wstydu. Oba ujęcia są ważne dla autorów poszczególnych tekstów, pokazują historyczną i geograficzną zmienność tych form, zwracając uwagę na cywilizacyjną rolę analizowanej emocji. Czytelnicy otrzymują książkę bardzo ważną, kompetentnie przybliżającą wybrane przykłady siły oddziaływania zachowań opartych na wstydzie, jak i wstydem się posługujących (problem zawstydzania), wskazującą na konieczność podjęcia tej tematyki przez innych badaczy z uwagi na jej istotny dla zrozumienia jednostkowych i zbiorowych reakcji charakter. Praca wypełnia lukę w polskich badaniach nad kulturowymi reprezentacjami emocji, pozwalając zarazem w innym świetle ujrzeć znane i mniej znane teksty kultury.
Z recenzji dr hab. Beaty Przymuszały
Theodor W. Adorno (1903-1969) – niemiecki filozof, socjolog, myśliciel polityczny, muzykolog i kompozytor. Jeden z czołowych przedstawicieli szkoły frankfurckiej, reprezentant teorii krytycznej.
Prezentowane eseje poruszają problem powszechnej komercjalizacji oraz standaryzacji procesu produkcji dóbr kultury, które stają się podobne do innych towarów. Autor wskazuje na banalność i szkodliwość kultury masowej, na jej globalny negatywny skutek, jakim jest zanik indywidualności. Na tom składa się dziesięć esejów poświęconych m.in. muzyce, telewizji, filmowi, fetyszyzmowi, pojęciu czasu wolnego czy mechanizmom faszystowskiej propagandy.
Dla Adorna przemysł kulturalny przede wszystkim stanowi zagrożenie dla naszego doświadczenia sztuki: po pierwsze, degraduje dzieło sztuki poprzez sprowadzenie go do obiektu w dobie reprodukcji technicznej […] oraz po drugie, niweluje on samo przeżycie estetyczne jako coś wyjątkowego i niepowtarzalnego. Z jednej strony mamy zatem powtarzalność „dzieła”, reprodukowanego wedle zestandaryzowanych wzorców, z drugiej zaś – standardowe reakcje na obiekty oferowane przez przemysł kulturalny.
dr hab. Tomasz Maślanka, dr hab. Rafał Wiśniewski, prof. UKSW (fragment Wstępu)
Celem publikacji jest zasygnalizowanie zasadności i wagi podjęcia filozoficznych badań, zmierzających do uchwycenia iunctim między dwiema nominalnie kontradykcyjnymi względem siebie eksplikacjami bytu ludzkiego. Jedno z nich eksponuje niejednoznaczność, niejednolitość i historyczny wariabilizm, nieodrodnie towarzyszące bytowi ludzkiemu. Drugie, przeciwnie, domaga się ujawnienia i opisania tego, co składa się na swoistość bytu ludzkiego i przesądza o jego tożsamości, niezależnie od historyczno-kulturowego kontekstu, który niewątpliwie stanowi trwały horyzont ludzkiego istnienia – wciąż poszerzający się, obejmujący dziedzinę zjawisk podlegających nieustannej fluktuacji.
Pytanie o człowieka – stawiane w obrębie dyskursu filozoficznego – należy do pytań równie kłopotliwych, co fundamentalnych. Jego wartość tkwi w nim samym, a jego potencjał jest zarazem potencjałem filozofii – skłania do podejmowania poszukiwań, uzasadnia ich aktualność, dowodzi tego, że filozofia nie jest intelektualną rozrywką, wyobcowaną z cywilizacyjnego kontekstu współczesności.
Prezentowana monografia – dotycząca węzłowych kwestii związanych ze specyfiką filozoficznego pytania o człowieka, jego dotychczasową drogą i perspektywami – jest pierwszym tomem planowanego cyklu: Filozofia na tropie człowieka; kolejne będą poświęcone dialogicznej recepcji problematyki antropologicznej (Człowiek dialogu) oraz antropologii fundamentalnej Michaela Landmanna (Przeszłość i przyszłość antropologii fundamentalnej).
Two weeks before his death, Oliver Sacks outlined the contents of The River of Consciousness, the last book he would oversee. The best-selling author of On the Move, Musicophilia, and The Man Who Mistook His Wife for a Hat, Sacks is known for his illuminating case histories about people living with neurological conditions at the far borderlands of human experience. But his grasp of science was not restricted to neuroscience or medicine; he was fascinated by the issues, ideas, and questions of all the sciences. That wide-ranging expertise and passion informs the perspective of this book, in which he interrogates the nature not only of human experience but of all life.
In The River of Consciousness, Dr. Sacks takes on evolution, botany, chemistry, medicine, neuroscience, and the arts, and calls upon his great scientific and creative heroes—above all, Darwin, Freud, and William James. For Sacks, these thinkers were constant companions from an early age; the questions they explored—the meaning of evolution, the roots of creativity, and the nature of consciousness—lie at the heart of science and of this book.
The River of Consciousness demonstrates Sacks’s unparalleled ability to make unexpected connections, his sheer joy in knowledge, and his unceasing, timeless endeavor to understand what makes us human.
Żona jest nowym faktem społecznym. Oczywiście żona w dzisiejszym sensie, podobnie jak inne elementy prywatnego życia: rodzina, gospodarstwo domowe, dziecko, dzieciństwo. Jeszcze kilkaset lat temu ognisko domowe wyglądało zupełnie inaczej. Rodzina nuklearna, małżeństwo z miłości, a nie jako interes załatwiany przez rodziców ponad głowami przyszłych małżonków, intymność życia domowego z dzieckiem jako jego hołubionym centrum to dość nowe wynalazki. Francuscy badacze historii życia codziennego (Aris, Vigarello, Flandrin i inni) położyli ogromne zasługi w odtworzeniu, nowożytnych zwłaszcza, przemian instytucji rodziny. Autorce niniejszego tomu Marilyn Yalom (ur. 1932), amerykańskiej badaczce tych zagadnień z Uniwersytetu Stanforda, z natury rzeczy bliższa jest kultura anglosaska. Historię żony zaczyna jednak od czasów biblijnych, by poprzez średniowieczną i nowożytną Europę dotrzeć ze swoją opowieścią na kontynent amerykański. Opowieść Yalom jest szczególnie frapująca, ponieważ nieakademicka, za to obficie udokumentowana materiałem źródłowym, by wspomnieć choćby relacje kobiet z XIX wieku o szczegółach ich pożycia małżeńskiego. Co cenne, autorka skupia się nie tyle na instytucji małżeństwa, ile na jej najwrażliwszym elemencie, żonie, i to jej oddaje głos. Pokazuje drogę emancypacji kobiet-żon, trudną nawet dziś w społeczeństwie demokratycznym, a pełną dramatyzmu i opresji wcześniej, i czyni to z wielkim talentem literackim wspartym równie wielką erudycją.
[I]dea „pedagogiki rzeczy”, „pedagogiki materialności”, „pedagogiki post-antropocentrycznej” posiada – w moim przekonaniu – potencjał zbudowania konstruktywnej odpowiedzi epistemologicznej na wyzwania dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości społeczno-kulturowej XXI wieku (…). Idea ta może odegrać podobną rolę w „wyrwaniu” myślenia i działania pedagogicznego z ogarniającego je „marazmu humanistycznego” jak to miało miejsce przed przeszło pięćdziesięciu laty z pedagogiką krytyczną, nawiązującą także do filozoficznej teorii (neo)marksow¬skiej, choć nie jest to i nie powinno być jedyne źródło założeń teoriopoznawczych tego nurtu. (…)
Książka ta z pewnością przyczyni się do wzbogacenia dotychczasowej wiedzy pedagogicznej i interdyscyplinarnej oraz stanowić będzie bogate źródło inspiracji do dalszych prac badawczych i działań aplikacyjnych osadzonych w nurcie „pedagogiki rzeczy”/„pedagogiki post-antropocentrycznej”. Szykuje się nam wszystkim istotne wydarzenie naukowe „narodzin” i „dojrzewania” nowego nurtu poznawczego w pedagogice, które – mam nadzieję – będzie szeroko dyskutowane i stanie się kolejnym „wyzwalaczem” innowacji metodologicznych
i metodycznych, nie tylko w obrębie tej dyscypliny naukowej.
Z recenzji prof. zw. dr. hab. Dariusza Kulinowskiego
Miasto odgrywa ważną rolę w badaniach genezy i rozwoju każdego społeczeństwa. Jest bowiem jednym z filarów cywilizacji, tworząc środowisko ludzkiej egzystencji oraz przestrzeń do realizacji potrzeb i pragnień człowieka. Książka Dobiesława Jędrzejczyka ukazuje zagadnienia miejskie w kontekście powstawania i rozwoju cywilizacji europejskiej. Kładzie nacisk na humanistyczne rozumienie przestrzeni, która od czasów Immanuela Kanta jest wyznacznikiem geografii jako nauki, tak jak historii - czas. Prezentuje rózne koncepcje personalistycznego wymiaru przestrzeni miejskiej z punktu widzenia nie tylko geografa lecz także filozofa, socjologa, etnologa i teologa. Książka pomoże lepiej i wszechstronniej zrozumieć istotę przestrzeni i zamieszkującego ją człowieka. Dzieki takiemu ujęciu jest wartościową pomocą dydaktyczną i badawczą dla wielu dyscyplin naukowych.
Książka dotyczy pracy uznanej za pierwszą polską monografię etnograficzną, zatytułowanej Okolica Za-dniestrska Między Stryiem i Łomnicą czyli Opis Ziemi i dawnych klęsk, lub odmian tey Okolicy; tudzież, iaki iest lud prosty dla religii i dla Pana swego? Zgoła, iaki ón iest? w całym sposobie życia swego, lub w swych Zabobonach albo zwyczaiach, która ukazała się w 1811 roku we Lwowie, w drukarni Jana Sznaydera. Jej autor, Ignacy Lubicz Czerwiński, przez co najmniej kilkanaście lat prowadził obserwacje na obszarze między prawobrzeżnymi dopływami Dniestru – Stryjem, Łomnicą, a podnóżem Karpat, przede wszystkim na terenach posiadanych przez niego wsi (m.in. Dołpotowa). Efektem tych badań była doceniona przez kilku XIX-wiecznych i XX-wiecznych badaczy (m.in. Władysława Dropiowskiego, Izydora Kopernickiego, Stanisława Zdziarskiego, Adama Fischera, a przede wszystkim Romana Kyrcziwa i Edwarda Pietraszka) monografia, która pomimo ich apeli nie doczekała się całościowego opracowania.
Książka Małgorzaty Rygielskiej Monografia Ignacego Lubicz Czerwińskiego „Okolica Za-dniestrska”. Studium kulturoznawcze – przynajmniej w pewnej mierze – wypełnia tę lukę. Jej autorka świadomie proponuje interdyscyplinarne podejście kulturoznawcze w miejsce dotychczasowych prób wpisywania pracy Czerwińskiego w ramy określonych dyscyplin. Korzysta przy tym z szerokiej, niewartościującej definicji kultury. Jej studium może stać się inspiracją dla badaczy kultury zajmujących się zmianą kulturową, badaczy terenowych, badaczy kultur lokalnych, historyków kultury oraz wszystkich zainteresowanych dziejami Bojkowszyzny i XIX-wiecznymi próbami systematycznego opisu kultury.
Mary Douglas is an outstanding example of an evaluative thinker at work. In Purity and Danger: An Analysis of Concepts of Pollution and Taboo, she delves in great detail into existing arguments that portray traditional societies as “evolving” from “savage” beliefs in magic, to religion, to modern science, then explains why she believes those arguments are wrong. She also adeptly chaperones readers through a vast amount of data, from firsthand research in the Congo to close readings of the Old Testament, and analyzes it in depth to provide evidence that traditional and Western religions have more in common than the first comparative religion scholars and early anthropologists thought.
First evaluating her scholarly predecessors by marshalling their arguments, Douglas identifies their main weakness: that they dismiss traditional societies and their religions by identifying their practices as “magic,” thereby creating a chasm between savages who believe in magic and sophisticates who practice religion.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
