Przejmująca i chwytająca za serce powieść, błyskotliwy wgląd w to, co może się stać ze związkiem, gdy bajka pod tytułem „I żyli długo i szczęśliwie” w końcu się kończy.
„Sun”
Jem Catterick i Ralph McLeary zakochali się w sobie jedenaście lat temu. Wtedy myśleli, że odnaleźli na zawsze swoje „I żyli długo i szczęśliwie”.
Potem dwójka stała się czworgiem, mieszkanie zmieniło się w dom. Romantyczne wieczory na mieście przeistoczyły się w nieprzespane noce w domu. I wkrótce stało się jasne, że życie wcale nie było już takie łatwe i przyjemne.
W końcu dochodzi do tego, co kiedyś wydawało się niewyobrażalne: Niegdyś nierozłączni, teraz zaczynają się od siebie oddalać – Ralph uparcie trzyma się z boku, a Jem kompletnie się gubi. Coś musi się zmienić. Coraz bardziej sobie obcy próbują jeszcze odnaleźć drogę do siebie, wskrzesić stare dobre czasy… Może nie jest jeszcze za późno, by odzyskać swoje „I żyli długo i szczęśliwie”…
„Jewell, jak zawsze, czaruje błyskotliwym i pełnym werwy językiem, a ponowne pojawienie się Ralpha i Jem z pewnością zachwyci tych, którzy zakochali się w tej parze od pierwszej odsłony w powieści Impreza u Ralpha”.
„Grazia”
„Płynący prosto z serca język Lisy Jewell oraz szczery, pozbawiony ozdobników tok narracji zapewniają emocjonalną, zabawną i rozdzierającą serce literacką podróż… Z iskierką nadziei w tle. Czy Jem i Ralph odnajdą drogę powrotną do szczęścia?”.
„Heat”
Stado słoni interesujące się kulturą i sztuką poszukuje nauczycielki dynamicznej i otwartej na przygody. Zakwaterowanie w puszczy afrykańskiej. Kuchnia wegetariańska. Wynagrodzenie: 100 ton bananów.
Ogłoszenie wpada w ręce znużonej dotychczasową pracą nauczycielki, która z entuzjazmem podejmuje wyzwanie. Jednak na miejscu, w puszczy, okazuje się, że nie wszystkie słonie są takie same – zależy, jakie mają serce…
W swoich wierszykach Bolesława Ostrowska odkrywa przed dziećmi piękno otaczającej przyrody, świat, w którym można spotkać ruchliwego kreta, płochliwe zające, śpieszne pliszki czy dostojnego bociana. Dosłyszeć szepty świerszcza, świergot wróbelków, skrzeczące sroczki, a także rojnie gwarzące pszczoły.
Udajmy się zatem do tej przecudnej krainy pełnej perełek polskiej poezji.
Julian Tuwim to jeden z najchętniej czytanych polskich poetów XX wieku, który pisał zarówno dla dzieci jak i dla dorosłych.
Był to autor wielu wspaniałych, błyskotliwych i wesołych wierszy dla dzieci. „Lokomotywa”, „Pan Hilary”, „Ptasie radio” czy „Słoń Trąbalski”, to tytuły wierszy, które najbardziej kojarzą nam się z tym poetą. Julian Tuwim to towarzysz dzieciństwa wielu pokoleń, które z równym zachwytem i radością słuchały lub czytały jego wiersze.
O kuchni można pisać podręcznikowo i encyklopedycznie. Ale można też badać jej korzenie, zanurzone głęboko w historii, pokazywać przenikanie się kulinarnych kultur, przywracać pamięci dzieje lokalnych społeczności, w których powstawały cudowne dzyndzałki, fafernuchy, trześniaki, faszerowane gęsi, kiszki i pierogi. I o tym jest książka Polskie smaki. Kulinarna podróż po regionach.
Nie rości ona sobie prawa do bycia podręcznikiem ani tradycyjnym przewodnikiem - to emocjonalne i emocjonujące kulinarne śledztwo prowadzone poprzez wieki, meandry historii i kultury, które składały się na oblicze dawnej Rzeczpospolitej: kiedy i gdzie powstawały skarby kuchni regionalnej, jak się je wytwarzało i podawało. A także - co nie mniej ważne - gdzie można je zjeść dzisiaj.
Tą wielobarwną i wielosmakową historią regionów zachwyci się każdy, kto chce poznawać Polskę prawdziwą, leżącą poza hotelowymi szlakami.
Smakowite historie o zupach, pieczeniach, wędlinach, rybach i słodyczach okraszone są dodatkowo anegdotami, fragmentami frapujących źródeł historycznych, a także opowieściami o ludziach - takimi jak wzruszająca historia sędziwej pani Lizelotte z Ełku, która marzy, żeby jeszcze choć raz zjeść zapamiętaną z dzieciństwa zupę z brukwi.
Jak wyglądałby świat, którego żandarmem jest Polska?
Warszawa, stan wojenny. Marek Kopiński to zupełnie zwyczajny obywatel Polski Ludowej – unika władzy, czasem kolportuje niewielkie ilości bibuły. Jednakże dzień, w którym przenosi się między wymiarami, uciekając przed chłopakiem swej niedoszłej kochanki, zdecydowanie nie należy do zwykłych.
Kopiński trafia do alternatywnej rzeczywistości, gdzie historia XX wieku potoczyła się innymi torami. Polska stała się potęgą polityczną i gospodarczą, zaś Warszawa to prężnie rozwijająca się, wielokulturowa metropolia. Również Europa wygląda zupełnie inaczej – wojna europejska lat 1940-1947 pozostawiła III Rzeszę podzieloną na drobne państewka, a w miejscu Związku Sowieckiego istnieją dwie Rosje podzielone murem... Nie ma również Wielkiej Brytanii, a jedynie Anglia i Szkocja.
Jednakże rola mocarstwa to ciężkie brzemię – to ciągłe rozsądzanie konfliktów w zapalnych regionach świata; to sąsiedzi, którzy stanowią nieustanne zagrożenie bezpieczeństwa; to również Stany Zjednoczone zazdrośnie spoglądające na polski arsenał atomowy.
Jaka rola pisana jest Markowi Kopińskiemu w tej obcej rzeczywistości? Czy przybysz z PRL-u pomoże w umacnianiu mocarstwowej Rzeczpospolitej, czy też doprowadzi ją do zguby?
Mocarstwo to wciągająca kontynuacja losów bohaterów Wallenroda.
„Czasem człowiek śni o czymś tak pięknym, że gdy zbudzi się, jest zły, iż sen już się skończył. Tak samo jest z najnowszą książką Marcina Wolskiego. Mocarstwo to najlepszy rodzaj literackiego marzenia, jakie może się przytrafić: marzenia o silnej Polsce, którą mogłaby nam ofiarować Historia, gdyby miała taki kaprys. Jak stwierdza główny bohater — «pół życia warto oddać za taki sen»”.
Tomasz Łysiak, autor m. in. Szalbierza
„Nie sposób się oderwać od lektury, nawet nie dlatego, że jak zwykle u Wolskiego wartka akcja, napięcie — ale kiedy się czyta, że z tą Polską mogło pójść wszystko tak pięknie…”.
Rafał A. Ziemkiewicz, autor m. in. Zgreda
Migrena dotyka znaczącego odsetka ludności, występuje we wszystkich cywilizacjach i jest znana od czasów objętych źródłami pisanymi. Ta zmora, ale także bodziec dla Cezara, św. Pawła, Kanta i Freuda jest codziennym doświadczeniem dla milionów anonimowych ludzi, którzy cierpią w tajemnicy i milczeniu?
Podstawowe cechy charakterystyczne migreny ? związane z nią zjawiska, sposoby jej przeżywania przez pacjenta, warianty, wyzwalacze, możliwości funkcjonowania migrenika i zwalczania tej choroby ? nie zmieniły się w ciągu ostatnich dwóch tysięcy lat. Poglądowy i szczegółowy opis tych zjawisk nadal jest zatem potrzebny.
Wielu migreników ? zwłaszcza młodych pacjentów doświadczających migreny z aurą lub pierwszego napadu migreny klasycznej? nie ma pojęcia, co się z nimi dzieje bądź też dręczą ich obawy, że mają udar, raka mózgu lub jakąś inną ciężką chorobę ? lub też że tracą zmysły bądź cierpią na jakąś dziwną formę histerii. Pacjenci z tej grupy odczuwają ogromną ulgę, kiedy się dowiedzą, że ich dolegliwość nie jest ani zagrażająca życiu, ani urojona, że dotknęła ich moralnie neutralna, nawracająca, ale zasadniczo niegroźna dolegliwość, na którą cierpi wiele innych osób i która jest dobrze rozpoznana przez medycynę. ?Strach przed tą chorobą ? napisał Montaigne ? dotyka nas do czasu, gdy nic o niej nie wiemy?. Pacjent, który przeczyta Migrenę, nie zostanie wyleczony, ale przynajmniej będzie wiedział, co mu dolega i co to oznacza, a tym samym uwolni się od strachu.
Kiedy zobaczyłem mojego pierwszego pacjenta migrenowego, myślałem o migrenie jako o szczególnym typie bólu głowy. Im więcej chorych przyjmowałem, tym bardziej stawało się dla mnie oczywiste, że ból głowy nigdy nie jest jedynym objawem migreny, a jeszcze później uświadomiłem sobie, że nie należy do koniecznych symptomów wszystkich odmian tej choroby. Postanowiłem zatem bardziej wnikliwie zająć się tym zjawiskiem, które wyraźnie mi umykało, stawało się bardziej złożone, coraz trudniejsze do określenia i zrozumienia, im więcej o nim wiedziałem. Zagłębiłem się w literaturze przedmiotu i lektura ta przyniosła mi wprawdzie pewną wiedzę, ale w niektórych aspektach pogłębiła moją dezorientację. Wróciłem do moich pacjentów, których uznałem za lepsze źródło zrozumienia od wszelkich książek. Po rozmowach z tysiącem migreników dostrzegłem, że zjawisko to zaczyna nabierać sensu. (?)
Mam nadzieję, że trzy grupy czytelników znajdą w tej książce coś interesującego dla siebie. Po pierwsze, migrenicy i ich lekarze, szukający zrozumiałego opisu migreny i wskazówek terapeutycznych. Po drugie, studenci i badacze migreny, którzy mogą mieć pewność, że znajdą tutaj szczegółowe, nawet jeśli trochę dyskursywne opracowanie tego tematu. Po trzecie, czytelnicy o zacięciu filozoficznym (niekoniecznie związani z medycyną!), których zachęcam do tego, aby dostrzegli w migrenie zjawisko o bardzo licznych analogiach w funkcjonowaniu ludzi i zwierząt, model, który naświetla całą gamę reakcji psychofizjologicznych, nieustannie nam przypominając o pełnej ciągłości między ciałem i umysłem.
Oliver Sacks
Co sprawia, że ludzie postępują tak, a nie inaczej? Dlaczego przejawiamy skłonności do destrukcyjnych zachowań? Jaka jest ludzka natura? Na te i inne pytania odpowiada autor niniejszej książki, prezentując swój wielowymiarowy model osobowości człowieka. Jego opisowe nazwy poszczególnych stylów charakteru ? np. dziecko znienawidzone, dziecko porzucone, dziecko wykorzystane ? ukazują wpływ dziecięcych doświadczeń na późniejsze cechy osobowości i psychopatologię, a także ułatwiają właściwą diagnozę psychiatryczną
Małgorzata dzieli swój czas między pracę w kancelarii prawnej a dom, w którym czeka na nią mąż i nastoletnia córka, Sylwia. Jej życie jest zapędzone, czasami kolorowe, czasami szarobure. Nieoczekiwanie otrzymuje list, a wraz z nim w uporządkowane życie Małgorzaty wkrada się nieproszona tajemnica.
Agnieszka, silna dwudziestoparolatka, najboleśniejszy czas po utracie rodziców spędza u Małgorzaty. Co łączy te dwie kobiety? Dlaczego dziewczyna nie potrafi odkryć tajemnicy mimo przegadanych nocy i spędzonego razem czasu?
Ciemna strona miłości pachnie jesienną szarlotką i mieni się kolorami lata. Jest w niej spokój sielskiego Nałęczowa, szum wzburzonego Bałtyku i pośpiech pędzącego miasta. Jest mądrość starszego człowieka i szaleństwo młodości. I jest miłość, ta ulotna i niespełniona i ta, która jest silna i przetrwa wszystko.
Co sprawia, że ludzie postępują tak, a nie inaczej? Dlaczego przejawiamy skłonności do destrukcyjnych zachowań? Jaka jest ludzka natura? Na te i inne pytania odpowiada autor niniejszej książki, prezentując swój wielowymiarowy model osobowości człowieka. Jego opisowe nazwy poszczególnych stylów charakteru - np. dziecko znienawidzone, dziecko porzucone dziecko wykorzystane - ukazują wpłw dziecięcych doświadczeń na póżniejsze cechy osobowości i psychopatologię, a także ułatwiają właściwą diagnozę psychiatryczną.
W każdej kobiecie drzemie potężna siła, bogactwo dobrych instynktów, moc twórcza oraz odwieczna, prastara mądrość. To Dzika Kobieta, symbolizująca instynktowną naturę kobiet. Jest ona zagrożona, bo choć dary dzikiej natury dostajemy w chwili narodzin, społeczeństwo usiłuje nas „cywilizować" i wtłoczyć w sztywne role, które zagłuszają głębokie, życiodajne przestanie naszych dusz. Clarissa Estes w swojej książce, której napisanie pochłonęło jej dwadzieścia jeden lat, odkrywa różnorodność międzykulturowych mitów, baśni i legend, wnikliwie je analizując, co sprawia, że opowieści te stają się pełne nie znanych dotąd treści i znaczeń. Autorka zaprasza zarówno kobiety, jak i mężczyzn do królestwa ducha prawdy - ducha, który rozbudza, uzdrawia, rzuca wyzwania, łączy i raduje. Książkę przetłumaczono na dziewiętnaście języków, przez dwa lata pozostawała na liście bestsellerów „New York Timesa", wysoko ceniona jako klasyczna i doniosła praca na temat wewnętrznego życia kobiety.
„Książka, która bawi, uczy i porusza (...) Wnika głęboko w psychikę, otwierając nowe drogi duchowego wyzwolenia".
„New Woman"
„Przykuwa niepodzielną uwagę umysłów, serc i dusz. Czyta się ją wciąż od nowa, za każdym razem szukając innych znaczeń".
„The Arizona Republic"
SŁOWO WSTĘPNE
Wszystkie jesteśmy przepełnione tęsknotą za dzikością. Nie ma na nią żadnego kulturowego antidotum. Nauczono nas wstydzić się takich pragnień. Zapuszczałyśmy długie włosy, by zasłonić nimi swoje uczucia. Ale cień Dzikiej Kobiety wciąż za nami podąża, dniem i nocą. Nieważne, gdzie jesteśmy, ten cień ma nieodmiennie cztery łapy.
Cheyenne, Wyoming
CLARISSA PlNKOLA ESTES, Ph.D.
Sztuka dyplomacji i dobrego tonu
Niniejsza książka to praktyczny przewodnik dla każdego, kto chce na stałe wprowadzić do swojego życia zwyczaje i zachowania z tak zwanych salonów dyplomatycznych. Jest ona próbą dostosowania tych wszystkich pięknych form kontaktów międzyludzkich, wypracowywanych na przestrzeni lat i ujętych w formie protokołu dyplomatycznego, do możliwości i potrzeb życia codziennego. Autor, czerpiąc z doświadczenia wybitnych dyplomatów i znawców oraz własnej wiedzy, doradza nie tylko, jak należy się zachować w określonych sytuacjach, by pozostawić po sobie wyłącznie dobre wrażenie i osiągnąć zamierzone przez siebie cele, ale także udziela wskazówek dotyczących pielęgnowania relacji międzyludzkich i troski o własny wizerunek.
Fragment książki Savoir-vivre
ZASADA STARSZEŃSTWA
Powiem jeszcze kilka słów o zasadzie starszeństwa, uzupełniającej zasadę pierwszeństwa. To jeden z niuansów dyplomacji, o czym wspomniałem wcześniej, który występuje, gdy mamy do czynienia z osobami o tej samej randze dyplomatycznej lub klasie. Wśród ambasadorów zasada starszeństwa sprowadza się do respektowania kolejności rozpoczęcia misji dyplomatycznej w danym kraju. Bierze się więc pod uwagę rok, miesiąc, dzień, a nawet godzinę.
Na oficjalnych spotkaniach i konferencjach przedstawiciele państw tej samej rangi są sobie równi. Jednak dla celów protokolarnych zasada starszeństwa znajduje zastosowanie przy spotkaniach premierów czy ministrów spraw zagranicznych. Wówczas o pierwszeństwie decyduje okres pełnienia danej funkcji.
Możemy zadać sobie pytanie, czy należy zawsze przestrzegać wspomnianych zasad? W etykiecie biznesu zasada pierwszeństwa wygląda nieco inaczej niż w etykiecie towarzyskiej — tutaj wyższy rangą ma pierwszeństwo bez względu na płeć. Mimo że nie ma obowiązku przepuszczania kobiet w drzwiach, czasem szefowie czynią miły wyjątek. Jest to przejaw czystej życzliwości i szacunku okazanego kobiecie. Dlatego należy docenić ten gest, wejść do pomieszczenia i podziękować za uprzejmość.
Podobnie ma się rzecz z prowadzeniem samochodu. Prawo jasno określa pierwszeństwo na drodze. Natomiast od kultury osobistej kierowcy i jego zrozumienia zależy to, czy przepuści samochód z drogi podporządkowanej.
Savoir-vivre
Spis treści:
Część I - savoir-vivre 7
Protokół dyplomatyczny a savoir-vivre 9
Zasada pierwszeństwa 12
Zasada wzajemności 16
Zasada starszeństwa 18
Pierwszy kontakt. Zaproszenie 19
Przyjmowanie gości 22
Przedstawianie się 24
Tytułowanie 28
Całowanie w rękę 29
Przygotowanie stołu 31
Układanie menu 48
Aperitif 50
Przy stole 51
Rozsadzanie gości 52
Podawanie do stołu 53
Kolejność dań 54
Jak to się je? 59
Napoje alkoholowe i ich serwowanie 70
Zachowanie przy stole 80
Rozmowy przy stole 85
Część II - kreowanie wizerunku 89
Wizerunek 91
Elementy wizerunku 93
Pierwsze wrażenie 95
Siła uśmiechu 96
Czas i punktualność 98
Mowa ciała 102
Komunikacja niewerbalna 106
Wizerunek zawodowy 109
Kompetencja 110
Wiarygodność 111
Opanowanie 112
Pewność siebie 113
Wszystko o strojach 115
Stroje w życiu oficjalnym 119
Garderoba męska 120
Garderoba damska 136
Higiena osobista 147
Część III Tajemnice zachowań dyplomatycznych
Uprzejmość 153
Zmysł dyplomatyczny 154
Przewidywalność i elastyczność 156
Wyznaczanie celów 158
Wybór środków 163
Maksimum cierpliwości 165
Lepiej zapobiegać, niż leczyć 168
Nie mówimy „tak, ale" 171
Kłopotliwe pytania 172
Dyskrecja 173
Sztuka mówienia „nie" 173
Przekazywanie złych wiadomości 175
Sztuka słuchania 177
Dżoker 179
Kontakty 180
Sztuka rozmawiania 181
Kto rozpoczyna, ten wygrywa 188
Sztuka przekonywania 189
Odpowiedź czy unik 190
Proponować, a nie żądać 192
Szukać tego, co łączy 195
Bez urazów i wrogości 196
Rozmowa telefoniczna 197
Konflikt 201
Literatura 203
Tym razem jeden z największych podróżników wszech czasów dzieli się z nami pełnymi emocji i barw wspomnieniami z podróży po Algierii i Tunezji.
Ossendowski z wnikliwością naukowca i wrażliwością poety wprowadza nas w idyllę egzotycznych lądów, bogactwo kultur i zwyczaje arabskiego świata, uczestniczy w pulsującym własnym rytmem życiu tubylców, zachwyca się tańcem i muzyką. Zagłębia się w labirynt uliczek i zaułków starych miast, wsłuchuje w opowieści i legendy, spotyka wojowniczych potomków Fenicjan.
Tak fascynujący i odległy kontynent, dawniej obcy i nieprzyjazny, dzięki Ossendowskiemu staje się coraz bliższy. Jego magia pochłania bez reszty.
Drogie dzieci, dzięki wierszom Marii Konopnickiej możecie pojechać w cudny kraj, gdzie szumią zboża na równinie, słonko chodzi po niebie, stoją grusze w białym kwiecie, dźwięczą dzwony... Może nazbieracie jagód w borze, w ulewę razem z Jankiem i Julką będziecie chcieli schronić się pod parasolem, a po deszczu przy stawie spotkacie żabią rodzinę Pana Zielonki. Potem zatańczycie krakowiaka i mazura przy dźwięku skrzypiec. Na dożynki zaś uwijecie śliczny wieniec ze złotych zbóż. Przyjmijcie też zaproszenie do chatki Basi i Małgorzatki, które odwiedza pan Gil. Podróż zakończcie przejażdżką na łyżwach i nie bujcie się nabić sobie guza... nie będzie Wam żal!
O czym jest ta fascynująca powieść - czy o ludzkiej bezwzględności, uwikłaniu, samotności czy też o zaradności i umiejętności przystosowania?Martę poznajemy, kiedy leży na stole operacyjnym. Niegdyś była bardzo atrakcyjną kobietą, przywiązaną do swoich atrybutów kobiecości, którymi, mówiąc w sposób przenośny, torowała sobie drogę w życiu. Operacja budzi potrzebę wspomnień i refleksji. Od tego momentu akcja powieści biegnie dwutorowo - bohaterka przywołuje obrazy najistotniejszych momentów ze swojego burzliwego życia przypadającego na szare lata PRL-u oraz na walkę z chorobą i stawianymi jej przez los nowymi wyzwaniami.Tytułową ZARADNĄ Marta stała się głównie pod wpływem matki. To za jej sprawą zostaje uwikłana w konszachty z SB. Prowadzenie podwójnego życia doprowadza jednak do pasma nieszczęść. Za namiastkę dobrobytu trzeba drogo zapłacić.Czy na jej los wpłynie poznana w szpitalu skromna kobieta? Co sprawi, że Marta odkryje w sobie pokłady dobra, o którego istnieniu dawno zapomniała?Wkrótce okaże się, że życie daje jej szansę. A może Bóg?
Ukryty to opowieść o zagadce trzech śmierci, które wydarzyły się w warszawskim środowisku artystycznym w lecie 2010 roku. Próba ich rozszyfrowania to także odsłanianie kolejnych warstw III RP po tragedii smoleńskiej w cieniu walki o krzyż na Krakowskim Przedmieściu. To opowieść o manipulacji, w której zatraca się realna rzeczywistość, ale także o uniwersalności polskich zmagań o prawdę. ,,Autor Doliny nicości, Czasu niedokonanego i Ukrytego jest jednym z niewielu pisarzy (jeśli nie jedynym?), który mierzy się dzisiaj z najnowszą historią Polski i daje świadectwo czasom, w których uczestniczymy. Jego wartkie narracje to nie tylko opisy lub szydercze portrety. To przede wszystkim diagnozy - interpretacje zjawisk: wydobywanie na jaw ukrytych mechanizmów i celne ich nazywanie jasnym, logicznym językiem. Wróżę książce Wildsteina poczytność i powodzenie, i chciałbym, by wywołała poważniejszą debatę zarówno wokół spraw, które stanowią jej temat, jak i wokół problemów oraz zadań literatury w naszym dzisiejszym świecie"". Antoni Libera, autor m.in. Madame, reżyser, tłumacz
Ukryty to opowieść o zagadce trzech śmierci, które wydarzyły się w warszawskim środowisku artystycznym w lecie 2010 roku. Próba ich rozszyfrowania to także odsłanianie kolejnych warstw III RP po tragedii smoleńskiej w cieniu walki o krzyż na Krakowskim Przedmieściu. To opowieść o manipulacji, w której zatraca się realna rzeczywistość, ale także o uniwersalności polskich zmagań o prawdę. ,,Autor Doliny nicości, Czasu niedokonanego i Ukrytego jest jednym z niewielu pisarzy (jeśli nie jedynym?), który mierzy się dzisiaj z najnowszą historią Polski i daje świadectwo czasom, w których uczestniczymy. Jego wartkie narracje to nie tylko opisy lub szydercze portrety. To przede wszystkim diagnozy - interpretacje zjawisk: wydobywanie na jaw ukrytych mechanizmów i celne ich nazywanie jasnym, logicznym językiem. Wróżę książce Wildsteina poczytność i powodzenie, i chciałbym, by wywołała poważniejszą debatę zarówno wokół spraw, które stanowią jej temat, jak i wokół problemów oraz zadań literatury w naszym dzisiejszym świecie"". Antoni Libera, autor m.in. Madame, reżyser, tłumacz
W Polsce książki takie jak ta nazywa się kalendarzami biodynamicznymi. Może dlatego, że dotyczą osnutego mgiełką tajemnicy wpływu Księżyca na ogród i rośliny? Świat nauki oficjalnie tego nie uznaje, ale ja wiem swoje i uważam, że powinno się wykorzystywać energię, która nas otacza. Znajduje się ona nie tylko w niewidzialnych siłach przyciągania między Ziemią, Księżycem i Słońcem, ale też w roślinach i zwierzętach, które żyją wokół nas. A biodynamika uczy między innymi, jak zgromadzoną bioenergię najlepiej wykorzystać do naszych celów. Ma jednak tę wadę, że jej metody są… dość skomplikowane.
Niniejszą książkę nazywam poradnikiem ogrodniczym, ponieważ biodynamiczne sposoby uwalniania energii postanowiłem wyłożyć ludziom zapracowanym, którzy ogródkowi mogą poświęcić tylko odrobinę wolnego czasu, a też chcieliby skorzystać z dobrodziejstw natury. Podaję proste przepisy na naturalne preparaty do ochrony i zasilania roślin, podpowiadam, kiedy i jakie prace najlepiej zaplanować w ogrodzie, opisuję ciekawe rośliny, które moim zdaniem warto włączyć do kolekcji. Niestrudzenie przekonuję o tym, że każdy szczęśliwy człowiek powinien mieć swoją rabatę z włoszczyzną, zieleniną i kwiatami. Tym, których już do tego przekonałem w poprzednich edycjach poradnika, proponuję jak zwykle przepisy kulinarne. I to właśnie znajdziecie we „Wpływie Księżyca”.
Taką książkę piszę co rok, a później sam również z niej korzystam.
Życzę przyjemnej lektury
Witold Czuksanow
To już siódma edycja znanego poradnika Wpływ Księżyca! Pozycję tę polecamy zwłaszcza miłośnikom ogrodnictwa naturalnego, a także wszystkim ceniącym optymistyczne podejście do życia i praktyczne rady autora znanego m.in. z telewizji, ale i kilku dobrze przyjętych publikacji o tematyce ogrodniczej.Wpływ Księżyca 2013
Spis treści:
Jak korzystać z poradnika i kalendarza?
STYCZEŃ OGRODNIKA
Jak często zasilać glebę próchnicą?
Wizyta pięknej pani
Nasiona takie i owakie
LUTY OGRODNIKA
Wstęp
Ciecz bordoska
Robaki w doniczkach?
Do czego to służy?
Za Majstrować?
Żywopłot z wierzby
MARZEC OGRODNIKA
Dlaczego nasiona nie kiełkują?
Sałata
Na nieużytku
Na cherlawą trawę
Cebula z dymki czy z nasion?
Sadzimy drzewka
Na marcujące dachówce
Zagadka bulwiastej begonii
KWIECIEŃ OGRODNIKA
Żywopłoty
Rozsada ekspresowa
Truskawki
Błyskawiczny oprysk na mszyce
Najlepsze buraki
Owoc z Jedwabnego Szlaku ii 66 Kwiaty w obrazach
MAJ OGRODNIKA^
Na zimnych ogrodników
Gorzkie ogórki?
Pieris
Trawka na „Saharze"
Prezent dla ogrodnika
'Mamut'
Georginia i „żyrafa"
CZERWIEC OGRODNIKA
Iglaki u fryzjera
W piątek na obiad
Na pomidorową plagę
Fasola zielona czy żółta?
Pochwała norkrosu
Nie zapomnij o niezapominajkach
LIPIEC OGRODNIKA
Z czego można zrobić podłoże dla boczniaków?
Dojrzewa bazylia
O dobrych kwaszeniakach
Mech kontra trawnik
SIERPIEŃ OGRODNIKA
Na krety
Kom post z perzu?
Najbardziej pomidorowe pomidory
WRZESIEŃ OGRODNIKA
Tulipany i spółka
Zakwasić borówki
Dynia jak dzwon
Agrest
PAŹDZIERNIK OGRODNIKA
Boczniaki w dwa tygodnie?
Dla głodnej ziemi
Czosnek
Sosna też zrzuca liście
LISTOPAD OGRODNIKA
Dwie'Kingi'
Koci żwirek ogrodowy
Lanie wody
GRUDZIEŃ OGRODNIKA
W torebce z podłożem dla storczyków
Popiołek
Bluszcze
Mistrz słowa, dziennikarz-publicysta i komentator spraw międzynarodowych stworzył fascynujące portrety trzydziestu trzech kobiet-Ew i... trzech mężczyzn-Adamów mających wpływ na kształtowanie kobiecej osobowości. Autor wnika w tajemnice ich życia, podsycając ciekawość z właściwą sobie wrażliwością. Przewijają się panie w barwnym korowodzie, pokazują całe dobro i zło kobiecego świata. Od biblijnej pramatki Ewy przez bohaterki z przeszłości, ze współczesnej Europy (Oriana Fallaci), z obydwu Ameryk (Hillary Clinton, Evita Perón) i Azji (Benazir Bhutto), aktorki (Sophia Loren, Liv Ullmann), żony, córki, kochanki dyktatorów i polityków (Alina Revuelta Fernández, Margaret Trudeau), głowy państwa (Sonia Gandhi), seksszpiega Matę Hari czy Matkę Teresę od ubogich, aż po tę, która ?dotknęła? nieba, polską himalaistkę Wandę Rutkiewicz. Pozostałe bohaterki są równie pełnokrwiste i brawurowo opisane. Unikatowe grafiki światowej sławy profesora Rosława Szaybo tworzą niepowtarzalną galerię. Pisze Mroziewicz o kobietach świętych i nie-świętych, mądrych i mniej mądrych, zachwycających urodą, talentem, czarem, wdziękiem, sprytem, inteligencją, dyplomacją i sztuką uwodzenia, nie tylko mężczyzn. Pisze, jak tylko on potrafi ? raz jest to niemal naukowa rozprawka, raz pasjonujący reportaż, raz wywiad. I wszystko tu do siebie pasuje. Wszystko się zgadza. Co z książki Mroziewicza wynika? Pośrednio to, że wojna trojańska była jedyną wojną, w której obie strony wiedziały, o co chodzi. I że gdy nie wiadomo, o co chodzi, to nie chodzi wcale o pieniądze.
prof. Waldemar Łazuga
Zofia Starowieyska-Morstinowa (eseistka, dziennikarka oraz krytyk literacki) urodziła się w 1891 r. w Bratkówce koło Krosna w rodzinie ziemiańskiej. Wychowana w tradycji ziemiańskiej, na wsi, gdzie rytm życia wyznaczały wschody i zachody słońca, codzienne obowiązki i obrzędy, żyła tą tradycją. W okresie kłamstw i oszczerstw o dworach i o ziemiaństwie przedstawiła w swojej autobiograficznej opowieści Dom życie polskiego dworu, ludzi zwyczajnych, życzliwych dla innych, także dla służby i chłopów. Mówiła o życiu trudnym, ale pełnym harmonii, o głębokim szacunku dla człowieka pracy, ale też i o uczuciach patriotycznych oraz o zaangażowaniu w życie społeczno-religijne. ,,Pełna konsekwencji, przy tym mocno wrośnięta w konkret, mocno osadzona w otaczającej ją rzeczywistości, wszystko, co myślała (...), było w jakiś sposób dla jej epoki, dla ówczesnych pojęć i obyczajów typowe. Każdym swym postępkiem była doskonałą wyrazicielką swych czasów. Zawsze nieomylnie wiedziała, co jest potrzebą chwili, co jej nakazem i koniecznością"". Dzięki Zofii Starowieyskiej-Morstinowej poznajemy nie tylko fakty, ale i to, co się za nimi kryje, a co nie zawsze jest zapisane na kartach historii. Zofia Starowieyska-Morstinowa zmarła w 1966 r. w Krakowie.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
