„Libelid” to osiem przedwojennych kompozycji o różnych odcieniach i obliczach miłości. W tych poetyckich utworach wyraźne są wątki z obyczajowości żydowskiej, która silnie wpływała na życie uczuciowe i rodzinne członków społeczności. W tekstach zawartych na płycie przewija się wszystko, co odwieczne w miłości dwojga młodych, co jest niezmienne bez względu na kraj i kulturę. Przywrócone pamięci pieśni miłosne pochodzące ze starych zbiorów żydowskich pieśni zabrzmią ponownie w niezwykłej interpretacji i aranżacji Oli Bilińskiej.
Przez pryzmat archiwaliów, materiałów prasowych oraz wspomnień autorka pokazuje, jak kształtowały się losy wyniszczonej i zdziesiątkowanej przez wojnę żydowskiej inteligencji twórczej skupionej przy Centralnym Komitecie Żydów w Polsce w latach 1944–1950. Decydujący wpływ na wybory i postawy tych ludzi miały trzy różne doświadczenia: Zagłada, antysemityzm i komunizm. Mimo ogromnych przeszkód udało się im reaktywować swoje najważniejsze organizacje: Związek Literatów i Dziennikarzy Żydowskich, Związek Artystów Scen Żydowskich oraz Żydowskie Towarzystwo Krzewienia Sztuk Pięknych. Wkrótce jednak na skutek rosnącej dyktatury komunistów i programowej stalinizacji całego kraju ich funkcjonowanie zostało całkowicie uzależnione od ówczesnego układu politycznego.
Muzyka miłosna Żydów aszkenazyjskich pochodzi najczęściej z XIX wieku. Był to okres romantyzmu i czas, gdy zaniechano wreszcie zwyczaju żenienia małoletnich.
W tekstach zawartych na płycie przewija się wszystko, co odwieczne w miłości dwojga młodych, co jest niezmienne bez względu na kraj i kulturę.
Nigdy dotąd nie zdarzyło się, aby rabin chwycił za pióro i zwrócił się bezpośrednio do Jezusa, tak jak człowiek do innego człowieka, Żyd do innego Żyda, jak rabin do innego rabiego. Jacquot Grunewald, który - czerpiąc ze swej rozległej wiedzy talmudycznej - postanowił szczegółowo rozpatrzyć krytyczno-historyczne opinie o Ewangeliach, wyrażane przez samych chrześcijan, ośmiela się przemawiać do Jezusa w tonie braterskim. Pozwala sobie nawet strofować go, bez cienia pobłażliwości, za różne gesty i słowa przypisywane mu przez Tradycję. Tradycję, którą zresztą pod niejednym względem podważa, rzucając całkiem nowe światło na pewne epizody z życia Chrystusa, takie jak rozmnożenie chleba, wjazd do Jerozolimy, a zwłaszcza Ostatnia Wieczerza. Napisany w formie dziennika pielgrzymkowego, w którym daty zbiegają się z kalendarium żydowskich świąt, list współczesnego rabina dowodzi wielkiego talentu epistolograficznego, a także niezwykłego zmysłu analitycznego w dziedzinie teologii. Może ta książka zapoczątkuje nową erę w dialogu między judaizmem a chrześcijaństwem: szczerą i otwartą debatę o przyczynach długotrwałego nieporozumienia, prowadzoną wbrew wielowiekowym uprzedzeniom...
Dzieci z˙ydowskie po wojnie wymagały rehabilitacji fizycznej i psychologicznej – młodszym wojna zabrała elementarne poczucie bezpieczen´stwa i ludzka? godnos´c´, starszym – poczucie sensu z˙ycia. Domy dziecka Centralnego Komitetu Z˙ydów w Polsce starały sie? przywrócic´ bezpieczen´stwo, godnos´c´ i sens przez odwołanie do lewicowych wartos´ci i sprawdzonych wzorów wychowawczych, w tym korczakowskich. Dzieje szkół CKZ˙P sa? odbiciem sytuacji społecznos´ci z˙ydowskiej – powstawały one po wojnie w wielu miejscowos´ciach, z czasem ich liczba zmniejszała sie?, poniewaz˙ Z˙ydzi wyjez˙dz˙ali z Polski. Historia szkół ukazuje tez˙ kres je?zyka z˙ydowskiego – zagłada narodu stała sie? tez˙ zagłada? jego je?zyka. Studenci z˙ydowscy uzyskali po wojnie równy doste?p do nauki. Jednak historia ich organizacji – kół studentów – pokazuje, jako jeden z problemów, ucieczke? od z˙ydowskos´ci, spowodowana? trauma? wojny i postawami społeczen´stwa.
„Libelid” to osiem przedwojennych kompozycji o różnych odcieniach i obliczach miłości. W tych poetyckich utworach wyraźne są wątki z obyczajowości żydowskiej, która silnie wpływała na życie uczuciowe i rodzinne członków społeczności. W tekstach zawartych na płycie przewija się wszystko, co odwieczne w miłości dwojga młodych, co jest niezmienne bez względu na kraj i kulturę. Przywrócone pamięci pieśni miłosne pochodzące ze starych zbiorów żydowskich pieśni zabrzmią ponownie w niezwykłej interpretacji i aranżacji Oli Bilińskiej.
Moja Matka – Anna Kamieńska – była pewna, że rozumieć Biblię i tym samym nakazy Boga można najpełniej, znając język hebrajski. Uczyła się go pod koniec życia przez kilka lat od dobrego nauczyciela i opanowała na tyle, że przekładała nie tylko fragmenty Talmudu, lecz także liczne psalmy oraz Księgę Koheleta. Tłumaczenie tego biblijnego poematu ukazuje się niemal trzydzieści lat po jej śmierci. Kohelet, zdaniem Kamieńskiej, był prorokiem zwątpienia w sens życia i sens ładu. Poetka widziała w jego słowach zapis „dramatu człowieka myślącego, szukającego, wątpiącego i nienasyconego w swoim szukaniu. Może to właśnie jest nam tak bliskie w synu Dawidowym: mądrość, która nie jest skrzepem myśli ani żadnym systemem, mądrość otwarta, w stanie wrzenia, w stanie niepokoju”. A z niepokoju właśnie zbudowana jest poezja, jeśli nie ma być tylko grą. Poetę-mędrca tłumaczyła poetka ciemności i wiary.
Paweł Śpiewak
"Tom opowiadań Icchoka Lejbusza Pereca to skarbnica przypowieści o prawdach uniwersalnych i żydowskim losie. Otwiera przed współczesnym czytelnikiem nowe źródła myśli i duchowości żydowskiej, często w nieoczywisty i zaskakujący na pierwszy rzut oka sposób.
""Opowiadania zawarte w zbiorze obejmują przekłady drukowane w prasie polsko-żydowskiej przed drugą wojną światową. Zostały one dokładnie przejrzane i poprawione w zestawieniu z oryginałami przez Agnieszkę Żółkiewską, która jest także autorką interesującego wstępu na temat przekładów i rysu biograficznego. Z kolei Monika Szabłowska-Zaremba przygotowała szkic dotyczący recepcji Pereca w Polsce oraz obszerną bibliografię przekładów jego utworów na język polski i prac na temat jego życia i twórczości, obejmującą lata 1890–2012, która już sama w sobie jest bardzo cenna dla badaczy literatury jidysz i polonistów"".
z recenzji prof. Moniki Adamczyk-Garbowskiej
"
Autorka postawiła sobie za cel »odtworzenie obrazu Polski i Polaków, własnego [Żydów] miejsca w społeczności polskiej, nie tyle deklarowanego oficjalnie w trakcie politycznych polemik, ale odczuwanego subiektywnie«. Praca jest próbą odtworzenia pewnych, ukrytych treści, tego, czego czytelnik czasopism dowiadywał się z nich o patriotyzmie, Polakach, ojczyźnie. Rezultaty, jakie otrzymujemy, są niezwykle interesujące. Autorka nie tylko wprowadza do polskiego obiegu naukowego ogromną liczbę nowych informacji, ale przede wszystkim udało jej się pokazać, na ile społeczność żydowska w międzywojennej Polsce nie była – wbrew istniejącym do dziś licznym stereotypom – jednolita i na ile w obrębie tego samego środowiska (polskojęzycznych Żydów) funkcjonowała pewna schizofrenia myśli i ocen. Z badań wyłania się obraz społeczności uchwyconej w momencie metamorfozy, w chwili przekształcania się w naród na wskroś nowoczesny, kiedy stare definicje tożsamości przestają wystarczać, a nowe nie zostały jeszcze wypracowane i powszechnie zaakceptowane. Kim są właściwie Żydzi, kim są Polacy, czy Żydzi w ogóle mogą być Polakami? Takie pytania można wyczytać między wierszami cytowanych tekstów prasowych.
Dr Joanna Nalewajko-Kulikov
Te świadectwa krzyczą, przerażają, bolą. Są to słowa najsłabszych pośród ofiar mordów – dzieci. Bezradnych, głodnych, spragnionych, do trzewi zalęknionych. Cudem ocalały. Widziały najgorsze bestialstwa Niemców, Ukraińców, czasem polskich sąsiadów. Zapisane tak, jak je opowiadały dzieci. Prostota tych opisów jest gwarancją wiarygodności. To trudna lektura. Wymaga od czytelników czegoś więcej niż uwagi i empatii. Ta książka sprawia, że czujemy się bezsilni. Są to świadectwa przedstawione tuż po wojnie, z jeszcze żywą pamięcią szczegółów oraz imion zarówno tych, którzy ocalali życie, jak i tych, którzy to życie niszczyli. Jest to lektura obowiązkowa dla osób zgłębiających zagładę Żydów i chcących dowiedzieć się, jaka była polska wieś, jak funkcjonowały polskie miasteczka w czasie wojny i jaki był stosunek miejscowej ludności do ukrywających się Żydów. Nie ma tam oskarżeń i nie ma usprawiedliwień. Jest czysta, niczym nieprzesłonięta prawda świadectwa dzieci. Paweł Śpiewak
"Pierwszy nakaz każdego Żyda zawiera się w biblijnym „pamiętaj”, zachor. Powtarzany jest w codziennych modlitwach oraz w czasie święta Pesach. Judaizm, jak pokazuje Yosef Hayim Yerushalmi (1932–2009), nowojorski historyk sefardyjskich Żydów, przez wieki był i jest zaabsorbowany rozważaniami nad znaczeniem wydarzeń sprzed tysiącleci. Jednocześnie, co brzmi jak paradoks, przez stulecia pośród Żydów historiografia odgrywała minimalną rolę. Strażnikami pamięci nie byli historycy. Byli nimi rabini, religijni uczeni. Po dziś dzień nakaz pamiętania jest traktowany jako religijny i narodowy obowiązek. Pamięć potrzebuje mitu i ten mit tworzyły kolejne pokolenia rabinów i uczonych w Piśmie. Dzisiaj oczekujemy mitu ukazującego sens Zagłady. Ostatnie dziesiątki lat przyniosły rozwój historii pisanej przez Żydów, a ta – jak pisze autor – „stała się tym, czym nigdy nie była wcześniej – wiarą zdruzgotanego narodu”. Yerushalmi historyk ukazuje znaczenia szczególnej żydowskiej pamięci, która spaja lud od tysiącleci.
Paweł Śpiewak
"Ta książka zwraca się wprost do ludzkiej duszy. Przedstawia inną, wyższą, niewidzialną dla nas rzeczywistość, którą kabaliści opisywali przez wieki. Ukazuje miejsce człowieka w wiecznym, ustanowionym przez Boga porządku. Adin Steinsaltz, urodzony w 1937 roku w Jerozolimie, uchodzi za najwybitniejszego współczesnego znawcę Talmudu oraz żydowskiej mistyki. Od lat dumnie nosi historyczny tytuł duchowego rabina Rosji, mentora rosyjskich Żydów. ""Róża o trzynastu płatkach"" pisana po hebrajsku, a w wersji angielskiej uporządkowana i rozbudowana, jest najpiękniejszym współczesnym studium duchowości żydowskiej i zarazem medytacją nad nią. Znajdują się tu rozważania o aniołach, światach wyższych i niższych, działaniu dobra i zła, o modlitwie, o poszukiwaniu siebie, o szabacie, sefirach i o prawie. Jest to niezwykły, natchniony traktat wart poetyckiego przekładu. Napisał go oddany życiu religijnemu mędrzec, który swoimi dziełami potwierdza bliskie sobie prawdy. Paweł Śpiewak
Kohelet, zdaniem Kamieńskiej, był prorokiem zwątpienia w sens życia i sens ładu. Poetka widziała w jego słowach zapis „dramatu człowieka myślącego, szukającego, wątpiącego i nienasyconego w swoim szukaniu. Może to właśnie jest nam tak bliskie w synu Dawidowym: mądrość, która nie jest skrzepem myśli ani żadnym systemem, mądrość otwarta, w stanie wrzenia, w stanie niepokoju”. A z niepokoju właśnie zbudowana jest poezja, jeśli nie ma być tylko grą. Poetę-mędrca tłumaczyła poetka ciemności i wiary.
Otrzymaliśmy pierwszą pracę, w której dokonano na tak szeroką skalę analizy fascynującego socjologicznie zjawiska, jakim był żydowski ruch młodzieżowy w PRL, i to w oparciu o inne źródła niż tylko przefiltrowane przez upływ czasu wspomnienia emigrantów marcowych. Na podkreślenie zasługuje także wyważone podejście Autora, który nie uległ fascynacji ani >>mroczną stroną ludzkości
Praca magisterska Dwojry Raskin, obroniona na Uniwersytecie Warszawskim w 1937 roku w ramach seminarium prof. Majera Bałabana, znajduje się w zbiorach Archiwum Żydowskiego Instytutu Historycznego im. Emanuela Ringelbluma. Stanowi zaledwie zapowiedź możliwości naukowych jej autorki. Niestety, tragiczny koniec jej życia nie pozwolił jej rozwinąć i udoskonalić warsztatu historycznego. Tym większe znaczenie ma przypomnienie jej dorobku, z którego i dzisiaj moga? korzystać nie tylko studenci, ale i naukowcy zainteresowani skomplikowanymi relacjami chrześcijańsko-żydowskimi. Autorka obficie przywołuje dokumenty z epoki, których większość bezpowrotnie została zniszczona w wyniku wojny. To właśnie lektura tych dokumentów umożliwia wgla?d w mechanizmy funkcjonowania powstałego w 1816 r. Uniwersytetu Warszawskiego, a zwłaszcza Wydziału Teologicznego, w ramach którego działał ks. Alojzy Ludwik Chiarini w latach dwudziestych XIX wieku.
Książka jest pionierską w historiografii polskiej próbą przedstawienia relacji żydowsko-muzułmańsko-chrześcijańskich w kontekście prowadzonych misji i ich konsekwencji, jakimi były przypadki konwersji. Przynosi nowe spojrzenie i stawia nowe problemy, które we współczesnych badaniach powinny być rozwijane. Książka jest jedną z najbardziej oryginalnych prac poświęconych relacjom międzyreligijnym, szczególnie żydowsko-chrześcijańskim, jakie kiedykolwiek w Polsce powstały. Pokazuje świat konwertytów, żyjących na marginesie ówczesnego społeczeństwa żydowskiego i chrześcijańskiego, ludzi poszukujących, próbujących odnaleźć własną drogę do Boga, często niepotrafiących sobie poradzić z trudami życia w nowym środowisku, czasem hochsztaplerów, często postacie tragiczne. Bardzo ciekawe są związki chrześcijańskich millenarystów z Żydami, ogarniętymi mesjańską gorączką. Odkrywa fascynujący świat ludzi próbujących stworzyć pomosty pomiędzy dwiema religiami, czy wręcz nową synkretyczną religię.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
