Autorzy przedstawiają została ruską kulturę ziem Rzeczypospolitej – zarówno prawosławną, jak i unicką – w dynamicznym związku z kulturą polsko-łacińską oraz z procesami zachodzącymi w prawosławiu po upadku imperium bizantyńskiego i w obliczu rosnącej potęgi Moskwy. Nie zrywając więzi duchowej i artystycznej z pozostałą częścią kultury prawosławnej, rozwijającej się na obszarze państw moskiewskiego, tureckiego, weneckiego, austriackiego i na ziemiach rumuńskich, Rusini – obywatele I Rzeczypospolitej – potrafili twórczo wykorzystać zaistniałe możliwości rozwoju, przy jednoczesnym dochowaniu wierności tradycji wschodniochrześcijańskiej. Dzięki temu kultura cerkiewnosłowiańska i ruska stanowi nieodłączną część wspólnego dziedzictwa wielonarodowego państwa polsko-litewskiego, ale także niezwykle urozmaica i wzbogaca kulturę Europy Środkowej i Wschodniej oraz całego obszaru bizantyńsko-słowiańskiego. W przypadku wielu zagadnień ustalenia badawcze wskazują na potrzebę zmiany dominującego postrzegania kultury ruskiej w kategoriach odmienności i kwestionują zasadność pojęcia bariery cywilizacyjnej nie tylko w odniesieniu do kultury unickiej, lecz także do tradycyjnej kultury prawosławnej.
Dwunastotomowa seria monografii „Kultura Pierwszej Rzeczypospolitej w dialogu z Europą. Hermeneutyka wartości” przedstawia dziedzictwo kulturowe XV-XVIII wieku jako integralną, lecz oryginalną część kultury europejskiej. Celem badawczym jest rozpoznanie dróg i form obustronnej transmisji wartości estetycznych, politycznych i religijnych oraz ukazanie w szerokim, multilateralnym kontekście porównawczym oryginalnej struktury aksjologicznej kultury polskiej epok dawnych. Teksty kultury są badane w perspektywie wewnętrznej jako zapisy aktów ukierunkowanych na rozumienie wartości, a w perspektywie zewnętrznej jako wypowiedzi włączające się w europejskie dyskusje literacko-estetyczne, polityczne, religijne. W intensywnym dialogu kultura Rzeczypospolitej przejawia nie tylko chłonność na nowe idee, lecz także kreatywność i dynamikę działania na obszarze Europy.
Autorka dokonała przeglądu różnych ujęć etosu nauczycielskiego, uporządkowała je i zaprezentowała własną definicję tego zagadnienia. Przedstawiła interesujące, a momentami również zaskakujące wyniki badań, dotyczące wymagań społecznych względem nauczycieli (okazało się między innymi, że obejmują one także sferę życia osobistego tej grupy zawodowej). Starała się odpowiedzieć na pytanie, czy i w jakim stopniu zbiorowość nauczycieli stanowi współcześnie grupę reprezentującą dany etos. Rozstrzygnięcie tego problemu, postrzeganego dawniej jako niebudzący wątpliwości, wydaje się obecnie bardzo istotne dla statusu profesji nauczycielskiej.Publikacja jest próbą ponownego rozbudzenia zainteresowania pojęciem etosu nauczycielskiego kategorią, która opisuje najistotniejsze i najtrudniejsze do uchwycenia obszary pracy zawodowej nauczycieli. Temat ten został badawczo zaniedbany, a jak wynika z ustaleń autorki, wyraźnie wpisuje się we współczesne debaty społeczne.******The Teachers' Ethos Myth or Reality?The author reviews the different approaches of teachers' ethos the category describing the fields of teachers' work - the most important and the most difficult to reach. The author puts them in order and presents her own definition of this problem. She presents the research results concerning the social demands against teachers and tries to answer to the question to what degree in our days the teachers' collectivity constitutes the group representing this ethos. The solution of this problem (in the past unquestionable) seems to be very important for the status of the professional group.
Publikacja zawiera dwa teksty Jana Mukařovskiego w przekładzie bohemistki Anety Daszuty: „Sztuka jako fakt semiologiczny” (1934) i „Semiologia sztuki” (1936-1937). Oba dotyczą znakowego charakteru sztuki (w tym literatury jako sztuki słowa). Pokazują, jakie znaczenie w historii i rozwoju praskiej szkoły strukturalizmu miała reorientacja semiologiczna, która dokonała się w połowie lat trzydziestych XX wieku, głównie za sprawą Jana Mukařovskiego.
Autorka, przedstawiając genezę Arabskiej Wiosny, jej przebieg w różnych państwach (ze szczególnym uwzględnieniem Tunezji i Egiptu), udowadnia, że nowe media stały się istotnym elementem zachodzących przemian, a ich udział w budowie społeczeństwa obywatelskiego i sfery publicznej na Bliskim Wschodzie nie zakończył się wraz z ustaniem ulicznych protestów.
Książka przeznaczona nie tylko dla badaczy, lecz dla wszystkich interesujących się współczesną polityką, sytuacją społeczną oraz rolą nowych mediów w przemianach społeczno-politycznych na Bliskim Wschodzie. To pierwsza na polskim rynku wydawniczym tak dogłębna analiza krajobrazu medialnego świata arabskiego.
Zbiór artykułów dotyczących rzecznictwa interesów w Unii Europejskiej, w szczególności działań na rzecz polskich interesów gospodarczych i społecznych. Autorzy związani z różnymi ośrodkami naukowymi i unijnymi koncentrują się w swoich analizach na takich zagadnieniach jak: polskie interesy w UE, wpływ prawa unijnego na polityki publiczne w Polsce, prawna regulacja lobbingu, a także reprezentacja interesów państw spoza UE.Istotną częścią książki jest praktyczne spojrzenie pracowników instytucji unijnych na prezentowaną problematykę. Publikacja zawiera wiele cennych wskazówek dla decydentów mogących wzmocnić polski lobbing w strukturach UE.
Zbiór tekstów poświęconych zagadnieniom istotnym dla konstruowania mapy modernizmów Europy Środkowo-Wschodniej lat 1867–1918, omawiających przekształcenia tożsamościowe, kształtowanie się prądów ideowych w regionie oraz poszukiwania koncepcji narodowości i europejskiej wspólnoty, odnowę duchowości, redefinicje cielesności w przestrzeni kultury czy oddziaływanie freudyzmu. Znakomite teksty analityczne badaczy tego okresu, wzbogacone o cenne indeksy, stanowią bogate źródło wiedzy dla literaturoznawców, kulturoznawców, socjologów, etnologów, a także krytyków literackich i filmowych, zainteresowanych słabo dotąd opisaną tematyką modernizmu tego regionu.
Trzytomowa publikacja jest efektem projektu naukowego realizowanego w ramach Narodowego Programu na rzecz Rozwoju Humanistyki. Autorzy proponują rozpoznanie literatury Europy Środkowo-Wschodniej lat 1867–1918 jako pewnej całości, posługując się kategorią ważną dla badań kulturowych, które przypisują dziś szczególne znaczenie fenomenowi miejsca.
Zbiór przekładów tekstów literackich okresu modernizmu w Europie Środkowo-Wschodniej, obrazujących różne wymiary kształtowania się nowoczesności regionu oraz rozmaite aspekty formowania się tożsamości bohatera literackiego tego okresu. Tom wypełnia lukę badawczą związaną z brakiem publikacji na temat problemów modernizmu Europy Środkowo-Wschodniej drugiej połowy XIX i początków XX wieku. Przekłady zaopatrzone zostały w noty o autorach oraz indeksy.
Trzytomowa publikacja jest efektem projektu naukowego realizowanego w ramach Narodowego Programu na rzecz Rozwoju Humanistyki. Autorzy proponują rozpoznanie literatury Europy Środkowo-Wschodniej lat 1867–1918 jako pewnej całości, posługując się kategorią ważną dla badań kulturowych, które przypisują dziś szczególne znaczenie fenomenowi miejsca.
Podstawą edycji jest nowa wersja tekstu o Schillerze, nad którą Marek J. Siemek pracował w ostatnich latach życia. W porównaniu ze znaną monografią, opublikowaną w serii Myśli i Ludzie (Wiedza Powszechna, 1970), zawartość tomu została wzbogacona o aparat krytyczny oraz wątki filozoficzne pojawiające się w rozważaniach Autora w latach późniejszych. Autor przedstawia Schillera od strony mniej znanej polskiemu czytelnikowi: nie jako poetę i dramatopisarza, lecz filozofa – wychowanka oświecenia przekraczającego horyzonty ideowe epoki, czytelnika i oryginalnego interpretatora Kanta. Omawia jego rozważania o sensie historii, stosunek do ideału greckiego, a także najsłynniejsze pomysły filozoficzne – koncepcje poezji naiwnej i sentymentalnej oraz projekt wychowania estetycznego.
Koszty związane z podejmowaniem studiów to jeden ze słabiej zbadanych aspektów wzrostu zainteresowania edukacją na poziomie wyższym w Polsce. Co roku setki tysięcy gospodarstw domowych w Polsce przeznaczają na ten cel niebagatelne środki. Chcąc kontynuować kształcenie, młodzi ludzie nie tylko inwestują poważne kwoty, lecz także często odsuwają w czasie decyzję o wejściu na rynek pracy, a tym samym tracą dochody z pracy, które mogliby uzyskać, aktywizując się zawodowo po ukończeniu szkół średnich. Jednocześnie znaczące fundusze na szkolnictwo wyższe asygnuje państwo.
Prezentowane wyniki analiz zostały opracowane w ramach projektu badawczego „Społeczne i ekonomiczne uwarunkowania wyborów osób w wieku 19–30 lat dotyczących studiowania”, realizowanego przez zespół z Wydziału Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warszawskiego na zlecenie Instytutu Badań Edukacyjnych.
Autorzy identyfikują mechanizmy występujące w kontaktach między czterema głównymi interesariuszami procesu kształcenia na poziomie wyższym: uczelniami publicznymi, prywatnymi, studentami (i ich gospodarstwami domowymi) oraz państwem. Stosując najnowsze podejścia metodologiczne z zakresu ekonomii eksperymentalnej i wyboru warunkowego, podejmują próbę pomiaru wielkości, struktury oraz zróżnicowania kosztów edukacji na poziomie wyższym z perspektywy zarówno studenta, jak i uczelni.
Próba rekonstrukcji źródeł oraz opisu profilu duchowości wybranych polskich wspólnot zakonnych w kontekście europejskim. Składają się na nią rozprawy prezentujące podstawowe wyznaczniki wartości polskiej kultury przedtrydenckiej w zakresie duchowości i pobożności. W kolejnych artykułach autorzy opisują wybrane wartości (religijne, polityczne, etyczne, estetyczne), sięgając po nowe, unikatowe źródła, w ogóle dotychczas niepoddawane analizie lub rozważane z innej niż przyjęta przez autorów perspektywy badawczej.
Eucharistia, Exegesis, Pietas, Devotio, Penitentia, Indulgentia, Paideia, Paupertas, Memoria – to wybrane pojęcia, na podstawie których autorzy starają się pokazać naczelną myśl całego projektu dotyczącego kultury pierwszej Rzeczypospolitej w dialogu z Europą i hermeneutyki wartości: zakres, kierunki oraz sposoby obustronnego przepływu refleksji w kulturze polskiej i europejskiej – tu w odniesieniu do doby przedtrydenckiej i wobec rodzących się wyzwań humanizmu doby renesansu.
Dwunastotomowa seria monografii „Kultura Pierwszej Rzeczypospolitej w dialogu z Europą. Hermeneutyka wartości” przedstawia dziedzictwo kulturowe XV–XVIII wieku jako integralną, lecz oryginalną część kultury europejskiej. Celem badawczym jest rozpoznanie dróg i form obustronnej transmisji wartości estetycznych, politycznych i religijnych oraz ukazanie w szerokim, multilateralnym kontekście porównawczym struktury aksjologicznej kultury polskiej epok dawnych. Teksty kultury są badane w perspektywie wewnętrznej jako zapisy aktów ukierunkowanych na rozumienie wartości, a w perspektywie zewnętrznej jako wypowiedzi włączające się w europejskie dyskusje literacko-estetyczne, polityczne, religijne. W intensywnym dialogu kultura Rzeczypospolitej przejawia nie tylko chłonność na nowe idee, lecz także kreatywność i dynamikę działania na obszarze Europy.
Autor analizuje zakres obowiązywania zasad sprawiedliwości w stosunkach międzynarodowych. Bada struktury argumentacyjne liberalnych koncepcji sprawiedliwości międzynarodowej, rekonstruując postulowany przez nie zakres praw i obowiązków, jakie powinny obowiązywać aktorów stosunków międzynarodowych. Teorie te zakładają odmienne ontologie i aksjologie (indywidualne lub grupowe) i udzielają różnych odpowiedzi w kwestii dystrybucji praw i obowiązków w stosunkach międzynarodowych.
Autor przedstawia wizerunek współczesnego ojca – obecnego w życiu dziecka i zaangażowanego w jego wychowanie. Książka zawiera wyczerpujące omówienie tematu, począwszy od teoretycznego opisu historii rodziny, przez psychologiczne ujęcie zachowań rodzicielskich, po przedstawienie autorskiej typologii postaw ojcowskich. Autor opisuje i analizuje postawy ojcowskie w polskim środowisku wiejskim na przykładzie powiatu płockiego. Poruszone kwestie przedstawia również z perspektywy samych badanych, analizując ich postrzeganie roli ojca i odczucia z nią związane oraz czynniki warunkujące udział mężczyzn w opiece nad dziećmi.
Zbiór artykułów ukazujących kierunki rozwoju współczesnej polityki penitencjarnej i nowe problemy związane z wykonywaniem kary pozbawienia wolności, które w Polsce pojawiły się w związku z przemianami ustrojowymi ostatnich 25 lat, a w świecie – w związku z dążeniem do jak najszerszego uwzględniania praw człowieka w postępowaniu ze skazanymi. Politykę penitencjarną przedstawiono jako wiedzę należącą do szeroko pojętej humanistyki i czerpiącą z niej inspiracje, ponieważ ostatnio w literaturze pojawia się tendencja do identyfikowania polityki penitencjarnej z dogmatyką i doktryną prawa karnego wykonawczego, co ogranicza jej zakres przedmiotowy do jurydycznych aspektów wykonania kary.
Autorzy zwracają uwagę na przesłanki aksjologiczne, procesy społeczne, zmiany kulturowe i rozwiązania praktyczne, które sankcjonują normy prawa karnego wykonawczego oraz zasady postępowania ze skazanymi.
Zakład Prawa i Polityki Penitencjarnej został powołany do życia w październiku 1962 roku na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wrocławskiego z inicjatywy Profesora Stanisława Walczaka. Był to pierwszy w Polsce ośrodek naukowo-badawczy zajmujący się problematyką więziennictwa, usytuowany w strukturach uniwersyteckich. W ten sposób spełnił się postulat wielu pokoleń penitencjarystów, którzy od połowy XIX wieku usilnie zabiegali o nadanie tej dziedzinie wiedzy rangi samodzielnej dyscypliny naukowej oraz wprowadzenie jej do grona nauk humanistycznych i programów kształcenia akademickiego. Niespełna trzy lata później Zakład o tej samej nazwie został erygowany na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, również staraniem Profesora Stanisława Walczaka, który był nie tylko jego kierownikiem, lecz także nauczycielem i patronem wykształconej na wyższych uczelniach generacji penitencjarystów.
W 1972 roku Zakład wszedł w skład nowo powołanego wtedy w Uniwersytecie Warszawskim Instytutu Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji, gdzie po dziś dzień jego pracownicy kontynuują rozpoczęte przed 50 laty dzieło.
Książka jest zbiorem znakomicie napisanych esejów, traktujących o Kościele w świecie późnego antyku. Profesor Wipszycka stara się pogodzić wykład wiedzy o najważniejszych wydarzeniach, postaciach, prądach doktrynalnych starożytnego Kościoła z pasjonującymi wywodami, odkrywającymi tajniki rozmaitych dyskusji, które od zawsze towarzyszyły chrześcijańskiej refleksji nad własną przeszłością. Odsłaniając kulisy badań historycznych, tłumacząc, o co i dlaczego spierają się uczeni, jakie padają w debatach argumenty, autorka pomaga czytelnikowi zrozumieć dzieje Kościoła, nieraz bardzo skomplikowane, których interpretacja wywołuje skrajne emocje dawnych i współczesnych historyków.Profesor, który po wielu latach pracy uniwersyteckiej tworzy syntezę przeznaczoną dla czytelnika nie będącego specjalistą, pisze zazwyczaj dzieło klarowne, wyważone (żeby nie powiedzieć dostojne), wsparte licznymi lekturami i doświadczeniem, jakie się zdobywa ucząc studentów, ci zaś nie najlepiej przyjmują uczone szaleństwa.Nie ten profesor. I nie takie dzieło. I nie jego studenci.Napisałam tę książkę wbrew wszelkim tradycjom nakazującym spokój, zwłaszcza w tak ważnej materii, nie stroniłam od pasji. Starałam się pogodzić wykład wiedzy o najważniejszych wydarzeniach, postaciach, prądach doktrynalnych starożytnego Kościoła z wywodami odkrywającymi tajniki rozmaitych dyskusji, które od zawsze towarzyszyły chrześcijańskiej refleksji nad własną przeszłością. Wybrałam ten sposób przedstawiania historii chrześcijaństwa w przekonaniu, że odsłaniając kulisy badań historycznych, tłumacząc, o co i dlaczego spierają się uczeni, jakie padają w debatach argumenty, pomogę czytelnikowi wyrobić sobie zdolność rozumienia dziejów Kościoła. Może przyda się i dziś umiejętność dociekania sensu tego, co się w Kościele działo i dzieje.Pilna obserwacja dziejów antycznego chrześcijaństwa jasno pokazuje, że nie stanowiły one prostego, tryumfalnego marszu, nie dadzą się ułożyć w jedną linię; nie można oddzielić tych, którzy mieli zawsze absolutną rację, od tych, którzy we wszystkim się mylili. Historia przeze mnie opowiedziana pełna jest napięć i konfliktów, w najwyższym stopniu bolesnych dla jej uczestników. Jesteśmy spadkobiercami dziedzictwa stron, które uczestniczyły w ówczesnych kontrowersjach, wszyscy bohaterowie tamtych wydarzeń zasługują na naszą dociekliwą uwagę. I pełną szacunku sympatię.Prof. dr hab. Ewa Wipszycka
Tom VI serii ukazuje nie tylko swoistość kultury religijnej I Rzeczypospolitej, charakter i specyfikę pobożności „sarmackiej”, lecz także odsłania zasadnicze drogi rozwoju tej kultury w powiązaniu z myślą równolegle rozwijaną przez myślicieli i pisarzy katolickich w zachodniej Europie. Badaniom poddano kwestie otwarcia się polskiej kultury potrydenckiej na dynamikę rozwoju myśli religijnej w innych krajach europejskich, zdolności do prowadzenia z obcą kulturą dialogu oraz możności adaptacji, asymilacji i przekształcania obcych teorii czy idei na potrzeby kultury rdzennie polskiej.
Autorzy poszczególnych rozpraw starają się odpowiedzieć na pytania z jednej strony o zakres oraz stopień zaangażowania Polaków w procesie odnowy katolicyzmu w Europie, o ich udział na dyskusyjnych forach europejskich, o znajomość pism Sarmatów i siłę oddziaływania tychże pism w krajach, w których szczególnie wyraźnie kształtował się model potrydenckiej odnowy Kościoła i katolickiej kultury religijnej, z drugiej strony – o drogi przedostawania się do Rzeczypospolitej świeżych idei kontrreformacyjnych, chłonność, zapotrzebowanie i metody wprowadzania postanowień soborowych do praktyki życia religijnego i do piśmiennictwa czasów potrydenckich.
Dwunastotomowa seria monografii „Kultura Pierwszej Rzeczypospolitej w dialogu z Europą. Hermeneutyka wartości” przedstawia dziedzictwo kulturowe XV–XVIII wieku jako integralną, lecz oryginalną część kultury europejskiej. Celem badawczym jest rozpoznanie dróg i form obustronnej transmisji wartości estetycznych, politycznych i religijnych oraz ukazanie w szerokim, multilateralnym kontekście porównawczym struktury aksjologicznej kultury polskiej epok dawnych. Teksty kultury są badane w perspektywie wewnętrznej jako zapisy aktów ukierunkowanych na rozumienie wartości, a w perspektywie zewnętrznej jako wypowiedzi włączające się w europejskie dyskusje literacko-estetyczne, polityczne, religijne. W intensywnym dialogu kultura Rzeczypospolitej przejawia nie tylko chłonność na nowe idee, lecz także kreatywność i dynamikę działania na obszarze Europy.
Autorka opisuje postawy nastoletnich muzułmanów z Polski, Turcji i Wielkiej Brytanii wobec demokracji, narodu, praw człowieka, praw kobiet i Unii Europejskiej. Dokładnie omawia formalną edukację obywatelską w tych krajach oraz zasady islamu pod kątem ich obywatelskiego potencjału. Próbuje odpowiedzieć na zawarte w tytule pytanie, czy muzułmanin może być dobrym obywatelem.Kwestia ta choć kontrowersyjna od lat pojawia się w kontekście kryzysu migracyjnego, integracji imigrantów muzułmańskich, zamachów terrorystycznych i wojen toczących się na Bliskim Wschodzie. Obecność w Europie coraz liczniejszej społeczności muzułmańskiej, do której należą nie tylko imigranci przybywający spoza kręgu cywilizacji zachodniej, lecz także osoby urodzone w Europie, będące obywatelami państw europejskich, uczęszczające do europejskich szkół, stała się faktem. W dorosłość wchodzi właśnie nowe pokolenie europejskich muzułmanów starających się połączyć tożsamość europejską z tożsamością muzułmańską, co jest ogromnym wyzwaniem, ponieważ nieustannie muszą oni udowadniać, że są równoprawnymi członkami zachodniego społeczeństwa.Publikacja będzie inspirować do większej otwartości na Inność i przełamywania strachu przed wchodzeniem w partnerskie relacje z muzułmanami, jak również motywować muzułmanki i muzułmanów do większej śmiałości w podejmowaniu działań obywatelskich.
Drugi tom prac wybranych Stefana Baleya dotyczy psychologii muzyki (m.in. lokalizacji dychotycznego słyszenia oraz harmonii dźwięków) i psychologii wychowawczej (m.in. psychologii charakteru oraz badań nad etyką i estetyką dzieci w wieku przedszkolnym). Dwutomowa edycja obejmuje najważniejsze publikacje Stefana Baleya, które ukazały się w języku polskim, a także polskie przekłady najbardziej znaczących, a nieznanych dotychczas tekstów, jakie zostały wydane w językach niemieckim i ukraińskim. Stefan Baley to jeden z najwybitniejszych przedstawicieli filozoficznej szkoły lwowsko-warszawskiej i twórca polskiej szkoły psychologii wychowawczej, a w latach 1928—1934 kierownik Katedry Psychologii Wychowawczej Uniwersytetu Warszawskiego.
Publikacja ta jest owocem współpracy Instytutu Filozofii i Wydziału Psychologii UW i ma charakter jubileuszowy: na rok 2015 przypadała 130. rocznica urodzin Stefana Baleya, a w roku 2016 obchodzone jest 200-lecie Uniwersytetu Warszawskiego.
Książka adresowana do psychologów (zwłaszcza wychowawczych), teoretyków wychowania oraz studentów i badaczy w tych dziedzinach, a także historyków nauki i wszystkich osób zainteresowanych rozwojem polskiej myśli psychologicznej.
Autorka prezentuje działania współczesnych polskich artystów z perspektywy pedagogicznej. Poszukuje wątków wspólnych podejmowanych przez artystów i pedagogów krytycznych, dokonując analizy wybranych projektów artystycznych polskiej sztuki współczesnej, opisując je oraz sytuując w kontekście pedagogicznym. Przedstawia wychowawcze możliwości sztuki z perspektywy pedagogiki krytycznej, wskazując nie tylko na walory estetyczne dzieł, lecz także na tolerancję, dialog z drugim człowiekiem, relacje międzyludzkie, podmiotowość, demokrację w wychowaniu.Publikacja jest znakomitym źródłem wiedzy o wybranych dziełach polskiej sztuki współczesnej do wykorzystania przez nauczycieli w pracy z młodzieżą i dorosłymi oraz doskonałym uzupełnieniem wiedzy o sztuce współczesnej dla pedagogów.
Autorka przedstawia amerykańskie i kanadyjskie dokonania w dziedzinie kształcenia umiejętności myślenia krytycznego, wypracowania jego definicji oraz tworzenia odpowiednich programów i metod nauczania. W Polsce myślenie krytyczne jest utożsamiane z niektórymi kompetencjami logicznymi lub kulturą logiczną, ale bez wyraźnej konceptualizacji i bezpośredniego odniesienia do dydaktyki, szczególnie na niższych szczeblach kształcenia. Pojawia się więc luka w systemie pojęciowym oraz w wiedzy dydaktycznej. Książka Ewy Wasilewskiej-Kamińskiej doskonale ten brak uzupełnia.Autorka stara się odpowiedzieć na pytania: Czym jest myślenie krytyczne? Jaki to rodzaj wiedzy, kompetencji lub procesów poznawczych? W jaki sposób (jeśli w ogóle) można go nauczać dając czytelnikom (pedagogom, nauczycielom, wychowawcom i rodzicom) możliwość zapoznania się z dotychczasowymi osiągnięciami w tym zakresie, opisanymi w obszernej literaturze anglojęzycznej, w nikłym stopniu zaś znanymi w naszym kraju?
W tomie dotyczącym monastycyzmu w I Rzeczypospolitej przedmiot badań stanowią teksty reprezentujące rozmaite gatunki literackie, oba języki (łacinę i polszczyznę), różne środowiska monastyczne. Zostały dobrane tak, by książka miała charakter interdyscyplinarny. Na tom składają się studia o charakterze analityczno-interpretacyjnym. Acz dominuje perspektywa literaturoznawcza, obecne są także rozprawy poświęcone artefaktom, historyczno-kulturowe i muzykologiczna. Dzięki stabilności Reguły św. Benedykta i jej zdolności do adaptowania się do rozmaitych warunków kulturowych, zakony mnisze były zdolne do zmierzenia się również z nowożytnym humanizmem. Hermeneutykę wartości rozumiemy jako wynik interferencji trzech czynników: długiego trwania tradycji monastycyzmu średniowiecznego, renesansowego humanizmu, modyfikującego świat wartości i erudycji benedyktynów, obecnego w kulturze intelektualnej Tyńca od lat siedemdziesiątych XVI w. do co najmniej połowy wieku XVIII, katolicyzmu potrydenckiego, zwłaszcza w wersji jezuickiej.
Dwunastotomowa seria monografii „Kultura Pierwszej Rzeczypospolitej w dialogu z Europą. Hermeneutyka wartości” przedstawia dziedzictwo kulturowe XV-XVIII wieku jako integralną, lecz oryginalną część kultury europejskiej. Celem badawczym jest rozpoznanie dróg i form obustronnej transmisji wartości estetycznych, politycznych i religijnych oraz ukazanie w szerokim, multilateralnym kontekście porównawczym oryginalnej struktury aksjologicznej kultury polskiej epok dawnych. Teksty kultury są badane w perspektywie wewnętrznej jako zapisy aktów ukierunkowanych na rozumienie wartości, a w perspektywie zewnętrznej jako wypowiedzi włączające się w europejskie dyskusje literacko-estetyczne, polityczne, religijne. W intensywnym dialogu kultura Rzeczypospolitej przejawia nie tylko chłonność na nowe idee, lecz także kreatywność i dynamikę działania na obszarze Europy.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
