Socrealizm przedstawiony z perspektywy genderowej jako nurt w sztuce, który służył nie tyle propagandzie, co mitowi politycznemu, za który uznany został socjalizm. Autorka bada symbole realizmu socjalistycznego, przedstawiając jego dokładną genezę w ujęciu mitycznym. Udowadnia, że realizm socjalistyczny, będący szczytowym punktem socjalizmu radzieckiego, działał wedle tych samych zasad, co mit lub baśń.Autorka stara się również zdefiniować znaczenie opozycji genderowej w omawianym nurcie rolę nie tylko kobiety lub ikonicznej robotnicy, lecz także mężczyzny oraz ikonicznego robotnika która była osią całego socrealizmu. W autorskiej genderowej interpretacji dokonuje syntezy tych dwóch aspektów symboliki socjalizmu, opierając ją na opozycji wartości: męskieniemęskie, kobieceniekobiece.
Publikacja jubileuszowa dedykowana Profesorowi Jackowi Migasińskiemu zawiera teksty Jego przyjaciół, współpracowników i uczniów nawiązujące bezpośrednio do twórczości filozoficznej i działalności akademickiej Jubilata, a także do bliskiej mu problematyki, mieszczące się w spektrum zagadnień od metafizyki po fenomenologię. Tym dwóm wielkim kręgom problemów Profesor poświęcił większość swoich badań. Rozumienie zarówno metafizyki, jak i fenomenologii prezentowane w jego pracach wywarło znaczący wpływ na sposób podejścia do tematów, które zawierają się w przestrzeni badawczej zarysowanej między tymi pojęciami.
Autor prezentuje historię pojęcia cywilizacja od około 1750 roku do około 1880 roku. Analizuje teksty pisane przez twórców różnych narodowości i specjalności: filozofów, historyków, językoznawców, antropologów, polityków, podróżników, pisarzy i poetów. Przyjęta metoda pracy, prowadząca od analizy filologicznej do interpretacji filozoficznej, jest inspirowana badaniami nad pojęciem cywilizacji prowadzonymi przez historyków ze szkoły Annales, nawiązuje też do metod pracy badaczy z kręgu warszawskiej szkoły historii idei.Pierwsze rozdziały poświęcone są pojawieniu się pojęcia cywilizacja w oświeceniowej myśli francuskiej, angielskiej i szkockiej oraz niemieckiej w kontekście narodzin nowożytnej filozofii dziejów, problematyzowania kontaktów z ludami pozaeuropejskimi oraz krytyki aktualnego stanu społeczeństw europejskich. Następnie analizowane jest wykorzystanie tytułowego pojęcia w piśmiennictwie polskim i rosyjskim do opisu odmienności rozwoju krajów Europy Zachodniej i Wschodniej. Ostatni rozdział poświęcony został koncepcji cywilizacji jako samoistnego typu historyczno-kulturowego, sformułowanej przez Nikołaja Danilewskiego, uznawanej za prekursorską wobec XX-wiecznych teorii pluralizmu kulturowo-cywilizacyjnego.Pojęcie cywilizacji towarzyszyło XIX-wiecznej refleksji na temat sensu dziejów. Początkowo było synonimem procesu dziejowego w jego najogólniejszym ujęciu. Wraz z pojawieniem się katastrofizmu, pesymizmu dziejowego i przekonania o kryzysie kultury europejskiej około połowy XIX wieku nabrało negatywnych znaczeń, stając się określeniem całokształtu zjawisk społeczno-ustrojowo-kulturowych zasługujących na potępienie i zniszczenie lub samoistnie zmierzających ku zagładzie. Pojęcie to odegrało ważną rolę w powstaniu nowej gałęzi nauk społecznych antropologii kulturowej, łączącej nowy paradygmat naukowy ze starymi schematami historiozoficznymi.
Przekrojowa analiza zagadnień dotyczących ontologii dźwięku w filmie. Wykorzystując definicję sztuki sformułowaną przez Władysława Tatarkiewicza, autor omawia sposoby tworzenia, funkcjonowania i percepcji warstwy dźwiękowej oraz jej znaczenie w kreowaniu filmowej rzeczywistości. Tematyka dotycząca audytywnego konstruowania formy filmu, powstawania przeżycia estetycznego oraz wyrażania emocji przedstawiana jest z perspektywy kognitywnej.
Tematem książki jest zjawisko remediacji – przekształcania dzieł filmowych w wyniku ich transpozycji medialnej. Autor bada przemiany towarzyszące procesowi transformacji kina niemego w kino cyfrowe, jego relacje z książką i przenikanie się tych mediów. Korzysta przy tym z narzędzi medioznawczych, filmoznawczych i kulturoznawczych. Swoje analizy przeprowadza na przykładzie dwóch filmów: Mocnego człowieka i Metropolis, przedstawiających drogę tekstu kultury od książki przez film niemy po zdigitalizowane i obecne w sieci dzieło filmowe. Proces ten osadzony jest w szeroko zarysowanej perspektywie antropologicznej i kulturowej.
Kategoria remediacji najczęściej używana jest do badania zjawisk kultury współczesnej, ma jednak, zdaniem autora, znacznie większy potencjał. Jednym z podstawowych założeń książki jest poszerzenie zakresu zjawisk, do których odnosi się remediacja, dowiedzenie, że podobne relacje są podstawowymi cechami nie tylko medium cyfrowego, lecz zachodziły również między medium druku i kinem w początkach XX wieku. Centralnym punktem refleksji jest medium kina w początkowym stadium – film niemy, który ulegał i ulega przekształceniom, wchodząc w relacje z literaturą i siecią komputerową.
Wprowadzenie koncepcji remediacji pozwala wyjść poza niewątpliwe – zwłaszcza w polskich badaniach – ograniczenia w refleksji nad adaptacją filmową oraz osadza relację powieść – film fabularny w szerszym kontekście kulturowym. Umożliwia zastosowanie bardziej uniwersalnych narzędzi badawczych, nienależących jedynie do filmoznawstwa lub literaturoznawstwa. Pozwala również na pokazanie przemian – przez apologetów „cyfrowego świata” uznawanych za rewolucyjne i niepowtarzalne – w perspektywie historycznej, która, ujmując być może wiele z niepowtarzalności i niezwykłości, pozwala jednocześnie pokazać głęboki wpływ tych zmian na kulturę.
Książka adresowana jest do badaczy akademickich oraz studentów, przede wszystkim kulturoznawców, literaturoznawców, filmoznawców, teoretyków mediów, historyków kultury.
Autorzy zajmują się zagadnieniami polityki przeciwdziałania starzeniu się społeczeństwa. Pokazują, jaki wpływ na dzietność mają konkretne działania z zakresu polityki fiskalnej, jaki jest ich koszt, jakie są wydatki państwa na poszczególne działania w ramach polityki imigracyjnej, ile kosztuje stymulowanie imigracji kompensacyjnej, tzn. uzupełniającej braki na rynku pracy. Pytają o najbardziej efektywną pod względem demograficznym i finansowym politykę przeciwdziałania starzeniu się populacji w Polsce i innych krajach Europy.
• W jaki sposób państwo może skutecznie pobudzać wzrost dzietności: za pomocą świadczeń wychowawczych, niższych podatków, finansowania przedszkoli i żłobków?
• Ile kosztuje przyjęcie cudzoziemca w Polsce?
• Która polityka – sprzyjająca wzrostowi dzietności czy imigracji – może przynieść długotrwały skutek demograficzny?
Prezentowane dane dotyczą polityki ludnościowej realizowanej w czterech krajach europejskich: Austrii, Francji, Polsce i Włoszech, różniących się pod względem stopnia zaawansowania procesu starzenia się populacji, poziomu płodności i imigracji, a także zakresu i form polityki ludnościowej. Książka jest wynikiem badań ekonomistów i demografów z Uniwersytetu Warszawskiego i Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie. To lektura obowiązkowa dla naukowców, studentów i ekspertów zajmujących się demografią, ekonomią, socjologią i politologią.
******
Population Ageing and the Fiscal and Migration Policy
The authors present the impact of specific fiscal policy measures on fertility, their cost, the state’s expenditure on particular immigration policy measures and the cost of stimulating compensatory immigration filling shortages in the labour market. They ask about the most effective demographic and financial policy countering population ageing in Poland and other European countries.
Analiza problemów polityki wsparcia nieformalnych opiekunów niesamodzielnych osób starszych: ryzyka socjalnego ponoszonego przez opiekunów oraz roli, jaką pełnią w opiece nad seniorami, a także ewolucji celów i rodzajów polityki wsparcia opiekunów. Autor na podstawie aktów prawnych i dokumentacji formułuje diagnozę mającą posłużyć wyznaczeniu kierunku zmian prawnych w zakresie polityki senioralnej. Pierwsza pogłębiona naukowo analiza tematu i systematyzacja wiedzy z dziedziny.
Biblioteka Publiczna utworzona w 1817 r. przy nowo założonym Królewskim Uniwersytecie Warszawskim miała kontynuować tradycje wywiezionej do Petersburga Biblioteki Publicznej Rzeczypospolitej, pełniąc funkcję narodowej skarbnicy wiedzy i kultury. Była też ważnym elementem planu rozwoju czytelnictwa w Królestwie Polskim, a wraz z Uniwersytetem – szerszej polityki edukacji społeczeństwa polskiego. Przemianowana później na Bibliotekę Uniwersytecką w Warszawie, jest dziś jedną z największych i najlepszych bibliotek akademickich i naukowych w Polsce, oferującą nowoczesne usługi i wprowadzającą niestandardowe rozwiązania.
W tomie znalazły się obszerne teksty opisujące Bibliotekę w początkach jej istnienia (1817–1831), a także współcześnie (1993–2013), w przełomowym dla tej instytucji okresie przenosin do nowego gmachu. Towarzyszą im: opracowanie krytyczne autografów Joachima Lelewela Projekt utrzymania i urządzenia biblioteki oraz Urządzenie Biblioteki, prezentacja źródeł do dziejów BUW w archiwach Petersburga, a także kalendarium historii BUW 1817–2017 oraz aneks z biogramami wszystkich dyrektorów BUW. Publikacja powstała dla uczczenia dwóchsetlecia istnienia Biblioteki.
******
The University of Warsaw Library 1817–2017. Miscellanea
The jubilee publication contains the papers describing the University of Warsaw Library at the beginning of its existence (1817–1831) and nowadays (1993–2013). They are accompanied by: the critical study of Joachim Lelewel’s autographs Projekt utrzymania i urządzenia biblioteki [A Project of Maintaining and Outfitting the Library] and Urządzenie Biblioteki [Outfitting the Library], presentation of the sources for the history of the University of Warsaw Library in the archives of Saint Petersburg, as well as the historical timeline of the University of Warsaw Library in the years 1817–2017, and the appendix with biographical notes of all the directors of the library.
Zebrane w tomie artykuły polskich i niemieckich badaczy dokumentują obecny stan studiów nad pamięcią z perspektywy lingwistycznej, pokazując różnorodność podejść teoretycznych oraz metodycznych i stanowiąc tym samym próbę odpowiedzi na aktualne pytania o relacje między językiem a pamięcią. Autorzy podejmują refleksje teoretyczne oraz rozważania o charakterze empirycznym, prezentując różne spojrzenia na zjawisko pamięci i metody jej analizy. Pamięć pojmowana jest z jednej strony jako warunek komunikacji indywidualnej i społecznej, z drugiej zaś jako efekt synergii języka i komunikacji, dzięki której pewne obrazy przeszłości stają się częścią pamięci indywidualnej i zbiorowej.
Drugi tom korespondencji Fryderyka Chopina, bogato ilustrowany autografami listów, opatrzony indeksami, wykazami źródeł, miscellaneami, bibliografią i notami biograficznymi postaci związanych z artystą. Zawiera korespondencję związaną z latami młodzieńczymi kompozytora oraz z okresem spędzonym za granicą po upadku powstania listopadowego aż do przyjazdu Chopina do Paryża wczesną jesienią 1831 roku, jak również z początkiem stałych letnich pobytów kompozytora w posiadłości George Sand w Nohant.
Tom drugi ukazuje się w dwóch woluminach, które obejmują:
część 1 — listy pisane od listopada 1831 do września 1838 roku
część 2 — listy pisane od listopada 1838 do maja 1839 roku
Listy zawarte w 1. części drugiego tomu Korespondencji Fryderyka Chopina dokumentują pierwsze lata pobytu Chopina w stolicy Francji, kiedy nikomu nieznany kompozytor-pianista z Warszawy, dzięki talentom towarzyskim oraz rosnącemu uznaniu dla jego twórczości i sztuki pianistycznej, zdobywał stopniowo miejsce w kręgu paryskiej elity artystycznej i polskiej Wielkiej Emigracji. Duże zainteresowanie badaczy budzą listy, które świadczą o przyjacielskich kontaktach Chopina z wybitnymi kompozytorami niemieckimi – Felixem Mendelssohnem Bartholdym i Robertem Schumannem. Szczególne znaczenie ma korespondencja z Marią Wodzińską i jej matką, będąca świadectwem rodzącego się uczucia Chopina do Marii i związanych z nią planów małżeńskich, które miały ostatecznie przynieść Fryderykowi bolesne rozczarowanie. W tym kontekście pojawia się słynne, lapidarne wyznanie George Sand pod adresem Chopina: „On vous adore”, zapowiadające nowy, a zarazem najważniejszy rozdział w jego doświadczeniach uczuciowych.
Listy zawarte w 2. części drugiego tomu Korespondencji Fryderyka Chopina dokumentują niezwykle ważne doświadczenie w życiu kompozytora, jakim była podróż na Majorkę z George Sand i jej dziećmi. Są tu m.in. listy do Juliana Fontany, będące kroniką majorkańskich wrażeń Chopina, opisem okoliczności powstania jednego z jego najsłynniejszych dzieł – cyklu Preludiów op. 28, a także świadectwem dramatycznego zaostrzenia się choroby artysty pod koniec pobytu w Valldemossie i podczas powrotnego rejsu do Barcelony. Ta część korespondencji dotyczy długiej rekonwalescencji Chopina w Marsylii pod troskliwą opieką George Sand, która właśnie wtedy podjęła ważną decyzję dotyczącą przyszłości swego związku z kompozytorem, zabierając go na pierwszy letni pobyt w Nohant. W tym okresie też jej nagła fascynacja Chopinem, o czym pisała w słynnym liście-rzece do Wojciecha Grzymały (zob. Miscellanea), przeobraziła się w stałe i głębokie uczucie, które zaważyło nie tylko na życiu artysty, lecz również na jego twórczości.
Zbiór obszernych, wnikliwych artykułów analizujących i interpretujących treść oraz formę przedstawiania w dziele filmowym świata doświadczeń wewnętrznych bohaterów filmowych.Rozprawy są poświęcone filmom: Świadectwo urodzenia Stanisława Różewicza, Konformista Bernardo Bertolucciego, Lokator Romana Polańskiego, Panny z Wilka Andrzeja Wajdy, Łagodna Piotra Dumały, Aleksandra Aleksandra Sokurowa oraz Wołanie Marcina Dudziaka.Zamieszczone w tomie interpretacje zgodnie z zasadami metody antropologiczno-morfologicznej są wyprowadzane ze znaczeń zawartych w obrazie filmowym przy użyciu argumentów obecnych immanentnie w analizowanym dziele, zebranych w toku starannie przeprowadzonej procedury analitycznej poprzedzającej interpretację.Rzetelność naukowa autorów i zastosowana metodologia sprawiają, że zawarte w książce odczytania wybitnych, dobrze znanych filmów zaskakują dotychczas niedostrzeganym bogactwem artystycznym omawianych dzieł i głębią znaczeń. Są świadectwem możliwości precyzyjnych, konsekwentnych metodologicznie i zorientowanych antropologicznie badań filmoznawczych.Monografia powstała w ramach prac Zespołu Badań nad Filmem w Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Autorzy rozpraw: Robert Birhkolc, Maciej P. Górnicki-Olszewski, Agnieszka Korycka, Seweryn Kuśmierczyk, Jacek Pająk, Aleksandra Paszkowska,
Ostatni tom serii, w którym autorzy starali się uchwycić znaczące obszary XVIII stulecia – od saskich początków po oświeceniowo-romantyczny przełom. Teksty dotyczą problemów aksjologicznych w poezji późnego baroku, obecności tradycji biblijnej w języku poezji religijnej epoki, odnowie życia kościelnego i pogłębieniu świadomości wiernych, wychowaniu religijnym w kolegiach szlacheckich, wreszcie – literackich świadectw postaw wobec deizmu. Osobne studium poświęcono świadomości wyznaniowej najwybitniejszego poety drugiej połowy XVIII w. – Ignacego Krasickiego. Dwie rozprawy dotyczą Żydów mieszkających w Pierwszej Rzeczypospolitej: transformacji religijnej w środowiskach żydowskich w XVIII w. oraz kwestii żydowskiej w oświeceniowych sporach o wartości – tak jak została ona ujęta w złożonym i niejednoznacznym pisarstwie Juliana Ursyna Niemcewicza. Tom zamyka studium, w którym na przykładzie dzieł literackich wczesnego romantyzmu pokazano, jak najważniejsze problemy aksjologiczne stulecia rysują się w oczach przedstawicieli następnej epoki.
Dwunastotomowa seria monografii „Kultura Pierwszej Rzeczypospolitej w dialogu z Europą. Hermeneutyka wartości” przedstawia dziedzictwo kulturowe XV-XVIII wieku jako integralną, lecz oryginalną część kultury europejskiej. Celem badawczym jest rozpoznanie dróg i form obustronnej transmisji wartości estetycznych, politycznych i religijnych oraz ukazanie w szerokim, multilateralnym kontekście porównawczym oryginalnej struktury aksjologicznej kultury polskiej epok dawnych. Teksty kultury są badane w perspektywie wewnętrznej jako zapisy aktów ukierunkowanych na rozumienie wartości, a w perspektywie zewnętrznej jako wypowiedzi włączające się w europejskie dyskusje literacko-estetyczne, polityczne, religijne. W intensywnym dialogu kultura Rzeczypospolitej przejawia nie tylko chłonność na nowe idee, lecz także kreatywność i dynamikę działania na obszarze Europy.
Autorka prezentuje różnorodne aspekty funkcjonowania, roli i znaczenia loterii organizowanych w Królestwie Polskim w latach 1815–1867.
Pierwsze udokumentowane loterie na ziemiach polskich przeprowadzono w 1748 roku. W 1787 roku zarząd nad loterią liczbową przejęło państwo, a loterie zaczęto organizować w celu zwiększenia dochodów skarbowych. Nadzór nad nimi sprawowała Dyrekcja Generalna Loterii Krajowych (od 1844 Urząd Loterii), podlegająca Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu.
Loteria to zagadnienie nie tylko z dziedziny skarbowości. Znacznie ważniejsze były jej funkcje społeczne: dostarczała rozrywki osobom z różnych warstw społecznych, zapewniała zajęcie określonym grupom zawodowym, a przede wszystkim dawała złudną nadzieję na wzbogacenie się. Losowania loterii państwowych, przeprowadzane z zachowaniem odpowiedniego ceremoniału, były widowiskami publicznymi i wydarzeniami towarzyskimi. Jako naturalny element rzeczywistości społecznej Królestwa Polskiego, loterie te były omawiane na łamach prasy, stawały się nawet tematem sztuk teatralnych. Spotykały się jednak z rozmaitymi – częściej negatywnymi – ocenami.
Inny charakter miały loterie fantowe (dobroczynne). Udział w nich pozwalał na włączenie się w życie towarzyskie lokalnej wspólnoty, a pozyskane środki przeznaczano na pomoc dla najbardziej potrzebujących.
Tom prezentuje złożone relacje między środowiskiem polskich antytrynitarzy (braci polskich zwanych arianami lub socynianami) a przedstawicielami innych wyznań funkcjonujących w XVI i XVII wieku na terytorium Pierwszej Rzeczypospolitej oraz stanowi próbę usytuowania tego środowiska w kontekście debat i sporów toczonych w Europie w tym okresie. Zgromadzone w nim studia dotyczą problematyki aksjologicznej obecnej w dyskursie przedstawicieli zboru braci polskich oraz kontaktów z myślą europejską i poświęcone są takim zagadnieniom jak: kształtowanie się i ewolucja doktryny antytrynitarskiej (m.in. w odniesieniu do teologii kalwinistycznej i unitarianizmu siedmiogrodzkiego), hermeneutyka biblijna i teksty filozoficzne, badania filologiczne podejmowane przez socynian, stworzone przez nich sieci kontaktów międzynarodowych i działalność na emigracji.
Dwunastotomowa seria monografii „Kultura Pierwszej Rzeczypospolitej w dialogu z Europą. Hermeneutyka wartości” przedstawia dziedzictwo kulturowe XV-XVIII wieku jako integralną, lecz oryginalną część kultury europejskiej. Celem badawczym jest rozpoznanie dróg i form obustronnej transmisji wartości estetycznych, politycznych i religijnych oraz ukazanie w szerokim, multilateralnym kontekście porównawczym oryginalnej struktury aksjologicznej kultury polskiej epok dawnych. Teksty kultury są badane w perspektywie wewnętrznej jako zapisy aktów ukierunkowanych na rozumienie wartości, a w perspektywie zewnętrznej jako wypowiedzi włączające się w europejskie dyskusje literacko-estetyczne, polityczne, religijne. W intensywnym dialogu kultura Rzeczypospolitej przejawia nie tylko chłonność na nowe idee, lecz także kreatywność i dynamikę działania na obszarze Europy.
Monografia dotycząca epidemiologii i przebiegu zakażeń HIV, diagnostyki neuroobrazowej, funkcjonowania psychicznego osób zakażonych wirusem HIV oraz procesów starzenia, ze szczególnym uwzględnieniem funkcji węchowych i słuchowych oraz metabolicznych chorób kości u takich osób.Publikacja wyjątkowa ze względu na kompleksowość oraz interdyscyplinarność poruszanych w niej zagadnień, której autorami są specjaliści w takich dziedzinach, jak neuropsychologia, psychiatria, radiologia, audiologia i inne. Zawiera rzetelny i krytyczny przegląd aktualnej literatury oraz wyniki badań własnych autorów, zajmie z pewnością ważne miejsce w procesie kształcenia i doskonalenia kadr medycznych i psychologów, zajmujących się opieką nad osobami zakażonymi HIV. Publikacja dostępna również w wersji angielskojęzycznej w postaci ebooka.
Autorzy rozpraw zawartych w tomie podejmują próbę rozpoznania i zrozumienia wartości, jakie wniósł i pobudził ewangelicyzm augsburski w kulturze Pierwszej Rzeczpospolitej. Studia nad wybranymi ideami i ideałami religijnymi, artystycznymi, pedagogicznymi, społecznymi, antropologicznymi i etycznymi powiązanymi z luteranizmem ukazują doktrynę religijną tej konfesji jako całościową koncepcję kulturową. Autorzy wskazują też na luterański komponent zróżnicowanego konfesyjnie kulturowego dorobku reformacji, na formowanie się i hierarchizację wartości konstytutywnych dla kultury polskiej oraz na dialog z europejską debatą o renesansowej christianitas.
Dwunastotomowa seria monografii „Kultura Pierwszej Rzeczypospolitej w dialogu z Europą. Hermeneutyka wartości” przedstawia dziedzictwo kulturowe XV-XVIII wieku jako integralną, lecz oryginalną część kultury europejskiej. Celem badawczym jest rozpoznanie dróg i form obustronnej transmisji wartości estetycznych, politycznych i religijnych oraz ukazanie w szerokim, multilateralnym kontekście porównawczym oryginalnej struktury aksjologicznej kultury polskiej epok dawnych. Teksty kultury są badane w perspektywie wewnętrznej jako zapisy aktów ukierunkowanych na rozumienie wartości, a w perspektywie zewnętrznej jako wypowiedzi włączające się w europejskie dyskusje literacko-estetyczne, polityczne, religijne. W intensywnym dialogu kultura Rzeczypospolitej przejawia nie tylko chłonność na nowe idee, lecz także kreatywność i dynamikę działania na obszarze Europy.
Zbiór prac Marka J. Siemka poświęconych twórcy Teorii Wiedzy, stanowiący uzupełnienie i rozwinięcie wątków z Idei transcendentalizmu u Fichtego i Kanta. Zawiera swoistą, Siemkowską, interpretację poglądów niemieckiego filozofa oraz sytuuje go w relacji do innych myślicieli – zarówno pokrewnych, tj. transcendentalnych (Kant, Hegel, Husserl), jak i wybierających odmienne drogi myślowe (Schelling). Teksty pochodzą z różnych okresów twórczości Profesora – od drugiej połowy lat sześćdziesiątych XX wieku po pierwsze lata wieku XXI. Zestawienie ich obok siebie pokazuje, jak integralną, konsekwentnie rozwijaną całość stanowiła myśl Marka J. Siemka w całej jego twórczości, przez cztery dekady aktywności naukowej. Autor sam zaplanował zebranie tych artykułów w jeden spójny tom – prezentowana książka stanowi realizację jego zamierzeń.
Przekład francuskiej powieści sentymentalnej Barbary Juliany de Krdener (Valrie, wyd. 1804), autorstwa Marii Ciostek, wraz z opracowaniem naukowym i wstępem tłumaczki, w którym dokonuje ona obszernej prezentacji życia i twórczości autorki dzieła. Powieść miała znaczący wpływ na rozwój światowej literatury przełomu XVIII i XIX wieku, w tym polskiej, nawiązania do niej obecne są w dziełach Adama Mickiewicza, Marii z Czartoryskich Wirtemberskiej, J. Lipińskiego czy Juliana Ursyna Niemcewicza. Bardzo dobre, jednorodne stylistycznie tłumaczenie, cenne dla literaturoznawców i badaczy powieści sentymentalnej okresu oświecenia i romantyzmu europejskiego.******Valrie, or the Letters of Gustave de Linar to Ernest de GThe translation of Barbara Juliana de Krdener's French sentimental novel (Valrie, ed. 1804) made by Maria Ciostek. The publication contains the research essay and the preface written by the translator, providing the comprehensive overview of the life and work of the author. The novel had a significant influence on development of the world literature, also Polish, at the turn of the 18th and the 19th centuries. The references to the book can be found in the works of A. Mickiewicz, Maria Wirtemberska ne Czartoryska, J. Lipiński, J.U. Niemcewicz. A very good, stylistically uniform translation, valuable for the literary scholars and researchers in the sentimental novel of the Enlightenment and the European Romanticism.Keywords: Barbara Juliana de Krdener, sentimental novel, feminine novel, Valrie, Gustave, romantic hero, sentimentalism, pre-romanticism, enlightenment.
Autorzy ukazują podstawy teoretyczne i koncepcyjne założonego przez wybitnego reportażystę Marka Millera Laboratorium Reportażu, działającego przy Wydziale Dziennikarstwa, Informacji i Bibliologii Uniwersytetu Warszawskiego.Artykuły zawarte w publikacji umożliwiają wgląd w status reportażu jako praktyki i formy dziennikarskiej oraz dziennikarsko-literackiej, opisują szczegółowo metodykę pracy reportażysty (twórcy powieści reportażowej), a także uczestnika warsztatów twórczych i badawczych. Określają obszar poszukiwań Laboratorium jako: zbiorową pracę nad tekstem, multimedialne opowiadanie tematu oraz penetrowanie przestrzeni między dziennikarstwem a pisarstwem, między dziennikarstwem a scenariuszo- a dramatopisarstwem. Wyrażają przekonanie, że dziennikarstwo jest sztuką, zaś praca reportażysty łączy cechy twórczości oryginalnej z literaturą beletrystyczną, filmem i teatrem oraz badaniami z zakresu nauk społecznych i humanistycznych: socjologii, antropologii, psychologii i historii.Twórców Laboratorium Reportażu w szczególności interesuje analiza i studium porównawcze metod dziennikarskich i wywiadu socjologicznego, psychologicznego, antropologicznego oraz wywiadu pogłębionego. Doceniają też znaczenie obserwacji uczestniczącej i eksperymentalnego wywoływania zdarzeń w naukach społecznych oraz wykorzystywania elementów aktorstwa w pracy dziennikarzy.
Epistolografia Burckhardta odsłania mniej znane oblicze wielkiego uczonego – wnikliwego obserwatora rzeczywistości politycznej i klasycznego krytyka „wynaturzeń” kultury świata nowoczesnego, człowieka o wyraźnie konserwatywnych poglądach polityczno-społecznych. Pozwala wejrzeć w jego skomplikowaną i niejednoznaczną osobowość – humanisty i uczonego, wyczulonego w równym stopniu na formalne i tematyczne aspekty oraz funkcje sztuki dawnej, jak i na współczesną sobie poezję czy muzykę. Stanowi niepowtarzalny dokument atmosfery intelektualnej i politycznej kilku dekad XIX stulecia, w której Burckhardt kształtował swoje poglądy na historię i jej znaczenie w świecie nowoczesnego kryzysu. Prezentowany tom jest wyjątkowym uzupełnieniem Wykładów o sztuce (WUW, 2016), wzbogacając je o niezwykły rys formowania się osobowości uczonego od wczesnych lat studenckich po ostatni etap życia.
Jacob Burckhardt (1818-1897), jeden z największych historyków sztuki i kultury XIX wieku, przez całe życie prowadził bogatą korespondencję. Dziś pamiętany przede wszystkim jako autor Kultury Odrodzenia we Włoszech i Griechische Kulturgeschichte, w swoich listach zawarł fascynujący obraz epoki, w której przyszło mu żyć.
W drugiej połowie XX wieku, głównie dzięki pracom prof. Jana Białostockiego, powstała w Uniwersytecie Warszawskim tradycja udostępniania w języku polskim klasycznych tekstów o sztuce, pióra wielkich artystów, myślicieli, pisarzy i krytyków. Niniejsza seria – prezentująca dzieła, których większości dotychczas nie przetłumaczono, o niepodważalnym znaczeniu dla nauk o sztuce i historii kultury, mądre, atrakcyjne literacko, piękne – stanowi kontynuację tej tradycji.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
