Autor omawia poglądy sześciu filozofów – Nietzschego, Heideggera, Adorna, Deleuze’a, Derridy i Meillassoux – istotne dla próby stworzenia filozofii nadziei radykalnej. Uwzględnia też przemyślenia Blocha, którego pomysłów nie sposób pominąć, oraz Agambena, mimo iż jego propozycja zupełnie nie odpowiada temu, co potocznie kojarzy się z nadzieją. Przedstawia własną, nawiązującą do myśli hermeneutycznej, propozycję zarysu filozofii nadziei radykalnej.
Nadzieja radykalna wydaje się czymś niedorzecznym, gdyż jej spełnienie wykracza poza aktualną zdolność rozumienia. Przekracza znany nam świat, co przypomina sytuację nadziei religijnej. W odróżnieniu od niej nadzieja filozoficzna oczekuje swego urzeczywistnienia w sferze doczesności, choć w sposób, którego nie jesteśmy w stanie precyzyjnie określić, co wcale nie oznacza jej irracjonalności.
In Place of Religion. The Philosophy of Radical Hope
The author discusses the views of six philosophers: Nietzsche, Heidegger, Adorno, Deleuze, Derrida and Meillassoux, which were essential to the attempt to create the philosophy of radical hope. He also explores Bloch’s thoughts, whose ideas cannot be omitted, as well as the works of Agamben, even though his views are not usually associated with hope. He also outlines his own philosophy of radical hope, which refers to hermeneutics.
Książka jest kontynuacją obszernej monografii, będącej rekonstrukcją koncepcji człowieka we współczesnej filozofii hermeneutycznej. Tom pierwszy dotyczył inspiracji heideggerowskich (poza Martinem Heideggerem uwzględnione były dokonania m.in. Hansa-Georga Gadamera, Paula Ricoeura, Charlesa Taylora, Richarda Rorty’ego, Gianniego Vattimo, Johna D. Caputo). Niniejszy tom rekonstruuje poglądy na temat człowieka w myśli Wilhelma Diltheya oraz najwybitniejszych przedstawicieli pierwszej i drugiej generacji stworzonej przez niego szkoły filozoficznej. Ukazuje początki nowoczesnej hermeneutyki, jak też jej dalszy rozwój, którego przesłanką są poglądy Heideggera i Diltheya.
Filozofia hermeneutyczna wydobywa znaczenie wspólnoty i tradycji kulturowej dla bycia człowiekiem. Wystrzegając się idealizowania, podkreśla różnorodność sposobów bycia człowiekiem, a przeczy możliwości uniwersalnego rozstrzygania o konkretnych problemach ludzkiego istnienia.
Książka jest pierwszą polską monografią poświęconą filozofii hermeneutycznej – jednemu z najważniejszych nurtów filozoficznych ostatnich dziesięcioleci. Istniejące dotąd opracowania – Hermeneutyczny zwrot filozofii Andrzeja Przyłębskiego (2005) i Filozofia jako hermeneutyka Marka Szulakiewicza (2004) – poświęcone były twórczości tylko niektórych spośród jej reprezentantów i kilku problemom z tego zakresu.
Autor rozważa pojęcie filozofii hermeneutycznej oraz przedstawia główne cechy hermeneutycznego filozofowania i specyfikę tej filozofii. Prezentuje dokonania filozofów, którzy przyczynili się do powstania filozofii hermeneutycznej – Nietzschego, Diltheya i Heideggera, i wskazuje powody, dla których żaden z nich nie może być uznany za twórcę filozofii hermeneutycznej. Omawia dokonania Gadamera i Ricoeura – nazwanych klasykami filozofii hermeneutycznej – oraz próby radykalizowania stanowiska Gadamera zaproponowane przez Vattima i Caputa, sięgających do inspiracji płynących od Heideggera (dla Vattima istotne są też poglądy Nietzschego, dla Caputa zaś – Kierkegaarda). Stara się odpowiedzieć na pytanie, czy radykalizacje te rzeczywiście otwierają przed filozofią hermeneutyczną szanse jej rozwoju, czy też okazują się ślepą uliczką. Omawia miejsce filozofii hermeneutycznej w ramach całej filozofii nowożytnej oraz proponuje korekty umożliwiające jej funkcjonowanie jako w pełni aktualnego sposobu filozofowania.
Książka jest podręcznikiem przeznaczonym dla studentów i doktorantów filozofii oraz innych wydziałów humanistycznych. Zainteresuje także pracowników naukowych zajmujących się filozofią współczesną.
******
Hermeneutic philosophy: Inspirations, classics, radicalizations
The first Polish monograph devoted to hermeneutic philosophy. It considers the main sources of inspiration of this philosophy, the works of its classic authors, that is, Gadamer and Ricoeur, as well as its modern radicalizations proposed by Vattimo and Caputo. The author discusses the place of hermeneutics within the framework of the whole of modern philosophy and proposes some corrections which enable its functioning as a fully valid way of pursuing philosophy.
Włodzimierz Lorenc rozważa konsekwencje odejścia od filozofowania odwołującego się do idei absolutu, czyli filozofowania metafizycznego. Zmiana ta następuje po Heglu i jest przełomem stawiającym pod znakiem zapytania dokonania wielkich filozofów przeszłości. Oznacza odejście od dotychczasowego statusu filozofii oraz jej relacji do innych dziedzin wiedzy.
Przestawienie się na uprawianie filozofii odwołujące się jedynie do sfery skończoności, w odróżnieniu od filozofowania ukierunkowanego na absolut, nie było czymś prostym. W początkowych rozdziałach autor ukazuje ukonstytuowanie się tego nowego sposobu rozumienia filozofii w twórczości Feuerbacha, Kierkegaarda, Jamesa i Deweya. W następnych - rozważa postacie filozofii skończoności z obszaru myśli hermeneutycznej (Dilthey, Heidegger, Gadamer), szkoły frankfurckiej (Horkheimer, Adorno, Habermas) i filozofii poststrukturalistycznej i postmodernistycznej (Foucault, Rorty, Marquard). Osobne miejsce zajmuje omówienie dokonań Derridy i Deleuze’a, którzy zmierzają do zakwestionowania samego podziału na to, co skończone, i to, co nieskończone.
Książka jest ujęciem samodzielnego pomysłu badawczego, skierowana zarówno do środowiska filozoficznego, jak i do czytelników zainteresowanych stanem współczesnej filozofii. Może być pomocna w procesie dydaktycznym dla osób studiujących filozofię współczesną, szczególnie filozofię nieanalityczną.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
