Album fotograficzny Fotoreportaż Włodzimierza Parysa: Łódź 1970–1979 prezentuje 150 fotografii autorstwa Włodzimierza Parysa – łódzkiego fotografa dokumentującego codzienne życie miasta w latach 70. XX wieku, tworząc wizualną kronikę epoki. Zdjęcia zaprezentowane w albumie zostały podzielone według pięciu łódzkich dzielnic: Bałuty, Śródmieście, Widzew, Górna i Polesie. Część z nich ukazała się na łamach tygodnika społeczno-kulturalnego „Odgłosy”, natomiast wiele pozostawało dotąd niepublikowanych. Wszystkie pochodzą z okresu, gdy Włodzimierz Parys pracował jako fotoreporter tego tygodnika. We wstępie oraz fotograficznej biografii autor, wnuk Włodzimierza Parysa, przedstawia nie tylko specyfikę zawodu fotoreportera, lecz także historyczny i kulturowy kontekst zdjęć.
Publikacja stanowi kompleksowe opracowanie praktycznych zagadnień związanych z kosztami produkcji oraz controllingiem kosztów w przedsiębiorstwie produkcyjnym z wykorzystaniem zaawansowanych systemów klasy ERP (Enterprise Resource Planning). Przedstawiono w niej kwestie dotyczące controllingu i wyceny kosztów produktu oraz główne procesy i obszary produkcyjne, które mają zarówno bezpośredni, jak i pośredni wpływ na zarządzanie kosztami przedsiębiorstwa oraz rentownością produktów. Zawiera też wiele przykładów rachunków kosztów stosowanych w podmiotach gospodarczych o profilu produkcyjnym. Autor monografii jest wieloletnim praktykiem w zakresie controllingu oraz wdrażania zintegrowanych systemów informatycznych klasy ERP w przedsiębiorstwach produkcyjnych różnych branż. Dzięki swej rozległej wiedzy i wieloletniemu doświadczeniu zaprezentował w tej publikacji wiele istotnych zagadnień związanych z controllingiem kosztów produkcji i produktu. Książka adresowana jest głównie do studentów kierunków ekonomicznych. Może stanowić też cenne źródło informacji dla menedżerów oraz pracowników związanych z controllingiem, finansami i zarządzaniem produkcją.
Dla wielu ludzi w Polsce termin Społeczna Gospodarka Rynkowa (SGR) jest nieznany i niejasny, choć koncepcja la w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej została podniesiona do rangi zasady ustrojowej. Sporo osób zapewne zadaje sobie podstawowe pytanie: jak w jednej koncepcji połączyć to, co społeczne, z tym, co rynkowe? Problematyka SGR była przedmiotem analiz prowadzonych głównie przez naszych zachodnich sąsiadów. W Polsce zainteresowanie nią znacznie wzrosło po akcesji naszego kraju do Unii Europejskiej, lecz polscy autorzy wydają się mniej krytyczni niż badacze niemieccy. Rekonstrukcja SGR dokonana w tej monografii nasuwa jednak myśl, że nie jest to doktryna tak spójna intelektualnie i efektywna gospodarczo, jak życzyliby sobie tego jej orędownicy.
Rozprawa przedstawia historię sukcesów i porażek powojennego projektu filmowej współpracy między Polską a Czechosłowacją. Opisuje proces jego realizacji, kluczowe momenty, które miały decydujący wpływ na przebieg projektu, oraz analizuje przyczyny, dla których niektóre aspekty współpracy były realizowane z nadmiarem, a inne zakończyły się niepowodzeniem. Rozważa również, jakie konsekwencje przyniosła ta współpraca dla obu krajów. Tematem książki jest transfer kulturowy pomiędzy dwoma krajami socjalistycznymi w okresie zimnej wojny. W tym czasie współpraca filmowa między Polską a Czechosłowacją obejmowała wspólne produkcje filmowe, uczestnictwo w wydarzeniach branżowych i stowarzyszeniach, wymiany edukacyjne oraz wspólne uczestnictwo w festiwalach filmowych. Działania te tworzą zrekonstruowany z perspektywy czasu tzw. socjalistyczny internacjonalizm filmowy, czyli zestaw praktyk i postaw odzwierciedlających uczestnictwo w socjalistycznej kulturze filmowej, charakterystycznej dla krajów będących pod wpływem radzieckiej soft power. Praca dowodzi, że choć socjalistyczny internacjonalizm filmowy nie spełnił założeń politycznych, przejawił się w działaniach praktycznych: w zawodowych kontaktach, w realizowanych i niezrealizowanych projektach filmowych oraz we współtworzeniu wydarzeń kształtujących socjalistyczną kulturę filmową. Projekt ten wspierał modernizację polskiej kinematografii, wzmacniał symboliczny prestiż filmów, umożliwiał zdobywanie wiedzy i rozwijanie kontaktów zawodowych przez studentów, filmowców i pracowników branży filmowej, a także przyczyniał się do budowania wizerunku aktorów i aktorek.
Geneza Multi Level Marketingu (MLM) sięga XIX wieku. W praktyce biznesowej mylony jest z marketingiem bezpośrednim, franczyzą, sprzedażą bezpośrednią lub networkingiem. Często przywołuje też skojarzenie z piramidą finansową. W rzeczywistości między tymi pojęciami występują istotne różnice. Pejoratywny obraz MLM nie sprzyja podejmowaniu studiów nad nim. Wiedza na temat tego zjawiska oparta jest głównie na treściach pochodzących z poradników wydawanych przeważnie przez praktyków tej formy biznesu. Ich propagandowy charakter często powoduje wiele niejasności wywołanych choćby niespójnością definicji MLM. Tymczasem w warunkach coraz większej niepewności, rosnących wymagań i oczekiwań rynku MLM powinien być postrzegany jako dobry przykład stymulowania przedsiębiorczości wśród społeczeństwa, zwłaszcza gdy weźmie się pod uwagę taką jego zaletę, jak niewielki kapitał początkowy potrzebny do rozpoczęcia działalności w oparciu o już dobrze sprawdzony i przetestowany produkt. W kontekście rosnącego znaczenia MLM w Polsce dogłębne badanie jego istoty wydaje się ważne zarówno dla nauki, jak i praktyki biznesowej. Rzetelna analiza tej formy działalności może przyczynić się do zrozumienia uwarunkowań sprzyjających dalszemu rozwojowi tego zjawiska zarówno na poziomie makro- (branża MLM), mezo- (przedsiębiorstwo MLM) i mikroekonomicznym (przedsiębiorca MLM).
Publikacja zawiera oryginalny opis teoretyczny oraz empiryczny Multi Level Marketingu w odniesieniu do czynników, które wpływają na sukces działania przedsiębiorstwa na rynku. Zawarte w niej wnioski mogą być wykorzystane w praktyce, szczególnie w odniesieniu do podmiotów MLM, sprzedaży bezpośredniej i sieciowej. Może też służyć w procesie dydaktycznym na kierunkach związanych z biznesem, zarządzaniem, marketingiem, sprzedażą. Jej oryginalność zasadza się na szerokim naświetleniu tematyki oraz sfomułowaniu oryginalnych wniosków wynikających z własnych badań ilościowych oraz jakościowych. W tym sensie to praca innowacyjna. Książka wypełnia też istniejącą na rynku wydawniczym lukę w odniesieniu do marketingu bezpośredniego.
Z recenzji prof. dr. hab. Henryka Mruka
„Każda łodzianka” mierzy 165 cm wzrostu, waży 55 kg (lub utrzymuje, że tyle waży), ma śliczne nóżki na wysokich obcasach. Posiada ona śliczne utlenione włoski, zawinięte wieczną ondulacją w kokieteryjne loczki. Czasem, ale to bardzo rzadko, zdarzy się spotkać coraz to bardziej zanikający gatunek: łodziankę-brunetkę. „Każda łodzianka” ma wymanikurowane rączki o mocno czerwonych paznokciach, karminowe (dzięki Ritzowi) usteczka, cerę zrobioną na brzoskwiniowo i główkę, w której tkwi jedno tylko, ale za to prawdziwie hamletowskie pytanie: „Co jest teraz modne?”.
Magda Fink, Każda łodzianka, „Głos Poranny” 1936, nr 11
Autentyczność stanowi jedną z podstawowych kategorii organizujących życie (po)nowoczesnej kultury. W zasięgu jej wpływów znajdują się bardzo różne praktyki: od ruchów rewolucyjnych, które rozwijają metafory jurydyczne, poprzez wielopostaciową mizantropię, różne formy eskapizmu i zwrotu ku naturze, po wywyższenie intymności. Piotr Wąsowski zakreśla bardzo szerokie pole badawcze, a następnie problematyzuje tytułowy termin, wychodząc od pism Rousseau i wydobywając z nich centralny paradoks: naturalności nie sposób osiągnąć poza obszarem kulturowej sztuczności. Korzysta on z rozmaitych słowników nowoczesnej humanistyki, by naświetlić powiązanie autentyczności ze szczerością i samostanowieniem podmiotu oraz jej konflikt z konwencjami społecznymi. W ten sposób przygotowuje grunt pod szczegółowe analizy, poświęcone odpowiednio melancholijnemu pisarstwu podróżniczemu Andrzeja Stasiuka, antyhipokrytycznej prozie Doroty Masłowskiej, post-utopijnej fantazji urbanistycznej Magdaleny Tulli oraz powieści Marka Bieńczyka, która transponuje te kwestie na teren refleksji o Zagładzie. Rozprawa łączy w sposób udatny dociekania literaturoznawcze z refleksją antropologiczną, socjologiczną i kulturoznawczą oraz proponuje intrygujące interpretacje najnowszej literatury polskiej.
Z recenzji dr. hab. Jerzego Franczaka, prof. UJ
Książkę Piotra Wąsowskiego czyta się z przyjemnością i pożytkiem poznawczym. Jest napisana eleganckim stylem o zacięciu eseistycznym. Autor proponuje refleksję nad nową literaturą polską (przede wszystkim z okresu dwudziestolecia 1989–2010) z użyciem kategorii mało obecnych w dotychczasowych badaniach i choć podejmuje się odczytań pisarzy posiadających spore już biblioteczki opracowań, pisarzy głośnych a wręcz modnych, to udaje mu się zająć w dociekaniach i interpretacjach stanowisko własne. Kompetencje filozoficzne autora są wyższe niż od literaturoznawcy można wymagać. Wszystkie rozdziały interpretacyjne demonstrują umiejętność tworzenia efektownych formuł krytycznoliterackich, takich jakich oczekujemy od dobrej recenzji lub szkicu krytycznoliterackiego, albo też właśnie eseju literaturoznawczego.
Z recenzji dr. hab. Piotra Sobolczyka, prof. IBL
Znaczenie social media marketingu w branży filmowej to pierwsze kompleksowe opracowanie, w którym szczegółowo przeanalizowano tytułowe zagadnienie w oparciu o badania empiryczne. Autorka połączyła teorie marketingowe z praktycznymi aspektami funkcjonowania branży filmowej i wykazała, w jaki sposób social media marketing może wpływać na sukces komercyjny filmów. Nowatorskie podejście uwzględniające specyfikę wskaźników marketingowych w mediach społecznościowych, a także elementy moderujące związane na przykład z gatunkiem filmu czy budżetem produkcji zaowocowały opracowaniem modelu uwypuklającego kluczowe czynniki wpływające na box office. Dzięki temu książka dostarcza zarówno naukowych, jak i praktycznych rekomendacji dla badaczy, studentów i praktyków działających w obszarze marketingu kultury, szczególnie marketingu filmowego, pomagając w pełni wykorzystać potencjał mediów społecznościowych do zwiększenia widowni i zysków z box office.
Co dzieje się w naszej sferze emocjonalnej, kiedy opłakujemy bliską osobę? Czy istnieje właściwy sposób przeżywania żałoby? Jak wpływa ona na to, jak postrzegamy samych siebie? Psychologia żałoby zawiera humanistyczne wyjaśnienie tego zjawiska, podkreślające szeroką gamę naszych reakcji na śmierć bliskiej osoby. W książce opisano również, w jaki sposób badacze poszukiwali odpowiedzi na pytania dotyczące tego doświadczenia. Począwszy od pionierskiej psychoanalizy Freuda, a skończywszy na dyskredytowanych twierdzeniach, że powinniśmy przejść przez poszczególne etapy żałoby, odkryjemy społeczne i kulturowe normy tworzące lub ograniczające nasze rozumienie procesu żałoby oraz przyjrzymy się językowi, jakiego używamy do jej opisywania. Każdy w którymś momencie życia doświadcza bolesnej straty. Psychologia żałoby pomoże Czytelnikom zrozumieć zarówno swoje uczucia, jak i uczucia innych osób związane z żałobą. Richard Gross pracuje w Cruse Bereavement Care, największej brytyjskiej organizacji oferującej wsparcie w okresie żałoby. Książki o tematyce psychologicznej publikuje od ponad trzydziestu lat.
Celem książki jest przybliżenie najbardziej popularnych i najczęściej stosowanych teorii w obrębie krytycznych studiów nad mężczyznami i męskościami. Wybrane teorie zostały przybliżone, przeanalizowane i zobrazowane przykładami badań. W rozdziale pierwszym opisano rozwój studiów nad mężczyznami i męskościami w Polsce na tle kultury Zachodu. Ponadto wskazano perspektywy oraz teorie wykorzystywane w polskich socjologicznych studiach nad mężczyznami i męskościami. W kolejnych rozdziałach scharakteryzowano założenia kolejnych koncepcji, przedyskutowano i zniuansowano ich specyfikę, omówiono krytykę. Przybliżono: teorię męskości hegemonicznej, założenia męskości toksycznej, teorię męskości hybrydowych, męskości inkluzywnej, męskości opiekuńczych, kobiecych męskości i koncepcję otwartych i zamkniętych męskości.
Przedmiotem rozważań jest odczuwanie piękna i brzydoty przez antycznych Greków. Egzemplifikacją tych pojęć stają się ukształtowane przez kulturę grecką toposy: topos pięknej Heleny oraz topos graus methyse – anus ebria, czyli „starej pijaczki”. Podobnie jak poglądy na temat piękna i brzydoty, tak i funkcjonujące na przestrzeni wieków toposy zmieniają się, ulegając najrozmaitszym modyfikacją. Oznacza to, że mają one charakter dynamiczny. Odzwierciedlają bowiem zjawiska historyczne, społeczno-polityczne czy religijne właściwe danym czasom. Zmiany, jakie zachodzą w obrębie tych zjawisk determinują równocześnie sposób ich naświetlania w tekstach kultury. Te zaś są bowiem czułą membraną, zwierciadłem, w którym odbija się dynamiczne życie polis we wszelkich jego przejawach.
Podjęte w książce analizy dwu wymienionych toposów: pięknej Heleny i graus mythyse zmierzają do odpowiedzi na pytanie, czy w pięknie kryje się brzydota, a w brzydocie piękno. Z przedstawionych rozważań wynika, że Helena, jako ikona piękna, staje się uosobieniem jego zgubnej, niszczącej siły, zasługującej jedynie na negatywną waloryzację. Analiza postaci graus methyse – anus ebria prowadzi natomiast do wniosku, że topos ten odwraca tradycyjny sposób postrzegania piękna i brzydoty. Następuje w nim zaskakująca relatywizacja, a nawet odwrócenie utartych pojęć, natomiast w kontekście dionizyjskim topos ten nabiera głębokiego, symbolicznego sensu.
Konkludując, możemy zatem powiedzieć, że o sposobie waloryzowania przez antycznych Greków piękna i brzydoty decydowały nie tyle przesłanki zewnętrzne, ile raczej treści, które były w nie wpisywane, a więc to, czego stawały się symbolem, ikoną czy paradygmatem.
The presented book focuses on the commanders of the early Byzantine army during the reign of Emperors Zeno and Anastasius I. The publication is divided into five main parts. The first part presents the Byzantine army, the command of which was the basis for the position of the commanding staff in society. The second part was devoted to the policies of Zeno and Anastasius I regarding the appointment to the highest positions in the Byzantine army, that is, the magistri militum in praesenti, per Orientem, per Illyricum and per Thracias. In the third, the main opponents of the Byzantine troops and of their commanders were characterised, in general terms (the Ostrogoths, Persians and Bulgars). The fourth part traces the activity of military elites during important political events, such as usurpations and military rebellions. The fifth and final part was devoted to ten selected as examples representatives of the military elites of the era of Zeno and Anastasius I.
*
I have no doubt that the reviewed book will be wormly received in the international Byzantine community.
From the review of prof. Ireneusz Milewski University of Gdańsk
The authors of the publication managed to combine the scientific nature of the argument with an interesting style. The argument is logical, and the theses are complete and consistent with the state of research.
From the review of prof. Szymon Olszaniec Nicolaus Copernicus University in Toruń
W pierwszym odruchu dziewiętnaste stulecie zdaje się być pozbawione poczucia humoru. Emocjonalny odbiór epoki przywodzi skojarzenia z obrazami cierpienia, niezgody, buntu, smutku, tęsknoty. Wyobrażenie o stanie psychiki społeczeństwa polskiego pod zaborami najczęściej wiążemy z melancholią – wynikającą z poczucia utraty wolności, mienia, bliskich osób, emigracji, będącą konsekwencją braku ojczyzny. A jednak Polacy w okresie budowania swojej tożsamości narodowej, walk narodowowyzwoleńczych, represji popowstaniowych, dynamicznie zmieniającej się rzeczywistości pod wpływem przemian społecznych, cywilizacyjnych, modernizacyjnych, gospodarczych i demograficznych nie byli pozbawieni poczucia humoru. Przeciwnie, humor, umiejętność prowadzenia dowcipnych konwersacji i zabawnych ripost były wysoko cenioną cechą mieszkańców ziem polskich. Humor i satyra pozwalały na oswojenie trudnej rzeczywistości i nierzadko stawały się formą oporu wobec autorytarnych systemów zaborczych. Śmiech stanowił narzędzie wyrażające cały wachlarz emocji: od radości i akceptacji po ironię, kpinę, szyderstwo, negację. Był to ważny i ceniony komponent „towarzyskości”. Przez szkiełko ironii obserwowano zmieniającą się rzeczywistość: wynalazki, innowacje techniczne, rozwój kolei, przenikające z Zachodu trendy kulturowe, modę, emancypację kobiet, ruchy polityczne i społeczne. W satyrze przedstawiano również trudne warunki egzystencjalne. Śmiech niwelował strach, krzepił Polaków w obliczu trudnych sytuacji, jednoczył. W prezentowanym tomie zachęcamy do spojrzenia na życie prywatne dziewiętnastowiecznych Polaków „cum humor”. Książka ukazuje, co w dziewiętnastym stuleciu Polaków bawiło, z czego żartowano, jakie były formy i rodzaje żartu, jakie zdarzenia prezentowano w obiektywie satyry, wreszcie jaką rolę odgrywały żart, dowcip, anegdota, satyra w życiu codziennym, prywatnym i publicznym.
Czy katastrofa klimatyczna, która obecnie ma miejsce, jest realnym zagrożeniem dla ludzkości? Jak powinniśmy postępować i jakie podejmować decyzje, by mieć rzeczywisty wpływ na odwrócenie tych negatywnych trendów? Prezentowana książka jest wyrazem poszukiwań odpowiedzi na te pytania. Prowadzone badania naukowe oraz współpraca z samorządami lokalnymi pozwoliły nakreślić obraz miasta i jego mieszkańców w warunkach kryzysu klimatycznego, dostrzeganych zagrożeń oraz pogarszającej się jakości życia mieszkańców. Wskazano, że miasta są polem wdrażania wielu innowacyjnych rozwiązań i strategii, a mieszkańcy mogą odgrywać aktywną rolę w budowaniu neutralności klimatycznej obszarów zurbanizowanych poprzez swoje codzienne wybory, zachowania, edukację, zaangażowanie społeczne i wpływ na procesy polityczne.
Publikacja ta, będąca efektem współpracy naukowców i praktyków z różnych dyscyplin, ośrodków naukowych i miast oraz przedstawicieli administracji samorządowej, adresowana jest do wszystkich zainteresowanych miastem i problematyką adaptacji do zmian klimatu.
Praca dotyczy problematyki potencjału inicjatyw społecznych dla zrównoważonego rozwoju obszarów miejskich. […] stanowi wkład zarówno do rozważań teoretycznych w tym zakresie, a więc może być interesująca dla społeczności akademickiej, ale przede wszystkim jest ważna dla praktyki.
Z recenzji dr. hab. Dariusza Pieńkowskiego,
prof. Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu
Na podkreślenie zasługuje pogłębiony charakter publikacji. Relatywnie rzadko się zdarza, żeby treść monografii była w tak adekwatnym do potrzeb zakresie oparta na (międzynarodowej i polskiej) literaturze, ale jednocześnie żeby zachowywała w większości treści mocne za-akcentowanie poglądów własnych Autorów. […] wywód jest niezwykle ciekawy i wartościowy naukowo.
Z recenzji dr. hab. Macieja Nowaka,
prof. Zachodniopomorskiego Uniwersytetu Technologicznego w Szczecinie
Książka jest dobrze przygotowanym podręcznikiem, który może być pomocą dydaktyczną zarówno dla studentów, jak i wykładowców. Konstrukcja tekstu jest przejrzysta, a ilustracje pozwalają zrozumieć omawiane zagadnienia. Zwiększająca się z roku na rok liczba dzieci z wrodzonymi, a także czynnościowymi wadami postawy wymaga dobrego przygotowania osób, które będą mogły uczestniczyć w procesie korygowania tych zmian. Sedenteryjny tryb życia, będący niestety cechą charakterystyczną obecnych czasów, zwiększa zapotrzebowanie na dobrze przygotowanych specjalistów z tego zakresu. Autorka opracowała trafną koncepcję przedstawienia treści teoretycznych i praktycznych przyszłemu Czytelnikowi. Z recenzji prof. Danuty Umiastowskiej Publikacja stanowi spójne tematycznie, oryginalne i twórcze opracowanie naukowe prezentujące zagadnienia z zakresu wad postawy, ich diagnozy i korekcji. Została opatrzona właściwym aparatem naukowym (bibliografią, przypisami), a tym samym spełnia kryteria monografii naukowej. Nie sprawia trudności w zrozumieniu jej treści, wskazuje tematy ważne oraz zawiera elementy praktycznego przygotowania, dlatego może być dobrym podręcznikiem akademickim. Z recenzji prof. Anny Lipert
Kim jest ufalny pacjent? Jaka część mózgu jest nazywana kochanką neurochirurgów? Czym różni się dyrygowanie w filharmonii od dyrygowania w operze? W jakich utworach frak dyrygenta się nie marszczy?
Dominika Byczkowska-Owczarek analizuje rolę ciała w zawodach wysokospecjalistycznych – neurochirurga i dyrygenta orkiestrowego, które zazwyczaj kojarzą się z rozległą wiedzą teoretyczną. Jak się jednak okazuje, za sukcesem w tych dziedzinach stoją tysiące godzin pracy, w tym fizycznej, polegającej na kontroli własnych ruchów i mimiki twarzy, a także umiejętnej współpracy z innymi bez użycia słów. W publikacji został przedstawiony proces pracy poprzez ciało w obu badanych profesjach, ze szczególnym uwzględnieniem takich jego aspektów, jak: przywództwo, tożsamość zawodowa, technologia, praca w zespole, komunikowanie, sytuacja kobiet wykonujących te zawody czy samotność. Pokazano także, jak w profesjach o kilkusetletniej historii i unikalnej kulturze pracy tworzeni są indywidualiści.
Na podstawie prowadzonych przez sześć lat jakościowych badań socjologicznych autorka proponuje koncepcję społecznego konstruowania cielesności w obszarze roli zawodowej. Stawia ciało w centrum socjologicznego zainteresowania oraz omawia sposoby jego przekształcania i używania podczas pracy.
Autorka od wielu lat zajmuje się badaniem ciała i cielesności oraz jest bez wątpienia ekspertką w tym obszarze. Jej książka zdecydowanie wykracza poza ramy socjologii ciała/ucieleśnienia. Sytuuje się na styku różnych subdyscyplin: socjologii ciała, socjologii pracy oraz workplace studies, co wskazuje na jej interdyscyplinarny charakter, ale również na umiejętność łączenia przez autorkę perspektyw wywodzących się z różnych studiów. Publikacja dostarcza wielu informacji, począwszy od historii zawodów po funkcjonowanie środowiska, męską dominację i rozwój kariery. Można zatem powiedzieć, że praca poprzez ciało jest tylko jednym z elementów opisywanych w niej światów społecznych.
Z recenzji dr hab. Honoraty Jakubowskiej, prof. UAM
Książka dotyczy procesu uczenia się stawania osobą starą oraz sposoby wytwarzania jest tego typu autoidentyfikacja na poziomie indywidualnym. Autor opisuje cztery obszary sprawczości reprezentujące różne przejawy agencyjności człowieka w późnej dorosłości. Ukazuje wewnętrzny i zewnętrzny wymiar doświadczania własnej starości. Monografia zawiera model uczenia się stawania osobą starą, które rozpatrywane jest zarówno w ujęciu statycznym, jak i dynamicznym, co wskazuje na wielowariantowość i wielowymiarowość typowych scenariuszy tworzącej się identyfikacji osoby starej. Publikacja jest kierowana do gerontologów społecznych, andragogów, pedagogów, geragogów, geriatrów, pielęgniarek geriatrycznych, opiekunów społecznych, pracowników socjalnych, wolontariuszy oraz praktyków i specjalistów pracujących z seniorami. Można ją również polecić studentom specjalności medycznych i społecznych, badaczom skupionym na jakościowej metodologii badań, a także osobom zainteresowanym zagadnieniem starości i starzenia się.
Recenzowana książka jest wartościowa pod względem naukowym, gdyż jest odważnym manifestem człowieczeństwa, a w samym centrum proponowanej perspektywy gerontologii humanistycznej stawiana jest osoba starzejąca się i stara oraz najbliższe otoczenie osób towarzyszących jej w drodze. To perspektywa, w której tryumfuje człowiek, a starość jawi się jako etap rozwojowy zanurzony w biografii jednostki, postrzegany holistycznie. Humanistyczna perspektywa rozwoju w starości budowana jest na niezbywalnym fundamencie, a jest nim godność osobowa. Jednakże adresatami publikacji nie muszą być jedynie osoby naukowo zajmujące się procesami starzenia się. To książka, którą przeczytać może każdy. Bez względu na to czy pomoże czytelnikowi lektura tej książki zrozumieć starość swoich bliskich, własną starość, czy też uwrażliwi na problemy egzystencjalne, skonfrontuje ze stereotypami, to będzie wartościowym doświadczeniem wyzwalającym refleksję nad ludzkim istnieniem. Z recenzji dr. hab. Artura Fabisia, prof. WSB Z uwagi na szeroki zakres podejmowanych zagadnień oraz przyjętą humanistyczną perspektywę książka wzbudzi zainteresowanie gerontologów, w tym gerontologów społecznych, geragogów. Będzie też niezwykle użyteczna jako literatura w szkolnictwie wyższym, na kierunkach pedagogicznych, do realizacji zajęć dydaktycznych z zakresu gerontologii, andragogiki czy geragogiki itp. Również osoby pracujące z osobami starszymi i na ich rzecz, m. in. pracownicy instytucji pomocy społecznej oraz szeroko pojętej oświaty i kultury, mogą odnaleźć tu cenne inspiracje i wiedzę gerontologiczną, w ten sposób poszerzając własne kompetencje. Z recenzji dr hab. Anny Leszczyńskiej-Rejchert, prof. UWM
Książka Teatr bliskiego kontaktu. Studia przypadków grup teatralnych wypełnia lukę na polskim rynku wydawniczym dotyczącą aktualiów rodzimego teatru niezależnego (i socjologii teatru w ogóle). Pomimo że Teatr Węgajty, Stowarzyszenie Teatralne Chorea i Teatr Szwalnia wyrastają z poniekąd już „klasycyzującego się” idiomu stworzonego przez Jerzego Grotowskiego i czerpią w sposób przemożny z kontrkulturowego etosu lat 60., stanowią wciąż aktualną i nader żywą antytezę wobec teatru mieszczańskiego i – co Autorki wykazują w sposób dobitny – twórczo wpływają na tkankę lokalnych społeczności, budując (wciąż) nową wrażliwość i wartości. Niewątpliwą zaletą tekstu jest jego komparatystyczny charakter. Autorki precyzyjnie wskazują na konfigurację cech budujących społeczną strukturę, etos i habitus poszczególnych grup, mniej lub bardziej „rezonujących” ze światem społecznym, sformalizowanych, inkluzywnych, opartych na idei „plemienności”.
Dr hab. Małgorzata Stępnik, prof. UMCS
Każda z trzech grup teatralnych będąca przedmiotem zainteresowania Autorek została odrębnie przedstawiona i opisana przez inny zespół autorski, co spowodowało, że sposób obrazowania nie jest jednolity, opiera się - na odmiennych założeniach teoretycznych i posiada odmienna? strukturę? opisu. […] Autorki wyraźnie dopuszczają polifonie? i nie chcą porównywać tego, co i tak przecież nie jest porównywalne – na takim przekonaniu opiera się? również swoistość wykorzystywanej przez nie metodologii badan´ jakościowych. W efekcie Autorki nie tylko uzyskały polifonie? narracji, lecz także uchwyciły polifonie? badanych zjawisk.
Dr hab. Przemysław Kisiel, prof. UEK
W polskiej literaturze naukowej brakuje kompleksowego opracowania eksperckiego poświęconego systemowemu ujęciu zagadnień integracji planowania. Książki o tematyce planowania przestrzennego i planowania rozwoju, ujęte w kontekście geografii społeczno-ekonomicznej, gospodarki przestrzennej, urbanistyki czy nauk prawnych i administracji, koncentrowały się na diagnozie problemów w planowaniu publicznym, a jeżeli formułowały pewne wytyczne – to tylko natury ogólnej.
Niniejszą monografię poświęcono wymiarowi instytucjonalnemu planowania, rozumianemu jako zbiór procedur wewnątrz organizacji, którą jest państwo. Procedury te powinny stanowić spójną, uzupełniającą się całość nastawioną na zwiększanie skuteczności interwencji publicznej w sferze regulowania sposobów użytkowania przestrzeni, a poprzez to – podniesienie sprawności prowadzenia polityki rozwoju. Planowanie przestrzenne stanowi bowiem niezwykle istotny instrument polityki rozwoju państwa. Z tego powodu dyskusja i prace konceptualne zmierzające do jego usprawnienia, w tym doskonalenia procedur, są bardzo aktualne, mając na uwadze pogłębiający się chaos w zagospodarowaniu przestrzennym kraju.
Zasadniczą część publikacji stanowią autorskie rekomendacje dotyczące reformy systemu planowania rozwoju i planowania przestrzennego ukierunkowanej na integrację procedur. Rozbudowany wątek aplikacyjno-postulatywny pracy ukazuje przedmiotową problematykę w sposób charakterystyczny dla ekonomii oraz nauk z zakresu zarządzania publicznego.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
