The book focuses on humanistic aspects of contemporary management, generating win-win-win opportunities for companies, their employees and societies the companies operate in. Corporate volunteering is one of the ways to navigate for sustainable future in the unpredictable world in which various forces such as global pandemics, wars, unsustainable business practices, and uncertainty play a major role. Corporate volunteering refers to employees’ engagement in company-sponsored volunteering activities, i.e. giving employee time, knowledge, or skills without additional compensation or remuneration, during a planned activity encouraged and supported by a company, in favor of external beneficiaries. Together with donations, strategic philanthropy and community-driven development, corporate volunteering is regarded among modes through which companies support communities with financial or material resources and human skills.
The aim of the book is to map the thematic coverage and intellectual structure in research on corporate volunteering in order to identify leading research streams in the field. To achieve the aim of the study, the combination of research methods was employed, including science mapping methods (i.e. co-word analysis, bibliographic coupling, and direct citation analysis) and a systematic literature review. Mapping of the research field conceptual and intellectual structures provides valuable contribution for all researchers interested in theory and practice of corporate volunteering. A comprehensive map of the field is to allow them to navigate more consciously through a variety of themes, topics and core publications, and their mutual relationships, delivering guidelines to follow one of leading streams of research or to discover a research gap.
Prezentowana monografia dotyczy wybranych aspektów zarządzania konfliktem w organizacjach, w szczególności zarządzania stresem. Poruszono w niej problem odporności na stres uwarunkowanej czynnikami neurobiologicznymi i psychologicznymi – np. cechami temperamentu afektywnego, strategiami radzenia sobie ze stresem czy poziomem inteligencji emocjonalnej. W zarządzaniu konfliktem, zwłaszcza w sytuacjach kryzysowych, mogą one odgrywać kluczową rolę i decydować o kondycji całej organizacji. Zaprezentowano wyniki badań światowych oraz własnych autorki na przykładzie jednostek ochrony zdrowia i korporacji finansowych. Podkreślono znaczenie oddziaływań psychologicznych w zapobieganiu nadmiernej eskalacji konfliktu oraz negatywnym skutkom stresu w wymiarze indywidualnym i społecznym.
Czym były osiemnastowieczne salony? Kto je prowadził i jak można było stać się częścią tego świata? Jakie aktywności towarzyszyły spotkaniom? Jakie funkcje pełniły salony w życiu społecznym i politycznym? Jaki był stosunek „salonierek” do polityki i w jakim stopniu salon pomagał im w ich publicznej działalności? Autorka odpowiada na te pytania, nawiązując do prac dotyczących salonu we Francji, pamiętników polsko-litewskiej szlachty oraz relacji podróżników, którzy odwiedzili Warszawę w czasie panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego. Porównuje życie towarzyskie elit we Francji i w Polsce w drugiej połowie XVIII wieku, ukazując punkty wspólne i specyfikę obu środowisk. Wnioski z lektury korespondencji markizy Marie de Vichy-Chamrond du Deffand i Marii Radziwiłłowej pozwoliły z kolei zestawić kultury polityczne przykładowych „salonierek”, a także ukazać związki między życiem towarzyskim i politycznym z ich perspektywy.
Konserwacja dzieł sztuki wymaga ciągłych badań naukowych i konserwatorskich. Prawidłowe przeprowadzenie zabiegów konserwatorskich nie jest możliwe bez rozpoznania rodzaju materiałów użytych do jego wykonania oraz zastosowanej techniki. Nie mniej ważnym zagadnieniem jest określenie rodzaju i przyczyn zniszczeń. Na podstawie szeroko zakrojonych analiz dzieł sztuki wytyczany jest zakres i rodzaj prac konserwatorskich oraz dobór odpowiednich materiałów. Szeroki wachlarz problematyki badawczej wymaga od konserwatora międzydyscyplinarnej wiedzy łączącej różne gałęzie nauki i sztuki. Trzeci tom serii wydawniczej Konserwacja: Nauka i Sztuka / Conservation: Science and Art pt. Technologia i badania konserwatorskie dzieł sztuki zawiera szesnaście artykułów. W monografii przedstawiono najnowsze wyniki prac badawczych i konserwatorskich prowadzonych przez pracowników i badaczy związanych z Wydziałem Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Publikację podzielono na działy problemowe dotyczące: malarstwa, rzeźby z kamienia i terrakoty, zabytków z metalu, skóry, fotografii, innych technik, architektury oraz wartościowania dzieł sztuki. Autorzy artykułów omawiają różnorodną tematykę, począwszy od badań zabytków w aspekcie ich budowy technicznej, stanu zachowania, przekształceń powstałych na przestrzeni lat, poprzez analizy konserwatorskie związane z określeniem rodzaju i przyczyn zniszczeń, testowaniem metod oraz materiałów konserwatorskich, kończąc na zagadnieniach teoretycznych związanych z wartościowaniem zabytków. Wiele prac jest efektem wielodyscyplinarnych analiz łączących takie dziedziny nauki, jak: historia sztuki, architektury, fizyka, chemia, biologia. W monografii poruszono wielorakie zagadnienia poszerzające aktualny stan wiedzy dotyczącej ważnych gałęzi badań służących konserwacji dzieł sztuki.
Jeśli ktoś w toruńskim sporcie zasłużył na miano postaci kultowej, to właśnie on. Marian Rose to nie tylko zdobywca Drużynowego Mistrzostwa Świata i żużlowiec, który przez lata był w ścisłej krajowej czołówce. Dla Torunia Rose był kimś więcej – w szarej rzeczywistości lat 60. porywał tłumy i był prawdziwym idolem dziesiątek tysięcy mieszkańców miasta. Od jego tragicznego wypadku minęło ponad pół wieku, ale pamięć o legendarnym sportowcu jest ciągle żywa. Jaki był prywatnie? Jak wyglądały kulisy jego kariery? W książce głos zabierają ci, którzy wybitnego żużlowca znali najlepiej – rodzina, przyjaciele, koledzy z toru.
„Czy średniowieczny duchowny mógł być jednocześnie mieszczaninem? Sprzeczność tego pytania jest tylko pozorna. Wynika ze stereotypowego przekonania o nieruchomej strukturze społeczeństwa średniowiecznego, sztywno podzielonego na ściśle odseparowane stany. Tymczasem problem ówczesnej przynależności społecznej nie jest wymysłem współczesnego historyka. Pytanie czy kapłan jest mieszczaninem zadawali już średniowieczni rajcy. Znalazło się ono w zestawie problemów prawno-ustrojowych, przesłanych do rozstrzygnięcia radzie Magdeburga. Miało ono swój ściśle określony kontekst, związany z problemem występowania kleru przed miejskim sądem. Gdy jednak spojrzymy na nie szerzej, w kulturowym sensie, nabiera znaczenia ogólnego, jako pytanie o miejsce kleru w środowisku mieszczańskim. Normy kościelne opowiadały się za ścisłym rozróżnieniem duchownych od świeckich, zaś zarządzenia miejskie starały się redukować tę odrębność. Odpowiedź na postawione pytanie kształtowała dynamika relacji między tymi dwoma spojrzeniami”.
Z Przedmowy
Kulturowa historia opery może zostać opowiedziana na wiele sposobów. Dyskurs, który wzięto pod uwagę w prezentowanej książce, aby przedstawić operę u progu nowoczesności, to encyklopedie i słowniki muzyczne. Stanowią one specyficzny typ literatury, skierowany do odbiorcy-dyletanta, samouka i pasjonata, który na własną rękę poszukuje wiedzy muzycznej. Odbiorca ten wywodzi się przeważnie z dynamicznie rozwijającej się klasy średniej – mieszczaństwa. Z rekonstrukcji wspomnianego dyskursu wyłania się wizja teatru operowego jako narzędzia zarządzania afektywnością na poziomie indywidualnym i zbiorowym, a zarazem czułego miernika przemian owej afektywności. Autorka nakreśla wszystkie te przemiany, biorąc pod uwagę operę włoską i francuską, tradycyjnie sobie przeciwstawiane, oraz włoski i francuski dyskurs encyklopedyczny, w okresie poprzedzającym Wielką Rewolucję Francuską i krótko po niej. Opera rozumiana jest tu w swych rozmaitych wymiarach: jako instytucja, przestrzeń społeczna, wspólnotowe doświadczenie, ale także jako specyficzny typ teatru, wreszcie – dzieło słowno-muzyczne. Wszystkie te wymiary składają się zaś na obraz fascynującego i uwodzicielskiego zjawiska multimedialnego, które od ponad czterech wieków oddziałuje na naszą wyobraźnię.
Opracowanie naukowe – Tomasz Kupś, Joanna Usakiewicz, Dalius Vilunas
Dziś nie ma już wątpliwości, że niemiecki myśliciel Johann Heinrich Abicht (1762–1816), który miał zamiar wszystkie swoje siły poświęcić zwycięstwu filozofii Immanuela Kanta, jest „filozofem wileńskim”.
Gdy w roku 1804 przybył do Wilna, stolicy polskiej kultury pod zaborami, nie tylko stał się obywatelem tego miasta, ale również zapisał się w historii Polski i Litwy. Abicht był najdłużej wykładającym filozofię uczonym w pierwszej połowie XIX wieku na terenach dawnej Rzeczpospolitej. Całą swoją działalność filozoficzną i dydaktyczną od 1804 roku poświęcił uniwersyteckiej młodzieży wileńskiej, tak jak wszystkie swoje wysiłki ofiarował nowej ojczyźnie. Był on autorem poważnych projektów reform Uniwersytetu Wileńskiego, a także wielu pomysłów dotyczących najróżniejszych aspektów życia społecznego. Pokazują one, z jakimi problemami zmagano się i jaki potencjał miała polsko-litewska wspólnota w pierwszej połowie XIX wieku, a wnikliwsze spojrzenie na filozofię wileńskiego profesora ujawnia dotychczas nieznane alternatywy historii filozofii polskiej.
Wszystkie jego wileńskie teksty – filozoficzne, organizacyjne i dydaktyczne – wydobyte zostały z głębokiego zapomnienia, w większości z rękopisów odnalezionych w dwóch ostatnich dziesięcioleciach. Wiele z nich zawiera idee, które w czasach Abichta były przedwczesne, a dziś są obowiązującymi regułami akademickiego życia wspólnoty uczonych i studentów. Nie bez powodu znajome wydają się nam wysiłki tego autora, aby w świecie zdominowanym przez naturalistycznie rozumiane nauki zachować troskę o duchowe życie człowieka i kształcenie filozoficzne.
Publikacja ma niewątpliwie charakter prekursorski i nowatorski. Zostały w niej zebrane i przeanalizowane różnorodne materiały dotyczące powstałej w XIX w. charakterystycznej grupy budowli przemysłowych (ale też obiektów starszych) z terenu szeroko rozumianego Pomorza, co dotąd w piśmiennictwie naukowym na ten temat nie miało miejsca. To całościowe ujęcie stawia recenzowaną pracę w gronie publikacji podstawowych, niezbędnych dla rozpoznania wybranego zagadnienia.
Fragment recenzji
Dawne młyny, zwłaszcza wietrzne, ale też wodne, były już tematem licznych opracowań uwzględniających wiedzę z badań terenowych i pewien zasób informacji z dawnej literatury przedmiotu – natomiast w recenzowanej monumentalnej rozprawie dokonano syntezy ogromnego zasobu pochodzącego z licznych źródeł i dawnych publikacji, co nadało pracy charakter dzieła porządkującego i podsumowującego całokształt wiedzy o dawnym młynarstwie.
Fragment recenzji
Słownik składa się z dwustu siedemdziesięciu sześciu haseł ułożonych alfabetycznie, wpisujących się w cztery działy: badacze i zbieracze polskiej bajki ludowej, teoria bajki ludowej, najpopularniejsze motywy i wątki bajkowe oraz związki rodzimej bajki z innymi zjawiskami kulturowymi. Dobór haseł był podyktowany kilkoma czynnikami, m.in. częstotliwością występowania motywu lub wątku oraz jego typowością dla kultury polskiej. Uwzględniono również hasła odwołujące się do najbardziej znanych baśni europejskich, takich jak Śpiąca Królewna czy Czerwony Kapturek, aby czytelnik miał możliwość zapoznania się ze specyfiką rodzimego materiału. W każdym haśle oprócz rozważań teoretycznych zamieszczono cytaty z oryginalnych bajek ludowych z różnych regionów, w tym z dawnych ziem kresowych. Pod każdym hasłem znajduje się bibliografia źródeł i opracowań, aby czytelnik mógł sprawdzić i pogłębić zdobyte informacje. W zapisie przekazów zachowano ich oryginalne brzmienie, a jedynie w tekstach utrwalonych przez etnografów w sposób fonetyczny dokonano zapisu uproszczonego, zgodnego z powszechnie przyjętymi standardami.
Latin has been widely used for around 2000 years as a tool for preparing medical professionals’ nomenclature. In 2018, the WHO released the 11th revision of the International Classification of Diseases (ICD). The basic version of ICD-11 is in English, while other language versions are currently being prepared. The authors conducted an analysis of the English-Latin translation process and proposed a bilingual corpus of diagnoses containing Latin and English equivalents for mental and behavioural disorders as defined by ICD-11. This book also describes the clinical aspects of formulating diagnoses in medicine, with reference to other sciences. It discusses semantic and logical issues, as well as information theory. Finally, it references the pragmatics of medical language. Selected concepts of translation and their strategies are also presented. The authors provide detailed information about the procedures, strategies, and methods used in their work. The translation process involves a literal approach to individual words or phrases while considering the tradition of Latin usage in medicine and utilizing knowledge of Latin grammar and pragmatics. The proposed model for creating a glossary of disease names and symptoms of mental disorders according to ICD-11 can also be applied in preparing other language versions. The results of the research work are organized into 28 tables that group disorders according to the divisions outlined in ICD-11. Furthermore, six auxiliary tables have been developed to illustrate the general criteria for creating names. In total, the work includes 1,626 Latin names for various mental disorders. The authors have created a glossary, available as a separate Excel file, which was developed in accordance with the model prepared by WHO.
„Na przestrzeni czterech minionych dziesięcioleci nastąpiło wielkie odrodzenie pielgrzymowania szlakiem wiodącym do grobu św. Jakuba Apostoła – Camino de Santiago. Znaczący wpływ miało na to najpierw przemówienie św. Jana Pawła II wygłoszone 9 listopada 1982 roku w katerze w Santiago de Compostela, nazwane Aktem Europejskim, następnie zaś ogłoszenie Szlaku Jakubowego przez Radę Europy pierwszym Europejskim Szlakiem Kulturowym oraz wpisane go przez UNESCO na listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego Ludzkości. Te znaczące wydarzenia i działania zaowocowały powstaniem nowych inicjatyw związanych z kultem św. Jakuba, przyczyniły się też do wzrostu liczby oznakowanych odcinków Camino de Santiago oraz wzmocniły jego wyjątkową rangę jako niezwykle ważnego dla tożsamości Europy. Pielgrzymowanie do sanktuarium św. Jakuba stanowi bowiem jeden z najważniejszych elementów, jaki przyczynił się do zjednoczenia różnych ludów europejskich.
[…] Pielgrzymi trud jest przypomnieniem, że nic, co stanowi jakąś wartość, nie przychodzi bez wysiłku, celu zaś pielgrzymki nie można osiągnąć bez wytrwałości i determinacji. Budowanie pomyślnej przyszłości Europy stanowi swoiste „Camino”, pielgrzymowanie okupione trudem, zawsze jednak z tą świadomością, że dla takiego celu warto było wyruszyć w drogę”.
Biskup Tarnowski Andrzej Jeż
Badania opisywane w niniejszej książce odróżnia od tych omówionych w literaturze ustawienie w centrum użytkownika, a nie instytucji. Dokonując oceny stopnia użyteczności „książkowych” stron na Facebooku, sprawdzono stopień zaspokojenia potrzeb informacyjnych oraz to, czy dana strona została zorganizowana przez właściciela tak, by użytkownik mógł z niej korzystać w sposób efektywny i zadowalający. Łącząc ze sobą różne metody badań (traingulacja), starano się zdobyć takie dane, które umożliwią spojrzenie na potrzeby użytkownika z różnych perspektyw.
Publikacja Miejsca czytelnicze na Facebooku zawiera szeroki przegląd metod prowadzenia badań w obszarze Internetu, zwracając uwagę na wieloaspektowy charakter Internetu jako narzędzia badawczego, źródła informacji oraz obiektu analizy. Skupia się także na metodach badania doświadczeń użytkownika (UX) oraz oceny użyteczności, wprowadzając czytelnika w obszar istotny dla tworzenia efektywnych interakcji w środowisku online. Przedstawiono w niej pięciokrokowy proces badawczy, który obejmuje: badania ankietowe; analizę netnograficzną; opracowanie obszarów i kryteriów oceny użyteczności (z podziałem na analizę treści i zaangażowania oraz przygotowanie strony); ocenę użyteczności stron oraz porównanie z wykorzystaniem metody jakościowo-heurystycznej wyników analizy stron czytelniczych i stron bibliotek oraz badania netnograficznego.
W drugiej połowie XIX wieku Obserwatorium Harvarda zaczęło zatrudniać kobiety na stanowiskach obliczeniowców, tzw. ludzkich komputerów. Ich zadaniem było interpretowanie obserwacji teleskopowych wykonywanych co noc przez męskich pracowników instytucji. Początkowo grupa ta składała się z żon, sióstr i córek astronomów, ale wkrótce jej szeregi zasiliły absolwentki nowych college’ów dla kobiet – Vassar, Wellesley oraz Smith. Kiedy fotografia zmieniła sposób uprawiania astronomii, kobiety przeniosły uwagę z obliczeń na badanie gwiazd utrwalanych każdej nocy na szklanych płytach fotograficznych.
„Szklany wszechświat”, składający się z pół miliona płyt przez dekady gromadzonych przez Uniwersytet Harvarda, umożliwił kobietom dokonanie niesamowitych odkryć, dzięki którym ich nazwiska zajęły honorowe miejsce w dziejach astronomii. Były to: Williamina Fleming, Antonia Maury, Henrietta Swan Leavitt, Annie Jump Cannon oraz Cecilia Payne.
Książka Szklany wszechświat, wzbogacona fragmentami listów, dzienników i pamiętników, to ukryta historia kobiet, których wkład w rozwój astronomii na zawsze zmienił sposób rozumienia gwiazd oraz naszego miejsca we Wszechświecie.
"Wszystkie, bez wyjątku, poznane przeze mnie rodziny przechowują pamięć swoich przodków, bliższych lub dalszych, przekonanie, że zawdzięczają im dobre życiowe wzory oraz chęć dochowania tym wzorom wierności. Starają się o to w bardzo różnych wariantach biograficznych, zwykle obfitujących w szczególne zdarzenia, niełatwe wybory, śmiałe decyzje. Tym pragnę zaciekawić czytelników, może skłonić do akceptacji, rzadziej pewnie do protestu, zachęcić do naśladowania tego, co budujące i użyteczne. [...].
Szacunek dla wiedzy, uznanie wykształcenia za element niezbędny dla życiowej aktywności, pozostaje jednym z podstawowych rysów inteligenckiej formacji, jakkolwiek nie są dzisiaj tak namiętnie deklarowane, jak robiły to pierwsze pokolenia tej warstwy społecznej. Stały się oczywistością i moi rozmówcy wymieniają studia uniwersyteckie jako naturalny etap edukacji, po którym dopiero wybierali dalszą drogę – w ich przypadku naukową".
Monografia Dwory arcybiskupów gnieźnieńskich do 1493 r. Struktura, urzędy, ludzie stanowi niespotykane dotychczas w historiografii polskiej ujęcie problematyki średniowiecznych dworów biskupich. Przedstawiono w niej zarówno strukturę dworów arcybiskupich w XIII–XV wieku, kompetencje i kwalifikacje urzędników, jak i skład osobowy poszczególnych dworów. W pracy starano się również ukazać urzędników dworskich oraz dworzan jako grupę społeczną, prezentując tym samym pochodzenie społeczne i geograficzne tych osób, ich wykształcenie, ewentualną wcześniejszą lub późniejszą karierę, liczebność poszczególnych dworów oraz ówczesną hierarchię urzędniczą. Ponadto podjęto próbę całościowego zestawienia biogramów osób związanych z dworami arcybiskupimi.
W ostatnim czasie na gruncie teorii politycznej możemy obserwować rosnące zainteresowanie pojęciem postliberalizmu. Termin ten pozostaje jednak dalece niejasny – niekiedy wyraża nadzieję na nadejście ponowoczesnego spadkobiercy projektu oświeceniowego, kiedy indziej zaś obawę przed populistycznym i autokratycznym reakcjonizmem. Można wręcz odnieść wrażenie, że stanowi on jedynie nazwę zastępczą dla teorii, która ma dopiero nadejść po rzekomo nieuchronnym zmierzchu pogrążonego w kryzysie liberalizmu.
Niniejsza praca przybliża polskiemu czytelnikowi bodaj najpełniejszy wyraz idei postliberalizmu, który można znaleźć w twórczości Johna Milbanka – angielskiego teologa oraz teoretyka polityki. Z jednej strony kontynuuje on tradycję teologii postliberalnej, wydobywając na pierwszy plan narracyjny oraz polityczny charakter chrześcijaństwa, z drugiej zaś przedstawia wielowymiarową krytykę liberalizmu i proponuje szeroki program reform instytucjonalnych, ustrojowych i gospodarczych. Tym samym sprawnie łączy abstrakcyjną teorię z rozwiązaniami praktycznymi, dostarczając spójnej i niebywale oryginalnej wizji społeczno-politycznej. Radykalność i bezkompromisowość owej wizji sprawiają jednak, że Milbank uchodzi za niezwykle kontrowersyjnego i polaryzującego autora, a kreślona przez niego przyszłość postliberalna nie jest wolna od ciemnych stron. W konsekwencji można mieć wątpliwości, czy rzeczywiście stanowi ona pożądaną alternatywę dla liberalizmu, czy też raczej wpisuje się w niebezpieczne trendy współczesnej polityki.
Piotr Niemcewicz
Ocalić od zapomnienia… / 11
Arkadiusz Wagner
Kolekcjonerstwo a rodzina. Rzecz o unikaniu konfliktu / 15
MOSIĘŻNICTWO
Paula Śwituszak
Powiedz mi, ile masz w sobie cynku, a powiem ci, czym jesteś / 29
Świecznik, XVI – początek XVII w.
Prace konserwatorskie: Paula Śwituszak, Alina Tomaszewska-Szewczyk / 32
Świecznik, 2. połowa XVII w.
Prace konserwatorskie: Paula Śwituszak, Alina Tomaszewska-Szewczyk / 34
Misa norymberska, koniec XVI – początek XVII w.
Prace konserwatorskie: Alina Tomaszewska-Szewczyk / 36
KONWISARSTWO
Paula Śwituszak
Stara cyna i człowiek / 41
Świecznik ołtarzowy, około 1700 r.
Prace konserwatorskie i restauratorskie: Paula Śwituszak, Alina Tomaszewska-Szewczyk / 44
Świecznik ołtarzowy, 1. ćwierć XVIII w.
Prace konserwatorskie i restauratorskie: Paula Śwituszak, Alina Tomaszewska-Szewczyk / 46
Wazonik ołtarzowy, 1. połowa XVIII w.
Prace konserwatorskie i restauratorskie: Paula Śwituszak, Alina Tomaszewska-Szewczyk / 48
Dzban samowarowy (Dröppelminna), 1. połowa XIX w.
Prace konserwatorskie i restauratorskie: Agata Ogińska / 50
GALWANOSTEGIA
Agata Ogińska
Od stosu Volty do fabryki Minterów / 55
Świecznik ołtarzowy – neobarokowy, XIX w.
Prace konserwatorskie: Agata Ogińska / 58
Patera secesyjna na podstawie figuralnej, około 1900 r.
Prace konserwatorskie i restauratorskie: Agata Ogińska / 60
ZŁOTNICTWO
Aleksandra Gralińska-Grubecka
Nie wszystko złoto, co się świeci / 65
Okładzina relikwiarza ołtarzowego lub retabulum, około połowy XVIII w.
Prace konserwatorskie i restauratorskie: Aleksandra Gralińska-Grubecka / 67
Świecznik domowy, około połowy XVIII w.
Prace konserwatorskie: Agata Ogińska / 70
KOWALSTWO I ŚLUSARSTWO
Andrzej Podgórski
W żarze i z precyzją / 75
Nadświetle bramy, około 1700 r.
Prace konserwatorskie: Karolina Witkowska / 78
Świecznik ścienny, 2. połowa XVII w.
Prace konserwatorskie: Andrzej Podgórski, Alina Tomaszewska-Szewczyk / 80
Świecznik domowy, tzw. stoczek, XVIII w.
Prace konserwatorskie i restauratorskie: Andrzej Podgórski, Alina Tomaszewska-Szewczyk / 84
Zamek do szafy, koniec XVII – początek XVIII w.
Prace konserwatorskie: Andrzej Podgórski, Alina Tomaszewska-Szewczyk / 86
POZŁOTNICTWO
Adam Kaźmierczak
Szlachetne przyodzienie / 91
Krucyfiks ołtarzowy, około połowy XVIII w.
Prace konserwatorskie i restauratorskie: Adam Kaźmierczak / 94
SNYCERSTWO
Adam Kaźmierczak
Dialog formy i drewna / 101
Aniołek polichromowany, 1. połowa XVIII w.
Prace konserwatorskie: Aleksandra Gralińska-Grubecka / 104
SZTUKATORSTWO
Aleksandra Gralińska-Grubecka
Pomiędzy rzemiosłem a twórczością artystyczną / 109
Konsola – fragment późnobarokowej dekoracji sztukatorskiej, 2–3. ćwierć XVIII w.
Prace konserwatorskie i restauratorskie: Aleksandra Gralińska-Grubecka / 112
CERAMIKA
Anna Zaręba
W ogniu malowane / 119
Kafel piecowy malowany kobaltem, 1. połowa XVIII w.
Prace konserwatorskie i restauratorskie: Anna Zaręba / 122
Talerz fajansowy (schotel), 2. połowa XVIII – początek XIX w.
Prace konserwatorskie i restauratorskie: Anna Zaręba / 124
Talerz porcelanowy, lata 60. XVIII w.
Prace konserwatorskie i restauratorskie: Anna Zaręba / 126
KALIGRAFIA
Agata Ogińska
Sztuka pięknego pisania / 131
Płyta epitafijna Marianny Heleny von Bünau, 1732 r.
Prace konserwatorskie i restauratorskie: Hanna Rubnikowicz-Góźdź i Karolina Witkowska / 134
BIBLIOGRAFIA TEMATYCZNA / 139
SPIS POZOSTAŁYCH FOTOGRAFII / 144
Książka Jak wytwarzany jest slums? Studium przypadku mieszkańców Kibery i Korogocho w Nairobi powstała na podstawie pogłębionych badań terenowych w Kenii. To propozycja antropologicznego ujęcia tzw. slumsów łącząca teorię z etnograficzną praktyką. Autorka kwestionuje dominujące potoczne oraz naukowe dyskursy o slumsach. Z jednej strony wskazuje, że slumsy stanowią egzemplifikację szerszych globalnych zjawisk wytwarzających określone warunki ich powstania i funkcjonowania, z drugiej przez określone studia przypadków daje wgląd w postawy i sposoby działania konkretnych mieszkańców. Takie zestawienie perspektywy odgórnych dyskursów i struktury z oddolnymi praktykami i indywidualnymi doświadczeniami mieszkańców slumsów oddaje podział książki na dwie części – Genealogie: jak slums stał się slumsem? oraz Morfologie: praktykowanie struktur slumsu. Genealogie opowiadają o procesach wytwarzania slumsów jako przestrzeni i swego rodzaju „marki” oraz ich usankcjonowania przez praktyki językowe. Morfologie prezentują z kolei rozmaite strategie przyjmowane przez uczestników życia w slumsach w ich codzienności, od metod zarobkowania po lincze na złodziejach. W rezultacie książka ukazuje kompleksowość świata, w który mieszkańcy slumsów są uwikłani i który na różnych poziomach współtworzą.
Ten produkt jest zapowiedzią. Realizacja Twojego zamówienia ulegnie przez to wydłużeniu do czasu premiery tej pozycji. Czy chcesz dodać ten produkt do koszyka?
